OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 109

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
       "มึงรู้ได้ไง ! "
นัยน์ตาจับจ้องวาววับ ฝ่ามือกำคอเสื้อแน่นแล้วกระชากแรงๆสีหน้าเอาเรื่องนั้นทำให้เป้กลืนน้ำลายลงคอ หากแต่มันก็ยังคงยิ้มออกมาช้าๆฝ่ามือแกะมือที่กำคอเสื้อตนเองออกอย่างใจเย็น
       " จะบอกพี่ตอนก่อนเข้าประชุมก็ไม่ทันพี่โต กูได้ข่าวมาว่าพัศดีจ้องจะเล่นงานเรา มันอาจจะยัดของใส่ร้ายก็ได้...
ใครจะรู้
" คำตอบนั้นทำให้ผู้ฟังนิ่งงัน ไม่ต่างกับผู้คนโดยรอบที่ไร้ปากเสียง หากแววตาของนักโทษหลายคนหันมาจ้องสบกันเงียบๆ
"..มึงจะไปไหน โต ! " วิทย์กระชากแขนเพื่อนตนเองแรงๆ ดึงให้เจ้าคนหุนหันพลันแล่นซึ่งทำท่าจะเดินพรวดพราดออกจากห้องขังให้หันมาคุยก่อน เพราะหน้าและแววตาของมันบัดนี้ไม่น่าไว้ใจเอาเสียเลย
      " ปล่อยไอ้สัด ! กูจะไปหาป๋า บอกมันจัดการเรื่องนี้ ! " น้ำเสียงคนพูดเต็มไปด้วยความร้อนรนและไม่พอใจ
วิทย์เข้าใจดีว่าทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ ด้วยทั้งเรื่องที่เกิดขึ้นและ...คนที่ต้องถูกเล่นงาน...หากเป็นโตยังพอจะสมเหตุสมผล แต่เพราะคนที่ต้องซวยกลับกลายเป็นไอ้เนม...คนที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย
...วิทย์พอจะรู้ ว่าเรื่องนี้มันทำให้เพื่อนของตนใจร้อนได้พอๆกับที่ถูกใส่ร้าย...เพราะคนๆนั้นก็เป็นคนสำคัญของมันเช่นกัน คนที่มันทั้งห่วงทั้งหวง มาเจอเรื่องแบบนี้ ใครจะทนใจเย็นอยู่ได้
     " ไอ้โต มึงอย่าเพิ่ง!...มานี่ก่อน คุยกับกูก่อน ! " วิทย์ออกแรงกระชากร่างของเพื่อนให้หลบมุมมาคุยในที่ไม่มีคนอยู่ ไม่อยากจะถกเถียงเรื่องแบบนี้กันท่ามกลางสายตาของนักโทษคนอื่น บางเรื่องก็ควรเป็นความลับ...และควรจะใช้วิจารณญาณในการพูดการคุย เช่นเดียวกับเรื่องนี้......เขาต้องคุย คุยกับมันให้รู้เรื่อง ในตอนที่มันโกรธแทบไม่ยั้งคิด
       " มึงมี`ตัวเงินตัวทอง`อะไรอีกไอ้วิทย์ ! "โตตวาดลั่น สะบัดเเขนออกจากมือเพื่อนสนิท  เขาร้อนใจและหงุดหงิบแทบบ้าอยู่แล้ว แค้นไอ้คนทำเสียจนอยากจะไปฆ่ามันให้ตาย โทษฐานที่มันกล้ามาเล่นกับไอ้โต และโทษที่หนักยิ่งกว่า คือการที่มันทำตัวเป็นหมาลอบกัด ไม่เล่นซึ่งหน้าแต่กลับมาทำร้ายคนที่ไม่เกี่ยวข้องด้วยเลยแท้ๆ...แค่คิดว่าไอ้เนมมันต้องเจออะไรจากเรื่องนี้ กระทั่งขาใหญ่แดนสิบสองก็ยังต้องหนาวสันหลังเยือก..
     "...ฟังกูก่อนไอ้โต มึงไปบอกป๋าไม่ได้ ! มึงทำไม่ได้ เพราะมันจะไม่ช่วยมึง ! " วิทย์ตะคอกใส่หน้าเจ้าคนที่หงุดหงิดโมโหจนแทบขาดสติดังลั่น เขาต้องพูดให้มันรู้คิด แม้จะเข้าใจและไม่แปลกใจที่มันโมโหแทบคลั่ง เป็นเขาก็คงไม่ต่างกัน หากคนที่ตัวเองรักต้องเจอกับเรื่องแบบนี้ คงไม่อาจจะใจเย็นได้เช่นเดียวกับมัน...แต่ทว่า ยังไงก็ไม่อาจจะปล่อยให้เพื่อนวิ่งโร่ไปโวยวายหรือขอความช่วยเหลือจากป๋า ไม่อาจจะทำได้จริงๆ
     "  ทำไมกูจะบอกไม่ได้! ไอ้วิทย์ เพราะแค่กูไม่ช่วยมึง มึงอย่าเอาเรื่องนี้มาหาเรื่องกู ! " ตะคอกใส่เพื่อนสนิทอย่าง
ไม่พอใจที่มันห้าม ไม่เข้าใจว่าทำไมมันถึงไม่ยอมให้ทำ ทั้งที่นี่เป็นทางเดียวแท้ๆ
      "มึงอยากให้ทุกอย่างพังรึไง ? ไอ้โต ! กูรู้ว่ามึงใจร้อนไม่พอใจที่ไอ้เนมมันต้องเจอแบบนี้ แต่ฟังกูนะ ! ป๋า-มัน-ไม่-มี-วัน-ช่วย-มึง " วิทย์กำไหล่เพื่อนไว้แล้วบีบแน่น เขาออกแรงตรึงมันไว้กับกำแพงอย่างสุดกำลัง แม้จะรู้ว่าจะออกแรงยื้อ
ได้ไม่นานแน่ๆ " มึงก็รู้ว่าพวกมันสนใจแต่เรื่องของตัวเอง มันไม่มีทางยุ่งเรื่องที่ทำแล้วต้องเสียประโยชน์ ถ้ามึงไปบอก ทั้งมึง ทั้งกู ล่มจมหมดแน่! "
       "..........."
      "...มึงคิดถึงเรื่องที่เราต้องทำสิไอ้โต มึงวิ่งโร่ไปบอกพวกมึงไม่ได้ เข้าใจไหม...มึงเข้าใจรึเปล่า? "
           เพราะเสียงคล้ายจะเว้าวอนของเพื่อนสนิททำให้โตเม้มปากแน่น ขาใหญ่ของแดนสิบสองถอนหายใจแรง..พยายาม...กำลังพยายามจะลดความโกรธที่ปะทะคุกรุ่นในหัวใจให้ทุเลาลง และพยายามคิดหาเหตุผล...ใช่...เหตุผล เพราะไม่มีประโยชน์ใดๆที่จะใช้อารมณ์นำพา......และเมื่อคิด...เขาก็รู้ ว่าคงไม่อาจจะหาใครมาช่วยมันได้...
   โตกัดฟันกรอด นัยน์ตาจ้องมองผนังปูนเบื้องหลังร่างของเพื่อนสนิทอย่างอับจนปัญญา ร้อนรนและสิ้นหวังเสียจนกระบอกตาปวดรุม กำหมัดแน่นให้เกร็งไปทั้งตัว บอกป๋าไม่ได้...เพราะพวกมันจะไม่ยอมช่วย
บอกป๋าให้ช่วยไม่ได้ เพราะหากบอกไป เท่ากับย้ำชัดถึงความอ่อนแอของตนเอง และจะยิ่งทำให้เกิดอันตรายมากขึ้นเรื่อยๆ
บอกพวกมันไป พวกมันก็ไม่ช่วย เพราะการยื่นมือไปช่วย เท่ากับประกาศชัดว่าตนเองมีส่วนร่วมกับแผนการนำของร้อนมาในเรือนจำ
บอกป๋าให้พวกมันช่วยเหลือ เท่ากับทำให้พวกมันมองเห็นว่าตนเองไร้ประสิทธิภาพ และแผนการณ์ที่ดำเนินมา...จะล่ม...จะทำให้เจอเรื่องเลวร้ายกว่านี้มาก..
...เพื่อ.....จะยังสามารถเป็น"ขาใหญ่"แห่งแดนสิบสองได้ต่อไป...ต้องไม่ทำ !
...เพื่อ....จะไม่ต้องสูญเสียอำนาจและสามารถปกป้องลูกน้องตลอดจนคนสำคัญได้...ต้องนิ่งเงียบ ไม่กระโตกกระตากโวยวาย.....แต่เพื่อการนั้น..ต้องปล่อยให้มันเจอเรื่องเลวร้าย ในเรื่องที่มันไม่เคยรู้เรื่อง ไม่เคยทำอะไรเลยหรือ....
      "...ไอ้`ตัวเงินตัวทอง`.....แล้วไอ้เนมมันจะเป็นยังไง...." น้ำเสียงคนพูดสั่นเครือ...คล้ายสิ้นหวัง...ทำให้วิทย์พ่นลมหายใจแรง หนักใจไม่แพ้กัน
      " กู....."
      " ...ไอ้เนมมันต้องเจอกับอะไร ถ้ามันโดนซ้อม ถ้ามันโดนขัง ถ้ามันถูกรุม ...กูจะทำยังไง...."วิทย์จ้องมองเพื่อนสนิทด้วยแววตารวดร้าว ไม่มีแล้ว...ไม่มีแล้วคนที่เเข็งแกร่งและไม่เห็นหัวใคร ไม่มีแล้วท่าทางอันไม่หยี่ระที่แสดงออกมา ไม่มีแล้ว...ทุกสิ่งเหล่านั้นมลายหายไปเป็นเพียงเปลือกแข็งๆ...ตอนนี้..ที่ตรงนี้ จะมีก็แค่คนๆหนึ่งที่ห่วงใยคนสำคัญของตนอย่างสุดหัวใจก็เท่านั้น...
       ....อีกทั้งหงุดหงิด สิ้นหวัง สมเพชตัวเองที่ไม่อาจจะทำอะไร ไม่อาจจะช่วยอะไรได้.......สมเพชตัวเอง...ที่ไร้ค่า...
ไร้ความสามารถ...
        "....ใจเย็น..." วิทย์ถอนหายใจยาว เขาทำได้เพียงวางมือลงบนบ่าที่สั้นไหวนั้น แล้วบีบเบาๆแต่หนักแน่น
เพื่อถ่ายทอดความห่วงใยมี่มีต่อคนที่หายไป..ไม่ต่างกัน
         "...จะให้กูเย็นได้ยังไง..." คำพูดเครียดขึง สีหน้าก็แสดงอารมณ์ไม่ต่างกัน
        "...ตอนนี้เราทำอะไรไม่ได้..." วิทย์กำหมัดแน่น กลืนน้ำลายลงคอช้าๆพยายามสรรหาคำพูดที่โน้มน้าวจิตใจคนให้เย็นลงได้มากที่สุด
" มึงต้องเชื่อว่ามันจะไม่เป็นไร...รอก่อนโต...มึงคอยดูไปก่อน บางทีมันอาจจะไม่เป็นอะไรก็ได้..
ไอ้เนมมันฉลาดจะตาย บทจะทำมันก็ทำได้แน่ๆ  "
         "ตอนนี้บ่ายสามเอง...เหลืออีกตั้งหลายชั่วโมง...มันต้องกลับมา มึงใจเย็นไว้..."
        ".............." ขาใหญ่แห่งแดนสิบสองไม่พูดอะไรอีก หากไหล่ที่ลู่ลงค่อยยืนหยัดขึ้นอีกครั้ง แต่ทว่าแววตายังปั่นป่วนด้วยความกังวลและไม่แน่ใจ  กรามขึ้นเป็นสันด้วยฟันที่ขบเข้าหากันแน่น..แม้จะนิ่งเงียบและอารมณ์เย็นขึ้นแล้ว ทว่าวิทย์ก็รู้ ว่าคำปลอบของเขาไม่อาจจะช่วยอะไรได้มากเลย
  ดวงตาของเพื่อนสนิทนั้นยังคงมีความกังวลและความหวาดหวั่นแฝงอยู่ชัดเจน...มันและตัวเขาไม่พูด ในเรื่องที่ต่างก็หวาดหวั่นและรู้ดีอยู่แก่ใจแล้ว ทว่ายังฝันเพ้อลมๆแล้งๆ พยายามปลอบใจตัวเองและเเขวนความหวังไว้ภายใต้ดวงอาทิตย์ที่ยังไม่ลาลับ..
  หวังว่าไอ้เนมมันจะหลับมาและ
"ไม่เป็นอะไร" อยู่รอดปลอดภัยเช่นทุกครั้ง...แต่ทว่าในใจก็รู้ โอกาศรอดของมัน มีน้อยนักจนแทบเป็นไปไม่ได้เลย...
Improbable 18 :  ขังเดี่ยว
      มืด.....มืดจัง
         ผมกระพริบตาถี่ พยายามจะปรับดวงตาให้คุ้นชินกับเเสงเพียงเล็กน้อยในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆนี้ แต่พยายามอย่างไรสิ่งที่ได้รับก็มีเพียงความมืดสนิทที่แทบไม่เห็นแม้กระทั่งฝ่ามือตัวเอง แว่วเสียงกุกกักเบาๆด้านนอก ทว่าก็เดาไม่ออกว่าคนข้างนอกกำลังทำอะไรอยู่ และไม่รู้เลยว่าผมจะต้องเจอกับอะไร ทำให้ความหวาดหวั่นยิ่งทวีขึ้นอย่างไม่อาจระงับ..
        กลืนน้ำลายลงคอช้าๆ เนื้อตัวสั่นเทา ผมยืนสับขาไปมาอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมเล็ก...มืด...ทึบ..และแคบ รอบกายมีเสียงตึงๆตังๆแปลกหู มองอะไรไม่เห็น จะนั่งลงแต่พื้นก็มีของเหลวเปียกๆที่ไม่อาจจะรู้ว่ามันคืออะไรเจิ่งนองอยู่จนไม่น่านั่ง ได้กลิ่นอับชื้นและกลิ่นเหม็นแปลกๆยิ่งชวนให้ใจไม่ดี
         เจ็บตรงท้องน้อยหน่วงๆเพราะกำปั้นของผู้คุมที่ซัดเข้ามาใส่ร่าง ผมสูดหายใจลึก พยายามสงบสติอารมณ์แม้ว่าร่างทั้งร่างจะสั่นไหวด้วยความเจ็บปวดและความหวาดกลัวที่แผ่ซ่าน...
     เสียงพูดคุยกระซิบกระซาบกันดังด้านนอก หากก้องสะท้อนไปมาราวกับเสียงภูตผี สายลมร้อนคลอเคลียรอบกายเนื่องจากมีเพียงรูเล็กๆระบายอากาศทำให้ลมหายใจกระชั้นถี่ ฝ่ามือของผมกุมท้องน้อยไว้ ในที่สุดจึงทรุดกายลงนั่งยองๆกับพื้น ก้มหน้าลงมองพื้นซีเมนต์ขรุขระ มองเห็นแสงสว่างลำเล็กๆลอดออกมาจากใต้บานประตู ผมเม้มปากแน่น หลุดสะอื้นออกมาเบาๆ ก่อนน้ำตาจะไหลร่วงอาบแก้มเป็นสาย..
     ริมฝีปากสั่นระริกไหวของผมเอ่ยถ้อยคำแผ่วเบา...ราวกับไร้เรี่ยวแรง...เอ่ยเรียก คนที่ผมคิดถึงมากที่สุด
         "...พี่โต......" สูดลมหายใจเพราะจมูกตื้อตันขึ้นมากะทันหัน เนื้อตัวสั่นไหวระริก
       นัยน์ตาของผมปิดพับลงช้าๆ น้ำใสไหลอาบผิวแก้ม ฝ่ามือละจากท้องน้อยมาทาบลงบนประตูไม้อัดเบื้องหน้าอย่างไร้เรี่ยวแรง...
      " พี่โต..ช่วยผมด้วย...."
      เสียงสะอื้นของผมดังสะท้อนในห้องสี่เหลี่ยมคับแคบ..ทว่ามันคงไม่ไปถึงคนที่ผมต้องการ ความจริงนี้มาพร้อมกับเสียงร้องไห้ของตัวเอง อีกทั้งมันยังก้องสะท้อนไปมาจนไม่อาจลืมตาขึ้นมาได้เลย
ถ้าพูดไป....ถ้าเอ่ยปากพูดอะไรมั่วๆออกไป ผมจะถูกปล่อยไหไหม?
    ท่ามกลางความมืดและเสียงตึงตังข้างนอกชวนประสาทเสีย สติอันเรือนลางของตัวเองกระซิบถามเบาๆ...หากทำได้เพียงแค่คิด และผมก็ส่ายหน้าเป็นคำตอบ ไม่หรอก..ไม่รู้จริงๆ จะบอกไป จะโกหกไปเท่านั้น อีกทั้งสำหรับคนที่มีเป้าหมายเป็นตัวผม อย่างไรก็คงไม่รอด     
       ผมประหวัดนึกไปถึงเรื่องก่อนที่จะถูกพาตัวมาอยู่ที่นี่ เมื่อสามชั่วโมงที่แล้ว หลังจากพัศดีออกปากสั่งการให้ผมสารภาพ พูดถึงต้นตอของคนที่บงการ ให้เอ่ยชื่อผู้ที่สั่งให้เอามือถือมาให้ผม   แต่จะให้ผมพูด จะให้ผมบอกอะไรได้
ในเมื่อผม...ไม่รู้
จะถามกี่ครั้งก็ไม่รู้ จะชกต่อยทุบตีอย่างไร คำตอบก็ยังคงเป็นไม่รู้...
เพราะผมไม่รู้จริงๆ...
       ถึงผู้คุมจะชกผมครั้งแล้วครั้งเล่า พัศดีจะออกปากขู่เข็ญเช่นไรก็ไม่มีคำตอบใดออกมาจากปากของผมคนนี้ ความโกรธของพัศดีที่ไม่สามารถเค้นคำตอบที่น่าพอใจออกมาจากปากผม ความหงุดหงิดของผู้คุม ที่ต้องมาโดนหางเลขเรื่องนี้เนื่องจากผมเป็นคนในการควบคุมของพวกเขา กระหน่ำทิ่มแทงลงมาบนร่างผมด้วยการลงโทษทุบตีมากมาย..
        นัยน์ตาผมมองเห็นสองคนนั้นกำลังตะโกนด่าทอและบังคับให้ผมพูด แต่ในสมองผมกำลังครุ่นคิด พยายามหาคำตอบของที่มาของสิงสิ่งอันไม่น่าจะปรากฏอยู่..บุหรี่..ผมเเคยเห็นพี่โตสูบและรู้ว่าพี่โตมีมันก็จริง แต่พี่โตไม่เคยจะเอามันมาไว้ในห้องขัง และยิ่งไม่เคยนำเอามาไว้ใต้ที่นอนผม และกระทั่งโทรศัพท์ ของสิ่งนั้นมันมาได้อย่างไร ไร้ที่มาที่ไปโดยสิ้นเชิง พี่โตไม่เคยมีมัน พี่โตไม่เคยบอก ไม่เคยให้ผมรู้..ว่าตัวเองมี ซึ่งหมายความว่าพี่โตไม่มี
หากถามว่าทำไมผมถึงเชื่อว่าพี่โตไม่มี เพราะสำหรับคนๆนั้นแล้ว เขาไม่เคยปิดบังผม นอกจากเรื่องที่สำคัญจริงๆ
ผมเชื่อ...ใช่ ผมเชื่อพี่โต ผมเชื่อว่าคนอย่างพี่โตไม่มีทางทำแบบนี้..แต่....แต่มันมาอยู่ใต้ที่นอนผมได้ยังไง
ฝีมือใคร?....ใครกันแน่?
    แต่ถึงเชื่อใจ ชั่วขณะหนึ่งผมก็ยังคิดไปถึงผู้ชายที่นอนอยู่ข้างกันทุกคืน หัวใจพลันแปลบวาบเมื่อคิดว่าพี่โตอาจจะนำของเหล่านี้มาไว้ใต้ที่นอนของผม...ทว่า วินาทีต่อมาก็ปฏิเสธข้อสันนิษฐานนี้ของตนเองโดยสิ้นเชิง..ไม่มีวัน ไม่มีวันเป็นจริง ไม่มีทางเป็นไปได้
พี่โตไม่มีวันทำแบบนั้น พี่โตไม่มีวันโยนความผิดมาให้ผม พี่โต..คนที่คอยปกป้องและดูแลผม ไม่มีวันจะทำตัวแบบนี้..
ต่อให้พี่โตมีมันจริงๆ พี่โตก็ไม่มีวันจะเอามาซุกซ่อนไว้กับผมเพื่อหนีความผิด ไม่ใช่แค่เพราะผมคือไอ้เนม แต่เพราะพี่โตไม่มีวันให้ผมดูแลมันเด็ดขาด
เพราะมันโง่ มันซื่อ มันเซ่อเกินกว่าจะมีของพวกนี้อยู่กับตัวได้โดยไม่แสดงอาการ ผมไม่ใช่คนที่จะนำของแบบนี้มาฝากฝังไว้ และไม่ใช่คนที่พร้อมจะมีสิ่งเหล่านี้อยู่กับตัว พี่โตต้องรู้ พี่โตต้องรู้สิ เพราะพี่โตยังเคยบอกกับผมเอง
แล้วใคร? ใครกันที่ทำแบบนี้กับผม ใครกันที่กลั่นแกล้งให้ผมต้องเจอเรื่องแบบนี้...
    ปึงๆๆ
" คิดจะอ้าปากบอกเมื่อไหร่ก็เรียกแล้วกัน"เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบาๆทำให้ผมชะงักเงยหน้าขึ้นจากพื้นเพื่อจะมองบานประตูสีดำสนิทตรงหน้า...ที่มืด ดำมืดไปหมด
       " ผมไม่รู้...."ผมเอ่ยปากออกมาอย่างสิ้นหวัง แว่วเสียงหัวเราะหยันเชิงไม่เชื่อของผู้คุมด้านนอกขณะที่ก้มหน้าลงเช่นเดิม ปล่อยน้ำตาแห่งความอึดอัด สิ้นหวัง และไม่เข้าใจออกมา
        " หลักฐานมัดตัว ใครจะเชื่อ"เสียงของผู้คุมบอกพลางหัวเราะออกมาเบาๆ

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza

ขอบคุณมากครับ

GunGuy

ขอบคุณมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบในมากมากเลยครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

toochi001

ขอบคุณ ชอบมากๆครับ

pikla

ขอบคุณครับ

Phorn

ขอบคุณครับ

Soyu

ขอบคุณนะครับ

Ohmkungz123

ข่อมคับ