OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 137

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
            ชีวิตผมอยู่ในกำมือพวกมัน
           ความจริงที่ไม่อยากรู้ไม่อยากยอมรับดังก้องในสมองอีกครั้งอย่างชัดเจนที่สุด กับคำสั่งและรอยยิ้มที่บาดตาความรู้สึกที่ลืม...หรือเคยลืมไปกลับมาอีกครั้งซ้ำยังทับถมและเข้ามาคุกคามประสาทอย่างหนักหน่วง  รู้ดีว่าชะตาต่อจากนี้ยิ่งกว่าเดินกายกรรมบนเส้นด้ายและ...บัดนี้ผมเป็นพวกสายลับสองหน้าอย่างแท้จริง เป็นคนที่ยืนอยู่ตรงกลางไม่ว่าจะกับพวกป๋าหรือพัศดีก็มีสิทธิตายได้ทั้งนั้น
แต่พวกนี้ไม่เคยสน...
          ไม่ต้องมองรอยยิ้มแสยะและแววตาวาววับคู่นั้นก็รู้ ไม่ต้องคิดอะไรให้มากก็ทราบ ไม่ว่าผมจะเป็นหรือตายพวกเขาก็ไม่คิดจะแยแส...ถ้าผมบอกข่าวผิดๆกับพัศดีจนถูกลงโทษ คนพวกนี้ก็คงมีแต่จะสาใจ
          ไม่ว่าจะดิ้นรนแค่ไหน...ก็เป็นได้แค่ตัวหมากบนกระดานของพวกเขาเท่านั้น
            "อ้าก!"จู่ๆความเจ็บแปลบจากท้องน้อยก็แล่นเข้ามาโดยไม่ทันตั้งตัวทำเอาร่างทั้งร่างถึงกับสะดุ้งเฮือกและเสียงกรีดร้องแล่นออกมาจากลำคออย่างรวดเร็วจนไม่อาจต้านไหว ผมก้มลงไปมองต้นตอของความเจ็บปวดนั้นด้วยความ
ไม่เข้าใจ พลันดวงตาเบิกกว้างเมื่อเจ้าของมือนั้นคือผู้พันที่ชกเข้ามายังท้องน้อย หากแต่ครั้งนี้มันแปลกกว่าครั้งก่อนตรง
ที่มีปลายนิ้วโป้งโผล่ออกมาพร้อมกับกดย้ำ..กระแทกเข้าไปยังท้องน้อยผมไม่หยุด
             พยายามเอื้อมมือไปฉุดรั้ง พยายามดิ้นรนขยับกายหนี แต่ก็เป็นไปไม่ได้เลยเมื่อถูกตรึงไว้ด้วยร่างสูงใหญ่ของ
ผู้พันทั้งแขนสองข้างยังถูกลุงชาติจับบิดไพล่หลัง ให้ความเจ็บปวดแล่นขึ้นมาจากแผ่นหลัง ร่างเเอ่นโค้ง ทั้งที่ความเจ็บปวดจากท้องน้อยที่ถูกโจมตีสมควรจะงอตัวถอยหนี  และท่าทีเช่นนี้จึงเป็นผลให้หมัดและนิ้วโป้งของผู้พันยิ่งกดลึก..ทิ่มแทงเข้ามาในท้องน้อยอย่างรุนแรง
             น้ำตาไหลพรากอย่างไม่อาจจะกลั้นพร้อมกับเสียงหวีดร้องแสดงความเจ็บปวดที่ออกมาจากริมฝีปากอย่างง่ายดาย...เจ็บ...เจ็บเหลือเกิน เจ็บจนทนไม่ไหว ไม่ได้เจ็บจุกเหมือนโดนชกต่อย ทว่านี่มันเป็นเพียงควาเจ็บปวดจุดเล็กๆบนหน้าท้อง แต่มันกลับรุนแรง ทิ่มแทงจากหน้าท้องแผ่ไปยังทั่วร่าง ความเจ็บปวดมันไม่หาย และยิ่งรุนแรงราวกับ
กระเพราะจะถูกแทงทะลุ เหมือนลำไส้จะถูกกระชากบิดออกมาต่อหน้า
             "นี่เป็นโทษเล็กๆน้อยๆที่มึงคิดทรยศกู"เสียงกระซิบ`ตัวเงินตัวทอง`มกลั้วหัวเราะสุขสันต์ของผู้พันดังขึ้นมาใกล้หู ผ่านม่านความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นอย่างเลือนราง หากก้องสะท้อนในสมองไม่ยอมจางหายพร้อมๆกับความไม่เข้าใจที่เกิดขึ้น...
"ถ้ากูรู้ว่ามึงจะทรยศอีก...คราวนี้มันจะหนักกว่านี้นับร้อยเท่าพันเท่า กูจะให้มึงทรมารขนาดตายก็ตายไม่ได้ จำเอาไว้!"
          น้ำตาเอ่อคลอนัยน์ตาไหลอาบข้างแก้ม...เจ็บ...เจ็บจนทนไม่ไหว ปวดร้าวและไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจ ว่าทำมันถึงกลายเป็นแบบนี้..
           ผิดมากนักหรือที่คิดจะไขว่คว้าอิสระ ผิดหรือที่คิดจะก้าวออกไปจากเงาของคนเหล่านี้ ไม่อยากถูกบ่งการ ไม่อยากถูกสั่งให้ทำเรื่องเลวร้าย แค่อยากจะอยู่เงียบๆ มีชีวิตอยู่...อยากจะอยู่อย่างมีความสุข ทำไมมันถึงยากนัก..
           ดิ้นรน..พยายาม ตะเกียดตะกายออกจากหลุม อยากเอาชีวิตรอด อยากโผล่หน้าออกไปมองฟ้า อยากจะมีชีวิต
           ทำไม...ทำไมถึงต้องพบเจอเรื่องแบบนี้
             "อั่ก!"ร่างของผมไถล่ครูดลงบนพื้นทันทีที่ผู้พันและลุงชาติปล่อยมือ แต่ความเจ็บปวดที่ได้รับลดลงเพียงชั่วครู่เท่านั้น เพราะไม่นานก็มีฝ่าเท้าหนาหนักวางลงบนแผ่นอก กดแน่น...เหยียบซ้ำ...ย้ำแผลที่ท้องราวกับอยากจะเห็นผมกระอักเลือดออกมาต่อหน้า..
           สีหน้าคนทำนั้นเต็มไปด้วยความรื่นรมย์ ทั้งแฝงคามหฤหรรษ์แบบแปลกๆ ที่ชวนหนาวสันหลัง ผมมองความสุขในแววตานั้นแล้วไพล่นึกถึงเมฆ..ยิ่งความเจ็บปวดจากฝ่าเท้าที่กระแทกซ้ำจนต้องกระอักกระไอออกมาดังๆยิ่งบ่งชัด..
ทำให้ผมนึกรู้ ว่าคนที่เข้ามาเป็นเด็กของผู้พันจะต้องเจอกับอะไร..
            นัยน์ตาของผมหรี่ปรือลงช้าๆ สติที่เลือนรางและดวงตาที่ไม่อาจมองเห็นชัดด้วยม่านน้ำตาที่เอ่อคลอมองเห็นรอยยิ้มพึงใจของผู้พัน ในมือฝ่ายนั้นมีมีดเล่มเล็กที่ได้จากที่ไหนไม่รู้อยู่ ปลายนิ้วนั้นกำลังขยับมันไปมาเล่น...ครู่หนึ่ง
ภาพอดีตซ้อนทับ..สำนึกกลับวนเวียนไปหาคนที่ผมพยายามลืมไปจากจิตใจ ชายที่ผมฆ่าเข้าให้ตายไปด้วยมือ..
         ตอนที่ผมเหวี่ยงไวโอลินในมือฟาดเขา..เขาก็อยู่ในลักษณะไม่ต่างกัน และแววตาของผู้พันที่มองมาก็ไม่ได้ต่างไปกับแววตาของผมวันนั้น..
        เหมือนจะมองเห็นคนๆนั้นยิ้ม ราวกับได้ยินเสียงพูดเเผ่วเบา..หากแต่ชัดเจนในสมอง..
          ....เคยทำคนอื่นไว้แบบไหน ก็ต้องเจอแบบเดียวกัน..
           ..เวรกรรมที่เคยทำร้าย พรากชีวิตคนอื่นไม่เคยจางหาย มีแค่จะคอยเฝ้าวนเวียนตอกย้ำให้ชดใช้ ให้ชีวิตไม่อาจ
มีความสุขได้เพราะบาปนั้นที่จะคอยติดตัวอยู่ตลอดไป..
         นัยน์ตาค่อยหรุบลงช้าๆ..หางตาผมได้ยินเสียงโหวกเหวกบางอย่างแล่นแผ่นเข้ามา พร้อมๆกับสติสุดท้ายที่หลุดลอยไปด้วยภาพใบมีดพุ่งเข้าหาตัวเองอย่างรวดเร็ว
Improbable 33 : เบี้ยที่ไร้ค่าบนกระดานหมากสีดำ
         แผนการณ์อันชาญฉลาดที่ดังมากจากปากของคนที่ตนเองไม่อยากจะข้องเกี่ยวที่สุด ยังคงดังออกมาอย่างต่อเนื่องผ่านห้องขังที่มีเพียงลูกกรงกั้นทำให้โตกลืนน้ำลายลงคอช้าๆ ต่อให้รู้ว่าแผนนี้จะทำให้มันต้องเจอกับเรื่องที่หนักใจและอาจจะเจ็บปวดมากขึ้นกว่าเดิม แต่มันก็ช่วยไม่ได้ ในเมื่อคือทางที่ดีที่สุด ดีที่สุดแล้วที่มันไม่ได้เป็นอะไรไป
         ในยามที่พวกมันออกปากจะ"ฆ่า"จะสั่งประหารคนที่เขารัก เมื่อคำพูดนั้นออกมาจากปากของพวกมัน โตคิดว่าหากพวกมันคิดจะทำ ต่อให้เขาเป็นลูกน้องมัน ต่อให้เขาต้องฟังคำสั่งมัน แต่คราวนี้ ถึงจะเป็นผลเสียแค่ไหน เขาก็จะตรงรี่เข้าไปฆ่าพวกมันให้ได้!
        ฝ่ามือทั้งสองข้างกำแน่นเข้าหาตัว  ริมฝีปากเม้มเข้าหากันช้าๆเมื่อความรู้สึกที่เขาเกลียดชังที่สุดเริ่มจะมาเยือน
       ความพ่ายแพ้... ความรู้สึกที่บอกว่าเขากำลังพ่ายแพ้ ไม่อาจจะทำอะไรได้ ไม่อาจจะช่วยดูแล หรือปกป้องคนที่ตัวเองรักได้เลย
       ต่อให้รู ต่อให้เข้าใจ ต่อให้ยังโกรธมัน ผิดหวังเคืองแค้นไม่เข้าใจว่าเหตุใดมันถึงโหดร้ายกับเขาเสียจนยอมทรยศความไว้ใจนี้ แต่ยังไงก็ยังรัก และเมื่อคนที่รักต้องเจอกับเรื่องเลวร้าย ใครจะทำเฉยได้..
       แม้แต่กับคนพวกนี้ คนที่เพียงเจอหน้าก็รู้ถึงความพ่ายแพ้ คนที่รู้ว่าไม่ว่าจะต่อกรยังไงตัวเองก็ต้องแพ้ ต่อให้เป็นแบบนั้นก็ไม่อยากจะยอมและอยากจะต่อต้านจนถึงที่สุด..
       กับคนที่ต้องมาได้ยิน ได้ฟังคนทีรักถูกทำร้ายอยู่ต่อหน้า สำหรับเขาแล้วมันเป็นอะไรที่ยากเกินจะอดทน..
       ทั้งที่พยายามออกไปเพราะรักและอยากปกป้องมัน ทั้งที่คิด..ว่าถ้าออกไปแล้วจะไม่มีคนทำอะไรมันได้ อยากปกป้อง..แต่บัดนี้ กลับเป็นตัวเขาที่ทำร้ายมัน กลับเป็นตัวเขาที่ทำให้มันร้องไห้อีกแล้ว..
         "เป็นอะไรไป"น้ำเสียงถามสั้นๆสีหน้าเรียบเฉยคล้ายจะไม่รับรู้สิ่งใดดังมาจากคนเป็นนายทำให้ต้องสูดหายใจลึก พยายามควบคุมอารมณ์...
          กับคนๆนี้ เมื่อยืนอยู่ต่อหน้ามันแล้ว จะเผลอแสดงอาการใดออกไปไม่ได้ จะนิ่งไปก็ไม่ได้ จะอ่อนไหวจะเผยจุดอ่อนให้มันรู้ก็ยิ่งไม่สมควร แม้มันจะรู้อยู่ว่าเขากับไอ้เนมรู้สึกแบบไหนต่อกัน แต่ถึงอย่างนั้นตอนนี้ก็ควรจะนิ่งไม่
ให้มันได้ใจไปมากกว่านี้..
       เพราะหากเขาอ่อนไหวมากแค่ไหน หากไม่นิ่ง จุดอ่อนที่เผยให้เห็นพวกทันจะเอามาโจมตีและจะหาเรื่องให้
ความเหมาะสมนี้เปลี่ยนผู้ดำเนินแผนเป็นคนอื่น โดยเฉพาะคนอื่นที่ชื่อไอ้กันย์ ต่อให้อยู่กลุ่มเดียวกัน เขาก็ไม่มีวันยอมไว้ใจมันได้..ไม่มีวัน!
    หากแผนนี้จะทำจนสำเร็จ เขาต้องเป็นผู้วางแผนทั้งหมดเท่านั้น ต้องเป็นผู้นำ ไม่อย่างนั้นเหล่าเพื่อนพ้องและคนที่รักจะต้องลำบากกับการรับมือเจ้านาย`ตัวเงินตัวทอง`ๆแบบพวกมัน
    ฉะนั้น หากอยากจะออกไป หากอยากจะปกป้อง"มัน"เขาก็ต้องเป็นคนจัดการทุกสิ่งเท่านั้น
        ตอนนี้ไว้ใจใครไม่ได้..วางใจใครไม่ได้..
        ใช่....แม้ว่าคนๆนั้นจะเป็นคนที่เขารักมากที่สุดและรักมาตลอดก็ตาม...
        "คิดจะรับผิดชอบยังไงกับเรื่องนี้.."คนพูดพ่นลมหายใจลงช้าๆ
"บอกมาให้ฉันรู้ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน"
        "ผมจะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก"
       "แค่นั้น?"ป๋าเลิกคิ้วขึ้นช้าๆสีหน้างวยงงแปรเป็นรอยยิ้มขบขัน"แค่นั้น...สำหรับคนที่ทำพลาดมีแค่นั้น..ข่าวของพวกฉันที่หลุดออกไป คนส่งของก็ถูกสอบสวน ช่องทางส่งของออกไปข้างนอกก็ถูกตัด ความเสียหายขาดนี้ แกมีแค่คำว่า
จะไม่ให้เกิดขึ้น?"
        "..ผมจะรีบหาทางระบายของออกไปให้เร็วที่สุด"โตกลืนน้ำลายลงช้าๆ เอ่ยปากต่อรอง
        "ฉันไม่สนใจเรื่องนั้น"
        "แต่...เมื่อกี้เรื่องคนส่งของ.."
        "อย่ามาเล่นลิ้น แกอย่าให้ฉันต้องพูด!...ว่าตอนนี้อะไรสำคัญที่สุด!" ป๋าระบายยิ้มเครียดพลางจ้องมองชายตรงหน้าเขม็ง
"ทำฉันผิดว่ามากี่ครั้งแล้ว ทั้งที่บอกจะไม่มีอีก ไม่มีอีก..แล้วนี่มันอะไรกัน ลูกน้องชั้นดีกลับกลายมาเป็นสวะแบบนี้มันน่าผิดหวังซะจริงๆ"
         "............."
          "ถ้าแกไม่รู้ว่าอะไรคือสิ่งที่ควรทำที่สุดในตอนนี้..เห็นทีเราจะคุยกันไม่รู้เรื่องแล้ว..โต"คนเป็นนายหรี่ตาลงน้อยๆจ้องมองผู้ฟังที่มีสีหน้าเครียดเคร่ง
"หรือหากมือขึ้นสนิม แก่เกินกว่าจะจัดการฉันก็มีคนที่พร้อมจะขึ้นมาทำแทนแกได้เสมอนะ"
        ริมฝีปากหนาแสยะขึ้นเป็นรอยยิ้มบาง จ้องหน้าลูกน้องคนสนิทมองตามสายตาของมันเลยไปยังอีกห้องขังด้านตรงข้าม ดวงตาของไอ้โตยังคงจ้องอยู่ที่ห้องขังฝั่งนั้น ชวนให้นึกรำคาญกับท่าทีห่วงหาอาวรณ์อาลัยของมันนัก มันคงนึกว่าจะเก็บอาการได้กับใบหน้าเรียบเฉย ตึงขึง และสีหน้าคล้ายไม่แยแส แต่กับเขาแล้วไม่ใช่...แค่มองแววตา แค่เห็นความร้อนรนห่วงหาในแววตานั้นก็บอกได้มากพอแล้วว่ามันรู้สึกเช่นไร รู้ชัดว่าดวงตาคู่นั้นหันไปทางไหน และรู้ได้โดย
ไม่ต้องมีคำกล่าวใดๆ
        ...เป็นคนสำคัญงั้นหรือ?
      ถ้าสำคัญมากก็ปล่อยไปไม่ได้ใช่ไหม ถ้าเป็นคนรักก็คงไม่อาจปล่อยให้มันเป็นอันตรายใดขึ้นมาได้..
         นัยน์ตาสีเข้มพราวระยับด้วยความถูกใจเมื่อบัดนี้รู้ชัดว่าตนเองได้กำหัวใจและชีวิตของคนอีกคนหนึ่งไว้ ป๋ามองเสี้ยวหน้าของลูกน้องคนสนิทและพ่นลมหายใจลงช้าๆ..
        ตราบใดที่มีไอ้โง่นั้นอยู่ในมือ มันจะไม่มีวันกำแหง เหิมเกริมหรือคิดต่อกรใดๆ
        เบี้ยหมากที่คิดว่าไร้ค่าแล้วเมื่อการพนันขันต่อของตนจบลงด้วยชัยชนะ จึงละเลยไม่ใส่ใจ บัดนี้มันกลับมามีความสำคัญอีกครั้งหนึ่งแล้ว..
        คิดพลางปรายตามองไปยังอีกฝั่ง ทางฝั่งนั้นแผนการณ์ต่างๆก็เตรียมไว้แล้ว การสั่งการและอธิบายเป็นไปอย่างเรียบเรื่อย โดยมีไอ้โง่นั่นนั่งหน้าซีดอยู่กลางวง เจ้าคนโง่เง่าที่ทั้งอ่อนแอและไร้สมองจนน่าเกลียดชังอย่างที่เขาเคยประณามไว้ บัดนี้มันยังคงโง่ โง่เหมือนเดิมไม่มีผิด และเหมือนจะโง่มากกว่าเดิมด้วยซ้ำถึงได้ทำเรื่องสมควรตายอย่างทรยศพวกเขาขึ้นมา
      ...แม้ควรจะฆ่า แม้ในใจนึกอยากจะเชือดมันให้ตายลงไปเสียพ้นหูพ้นตา แต่ก็ยังไม่อาจทำอะไรได้..ยังก่อน...ยังก่อน...มันยังมีประโยชน์ เช่นเดียวกับเจ้าคนที่กำลังยืนนิ่งตรงหน้า
        นัยน์ตาของป๋าหรี่ลงเล็กน้อย จ้องมองลูกน้องที่เคยเก่งกาจทำตามความต้องการได้ทุกอย่าง คนที่เป็นตัวเลือกแรกๆ
ที่เขาจะให้มันไปเป็นมือเท้ายามออกไปข้างนอกนั่น..คนที่บัดนี้มันกำลังแปรเปลี่ยนไป ทั้งผิดพลาด..ทั้งอ่อนแอ
อ่อนกำลังลงอย่างน่าสงสัยนักว่าเพราะเหตุใดกัน
         คนอย่างมัน...ใช่จะไม่เคยพลาดพลั้ง ทว่ามันพลาดแล้วมันแก้ไขอย่างทันท่วงที ด้วยวิธี`ตัวเงินตัวทอง`มโหดและเฉียบขาดอย่างที่เป็นเสมอ แต่พอครั้งนี้ พอความผิดมันวกเข้าไปหาคนใกล้ตัว มันกลับเฉยชาซ้ำยังปละปล่อยไปจนไม่น่าเชื่อ
         คนแบบนี้ ทางเดียวที่จะได้"ใช้"มันได้อย่างเต็มที่ ก็คงไม่เว้นต้องกุมจุดอ่อนของมันไว้ เพราะฉะนั้นเขาจึงต้องละเว้นเด็กของมันไว้...เว้นชีวิตเจ้าคนที่ครั้งนึงมีค่าเป็นเพียงตัวหมากในเกมส์เล่นแก้ว่าง ไร้สาระ ที่ตอนนี้มันได้ก้าวมาเป็นคนสำคัญในหลายๆแง่จนไม่น่าเชื่อ
         ....เพราะฉะนั้น ตอนนี้ถึงต้องไว้ชีวิตไว้ชีวิตเพื่อจะสรรหาประโยชน์จากพวกมันสองคนให้มากที่สุด..
       จากนั้น...มันจะเป็นอย่างไรก็ช่าง พอออกไปได้แล้ว จะเป็นหรือตายก็แล้วแต่พวกมันจะจัดการกันเอง!
           "จะรีบออกไปให้เร็วกว่าเดิม" คำตอบสั้นๆที่ดังมากจากปากลูกน้องคนสนิททำให้ละออกจากภวังค์ ริมฝีปากหนายกยิ้มเมื่อในที่สุดก็ได้คำตอบที่ตนพึงใจมากจากคนตรงหน้าจนได้ ป๋าพยักหน้ารับด้วยความพอใจกับคำตอบที่ได้ยินมากับหู
           "ดี...และอย่าให้ฉันผิดหวังล่ะ..."เสียงตอบรับดังออกมาจากริมฝีปากไม่ทันเท่าไหร่ก็แว่วเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดมาจากห้องขังตรงข้าม และจากนั้นป๋าก็ได้เห็นภาพที่แสนน่าขันลูกน้องคนสนิทของเขามันสะดุ้งเฮือก ใบหน้าซีดขาวหันขวับไปมองอย่างรวดเร็วสีหน้าของมันลุกลี้ลุกลนหนักเมื่อได้มองเด็กของตัวเองกำลังถูกผู้พันเล่นด้วยใบหน้าแย้มยิ้ม..

poomza

ขอบคุณมากครับ

GunGuy

ขอบคุณมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากมากคับคับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณครับ

iamalegend

ขอบคุณครับ

bd1

ขอบคุนคับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

โดนไอ้เหี้ยข่มขืนละซิ

Ohmkungz123

ข่อมคับ