OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 135

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
                "ก็แค่ปล่อยไว้ตรงนี้ก็พอ พี่ไม่ต้องทำอะไร..."ผมดึงแขนตัวเองออกจากฝ่ามือหนาริมฝีปากสั่นไหว ดวงตาผ่าวร้อน
ระบายอารมณ์ที่อัดอั้นมานับแต่ได้ยินคำพูดของพี่โตคำนั้นที่บอกว่าเขาไม่เชื่อ...ไม่เชื่อผมอีกต่อไปแล้ว
"ไม่ต้องคิดจะพาผมออกไปไม่ต้องคิดจะปกป้อง ไม่ต้องทำอะไรอีกแล้ว คนอย่างผมมันไม่มีค่าพอจะให้พี่ลงทุนพาไปหรอก
ผมมันเชื่อไม่ได้ วันๆเอาแต่โกหกอยู่แล้วนี่..."
ผมดึงแขนออกจากมือพี่โตและจ้องหน้าคนฟังเงียบๆ"และขอโทษด้วยที่ผมจะยังยืนยันคำเดิม...ต่อให้เดินออกไปได้ง่ายๆแต่ไอ้โง่คนนี้ก็ไม่คิดจะไปไหน เพราะฉะนั้นต่อให้โดนพวกป๋าทำอะไรผมก็ไม่สน"
                  "อ้อ...งั้นเหรอ ยังอยากจะเป็นเทวดา..."
                "ไม่ได้เกี่ยวกับเทวดาบ้าบอกอะไรสักนิด!"ผมขัดคำพูดกระทบกระเทียบระคายหูไว้แค่นั้น"อย่ามาเรียกผม
เป็นคนดีบ้าเลย พี่ก็พูดนี่ว่าผมมันสกปรกแค่ไหน ไอ้คนสองหัววันๆเอาแต่โกหกตอแหลหน้าตายนะเหรอจะมาเป็น
คนดีน่ะเหรอ..น่าขำ...ที่ผมไม่อยากออกไปไม่ใช่เพราะเป็นคนดี แค่เพราะผมไม่อยากให้คนที่ผมรักข้างนอกต้องลำบากใจกับการกระทำแบบนี้อีก แค่ผมทิ้งพวกเขามาอยู่ในนี้ก็เลวร้ายพออยู่แล้ว.."
                 "และที่สำคัญ...ได้ออกไปแต่ไม่มีปัญญาเงยหน้ามองท้องฟ้าด้วยความภาคภูมิใจ เอาแต่ใช้ชีวิตอยู่ในมุมมืดไม่กล้าออกไปไหน แบบนั้นน่ะจะอยู่ที่ไหนก็ไม่ต่างกันหรอก ไม่ว่าจะเป็นไอ้เดนคนอยู่ในคุกหรือพวกหนีโทษอยู่ข้างนอกก็น่าทุเรศพอๆกันเพราะยังไงก็เป็นได้แค่คนขี้ขลาดน่าสมเพชอยู่ดี!"
ปึ่ก!
         ผมยกแขนกั้นฝ่ามือที่กำลังจะฟาดลงมาบนใบหน้าอย่างทันท่วงทีเพราะเกร็งตัวรับมือมาตั้งแต่เมื่อครู่ ด้วยรู้ดีว่าคำพูดของตัวเองจะทำให้คนฟังโกรธมากแค่ไหน ทว่ายังไงความร้อนก็แล่นเข้ามาจากผิวเนื้อที่ถูกกระทบจนร้อนผ่าว
ผมจ้องหน้าพี่โตเขม็ง มองคนรักที่บัดนี้กำลังจ้องตาผมราวกับโกรธแค้นนักหนา คนที่กำลังจะเอื้อมมือมาตบหน้าผมเพราะความโกรธ โกรธที่ผมยังคงดื้อดึง ยังคงปฏิเสธและไม่คิดจะเดินร่วมทางกันไป..ขณะที่ในสมองของผมมีแต่คำพูดของพี่โตวนเวียนอยู่ไม่หาย คำที่บอกว่าทำไปเพราะรัก ยอมวางแผนแหกคุกเพราะรัก เพราะรักและเพราะผมนั่น               
           ..คนรักที่ไหนเขาทำกันแบบนี้ ไม่มีคนรักที่ไหนทรยศคนรักด้วยกัน และไม่มีคนรักที่ไหนทำร้ายร่างกายกันแบบนี้ มันไม่ใช่แล้ว ตอนนี้เราไม่ใช่คนรักกันแล้ว เป็นเพียงคนบ้าสองคนที่ถูกล่ามโซ่อยู่ด้วยกันเท่านั้นเอง!
          ".และที่พี่พูดไว้ว่าทำไปเพื่อผม...เพราะรักผม...เลิกคิดไปซะเถอะ เหมือนว่าพี่จะนึกแต่เรื่องแหกคุกจนลืมไปแล้วล่ะมั้ง ว่าที่จริงผมน่ะไม่ต้องการอะไรนอกจากได้อยู่ด้วยกันเท่านั้นเอง"
           ผมเดินดุ่มเข้าไปในเรือนนอนย่างรวดเร็วไม่ให้คนที่กำลังนิ่งอึ้งได้ตามทัน ขอบตาผ่าวร้อนหรุบต่ำก้มมองพื้นซีเมนต์ตามทางเดินอย่างเคร่งเครียด ประสาททั่วร่างตึงเขม็งขณะที่หัวใจกำลังกรีดร้องร่ำไห้อยู่อย่างเงียบๆ..
           ...แต่ผมไม่ร้องไห้ ผมสัญญากับตัวเองแล้วว่าจะไม่ร้องไห้..
            จะไม่ร้องไห้นับแต่วันที่เขาทำเหมือนหมดรัก จะไม่พูดว่าขอโทษ ตั้งแต่วันที่พี่โตบอกว่าคำพูดทุกคำของผมมี
แต่คำโกหก..
            แม้ว่าพรุ่งนี้ ผมกำลังจะเดินสู่ลานประหาร แม้ว่าพรุ่งนี้ อาจจะเจอเรื่องเลวร้ายและถูกป๋ากับผู้พันทำอะไรต่างๆ
อีกมากมายที่ไม่กล้าจินตาการ แต่สำหรับผม...สิ่งที่เลวร้ายที่สุดมันเพิ่งผ่านมาเมื่อครู่นี้นี่เอง...จะมีอะไรเลวร้ายไปกว่าคนที่เชื่อคำพูดคนอื่นมากกว่าคำพูดของผม คนรักที่ทำเหมือนไม่รัก คนสำคัญที่ทำเหมือนไม่สำคัญ เฉยชา ประชดประชัน ทำร้ายจิตใจกันต่างๆนาๆ
                แค่นั้นก็พอแล้ว ผมทนไม่ไหวแล้ว กำลังจะขาดอากาศหายใจ กำลังจะทุรนทุรายอย่างที่เมฆมันว่า...
              เรื่องของผมกับพี่โตอาจจะไม่โชคดีอย่างมัน ต่อให้เมฆต้องเจออะไรนักหนากว่า ทว่าเมื่อมันทรยศหรือทำพลาด คนรักของมันก็ให้อภัยเสมอ แต่สำหรับผมมันไม่ใช่   ผมไม่อาจยกโทษให้ตัวเองได้ เช่นเดียวกับที่พี่โตไม่อาจจะลืมเรื่องการกระทำครั้งนี้ของผม ความเชื่อใจที่พังไปพร้อมกับรอยกรีดลึกในหัวใจ แผลปริร้าวนี้ยังสดใหม่และไม่อาจทำใจได้ทัน แต่ต่อให้ไม่ได้อยู่ในสถานการณ์บังคับ ปล่อยนานไป รักของเราอาจจะจบลงเพียงเท่านี้ก็ได้ ใครจะรู้...
              แต่ก่อนที่มันจะเป็นแบบนั้น ถ้าผมจะก่อความเดือดร้อนให้พี่โตมากกว่านี้ สู้หยุดมันก่อนเสียไม่ดีกว่าเหรอ
               คนทรยศคือผม คนขายความลับคือผม คนสองหน้าคือผม ถ้าจะลงโทษก็ลงโทษที่ผม ถ้าจะทำร้ายเข่นฆ่าก็ทำผม ผมเป็นลูกผู้ชายพอที่จะรับผลของการกระทำตัวเอง แต่อย่างหนึ่งที่ผมแน่ใจ คือต่อให้ต้องรับชะตากรรมเลวร้าย แต่ผมก็ไม่ผิด..
              ถ้าจะออกไปก็จะออกไปโดยภาคภูมิ ถ้าออกไปก็ต้องออกไปเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าไม่ใช่ต้องอยู่ในเงามืดราวกับไม่มีตัวตน ความคิดของผมถึงใครมันจะว่าโง่ไร้สาระ ผมก็ไม่สน
             ต่อให้ไม่ได้ออกไป ต่อให้จะต้องอยู่ในนี้จนตายก็ไม่เป็นไร ผมยอมอยู่ในนี้ชั่วชีวิต..ถ้าความผิดของผมมันถูกตัดสินมาแบบนั้นจริงๆ
             กับแค่กฏเกณฑ์ง่ายๆ หลักของความผิดซึ่งเป็นเรื่องปกติ เป็นบรรทัดฐานต่ำสุดของสังคม ถ้ายังทำตามไม่ได้
แล้วจะมีหน้าออกไปได้ยังไงกัน?
Imprpbable 32 : หนามยอกเอาหนามบ่ง
       ดวงอาทิตย์ส่องประกายจัดจ้าอยู่บนฟ้าสาดแสงเข้ามากระทบกับใบหน้าของผมเสียจนนึกแสบตายามที่เดินออกมาจากทางเดิน ผู้คุมที่นั่งประจำอยู่ตรงทางเข้าแดนพิเศษมองหน้าผมและพี่โตเงียบๆอยู่ครู่หนึ่งก็ยิ้มออกมาราวกับประชดประชัด ปลายนิ้วนั้นหยิบกระดาษสีขาวที่เป็นใบอนุญาตข้ามไปเรือนจำพิเศษ มองตรวจตราก่อนจะพยักหน้ารับ ปล่อยให้เราเดินออกไปโดยดีขณะค่อยๆเสียบใบคำร้องนั้นลงไปในที่เก็บใบคำร้อง
         "ช่วงนี้ยังผ่านเข้าออกง่ายๆ แต่จากนี้ไม่ใช่แล้วนะ"ผู้คุมเอ่ยพร้อมกับปรายตามองเราสองคนเงียบๆ แววตาคล้ายจะบ่งบอกออะไรบางอย่าง พี่โตมองสบแววตานั้นแล้วพยักหน้ารับเงียบๆ สีหน้าไม่ปรากฎอารมณ์ใด ก่อนจะคว้าแขนผมและลากเข้าไปยังทางเดินแคบๆเพื่อไปในแดนพิเศษอย่างเงียบๆ
       โดยรอบทางเดินเป็นลวดหนามและตาข่ายเหล็กล้อมรอบ ทั้งที่รอบกายมีสนามหญ้าและที่กว้างขวางมากมายแต่ทางเดินที่เดินไปสู่แดนพิเศษมีเพียงทางแคบๆ ทั้งมีสายตาของผู้คุมมองตามทั้งสองฝั่ง ผมหลับตาลงช้าๆ รู้สึกถึงเหงื่อ
ที่ไหลลงไปยังข้างขมับด้วยความร้อน..อาจจะไม่ใช่แค่ความร้อนแต่เป็นความรู้สึกเครียดขึงเกร็งเขม็งต่างหากที่ทำให้เหงื่อเย็นๆไหลลงมาที่ขมับไม่ต่างกับฝ่ามือของผมในมือพี่โตที่สั่นระริก..เย็นชืด
         ผมจ้องมองแผ่นหลังของพี่โต คนที่เดินนำเข้าไปเงียบๆ ยังคงเห็นเพียงแผ่นหลังหนาและท่อนแขนแกร่งที่แสน
คุ้นตา ครู่หนึ่งลำคอร้อนผ่าวรู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้ขึ้นมา ความรู้สึกเครียดขึงนับแต่ได้รู้ว่าต้องมาพบกับพวกป๋า
ก่อตัวขึ้นมาตั้งแต่เมื่อวานโดยที่ไม่อาจจะทำอะไรได้สักนิด กระทั่งกับพี่โตผมก็ยังทะเลาะกันจนไม่อาจมองหน้าติดอยู่อย่างนี้ แม้จะอยากได้อ้อมแขนและคำแนะนำหรือคำให้กำลังใจ ทว่ายามนอนหลับแผ่นหลังที่เย็นเฉียบปละว่างเปล่าไม่มีอ้อมกอดของคนข้างกายแนบชิดมันก็มากพอจะบ่งบอกแล้วว่าผมต้องเผชิญกับพวกป๋าตามลำพังอย่างที่พูด
         ...ไม่ได้อยากให้ช่วย แต่..ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่ได้อยากให้กำลังใจ
    พี่โตจะพูดอะไรในฐานะคนรักกันบ้างไหม ไม่ต้องช่วยเหลือผม ไม่ต้องเอาตัวรับผิดแทนผม แต่ขอแค่เพียงคำให้กำลังใจหรืออ้อมแขนที่กอดไว้เงียบๆจะได้รึเปล่า?
     พี่โตโกรธผม แต่..ไม่ได้เลิกรักผม นั่นมันไม่ใช่การคิดไปเองของผมใช่ไหม..
          "มือมึงเย็น.."เสียงนั้นเอ่ยเรียบๆออกมายามที่เราทั้งสองกำลังก้าวเดินเข้ามาภายในเรือนจำพิเศษ ผมหรุบตาลงช้าๆหลบสายตาของบรรดานักโทษผู้มีอภิสิทธิ์ต่างๆมากมายในนี้ บรรยากาศที่นี่ยังคงเงียบเชียบ สายตาที่เมียงมองมาเงียบๆแฝงการกดดันโดยไร้เสียง มีเพียงภาพท่อนขาถูกล่ามด้วยโซ่ตรวนอันใหญ่ ที่มันส่งเสียงกังวานเบาๆยามขยับกายให้รู้สึกแผ่นหลังเย็นเฉียบขึ้นมาอย่างกะทันหัน บรรยากาศในนี้ สามปีก่อนเคยเป็นอย่างไร ตอนนี้ก็ยังคงเป็นเช่นนั้น ยังคงเป็นดินแดนของนักโทษที่ผมไม่กล้าจะเหยียบย่ำเข้าไปเช่นเดิม
          "ในนี้มันหนาวนี่"ผมตอบเรียบๆพร้อมกับรอยยิ้มคล้ายจะขบขันกับมุกฝืดๆของตัวเอง คนฟังก็ส่งเสียงหึเบาๆออกมาคล้ายจะพอใจกับคำพูดนั้น ก่อนที่ฝีเท้าของพี่โตจะหยุดลง ทั้งที่ยังไม่ถึงห้องขังของป๋า ฝีเท้าของผมจึงหยุดตามแล้วมองตามแผ่นหลังหนานิ่ง..
            ตอนนี้เราสองคนยืนอยู่ตรงทางเดินเข้าเรือนนอน ปกติจะมีเจ้าหน้าที่คอยดูแลแต่บัดนี้ไม่มีใครอยู่ ทั้งไม่มีสรรพเสียงใดนอกจากความเงียบรอบกายและเสียงสายลมพัดมาเบาๆ เคล้าคลอกับเสียงลากตรวนดังก้องสะท้อนภายในความเงียบ..
               ผมจ้องมองแผ่นหลังของคนที่ตัวเองรักตรงหน้า มองผ่านความเงียบและบรรยากาศเย็นๆไปยังฝ่ามือหนาที่กำมือของผมไว้ สัมผัสอารมณ์และสีหน้าที่ไม่อาจมองเห็นด้วยฝ่ามือของพี่โตและนัยน์ตาที่ผ่าวร้อนของผม..
            จู่ๆลำคอก็ตีบตันขึ้นมาอย่างกะทันหัน ความหวาดกลัวในสิ่งที่ต้องเผชิญ ความร้ายกาจของผู้คนที่เคยพานพบและยังฝังจำ ทั้งยังหวาดหวั่นว่าฝ่ามือนี้จะปล่อยจากกันไปทำให้ร่างทั้งร่างสั่นไหวอย่างไม่อาจระงับ
           "............."คิดจะเอ่ยปากพูด ทว่าฝ่ามือหนาที่บีบแน่นขึ้นทำให้ผมชะงัก...ไอ้เนมก้มหน้าลงมองพื้นหรุบสายตาลงต่ำพร้อมกับบีบกระชับฝ่ามือของพี่โตที่กำไว้แน่นตอบส่งสัญญาณโดยไร้คำพูดใด...
          น่าแปลก..ที่แม้เป็นเพียงอาการกระชับฝ่ามือแน่นขึ้นเท่านั้น...แต่มันกลับหยุดยั้งความหวั่นกลัวที่กำลังพุ่งทวีได้อย่างง่ายดาย ทุกสิ่งหายไป ด้วยฝ่ามือที่อุ่นร้อนของพี่โต ความห่วงหาจากผู้ชายที่ผมรักและความอบอุ่นที่ส่งผ่านมาโดยไร้คำพูดนี้
        ....ถึงจะโกรธกัน มึนตึง เย็นชา ต่อกัน แต่เราก็ยังคงรักกัน..ความเชื่อมั่นนี้เกิดขึ้นในใจและรับรู้ได้ทันทีด้วยกริยาอาการของพี่โต..
            "พวกมันบอกให้กูมาส่งได้แค่นี้"หัวใจอุ่นวาบเพียงชั่วครู่ หากใจความที่ออกมาจากริมฝีปากหนากลับทำให้
ร่างของผมนิ่งงัน ค่อยกลืนน้ำลายลงคอช้าๆ และพยักหน้ารับอย่างฝืดเฝือ..จะดึงมือออก ทว่าฝ่ามือของพี่โตกลับยิ่งกำแน่น..
            "กูจะรอ..."คำพูดที่ออกมาจากริมฝีปากคู่นั้นก้องในสมอง ผมชะงัก..นิ่งงันไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย
ทั้งอยากจะหัวเราะไม่ก็อยากจะร้องไห้ออกมาดังๆ หัวใจผมเจ็บแปลบเมื่อได้ฟังคำนั้น ไม่ใช่ความเจ็บปวด แต่เป็นความปลาบปลื้ม ยินดี ดีใจ...ดีใจเป็นที่สุดที่ได้ฟังคำนี้ออกมา..
          หลายวันที่เมินเฉย หลายคืนที่ต้องนอนอย่างเดียวดาย ยังคงอยู่ข้างๆแต่รู้สึกราวกับอยู่ไกลแสนไกล สิ่งนี้ไม่ใช่หรือที่ผมอยากฟังมาตลอด..
          ผมรู้...รู้ว่าพี่โตยังโกรธ ยังเคืองใจ ยังไม่อาจะเชื่อใจอะไรได้ แต่เพราะรัก...เรารักกัน เมื่อผมต้องเจอเรื่องแย่ๆแบบนี้เขาก็ยังเป็นคนที่คอยอยู่เคียงข้างผมเสมอ..
          หัวใจเจ็บแปลบ ขอบตาร้อนผ่าว เมื่อนึกถึงตัวเอง..ที่พอโกรธไม่ว่าความรักหรือเรื่องอะไรก็หายไปจากสมองหมด..ผมมันโง่...โง่อย่างที่ใครเขาประณามจริงๆ
            "..ขะ"
            "เงียบซะ"คำขอโทษยังไม่ทันจะออกจากปาก ฝ่ามือที่บีบกระชับแน่นก็ถูกปล่อยลงพร้อมกับคำตัดบทห้วนๆ
มองไม่เห็นใบหน้าแต่กริยาของคนทำก็มากพอจะให้รู้ว่าคนฟังกำลังคิดอะไรอยู่ แม้จะรู้ว่าความผิดของตนเองยังไม่สมควรได้รับการให้อภัยแต่ก็อดจะปวดใจไม่ได้ ที่ไม่ว่าจะพูดอะไรออกไปก็ไม่ได้รับความเชื่อถืออยู่ดี
            "มาแล้วเหรอ"เสียงทักเรียบๆข้างกายทำให้ผมสะดุ้ง ใบหน้าที่ก้มต่ำค่อยแหงนเงยขึ้นเพื่อจะมาสบกับดวงตา
ของผู้ชายที่ผมไม่อาจจะลืมหน้าไปได้..แค่ได้มองตา เรื่องราวเมื่อสามปีก่อนก็เหมือนจะกลับย้อนมาอีกครั้ง
และความรู้สึกพ่ายแพ้..ความรู้สึกหวาดกลัว มือเท้าชาแข้งขาเหมือนถูกหินถ่วงทันทีที่สบตาคนพวกนี้ยังคงกลับมาบ่งชัดว่ามันเป็นความจริง...
            นัยน์ตาของป๋า...คนที่รูปร่างหน้าตาไม่ได้เปลี่ยนไปเท่าไหร่ในสายตาผมมองสบตามายิ้มๆ หากรอยยิ้มในหน้านั้นกลับไม่เลยไปถึงดวงตาที่ขุ่นจัด แสดงความไม่พอใจ ไม่ต่างอะไรกับผู้พันที่ยืนอยู่ข้างหลัง คนๆนั้นไม่มีสีหน้ารื่นรมย์อีกแล้ว แต่มีสีหน้าหงุดหงิดขัดใจอย่างคนถูดขัดต่อความต้องการและกำลังโมโหแทบคลั่ง
          "ไอ้เด็กคนนี้เหรอ"เสียงของผู้ชายอีกคนดังขึ้นสั้นๆ การปรากฏตัวของคนที่ผมไม่เคยเห็นหน้าทำให้ต้องหันไปมองงงๆ ชายวัยกลางคนใบหน้านิ่งเฉยที่มองตรงมานั้นไม่ใช่คนที่ผมเคยพบเจอที่ไหน ทว่าสมองก็ยังไม่ฝ่อถึงขนาดจะ
ไม่รู้  จำไม่ได้ว่าผมมีลูกพี่เพิ่มขึ้นมาอีกคน ...อดีตพรรคพวกที่เคยเป็นอริกับป๋า เจ้านายของพี่กันย์ที่ตกลงใจร่วมมือรวมแกงค์กันเมื่อสามปีก่อนหน้า..ลุงชาตินั่นเอง
           "โต...ทำไมไม่หัดสั่งสอนเมียมึงซะบ้าง"คำถามจากป๋ามาพร้อมกับฝ่ามือที่วางบนไหล่ของผมเบาๆ..แล้วบีบแน่น
           "................"
           "ถ้าพวกกูไม่รู้..มึงก็จะไม่บอกใช่ไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้น แล้วที่มึงยังพามันไปไหนต่อไหนเวลาคุยกับมันหมายความว่ายังไง?"ป๋าเดินไปมองหน้าพี่โตด้วยสีหน้าเคร่งขรึม..ขณะที่พี่โตก็มองสบตาเงียบๆไม่เอ่ยคำใด
           "คือ..ผม...."
           "เงียบ!"เสียงตวาดห้วนๆของผู้พันดังขึ้นทำให้ผมหุบปากฉับ ได้เเต่เงียบและเดินตามหลังบรรดาพรรคพวกของป๋าไปยังห้องขังประจำที่ผมยังจำได้ กริยาของคนทั้งสามที่ผมพบเจอแม้จะดูเหนือกว่าแต่ก็ไม่ได้มากด้วยเล่ห์เช่นที่เคยจำได้ แม้ว่าการกระทำและคำพูดจะไม่ต่าง แต่กริยาบางอย่างมันรีบร้อน หงุดหงิดอย่างบ่งชัดว่ากำลังขัดใจแทบบ้า..
         ปัง!
       เสียงปิดประตูห้องขังดังขึ้นเบาๆสะท้อนอยู่ภายในเรืองนอนที่มีเพียงความเงียบไร้ผู้คน..ผู้คุมที่ยืนเฝ้าอยู่ตรงทางเข้าปรายตามองผมและพี่โตเพียงครู่ก่อนจะเดินออกไปเสียชัดเจนว่าไม่มีใครสามารถจะห้าม หรือควบคุมการกระทำใด
ของพวกป๋าได้อย่างที่ผมเคยรู้อิทธิพล..เม็ดเงิน และอำนาจของคนพวกนี้ไม่ใช่ของเล่นๆ..
          .....และการกระทำของผมที่ไปถึงหูพวกเขาก็ต้องได้รับผลตอบแทนอันแสนสาหัสแน่ๆ

poomza

ขอบคุณมากครับ

GunGuy

ขอบคุณมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากเลยคับพี่

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณครับ

iamalegend

ขอบคุณครับ

bd1

ขอบคุนคับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

คงไม่เลวร้ายนะ

pt200

ขอบคุณครับ

SunDay345

ขอบคุณครับ

Ohmkungz123

ข่อมคับ