OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 105

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
" กูบอกให้ไปไง...เมฆ....ไปได้แล้ว
มีคนมาตามมึงแล้ว  " คำพูดนั้นทำให้ผมสังเกตเห็นร่างของพี่กันย์ที่เดินก้าวยาวๆมาด้วยท่าทีเร่งร้อนยิ่งฝ่ายนั้นเข้ามาใกล้พี่วิทย์ก็ยิ่งพยายามดึงมือเมฆออกจากแขนตัวเองและผลักมันออกไปอย่างยากเย็น
" เมฆ ! ผู้คุมมาเช็คชื่อแล้ว ไป...ไปกัน " พี่กันย์เดินมาคว้าแขนเมฆอีกคำรบ พยายามดึงมันออกจากพี่วิทย์
แต่ไอ้เมฆมันดื้อน่าดูถึงได้ไม่ยอมปล่อยเสียที
          "....ไม่เอา ปล่อย....กูไม่ไป......ปล่อย... " เมฆพยายามดิ้นหนีมือก็ดึงแขนพี่วิทย์ไว้จนเกิดรอยเล็บชัดเจน
         "....ไปเถอะเมฆ....มึงหยุดดิ้นทีได้ไหม กูจะได้เอาเมฆออกไป ! " ประโยคหลังพี่กันย์กันไปว่าให้พี่วิทย์ที่ยืนนิ่งอยู่ ผมมองเห็นสีหน้าเครียดขึงของคนถูกด่า ที่เหมือนว่าความอดทนจะน้อยลงทุกที ทุกที....จวนระเบิด...
    ผลั่วะ !
         " พอกันที จะไปไหนก็ไป พวกมึงสองคน ! " พี่วิทย์ออกปรงผลักเมฆให้ถอยหลังแล้วซัดกำปั้นใส่พี่กันย์เสียเต็มหน้าผลั่วใหญ่ " กูเหลือจะอดแล้วนะ ดูกันไม่ได้คุมกันไม่ได้ปล่อยให้มาหากูเองแล้วยังจะมาโวยวายใส่กู กูบอกให้ไปก็ไม่ไป มึงจะมายุ่งวุ่นวายอะไรกับกูอีก ! "
          " พี่.....ผม ..." เมฆมีสีหน้าเหวอๆเมื่อพี่วิทย์โมโหฟิวส์ขาดใส่ตัวเองไปด้วย
          " จะทำ`ตัวเงินตัวทอง`อะไรกันก็เรื่องของพวกมึง กูบอกไม่ยุ่งแล้วมายุ่งกับกูทำไม ออกไป....ไปไกลๆกูเดี๋ยวนี้!
"ว่าแล้วพี่ท่านก็หันไปคว้าจอบอันเขื่องที่นักโทษกำลังใช้ขุดดินมาเพาะต้นไม้ ลากออกมาง้างใส่ทำท่าจะไล่เฉาะกบาล
พี่กันย์ให้สมองไหลด้วยสีหน้าทะมึน ร้อนถึงพวกลูกน้องต้องไปช่วยดึงไม่ให้อาละวาดขึ้นมา ขณะที่ผู้คุมวิ่งปรี่เข้ามาหา เป่านกหวีดเสียงดังลั่น...
    โอ้ย นี่มันอะไรกันว่ะเนี่ย !
              "กูว่าแล้ว " เสียงนักโทษรายหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆผมบ่นออกมาพลางส่ายหัว ทำให้ไอ้เนมละออกจากภาพการวิวาทอันน่าปวดหัวนี้ได้ในที่สุด
              " อะไรพี่ " ไอ้เนมหันไปถามงงๆ อยากรู้เหมือนกันว่าเรื่องมันมาแต่ไหน
             " ตั้งแต่เมื่อวานละ....พี่วิทย์แม่งเลิกกับไอ้เมฆแล้วมั้ง ไอ้หมอกันย์มันมาเสียบแทน "รายนั้นว่าแล้วยักไหล่ "
แต่เหมือนไอ้เมฆมันตัดใจไม่ได้ เผลอแป๊ปๆทำไรอยู่ก็จะมาป้วนเปี้ยนขอคุยด้วย ...มันนอนห้องเดียวกับพี่วิทย์อยู่นี่...
ถึงขนาดสั่งย้ายที่เลย..." อื้อหือ ฟังวรีกรรมที่เกิดขึ้นแล้วชวนปวดขมับยิ่งนัก
               "แล้วนี่..." ผมเกริ่นถามถึงเหตุการณ์วุ่นวายที่เกิดขึ้นนี้อย่างวยงง
              " ก็พอไอ้เมฆมา สักพักไอ้กันย์ก็ตามมา แล้วก็ทะเลาะกันอย่างที่เห็น กูว่าแล้วไม่นานพี่วิทย์แม่งได้ประสาทแดกคว้าอะไรมาเขวี้ยงใส่พวกมันแน่ๆ...เหอะ...ก็นี่ไง " นักโทษรายนั้นหัวเราะหึๆ ด้วยสีหน้าขบขันปนสะใจ ส่วนผมได้
แต่ยิ้มเหยด้วยความแขยง นึกดีใจที่ตัวเองไม่ได้มีเรื่องรักสามเศร้าในเรือนจำเหมือนใครเขาให้ปวดหัว...ถึงจะมีกรณีคนที่รออยู่ข้างนอกก็เถอะ แต่ดูเหมือนตัวผมจะสุขใจกว่าแบบนี้นัก...
              " เลิกกันเพราะอะไร? "ผมถามหลับ ด้วยความงวยงงไม่น้อย เพราะที่ผ่านมาสองคนนี้ก็เหมือนจะรักกันดี
แล้วทำไมถึงได้...เลิก
               " ไม่รู้ พี่วิทย์เบื่อมั้ง" ว่าแล้วนักโทษรายนั้นก็ลุกออกไป ผมเท้าคางมองภาพการสะสางการวิวาทของผู้คุมที่ทำให้โดนกันถ้วนหน้าแล้วโคลงหัวงงๆ...รู้แน่ว่าไม่ใช่เพราะพี่วิทย์เบื่อ  แต่เหตุผลที่เลิกกัน คงไม่พ้นเรื่องพี่วิทย์กับพี่กันย์ความแตกแล้วแหงๆ..   ไม่รู้จะสงสารใคร ไม่รู้จะสมน้ำหน้าใครดีเรื่องนี้..
   ผมถอนหายใจเฮือก มองสามคนที่ถูกกันให้แยกทางไปคนละทางแล้วก็ได้แต่นึกปลงสังเวช..    ความรัก...ไม่ว่าเมื่อไหร่ ไม่ว่ากับใคร ผิดหวังแล้ว มันก็เจ็บได้ทั้งนั้น...กระทั่งตัวผมเอง ก็ต้องเตรียมตัวไว้ เช่นกัน..
Improbable 16 : ท้าทาย
        เสียงกริ่งร้องดังลั่นขึ้นมาท่ามกลางอากาศร้อนระอุในเวลาบ่ายสองโมงของวัน นักโทษหลายคนที่ยืนทำงานตากแดดหัวแดงอยู่ท่ามกลางแสงอาทิตย์สว่างจ้าจนมองเห็นเปลวแดดไหวระยับ ต่างเงยหน้าขึ้นมาจากงานที่ทำอยู่ด้วยความสนใจและสงสัย ว่าเหตุใดกริ่งเรียกประชุมถึงได้ดังลั่นขึ้นในเวลาเช่นนี้...
     เช่นเดียวกับผมที่ค่อยเงยหน้ามาจากถุงเพาะชำสีดำในมือ ใช้แขนปาดหยดเหงื่อออกจากผิวหน้าแล้วค่อยๆลุกขึ้น เกือบจะหน้ามืดเพราะความร้อนและอุณหภูมิสูงลิ่วแบบนี้เสียแล้ว
    มองสบตานักโทษหลายรายที่ยังมีสีหน้างวยงงสงสัย ผมพยายามคิดว่าเดือนนี้...ปีนี้ วันที่นี้มีกำหนดการณ์ นัดหมาย หรืออะไรที่สำคัญบ้างไหม แต่สมองก็ยังคงพบเจอแต่ความว่างเปล่า ที่สุดแล้วก็ได้แต่เดินออกไปล้างมือและจัดการตัวเองลวกๆเพื่อไปรวมตัวกันตามสัญญาณ หลังจากผู้คุมเดินมาหาแล้วเป่านกหวีดปี๊ดๆกับควงกระบองมาแต่ไกล
      กลิ่นเหงื่อบวกกับอากาศร้อนอบอ้าวไม่ใช่สิ่งที่พึงประสงค์เอาเสียเลยสำหรับในยามนี้ นักโทษที่นี่ร้อยทั้งร้อยก็เป็นผู้ชาย และกลิ่นเหงื่อกลิ่นตัวของผู้ชายหลายคนมารวมกัน อย่าได้จินตนาการเลยครับว่าเป็นแบบไหน ไอ้เนมได้แต่บอกสั้นๆว่ามันร้ายกาจอย่างไม่น่าเชื่อ  
       กระทั่งผู้คุมสั่งให้ไปนั่งรวมตัวกันในโรงอาหารแทนที่จะเป็นลานซีเมนต์กลางเสาธงที่มีแดดจ้า โรงอาหารยกพื้นสูงให้อากาศถ่ายเทสะดวกก็ไม่อาจจะทำให้ความร้อนและอากาศอับจนหายใจออกไม่สะดวกทะเลาลงได้เลย..
      เหล่านักโทษที่มานั่งรวมตัวกันต่างมีสีหน้าหงุดหงิดกับอากาศร้อนอบอ้าวอีกทั้งหน้านิ่วด้วยความสงสัย  ไอ้เนมนั่งทำหน้านิ่วคิ้วขมวดตามชาวบ้านมานั่งเรียงแถวกันติดๆ เดินเข้าไปนั่งตามแถวที่พรรคพวกของพี่โตและห้องขังเดียวกันนั่งอยู่ มองสีหน้าแต่ละคนที่งวยงงและไม่เข้าใจพอกัน ก่อนจะมองเห็นพี่โตที่นั่งหน้าบูดอยู่หัวโต๊ะ และไม่มีใครกล้าเบียดใกล้ด้วยกลัวรัศมีความน่าสยองจากตาพี่แกจ้องให้ตัวทะลุ
      "...พี่โต." ผมออกปากทักพลางแทรกตัวไปนั่งพรวด ซึ่งแน่นอนว่าเหล่าสมุนของพี่โตก็ขยับที่ให้โดยอัตโนมัติจะมีใครกล้ามานั่งข้างพี่แกล่ะครับ ถ้าไม่ใช่ผม หึหึ
      "...มาแล้วเหรอ?"  พี่โตหันมามองหน้า ริมฝีปากกระตุกยิ้มออกมาบางๆทำให้ผมยิ้มรับ ขยับตัวไปนั่งใกล้อีกนิด ขณะที่รอบกายยังคงมีเสียงพูดคุยกันแซงแซ่
   พรวด....
      "......." ผมอ้าปากจะพูด...แต่คำพูดทุกอย่างก็หยุดลงแค่นั้นเมื่อมีร่างของไอ้ตัวกวนตีนที่ไหนไม่รู้เสือกมาแทรกตัวนั่งอยู่ตรงหน้าพี่โตอย่างไม่รู้สึกรู้สา...
หัวคิ้วผมกระตุกยิก มองหน้าไอ้เป้ที่นั่งตรงข้ามพี่โต ใบหน้ายังคงประดับรอยยิ้มระรื่น และหันมาสบตาผมที่นั่งข้างพี่โตด้วยรอยยิ้ม....ว่าแต่ใครเชิญมึงมา...?
      ไม่อยากจะพูดว่าไอ้เป้มันทำตัวกวนเบื้องล่างผมทุกวัน ไอ้เรื่องมันย้ายไปอยู่กับกลุ่มพี่โตแทนที่ผมก็อุตส่าห์จะไม่คิดจะไม่เคืองมากแล้วนะ  แต่นี่มันยังจะมาป้วนเปี้ยนรอบตัวพี่โตไม่ห่างแบบนี้อีกเหรอ ขอบอกว่านับอาทิตย์จากที่ย้ายไปอยู่กับกลุ่มพี่วิทย์นอกจากในห้องขังผมกับพี่โตแทบไม่มีเวลาอยู่กันสองคนเลย ไม่ทำอย่างอื่นก็มีไอ้ตัวเสือกเรื่องชาวบ้านอย่างไอ้เป้อยู่ตลอด ผมอุตส่าห์นิ่งไม่พูดเพราะพี่โตก็ท่าทางหงุดหงิดและนานไปก็ทนมันไม่ได้เหมือนกับผม แต่นี่มันชักจะมากขึ้นไปทุกวันๆจนอยากถีบมันให้หัวทิ่มบ้างแล้วนะ
   ไม่รู้หรอกว่าจุดประสงค์ที่แท้จริงของป๋าที่ส่งมันมา และจุดประสงค์ที่แท้จริงในพฤติกรรมที่มันทำอยู่คืออะไร..แต่มันนี่ล่ะทำผมอยากกระทืบคนอยู่เรื่อย และแน่นอน...ไอ้เนมไม่เคยลืมว่าป๋าสั่งไอ้เป้มาถวายตัวให้พี่โต..ไม่มีทางลืม..
ถึงพี่โตจะไม่เอามัน แต่ถ้าไอ้เป้ยังจะมาป้วนเปี้ยนข้างๆแบบนี้ แถมยังไปอยู่กลุ่มเดียวกับพี่โตด้วย บอกตามตรงว่าผมเคืองมันและเหม็นขี้หน้ามันจริงๆ  
      "..มี`ตัวเงินตัวทอง`ไร? " พี่โตกระชากถามเสียงห้วน เหลือบมองผมที่หน้านิ่วคิ้วขมวด
      " อ้าว..นั่งไม่ได้เหรอพี่? "อย่าทำหน้าตาไม่รู้เรื่องอะไรได้ไหม? มึงรู้อยู่แก่ใจแท้ๆ แบบนี้มันกวนตีนนะครับไอ้เป้
      "....มี`ตัวเงินตัวทอง`ไรก็ว่ามา " สีหน้าพี่โตมืดทะมึนบ่งชัดว่าไม่คิดจะเจรจาพาทีอะไรกับมันมากกว่าความจำเป็น ผมมองหน้า
ไอ้เป้ที่ส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ มันเหลือบมองทางเวทีด้านหน้าซึ่งยังไม่มีใครขึ้นมากล่าวอะไรเเว้บหนึ่งก่อนจะหันกลับมา
      "..มีพัสดี.."
ปึก !
      " เฮ้ยหลีก....กูจะนั่ง "ฝ่าเท้าอันแสนคุ้นของพี่วิทย์ที่สะกิดแผ่นหลังของไอ้เป้อย่างแผ่วเบา เป็นผลให้มันหมุนตัวเซลงจากม้ายาวอย่างงดงาม...หรือจะกล่าวถึงอาการนี้ได้ด้วยภาษาปกติได้ว่า โดนถีบจนกลิ้งตกโต๊ะ
         เสียงหัวเราะขำของเหล่านักโทษทำให้ผมยิ้มมุมปากมองไอ้เป้ที่ลูบก้นแล้วนั่งลงอย่างทุลักทุเลด้วยสีหน้าเจื่อนแล้วยิ้มขัน มันเหลือบตามองพี่วิทย์ แต่ทำไม่ได้แม้กระทั่งจะยิ้มหรือหน้าบึ้งใส่ เพราะหน้าพี่วิทย์บึ้งกว่ามันหลายขุมยิ่งนัก
      "...พี่....ผมนั่งก่อนนะ "ไอ้เป้ว่าเสียงอ่อย ยืนกระเผลกมามองม้ายาวหน้าละห้อย เพราะโต๊ะเต็มไปแล้ว และมันที่กลายเป็นคนมาช้าก็ต้อง...นั่งพื้น
       " ........นี่มันที่กู  "  พี่วิทย์ปรายตามามองไอ้คนท้วงแว้บเดียวแล้วขึงตาใส่อย่างดุดัน
" อยากนั่งก็มาแย่งสิ "
       " แหม ใครจะกล้าล่ะพี่ "ไอ้เป้ว่าเสียงอ่อย แต่เหมือนมันจะฟื้นตัวจากการถูกจู่โจมได้แล้ว จึงหันมาทำตาใส สีหน้าระรื่นต่อไปโดยไม่รู้สึกผิด
       " ไป! " แต่พี่วิทย์ไม่ขำ ตะโกนไล่ไอ้เป้ให้ไปไกลๆตีนอย่างรวดเร็วด้วยน้ำเสียงเข้มจัด ผมมองเห็นมันทำตาขุ่นอย่างไม่พอใจครู่หนึ่งก่อนจะเดินลงไปรวมกับพวกที่นั่งลงบนพื้นแต่โดยดี
          เสียงเคาะไมค์เบาๆดังขึ้นทำให้เราต่างต้องหันไปมองหน้าเวทีอีกครั้ง ผมมองเห็นผู้คุ้มในชุดเต็มยศเรียบร้อยกำลังจัดไมค์เคาะทดสอบเสียง ก่อนจะสะดุ้งกับปลายนิ้วที่เคยคุ้นแตะลงบนผิวแก้มและปาดเช็ดมันเบาๆ
       "..แก้มเปื้อนอะไรมา " พี่โตบ่นลอยๆพลางดึงนิ้วกลับ ผมชะโงกดูปลายนิ้วของคนพูดก็พบกับสีดำของดินด่างที่ติดแก้ม มันคงจะมาจากเศษดินเศษทรายที่อยู่ในเรือนเพาะชำแน่ๆ
       "...โต.." พี่วิทย์ครางงึมงัมในลำคอ สีหน้ามืดทะมึนนั้นทำให้ผมกับพี่โตจะมาอี๋อ๋อกันโดยเมินแกไม่ได้ พี่โตถอนหายใจยาว ละสายตาจากรอยเปื้อนตรงหน้าผมมามองสบตาพี่วิทย์ที่มีสีหน้าเคร่งเครียด
       "..ว่าไง ? "
       " เรื่อง...ย้าย..." พี่วิทย์เหลือบตามามองผมที่นั่งข้างๆเล็กน้อย แน่นนอนว่าประโยคนั้นทำให้ผมขมวดคิ้วมุ่น
เพราะพบว่ามันเกี่ยวกับตัวเองเต็มๆ
       " ทำไม? " พี่โตเอื้อมมือมาดึงหูผมเบาๆอย่างหยอกล้อ แล้วเริ่มเอามือที่เปื้อนดินนั้นป้ายคอผมอย่างหยอกล้อ
       "...อย่าน่า..มันคัน..." ผมบ่นงึมงัมกับคนเล่นพิเรน แต่พี่โตหัวเราะหึๆ ยังคงเล่นต่อไปโดยไม่สนใจคำท้วงของผม
      " ช่วยสนใจกูหน่อยได้ไหมพวกมึง? " พี่วิทย์เอ่ยเสียงเครียด จ้องหน้าผมกับพี่โตเขม็ง บอกกล่าวโดยไร้เสียงว่าให้เลิกออเซาะกันเสียที
      "..มึงมีอะไรก็ว่ามา "พี่โตคำรามในลำคอแล้วส่ายหัว ยอมละมือจากลำคอผมในที่สุด แต่เปลี่ยนมากอดเอวแทน..
เอาเหอะ อย่างน้อยก็ไม่คันล่ะว่ะ
      "..กูอยากย้ายคน..." พี่วิทย์เอ่ยเสียงเคร่ง ปลายนิ้วเคาะโต๊ะอย่างใจร้อนไม่น้อย
      " อีกแล้ว...ทำไมมึงชอบหนีปัญหานักว่ะ " พี่โตขมวดคิ้วใส่ ผมหันไปมองหน้าพี่วิทย์อย่างจริงจังด้วยอีกคน เพราะรู้แล้วว่าคนที่พี่วิทย์อยากให้ย้ายออกไปน่ะ คือใคร
"  ทะเลาะกันแม่งก็ย้าย เดี๋ยวดีกันแล้วมึงก็จะมาขอย้ายอีกใช่ไหม? งั้นกูบอกป๋าย้ายพวกมึงสามตัวไปอยู่คนละแดนเลยดีกว่าไหม จะได้หมดเรื่องหมดราวซะที "
       "....แล้วมึงจะให้กูทำยังไง ? " พี่วิทย์จ้องหน้าพี่โตเขม็ง "กูคุยแล้ว กูพอแล้ว กูจบ แต่พวกมันไม่จบ มึงจะให้กูทำยังไง
หา? "
       " มึงแน่ใจเหรอว่าจบ? ถ้าจบจริงจะยังมีคนมาวุ่นวายกับมึงแบบนี้อยู่อีกเหรอ? "พี่โตจ้องมองสีหน้าเคร่งเครียดของ
พี่วิทย์อย่างหงุดหงิดพอกัน " วิทย์.....มึงไปคิดดีๆว่าจะเอาไง ตอนนี้มีเรื่องมากพอแล้ว อย่าให้กูต้องมาปวดหัวกับเรื่อง
ไม่เป็นเรื่องของพวกมึง "
       "......."
        " แล้วอีกอย่าง...ยังไงมึงก็ต้องทำงานกับไอ้กันย์ต่อ...อย่าให้กูรู้ว่ามันเหลวไม่เป็นท่า ไม่งั้นกูเอาตายทั้งคู่แน่ " ผมชักสีหน้าเหยเมื่อพี่โตออกลายโหด มองหน้าเคร่งของพี่วิทย์แล้วก็อดจะสงสารไม่ได้...แต่ก็นะ...ไม่รู้จะทำยังไงดี
        " หรือจะให้กูขอย้ายไอ้ตัวปัญหาของพวกมึงออกจากแดน..." พี่โตเกริ่นด้วยสีหน้าดุดัน
        "...มันไม่ใช่แบบนั้น...ถ้ามีปัญหา พวกกูก็มีทั้งสามคนนั่นแหละ "พี่วิทย์ถอนหายใจเมื่อฟังคำพูดนั้น
        "..รู้ตัวก็ดี เพราะฉะนั้นการที่พวกมึงมาขอคนนั้นคนนี้ย้ายไปมามันไม่ใช่การแก้ปัญหา..โยนไอ้โง่คนนึงรับส่งกันไปมาอย่างกับบอลไม่เบื่อบ้างเหรอพวกมึง  "พี่โตมีสีหน้าเหม็นเบื่อชัดเจนเมื่อเอ่ยถึงไอ้โง่ที่ว่า...มองแล้วนึกสงสารเมฆนิดๆ เพราะท่าทางความเหม็นขี้หน้าระหว่างมันกับพี่โตคงไม่มีวันหายแน่ๆ
"ไปคุยกันให้เรียบร้อยจริงๆซะ....ไม่อ่ะ..."
       "..พี่วิทย์........"
        " ไปไกลๆ ! "พี่โตพูดยังไม่จบประโยคไอ้เมฆผู้ถูกเอ่ยถึงผู้ซึ่งไม่เคยจะกล้าเข้าใกล้พี่โตในรัศมีสามก้าวชิดใช้ความกล้าที่ขุดมาจากไหนไม่รู้เดินมาหาแล้วร้องเรียกพี่วิทย์เสียงอ่อย..แต่ไม่ทันที่มันจะได้พูดจบประโยคแค่อ้าปาก พี่โตก็หันขวับไปตวาดใส่มันดังลั่นพร้อมกับชี้หน้าพี่กันย์แล้วขึงตาใส่ทันที..

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza

ขอบคุณมากครับ

GunGuy

ขอบคุณมากนะครับ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากเลยนะคับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

manza555

ขอบคุณครับ

wi2

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

ใจแข็งจริงอะ วิทย์

Soyu

ขอบคุณนะครับ

Ohmkungz123

ข่อมคับ