OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 123

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
       " แล้วจะแน่ใจได้ยังไงว่าผมจะไม่ถูกเก็บด้วย "
       " มันก็อยู่ในมือพี่นี่...ความมั่นใจน่ะ" คำตอบนั้นทำให้กันย์จ้องหน้าคนพูดเขม็ง...     ก็จริงอย่างที่มันว่า ความมั่นใจ
อยู่ในมือของเขา ถ้าไม่ยอมร่วม ก็ต้องไปก่อจลาจลกับคนพวกนั้น มีเพียงอาวุธเป็นมีดผ่าตัดอันเล็กเอาไว้ป้องกันตัว
จะสู้ได้มากน้อยแค่ไหนก็ไม่อาจจะรู้
ทว่า...หากรวมมือแล้ว นอกจากจะได้กำจัดคนที่เขาเกลียดชัง..อาวุธที่ได้ยังเป็นสิ่งที่จะนำพาเขาออกไปสู่โลกภายนอกด้วย  ตราบใดที่มีปืนเหนี่ยวไกคอยเก็บพวกมันได้ ตราบนั้นเขาก็จะไม่ถูกหลอกใช้อย่างแน่นอน...
       " ....ป๋าก็ต้องเลือกไว้อยู่แล้ว คนที่จะมีประโยชน์สำหรับการออกไปข้างนอกน่ะ " ไอ้เป้มันหัวเราะรับแล้วบอก นั่นยิ่งทำให้กันย์ต้องไตร่ตรองอย่างหนัก...ในเรือนจำนี้พวกตนเป็นเพียงเครื่องมือสร้างความยิ่งใหญ่ของผู้เป็นนาย แต่หากได้หนีออกไปข้างนอกนั่น มันก็หมายถึงตัวเขาอยู่ในฐานะอาชญากรและต้องอยู่ในมุมมืดของสังคมไปจนตาย..
     เขาแลกได้ หากมีเมฆอยู่ข้างๆและได้กำจัดไอ้คนที่เขาเกลียดชังให้ตายๆไปเสีย
     ทว่า... พวกตนจะมีประโยชน์กับป๋าจริงไหม? ข้างนอกนั่น จะได้รับตำแหน่งลูกน้องคนสนิทหรือย่างไร?
     กันย์ไม่ได้ต้องการตำแหน่งหรืออยากรับใช้ใกล้ชิดคนเหล่านั้น ทว่าหากมันจะทำให้เขาปลอดภัยและมีเงินใช้ ก็จำต้องได้มิใช่หรือ?
    ป๋ามันวางหมากไว้เรียบร้อยแล้ว เขา ไอ้โต และบรรดาขาใหญ่ในแดนอื่น ที่เป็นลูกน้อง ต่างก็อยู่ในแผนการแต่แรกแล้ว อยู่ในขบวนการกรุยทางสู่อิสระภาพ ในวันที่พวกมันจะออกไปข้างนอก ใช้พวกตนเพื่อเปิดทางให้สามารถออกไปได้อย่างอิสระ
    อย่างที่ไอ้โตว่าไว้ ว่าแผนนี้ไม่ใช่ทางเลือกแต่เป็นการบังคับให้ทำตาม ทำก็เสี่ยง ไม่ทำก็เสี่ยง ไม่ต่างกัน
    อย่างน้อยเมื่อมาถึงจุดนี้ พวกเขาต่างก็ทำใจและพยายามทำให้ดีที่สุด หวังจะได้รับรางวัลเป็นอิสระ มีสิทธิเดินออกจากเรือนจำนี้ไปยังด้านนอก..
    โอกาสถูกหักหลังมี โอกาสถูกใช้แล้วทิ้ง มีพอๆกัน......ต่างกันตรงนี้...ตรงที่เขาจะยอมทำตามแผนนี้ไหม?
    ทุดคนเป็นตัวหมากของพวกป๋า ทว่า...หากกันย์รับข้อเสนอของไอ้เป้  อย่างน้อยตนเองก็จะได้ระวังไว จะมีสิทธิ์ในการสอดส่องและดูแลชีวิตของคนที่ตัวเองรัก..
    หากการถูกวางไว้ในแผนการของป๋า ตัวเขาเท่ากับหมาก การอยู่ในแผนการชั้นที่สองของป๋าก็เท่ากับเขาเป็นผู้ชี้ชะตาเหล่านักโทษเช่นกัน...    ...และยังใช่ต่อรองชีวิตของพวกมันกับสิ่งที่ตนเองต้องการได้ด้วย...
           " ว่าไงพี่...อย่านานๆ " เสียงเร่งของไอ้เป้ชวนให้ความหงุดหงิดพุ่งฉิว กันย์ถอนหายใจแรง จ้องมองมันอีกอึดใจหนึ่ง ก่อนเขาจะพยักหน้ารับช้าๆ..
           " ได้...ตามแผน " พยักหน้ารับ เอ่ยตอบคำขณะที่ยื่นมือเข้าไปตรงหน้า ไอ้เป้มันเลิกคิ้ว มองหน้า ก่อนจะยื่นมือมาหวังเช็คแฮนด์กันแสดงความร่วมมืออย่างต่างชาติ ทว่าจังหวะนั้นเอง กันย์กระตุกมือ เขากระชากร่างมันที่ลุกขึ้นยืนและยื่นมือมาจับ เหวี่ยงตัวมันนั่งลงบนเก้าอี้เสียจนเกิดเสียง
    ปึก!
          " หวังว่า....แผนจะสำเร็จอย่างที่คาดไว้ "กันย์จ้องหน้าเจ้าคนที่ถูกเขาเหวี่ยงมาและกลายเป็นหน้าซีดอย่างคนขลาดเขลาด้วยอาการหยามหยัน มองดวงตาของมันที่จ้องมองมีดผ่าตัดขนาดเล็กในมือตนอย่างระแวงแล้วอดจะนึกสะใจไม่ได้
         " เออ....ตามนั้นสิพี่....ตะ....ตามนั้น " เป้ยกมือขึ้นพยายามกันมีดคมๆออกห่างจากลำคอตนอย่างนึกเสียวสยอง
กลืนนำลายลงคออย่างหวั่นๆ
         "....อย่าให้ผมรู้ ว่ามีคนแจ้นไปบอกผู้คุม...หรือบอกคนอื่น ทำให้แผนแพร่งพราย ..." กันย์หรี่ตาลงช้าๆ อย่างไม่ยอมผละจากเช่นที่เจ้าคนตรงหน้ามันร้องขอ...
" ไม่ว่าแผนนี้ หรือแผนใหญ่..."
        " แน่อยู่แล้วพี่..." เป้หัวเราะเสียงสั่น จ้องมองมีดที่ไม่ยอมละจากลำคอตนอย่างนึกสยอง
        " ผมไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น....อย่าแม่แต่จะคิด.." กันย์แสยะยิ้ม จ้องมองคนตรงหน้าด้วยความสมเพช
" ผมไม่ใช่ประเภทใจดี...ผมไม่ชอบให้กำลังหรอก...ผมชอบฆ่าให้มันจบๆเรื่องมากกว่า "
        "............."
         " วันที่คุณคิดจะหักหลัง...จำไว้ว่ามันจะเป็นวันตายของคุณ...และตายก่อนจะรู้ตัวด้วยซ้ำ " กันย์แสยะยิ้ม พึงใจกับท่าทีและปฏิกริยาตอบรับของไอ้เป้...คนโง่แต่ทำเป็นเจ้าเล่ห์อย่างมันต้องเจอแบบนี้ถึงจะเงียบปากเสียบ้าง ไม่ใช่อยู่ๆนึกจะพูดก็พูดอยากจะพล่ามอะไรก็เอ่ยปากเห่าหอนชวนให้หงุดหงิดออกมามากมาย น่ารำคาญเสียจนต้องจัดการแบบนี้ให้มันรู้สำนึก.. ...ให้รู้ ว่าต่อให้มันเป็นคนเสนอแผน คนที่จะเป็นหัวหน้า คนที่จะสั่งการ คือเขา ไม่ใช่มัน...
ก๊อกๆ
ปัง !
       เสียงเคาะประตูอย่างไร้มารยาทเป็นที่สุดทำให้หัวคิ้วกระตุก กันย์ขวดคิ้ว หันกลับไปมองคนที่ทะเลอทะล่าเข้ามาแบบไร้กาละเทศะและผิดที่ผิดทางเป็นที่สุด คนที่กล้าทำตัวแบบนี้มีไม่มากนัก แน่นอนว่าความคิดของกันย์ถูกต้องเมื่อเขามองเห็นร่างของลูกพี่ที่ตัวเองไม่อยากจะยอมรับโผล่หัวมาพร้อมกับเจ้าคนเดิมที่มักจะถูกห้อยไปไหนมาไหนด้วย สองคนนั้นชะงักกับภาพที่เห็น ไม่ต่างกับเขาที่ชะงักกับคนทั้งสองสักเท่าไหร่
     ....กันย์ขยับตัวจากท่าทีคร่อมทับร่างของเป้ชวนให้เข้าใจผิด เขาเก็บมีดผ่าตัดไว้ในกระเป๋าเสื้อคลุมอย่างรวดเร็ว
สบมองนัยน์ตาสีเข้มที่หรี่ลงอย่างครุ่นคิดของโต กวาดผ่านร่างของเขาและไอ้เป้
       "...ไม่มีใครอยู่ จะคร่อมกับไปถึงไหนกูก็ไม่ว่าหรอก แต่อย่ามาเชือดทิ้งแถวนี้แล้วกัน ขี้เกียจเก็บศพ " เสียงทักนั้นทำให้รู้ว่าไอ้โตยังทันเห็นมีดที่เขาถือไว้อยู่ กันย์แอบถอนหายใจ รู้สึกปวดหัวตุบขึ้นมาอย่างกะทันหัน เพราะการทำแบบนี้ คงไม่แคล้วจะถูกสงสัยเข้าให้
       "...ขอบคุณที่แนะนำครับ " รับคำสั้นๆราวกับไม่ได้ยินนัยนะส่อเสียดชวนโมโห และเสไปก้มดูแฟ้มเอกสารแทนอย่างไม่คิดจะต่อความ กันย์เห็นมันพ่นลมหายใจแรงอย่างนึกฉิวก่อนจะหันหลังกลับ
       "  ดูแลคนของมึงให้ดีล่ะ อย่าให้มันมาเสือกไม่เข้าเรื่องอีก " โตตวัดสายตามองไอ้เป้เเว้บหนึ่งอย่างคาดโทษ ก่อนจะหันหลังกลับแล้วรุนหลังคนที่ตามมาให้เดินออกไปจากห้องพยาบาลแต่โดยดี
       " พี่โต....จะไปไหนอีกล่ะ? " ผมออกปากถามพี่โตอย่างอยากรู้ หลังจากผ่าเดินพรวดเข้าไปพบเจอช็อตน่าสงสัย
ของพี่กันย์กับไอ้เป้เข้า ไอ้เนมขมวดคิ้วน้อยๆ คิดถึงลักษณะท่าทางที่ได้พบเห็น ไอ้เป้นั่งตัวตรงอยู่บนเก้าอี้ ตัวแข็งทื่อ
สีหน้าซีดเจื่อน ยกมือขึ้นพยายามกันๆไอ้วัตถุมีคมขนาดเล็กอาวุธประจำกายของพี่กันย์ไว้ ขณะที่คุณหมอเถื่อนผู้ทำการรักษาเหล่านักโทษก็เอนกายคร่อมเก้าอี้นั้นไว้ ใบหน้าจ้องมองพร้อมกับมือขวากำมีดชี้ไปที่ไอ้เป้ด้วยสีหน้าข่มขู่....ดูรวมๆแล้วก็เป็นฉากแสดงความสนิทสนม(?) ในฐานะนักโทษด้วยกันดีล่ะมั้ง..
        ผมถอนหายใจ คิดสงสัยขึ้นมามากกว่าหนึ่งครั้งว่าทำไมพี่กันย์ไม่โดนค้นตัวหรือจับไปสอบสวนฐานพกอาวุธ
ในเรือนจำบ้าง เข้าใจนะว่าของแบบนั้นมันเป็นอุปกรณ์ที่จำเป็นอยู่ในห้องพยาบาล แต่ทำไมถึงได้พกออกไปนอกห้อง
ได้หน้าตาเฉย อภิสิทธิ์พิเศษเรอะ?
         แล้วยังนึกสงสัยขึ้นมาอีกวูบถึงท่าทีและเรื่องที่สองคนนั้นคุยกัน ผมพ่นลมหายใจเฮือก พยายามปัดเรื่องของชาวบ้านออกจากสมอง เพราะเรื่องของตัวเองยังจะเอาไม่รอดอยู่นี้
         คิดพลางจ้องมองเสี้ยวหน้าของพี่โตที่เดินจ้ำออกไปจากห้องพยาบาลด้วยอัตราเร็วคงที่ เสี้ยวหน้าคมเข้มด้านข้างยังคงเหมือนเดิมและดูดีชวนให้รักใคร่มากกว่าเดิมด้วยซ้ำ โดยเฉพาะเมื่อได้เอ่ยคำว่า"รัก"ออกมาให้ผมได้ยิน  ผมจ้องมองมันและคิดไปถึงเรื่องที่จะเกิดขึ้นด้วยความวิตกไม่น้อย.......ไม่รู้ว่าหลังจากนี้ เราจะได้มีรอยยิ้มอีกไหม?  
...ถ้ามันเกิดขึ้นจริงๆ ถ้าพี่โตกับพรรคพวกจะทำแบบนั้นขึ้นมาจริงๆ ผมจะหยุดไหว จะมีแรงหยุดรึเปล่า? หรือจะทำได้แค่เป็นหนามตำใจให้พี่โตหมดความเชื่อใจกันแน่..
         "....น่ารำคาญจริงๆ " เสียบ่นของพี่โตลอยเข้าหูทำให้ต้องละออกจากภวังค์ ไอ้เนมเลิกคิ้ว มองหน้าขาใหญ่แห่งแดนสิบสองที่ทรุดตัวลงนั่งบนโต๊ะม้าหินอ่อนใกล้โรงอาหาร ด้วยสีหน้าแกนๆ
         " อะไรล่ะ? " ผมเลิกคิ้ว มองหน้าพี่โตที่ยังคงมีท่าทางอารมณ์บ่จอย
         " ไอ้กันย์กับไอ้เป้น่ะสิ ...เสือกมาทำ`ตัวเงินตัวทอง`อะไรกันตรงห้องพยาบาล เหอะ " ปากบ่น แต่ใจความนั้นทำเอาผมชัก
สีหน้าหน่าย อยากจะเถียงนักว่าพี่ก็เข้าไปด้วยจิตอกุศลไม่ใช่เรอะ ไอ้แบบนี้เจตนาจะใช้พื้นที่ราชการเพื่อหาความสุขส่วนตัวชัดๆ
         " ธุระมั้ง" ผมออกปากแก้ตัวให้จำเลยทั้งสองลอยๆ ลอบขอบคุณในใจว่าเพราะการมีอยู่ของสองคนนี้ในช่วงเวลา
ที่เหมาะสม ทำให้ผมรอดจากพี่โตไปได้อีกแล้ว
         " ....ธุระ..." พี่โตทวนคำพูดผมแล้วพ่นลมหายใจช้าๆ...ท่าทีกึ่งฉุนกึ่งขำ
         " ธุระ...หรือคิดจะทำอะไรกันแน่ " คำพูดนั้นทำให้ผมชะงัก มองหน้าพี่โตที่กำลังตีสีหน้าเคร่ง บ่งบอกว่ากำลังคิดไตร่ตรองอะไรอยุ่ ผมคิดตามข้อสงสัยนั้น และพบว่ามันก็เข้าเค้าไม่น้อย ...ไอ้เด็กใหม่จอมก่อความวุ่นวายที่มีป๋าเป็นแบ๊ค กับพี่กันย์ที่เพิ่งเจอเรื่องคนเอาอิฐทุบหัวมาหมาดๆ...และคนที่ว่าคือน้องชายสุดที่รัก..พอมาอยู่ด้วยกันแบบนั้น น่าสงสัยเช่นกันว่าจะมาไม้ไหน ....แล้วสองคนนี้มันก็ไอ้ตะเภาเดียวกันเสียด้วย
     คนนึงเจ้าเล่ห์โหด`ตัวเงินตัวทอง`มไม่แสดงออก ตีหน้าตายิ้มแย้มหลอกล่อให้ตายใจ ส่วนอีกคนก็เจ้าเล่ห์พูดจาเล่นลิ้นกวนตีนหาเรื่องชาวบ้าน ชอบยั่วโมโหเป็นชีวิตจิตใจ  ดูเหมาะสมดี...ถ้าไม่คิดว่าจะฆ่ากันก่อนละก็นะ..
        " ...พี่คิดว่าเขาจะทำอะไร " ผมเอ่ยปากถาม มองหน้าพี่โตที่หรี่ตาลงช้าๆ หันขวับมามองหน้าไอ้เนมเพียงชั่วครู่แล้วถอนหายใจ
       " ไม่รู้...แต่ต้องระวัง...." พี่โตเอ่ยปากบอกสั้นๆด้วยที่ทีครุ่นคิด
"ยิ่งช่วงนี้...ยิ่งต้องระวังใหญ่"
     ช่วงนี้? ผมสะกิดใจกับคำพูดของพี่โต แต่จะให้ออกปากถามก็ใช่ที ไอ้เนมจึงทำเงียบ แม้สมองกำลังไตร่ตรองถึงคำ
ที่พี่โตพูดมาอย่างถี่ถ้วนก็ตาม..
        "....ไม่ว่าพวกมันจะวางแผนอะไร...อย่ามาขัดขากูก็แล้วกัน " พี่โตพ่นลมหายใจพรู ก่อนจะหันมามองผมด้วยแววตาสดใส ฝ่ามือนั้นวางลงบนกระหม่อมแล้วลูบเล่นอย่างหยอกล้อ จนคนโดนอย่างไอ้เนมต้องร้องโวยออกมาบ้าง
       " เล่นหัวคนอื่นได้ไงนี่ย ถือนะ รู้รึเปล่า !" ผมออกปากแหว ทั้งที่จริงก็ไม่ได้ถือสาอะไรกับใครเขา พี่โตฟังแล้วหัวเราะขัน และยังคงพอใจจะวางมือเล่นหัวกันต่อไปอย่างไม่สนคำค้านสักนิด
       " ...ฮ่าๆ...มึงถือ แต่กูไม่ถือนี่ "ว่าแล้วก็ยังคงเนียนเล่นต่อไปอย่างอารมณ์ดี ผมมองพี่โตที่สบตาด้วยใบหน้าอ่อนโยนอย่างเผลอไผล.....ยิ้ม....ให้กับรอยยิ้มที่พบเจอท่ามกลางความเครียดและชีวิตที่หนักหนา..
       " ...ทำปัญญาอ่อนแบบนี้ลูกน้องไม่ศรัทธากันพอดี  "  ผมออกปากเเซว คนเป็นหัวหน้าที่มาทำตัวปัญญาอ่อนกันสองคน พี่โตฟังคำพูดผมแล้วเลิกคิ้ว หัวเราะหึหึ
       " ไม่เป็นเป็นไร ใครไม่ศรัทธาก็ช่างสิ เดี๋ยวไปตามกระทืบพวกมันก็ยอมเอง " แหม...แนวคิดช่างธรรมดาและเป็นปัจเจกชนจริงๆ ...ซะที่ไหนเล่า!?  คนปกติใครเขาคิดแบบนี้ฟ่ะ แนวคิดนี้มันวิสัยนักเลงชัดๆ
       "...ใครไม่ศรัทธาไม่เป็นไร มีมึงอยู่ข้างกูก็พอแล้ว " วาจานั้นทำให้ผมชะงัก ใบหน้าที่กำลังตัดสินใจว่าจะโกรธหรือขันกับคำพูดของพี่โตหันขวับ จ้องมองเจ้าของคำพูดที่ยิ้มหวานมาให้ด้วยหัวใจที่กระตุกขึ้นมาวูบหนึ่ง...กับคำพูด ที่แสดงความเชื่อใจและไว้ใจผมอย่างที่สุดของพี่โต..
        " อืม...." ทำได้เพียงรับคำแผ่วเบา ปล่อยให้พี่โตเล่นหัวเล่นหูกันอย่างไม่เอ่ยปากโวยวายอะไรอีก ไม่ใช่ยอมนิ่งเพราะคำหวานนั้น แต่เพราะคำนั้นต่างหาก ที่ทำให้ความรู้สึกผิดเล่นชนเข้าที่หัวใจ......พี่ไว้ใจผม....ขณะที่ผม....อาจจะหักหลังพี่ก็ได้..ถ้าพี่คิดจะออกไปจริงๆ...และผมต้องห้ามพี่จริงๆ พอถึงวันนั้น เรื่องราวมันจะเป็นแบบไหนนะ?
เราจะได้ยิ้มให้กันแบบนี้อีกรึเปล่า? หรือว่าผมจะต้องถูกพี่รังเกียจและชิงชังกันแน่...
      ผมถอนหายใจเบาๆด้วยความกังวลต่ออนาคตที่ยังมาไม่ถึง และเรื่องราวที่ส่งผลต่อจิตใจ ไอ้เนมเอนตัวไปพิงไหล่
พี่โตไว้ จ้องมองแสงจ้าของพระอาทิตย์ที่สาดส่องลงมาอย่างร้อนแรงภายใต้ท้องฟ้าสดใส...มองเห็นนกน้อยสามสี่ตัวโผบินผ่านไป...ไปไหนก็ได้ตามใจตนเช่นเดียวกับอิสระที่เราต่างแสวงหา...
    ....อิสระภาพที่อยากได้ ทุกคนอยากได้ ทว่าเมื่อทำผิดก็ต้องแลกมาด้วยระยะเวลาและการถูกคุมขังอันยาวนาน..
    ....มันจะดีกว่าหรือ หากได้ออกไปรวดเร็วดั่งใจ แต่ต้องอยู่ในความมืด ไม่กล้าเงยหน้ามาจ้องมองแสงอาทิตย์อย่างภาคภูมิ...
     ทำความผิดอะไรไว้ ตนเองถึงต้องมาอยู่ในนี้ ทำไมถึงจู่ๆถึงมีคนคิดจะดิ้นรนออกไปทั้งที่ยังคงมีบาปติดตัว..เห็นนิสัยของแต่คนบางคนแล้วผมนึกแปลกใจมากมากกว่าหนึ่งครั้งว่าชีวิตในนี้มันทำให้สำนึก หรือกลายเป็นเเหล่งเพราะอาช
ญากรชั้นดีที่จะออกไปสู่โลกภายนอกกันแน่.. ...มองผ่านความผ
      ผมรู้ว่าชีวิตบางครั้งก็ต้องยืนอยู่บนความผิดพลาดเพื่อจะก้าวไปสู่หนทางที่ตัวเองต้องการ
     ทำผิดเพื่อแลกอิสระภาพรู้ดีว่าหากมีคนเสนอแบบนั้น จะมีคนตอบรับมันจริง...
     กระทั่งคิด...ว่าคนข้างกายผม คนที่ผมรักนักหนาจะออกปากตกลงโดยไม่ลังเลด้วยซ้ำ..

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza

ขอบคุณมากครับ

GunGuy

ขอบคุณมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

korohaa

โพสมั่วๆ โพสลากอักษรยาวๆ

gamedy

ขอบคุณครับ

snooperio

ติดตามๆฮ่าๆคับผม

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณครับ

watkrub

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

กล่อมโตให้ได้นะเนม

pt200

ขอบคุณครับ

Ohmkungz123

ข่อมคับ

guwin001

ขอบคุณครับ