OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 95

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
แล้วคำเตือนจากมัน...คนที่เคยถูกเจ้าเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมทำร้ายในตอนนั้นจะมีค่าอะไรให้ผมสนใจงั้นเหรอ?
   ...อย่ามาเตือนเหมือนรู้ดีให้ขำไปหน่อยเลย..จะทำอะไร...จะคิดอะไรตราบใดที่ไม่สะเทือนถึงแกงค์ ไม่ใช่สิ่งที่มันจะมาห้ามปรามกันได้ เพราะมันรู้มันถึงทำได้แค่ปราม แค่เตือน แต่ไม่อาจจะยื่นมือเข้ามายุ่งได้อย่างที่ใจอยากทำ
....มันไม่โง่พอจะมาเสือกสาระแนเรื่องของคนอื่น
แม้ว่าคนเหล่านั้นจะเกี่ยวพันกับมันแค่ไหน เพราะขนาดเรื่องของตัวเองมันยังจะเอาตัวไม่รอด.......ผมทำอะไรแล้วไม่มีวันเสียใจภายหลัง...แน่นอน...ไม่ว่าจะหักหลังหรือทำร้ายใครก็ตาม
..แกร๊ก.....
เสียงประตูห้องเปิดออกทำให้ผมละความสนใจจากหน้ากระดาษขาวและภวังค์ในสมอง เงยหน้าขึ้นและเตรียมพร้อมสำหรับคนป่วยรายแรกของวัน...แต่ทว่าคนที่เข้ามากลับไม่ใช่คนป่วยอย่างที่คิด...
ผมส่งยิ้มไปให้คนที่เดินเข้ามาหา น้องชาย สุดที่รักเดินกระทืบเท้าโครมๆเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าบึ้งๆที่บ่งชัดว่ากำลังอารมณ์ไม่ดีสุดๆ..
   " มีอะไร? "ผมออกปากถามเจ้าตัวด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้มเอ็นดู กับท่าทีอันน่าหัวร่อของเจ้าตัว
   " ไม่มีอะไรแล้วเข้ามาไม่ได้เหรอ? หรือว่าต้องไส้ขาดไปสักมิลถึงจะมาเหยียบได้ " ดูเอาเถอะ คนพาลออกปากว่าให้ผมเเจ้วๆ ผมขยับรอยยิ้มกับถ้อยคำประชดประชันที่ชวนขบขันปนนเอ็นดู ก่อนจะลุกจากเก้าอี้ เดินวนออกจากโต๊ะประจำตำแหน่งมายืนยิ้มยักคิ้วกับเจ้าคนที่กำลังทำท่ากระฟัดกระเฟียดใส่ตอนนี้..
     " อารมณ์เสียอะไรล่ะ? โดนใครแกล้งมา หือ? " ผมเลิกคิ้ว ออกปากถามพร้อมกับเอื้อมมือไปลูบไหล่ผอมๆนั้นช้าๆอย่างประสงค์ให้เจ้าตัวใจเย็นขึ้นอีกนิด..จะได้คุยกันอย่างสบายอารมณ์ขึ้นอีกหน่อย..
      ".....ไอ้พี่โตน่ะสิ " เมฆบ่นงึมงัมพลางขมวดคิ้วแน่น และถ้อยคำนั้นก็ทำให้ผมขมวดคิ้วเข้าหากันทันที...
" เพราะไอ้เป้คนเดียวเลย ชิ ! "
      " หือ? " ผมถามออกไปสั้นๆกับคำพูดที่ชวนงวยงงไม่น้อย
     " ไอ้พี่โตแม่งมาไล่ถีบผม ก็ที่ผมลากไอ้เนมไปจับตาดูชู้ผัวมันวันก่อนน่ะสิ "เมฆอ้าปากบ่นฉอดๆ และไม่รู้ว่าผมคิดไปเองรึเปล่า ถึงรู้สึกว่าเจ้าตัวเน้นคำว่าชู้ ดังอย่างผิดปกติ..
      " เพราะไอ้เป้นั่นล่ะ แม่งทำอะไรน่าสงสัย แถมยังแรดฉิบหาย ไอ้!@#$%^&* .... "จากนั้นก็เป็นเสียงบ่นพร่ำฟังไม่ได้ศัพท์ของเมฆที่พูดออกมาปาวๆ ผมยิ้มน้อยๆ รู้ดีว่าสถานการณ์แบบนี้ควรทำอะไร ....ที่ควรจะทำก็แค่พยักหน้ารับรู้และส่งเสียงอือๆอาๆให้เจ้าตัวระบายอารมณ์ไปตามเรื่อง...
       " ยิ้มอะไรอ่ะ...โหยย ชอบมันล่ะสิ ไอ้เป้น่ะ ง่ายๆแบบนั้นก็ดีสินะ " ...สุดท้ายเจ้าตัวก็วกมากัดผมหน้าตาเฉย น้ำเสียงเข้มๆพร้อมกับดวงตาคู่โตที่ถลึงมองพร้อมกับแก้มที่เริ่มพองลม บ่งชัดว่ารายนี้น่ะ จับตาดูผมกับไอ้เป้มานานพอดูแล้ว
       " หึ...ใครจะสนใจมันกัน " ผมส่ายหัวอย่างขบขันเมื่อคิดถึงชายผู้เป็นเจ้าของคำครหาทั้งหลาย...ไอ้เป้...คนที่เข้ามาไม่นานก็เริ่มก่อเรื่องให้ได้ปวดหัวกันไปทั้งแดน....โดยเฉพาะการปั่นหัวไอ้พวก*ติดเหลือง ทั้งหลาย จนเป็นที่แสลงตาน้องชายของผมนักหนา..
อยากจะบอกว่าไม่คิดจะสนใจไอ้นกต่อคนนั้นสักนิด...กับคนที่ถูกใช้มาดูลาดเลาหรือสืบข่าวน่ะ มีใครอยากจะวุ่นวายกับมันนัก..ใครอยากจะเห็นสีหน้าท่าทางยิ้มเยาะที่น่าโมโหของมันให้สุขภาพจิตย่ำแย่...
   แต่ผมก็ไม่ได้พุดอะไรออกไปกับเมฆ ตอนนี้ก็ทำเพียงแต่ยกมือลูบหัวเจ้าตัวเบาๆ แล้วใช้มือทั้งสองข้างโอบร่างเล็กๆนั้นมาแนบชิด..
       " พี่.....อย่าสิ " เมฆขยับตัวกุกกักกับอ้อมแขนของผม..
        " นิดเดียวเ อง " ผมกระซิบกับเส้นผมของเจ้าตัวเบาๆ
        "นะ"
    ผมยิ้มออกมาเมื่อเจ้าตัวไม่ได้ดิ้นขลุกขลักอะไรมากนัก เมฆกำเสื้อผมไว้หลับตาลงเมื่อผมกดริมฝีปากทับลงไปที่เรียวปากบางๆคู่นั้น นัยน์ตาคู่โตหลับพริ้มลงด้วยสีหน้าพออกพอใจ....
       " อือ....." เจ้าตัวส่งเสียงครางเบาๆในลำคอ ขณะที่ผมผละริมฝีปากจาก ซุกไซ้ลงมาบริเวณลำคอ
        " อย่าสิ..เดี๋ยวพี่วิทย์เห็น " น้ำเสียงห้ามนั้นไม่ได้ทำให้ผมหงุดหงิดไปมากกว่าชื่อของไอ้หมอนั่นที่ออกมาจากปากคนตรงหน้า เมฆส่ายหัว สีหน้ามุ่ยลงนิดๆเมื่อมองเห็นรอยบูดบึ้งในแววตาของผมชัดเจน...
...เวลาที่เราอยู่ด้วยกัน ที่ผมเกลียดที่สุด คือชื่อของมันที่ออกมาจากปากของเมฆ...เกลียดพอๆกับเวลาที่เห็นมันโอบกอดแสดงความเป็นเจ้าของคนตรงหน้านี้...
       "...วันนี้.....ไปขนต้นไม้ที่โรงเพาะชำนะ "เมฆบอกผมเบาๆ ด้วยสีหน้าอ่อนลงเล็กน้อย
       " อืม..แล้วจะตามไป " ผมยกมือลูบเส้นผมเมฆเบาๆและปล่อยให้เจ้าตัวผละออกจากอ้อมแขน และเดินออกไปจากห้อง.
     ผมกลับมานั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวเดิม บนโต๊ะที่ยังมีเอกสารสามสี่ฉบับวางอยู่ มือจับปากกา แต่คิดอะไรไม่ออกสักนิด..สายตาผมมองไปยังหน้าต่างที่เปิดอ้า มองเห็นนักโทษที่กำลังทำกิจกรรมต่างๆโดยไม่มีใครสนใจมองมาที่นี่สักคน...
    ....นี่มันไม่ใช่ความลับ...สำหรับผม
...แม้ว่าจะตกลงกันแล้ว ว่าผมมีศักดิ์เป็นอะไรสำหรับน้องชายคนนั้น แต่ทว่า...ความจริงแล้ว ผมไม่คิดจะถอนตัวออกไปสักนิด
การกอดจูบกันเป็นเรื่องธรรมดาที่ผมกับเมฆยังทำอยู่แม้เวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน...ผมไม่คิดว่ามันเป็นการทรยศนอกใจใคร เช่นเดียวกับที่เมฆไม่สนใจว่ามันกำลังนอกใจใครไปแล้ว..
   ผมไม่เคยออกปากถามเมฆถึงความคิดในเรื่องนี้ ไม่เคยคิดจะถามว่ารู้สึกยังไงที่กอดจูบกับพี่ชายขณะที่รักกับใครอีกคน
    ผมไม่สนใจมัน เช่นเดียวกับที่เมฆไม่คิดจะห้ามตัวเอง...
    เมฆน่ะรู้ดีว่ามัน กำลังรักใคร...
  มัน คิดว่าความรู้สึกของตัวเองเป็นความลับ ที่หากไม่พูดออกมาก็ไม่มีทางรู้ แต่ทว่า มันลืมคิดไปว่าสีหน้าท่าทางตลอดจนแววตานั้นสามารถสื่ออะไรหลายๆอย่างออกมาได้..
  เมฆรู้ดีว่ามันรักผม...   แต่เมฆไม่แน่ใจว่ามันรักตัวเองเท่ากับที่รักผมรึเปล่า...
      ผมยิ้มออกมาบางๆขณะที่ก้มลงเขียนรายงานอีกครั้ง ผมรู้ดีว่าคนหลายใจอย่างมันนั้นรักเราทั้งสองคน...มันรักเมฆและผม แต่เรื่องอะไรที่ผมจะบอกเมฆ...บอกให้เมฆมั่นใจว่ามันก็รักตัวเองเหมือนกัน
คนหลายใจและเอาแต่ได้ ไม่มีสิทธิ์มารับความรักของเมฆไว้เเต่เพียงผู้เดียว ในขณะที่มันไม่ได้ทุ่มเทให้กับหัวใจของเมฆอย่างเต็มที่..
ผมนี่แหละที่ใช้ช่องโหว่ของความไม่เชื่อใจและการทรยศที่เป็นบาดแผลของมันและน้องชายของผม
ใครจะบอกว่าผมเลวหรือเห็นแก่ตัวผมก็ไม่สนใจหรอก เพราะคนพวกนั้นไม่ได้มารู้สึกอย่างเดียวกับผม ไม่ได้มาปวดร้าวทุรนทุรายกับความรักที่หลุดลอยไปจากมือและผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า...
....ผมมาไม่ทันในยามที่เมฆต้องการผมมากที่สุด มาไม่ทันช่วงเวลาที่เมฆต้องเจ็บปวดทุรนทุรายกับการหักหลังของคนที่ตัวเองรัก แต่อย่างน้อย ผมก็มาทันที่จะเปลี่ยนแปลงอะไรบางอย่างในใจคน...
เมฆเป็นพวกรักเดียวใจเดียว เป็นคนที่ยึดมั่นถือมั่นกับความรักของตัวเองก็จริง...แต่ทว่า เมฆก็อ่อนไหว และยังหวั่นระแวงกับรอยแผลที่กลัวว่ามันจะซ้ำรอยเดิม..ใช่...สองคนนั้นรักกัน...แต่ทว่า เสี้ยวหนึ่งของหัวใจก็ยังหวาดระแวง กลัวการทรยศ
พยายามบอกตัวเองว่าไม่มีอะไรจะเสียไปมากกว่านี้ พยายามเฝ้าบอกว่าไม่มีอะไรที่จะต้องหวั่นกลัว เมื่อผ่านช่วงเวลาที่เลวร้ายที่สุดไปแล้ว..แต่แน่หรือ?
   คนสองคนที่เคยรักกันและผ่านการหักหลังทรยศกันและกันมาแล้ว ช่วงเวลาหนึ่งความรักที่ฝังใจและความอ่อนไหวเหล่านั้นอาจจะทำให้พวกเขากลับมารักกันด้วยความเข้าใจลึกซึ้งถึงความเจ็บปวดเหล่านั้น แต่ไม่นานหรอก ผ่านช่วงเวลานั้นไม่นาน ความสงบสุขและชีวิตที่ราบเรียบจนน่าหวาดหวั่นนั่นแหละจะเป็นตัวกระตุ้นให้เริ่มคิด..
  สิ่งที่คนเคยเจอพายุจะหวั่นกลัวที่สุดไม่ใช่เมฆครึ้มหนา แต่เป็นความสงบนิ่งไม่เคลื่อนไหวและอากาศร้อนอบอ้าวของวันนั้นต่างหาก เพราะรู้ดีว่าความสงบมันนำพาพายุร้ายมาหาตนเองเสมอ.......สามปีที่ผ่านมา ชีวิตมันสงบสุขจนเกินไป สงบจนรอยแผลที่ค่อยสมานเข้าหากันนั้นเริ่มปริแตกอีกครั้ง
ไม่ใช่ด้วยความโหดร้ายแต่เป็นเพราะความหวาดระเเวงชีวิตที่แสนสุขนั่นเอง......คนสองคนที่ยังหวาดระแวงกันอยู่อย่างนั้นน่ะ ต่อให้รักกันแค่ไหน ก็ไม่อาจจะเชื่อใจกันได้หรอก
ทำได้เพียงอยู่เคียงข้างกันโดยที่มีรอยแผลนั้นคอยกั้นความรู้สึกให้ห่างจากกันเช่นกำแพงบางๆ...คอยกระตุ้นความทรงจำที่โหดร้าย ให้เจ็บปวดทุกครั้งที่มองสบตากัน
     แอ๊ด...
      " เมฆอยู่ไหน? " เสียงเรียกสั้นๆนั้นทำให้ผมชะงัก เงยหน้าขึ้นมามองมันที่ยืนอยู่ตรงประตูที่เปิดอ้า
      ".....แค่นี้ก็ไม่มีปัญญาจะหา" ผมเเสยะยิ้มใส่มันอย่างรังเกียจ มันมองหน้าผม เม้มปากแน่น
     "....ไม่ตอบกูจะไป "
     " เมื่อกี้เมฆมาที่นี่ " ผมยิ้มมุมปากน้อยๆ สบมองแววตาที่แฝงความไม่พอใจของมัน
" บอกว่าอยู่ที่โรงเพาะชำ "
ปัง !
      เสียงปิดประตูไม่ได้ทำให้ผมโกรธ ตรงกันข้ามมันทำให้ผมนึกขัน...ผมมองเห็นรอยแยกของความหวาดระแวงที่แฝงมาในสีหน้าของมันอย่างชัดเจน...เช่นเดียวกับรอยแผลสีขาวบนลำคอที่ต้องปกปิดไว้ แต่ทำอย่างไรก็ไม่มิด..
    ...ถ้ามันกับเมฆ...ไม่ได้พบเจอหลายสิ่งหลายอย่างในชีวิตจนกลายมาเป็นแบบนี้ ทั้งสองคนอาจจะเป็นคู่รักที่สมบูรณ์แบบ...  เป็นคนรักที่เข้าใจกันและกันได้อย่างดี แต่ก็อย่างที่บอก ว่ามันเป็นไปไม่ได้...
    ผมรู้ว่าอะไรที่เป็นสาเหตุทำให้มันติดคุก...ไม่ใช่เพราะถูกคนรักหักหลังหรอกหรือ..ผมรู้ว่าอะไรที่ทำให้มันหลงรักผม หากไม่ใช่เพราะผมคอยดูแลมันด้วยความอ่อนโยนจอมปลอมเหล่านั้น..   .....และผมรู้เช่นกัน ว่ามันกำลังหวาดระแวงสิ่งใด
  แม้ว่าผมกับเมฆจะไม่มีอะไรไปมากกว่ากอดและจูบกันเป็นบางครั้ง และเมฆก็ยอมให้ผมเพราะไม่กล้าขัดใจกับความเชื่อฝังใจลึกๆ ว่าไอ้วิทย์ไม่ได้รักมันจริง... แต่ว่ากับไอ้วิทย์...มันระแวง
ผมกับเมฆทุกครั้งที่เราอยู่ใกล้กัน ระแวงทุกครั้งที่เราสนิทสนมกับเกินพี่น้อง แม้ว่าเมฆจะไม่ได้เห็นผมเป็นอะไรมากกว่านี้... แค่รู้สึกไม่เชื่อมั่นในกันและกัน แค่นั้นก็บอกได้แล้วว่าความรักนี้จะไม่ยืนยาว..ผมพยายามบอกเมฆครั้งแล้วครั้งเล่าว่าทั้งสองคนน่ะไม่ใช่คนที่จะรักกันได้พยายามบอกแล้วว่า...รัก...ของเมฆกับไอ้คนนั้น สักวันมันก็จะจบลง ...
เวลาสามปีที่ผ่านมา ผมค่อยๆเพาะต้นกล้าของความหวาดระแวงกันและกันขึ้นช้าๆ แทรกเข้าไปในหัวใจของคนสองคน...ให้หยั่งรากลึก...
ไม่แสดงออกว่าไม่พอใจหรือเป็นปรปักษ์ เพราะการทำแบบนั้นอาจจะทำให้ทั้งคู่ร่วมกันต่อต้าน ไม่ทำอะไรบู่มบ่ามเหมือนครั้งที่แล้ว แต่ปล่อยให้เวลาเป็นสิ่งที่บอกให้ค่อยๆรู้ตัว ผมจะต้องลำบากแสดงตังให้ชัดเจนว่าจะแยกพวกเขาออกจากกันทำไม...  ในเมื่อความไม่เชื่อใจ ที่มี แค่นั้นก็มากเกินพอ.......ผมไม่เลิกยุ่ง...ผมไม่หยุด...ที่จะต้องหยุดน่ะ...คือความรักของเมฆกับมันต่างหาก....
แอ๊ด..
   ประตูห้องพยาบาลเปิดขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เป็นร่างของคนที่กำลังกลายเป็นประเด็นถกเถียงในแดนนี้...คนที่เข้ามาป่วน อย่างไอ้เป้...แน่นอนว่ามันไม่สนว่ามันจะป่วนอะไร แต่ทว่า การที่มันทำให้เมฆต้องมาหงุดหงิดใจก็ออกจะเกินไปหน่อย
    " ว่าไง สร้างความร้าวฉานไปถึงไหนแล้วพี่..." ผมพ่นลมหายใจช้าๆกับคำพูดของมัน...ไอ้เป้อาจจะฉลาดก็จริง แต่...
มันโง่เง่าในการพูดจาเอามากๆ
พอจะรู้ว่าทำไมพวกข้างบนนั้นถึงไม่ยอมให้มันทำงานใหญ่ มันฉลาดรู้ทันคนก็จริง แต่มันผูกใจคนไม่เป็น ทำได้แต่สร้างความหงุดหงิดน่าหมั่นไส้ ไม่ใช่ความรู้สึกชื่นชมหรือคล้อยตามอย่างที่ไอ้โตมันทำได้ นั่นก็เป็นอีกเหตุผลล่ะมั้ง ที่ผมต้องแพ้มัน...
     "...มีอะไร?" ผมเลิกคิ้วถาม ไอ้เป้มันผิวปากเบาๆแล้วเดินว่อนรอบๆห้อง ชวนให้ขัดตานัก..
     "  ถ้าว่างนักก็ไปช่วยคนอื่นทำงาน ก่อเรื่องนักอยากถูกขังลืมรึไง " ผมเปรยเรียบๆ ทำให้มันชะงัก ไอ้เป้มีสีหน้าขัดใจ ก่อนที่มันจะพ่นลมหายใจลงช้าๆ
    "นี่ ให้ผมช่วยมั้ยล่ะ ? " คำพูดของมันทำให้ผมชะงัก...เลิกคิ้ว
     " ช่วยอะไร?" "ผมถามกลับ ถึงจะรู้ว่ามันคงเสนออะไรไร้สาระ แต่ก็อดจะถามไม่ได้...
     " แหมๆ ก็แย่งไอ้เมฆมาให้ไง ของแค่นี้ง่ายจะตาย " ไอ้เป้เสนออกมาพลางหัวเราะร่วน
     "แค่เล่นเรื่องไอ้วิทย์มันนอกใจ แค่นั้นก็จบ "     
อยากจะบอกนัก...ว่าเรื่องของสองคนนั้นมันไกลจากคำว่านอกใจไปโข...แต่ก็ไม่คิดจะเปลืองน้ำลาย..
     " ทำไม? คิดว่าผมทำไม่ได้เหรอพี่.."
ไอ้เป้มันยังพยายามเหลือเกินในการเสนอแนวคิดเหมือนนางอิจฉาในละครหลังข่าว
"อย่างไอ้วิทย์น่ะอ่อนจะตาย...อย่างมันเจออะไรนิด..."
     " เงียบ "ผมตัดบทสั้นๆด้วยสีหน้าไม่พอใจขี้เกียจจะได้ยินเสียงพร่ำพรรณนาถึงเจ้าหมอนั่นถึงจะเป็นคำด่าทอหรืออะไรก็ไม่อยากได้ยินให้รกหู ไม่อยากฟังให้หงุดหงิด แสลงตาไม่อยากให้หน้ามันมาล่อยว่อนในสมองไปมากกว่านี้..
"........." ผมถอนหายใจเบาๆกับคำพูดโง่เง่า...และทางเลือกไร้สาระของมัน

อยากจะบอกนัก...ว่าเรื่องของสองคนนั้นมันไกลจากคำว่านอกใจไปโข...แต่ก็ไม่คิดจะเปลืองน้ำลาย..
     " ทำไม? คิดว่าผมทำไม่ได้เหรอพี่.."ไอ้เป้มันยังพยายามเหลือเกินในการเสนอแนวคิดเหมือนนางอิจฉาในละครหลังข่าว

"อย่างไอ้วิทย์น่ะอ่อนจะตาย...อย่างมันเจออะไรนิด..."
     " เงียบ "ผมตัดบทสั้นๆด้วยสีหน้าไม่พอใจขี้เกียจจะได้ยินเสียงพร่ำพรรณนาถึงเจ้าหมอนั่นถึงจะเป็นคำด่าทอหรืออะไรก็ไม่อยากได้ยินให้รกหู ไม่อยากฟังให้หงุดหงิด แสลงตาไม่อยากให้หน้ามันมาล่อยว่อนในสมองไปมากกว่านี้..

valuedfriend

ขอบคุณมากครับ

wsdonin

ขขอบคุณมากคับ

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza

ขอบคุณมากนะครับ

GunGuy

ขอบคุณมากคร้าบ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากเลยคับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

รักสามเส้ากับตัวเสือก

pt200

ขอบคุณครับ

Soyu

ขอบคุณนะครับ