OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 128

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
          ..ฉะนั้น...คนทำก็คงไม่เว้น..สองคนนั้น.วิทย์กับเมฆที่ตอนนี้ไม่มีท่าทีแยแสหรือกระทั้งทำเป็นรู้จักพี่กันย์เลย..
         "นั่นสินะ..."พี่กันย์รับคำพลางหัวเราะเบาๆในลำคอ
"ใครก็รู้..และนึกสมเพชที่ดันมาพลาดท่าแบบโง่ๆ"
ฝ่ามือของพี่กันย์แตะลงบนหน้าผาก หัวเราะเบาๆพลางสอดนิ้วเข้าไปในเส้นผมสั้นๆของตัวเองแล้วดึงทึ้งมัน นัยน์ตาคู่นั้นสะท้อนอารมณ์หลากหลายพร้อมสีหน้าครุ่นคิด เคร่งเครียดอารมณ์มากมายที่แสดงออกมานั้นมีเพียงสิ่งหนึ่งที่ผมหาไม่เจอในสีหน้าและแววตาของเขา คือความยินดีหรือดีใจ..
          "ถูกตลบหลังเหมือหมาโง่ๆตัวนึง..น่าสมเพชจริงๆ"พี่กันย์คำรามในลำคอพลางจ้องหน้าผม แม้คำพูดของเจ้าตัวจะไม่ได้หมายถึงผม..แค่ทำไม..เมื่อได้ยิน เมื่อมองสบตาคู่นั้นร่างกลับเย็นวูบ เสียวสันหลังวาบกับแววตานั้น ไม่ว่ามันจะหมายถึงสิ่งใด แต่ผมก็มองเห็นเพียงคำกล่าวหา สีหน้ารู้ทันและคำประณามที่เด่นชัด..
          ...แววตา..ที่คล้ายจะบอกว่าผมมันคนทรยศ..คนที่หักหลังทุกคนในนี้ คนโกหก พวกสองหน้า
         ..สีหน้า ท่าทาง และกริยานั้นคล้ายจะบอกให้ผมรู้ว่าหากพี่โตรู้ว่าผมทำอะไรอยู่ มันจะเกิดอะไรขึ้น..
          "พี่..."เสียงของผมอึกอักอยู่ในลำคอ เมื่อพยายามจะเอ่ยปากพูดสานต่อเรื่องที่คุยกันไว้ ผมพยายามจะบอกให้พี่กันย์อย่าคิดมาก ทำใจ และพยายามเข้าใจว่าคนที่ทำแบบนั้นก็มีเหตุผลของเขา ทั้งเมฆและพี่วิทย์ไม่ได้อยากทรยศแต่ไม่มีทางเลือก ไม่รู้จะทำอย่างไรเท่านั้น แต่สุ้มเสียงใดก็ไม่อาจเปล่งออกมาจากลำคอ..
        ..ไม่อาจแก้ตัว ไม่อาจเอ่ยปากลดทอนความผิดของตนเอง..เพราะจะอย่างไร คนทรยศ คนที่หลอกลวง หักหลัง
เคยเป็นอย่างไรก็เป็นแบบนั้นอยู่วันยังค่ำ..
          ความจริงไม่มีวันเปลี่ยน ไม่ว่าจะทำมันไปเพราะอะไร และไม่ว่าผมจะออกมาเป็นเช่นใด
          "พี่รู้สึกยังไง.."คำถามที่ผมพูดมันควรจะเป็นคำที่ไม่ควรจะถามมากที่สุด ควรจะเป็นประโยคสุดท้ายที่คิดจะเอ่ยกับคนตรงหน้า ทั้งที่ควรจะเอาเรื่องเสียดแทงใจตัวเองและคนอื่นทิ้งไปเสียเพราะตอนนี้พี่กันย์ก็มีสีหน้าย่ำแย่พอควรแล้ว
แต่ด้วยความอยากรู้ ความคิดโง่ๆบางอย่างทำให้ผมเอ่ยปากออกไป..
           ..รู้สึกยังไง ที่ถูกหักหลัง?
           ถามแบบที่คนโง่พอจะถามได้ อยากรู้ เพื่อจะมองเห็นชะตากรรมของตัวเองในวันข้างหน้า..
          "ก็เคยโดนไม่ใช่รึไง?"พี่กันย์เหยียดยิ้มแล้วถามกลับ สีหน้าของเขาแฝงแววเย็นชาหยามหยันอย่างบอกไม่ถูก แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น เพราะมันทำให้ผมได้คิด..ได้ตระหนักถึงเรื่องราวในอดีต เหตุการณ์เมื่อผมเข้ามาใหม่ๆที่ยังคงตราตรึงในหัวใจ.....ที่พี่กันย์พูดไม่ผิดเลย..เพราะผมก็เคยเจอ เคยรู้สึกแบบนั้น..
           ความรู้สึก..ความเจ็บปวดเมื่อคนที่เราวางใจ คนที่ไว้ใจและอยากพึ่งพาหักหลัง มองเราเป็นแค่เบี้ย มองเป็นแค่เครื่องมือ เป็นหมาโง่ๆตัวหนึ่ง..เจ็บปวดรวดร้าว แสบร้อนทะรนทุรายจนเกือบจะคลั่งด้วยความคั่งแค้นมากเพียงใดยังคงจารจำมาจนถึงทุกวันนี้..
           ตอนนั้นผมยังมองพี่โตเป็นเพียงนักโทษคนหนึ่งที่เป็นดั่งที่พึ่ง เพียงมองในฐานะคนๆหนึ่งเท่านั้น แล้วในยามนี้..ยามที่เราเป็นคนรัก ในยามที่พี่โตบอกว่ารักผม..และผมได้ทรยศ ทำลายความเชื่อใจนั้น มันจะเป็นเช่นไร..
           ทั้งที่ผมเคยพบเจอความเจ็บปวดจากการทรยศความไว้ใจนั้นมาแล้ว มาตอนนี้กลับเป็นฝ่ายทำมันเสียเอง
           "เจ็บ..เจ็บจนอยากจะร้องออกมาดังๆแต่ทำไม่ได้ "เสียงของพี่กันย์ดังขึ้นแว่วมาในความคิดพร้อมกับภาพใบหน้าที่ปรากฏรอยิ้มหยัน คนที่เคยอารมณ์เย็นและควบคุมสถานการณ์ได้ดีเป็นนิจอยู่เสมอบัดนี้ดูไม่ต่างจากไอ้คนน่าสมเพชคนหนึ่งเท่านั้น  
"ทั้งรัก ทั้งแค้น อยากจะฆ่าแต่ก็ทำไม่ลง อยากจะกล่าวโทษแต่ก็ทำไม่ได้..ทำอะไรไม่ได้เลย โดยเฉพาะเมื่อรู้..ว่าไม่ได้รับความรักสักนิด.."
           "ที่ผ่านมาก็แค่การหลอกลวง ทั้งหลอกตัวเอง และหลอกคนอื่นไปวันๆ"พี่กันย์แสะยิ้มหยัน ทั้งดูถูกทั้งด่าว่าด่าทอตัวเองและ...ผมรู้สึกว่าถูกส่งมายังตัวผมด้วยเช่นกัน
           "..รู้แค่ว่าตัวเองเป็นคนโง่ที่น่าสมเพช พร่ำเพ้อบ้าบอ...น่าสมเพชมากจริงๆ"
           “แล้วพี่จะทำยังไงต่อไป..”
           “.............”
            ผมออกปากถาม แต่ไม่มีคำตอบใดออกจากปากของพี่กันย์อีก สีหน้าของคนฟังทำให้ผมนิ่ง ได้แต่มองร่าง
ของพี่กันย์ที่หันขวับ ขยับกายหันหลังแล้วเดินออกไปเงียบๆ สีหน้าของคนที่ระเบิดความอัดอั้นออกมาให้เห็นยังคง
ตราตรึง และนั่นก็เป็นดั่งคำสาปที่ทำให้ผมนิ่งงันไปอย่างไม่อาจเอ่ยคำใด นัยน์ตาของผมกรอกไปโดยรอบ มองห้องขังที่ร้างไร้ผู้คนและแสงสว่างเพียงสลัวรางที่ทอดลำผ่านลูกกรงมาด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง..
          ..เพิ่งรู้ว่าน้ำหนักของคำโกหกมันมากเพียงใด  และได้รู้ว่าสิ่งที่ผมเสนอตัวเข้าไปแบกรับมันไว้นั้นมากมายเพียงไหน ความลับที่เป็นดั่งก้อนหินถ่วงอยู่ในหัวใจบัดนี้เหมือนหนักขึ้นอีกสิบตันโดยไม่ต้องทำอะไรด้วยซ้ำ
           ผมหลับตาลงช้าๆ..หรุบตาลงจากแสงจ้าที่สาดเข้าหา หูแว่วเสียงเปิดประตูห้องขังดังขึ้นอีกครั้ง..พร้อมกับน้ำใส
ที่ไหลอาบแก้มเงียบๆ...รู้...ว่าเวลาของความจริง และคำโกหกกำลังเดินทางมาถึง..
ฝ่าเท้าของร่างสูงกว่าก้าวเข้ามาหา เสียงประตูที่เปิดออกถูกงับปิดลงดังเอี๊ยดอ๊าดเบาๆ แทรกผ่านความเงียบที่มีเพียงเสียงลมหายใจ..
        ปลายนิ้วแตะลงบนผิวแก้มอาบน้ำตา ค่อยสัมผัสราวกับคนตรงหน้าจะหายไป จะไม่ให้ห่วงได้อย่างไรเล่าในเมื่อสภาพของมันตอนนี้ช่างดูอ่อนแอ เปราะบางแล้วกับจะแหลกสลาย เกิดอะไรขึ้นกับมัน? มันมีอะไรในใจ มีความลับอะไรให้คิด..กระตุ้นความอยากรู้ให้เกิดขึ้นอย่างชะงัดนัก
          .หรือ...จะเป็นเพราะตัวเขา..
          ตัวเขาเองที่ดึงดัน ตัวเองที่กำลังทรมารมันช้าๆด้วยการนิ่งเงียบไม่เอ่ยปากบอกสิ่งใดให้มันรู้ ทั้งที่ก็รู้ดีแก่ใจว่ามันกลัวการถูกปกปิด มันไม่ชอบที่จะไม่รู้อะไรอยู่คนเดียว..
        และในวันนี้ เมื่อมันได้รู้เรื่องที่เขาจะทำจากคนอื่น มันจะคิดยังไงกัน หรือนั่นจะเป็นสาเหตุที่ทำให้มันต้องร้องไห้แบบนี้..?
            "พี่...."ผมลืมตาขึ้นมาอีกครั้งเมื่อรู้สึกถึงปลายนิ้วที่บรรจงเช็ดน้ำตาตัวเองช้าๆ ภาพที่เห็นตรงหน้าคือใบหน้า
ของคนที่เคยคุ้น ผู้ชายที่ผมรักหมดใจกำลังคุกเข้าอยู่ตรงหน้า ก้มหน้าก้มตาเช็ดน้ำตาให้ไอ้เนมเงียบๆโดยไม่มีคำพูดใดออกมาจากริมฝีปาก ใบหน้าคมนั้นก้มต่ำ จ้องมองหยาดน้ำใสจากนัยน์ตาผมด้วยดวงตาสีดำสนิทที่วาววับ ริมฝีปากหนาเม้มเข้าหากันน้อยๆและคิ้วเข้มที่ขมวดมุ่นบ่งบอกว่ากำลังครุ่นคิดบางอย่างอยู่ในใจ
            "พักนี้มึงร้องไห้บ่อยจริงๆ"พี่โตบ่นงึมงัมพลางถอนหายใจเบาๆ ขาใหญ่แห่งแดนสิบสองเหล่ตามองผ้าห่มที่กองอยู่บนที่นอนองตนซึ่งมีรอยยับย่นบ่งบอกการใช้งานก่อนจะทรุดกายลงนั่งบนนั้นอีกครั้ง"ตอนเช้าก็ร้องที ตอนนี้ก็ร้องอีกทีแล้ว..เฮ้อ...ขี้แยข้าไปนะมึงน่ะ"
            "ไม่ได้อยากจะร้องซะหน่อย!"ผมสวนคำพลางสูดน้ำมูกพรืด ยกมือขึ้นปาดน้ำตาตัวเองลวกๆแล้วส่ายหน้าหนีปลายนิ้วที่เช็ดผิวแก้มแบบงอนๆ
            "ร้องเพราะมีเรื่อง..."พี่โตเอ่ยถาม..ครั้นก็เงียบไปเหมือนจะรู้สึกอะไรขึ้นมาได้ และนั่นก็ทำให้ผมชะงักด้วยเช่นกันเมื่อจำได้ว่ากำลังรออะไรอยู่ และ...ชายหนุ่มตรงหน้าควรมีสิ่งใดจะบอกผม
             "..........."แต่พอพี่โตยังคงนิ่ง..เงียบไม่เอ่ยคำใดความหงุดหงิดก็ทำให้ผมนิ่งเช่นกัน ทั้งเงียบเพราะความลับที่พี่โตปิดบังผม และความลับ..ที่ผมปิดบังพี่โต
           เราทั้งสองต่างก็มีความลับต่อกัน เราทั้งคู่ต่างก็ปิดบังกันและกัน..และไอ้สิ่งที่เรียกว่าความเชื่อใจที่คนรักกันควรจะมีมันไปอยู่ที่ไหน?
          ..หรือมันไม่มีอยู่แต่แรกแล้ว และความรักที่ตั้งอยู่บนความระแวงมันจะมีความสุขได้อย่างไรเล่า ในเมื่อต่างฝ่ายต่างเอาแต่เงียบและไม่พูดกันอยู่อย่างนี้
             "กูกับมึง..สัญญากันไว้ว่าจะไม่ถาม ไม่สงสัยกับความลับที่เราต่างก็มี"พี่โตเงียบแล้วถอนใจเมื่อเห็นท่าทีของผม"แต่มาตอนนี้ คงสายไปแล้วที่จะปิด ในเมื่อที่สุดมึงก็รู้"
             "หรือผมมันโง่จนไม่ควรจะรู้"นี่..คือสิ่งที่ค้างคาใจผมมาตลอด
             "มึงไม่ได้โง่..แต่..ถ้ามึงรู้..มึงจะมีความสุขเหรอที่ได้เห็นพวกกูทำแบบนี้ ขนาดตอนนี้มึงยังร้องไห้แล้วต่อไปล่ะ..จะเป็นยังไง"
            "ผมไม่ได้ร้องไห้เพราะกลัว แต่ร้องไห้เพราะพี่ปิดผม ปิดบังเรื่องที่ตัวเองทำแล้วให้ผมไปรู้จากคนอื่น ทั้งๆที่ทุกคนก็รู้กันหมด แต่เหลือแค่ผม...แค่ผมที่เป็นไอ้โง่คนนึง พี่คิดไหมว่าผมจะรู้สึกยังไง!"เพราะความหงุดหงิด อัดอั้นตันใจนับแต่ระเเคะระคายเรื่องทำให้ผมระบายออกไปอย่างสุดกลั้นโดยไม่สำนึกแม้แต่น้อยว่าผมมันก็ไอ้โกหก ตอแหลไม่แพ้กันซ้ำยังจะหนักหนากว่าด้วยซ้ำ
            "ผมเห็น ผมรู้ว่ามันกำลังจะมีอะไรเกิดขึ้น แต่ที่ผมไม่พูดไม่ถามเพราะพี่ขอไว้ ผมจะรออย่างที่พี่บอกแต่พี่กลับผลักไสผมไป ให้ไปอยู่กับพี่วิทย์ ให้ไปที่อื่นไกลๆตาจะได้ไม่รบกวนพี่ แล้วตอนนี้...ผมก็ยังมาได้ฟังจากคนอื่น..ถ้าเมฆมันไม่พูดผมจะรู้ไหม? หรือว่าพี่ไม่ได้ตั้งใจจะให้ผมไปด้วยแต่แรกแล้ว!"
            "....นี่มึงคิดอะไรของมึง?"พี่โตขมวดคิ้วฉับเอ่ยถามผมห้วนๆทันทีที่ประโยคสุดท้ายจบ ฝ่ามือของคนตัวสูงกว่าตะปบเข้าที่ไหล่ผมแรงๆด้วยสีหน้าเคืองใจ"คิดไปถึงไหน คิดว่ากูจะทิ้งมึงแค่เพราะไม่บอก คิดว่ากูเห็นว่ามึงโง่แค่เพราะไม่พูด มึงเป็นบ้าอะไรของมึงเนม มึงไม่รู้จักกูเลยเหรอ? หรือมึงไม่ได้ยินคำที่กูบอกว่ารัก ที่กูบอกว่ารักมึงน่ะ คิดว่ามันโกหกเหรอ? ถึงได้หยามกูได้ขนาดนี้!"
             "ก็เพราะผมเชื่อไงถึงได้กลัว เพราะเชื่อไงถึงได้คิดแบบนั้น!"ผมร้องสวนพี่โตไปพร้อมขยับไหล่หนี
"พี่บอกว่ารักแต่พี่ไม่พูดอะไรเลย พี่บอกรักผมแต่ให้ผมไปไกลๆมันหมายความว่ายังไง ก็ผมรัก..ผมรักจนกลัว..กลัวไปหมดทุกอย่าง..แล้วเรื่องที่พี่จะทำ..ที่พี่จะออกไป ยิ่งไม่บอกมันยิ่งทำให้ผมคิดว่าพี่ไม่ต้องการให้ผมไปด้วย..."
            "ผมรู้ว่าผมมันงี่เง่า..แต่อย่าทำแบบนี้ได้ไหม..อย่าให้ผมคิด..คิดว่าพี่กำลังจะทิ้งผมไปจริงๆ"
              ผมเม้มปากแน่นพลางกลั้นสะอื้น ความรู้สึกอัดอั้นนับจากวันที่ได้รับรู้เรื่องนี้อัดจุกอกแน่นจนต้องระบายออกมาเป็นน้ำตาอย่างสุดกลั้น ต่อให้พยายามจะเข้มแข็งแค่ไหน ทว่าก็ไม่อาจอดทนมันได้อีกแล้วเพราะนั้นคือความรู้สึกที่อัดอั้นอยู่ในหัวใจจนแทบระเบิด และเป็นอีกเหตุผลที่ทำให้ผมตัดสินใจทำอะไรบ้าๆลงไปมากมาย..
              แม้การตัดสินใจจะเป็นสายให้กับพัสดี จะเป็นไปด้วยความตั้งใจของตัวเอง แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ ว่าส่วนหนึ่งก็เพราะอารมณ์ของผม
           ไม่ได้พูดว่าการทำแบบนี้มันเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาด แต่ครู่หนึ่งผมได้คิด หากพี่โตบอกผมแต่แรก ให้ผมเข้าร่วมและรับรู้ทุกสิ่งด้วยกัน ผมจะเลือกทางนี้ไหม?
            ต่อให้ผมถูกทำร้าย ถูกบีบบังคับจากพัสดีและผู้คุม แต่ถ้าผมได้รู้ทุกอย่างจากพี่โต ถ้าเราไม่ปิดบังกัน ถ้าผม
ไม่ระแวง ไม่กลัว แล้วผมจะเลือกเป็นสายให้พัศดีรึเปล่า?
           ความคิดโง่ๆและความเห็นแก่ตัววนเวียนอยู่ในสมองไม่ยอมหยุดเมื่อได้ระบายมันออก ตอนนี้ผมทั้งกลัวทั้งกังวลว่าหากพี่โตรู้ มันจะเป็นยังไง..เขาจะทำอย่างไรกับคนทรยศแบบนี้..และนั่นเหมือนเป็นแรงผลักดันที่ให้ผมตัดสินใจ
เทความผิดทั้งหมดไปที่พี่โต..
            ทั้งที่รู้ว่าไม่มีใครถูกใครผิด มันก็แค่ทางเลือก..ทางเลือกที่คนๆหนึ่งมีสิทธิเลือกก็เท่านั้น
           "พอๆหยุดร้องได้แล้ว.."อ้อมแขนที่คุ้นเคยกอดรัด มือหนาลูบเส้นผมพลางถอนหายใจแผ่วเบาความอบอุ่นที่แสนเคยคุ้นทำให้ผมสะอื้นฮักซบหน้าลงกับแผ่นอกหนา ความอัดอั้นที่ได้ระบายค่อยทำให้ลมหายใจโล่งโปร่งขึ้นมาก  
แว่วเสียงปลอบของพี่โตดังขึ้นเบาๆข้างหู ก่อนที่จะถูกดันกายให้สบตากับแววตาที่แสนเคยคุ้น..
            "หยุดร้องแล้วฟัง"พี่โตบีบไหล่ผมแน่นด้วยสีหน้าหนักแน่น
"ตอนนี้มึงรู้เรื่องทุกอย่างแล้วใช่ไหม? มึงรู้ชัดแล้วใช่ไหมว่าเรากำลังจะทำอะไรกัน?"
             "........"ผมพยักหน้ารับเงียบๆ
            "ที่กูไม่อยากให้มึงรู้เพราะกูห่วงมึง..กลัวมึงจะคิดมากหรือจะกังวลเกินเหตุ "พี่โตมองตาผมเอ่ยปากอธิบายช้าๆ"แต่ถ้าการที่กูปิด มันทำให้มึงกังวลมากกว่า กูก็จะไม่ปิดมึงอีก...ใช่..กูจะออกไป ไม่สิ..เรา เราจะออกไปด้วยกัน กูจะทำ ทุกคนจะทำเพื่อออกไปจากที่นี่ ออกไปอยู่ที่ไหนก็ได้ที่อยากไป ไม่ต้องมาอยู่ในกรงเหมือนหมา ไม่ต้องถูกกลั่นแกล้งใส่ร้ายหรือถูกเรียกไปซ้อมแบบที่มึงเคยเจอ"
            "ตอนนี้แผนการณ์กำลังเป็นไปด้วยดี และกูไม่อยากให้มึงมากังวลอะไรอีก และกูขออย่างที่เคยขอ ...เป็นเด็กดีเชื่อที่กูพูดและทำตามที่กูบอก อย่ากลัวว่ากูจะทิ้งมึง เพราะกูไม่มีวันทำแบบนั้น กูรักมึงและขอบใจที่มึงก็รักคน`ตัวเงินตัวทอง`ๆแบบกู เพราะฉะนั้นเชื่อกู..และอย่าร้องไห้เพราะกูอีก"
             "..แต่...มัน..."ผมเอ่ยท้วงเบาๆด้วยสีหน้ากังวลใจ..
             "เชื่อกู"พี่โตบีบไหล่ผมแน่นพลางจ้องสบตาอย่างหนักแน่น ความรักความห่วงใยและความมั่นคงในแววตานั้นส่งมาเพื่อบอกให้เชื่อ...และไว้ใจโดยไร้ข้อกังขา
           "....."ผมพยักหน้ารับกระพริบตาถี่เพื่อไม่ให้น้ำตารินไหลความกังวลใจที่มีถูกปัดเป่าไปเพราะคำพูดของพี่โตจนหมดสิ้นผมสูดน้ำมูกพรืดพลางเม้มปากกลั้นเสียงสะอื้นแต่เหมือนจะทำได้ยากนักหนาจึงได้แต่ซุกหน้าลงกับอกเพื่อจะหยุดเสียงสะอื้นนั้นไว้ไม่ไห้หลุดออกมา..

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza

ขอบคุนมากคับ

GunGuy

ขอบคุณมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ติดตามๆฮ่าๆคับผม

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณครับ

been007

โพสต์เมื่อ 2014-2-11 23:10:20 |ดูเฉพาะโพสต์สมาชิกนี้ |โพสต์ใหม่ขึ้นก่อน

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

คิดโง่ๆนะโต ขัดขวางและช่วยให้ไอ้โตรอดด้วยนะ เนม

pt200

ขอบคุณครับ

Ohmkungz123

ข่อมคับ