OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 107

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
        " แล้วนั่น.......ทำไมมันไปได้
" ผมถอนหายใจเฮือกกับคำตอบของพี่ทินก่อนจะตวัดสายตาไปยังไอ้เป้ที่เดินดุ่มตามกลุ่มพี่โต พี่กันย์ พี่วิทย์และพี่โหดรายนั้นไปด้วยท่าทีไม่รู้สึกรู้สาใดๆ  ผู้คุมมาตรวจแล้วไม่เจอพี่โตกับพวกอาจจะยังพออนุโลมได้เพราะเป็นขาใหญ่ยังไงก็มีพวกป๋าที่มีเอี่ยวกับผู้คุมคอยคุ้มกะลาหัวอยู่แล้ว...แต่กับไอ้เป้...เด็กใหม่ที่เพิ่งเข้ามามันมีสิทธิ์หายหัวไปตอนเขาตรวจห้องขังกันด้วยเหรอ?
"...มึงอย่าทำเป็นไม่รู้หน่อยเลยน่า " พี่ทินถอนหายใจเฮือก มองหน้าผมอย่างนึกรำคาญใจ " มันเป็นคนของใคร มึงก็รู้ อย่าซักไซ้มากเรื่อง แค่เพราะมึงไม่ชอบมัน กูก็ไม่ชอบเหมือนกันล่ะ แต่ทำไงได้  ไป....รีบไปได้แล้ว "
             พี่ทินรุนหลังผมให้เดินเข้าห้องขังไปด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย ที่สุดแล้วผมก็ได้แต่ถอนหายใจเฮือกแล้วเดินตามพี่ทินไปอย่างไม่อาจจะเถียงได้ แน่นอนว่าที่พี่ทินพูดมันถูกต้อง แต่ผมก็ยังไม่ค่อยพอใจ จะว่าอิจฉาก็ได้ ที่มันเป็นศูนย์กลางของอะไรหลายๆอย่าง ไม่เหมือนผมที่ถูกถีบออกมานอกวงโคจรแล้ว ถึงจะเพราะพี่โตเป็นห่วงก็เถอะ..
    ..พูดถึงเรื่องนี้ ไอ้เป้ก็คงเหมือนผมตอนนั้นล่ะมั้ง เมื่อสามปีก่อนที่อะไรๆก็พุ่งเป้ามาที่ผมกันหมด ทั้งปวดหัว ทั้งสับสน ทั้งเครียดจนอยากจะตาย ถึงจะคิดว่าดีแล้วที่ไม่ต้องเจอแบบเดียวกับมันอีก...แต่ยังไงผมก็...หงุดหงิดอยู่ดี
...ก็คนที่มันไปเกี่ยวข้องด้วยก็ยังคือพี่โต...และยังคงเป็นพี่โตอยู่วันยังค่ำ
จะช่วยอะไรพี่ได้บ้างไหมนะ? ผมอยากรู้จริงๆ จะช่วยอะไรพี่โตได้บ้างนอกจากจะทำตัวไม่เป็นปัญหา เงียบๆตามคำสั่งของพี่โตอยู่แบบนี้..ไม่อยากให้พี่โตทำหน้าเครียด ไม่มีความสุขอยู่แบบนี้เลยจริงๆ
      ตึก !
         ฝีเท้าของชายหนุ่มเบื้องหน้าผมชะงักลงโดยไม่รู้ตัว จนผมเผลอเดินชนโดยไม่ได้ตั้งใจ ไอ้เนมกระพริบตาปริบๆมองแผ่นหลังของพี่ทินที่อยู่ตรงหน้า ขมวดคิ้วกับเสียงเซงเเซ่และเสียงพูดคุยกันของนักโทษในห้องขังที่ดังขึ้นมาด้วยนัยยะอันร้อนรนผิดปกติ อีกทั้งร่างที่นิ่งงันไปของผู้ชายตรงหน้าทำให้ผมยิ่งนึกสงสัย
       ค่อยเดินแหวกผู้คนออกไปยืนข้างกายพี่ทินที่นิ่งเงียบ พบว่านี่คือในเรือนนอนของพวกเราเอง หากแต่ภาพที่อยู่ถัดจากลูกกรงเหล็กสามสี่ซี่ไปไม่มากนัก คือเสื้อผ้าข้าวของที่ถูกคนกระจุยกระจาย มีร่างของผู้คุมสองสามนายยืนคุมเชิงอยู่โดยรอบ และภายในห้องขังนั้นมีร่างของพัสดีคนใหม่ และผู้คุมอีกสองนายที่ก้มตัวค้นข้าวของภายในเรือนอน..
       และภาพที่ทำให้ผมเบิกตากว้าง คือสิ่งที่อยู่ในมือของพัสดีคนนั้น...บุหรี่...และ..โทรศัพท์มือถือ ?
        การมีของสองสิ่งนี้ในโลกภายนอกเรือนจำมันอาจจะไม่ใช่เรื่องใหญ่ หรือผิดปกติอะไรนักหนา แต่นี่มันไม่ใช่ การมีบุหรี่อยู่กับตัว ไม่ต่างจากการมีกัญชาหรือใบกระท่อมสักห่อเท่าไหร่ เพราะที่นี่ห้ามเสพสิ่งเสพติด บุหรี่ถือเป็นข้อห้ามแรกๆที่ต้องปฏิบัติตามโดยไร้ข้อบิดพลิ้ว แม้ว่าความจริงแล้วมันจะเป็นของที่จะหาก็หาได้ และนักโทษหลายรายก็นำมันมาแลกเปลี่ยนกัน แต่ว่าก็ไม่ใช่ของที่จะให้ผู้คุมเห็นอยู่ดี
    แต่ทว่า นี่มันยังไม่อันตรายเท่าโทรศัพท์....โทรศัพท์มือถือในเรือนจำ การมีมันอยู่กับตัวคงไม่ต่างกับการมียาบ้า ต้องหลบหลีกซุกซ่อนเสียยิ่งกว่าอะไร หากผู้คุมเห็นหรือจับได้โทษของมันหนักหนาเสียยิ่งกว่าการมีบุหรี่ติดอยู่กับตัวเสียอีก เพรานั่นมันหมายความว่าเราสามารถติดต่อกับโลกภายนอก ติดต่อกับคนนั้นคนนี้ได้
     แม้นักโทษจะไม่ได้ถูกห้ามติดต่อกับคนภายนอก แต่นั่นมันหมายถึงกรณีมาเยี่ยม และการโทรหาก็โทรได้แต่ครอบครัวที่มาเยี่ยมเท่านั้นไม่ได้หมายความว่าจะโทรไปหาใคร จะติดต่อใครก็ได้..
  ข่าวการจับยาบ้า หรือข่าวการสั่งค้ายาจากนายใหญ่ที่อยู่ในคุก...ติดต่อกันด้วยวิธีนี้...สั่งการกันด้วยเจ้าอุปกรณ์
อิเล็กทอรนิกส์เครื่องเล็กๆนี้...เพราะฉะนั้น มันจึงเป็นของ"ต้องห้าม"ที่ใครมีมันกับตัว ถือว่าเป็นโทษหนัก...
แล้วนี่....
      ผมจ้องมองโทรศัพท์มือถือเครื่องโบร่ำโบราณในมือของพัสดีอย่างตกตะลึงและสงสัย เจอมันในนี้ เจอมันที่เรือนอนนี้ ทั้งที่ผมไม่เคยรู้เลยน่ะหรือ?
พี่โตมีบุหรี่อยู่กับตัว จะสูบหรืออะไรบ้างผมพอรู้...ถึงจะใจหายวาบที่ถูกจับได้แต่ก็ขอบอกว่าไม่แปลกใจอะไรที่ผู้คุมจะเจอมันหากที่โตเก็บไว้ในเรือนนอนจริงๆ...แต่กับโทรศัพท์มือถือ ผมไม่เคยรู้ว่ามี ผมไม่เคยเห็นว่ามันอยู่ตรงไหน...ไม่รู้เลย แล้วผู้คุม ไปคุ้ยเจอในที่นอนของพี่โต ได้ยังไงกัน?
     "..ฉิบหายแล้ว " เสียงสบถจากปากพี่ทินที่อยู่ข้างตัวยิ่งทำให้เลือดในกายเย็นเฉียบ...และยิ่งหน้าซีดลง..เมื่อพบว่าพัสดีกวาดตามองพวกเรา...เหล่านักโทษในเรือนจำนี้ด้วยสายตาเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด..
      "....ใครเป็นคนนอนที่นี่? "   แน่นอนว่าเมื่อสิ้นคำถามนั้น สายตาของทุกคนก็มองมาที่ผมเป็นจุดเดียว...
Improbable 17 : ไม่อาจโต้แย้ง
   ...กระดาษขนาดเอสี่ปึกใหญ่ถูกวางลงตรงหน้า  ในนั้นมีตัวอักษรเรียงรายเป็นเนื้อหาของอะไรผมไม่รู้ ผมมองมันผ่านๆ เพื่อที่จะเงยหน้าขึ้นสบนัยน์ตาสีดำสนิทที่ฉายแววเคร่งขรึมจริงจังของพัศดีคนใหม่...ใช่ครับ พัศดีคนใหม่
   ผมกวาดตามองสภาพแวดล้อมโดยรอบอีกครั้ง ห้องสี่เหลี่ยมขนาดกลาง มีประกาศมีกระดาษสีขาวกองอยู่และเปิดไฟสว่างโร่ โต๊ะทำงานจากไม้ขนาดกลาง มีเอกสารหลายอย่างและแฟ้มสีเข้มหลายอันวางซ้อนทับกันอยู่ เบื้องหน้าผมคือร่างของพัศดีคนใหม่นามว่า ปรมัตถ์ ชายหนุ่มรูปร่าง หน้าตาดีในชุดข้าราชการสีกากี ด้านหลังของเขามีบอร์ดประกาศติดกระดาษอะไรมากมายดูเป็นการเป็นงานพอควร และเบื้องหลังผมคือร่างของผู้คุมสองนายที่ยืนประจำอยู่ราวกับรอคำสั่ง
    มองสบตาพัศดีคนใหม่แล้วต้องเม้มปากแน่น รู้สึกตัวลีบเล็กและสั่นระริกขึ้นมากะทันหัน ต้องให้ผมบอกรึเปล่าว่ามันเกิดอะไรขึ้น ยามที่พัศดีเจอโทรศัพท์เครื่องหนึ่งในห้องขังของผม
    โทรศัพท์เครื่องนั้นไม่ได้อยู่ใต้ที่นอนของพี่โต แต่เป็นใต้ที่นอนของผม ที่นอนอยู่ข้างๆและแม้คนในเรือนจำจะรู้ดีกว่าที่นอนของผมนั้นมีก็เหมือนไม่มี เพราะส่วนใหญ่ผมจะไปนอนกับพี่โตเสียมาก แต่ที่นอนของผมก็ยังอยู่ข้างๆพี่โตแบบนั้น เอาไว้วางของใช้ส่วนตัว วางพวกกระดาษหรือผ้าห่มอะไรไปตามเรื่อง
    ว่ากันตามจริงการพบโทรศัพท์อยู่ใต้ที่นอนของผม ไม่ได้หมายความว่าโทรศัพท์นั้นจะเป็นของผม ในเรือนนอนนี้ไม่ได้มีผมอยู่คนเดียว คนอีกยี่สิบกว่าคนในนี้ก็ตกเป็นผู้ต้องสงสัยด้วย มันอาจจะมีการกลั่นแกล้ง หรือมันอาจจะมีการ
ใช้ที่นอนของผมเพื่อเก็บโดยที่ผมไม่อาจจะรู้ ใช่ครับ มันอาจจะเป็นแบบนั้น แต่เราก็ไม่อาจจะลืมประเด็นที่สำคัญที่สุดได้ช่นกัน
    ต่อให้คนทั้งเรือนจำจะเป็นผู้ต้องสงสัยเช่นเดียวกับไอ้เนม...แต่ ผมก็ตกเป็นผู้ต้องสงสัยคนสำคัญอยู่ดี ก็ในเมื่อมันอยู่ใต้ที่นอนผม ยังไงผมก็ต้องถูกเพ่งเล็งมากที่สุด
   ใช่....นี่จึงเป็นสาเหตุสำคัญที่ผมมานั่งอยู่ในห้องทำงานของพัศดีคนใหม่ เป็นนักโทษคนแรกผู้ได้รับเกียรติมาเหยียบห้องนี้นับจากเขาได้ตำแหน่ง และเป็นนักโทษคนเดียวที่ได้รับโอกาสแรก ให้พัศดีคนใหม่สืบสวน ขณะที่คนอื่นๆในเรือนนอนถูกผุ้คุมแยกสอบสวนเป็นคนๆไป..    แต่มันไม่ใช่สิทธิพิเศษที่ผมพอใจ หรืออยากจะได้มันมาเลยสักนิด...
       ผมก้มหน้าต่ำ จ้องมองฝ่ามือตัวเองที่กำแน่นอยู่บนตัก ท่ามกลางความเงียบอันน่าอึดอัดซึ่งลอยตัวอยู่ในห้อง ไม่มีใครเอ่ยคำพูดอะไร ผมก็เงียบ ผู้คุมสองคนก็นิ่ง พัศดีก็จ้องหน้าผมเงียบๆไม่พูดอะไร แต่ชวนให้เม็ดเหงื่อร้อนๆไหลลงจากขมับมาสู่ลำคอได้อย่างง่ายดาย แม้จะมีพัดลมติดเพดานขนาดใหญ่คอยพัดให้ความเย็นแล้วก็ตามที
    เหงื่อไหลไคลย้อยเพราะความกดดันและความเครียด ต่อให้ใช้พัดลมร้อยเครื่องก็ไม่มีวันหาย เช่นเดียวกับที่สภาพของผมตอนนี้ ที่ต่อให้ร้อยป๋าหรือพันพี่โตก็ไม่อาจจะพาตัวผมออกจากห้องนี้ ให้ไปไกลการสอบสวนครั้งนี้ไปได้
    เพราะนี่คือความผิด เพราะนี่คือการไต่สวนตามกระบวนการของเรือนจำ ไม่ว่านักโทษคนไหน หน้าไหน อยู่ชั้นไหน ความประพฤติดีแล้วหรือยิ่งใหญ่เพียงใดก็ไม่อาจจะมาโวยวายให้เลิกล้มการสอบสวนนี้ไปได้ นี่จึงเป็นเรื่องที่ผมต้องเผชิญกับมัน ด้วยจิตใจระส่ำระส่ายเช่นนี้...
       "....อ่านหนังสือออกไหม? " คำถามแรกที่ส่งมาทำให้ผมขมวดคิ้ว เงยหน้าไปสบตาพัศดีคนใหม่อย่างงๆ ก่อนจะสะดุดกับกระดาษเอสี่ที่ฝ่ายนั้นใช้มือดุนมาตรงหน้าเงียบๆ
       " ครับ? " ผมรับคำงงๆ
       " ลองอ่านนี่ให้ฟังหน่อยสิ " ว่าแล้วก็พยักหน้าให้กระดาษตรงหน้าผม ไอ้เนมหยิบมันมาอ่านอย่างงๆ พลันกวาดตาผ่านๆเท่านั้นแหละ ก็รู้เลยว่าเขาจะให้ผมอ่านเพื่ออะไร...ที่อยู่ตรงหน้านี่คือระเบียบของเรือนจำ...อันว่าด้วยสิ่งของต้องห้าม...
   ผมกลืนน้ำลายหยิบมันขึ้นมา กวาดตามองแล้วเงยหน้าไปมองหน้าพัศดีอย่างไม่เข้าใจ กระนั้นอีกฝ่ายก็ยังพยักหน้าให้ผมอ่านออกเสียง
   "......สะ......สิ่งของที่ห้ามผู้ต้องขังนำเข้าหรือมีไว้ในขณะอยู่ในเรือนจำ..." ไอ้เนมกลืนน้ำลายลงคอช้าๆ ลมหายใจสั่นไหวด้วยความกังวลและความหวาดหวั่นที่ก่อตัวขึ้นช้าๆ
"... ยาเสพติดให้โทษ วัตถุออกฤทธิ์ต่อจิตประสาทและสาระเหย สุรา หรือของมึนเมาอย่างอื่น อุปกรณ์สำหรับเล่นการพนัน..."
   ผมขยับริมฝีปากอ่านกฏของเรือนจำข้อต่างๆตามที่จากรึกไว้ในกระดาษอย่างเชื่องช้า ขณะที่มือไม้เย็นเฉียบ ลมหายใจสะดุดไหว...กระทั่งถึงข้อที่ว่าด้วย..
   "....เครื่องคอมพิวเตอร์ .....ทะ.....โทรศัพท์ หรือเครื่องมือสื่อสาร รวมทั้งสิ่งของสำหรับอุปกรณ์ดังกล่าว..." ผมเม้มปาก เงยหน้ามองผู้คุมด้วยแววตาหวาดหวั่น หากเขายังคงใช้มือสอดใต้คางและฟังคำพูดผมด้วยสีหน้าปกติสุข พร้อมกับยิ้มออกมาบางๆ พยักหน้าให้ผมจำต้องพูดต่อ
   "...หากมีติดตัวมา จะต้องนำฝากญาติหรือบุคคลภายนอกหรือจัดจำหน่าย หรือทำลายเสีย  ผู้ใดนำเข้าหรือมีไว้ในเรือนจำจะมีความผิด......ทางอาญาและ.....ทางวินัย... " ลมหายใจสั่นไหว สีหน้าซีดเผือกไม่มั่นใจของผมอยู่ในสายตา
ของพัศดีที่จ้องมองมาตลอด  ผมวางกระดาษแผ่นนั้นลงพื้น กลืนน้ำลายลงคอช้าๆ...
   "....เอ่อ....ผม....."
  "....รู้ไหมครับว่าทำไมผมถึงให้คุณอ่าน " พัสดีคนใหม่พูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย ตัดบทคำพูดที่ผมจะพูดออกมาอย่างไม่ใส่ใจ ใบหน้าของเขายังคงยิ้ม แต่เป็นยิ้มที่ไม่น่าไว้วางใจเสียเลย
  " ครับ  " ได้แต่รับคำ ไม่บอกอะไร เพราะผมก็รู้ดีว่าทำไมเขาถึงให้ผมอ่าน ทำไมถึงให้ผมทบทวนกฏกติกานี้ด้วยตนเอง
     เพราะรู้ดี...ว่าตัวผมกำลังทำผิด ไม่ว่าจะทำจริงหรือไม่ ไม่ว่าจะใช่หรือไม่ใช่ แต่ในสายตาคนภายนอกแล้ว ผู้ต้องสงสัยคนสำคัญอย่างผม ยังไง...ก็ไม่อาจจะละเว้น
  "...ความผิดทั้งทางอาญาและทางวินัย รู้ไหมมันหมายความว่ายังไง " ฝ่ามือนั้นหยิบกระดาษที่เขาวางไว้ให้ผมอ่าน ดึงเข้าหาตัวแล้วยิ้มมุมปากออกมาอย่างชาเฉย " คดีของคุณถึงที่สุดแล้ว คุณได้เลื่อนขั้นเป็นนักโทษในชั้นดีแล้ว ไม่มีประวัติด่างพร้อย สามสี่ปีมานี่ก็ไม่เคยก่อเรื่องก่อปัญหา อีกทั้งยังเป็นนักดนตรีของเรือนจำ ฝีมือดีและบำเพ็ญประโยชน์มาตลอด...."
     "...แล้วทำแบบนี้มันจะเกิดอะไรขึ้น รู้บ้างไหมครับ ? "
     " ผมไม่ได้ทำ " ผมหน้านิ่ว ปฏิเสธทันควัน สีหน้าหนักแน่น จ้องตาเขาเขม็ง ผมถือคติจริงใจเข้าว่า อาจจะจริงที่หลักฐานทั้งหมดบ่งชี้มาที่ตัวผม แต่ในเมื่อไม่ได้ทำจริงๆ ไม่ว่ายังไงผมก็ไม่ยอมรับผิดหรอก
     " ...ไม่ว่าใครทำผิดก็ไม่มีใครยอมรับหรอกครับ.....สันดาน พวกนักโทษก็แบบนี้ " พัศดียิ้มเยาะมุมปาก สบตาผมเพียงชั่วครู่ก่อนจะมองเลยไปยังผู้คุมด้านหลัง
     " ออกไปก่อนครับ " เขาสั่ง
" ถ้ามีอะไรจะเรียก "
           ร่างของผู้คุมสองนายโค้งตัวให้แล้วเดินออกไปเงียบๆ เสียงปิดประตูห้องดังขึ้นอีกครั้ง และภายในห้องเหลือเพียงผมและพัศดีคนใหม่ พัศดีประมัตถ์จึงยืดตัวขึ้นจากเก้าอี้ ลุกขึ้นเดินออกจากโต๊ะของตนอย่างเชื่องช้า
       "คุณบอกว่าไม่ได้ทำ มีอะไรจะมายืนยัน...ตรงนั้นเป็นที่นอนของคุณ เรือนนอนนั้นก็เป็นที่อยู่ของคุณ แล้วทำไมมันจะไม่ใช่ ? "
       "...ผมไม่รู้จริงๆว่ามันมาได้ยังไง อาจจะมีคนแกล้งก็ได้ ทำไมไม่ลองตรวจหารอยนิ้วมือดูล่ะครับ ? " ไอ้เนมถามกลับ สีหน้าข้องใจ
       " หา? " พัศดีฟังแล้วหัวเราะหึ " ตรวจลายนิ้วมือ? ไม่มีใครเขาทำกับเรื่องเล็กๆแค่นี้หรอกนะ  เพราะยังไงคนทำผิด
ก็คือทำผิด นักโทษยังไงก็เป็นนักโทษอยู่ดี "
          อ้อ เขาตัดสินดีชั่วเพียงเพราะว่าพวกผมเคยทำผิดมาก่อนงั้นสิ  ผมถอนหายใจแรง ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงได้มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น
      " ถ้าคุณเห็นว่ามันเป็นเรื่องเล็กจริง แล้วจะเรียกผมมาทำไม ? "ผมจ้องหน้าพัศดีคนใหม่เขม็ง สีหน้าไม่ยอมแพ้ แม้ในใจจะกลัวแค่ไหนก็เถอะ แต่ในเมื่อผมไม่ได้ทำ ไม่รู้เรื่องจริงๆ ก็ไม่ใช่เหตุผลอะไรที่จะยอมรับ
       " คำพูดคำจาก็ฉลาดดีนี่ " พัศดีปรมัตถ์มองหน้าผมแล้วถอนหายใจหนักๆ
"  น่าเสียดายนะที่กลายมาเป็นนักโทษแบบนี้.....ผมจะตอบคำถามของคุณ นช. กันตธร....เรื่องเล็กๆในสายตาคนอื่น
มันอาจจะเป็นเรื่องใหญ่ของคนอีกคนก็ได้ เหมือนกับในตอนนี้ ถึงผมจะบอกว่านี่เป็นเรื่องเล็ก แต่นั่นมันหมายถึงมันเล็กกว่าที่จะมาวุ่นวายตรวจลายนิ้วมืออะไรกันให้เสียเวลาเสียงบประมาณ เรื่องนี้มันเป็นเรื่องเล็ก...เล็กจริงๆสำหรับสายตาของท่านอธิบดีกรม หรือกระทั่งสายตาของพัศดีอย่างผม แต่มันก็เป็นเรื่องใหญ่ เรื่องใหญ่สำหรับเรือนจำนี้ สำหรับแดนนี้เช่นกัน "
         " มีโทรศัพท์เล็ดลอดเข้ามาในนี้ได้ยังไง?มีคนนอกหรือใครที่ไหนนำของพวกนี้เข้ามามอบให้แล้วผู้คุมตรวจสอบไม่ได้โทรศัพท์เครื่องนั้นใช้สำหรับทำอะไร ? เห็นไหม...ว่ามันไม่ใช่เรื่องเล็กเลยโทรศัพท์เครื่องนึงโผล่มาในเรือนจำที่มีการคุ้มกันแน่นหนาและโผล่มาในแดนที่นักโทษความผิดร้ายแรงอาศัยอยู่ถ้าหากมีคนนำมันมาใช้เพื่อก่อเรื่องล่ะ
จะเกิดอะไรขึ้น"

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza

ขอบคุณมากครับ

GunGuy

ขอบคุณมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากเลยนะคับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

manza555

ขอบคุณครับ

wi2

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

สงสัยไอ้เป้แน่เลย

pt200

ขอบคุณครับ

Soyu

ขอบคุณนะครับ

Ohmkungz123

ข่อมคับ