OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 114

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
     " ขอโทษนะ"
เสียงกระซิบของวิทย์ดังขึ้นริมหูพร้อมกับลมหายใจสั่นไหวของมันและอ้อมกอดที่สั่นระริก......เรา....กำลังเสียใจ ที่ทำร้ายคนที่ตัวเองรักทั้งคู่...ใช่ไหม?...
    "ขอโทษ..ขอโทษจริงๆ...."
เสียงกระซิบสั่นๆราวกับจะร่ำไห้ของวิทย์ทำให้เมฆต้องเงยหน้าไปมองอย่างนึกฉงนไม่น้อยเขาสบมองดวงตาที่แดงก่ำ...ไม่ได้ร้องไห้แต่เหมือนอดทนและพยายามจะหยุดความเจ็บปวดนี้เสียจนตัวสั่น...
"..กูขอโทษ ที่ทำร้ายจิตใจมึง...เมฆ.....กูขอโทษ ..."  อ้อมกอดที่สั่นไหวโอบกอดแนบเเน่นราวกับจะเยียวยาหัวใจที่เจ็บร้าวของพวกเขาไปด้วยกัน...เมฆเม้มปากแน่น สมองครุ่นคิด...คิดไปถึงเรื่องราวก่อนจะถึงวันนี้..ในวันที่โลกทั้งโลกเป็น
สีเทา....วันที่วิทย์...เดินออกไปจากชีวิตของเขา...ร้องไห้จนตาบวม มือสั่น ลมหายใจอ่อนล้า ทำอย่างไรก็ไม่กลับมา
เสียใจ เสียใจมากแค่ไหนก็ย้อนอะไรกลับไปไม่ได้..
   น้ำเสียงสั่นไหว เสียงร้องไห้ตลอดจนดวงตาที่รวดร้าว จับจ้องมาที่เขาอย่างคนใจสลายยังติดตามาจนถึงทุกวันนี้..
ท่ามกลางความเจ็บปวดที่ไม่อาจจะทุเลา ฝ่ามือที่โอบกอดไว้ไม่อาจจะทำให้ความรวดร้าวนี้หายไป มีเพียงแต่ความเจ็บปวดมากขึ้น...มากขึ้นเรื่อยๆ...
...แน่ใจแล้ว...ว่าต่อให้อยู่กับกันย์ความเจ็บปวดก็ไม่มีวันหาย หัวใจของเขาไม่มีพี่ชายคนนี้อยู่อีกแล้ว...มีเพียงแต่วิทย์คนเดียวเท่านั้นจริงๆ...แต่กับวิทย์...ทำไมวิทย์ถึงได้รัก...รักพี่ชายของเขาด้วย...ทำไม.....เรื่องราวมันถึงเป็นแบบนี้
จะทรมารกันไปถึงไหน จะให้ตัวเขาเจ็บปวดรวดร้าวไม่มีความสุขไปอีกแค่ไหน อยากรู้นัก..
     ต่อให้เฝ้าวนเวียนไปหาอย่างไม่ฟังคำห้ามปรามของกันย์ วิทย์ก็ไม่หันกลับมา ต่อให้พยายามเข้าไปหา อีกฝ่ายก็เบือนหน้าหนี ปฏิเสธที่จะพุดคุย กระทั่งอ้อนวอนร่ำไห้ นัยน์ตาคู่นั้นก็ไม่หันมาอีกแล้ว..วิทย์เฝ้าพร่ำบอกเขาว่าจบ...จบแล้ว...จบทุกสิ่งทุกอย่างต่อกัน..
แต่ใจของเขาไม่ได้ง่ายขนาดนั้น...หัวใจของเขาไม่ได้ตัดใจจากใครได้ง่ายดายแบบนี้... มันยังฝังจิตฝังใจรักคนๆนี้อยู่
ไม่คลาย
ลองดูแล้ว ลองรักพี่ชาย ลองเปิดใจจะรักกันย์...แต่มันก็เป็นไปไม่ได้ ยังคงรักวิทย์ ยังคงคิดถึงแต่วิทย์..ไม่อาจจะไปรักใครที่ไหน..แต่ทำอย่างไรวิทย์ก็ไม่หันมาสักที
  คนๆนั้นหันหลังกลับ...คนๆนั้นเบือนหน้าหนี ไม่ยอมกระโดดลงมาอยู่ในวังวนบ้าๆของพวกเขาอีก..บ่งชัดว่าจะขอตัดใจ จากไป..ไม่อยากทุกข์ทรมารกับความสับสนไม่มีที่สิ้นสุด...ทำอย่างไรวิทย์ก็ไม่หันหลังกลับ...จนถึงวันนั้น...
      วันที่กันย์ต้องไปพบไอ้พวกข้างบนนั่น...พร้อมกับไอ้โต นี่เป็นโอกาสเดียวที่เขาเดินเข้าไปหาวิทย์ ออกปากอ้อนวอนขอคุยกันอีกครั้ง...อย่างน้อย อย่างน้อยก็เพื่อจะให้ทุกอย่างไม่คาใจ วิทย์เพียงแต่ถอนหายใจ ลูบหัวเขาเบาๆแล้วบอกว่ามันจบ...แต่สีหน้าของคนที่บอกว่าจบ ทำไมถึงปวดร้าวทรมารขนาดนั้น..
  เมฆจึงได้ตัดสินใจบอกออกไป พูดถึงความลับ...ที่เขาได้รู้...รอยแผลเป็นที่หลังหู การพบกันที่เป็นปริศนา ตลอดจนหัวใจรักของอีกฝ่ายที่เขารู้ดีแก่ใจไม่ผิดที่เมฆได้เห็นแววตาตกตะลึงและปวดร้าวของคนตรงหน้า...นั่น จึงทำให้พวกเขาได้มานั่งคุยกันเสียที...การได้มานั่งคุยอย่างคนที่ไม่มีอะไรปิดบังต่อกันแล้ว...ความจริงที่ทิ่มแทงออกมาทั้งเจ็บปวด
และรวดร้าวไปทั้งใจ วิทย์สารภาพออกมาว่ารักพี่ชายของเขา...และสารภาพออกมาอีกครั้งว่ารักเขา มันด่ามันโทษตัวเองว่าเพราะเป็นคนหลายใจ เรื่องทุกอย่างมันถึงเป็นแบบนี้....
         มันยิ้ม...และบอกตัวเขาอย่างขื่นขม ว่าให้เชื่อใจ ...พี่ชายของเขาไม่ได้รักมัน...มีเพียงแต่เกลียด...เกลียดมันจนเข้ากระดูกดำเท่านั้น...       และ...พวกเขากลับได้รู้...รู้บางสิ่งที่ตัวเองไม่คิดว่าจะรู้... การเข้าใจผิด...เข้าใจกันไปเองของพวกเขา...รู้ในที่สุด...ว่ามันเกิดจากใคร ....เมฆเอื้อมมือกอดกระชับอีกคนแน่นขึ้น...เขาซบหน้าลงกับไหล่ของวิทย์สะอื้นไห้เสียจนตัวสั่น..พวกเขาทั้งสองเป็นเหยื่อในเกมส์กระดานของคนที่ตนเองรักเสมอมา...
  ความเจ็บปวดที่พบว่าวิทย์รักพี่ชายของเขา มีมากแค่ไหน...ความรังเกียจเดียจฉันท์และสมเพชเวทนาในตัวของกันย์
มีมากกว่าเป็นเท่าตัว...
   คนๆนั้นใช้ฉากหน้าที่คอยดูแลช่วยเหลือเขา ไปทำร้ายคนที่เขารักให้เจ็บปวดกับความไม่ไว้ใจ และคอยเฝ้ายุยงให้เขาผิดใจกับวิทย์ ดึงพวกเขาสองคนมาอยู่ในแผนการณ์ของตน...เพียงเพราะต้องการหัวใจของเขา...เมฆไม่รู้จะภูมิใจ หรือสังเวชดีที่คนๆหนึ่งทำเพื่อเขาได้มากขนาดนี้...
...หรือเขาควรจะรังเกียจ...คนที่สร้างแผนสกปรกเพื่อแย่งหัวใจของเขามาครอง...และเห็นความเจ็บปวดรวดร้าวของคนอื่นเป็นของเล่น..
..พี่ชายทำไปเพราะรัก พี่ชายทำไปเพราะหลงรักเหลือคณา..แต่ว่า...ทำไมพี่ชายถึงได้ไม่เห็นความเจ็บปวดของเขาอยู่ในสายตาเลย..ทำไมถึงได้....เลือดเย็นจนทำร้ายเขาให้ทรมารมามากขนาดนี้...
      ความผิดของเขาในสายตาของกันย์คือการที่ไม่รักงั้นเหรอ? ถึงได้เอาหัวใจของเขามาล้อเล่น เอาหัวใจของเมฆมาเชือดเล่นเพียงเพื่อจะได้หัวใจอันบอบช้ำของเขา ...ถือสิทธ์เอาว่าทุกอย่างที่ตนทำมันถูกต้อง...เพราะทำไปด้วยรัก...
....รักที่โหดร้ายและทรมารเขาจนแทบจะดับดิ้น...
      เพราะรักเลยทำทุกอย่าง..กระทั่งทำร้ายและล้อเล่นกับหัวใจเขา เอาความเจ็บปวดจากความรักมายัดใส่หัวใจเขาจนทนไม่ไหวแล้วต้องซมซานไปซบอกของตน....จะดีใจได้เหรอ? ที่พี่กันย์รักเขาเสียจนต้องทรมารกันแบบนี้..
      รัก....หรืออะไรกันแน่..ถ้ารักกันจริง..ทำไมต้องทำแบบนี้..รักของพี่มันเป็นแบบไหน? อยากรู้นัก...
      "..ช่างมันเถอะ...." เมฆหอบหายใจสั่นไหว ร่างที่เกร็งแน่นด้วยความเจ็บปวดปนหวาดหวั่นยามคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมาค่อยผ่อนคลายลง...เขารู้สึกถึงมือที่เช็ดหยดน้ำบนผิวแก้มเบาๆ และดวงตาคู่นั้นหันมามองตน...
      "...เมฆ......"เสียงของวิทย์กระซิบขึ้นเบาๆ ทำให้เขาพยักหน้ารับอย่างเลือนราง...หัวใจเจ็บช้ำ...เจ็บชนชา...เจ็บจนความรู้สึกทั้งหมดเลือนพร่าไม่รู้จะทำสิ่งใด...เมฆมองคนตรงหน้าที่มีท่าทีเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างผ่านม่านน้ำตาที่สั่นไหวเบลอหนัก.....นี่ก็เป็นอีกคนที่เขาไม่รู้จะทำอย่างไร...
    พวกเขาร่วมมือกันเพราะอยากจะ"ดัดหลัง"อยากจะสั่งสอนผู้ชายคนนั้นให้รู้สึก..เพราะความโกรธเคืองคั่งแค้นที่ต่างฝ่ายต่างรู้ ว่าถูกชักจูงให้เกลียดชังเข้าใจผิดกันเสมอมา..ถ้าไม่ถูกกลั่นแกล้ง คงไม่เจ็บปวดถึงเพียงนี้...แต่จะจริงหรือ
ในเมื่อพวกเขาทั้งคู่ต่างก็ผิด ผิดด้วยกันทั้งนั้น...
เราทั้งสามคนก็ต่างมีความผิด ผิดที่คลั่งรัก ผิดที่เห็นแก่ตัว ผิด..ที่ไม่ยอมพูดความจริง...ผิด ที่ไม่หันหน้าเข้าหากันสักที...
    เมฆมองวิทย์ที่จ้องหน้าเขานิ่ง...แววตาสั่นไหว...กระซิบถามตัวเองแผ่วเบา...รักไหม? รัก...รักมาก....แต่ไม่รู้ตัวเอง
จะทน...ทนกับความรักที่แบ่งให้คนอื่นได้แค่ไหน.. แต่หากจะตัดใจ...ให้เลิกรักเลิกสนใจ เขาก็ไม่อาจจะทำได้อีก...
จะเดินก้าวไปข้างหน้า หรือจะหันหลังกลับไปก็ไม่อาจจะทำได้ทั้งนั้น...
     "...คราวนี้....." น้ำเสียงของวิทย์สั่นไหว สั่น...รวมทั้งมือและอ้อมแขนที่กอดประคองเขาไว้ไม่ห่าง สีหน้าไม่แน่ใจ
ของวิทย์ทำให้เขาชะงัก...ขณะที่ฝ่ามือที่สั่นไหวนั้นเอื้อมมาหาผิวแก้มของตน แต่ชะงักลงไปเมื่อรู้ว่ามันเปื้อนฝุ่นผง จึงก้มลงปาดเช็ดมันลวกๆกับเสื้อของตนอย่างเร่งร้อน..ดูน่าขันเสียจนต้องยิ้มออกมาทั้งน้ำตา...
     ก่อนที่ปลายนิ้วนั้นจะเช็ดน้ำตาเขาออกไปด้วยฝ่ามือที่สั่นไหว..ฝ่ามือที่ปาดเช็ดความสกปรกออก อย่างไรก็ยังเหลือคราบเปื้อนไคล...ไม่ต่างอะไรกับหัวใจของพวกเขา..ต่างฝ่ายต่างก็มีรอยด่างของอดีต และความทรงจำที่ยากจะลบเลือน..
ต่างก็แปดเปื้อน จมโคลนตม เคยโหดร้าย..เคยเปื้อนความโสมมทั้งหลายมาทั้งนั้น..
       "....กู....ขอรักมึงได้ไหม...? " คำถาม...ที่ดังมาจากปากของวิทย์ ทำให้เมฆชะงัก...เขาเงยหน้าขึ้นมองสบแววตา
ของคนพูด..ด้วยสีหน้าฉงนสนเท่ห์..
      "....ตอนนี้...กูไม่มีความลับอะไรอีกแล้ว...ทุกอย่างที่กูคิด...ทุกสิ่งที่กูรุ้สูก กูบอกมึงออกไปแล้ว..." เสียงของวิทย์ที่พูดออกมาสั่นไหวเสียจนรู้สึกได้ ว่ามีสีหน้าลังเลและไม่แน่ใจ ไม่ต่างกับฝ่ามือที่กำลังสัมผัสผิวแก้มของเขาอยู่... "...กูยอมรับว่ากูมันคนโง่ที่หลายใจ...กูยอมรับว่ากูรักใครคนอื่นที่ไม่ใช่มึง...แต่......ขอได้ไหม...ขอกูรักมึงอีกครั้ง...ขอให้กูรักมึง..."
      "...ทำไมมึงต้องมาขอกูด้วย...." เมฆส่ายหน้ากับคำพูดนั้น เขาดึงฝ่ามือที่เคยจับผิวแก้มออกห่างอย่างไม่เข้าใจ "มาขอกูทำไม?...ขอรักกู.....ทั้งที่มึงก็รู้อยู่แก่ใจว่ากูรักมึงมากแค่ไหน...รู้อยู่แท้ๆกูว่ารักมึงคนเดียว...พอมึงมาขอรักกูแบบนี้กูต้องกลับไปหลงรักมึงอีก แล้วเรื่องมันก็จะจบแบบเดิมอีก ! "
        "....กูจะรักมึงคนเดียว...กูจะรักมึงมากที่สุด..." วิทย์ส่ายหน้าเม้มปากแน่นกับคำตอบของเมฆ น้ำเสียงสั่นไหวพรั่งพรูออกมาท่ามกลางความอัดอั้นของพวกเขาทั้งคู่  "ถ้ากูพูดแบบนี้มึงจะเชื่อไหม? กูรู้ว่าแค่คำว่าพยายามหรือคำว่าจะทำมัน
ไม่พอ...กูถึงขอจะรักมึง...ไม่ต้องรักตอบกูก็ได้..ไม่ต้องเป็นคนรักของกูอย่างเดิมก็ได้ ขอแค่มึงอยู่ตรงนี้ให้กูรัก..."
       " กูรู้ว่าคนหลายใจอย่างกูไม่มีสิทธิเลือก เพราะกูก็เลวพอๆกับไอ้กันย์หรือมากกว่าด้วยซ้ำ...พวกมึงทั้งสองคนรักเดียวใจเดียว แต่กับกูมันไม่ใช่...กูถึงได้ถอยออกมา...เพื่อให้พวกมึงสองคนได้รักกันเสียที.."
      เพี๊ยะ !
         " ทั้งที่มึงรู้อยู่แก่ใจว่ากูรักใครงั้นเหรอพี่วิทย์ ! " เมฆเงื้อมือฟาดลงไปที่ใบหน้าของคนที่เขารักสุดแรง ดวงตาแดงก่ำวาววับด้วยความเคืองโกรธ " มองดูสิ ...ดูกูนี่ หน้าตากูเหมือนมีความสุขมากไหม? มึงถอยออกไปแล้วกูเป็นยังไงมึงก็รู้...ทำไมพี่ถึงใจร้าย..คิดอะไรแล้วไม่ถามกูอยู่เรื่อย..."
        ประโยคสุดท้ายของเมฆสั่นปนสะอื้นไหว เขาเบือนหน้าหนี สะอื้นออกมาด้วยน้ำตาที่ไหลพรากอย่างทรมารใจ...
ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร ทางออกที่มืดทึบและทางตันนี้จะหมดลง...ไม่รู้จะหันไปทางไหน ไม่รู้จะทำอะไร แบบไหนมัน
ก็เจ็บปวดทั้งนั้น
         "...จะให้กูยังไงถึงจะจบ...เรื่องนี้มันไม่มีทางจบลงแบบมีความสุขพี่ก็รู้ไม่ใช่เหรอ! กูอยากรู้...อยากรู้จริงๆว่าทำยังไงถึงจะหยุดไอ้น้ำตาบ้าๆนี่ได้ซักที...ความสุขที่กูอยากได้ มันยากนักรึไง..."
....ไม่รู้...จะทำยังไง จะหาทางออกแบบไหน จะหาวิธีการเช่นไร...ทางที่ได้มันก็ตับตันและมืดทึบทั้งนั้น...ทำยังไงถึงจะมีความสุข?..ทำยังไงถึงจะไม่เจ็บปวดและต้องร้องไห้?
          " เมฆ....." วิทย์เอื้อมมือไปหาคนที่ร้องไห้จนตัวสั่นอย่างน่าสงสารด้วยความปวดร้าวไม่ต่างกัน อยากจะกอดปลอบประโลมเอาไว้ ทว่าฝ่ามือที่เอื้อมไปหากลับถูกปัดทิ้ง ด้วยแรงฟาดจากฝ่ามือของร่างตรงหน้า...
          " ทำไม.....ทำไมมึงไม่รักกูคนเดียว!....ทำไมว่ะพี่วิทย์ กูไม่ดีตรงไหนพี่ถึงไม่รัก กูมันเลวมากนักรึไงพี่ถึงไม่รัก..." เมฆกระชากคอเสื้อของคนที่เขารักหมดใจตรงหน้ามาเขย่าถามคำตอบอย่างบ้าคลั่ง...น้ำตาไหลอาบผิวแก้ม สะอื้นจนร่างทั้งร่างสั่นไหว เพียงเพราะอยากได้คำตอบที่ต้องการเสียที
..พูด พูดออกมาสิว่ารักเขา บอกสิ ว่ารักเขาคนเดียว เขาจะได้มีความสุข.....หรือต้องทำยังไง เราถึงจะมีความสุขจริงๆเสียที
           "....กูรักมึง...เมฆ...กูรักมึง..." วิทย์หลับตาลงยามเสียงสะอื้นของคนที่เขารักดังขึ้นจนหัวใจเจ็บแปลบ...ก่อนจะเปิดออกมาอีกครั้ง...
" กูรักมึงที่สุด...แต่กูก็ไม่ปฏิเสธว่ากูก็ยังรู้สึกดีๆกับพี่ชายของมึง...แต่กูสาบาน...สาบานว่าตอนนี้กูรักมึงมากกว่าใคร เพราะกูรักมึงมาก...ถึงได้รู้สึกว่ากูไม่คู่ควรที่จะอยู่กับมึง กูปกป้องมึงไม่ได้ รักมึงได้ไม่เต็มหัวใจอย่างที่ไอ้กันย์รัก...กูถึงได้ปล่อยมึงไป...."
           " กูรู้ว่าการกระทำของกูงี่เง่า กูรู้ว่ากูคิดแทนมึง และมึงต้องเจ็บ...แต่เมฆ......สำหรับมึงแล้ว....คนอย่างกูน่ะ
มันคู่ควรที่มึงรักจริงเหรอ?..กูอยากให้เราเริ่มกันใหม่ แต่มึงจะทนได้เหรอกับคนที่รักคนอื่นด้วยอย่างกู มึงต้องเจ็บ...
ต้องกล้ำกลืนอีกนานเท่าไหร่ก็ไม่รู้..."
           "...แล้วจะให้ทำยังไง? " เมฆสะอื้นฮัก น้ำตาไหลพรากกับคำพูดนั้น...รู้...รู้ดีแก่ใจว่าทุกสิ่งที่วิทย์พูดมามันเป็นความจริง...จะกลับมารักกัน โดยที่รู้ว่าวิทย์ยังคงรักคนอื่น จะกล้ำกลืนทนทุกข์อีกได้หรือ?แต่จะให้เลิกรัก..ก็ทำไม่ได้อยู่ดี
         "...กูถึงได้ขอ....รักมึงแค่นี้ก็พอแล้ว...." วิทย์ถอนหายใจ น้ำเสียงสั่นไหว... "พวกเราไม่มีทางไปแล้วเมฆ....จะให้อยู่...กูก็เจ็บ มึงก็ทรมาร....มีแต่ต้องไป...แล้วก็ตัดใจเท่านั้นแหละ..."....ทางของพวกเรามันถึงที่สุดแล้ว...ไม่อาจจะไปต่อได้อีก..ทางที่แคบและชันขึ้น...จนที่สุดแล้วต่างก็ต้องเดินเพียงคนเดียว...
จะกลับมารักกัน ก็ต้องกลับมาเจ็บอย่างเดิม ต้องกลับมาเจอเรื่องราวทั้งหมดแบบเดิม...ไม่เปลี่ยนไป..แต่ทำไม...หันหลังกลับไป...จะเดินคนเดียวถึงได้ปวดร้าว...เจ็บช้ำ ขนาดนี้..
          "............" เมฆสะอื้นฮัก ร้องไห้ออกมาอย่างอดรนทนไม่ไหว...ใช่...เขารู้ดี...รู้ดีพอๆกับที่วิทย์บอกว่าเรื่องนี้มันไม่มีทางไป......แต่....พอรู้ว่าจะไม่รัก จะจากไป...เขากลับทุรนทุราย ปวดร้าวยิ่งกว่าเดิมมากนัก..
         " ทำไมพี่ถึงรักกูคนเดียวไม่ได้...." เมฆออกปากถาม เขาสะอื้นจนตัวโยนเหมือนเด็กน้อยและออกปากถามคล้ายคนโง่เง่าเอาแต่ใจที่ไม่ยอมแพ้จนว่าจะได้สิ่งที่ต้องการ คนที่เซ๊าซี้งี่เง่าต้องการในสิ่งที่รู้ว่าอย่างไรก็ไม่อาจจะเป็นไปได้...
         " ......กู...ไม่รู้....." วิทย์ส่ายหน้า ตอบคำถามนี้ด้วยความเหนื่อยล้าราวกับคนหมดแรง..และหมดทางไป..
ไม่รู้..ไม่รู้ว่าทำไมถึงยังฝังใจ...ไม่รู้ว่าทำไมคนที่ทำตัวโหดร้ายกับเขาถึงขนาดนั้น...ถึงได้...ยังคงรัก...
อยากจะผ่าตัดควักหัวใจส่วนที่ยังคงงมงายงี่เง่านี้ออกไปจากตัว อยากจะควักมันออกมาแล้วปาทิ้ง จุดไฟเผาจนมอดไหม้..
ให้ความรู้สึกทั้งหมดมันพังทลายลง ให้เลิกรัก เลิกเจ็บ เลิกหวัง และรักไอ้คนนั้นให้ได้เสียที...
          "....ควักหัวใจกูออกไปดีไหม...เรื่องมันจะได้จบๆเสียที..."วิทย์หัวเราะขื่น อ้อมแขนที่กอดรัดร่างของเมฆไว้สั่นไหวแข้งขาอ่อนล้าท้อแท้ราวกับคนหมดแรง...ไร้ทางไป ไม่มีทางออก ทุกอย่างมืดทึบ...มืดไปหมด...
     เมฆหัวเราะรับกับคำพูดนั้นอย่างเยาะหยัน...เขาเงยหน้ามองฟ้าถามตัวเองว่าจะต้องทุกข์ทรมารอีกนานเท่าไหร่...
นานแค่ไหนความเจ็บปวดนี้ถึงจะบรรเทา..ไม่มีทางออกสำหรับตัวเขา ไม่มี...รักกันย์ก็ทำไม่ลงจะรักวิทย์ แต่วิทย์กลับไม่ได้รักแค่เขาคนเดียว รักไปก็ปวดร้าวอยู่ข้างๆกันไปก็มีแต่ระแวงและหวาดหวั่นราวกับถูกหนามตำใจ..

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza

ขอบคุณมากครับ

GunGuy

ขอบคุณมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบในมากมากเลยครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

manza555

ขอบคุณครับ

wi2

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

Soyu

ขอบคุณนะครับ