OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 134

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
"ยังดีที่กูรักพี่วิทย์และพี่วิทย์มันก็ยังรักกูอยู่..."เมฆเอ่ยช้าๆก่อนที่ดวงตาคู่นั้นจะแลสบผมเงียบๆ
"แต่มึงรู้ไหมกับคนรักกันที่เคยทำลายความไว้วางใจที่มีให้กันแล้วน่ะ...ต่อให้จะกลับมาทำดีต่อกันแค่ไหนต่อให้จะกลับมารักกันมากเท่าไหร่ แต่รอยแผลที่ทิ้งไว้และความเชื่อใจที่หายไปมันไม่มีวันกลับมาเป็นเหมือนเดิมหรอก"
คำตอบนั้นดังออกมาจากปากเมฆเบาๆพร้อมกับเจ้าตัวถอนหายใจแล้วเบือนหน้าหนีไปทางอื่นว่าใจความนั้นกลับทำให้ร่างทั้งร่างของผมนิ่งงัน..
...ถ้าทรยศกันไปครั้งหนึ่งแล้ว ความไว้วางใจ รอยแผลที่เกิดขึ้น ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนก็ไม่มีวันกลับมาเป็นเหมือนเดิม..
            นั่น...มันคืออนาคตของพี่โตกับผมรึเปล่า?
             และตอนนี้ เรื่องนี้มันต่างจากอดีตที่เมฆมันเคยทำกับพี่วิทย์ตรงไหน? ผมมันก็คนทรยศ และพี่โตก็เหมือน
พี่วิทย์อย่างที่เมฆมันพูด..แม้ถูกทรยศ ถูกหักหลังถูกทำลายความเชื่อใจ อาจจะยังรัก อาจจะยังมีความรู้สึกดีต่อกัน แต่รอยร้าว รอยแผลและความเชื่อใจที่หายไปไม่มีวันกลับมาผสาน...
             "ไอ้เนม..."เสียงเรียกของเมฆดังขึ้นเบาๆทำให้ผมชะงัก ไอ้เนมเลิกคิ้วขึ้นช้าๆสบมองสีหน้าเคร่งของคนมองก่อนจะค่อยขยับตัว จ้องมองสีหน้าของมันเงียบๆ
             "มีอะไร?"ผมถามกลับสั้นๆ
             "มึงเป็นอะไรไหม..กูเห็นมึงทำหน้าเหมือนกำลังจะขาดใจตาย"คำเปรียบเปรยนั้นทำให้ผมหัวเราะหึๆ นึกอยากจะขัน แต่ใจความนั้นมันช่างตรงกับสภาพตอนนี้เสียจนขำไม่ออก..
         ...คงใช่...ผมกำลังจะขาดใจตาย..
           ถ้าถูกทิ้ง ถ้าถูกเกลียดและให้ไปอยู่ไกลๆ ก็คงทรมารก็คงเสียใจ แต่คงน้อยกว่าการอยู่ใกล้ แต่ถูกใจร้ายใส่ทุกวันมากนัก..
           หลังจากการให้เบาะแสของผม ไม่นานอาจารย์ธีระถูกสอบสวน ให้งดงานชั่วคราว ส่วนพัศดีกำลังกดดันพยายามให้ผมเผยข้อมูลแผนของพี่โตมากขึ้น และพี่โตยิ่งทำเหมือนกำลังประชด เมื่อไหร่ที่ผมถูกพัสดีเรียกตัวไป พอกลับมาเมื่อไหร่ก็จะลากผมไปประชุมหรือวางแผนทุกอย่างให้รับรู้ด้วย ทุกครั้งก็แสยะยิ้มเหมือนจะท้าทายให้ผมเอาไปบอกพัศดีอย่างที่เขาพูด..
           อยากจะด่าว่างี่เง่าหรือพวกบ้า ประชดไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา แต่ก็ไม่อาจจะพูดอะไรออกไปได้ เพราะที่สุดแล้ว
มันเป็นความผิดของใครก็รู้ตัวเองดี..
          ใครที่ทำให้เรื่องกลายเป็นแบบนี้ ใครที่ทำให้เรื่องราวมันเลวร้ายเกินจะควบคุม ก็เพราะคิดด่าตัวเองฉลาดนัก คิดว่าตัวเองดีมากมากนักไม่ใช่หรือ จะมาคิดเสียใจตอนนี้ก็เปล่าประโยชน์..
            "มึงระวังพี่กันย์ไว้ด้วยนะ"เงียบไปนาน...ผมจึงเอ่ยเตือนเมฆออกมาเบาๆ นัยน์ตาจ้องมองแผ่นหลังของพี่กันย์เงียบๆ คำถามที่เคยถามเมื่อครั้งวันนั้นยังจำได้ติดหู รวมทั้งท่าทางที่เห็นยังจำได้ติดตา
             "ทำไม?"
             "น่าจะรู้นี่ ว่าพี่แกยังไม่ยอมหยุด"ผมตอบสั้นๆ พลางลุกขึ้นเมื่อเห็นพี่โตค่อยเดินออกมาจากกลุ่ม มองเห็นรอยยิ้มแสยะที่มุมปากของเมฆคล้ายจะขบขันไม่ก็ประชดประชัน มันมีสีหน้าหมายมาดบางอย่าง ไม่สิ คงจะรู้ดีอยู่แล้ว จากเรื่องที่ผ่านมาว่าพี่กันย์ไม่คิดจะหยุด ไม่ว่าจะเกิดอะไรก็ตาม..
            "ไปได้แล้ว"แรงกระชากไม่เบานักตรงแขนทำให้ผมสะดุ้ง ลุกขึ้นเงียบๆฝ่าเท้าค่อยก้าวเดินตามหลังพี่โตที่เดินนำออกไป ผ่านสายตาครุ่นคิดของเมฆ..อย่างที่มันบอกไปแล้วว่าพวกเรามีอะไรแปลกไปไม่เหมือนแต่ก่อน
             มันเพราะอะไร เพราะอะไรกัน...
                     ผมเม้มปากน้อยๆ จ้องมองแผ่นหลังกว้างของคนที่ยืนนำอยู่ด้วยหัวใจที่ปวดร้าว ขายังก้าวตามแผ่นหลัง
ของพี่โตไปเงียบๆ เราสองคนไร้การพูดคุยใดๆอย่างที่ควรเป็นหรือเคยเป็น ท่าทีเฉยชาของพี่โตใช่ว่าจะไม่เคยมีใครเห็น บ่อยครั้งที่จะถูกมองด้วยสายตาสมเพช หรือจะถูกถามออกมาซึ่งหน้าว่ากำลัง"เบื่อ"และอยากให้ผมไปที่อื่น..
                 สำหรับนักโทษที่มีอิทธิพล มีอำนาจพอตัวอย่างพี่โตแล้ว การจะ"เลี้ยงน้อง"ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่แค่มีผมคนเดียวนั้นถือเป็นเรื่องน่าแปลกพอดูสำหรับคนอื่น นักโทษในเรือนจำที่มองว่า"เด็ก"ของตัวเองไม่ต่างกับสิ่งของ สามารถจะเอาไปแลกเปลี่ยนหรือให้ใครก็ได้ตามความพอใจ ส่วนคนอย่างผมที่อยู่ตรงนี้ก็มีหน้าที่ทำตามเท่านั้น..
                 แรกๆที่เข้ามาก็ยังเจอพี่โตพาไปให้คนอื่น ถึงผมจะเอาตัวรอดมาได้ แต่ก็ใช่จะลืมเรื่องนั้น และตอนนี้ ตอนที่ผมถูกสายตาคนทั่วไปมองว่าโดนเบื่อแล้ว ..จะมีคนมาคุยเพื่อขอเแลกเปลี่ยน หรือคิดจะเอาเด็กตัวเองมาแลกก็ไม่ใช่
เรื่องแปลก
                 ....เหมือนเรื่องๆโง่ๆงี่เง่า แต่ยังไงมันก็เป็นเรื่องจริง
           แม้พี่โตจะไม่คิดตอบรับหรือทำอะไรไปมากกว่านั้น แต่ผมก็รู้ว่าตอนนี้ชีวิตตัวเองกำลังแขวนอยู่บนเส้นด้าย ที่ผ่านมาผมรอดมาได้เพราะมีบารมีพี่โตคุ้มกันอยู่ตลอด จนแทบจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำ ว่าในนี้มันโหดร้ายแค่ไหน แต่ตอนนี้
มันอาจจะไม่ใช่แบบนั้นแล้ว..
            รู้ดีว่าที่พี่โตทำแบบนี้กับผมตัวเขาก็ใช่จะมีความสุข เช่นเดียวกับผมที่ไม่มีความสุข แต่จะให้ทำอย่างไร ความเชื่อใจหมดลงไปแล้ว ความรักที่มีอยู่แทบจะถูกความโกรธเกลียดเผาไหม้ลงไปหมด ที่ทำได้ก็มีแค่นี้ ทำแบบนี้ไปเพื่อจะได้อยู่ด้วยกัน ไม่แยกจากกันไปไหน ต่อให้อยู่ด้วยกันเพราะมีโซ่ล่ามแต่ยังไงก็ยังอยู่ด้วยกันได้ในวันที่หัวใจมีแค่ความผิดหวังและโกรธเคืองอีกฝ่ายเช่นนี้
             ผมละสายตาจากแผ่นหลังของพี่โตแล้วก้มลงมองฝ่าเท้าตัวเองเงียบๆกำมือแน่น ขอบตาผ่าวร้อนเมื่อนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านผัน..
            หัวใจร่ำร้อง ตะโกนถามว่ามันเพราะอะไร มันเป็นเพราะอะไร เป็นเพราะใครกันแน่น..
            ทำไมถึงเป็นแบบนี้?
             ทั้งที่ผมทำลงไปเพราะรักพี่โต ทำไปเพราะหวังดีและไม่อยากให้คนที่ตัวเองรักต้องทำผิดมากกว่าเดิม แต่ทำไม? ทำไมยิ่งทำลงไปเรื่องราวมันกลับเลวร้ายขึ้นเรื่อยๆ
           ทั้งที่ผมก็รัก ทั้งที่พี่โตก็รัก ทั้งที่เราทั้งสองคนก็รักกัน ทั้งที่ต่างฝ่ายต่างทำเรื่องเลวร้ายลงไปเพราะความรัก รักและอยากจะปกป้องอีกฝ่าย แต่ทำไมเราถึงกลายมาเป็นคนทำร้ายจิตใจกัน ทำไมเราถึงได้ทำร้ายกันและกันได้ถึงขนาดนี้..
            "พี่โต"เสียงเรียกคุ้นหูของคนที่ผมไม่ได้เจอนานพอควรทำให้ฝีเท้าชะงัก ผมมองไอ้เป้ที่ยืนรอตรงหน้าเรือนนอนด้วยสายตาครุ่นคิด มันรออยู่แถวนั้นพอเห็นเราสองคนก็ตรงรี่เดินมาทันที สีหน้าเหมือนมีอะไรบางอย่างจะรายงาน
            "อะไร"พี่โตถามกลับห้วนๆ
            "พรุ่งนี้ไปหาป๋าด้วยล่ะ"คำพูดของไอ้เป้ทำให้ผมนิ่งด้วยสีหน้าครุ่นคิด ทั้งอยากรู้และงวยงงว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีกกันแน่น หรือแผนที่เตรียมไว้จะเรียบร้อยแล้วงั้นเหรอ?
            "อ้อ..แล้วก็...เรื่อง......"
            "มีอะไรก็ว่ามา"พี่โตเอ่ยเมื่อเห็นว่าเป้มันเงียบไปอย่างนึกรำคาญ
            "พูดได้เหรอพี่ ทุกทีเห็น......"เป้มันเหลือบมามองผมน้อยๆริมฝีปากกระตุกขึ้นเป็นรอยยิ้มคล้ายจะรู้ดีถึงเรื่อง
ที่เกิดขึ้น และกริยานั้นทำให้ผมที่กำลังหงุดหงิดเริ่มอารมณ์ขุ่นขึ้นมาบ้างแล้ว
            "เงียบแล้วบอกมา"พี่โตตัดบทห้วนๆ นัยน์ตาเหลือบมองมาที่ผมซึ่งกำลังหน้านิ่วอย่างเฉยชาแว้บหนึ่ง
"ไม่ต้องสนใจ หรือถ้ามันจะคาบข่าวไปบอกใครก็ช่างหัวมัน"
         ...เอาอีกแล้ว...ผมเม้มปากแน่น เมื่อคำพูดของพี่โตเริ่มพุ่งเป้าเข้ามาหาอีกรอบ
             "จะดีเหรอพี่ ไอ้ธีระที่โดนไปก็น่าจะฝีมือคนแถวนี้ไม่ใช่รึไง ได้ข่าวว่าเป็นคนโปรดของพัศดีเลยนี่"คำพูดนั้นทำให้ผมชะงัก หัวคิ้วพลันขมวดเจ้าหากันแน่นเมื่อได้ฟังคำพูดที่ตนเองไม่รู้ที่มา แต่เรื่องนี้มันน่าจะมีคนรู้แค่ผมกับพี่โตนี่..แล้วทำไม?
             "....มึงไปเอาจากไหนมา"พี่โตถามกลับเสียงห้วน สีหน้าเริ่มบึ้งหนัก
            ผมจ้องมองสีหน้าของไอ้เป้อย่างตกตะลึง ใจหายวาบด้วยความหวาดหวั่นไม่น้อย..กับเรื่องนี้ เรื่องที่ผมทำ ถ้าพี่โตรู้แล้วไม่บอกยังพอว่าได้ แต่ถ้าคนอื่นรู้ ถ้าป๋ารู้ เรื่องมันจะเป็นแบบไหน?
             ที่พี่โตทำเงียบเพราะอยากจะปกป้องผม ผมรู้ดี..แต่ตอนนี้ที่ไม่สามารถปิดบังได้แล้ว ผมจะทำยังไงดี?
            "ถ้าหูหนวกตาบอด พวกป๋าคงไม่ใหญ่มาได้ขนาดนี้หรอกพี่..."ริมฝีปากของไอ้เป้ยกขึ้นช้าๆ
"แต่แกก็เห็นด้วยนะที่พี่เงียบ เพราะจะให้เรื่องมันใหญ่โตว่าขาใหญ่โดนเด็กของตัวเองมันสวมเขา คงจะน่าอายพอดู"
            "...สวมเขาอะไรของมึง!"พี่โตถามทกลับเสียงห้วน ไม่ต่างกับผมที่จ้องมองมันอย่างงวยงง ไอ้เป้มันเอาอะไรมาพูดกัน?ถ้าเรื่องผมเอาข่าวไปบอกพัศดียังพอว่า แต่เรื่องสวมเขาอะไรนั่นน่ะมันจะบ้าเหรอ..นั่นน่ะใช้กับการมีชู้ไม่ใช่รึไง!
            "เห..ก็แค่เรียกเล่นๆเองพี่ ไม่ได้ทำจริงก็อย่าโมโหเซ่"เป้ว่าพลางหัวเราะหึๆ
"เอาเถอะ พรุ่งนี้ พี่ไปหาพวกป๋าด้วยล่ะ เรื่องไอ้หมาสองหัวนี่"
            "...เออ"
            "ถึงจะเป็นเมียพี่ แต่เรื่องแบบนี้ก็ปล่อยไม่ได้หรอกนะ"เป้มองหน้าผมแล้วยิ้มออกมาบางๆ
"แบบนี้ล่ะว้า ที่เรียกว่าเข้าข้างผิดคิดจนตัวตาย"
               ร่างของไอ้เป้เดินผ่านไปแล้ว ทิ้งไว้เพียงความเงียบเหลือให้เราสองคนนิ่งผมเม้มปากพลางก้มหน้าน้อยๆ คิดถึงคำพูดของไอ้เป้ที่พูดออกมา...ป๋ารู้แล้วว่าผมทรยศ? จากใครไม่รู้ รู้แค่เป็นสายที่มีมากมายในเรือนจำน่ะหรือ แล้วถ้าผมถูกเรียกไปจะต้องเจอกับอะไร จะต้องมีความผิดแค่ไหน หรือจะถูกเก็บถูกฆ่าฐานทรยศกันแน่..
             "..พรุ่งนี้งั้นเหรอ..หึ!"พี่โตสบถงึมงัมเบาๆ ก่อนจะตวัดสายตามามองหน้าผมแว้บหนึ่ง สีหน้าของคนพูดยากจะคาดเดาจนผมอดใจเสียไม่ได้ แต่ก็ไม่กล้าจะพูดอะไรออกไปเพราะไม่รู้ว่าหากได้รับคำก่นด่าออกมาแล้วจะทนไหวไหม
             "แล้วมึงจะทำยังไง"
              "ผมไม่มีสิทธิเลือกซักหน่อย..."ตอบไปสั้นๆพลางเสมองต้นมะม่วงข้างเรือนอนที่กำลังออกดอกสะพรั่ง
             ...ไม่มีสิทธิเลือก จะไปไม่ไป จะทำยังไง พี่โตยังจะคุ้มหัวผมไหม ก็ไม่รู้..
              "ทำไมจะเลือกไม่ได้ ชีวิตมึงนี่ จะดิ้นรนยังไงก็ตามใจสิ ถ้าเคยทำได้มาแล้วก็น่าจะทำได้ไม่ใช่เหรอ"พี่โตเอ่ยเรียบๆ ผมรู้สึกถึงสายตาที่มองมาครู่หนึ่งก่อนคนพูดจะเเค่นเสียงออกมาเบาๆ
"หรือถ้ากลัวมากนัก ก็ไปขอให้ไอ้พัศดีนั่นมันช่วยสิ!"
              ที่สุดก็วกมาหาเรื่องนี้ ผมเม้มปากแน่นร้องออกไปอย่างเหลืออด
"ทำไมต้องมาหาเรื่องกันด้วย!"
               "หาเรื่องอะไร ก็มันจริงไม่เหรอ!"คำนั้นเหมือนจะจี้ใจให้คนฟังหงุดหงิดถึงขนาด ใบหน้านั้นจึงหันมามองสบตาผมอย่างเต็มตาเสียทีหลังจากไม่คิดจะมองกันตรงๆมาเป็นวันนัยน์ตาสีเข้มตวัดมามองพลางจ้องเขม็ง แต่มันไม่ได้ทำให้นึกดีใจสักนิดในเมื่อความนัยน์ของดวงตาคู่นั้นมีแต่ความโกรธเกรี้ยว ทั้งฝ่ามือหนายังกำแน่น บีบเข้าที่ท่อนแขนอย่างรุนแรง
"ในเมื่อรับปากมัน ขอให้มันช่วยเพราะไม่อยากเกาะพวกกูไปนรก ก็เอากันให้รอดสิ!มึงยังจะมาโวยเหรอว่ากูมันหาเรื่อง"
               "อ่อ...นี่คงจะเชื่อไอ้คำพูดเมื่อกี้มากนักสินะ"ความนัยน์นั้นส่อไปทางใดไม่ต้องบอก แต่มันยิ่งทำให้ชักจะเหลืออด
               "ทำไม แค่บอกว่าเป็นคนโปรดถึงกับโกรธ จี้ใจดำหรือไง!"ที่สุดก็วกเข้ามาหาเรื่องกันแบบตรงๆเสียที ผมมองหน้าพี่โตจ้องเขม็ง ไม่ใช่เพียงความโกรธแต่รวมทั้งความผิดหวัง เสียใจที่เขาฟังคำพูดคนอื่นมากกว่า..แต่ก็แน่สิ ในเมื่อคำพูดของผมมันเชื่อไม่ได้อีกแล้ว!
               "ถ้าเห็นผมเป็นคนแบบนั้นก็ไม่ต้องพูดอะไรกันแล้ว.."ไอ้เนมเม้มปากแน่น กัดฟันกรอดขอบตาเริ่มร้อนผ่าวนึกน้อยอกน้อยใจที่ไม่ได้รับความเชื่อถือถึงเพียงนี้
               "ในเมื่อฟังคำพูดคนอื่นมากกว่าผมก็เชิญเชื่อมันไป แล้วเรื่องพรุ่งนี้ก็ไม่ต้องช่วยอะไรหรอก ไม่ต้องมายุ่งไม่ต้องทำอะไรเลย พี่ก็อยู่เงียบๆของพี่แล้วรอฟังไอ้เป้มันมารายงานแล้วกัน!"
                 "มึงยังมีหน้ามาพูดถึงความเชื่อใจอีกงั้นเหรอ..กับคนที่.."
                 "ใช่!"ผมร้องสวนออกไปก่อนพี่พี่โตจะพูดจบเสียอีก"ผมมันไอ้คนโกหก ไอ้คนตอแหลเชื่อไม่ได้ งั้นพี่ก็ไม่ต้องเชื่อ ไม่ต้องมาสนใจอีกว่าผมจะเป็นตายยังไง นี่มันเรื่องของผม..คนแบบนี้ก็สมควรโดนแล้วนี่!"ต่อให้มันเป็นความจริง แต่พูดแล้วยังเจ็บปวด นับประสาอะไรกับคนฟังที่ยิ่งแสบร้อนระคาย ความเจ็บปวดจากฝ่ามือหนาที่กำแขนแน่น..แน่นจนมือนั้นสั่นระริกแล้วแววตาของคนมองแดงก่ำยิ่งทำให้ขอบตาร้อนผ่าว ทั้งเสียใจน้อยใจและไม่เข้าใจว่าทำไมถึงจะเป็นแบบนี้ ต่อให้รู้ว่ามันเป็นความผิดของตัวเอง ต่อให้รู้ว่าคำพูดผมคงไม่ได้รับความเชื่อมั่นอีกหลังจากพี่โตรู้ความจริง แต่ก็ยังรู้สึกเสียใจอยู่ดีที่ต้องเจอกับเรื่องแบบนี้ ต้องเจอกับคนที่รักทำชาเฉย ทำเหมือนไม่เชื่อใจ  มันปวดร้าวเกินจะทน
                "ก็แค่ปล่อยไว้ตรงนี้ก็พอ พี่ไม่ต้องทำอะไร..."ผมดึงแขนตัวเองออกจากฝ่ามือหนาริมฝีปากสั่นไหว ดวงตาผ่าวร้อนระบายอารมณ์ที่อัดอั้นมานับแต่ได้ยินคำพูดของพี่โตคำนั้นที่บอกว่าเขาไม่เชื่อ...ไม่เชื่อผมอีกต่อไปแล้ว
"ไม่ต้องคิดจะพาผมออกไปไม่ต้องคิดจะปกป้อง ไม่ต้องทำอะไรอีกแล้ว คนอย่างผมมันไม่มีค่าพอจะให้พี่ลงทุนพาไปหรอกผมมันเชื่อไม่ได้ วันๆเอาแต่โกหกอยู่แล้วนี่..."

poomza

ขอบคุณมากครับ

GunGuy

ขอบคุณมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากเลยคับพี่

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณครับ

iamalegend

ขอบคุณครับ

bd1

ขอบคุนคับ

pt200

ขอบคุณครับ

natthaphat.sam

ขอบคุนคราบ

4_NAY

โตค่อยคิดนะ

pt200

ขอบคุณครับ

Ohmkungz123

ข่อมคับ