OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 112

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
...แต่มันไม่มีทางเลือก วิทย์ก็รู้ดีเช่นกันไม่ทำตามคำสั่งพวกป๋า...เท่ากับตาย กล้างัดข้อกับเจ้าหน้าที่ของรัฐ กล้าก่อเรื่องในเรือนจำ ก็ไม่ต่างกับ...ตายเช่นเดียวกัน ไร้ทางเลือก...พอๆกับไร้ทางรอด ทำได้เพียงดิ้นรน...เอาชีวิตรอดเพื่อวันพรุ่งนี้ วันพรุ่งนี้ และวันพรุ่งนี้...คิดได้แค่วันต่อๆไป
แต่ไม่อาจจะคิดถึงอนาคต..ไม่อาจจะคิดไปถึงการได้ออกไปข้างนอกหรือการมีชีวิตต่อจากนี้.....เพราะ...มันไร้หวัง สังคมภายนอกไม่มีพื้นที่ให้นักโทษเช่นพวกเขาได้เดิน..
" ตอนนี้...พวกมันก็คงรู้แล้วว่าจะเล่นงานเรายังไง  วิทย์เอ่ยเสียงเครียด ...มันเล่นงานเราไม่ได้ แต่เล่นงานคนรอบตัวเราได้..ทั้งพวกลูกน้อง หรือคนสำคัญ  ถ้าพลาดให้พวกมันก็ไม่ต่างกับพวกเราโดนเสียเอง "
                คำพูดนั้นทำให้ต่างฝ่ายต่างก็นิ่งงันกันไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย โตก้มมองใบหน้าซีดเซียวของคนสำคัญที่ถูกพวกมันเล่นงานไปด้วยหัวใจระทึกสั่น..ฝ่ามือทาบลงบนผิวแก้มขาวเพียงแผ่วเบา ทั้งคั่งแค้น คับอกคับใจที่ท้ายสุดแล้วก็ไม่อาจจะทำอะไรได้ และที่แย่ยิ่งกว่า คือท้ายที่สุดแล้ว คนที่ทำให้มันเป็นอันตรายก็เป็นตัวเขา ...เพราะมันอยู่ใกล้ขาใหญ่เช่นตัวเขา ถึงทำให้มันต้องเป็นแบบนี้.....โตกำหมัดแน่น มองใบหน้าบอบช้ำของอีกฝ่าย สาบานในใจอย่างดุเดือด ว่าจะไม่ยอมให้อะไรเข้ามาเยื้องกรายทำอันตรายคนของของเขาอีกเป็นอันขาด !และไอ้พวกที่กล้าลองดี มันจะต้องเจอบทเรียนที่สาสม !
         วิทย์มองแผ่นหลังของเพื่อนสนิทที่โน้มกายสัมผัสผิวแก้มคนป่วยอย่างรักใคร่ด้วยสายตาครุ่นคิด เขาเคยสงสัย...
เคยอยากรู้เกี่ยวกับน้ำหนักความสำคัญของคนสองคนในใจของเพื่อนรัก ทั้งหญิงสาวที่รอคอยมันอยู่ข้างนอก และทั้งนักโทษที่คอยอยู่ข้างมันในนี้ ว่าท้ายที่สุดแล้ว มันจะเลือกใคร ...
         แต่มาตอนนี้ ดูท่าทีของมัน สิ่งที่มันทำ อารมณ์ของมันที่แสดงออกมา แค่นั้นก็บ่งบอได้มากมายแล้วว่าน้ำหนักในหัวใจของโต มันเทไปที่ใคร และใครกันแน่ ที่เป็นคนกุมหัวใจมันไว้...
        คิดถึงหยิงสาวแสนดีที่รออยู่เบื้องนอกแล้วเขาก็ได้แต่ถอนใจ...ก็หวังแต่ว่าเมื่อเวลานั้นมาถึง...เรื่องทุกอย่างจะจบลงไปด้วยดี..
           "มานี่หน่อย " วิทย์กระตุกแขนเสื้อกาวน์สีขาวของกันย์ที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่เบื้องหลัง เขาหันหลังกลับออกมาจากเตียง ปล่อยให้เพื่อนของตนนั่งเฝ้าคนของมันตามลำพังอย่างที่มันต้องการ
           " มีอะไร "สีหน้าสงสัยของกันย์ทำให้เขาขมวดคิ้วแน่น และยิ่งมันยังไม่เคลื่อนไหว วิทย์ก็ยิ่งมีสีหน้าหงุดหงิด
            " มีเรื่องจะคุย ออกไปคุยข้างนอก เร็วๆ ! " เอ่ยเสียงห้วนแล้วหมุนกายเดินออกไปอย่างรวดเร็ว กันย์ขมวดคิ้ว...จ้องมองแผ่นหลังของคนที่เดินออกไป แต่เมื่อมองบรรยากาศภายในห้องพยาบาลเขาก็ตัดสินใจถอนเสื้อกาวน์พาดไว้ตรงพนักเก้าอี้แล้วเดินตามหลังเจ้าคนที่เขาเกลียดนักหนาออกไปอย่างรวดเร็ว แม้จะเต็มไปด้วยความกังขาก็ตาม
            " มีอะไร? " ที่คุยไม่ได้ไกลอะไรนักหนา นั่นก็คือแปลงเกษตรเบื้องหลังห้องพยาบาล มองเห็นร่างของมันยืนพิงต้นมะม่วงอยู่ กันย์มองเห็นมันถอนหายใจยาว ท่าทีครุ่นคิด
            " จำที่มึงพูดได้ไหม? " คำถามนั้นทำให้กันย์ขมวดคิ้ว
             " อะไร ?” เขาถามกลับ ก่อนจะถอนหายใจช้าๆ
"มีอะไรก็พูดมา อย่ามาลีลาเรื่องมาก ผมไม่มีเวลามายืนฟังใครพล่ามทั้งวัน "
             " ใช่ว่ากูอากจะมาคุยกับมึงนักนี่ ! " วิทย์ตวาดกลับเสียงห้วน สีหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ
             " แล้วคนไม่อยากคุยกับผม จะเรียกผมออกมาทำไม? หรืออยากฝากข้อความอะไรไปหาเมฆ ..." กันย์จ้องมอง
สีหน้าของมันอย่างเหนือกว่า มองเห็นร่องรอยความหวั่นไหวและความรวดร้าวที่ซ่อนอยู่แล้วเขาก็หัวเราะออกมาเบาๆอย่างยินดี...ดีใจเหลือเกินที่กำจัดมันออกไปได้ ต่อให้จะไม่ได้ถูกกำจัดแบบถาวร แต่อย่างน้อย เมฆก็ไม่ได้คร่ำครวญหามันอีกต่อไปแล้ว.......ต่อให้ยังไม่ได้หัวในใจของเมฆ แค่เมฆไม่กลับไปอยู่กับมัน ก็พอใจแล้ว..แค่เพียงไม่เห็นมันมีความสุข..ไม่เห็นรอยยิ้มของมันทิ่มแทงนัยน์ตาของเขา...เพียงแค่นั้น...
             "จะฝากบอกก็ได้นะ แต่ไม่รู้ว่าเมฆอยากจะฟังไหม..... เสียใจด้วยนะ ที่เมฆไม่ได้สนใจมึงอีกแล้ว.."  แสยะยิ้ม...ยิ้มออกมาอย่างพึงใจ พอใจในสีหน้ารวดร้าวที่แสดงออกชัด..
             " เห่าจบรึยัง...." วิทย์เม้มปากแน่น จ้องมองใบหน้าของชายหนุ่มตรงหน้าเขม้ง เขากำมือทั้งสองเข้าหาตัวแน่น กล้ำกลืนความรู้สึกขมปร่าที่แล่นวาบขึ้นมาในลำคออย่างยากเย็น...เพราะแม้จะเจ็บปวดรวดร้าวแค่ไหน เรื่องราวมันก็มาถึงขนาดนี้แล้ว ในเมื่อปล่อยให้เมฆกลับไป ในเมื่อเมฆมันมีความสุข เขาก็ควรดีใจ...ใช่ ควรจะเป็นแบบนั้น
...และที่เขาเรียกมันมาคุยก็เพื่อเมฆ...เพื่อเมฆคนเดียวเท่านั้น...
            "....พัศดีมันเล่นงานไอ้เนมเพราะมันเป็นเมียไอ้โต...มันเล่นงานไอ้เนมได้ ...แล้วเมฆล่ะ? " วิทย์เอ่ยถาม...เขาจ้องหน้ากันย์เขม็ง...   มองเห็นสีหน้าประหลาดใจชั่ววูบ ก่อนจะเปลี่ยนแปรเป็นครุ่นคิด......ถ้ามันกล้าเล่นงานคนของไอ้โต คนของพวกเขาล่ะ เมฆล่ะ มันก็มีโอกาสจะเจอเรื่องแบบนี้เหมือนกัน
            "แล้วจะเอายังไง? " กันย์ถามกลับ เขาขมวดคิ้วแน่น
           " ดูแลมันดีๆ..." วิทย์เอ่ยเสียงเรียบ...สีหน้าครุ่นคิด..
          " ผมดูแลเขาอย่างดีแล้ว!ถ้าคิดออกแค่นี้ไม่ต้องพูด " กันย์โตกลับเสียงห้วน
           " แล้วจะให้กูทำยังไง! มึงอย่ามาหาเรื่องกูนะไอ้กันย์.....ที่กูเรียกมึงมาคุยเพราะกูเป็นห่วงเมฆแต่มันอยู่กับมึง จะให้กูทำอะไร นอกจากสะกิดให้มึงจำใส่กะโหลกไว้ ! " วิทย์เม้มปากแน่น เขาขมวดคิ้วเครียดก่อนจะกลบเบาๆในลำคอ  ความไม่พอใจตีตื้นขึ้นมาอย่างรวดเร็วจนสมองปวดระบม และขอบตาร้อนผะผ่าว...ทั้งที่เอาเรื่องนี้มาพูดด้วยความบริสุทธิ์ใจ ทั้งที่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมาทะเลาะกันเรื่องอื่น ไม่ใช่เวลาจะมาพุดคุยกันเรื่องที่จบไปแล้ว..
ทั้งที่เขาห่วง..ห่วงใย...แต่ทำไมมันถึงไม่เข้าใจ.....
  พยายามจะจบเรื่องนี้แล้ว ยอมรับว่าตนเองพ่ายแพ้ ยอมกระชากหัวใจตัวเองให้มันขยี้แล้ว...ทำไมมันถึงไม่จบ
ต้องการอะไรจากตัวเขาอีก หรือยากจะเหยียบย้ำ อยากจะฆ่ากันให้ตายไปข้าง..
            " ...ดีแล้ว...มันอยู่กับมึงน่ะดีแล้ว...มึงใหญ่กว่ากู ดูแลมันได้ และมึงก็มีเส้นสายกับพวกผู้คุมพอสมควร ...ถ้าเมฆมันอยู่กับมึงกูก็พอใจแล้ว...." วิทย์ยกมือกุมขมับ ปวดหัวจี๊ดขณะที่ภาพเบื้องหน้าพร่าเลือนด้วยหยาดน้ำใสที่เอ่อคลอนัยน์ตา..
"...กูยอมแพ้แล้ว... มึงเข้าใจชัดเจนไหม พวกมึงจะรักกันยังไงก็ตามใจ....พอใจรึยัง...."
       ลำคอตีบตันริมฝีปากสั่นระริกไหว ....วิทย์สุดหายใจลึกพยายามควบคุมอารมณ์ เขากระพริบตาถี่ขับไล่น้ำใสออกจากนัยน์ตา ฝ่ามือละออกจากขมับและเงยหน้าไปสบมองแววตาของนักโทษชายเบื้องหน้าอย่างหนักแน่น..บอกตัวเองว่าที่ต้องการพูด ที่ต้องการทำมันไม่ใช่เรื่องที่เคยเกิด จะไม่หวนกลับไปยุ่งกับเรื่องที่มันจบไปแล้วไม่สนใจความรวดร้าว
ทรมารของวันวานที่ยังคงติดตรึงในความทรงจำ..
     ตอนนี้...ที่จะทำตอนนี้...คือสิ่งที่ตัวเองอาจจะได้ทำเพื่อคนที่รักเป็นครั้งสุดท้าย...เพราะมันกลายเป็นของคนอื่นไปแล้ว  
             " กูขอให้มึงดูแลเมฆให้ดี....อย่าให้มันต้องเจอเรื่องแบบนี้....ตอนนี้มึงกับกูยังต้องร่วมมือกัน..ไม่ใช่แค่เพราะงาน แต่เพราะเมฆด้วย ที่กูอยากบอกมึง มีแค่นี้ "
             " รู้แล้ว...ไม่จำเป็นต้องมาสอน
        คำตอบรับนั้นทำให้วิทย์ถอนหายใจยาว เขายิ้มมุมปาก สมเพชตัวเองที่ความหวังดีกลับกลายเป็นการยื่นหัวใจให้คนอื่นกระทืบเสียได้ หันหลังกลับตัดบทสนทนาอย่างรวดเร็ว ฝ่าเท้าก้าวยาวๆเพื่อจะไปให้ไกลจากคนที่เกลียดชัง..ทว่า..ก็ยังรัก...เป็นแบบนั้น..รู้สึกเช่นนั้นอยู่เสมอมา..
             "....!! "
                แรงบีบที่ข้อมือทำให้วิทย์ขมวดคิ้ว เขาหันกลับไปมองหน้าคนทำ มองมันสลับกับข้อมือของตัวเองอย่างไม่เข้าใจ
            " มีอะไรอีก ? " ถามกลับเสียงห้วน ออกแรงดึงข้อมือออกจากฝ่ามือของอีกฝ่ายแรงๆด้วยสีหน้าหงุดหงิด
             "....เรื่อง"
             " ทำอะไรกันครับ ! " เสียงตะโกนที่แสนคุ้นหูทำให้วิทย์ชะงัก เขาหันมองไปยังด้านหลังของกันย์..ที่เป็นทางเข้าสู่ห้องพยาบาล มองเห็นร่างของคนที่คุ้นตาเดินกึ่งวิ่งเร็วๆมาหา สีหน้าไม่อาจจะบอกได้ว่าเป็นเช่นไร เพียงแต่มันแปลกตาชอบกลราวกับจะร้องไห้ออกมากระนั้น
              " ผมถามว่าทำอะไร...? "เมฆเอ่ยถามเสียงเครียด ร่างยืนตรงแน่ว จ้องมองคนที่รักเขาทั้งสองคนเขม็ง...ด้วยแววตาที่ทำให้วิทย์ตัวเย็นวาบ..
Improbable 20 : ดัดหลัง     
    " ผมถามว่าทำอะไร...?
    น้ำเสียงถามเครียดเคร่งและแววตากร้าวแข็งของคนที่รัก ทำให้ร่างของวิทย์และกันย์ต่างนิ่งงันไปด้วยความตกตะลึงทั้งคู่ ก่อนที่วิทย์จะออกแรงปัดฝ่ามือนั้นออกจากร่างด้วยสีหน้าไม่พอใจ และกันย์ที่นิ่งเงียบไปก็เริ่มขยับห่างออกจากร่างคนที่เขาเกลียดชังอย่างรวดเร็ว แต่... มันก็ยังช้าไปสำหรับความไม่พอใจที่ก่อขึ้นแล้ว...จากภาพที่เห็น จากทุกอย่างที่รู้สึก...
    นัยน์ตาของเมฆวาววับจ้องมองทั้งสองคนเขม็ง และฟังเสียงหัวใจของเขากรีดร้องฟังเสียงตะโกนซ้ำๆของสมองที่กระซิบบอกของเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้....ถึงเรื่องราวเช่นนี้ ทรยศ...โกหก หลอกหลวง ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า เป็นเขาที่ต้องพบเจอมันอีกแล้ว..
      ดวงตาที่สั่นไหวจ้องมองใบหน้าของชายหนุ่มที่ตนรักทั้งคู่อย่างเจ็บช้ำ...ถ้าเขาไม่มา ถ้าเขาไม่มายืนอยู่ตรงนี้จะเกิดอะไรขึ้นนะ ถ้าเขายังโง่และหน้าด้านมากกว่านี้ อะไรจะเกิดขึ้นกัน
..จะยืนกอดกันตรงนั้นเลยใช่ไหม? จะพลอดรักกันแบบไม่อายฟ้าอายดินและ ...ละอาย แก่ใจที่หลอกลวงเขาเลยใช่รึเปล่า!
       " เมฆ..." วิทย์จ้องมองใบหน้าของชายหนุ่มเบื้องหน้าแล้วครางออกมาเพียงแผ่วเบาราวกับคนละเมอ  
   ....เขาอยากส่ายหน้าปฏิเสธแต่ก็รู้ดีว่าไร้หวัง..อยากจะบอกว่าไม่มีอะไรทว่าภาพที่เมฆเห็นคงทำให้เจ้าตัวเชื่อได้มากกว่าตัวเขาเอง
      "มีอะไรจะโกหกกันอีก " เสียงคำรามร้องในจิตใจที่แหลกเหลวจนทนไม่ไหวบอกให้หยุดเสียที บอกให้พวกมันหยุด หยุดทำร้ายและเชือดหัวใจเขาเล่นแบบนี้เสียที น้ำเสียงที่ออกมาจึงรวดร้าว ปวดระทมนัก.......จะหลอกลวง จะทำร้าย จะทำแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน
รักกันก็บอกเลยสิ รักกันก็พุดมาเลย ต่อให้เจ็บเจียนตาย ยังดีกว่าต้องรับรู้ว่าถูกหักหลัง เพราะมันเจ็บ...เจ็บกว่าเป็นร้อยเท่าพันเท่า...
       "มีอะไรจะหลอกก็บอกมาซิ ....มีอะไรจะว่าก็ว่าเลย กูมันโง่ กูมันตาบอด กูไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้น..." เมฆร้องเสียงสั่น เขาจ้องมองชายหนุ่มสองคนเบื้องหน้าด้วยความร้าวราน นัยน์ตาสั่นไหวเริ่มมีน้ำใสไหลอาบแก้มอย่างรวดเร็ว...เร็วเสียจนตั้งตัวไม่ทัน..
เขาอยากทำตัวเข้มแข็ง ยืนจังก้าชี้หน้าคนสองคนที่ทำตัวชั่วช้าให้เขาต้องเจ็บปวด ทว่า....ที่สุดแล้วก็ทำได้เพียงยืนน้ำตาไหล ด่าทอร้องไห้โวยวายเหมือนคนบ้า..
ดูน่าสมเพชไหม? ดูน่าขบขันไหม และเพราะแบบนี้ พวกมันจึงได้ทำตัวเช่นนี้กับเขาใช่รึเปล่า...
        " พูดมาสิ...พูดให้กูรู้ว่าพวกมึงคิดว่ากูโง่แค่ไหน ! " เสียงร้องร่ำปนสะอื้นนั้นทำให้วิทย์ชะงัก อ้าปากค้าง จ้องมองร่างของอดีตคนรักที่ตัวเขายังคงรักมันนักหนาด้วยแววตาตกตะลึง...ไม่รู้ว่าเหตุเพราะอะไรมันถึงคิดแบบนี้ ไม่รู้ว่าเพราะภาพที่มันเห็นเพียงครั้งเดียวน่ะหรือที่ทำให้มันคิดว่าเขากับไอ้กันย์จะมีอะไรลึกซึ้งกัน...
หรือมันไม่เชื่อในความจริง...ที่ว่าตัวมันนั้นเป็นที่รักและแย่งชิงกันของผู้ชายสองคน... ไม่ใช่ตัวเขา...ไม่ใช่ไอ้วิทย์ที่อยู่ตรงนี้ เขาอยากจะอ้าปากพูด...หากสุดท้าย..ก็ทำได้เพียงยิ้มออกมาอย่างทุกข์ระทม...
         "....กูไม่ได้คิดจะทำ`ตัวเงินตัวทอง`อะไรกับคนรักของมึงทั้งนั้นแหละเมฆ "...ไม่นึก ว่าเวลาเพียงไม่นานจะทำให้เมฆมันเปลี่ยนไปขนาดนี้ เปลี่ยนไปเป็นคนที่รักไอ้กันย์มากขนาดที่ทำตัวแบบนี้...เปลี่ยนไปรวดเร็วเสียเหลือเกิน..หรือ มันเป็นแบบนี้ตั้งนาน มันรอคอยโอกาสจะลาเขาไปเนิ่นนานแล้ว...และสุดท้ายพวกมันก็จะรักกันโดยไม่มีเขา...    ..สาสมดี สำหรับคนที่มีสองใจ..สุดท้าย ทุกสิ่งก็หลุดลอยหายวับไปกับตา
         "...เหรอ.......ไม่ได้ทำเหรอ? พี่ไม่ได้ทำอะไรเลยใช่ไหม? ทั้งออกไปคุยกันตอนที่คนอื่นไม่เห็น ทั้งแอบเจอกันตอนที่ผมไม่อยู่...อย่าคิดว่าผมไม่รู้นะ....กูรู้ กูเห็น แต่กูไม่เคยพูด ! " ใจความนั้นทำให้ผู้ฟังทั้งคู่อยู่ในอาการตกตะลึง ชะงักค้างด้วยความช๊อคกระหน่ำกันเป็นที่เรียบร้อย วิทย์จ้องมองเจ้าคนที่กำลังยืนร้องไห้ไปด่าพวกเขาไปอย่างงมึนงง...สมองเบลอพร่า...นี่...มันอะไรกัน...?
           " กูพยายามไม่คิด...กูพยายามไม่สนใจ...แต่พวกมึงก็ยังจะทำอีก...ทำแบบนี้....ไม่สนใจกูแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ... "
          ...ทำไม...ทำไมกัน
ผิดอะไรตรงไหน ไม่ดีตรงไหน ทำเลวอะไรมากมายถึงขนาดที่วิทย์และกันย์ต้องร่วมกันหลอกลวง สั่งสอนเขาด้วยวิธีนี้เลยหร
         "เมฆ...นั่นมัน....มึงเข้าใจผิด"        
อือ?....ทำไม....เขาต้องพบเจอเรื่องแบบนี้อยู่เรื่อย...

         "เมฆ...นั่นมัน....มึงเข้าใจผิด"
        " ไอ้คนที่มีรอยพรรคนั้นอยู่บนคอกูไม่อยากจะฟัง ! "เสียงของเมฆ...น้ำเสียงรวดร้าวที่ดังขึ้นทำให้วิทย์นิ่งงัน
คำกล่าวที่บอกว่าเจ้าตัวรู้ในเรื่องที่ไม่อยากให้มันรู้ที่สุดบอกว่ามันได้ทราบในความลับที่พยายามปกปิดมานาน...

และดวงตาของมันเจ็บช้ำ..มากมายอย่างที่ไม่เคยเป็น
คำพูดนั้นเหมือนมีมือที่มองไม่เห็นผลักร่างของวิทย์ให้กระเด็นตกลงไปในเหวลึก...จนไม่อาจจะปีนขึ้นมาได้...

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza

ขอบคุณมากครับ

GunGuy

ขอบคุณมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

snooperio

ขอบในมากมากเลยครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

manza555

ขอบคุณครับ

wi2

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

ขอให้เมฆใจเย็นๆนะ

thine

ขอบคุณมากครับ

pt200

ขอบคุณครับ

Soyu

ขอบคุณนะครับ

Ohmkungz123

ข่อมคับ