OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 121

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
          " นี่จึงเป็นสาเหตุนึงที่ผมถูกส่งมาที่นี่..."
เขาวางแฟ้มประวัติผมลงบนเก้าอี้ ร่างนั้นเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับจ้องหน้าผมเขม็ง
"ไม่ปฏิเสธหรอกว่าการมาทำงานแบบนี้น่ะมันไปขัดขาใครเข้า แค่เรื่องที่จับคนทำผิดมาก็ยังบานปลายขนาดนี้..."
" ........"ผมยังคงเงียบ นัยน์ตาจับจ้องไปยังบอร์ดติดประกาศบนผนังเขม็ง
          "ถ้าเป็นแค่นักโทษคนอื่นก็คงไม่มีเรื่องนาดนี้...แต่เพราะเป็นคนที่..เป็น....ของพวกขาใหญ่ มันก็เลย " พัศดีเลือกเว้นวรรคการระบุบความสัมพันธ์ของผมกับพี่โตที่นักโทษด้วยกันต่างก็รู้ หรือกระทั่งผู้คุมก็อาจจะรู้กันอยู่แล้ว ด้วยอาการยักไหล่ ท่าทีชาเฉย..
          " พบของกลางอยู่ในกองสัมภาระของตัวเอง ถึงอาจจะบอกได้ว่ามีคนกลั่นแกล้ง...หรือว่าถูกไปซ่อนโดยเจ้าตัวไม่รู้ แต่ผู้สงสัยคือผู้สงสัย คนที่ต้องรับผิด..ก็คือคนผิดอยู่ดี " ฝ่ามือของพัสดีตะปบเข้าที่หลังแรงๆทำเอาผมสะดุ้งเฮือก
" ในเมื่อบอกว่าตัวเองไม่ผิด...ในเมื่อออกไปได้ง่ายๆขนาดนี้ แค่ทำงานตอบแทนผมหน่อยจะเป็นไรไป "
         " งาน? " ผมขมวดคิ้ว เหลือบตามองเสี้ยวหน้าของผู้คุมที่ยืนอยู่เบื้องหลัง ลางสังหรณ์บางอย่างเริ่มเด่นชัด...
   หรือว่า...จะให้ผม...
         " ใช่...จากนี้ ถ้ามีข่าวอะไรน่าสงสัย ถ้ามีเรื่องอะไรแปลกๆให้แจ้งมาที่ผม "พัศดีปรมัตถ์เอ่ยปาก ละมือจากไหล่ผมก่อนจะเดินไปที่หน้าต่าง แล้วเปิดผ้าม่านแง้มดูความเคลื่อนไหวเบื้องนอกด้วยสายตาครุ่นคิด ก่อนจะหันมามองหน้าผม กอดอกแน่น และสบตาอีกครั้ง
          " ผมยังคิดว่าคุณเป็นคนน่าสงสัย..แต่...ไม่ว่าใครในแดนนั้นก็น่าสงสัยทั้งนั้น " นัยน์ตาสีเข้มนั้นจ้องหน้าผม มือที่กำแฟ้มประวัติของผมไว้หยิบมาเปิดดูข้อมูลอีกครั้ง
" แต่ถ้าดูจากประวัติ คนที่พอจะคุยด้วยง่ายที่สุดก็น่าจะเป็นคุณ.."
           " ผมก็นักโทษ " ไอ้เนมยิ้มเครียดๆให้ผู้คุม หลังจากที่สันนิษฐานไว้ไม่ผิดไปจากที่คิด ผู้ชายคนนี้ตั้งใจจะให้ผมเป็นสายของทางเรือนจำ รายงานความผิดปกคติ และความเคลื่อนไหวต่างๆที่เกิดขึ้นจากในคุกและ..จากการการทำของกลุ่ม
พี่โต ที่ผมสังกัดอยู่ จากผู้ชายที่ออกปากว่ารักผมและผมก็รักเขาเช่นกัน..
          "...ใช่....." พัศดีปรมัตถ์พยักหน้ารับ ก้าวเท้าเข้ามานั่งบนเก้าอี้อีกครั้ง พร้อมกับวางแฟ้มประวัติของตัวผมลงบนโต๊ะแล้วกางออกพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ
          " หรือไม่อยากได้ระยะเวลาลดโทษ? "
          " เอ๋ ?" ข้อความนั้นทำผมชะงักค้าง เงยหน้าจ้องมองดูท่าทีของพัศดีที่ยิ้มมุมปาก
          " ...ตามกฏของเรือนจำ ...นักโทษที่ช่วยเหลือเจ้าหน้าที่ของรัฐในการปฏิบัติหน้าที่ ก็สมควรจะได้วันลดโทษตามสมควรไม่ใช่หรือ? " พัศดีปรมัตถ์จ้องหน้าผม ปลายนิ้วเคาะลงไปยังกระดาษขาวที่เป็นประวัติและเอกสารส่วนตัวของผม ทั้งใบแจ้งคำพิพากษา ใบตรวจร่างกาย เอกสารการเรียน เอกสารเรื่องการลงโทษ ชั้นของนักโทษและอื่นๆ
           " นี่ไม่ใช่การยังคับ แต่นี่เป็นการขอความสมัครใจ " พัสดีปิดแฟ้ม ก่อนจะวางมันลงบนลิ้นชักใกล้ๆตัว
" ถามคุณสั้นๆก็ได้ว่าจะทำไหม? ...จะให้ความร่วมมือกับทางเรือนจำ จะช่วยเหลือทางรัฐไหม? ...จะทำความดี เพื่อลดโทษ ลบล้างความผิดที่ตัวเองทำไปรึเปล่า? นี่เป็นทางเลือกที่ผมเสนอให้ และคุณคงรู้ดีว่าทำไมถึงได้รับเลือก "
     ....ข้อความนั้นทำให้ผมนิ่ง...ชะงักไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย ความรู้สึกต่างๆพร่างพรูออกมาทันควัน
      ช่วยเหลือเรือนจำ ? ช่วยงานราชการ ไม่ต่างกับที่พี่กันย์ได้งานเป็นผู้ช่วยผู้คุมและคอยดูแลนักโทษที่เจ็บป่วย ต่างกัน
ก็ที่...กับผม มันก็ไม่ต่างอะไรกับพวกสายลับที่เข้าไปสืบข่าวเรื่องราวและความเคลื่อนไหวต่างๆมารายงาน..
       เพื่อ....วันลดโทษที่จะได้ หรือกระทั่งทำ..เพื่อลบล้างความผิดของตนเองไป แม้สักน้อยนิด..
       ผมจ้องหน้าพัศดีคนใหม่ เขาดูจะมีท่าทีมั่นอกมั่นใจว่าผมต้องตอบรับ...ใช่  ตามปกติมันก็คงเป็นแบบนั้น ไม่มากนักหรอกที่นักโทษคนไหนจะได้รับโอกาสแบบนี้ นอกจากจะได้ทำความดีชกใช้แล้ว ยังได้วันลดโทษ ยังจะได้อภิสิทธิ์พิเศษเหนือกว่าคนอื่น และอาจจะทำให้ออกจากเรือนจำแห่งนี้เป็นอิสระ...เร็วขึ้น อีกสักนิด..
        แม้มันจะน้อยนิด ก็ยังดีกว่าไม่มีและไม่ได้เลย ไม่ใช่หรือ?
      แต่....เรื่องที่ทำให้ผมลังเล...คือเรื่องของคนที่ผมจะต้องไปสืบต่างหาก
       "...สืบเรื่องของทุกคน...หรือว่า....." หรือว่าแค่แกงค์ของพี่โต ที่ผมอยู่..
       "....ยังไงก็ได้ ขอแค่ได้ข่าวมาก็พอแล้ว " พัศดียักไหล่ มองตาผม..
      ...จะได้วันลดโทษเพิ่มขึ้น ได้ออกคุกเร็วขึ้น ได้ทำความดี.. ที่เขาพูดมานั่นเป็นสิ่งที่ผมต้องการทั้งหมด...ทั้งหมดจริงๆ แต่...แต่ว่า
     ถึงพัศดีจะไม่ได้เจาะจงว่าต้องไปสืบข่าวกับใคร ทางไหน จะปฏิเสธได้หรือว่าเขาไม่ได้ต้องการข่าวของพวกพี่โต เรื่องราวการกระทำของพี่โต กลุ่มนักโทษที่มีอิทธิพลในแดนสิบสอง กลุ่มคนที่พัศดีก็หมายตา...เอ่ยนับแต่วันแรกที่เข้ามาแล้ว ว่าจะจัดการไม่ให้เหิมเกริมก่อเรื่อง..
      ถ้าออกปากรับคำ ไม่เท่ากับต้องทำร้ายพี่โตหรือ?
      ยิ่งพรรคนี้มีเรื่องแปลกๆออกมามากมาย ทั้งการกระทำของพี่โต ทั้งความเคลื่อนไหวของเหล่านักโทษในเรือนจำ
ทุกอย่างมันเริ่มชี้นำไปด้านความ"ผิดปกติ"ของเหล่านักโทษในแดนสิบสองทั้งนั้น..
    รายงานที่บอกว่าจะมีนักโทษก่อจลาจล ก่อความวุ่นวาย มันไม่ได้เกินจริงสักนิด..
         " มี....คนที่ทำแบบนี้อีกไหมครับ? " ผมเอ่ยปากถามด้วยความข้องใจ
         " หืม?....ฉันต้องบอกคนที่ไม่พูดว่าจะยอมทำรึเปล่าด้วยเหรอ? คุณอาจจะเอาเรื่องไปบอกพรรคพวกในเรืองจำ
ก็ได้. " คำกล่าวนั้นไม่ต่างจากข้อเสนอที่ไม่อาจจะปฏิเสธ พูดออกมาทั้งๆที่รู้ รู้ว่าผมจะตอบว่ายังไง...
        " ผม....จะทำ "
          ใช่...ผมจะทำ...
       ต่อให้ไม่เกี่ยวกับเรื่องได้วันลดโทษรึเปล่า ได้ออกเรือนจำเร็วขึ้นไหม ต่อให้ไม่ได้รับการไหว้วานจากพัศดี ผมก็จะทำอยู่ดี
        อย่ามาพูดว่าผมเป็นพวกบ้าอุดมคติ หวังทำดีเป็นคนดีนักหนาทั้งที่อยู่ในที่แบบนี้ ผมรู้ว่าคนเราไม่ได้มีแค่ดีกับเลว
ที่ผมอยู่ทุกวันนี้ ชีวิตต่างก็คลุกดินเปื้อนโคลนมาแล้วทั้งนั้น ผมเคยทำร้ายคนอื่น ผมเคยเมินเฉยเมื่อคนอื่นถูกทำร้าย
ผมเคยส่งยา ผมเคยเห็นความตายของคนอื่น และผมก็"ฆ่า"พวกเขาทางอ้อมมากนักต่อนัก..
       ผมไม่ได้ลงมือเอง แต่การให้ความร่วมมือทางอ้อมด้วยการนิ่งเงียบ ไม่เอะอะโวยวายอะไร หรือทำเฉยไม่เห็นเสีย แค่นี้ก็ทำร้ายใครต่อใครได้มากพอกัน
       ผมยอมเฉยทำไม่เห็น ผมยอมนิ่งเหมือนไม่ใส่ใจ ทำได้...แต่ถ้ามากกว่านี้คงไม่ไหว
       การก่อความวุ่นวาย ก่อจลาจลหรือกระทั่งการแหกคุกนั้นมันเป็นคงวามคิดที่โง่เง่าสิ้นดี...
       นี่มันชีวิตจริง ไม่ใช่การ์ตูน ไม่ใช่นิยายหรือภาพยนตร์ที่จะออกไปได้ ไปใช้ชีวิตที่อื่นหรือหนีออกไปโดยไม่มีใครตามจับได้ นักโทษ จะอย่างไรก็คือผู้มีความผิด หนีออกไปที่ไหน อยู่ที่ไหนก็คือคนผิด เรื่องจะออกไป จะแหกคุกบุกทลายเรือนจำแห่งนี้ ทำไปก็ไม่ต่างกับการฆ่าตัวตายทางอ้อม ทำไปก็มีแต่เหลว หรือต่อให้แหกคุกได้ ไม่นานก็คงถูกจับกลับมาและต้องโทษหนักกว่าเดิม ..
      การจลาจลก่อความวุ่นวายก็ไม่ต่างกัน ต่อให้ทำเพื่อเรียกร้องหรือต้องการอะไรก็ช่างเถิด ทำไปแล้วอาจจะได้รับสิ่งที่ต้องการตามข้อเรียกร้องแต่หลังจากนั้นล่ะ หลังจากก่อความวุ่นวาย หลังจากทำเรื่องร้ายๆลงไป ผลตอบแทนของมันที่จะไดรับจากนั้นเล่า..คิดว่าไม่มีหรือ? คิดว่าจะจบแบบอยู่อย่างเป็นสุขรึไง
        กฏก็บอกไว้แล้ว ขนาดนักโทษชกต่อยทะเลาะวิวาท ก่อเรื่องกันก็ยังเจอโทษคุมขังเพิ่ม ขังเดี่ยว ขังลืมอะไรมากมาย แล้วการทำแบบนั้น ...จลาจล ก่อความวุ่นวาย กระทั่งแหกคุก จะทำไปทำไม..?
       คนที่อยู่ในนี้ต่างก็มีความผิดติดตัว ไม่ใช่คนดีเลิศประเสริฐศรีมาจากไหน ทางที่จะออกไปใช้ชีวิตได้อย่างมีความสุข คือการทำตามกฏ ทำตามเกณฑ์ที่กฏหมายวางไว้ ทำตามที่สังคมส่วนใหญ่ปรารถนา..นั่นสิ ถึงจะเป็นการพ้นโทษที่แท้จริง
    กฏหมายเป็นกฏเกณฑ์ที่ต่ำสุดของสังคม หากทำตามกฏหมายไม่ได้..ก็ไม่อาจจะใช้ชีวิตอยู่อย่างมีความสุข
          " ดี...." ผู้คุมพยักหน้ารับช้าๆ...ท่าทีไม่ตกใจอะไร..เขาคาดไว้แล้วว่าผมจะต้องทำ เพราะข้อเสนอมันเย้ายวนจนใครต่างก็ไม่อาจะปฏิเสธ..
     ผมก็เช่นกัน..
     แต่นอกจากจะต้องการวันลดโทษหรือการได้ออกจากเรือนจำแห่งนี้เร็วขึ้น แรงบันดาลใจอีกอย่างที่ทำให้ผมรับปาก คือคำว่ารักคำนั้น..
         เพราะผมรักพี่โตและพี่โตก็รักผม เพราะรัก...ถึงได้ทำ...ผมไม่อยากให้คนที่ผมรักต้องเป็นคนไม่ดี ทำเรื่องเลวร้ายมากไปกว่านี้...ไม่อยากให้ทำเรื่องไม่ดีมากขึ้นไปอีก..
     ..ถ้าความเคลื่อนไหวที่ผมเจอ ถ้าเรื่องราวแปลกๆที่เกิดขึ้น มันเกิดขึ้นเพราะการเตรียมจะก่อความวุ่นวายขึ้นจริงๆ ผมนี่แหละ จะเป็นฝ่ายหยุดมันเอง..
       ผมจะไม่ยอมให้คนที่ผมรักต้องรับโทษหนักกว่านี้...ไม่ยอมให้ทำอะไรผิดไปมากกว่านี้...
       ..พี่โตปกป้องผมมามากแล้ว จะแปลกอะไรถ้าตอนนี้ผมจะปกป้องเขาบ้าง..
       แม้การกระทำแบบนี้พี่โตอาจจะมองว่ามันโง่เง่าหรือมันผิด...ผมก็ไม่สนใจ ผมต้องการปกป้องและดูแลคนที่ผมรัก...คนเดียวเท่านั้น...
           " แต่ผมขออะไรได้ไหม? " ไอ้เนมหรี่ตาลงช้าๆมองหน้าพัศดีที่กำลังเขียนอะไรลงบนกระดาษ
           " อะไร? " พัสดีเงยหน้าขึ้นมามอง...เลิกคิ้วขึ้นช้าๆ
           "...ถ้ามีคนทำจริงๆ แล้วผมทำให้พวกเขาหยุดได้...จะไม่เพิ่มโทษให้ได้ไหม? " ผมเอ่ยปากต่อรองด้วยสีหน้า
กึ่งอ้อนวอน มองเห็นพัศดีปรมัตถ์เลิกคิ้ว..สีหน้าครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนจะถอนหายใจแผ่วเบา
          " ทุกอย่างต้องเป็นไปตามกฏ "
         " ถ้าผมทำให้เขาเลิกได้..และมาเป็นพวกเดียวกันล่ะ? "ผมเอ่ยปากต่อรอง ..นั่นทำให้พัศดีมีสีหน้าครุ่นคิด..
         " ถ้าเขาช่วยมากพอ ก็อาจจะได้..." คำพูดนั้นทำให้ผมมีสีหน้าแช่มชื่นขึ้น พัศดีปรมัตถ์มองหน้าผมอย่างครุ่นคิด
อยู่ครู่หนึ่ง ที่สุดจึงยิ้มออกมาบางๆ..
         "...มีคนของเรือนจำช่วยอยู่ในแดนนั้นสองสามคน...รู้แค่จำนวนก็พอ  อยากรู้ว่าเป็นใครก็สังเกตเอาเอง.." ร่างสูงเหยียดกายขึ้นอีกครั้ง หยิบแฟ้มประวัติผมไปเก็บในตู้  ก่อนจะเดินมาด้านหลัง วางมือลงบนไหล่ผมอีกครั้ง ก่อนจะ
บีบเบาๆ..
         " ระวังให้ดี....อย่าให้ใครจับได้..." คำพูดนั้นทำให้ผมพยักหน้ารับ เริ่มหนักใจขึ้นมากับเรื่องที่คิดจะทำ..ชั่วแว๊บหนึ่งเมื่อนึกถึงเรื่องที่จะเกิดขึ้นเมื่อความแตก ผมถึงกับอยากจะอ้าปากถอนตัวไปเสียดื้อๆด้วยซ้ำ..
       เรื่องนั้นผมรู้ดี...ว่าถ้าผมพลาด...จะเกิดอะไรขึ้น....ถ้าผมพลาด เรื่องที่ต้องเจอจะหนักหนาแค่ไหน..
       ไม่ต้องหวังพึ่งพวกพัศดีหรือผุ้คุมในการคุ้มกะลาหัว และแทบหวังพึ่งพี่โตไม่ได้ด้วยซ้ำ...หากคนๆนั้นไม่เอาด้วย
และนึกโกรธเคืองผมที่ทำตัวแบบนี้...ต่อให้บอกว่ารัก แต่จะทำอย่างไรกับหนอนบ่อนไส้อย่างผมก็สุดจะรู้..
       แต่....ก็เพราะเขา...เพื่อเขานั่นแหละ...ผมถึงได้ตกลงจะทำ...
            " เอาล่ะ...เรียบร้อยแล้ว....คราวนี้ก็ไปได้..."  พัสดีพยักหน้าให้ รุนหลังผมให้ลุกขึ้นด้วยสีหน้าเเช่มชื่นขึ้น แต่ฝ่ามือที่วางลงบนไหล่ผมก็ยังไม่ยอมละมือลง
            "...ครับ..เอ้อ ขอบคุณ " ผมรับคำงึมงัม ประหลาดใจไม่น้อยเมื่อพัศดีเป็นฝ่ายเปิดประตูออกให้  
            "...เดี๋ยวฉันไปส่ง " หา?....คำพูดนั้นทำเอาผมชะงัก...สีหน้าเหวอออกมาอย่างปิดไม่มี ทว่าก็ได้แต่เดินเคียงกันไปกับพัศดีปรมัตถ์ที่โอบไหล่ผมไว้ไม่ยอมปล่อย ทั้งที่เราเป็นนักโทษกับพัศดี แต่เขาก็ทำราวกับเป็นเพื่อนสนิท ไม่สนใจ
สีหน้ากระอักกระอ่วนอึกอักของผม หรือท่าทีสงสัยของเหล่าผู้คุมที่เดินผ่านมาตามอาคารที่ทำการของพวกเจ้าหน้าที่
สักนิด...
          ...ผมกลืนน้ำลายลงคอช้าๆ รู้สึกหนาววูบขึ้นมาอย่างกะทันหัน ทำไมจู่ๆถึงนึกกลัวว่านี่อาจจะเป็นแผนการณ์สร้างความวุ่นวายของพัสดีเองก็ไม่รู้..
แอ๊ด....
        ประตูเหล็กข้างกำแพงหนาที่เป็นที่กั้นของอาคารที่ทำการเจ้าหน้าที่ กับส่วนในของเรือนจำค่อยเปิดออกช้าๆ...
ผมเดินเข้ามาด้านในก่อน ผ่านสีหน้าสงสัยจัดของเจ้าหน้าที่ที่มองมายังผู้ชายที่อยู่ข้างหลังผม...แน่นอนว่าก็ยังเป็นพัศดีปรมัตถ์..ผู้ชายที่รุนหลังผมให้เดินเข้ามา....เพื่อจะพบกับ..สายตาของใครบางคน...
" เนม เป็นไง......."ประโยคนี้มาจากพี่โตไม่ผิดแน่และมันก็เงียบเสียงลงเมื่อมองเห็นคนที่ยืนอยู่ข้างหลังผมชัดถนัดตา...พี่โตกวาดตามองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าเท้าจรดหัวอีกครั้งด้วยสายตาสำรวจตรวจตราอย่างเคร่งเครียดว่ามีส่วนไหนหรือจุดไหนของร่างกายบกพร่องและเมื่อไม่พบ ก็หันไปจ้องผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างหลังผมแทน..

poomza

อ่านหน่อยนะครับขอบคุณคร๊าฟฟฟ

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

GunGuy

ขอบคุณมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

mr.narin

ขอบคุณครับที่แบ่งปัน

snooperio

ติดตามๆฮ่าๆคับผม

watkrub

ขอบคุณมากๆคับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

manza555

ขอบคุครับกด

wi2

ขอบคุณครับ

hiroshi111

ขออ่านด้วยคนนะครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

ช่วยโตให้ได้นะ

pt200

ขอบคุณครับ

SunDay345

ขอบคุณครับ

Ohmkungz123

ข่อมคับ

Ohmkungz123

ข่อมคับ

manuswin

ขอบคุณครับ