OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 139

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
           ผมกลั้นสะอื้น...พยายามจะไม่ร้องไห้ นัยน์ตาหรุบต่ำเสมองบรรยากาศรอบกายเริ่มเย็นลงแสงอาทิตย์ยามเย็นสาดเข้ามากระทบดวงตาบวมช้ำของผม หากแต่พยายามกลั้นน้ำใสๆก็ยังคงเอ่อไหล ท่วมนองขอบตาลงมายังผิวแก้มจนได้ พยายามปาด พยายามเช็ดด้วยไม่อยากจะร้องไห้สะอึกสะอื้นให้คนที่กำลังอุ้มผมขี่หลังไม่สบายใจอีก ตอนนี้ผมไม่คิดแล้วว่าตัวเองโกรธพี่โตหรือถูกพี่โตเกลียด ไม่อยากรู้ ไม่อยากจะสนเพราะหัวใจมันก็บอกออกมาชัดเจนแล้วว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นผู้ชายคนนี้ก็ยังคงรักผม
เอื้อมแขนสองข้างตวัดลำคอหนา พาดแขนลงกับไหล่ของพี่โตแล้วกอดแน่น ผมสะอื้นเบาๆในลำคอ กอดผู้ชายตรงหน้าไว้แน่นขณะที่เขาพาร่างผมลากขาออกจากเรือนจำพิเศษอย่างเชื่องช้า..เพื่อที่จะไปยังแดนสิบสอง..ที่ๆเคยเป็นนรกอย่างไรก็เป็นอย่างนั้น แต่..นรกนี้ก็คือบ้านที่พักพิงเช่นเดียวกัน
          "พี่โต...."ผมรู้สึกว่าน้ำเสียงของตัวเองสั่น...สั่นคลอและเหมือนจะร้องไห้ออกมาด้วยความรู้สึกอัดอั้น ตอนนี้ผมคิดหาทางออกไม่เจอ ไม่รู้จะทำยังไง ไม่รู้จะไปทางไหน ทำแบบไหนก็ต้องลำบาก หันไปทางไหนก็มีแต่มีคมๆปักรออยู่ทั้งนั้น
    ไอ้เนมเม้มปากแน่น..สมองพลันคิดถึงอดีต ชั่วขณะหนึ่งนึกอยากจะเสียใจภายหลัง เพราะถ้า...ถ้าหากผมไม่คิดจะห้าม บางที...บางทีเรื่องอาจจะไม่เป็นแบบนี้
   แต่..พอลองคิดดูแล้ว ไม่ว่ายังไง ผมก็หนีไม่พ้น
   ..เพราะแผนมันถูกวางมาเรียบร้อยแล้ว..
    ทั้งผม ทั้งพี่โต และทุกๆคนถูกบงการ ชักไยให้เป็นไปตามความต้องการของคนอื่น หากพวกเขาต้องการไม่ว่าอย่างไรก็ต้องได้ทั้งนั้น..
     ต่อให้ผมไม่คิดจะห้ามพี่โต ผมก็ต้องถูกเจอโทรศัพท์และต้องถูกพัศดีเรียกไปอยู่ดี และต่อให้ผมไม่ยอมรับปากจะทำ ผมก็คงโดนขังหรือโดนอะไรร้ายแรงกว่านี้ และนั่นก็คงจะกระตุ้นให้พี่โตบ้าเลือดยกพลขึ้นก่อความวุ่นวายเพื่อฉะกับพัศดีเร็วกว่าเดิม..
        ไม่ว่ายังไง...ก็ไม่มีทางหนี
      เป็นแค่เบี้ยตัวหนึ่ง เป็นแค่หมากตัวเล็กๆ เดินได้ทีละช่อง..ขยับตามปลายนิ้ว และมักเป็นตัวที่ถูกใช่หลอกล่อ และยอมเสียให้โดนกินเพื่อจะคงไว้ซึ่งหมากตัวที่สำคัญกว่าเสมอ
       ผมมันก็ไม่ต่างอะไรกับหมากตัวนั้น
       สถานการณ์ในเรือนจำตอนนี้ก็ไม่ต่างกับหมากกระดานหนึ่ง ที่มีผู้เล่นสองฝ่ายนั้นคือป๋ากับพัศดี  
       ... และบัดนี้ ต่างฝ่ายก็ต่างต้องการจะใช้"เบี้ย"อย่างผมเดินเกมส์ของตัว   
            "เจ็บมากไหม"ผมละจากภวังค์เมื่อได้ยินน้ำเสียงเอ่ยถามแผ่วเบาแสนคุ้นหู หากความห่วงหาที่แฝงมากับประโยคนั้นทำให้ผมนิ่ง..ไพล่นึกไปว่าบางทีตัวเองคงจะหูฝาด เพราะพี่โตโกรธผมอยู่ และควรจะโกรธกว่าเดิมด้วยเพราะผมทำให้พี่โตซวยและโดนตำหนิเช่นนี้ ความห่วงหาที่เจือปนมากับน้ำเสียงนั้นคงเป็นการคิดไปเอง ถ้าผมไม่สามารถสัมผัสได้ถึงหางเสียงที่สั่นไหวอยู่ในลำคอของคนรัก
             ผมกระชับแขนกอดคอพี่โตแน่นขึ้น  ใบหน้าเอียงไปมองใบหน้าพี่โตคล้ายสงสัย หากแต่ภาพที่ปรากฏกลับทำให้ผมนิ่ง
            "พี่...พี่ไปทำอะไรมา ทำไม...เลือดมันถึง..."ผมเอ่ยถามกุกกัก ทั้งตกใจและช๊อคไม่น้อยที่ได้มองเห็นรอยเลือดจากผิวแก้มและลำคอของพี่โต และยังไม่เข้าใจ ว่ามันอะไร เพราะอะไรพี่โตถึงถูกทำร้าย ทำไม...ทำไมกัน
          หรือมันเกิดอะไรขึ้นตอนที่ผมสลบไปเพราะทนความเจ็บปวดจากการถูกทำร้ายไม่ไหว?
            "พี่โต...พี่เจ็บมากไหม?"ฝ่ามือที่สั่นระริกของผมเอื้อมไปแตะผิวแก้มของคนรัก น้ำเสียงสั่นพร่าไหวในลำคอด้วยความรู้สึกผิดและความเจ็บปวดที่เเล่นเข้ามาในหัวใจ ผมจ้องมองเสี้ยวหน้าของคนที่ตัวเองรัก พี่โตยังคงไม่หันหน้ามาหา ใบหน้าเปื้อนรอยเลือดจ้องมองตรงไปยังทางเบื้องหน้าไม่มีท่าทีจะอนาทรใดๆ
         ท่าทีนั้นยิ่งสั่งผมให้ร่างทั้งร่างนิ่งงัน ด้วยความหวาดกลัวว่าผมอาจจะถูกรังเกียจแบบนี้ตลอดไป
       กับ...คนที่เอาแต่สร้างปัญหา คนที่คอยจะขัดขวาง ก็ควรถูกทิ้ง
          ของไร้ประโยชน์
          คนโง่
        ป๋ากับผู้พันและลุงชาติบอกไว้แบบนั้น
             "พี่...โต ผม"
              "เงียบซะ"พี่โตเอ่ยขัดคำถามของผมก่อนด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ใบหน้าชาเฉยนั้นหันมามอง หน้าผมเพียงครู่ก่อนจะเบือนไปทางอื่น กริยาเพียงเท่านั้นแต่สร้างความรวดร้าวเสียดแทงเข้าไปในหัวใจได้อย่างง่ายดายนัก แต่ไม่ทันจะร้องไห้ ฝีเท้าที่หยุดลงและดวงตาคู่คมที่แสนคุ้นหันมาสบตาก็ทำให้คำพูดของผมถูกกลืนเข้าไปในลำคอ
              ยิ่งฝีเท้าหยุดลงยิ่งนึกใจหาย หรือท่ามกลางรั้วลวดหนามและจากสายตาของผู้คุมที่ยืนฟังทั้งสองฝั่ง..ผม...จะถูกรังเกียจและทอดทิ้งก็วันนี้
               "แค่แผลที่มือ ตอนปัดมีดไอ้ผู้พันออก" พี่โตหันมาสบตาผมแล้วเอ่ยปากสั้นๆ แต่ใจความนั้นกลับทำให้ผมชะงัก เมื่อนึกถึงผู้พันและเหตุการณ์ที่ตัวเองใกล้จะสลบ
            ที่แท้เสียงโวยวายคุ้นหูนั่นคือพี่โตเองเหรอ เสียงโครมครามที่ดังแทรกสติอันเลือนรางคือเสียงพี่โตอย่างนั้น
ใช่ไหม
              รู้ดีว่าอุ้มคนต้องใช้สองสองมือประคองแต่ผมก็ยังไม่คิดจะสน ไอ้เนมเอื้อมมือไปกำมือพี่โตแน่น ดึงออกมาจ้องมองเห็นรอยแผลที่ฝ่ามือหนานั้นด้วยดวงใจที่ปวดร้าว ร่างที่ลุกขึ้นยืนอีกครั้งหลังจากพี่โตปล่อยให้เดินเท้าลงเองโงนเงนขาสั่นเหมือนจะพับลงไม่วินาทีใดก็วินาทีหนึ่ง..
          รอยแผลไม่ได้มากมาย ไม่ได้ใหญ่โต เลือดไม่ได้เยอะ ไม่มีอะไรผิดแผลกจากแผลทั่วไปมากนัก แต่ผมกลับมองมันด้วยความรู้สึกผิดที่ท่วมท้น และยิ่งละอายใจมากขึ้นเมื่อสบตาคู่นั้นแล้วพี่โตไม่มีท่าทีเคืองโกรธอันใดเลย..
              ทั้งๆที่คนรักซึ่งทรยศแฟนตัวเองอย่างผม ไม่ต้องตาม ไม่เห็นต้องคอยมาทำถึงขนาดนี้..
             "ขอโทษ...." เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นไหว ดวงตาเบิกกว้างสั่นระริก..รู้สึกถึงลำคอที่ตีบตันเมื่อคิดถึงเรื่องราว
ที่ผ่านมา
            นี่เรากำลังทำอะไรกันอยู่?
      ทำไมถึงเอาแต่ทำร้ายกัน ทำไมถึงได้เอาแต่วนเวียน หลงวนอยู่ในทางแคบๆ
       ผมคิดไปในทางของผม พี่โตคิดไปในทางของพี่โต แล้วทำไมเราไม่คุยกัน..
      เราเป็นคนรักกัน ทำไมถึงไม่คุยกัน ทำไมเราถึงได้เอาแต่ทำร้ายอีกฝ่ายไม่มีหยุด
         เรื่องมันเริ่มมาจากไหน เรื่องมันเกิดจากอะไรผมแทบลืมมันไปแล้ว แต่ทำไม ทำไมต้องทำให้ผมและคนผมรักต้องเจ็บด้วย
           "พอได้แล้ว "พี่โตบอกเสียงสั่น นัยน์ตาสีเข้มที่มีร่องรอยช้ำจ้องมองสบตาผมนิ่ง..เงียบงันอยู่ท่ามกลางบรรยากาศยามเย็นของเรือนจำแดนสิบสอง
           "ขอโทษ"
            "บอกว่าพอไงล่ะ" พี่โตปฏิเสธคำพูดของผม จากนั้นร่างสูงก็นิ่ง ใบหน้าที่เคยสบตาผมมองออกไปยังเบื้องหน้า อันเป็นทางเดินเข้าสู่แดนสิบสองท่ามกลางแสงอาทิตย์ที่ส่องแสงยามเย็น
            "เนม" ฝ่ามือของพี่โตแตะลงที่ไหล่ บีบเบาๆหากช่วยคลายความไม่มั่นใจได้อย่างไม่น่าเชื่อ
            "ถ้ากูต้องจำคุกตลอดชีวิตมึงจะยังอยู่ที่นี่ไหม?"
            "ถ้ากูหายไปล่ะ มึงจะทำยังไง"
             "ถ้า..."
              "พี่เป็นยังไง ผมก็รักทั้งนั้น" ผมยิ้มเฝื่อนให้พี่โตพร้อมกับสูดหายใจลึก ตอนนี้ผมไม่ได้คาดหวังให้พี่โตเปลี่ยนใจหรือเปลี่ยนอุดมการณ์แล้ว  ใจคนมันเปลี่ยนยาก และหากการเปลี่ยนนั้นจะทำให้ต้องไม่มีความสุขผมก็ตัดสินใจว่าจะไม่ทำ และต่อให้มันไม่สำเร็จ พี่โตต้องเจอโทษจำคุกเพิ่มหรืออะไรก็ช่าง แต่ไม่ว่ายังไง ผมก็จะอยู่ข้างพี่โต.. อยู่ด้วยกันแบบที่เคยพูดไว้
          ..จะไม่ทอดทิ้ง จะไม่ไปไหน ต่อให้นาน..นานเพียงใดก็จะรอ  ขอแค่ได้อยู่ด้วยกัน..ขอแค่ได้รักกันเท่านั้น
             "..ความจริง การได้ไปครั้งนี้ ก็ดีอยู่หรอก " จู่ๆพี่โตก็เปลี่ยนเรื่อง ใบหน้าก้มมองฝ่าเท้าตนเองแล้วถอนหายใจปนยิ้มเฝื่อนๆ
"ก็คงดีหากไม่รู้ คงจะดีถ้าทำเป็นไม่สนใจซะ..ทุกทีกูทำเฉย เห็นพวกมันทำกับลูกน้องแบบไหนก็ยังเฉย เพราะกูคิดว่า
มันไม่เกี่ยวกับกู"
              "แต่ตอนนี้..."พี่โตเม้มปากแน่นพลางสูดหายใจลึก
              "ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว กูเห็นพวกมันทำกับมึงถึงได้รู้ว่าพวกมัน`ตัวเงินตัวทอง`บัดซบแค่ไหน..คิดแล้วนึกสมเพช..กูก็รู้อยู่ว่าพวกมันไม่ใช่คนเลว บอกตัวเองว่าอย่าไปเชื่อใจคนแบบนั้น..แต่กูก็ยังทำตามคำสั่ง ยังยอมฝากชีวิตกับพวกมัน ยังเชื่อ...ทั้งๆที่ไม่ควรจะเชื่อว่าลูกพี่อย่างมันจะให้ชีวิตใหม่กับกูถ้าได้ออกไปข้างนอกนั่น ทั้งที่เห็นอยู่กับตาว่ามันทำยังไงกับลูกน้องของตัวเอง.."
                              พวกคนกลับกลอก สับกลับ ไม่เคยสนใจลูกน้อง ไม่เคยสนใจใครนอกจากตัวเอง
             โตยังเคยคิดจะช่วยพวกมัน เคยคิดจะรับใช้ ยอมเดินอยู่ในเส้นทางมืดเพื่อให้คนที่เขารักได้มีความสุข
             แต่นี่มันไม่ใช่แล้ว พอมาเจอกับตาตอนนี้ยิ่งรู้ว่าโลกที่มืดมิดของพวกมันเป็นแบบไหน และคนพวกนี้ไร้หัวใจเพียงใด
             ทั้งที่รับปากว่าจะไม่ทำอะไรก็ยังลงมือ ทั้งที่บอกว่าพูดความจริงกลับโกหกหลอกลวง..คนแบบนี้ไม่สมควรฝากชีวิตไว้กับมัน
             คิดว่าถ้าออกไปได้จะมีความสุขเหรอ...น่าขำ เขากำลังจะพาตัวเองและคนที่เขารักเดินลงเหวมากกว่า
              พวกป๋ามันคิดจะใช้คนอื่น..
             โตนึกสังหรณ์ใจมาตั้งแต่พบกันครั้งที่แล้ว..และมันยิ่งทำให้เขาตัดสินใจได้ชัดเมื่อเห็นพฤติกรรมของพวกมันในวันนี้   
            เขาจะไม่ยอมเป็นเหยื่อ..
             "กูจะไม่ยอมแขวนชีวิตตัวเองไว้กับลูกพี่`ตัวเงินตัวทอง`ๆแบบนี้อีกแล้ว"
Improbabal 34 : เชื่อมั่น
         "กูจะไม่ยอมแขวนชีวิตตัวเองไว้กับลูกพี่`ตัวเงินตัวทอง`ๆแบบนี้อีกแล้ว"
      ใจความของประโยคคำพูดที่ออกมาจากพี่โต ทำให้ผมนิ่ง.
       ใบหน้าของคนพูดฉายแววเคร่งขรึม สีหน้าหมายมาดและแววตาวาววับนั้นบอกได้ว่าสิ่งที่ผมได้ฟังไม่ใช่การคิดไปเอง แต่หากฟังคำพูดนั้นแล้วผมทำได้เพียงนิ่งอึ้ง ปล่อยให้ความเงียบวิ่งผ่านเราสองไปช้าๆ ท่ามกลางบรรยากาศยามเย็น แสงอาทิตย์สาดเข้ามากระทบผิวแก้มฟกช้ำของผมและแววตาวาววับของพี่โตในระนาบเดียวกัน
        "พี่..."ผมเอ่ยเรียกพี่โตเบาๆ มองสีหน้าของคนพูดแล้วนิ่วหน้าน้อยๆ ด้วยรู้ถึงความนัยน์ของคำพูดนั้น
      หมายความว่าพี่โตจะไม่ยอมเข้าร่วมกับพวกป๋าอีกแล้วเหรอ?
       มันเป็นสิ่งที่ผมต้องการเพราะไม่อยากให้คนที่ตัวเองรักมาทำแบบนี้ แต่...ตอนนี้ความหวาดหวั่นกลับแทรกขึ้นมาในหัวใจ พี่โตพูดออกมาแบบนี้แล้ว มันแปลว่าคนรักของผมก็ตกอยู่ในอันตรายไม่ต่างกันไม่ใช่หรือ?
        ไม่รู้สิ ต่อให้ผมไม่อยากให้พี่โตทำแบบนี้ แต่ผมก็รู้..รู้ดีว่าหากอยู่ใต้อิทธิพลของป๋าย่อมจะดีกว่า สบายกว่าการตั้งตัวเป็นปรปักษ์กับเขาอยู่แล้ว และพี่โตที่เคยเลือกจะทำงานให้กับคนๆนั้นพอเปลี่ยนใจขึ้นมาจะเกิดอะไรขึ้น?
        และ...แผนการณ์ที่วางไว้แล้วล่ะ ? แล้วพวกพี่ๆคนอื่นในแดนสิบสองล่ะ?
        "มึงควรจะทำหน้าดีใจไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงหน้าซีดแบบนั้น"พี่โตเอ่ยปากถาม  ฝ่ามือวางบนหัวผมแล้วลูบเบาๆ
         "ไม่รู้สิ..." ไอ้เนมยิ้มเฝื่อน
"ก็ดีใจนะ แต่...พี่ก็รู้"
         "งั้นแล้วทำไมมึงถึงทำ" คำถามของพี่โตทำให้ผมชะงัก ไอ้เนมเงยหน้าขึ้นสบดวงตาสีเข้มคู่นั้น คำถามในแววตาหนักแน่นบ่งชัดว่าต้องการคำตอบ ดวงตาคู่นั้นเหมือนกวาดเข้ามาเพื่อค้นหาคำตอบในหัวใจ..ทำไมถึงทำ ทำไมถึงยังคิดทรยศ ทั้งที่รู้ดีว่าไม่มีหวัง..
       มันเป็นความคิดโง่ๆ เป็นเรื่องที่โง่ที่สุดที่ทำลงไป เดินเอาไม้ซีกไปงัดไม้ซุงก็มีแต่จะทำให้ไม้เล็กๆหักลงก็เท่านั้น
      แต่ทำไมถึงยังทำ..
          "ไม่ใช่คำตอบประเภทเพราะความยุติธรรมหรอก"ผมเอ่ยปากพลางยิ้มบางๆ
"ที่ผมทำ..ก็แค่...ไม่อยากเดินซ้ำรอยเดิมก็เท่านั้น"
     ผิดแล้ว...ผิดอีก  ทำแบบนั้นแล้วชีวิตจะมีอะไรดีขึ้นมาไหม?
      ถ้าเอาแต่ก้มหน้ายอมรับชะตากรรมอยู่ในคุกก็ต้องทำตัวแบบคนคุก เลวให้ได้เหมือนคนอื่นๆเอาตัวรอดและยอมทำผิดเพื่อจะอยู่รอด เรื่องนั้นเป็นความจริงที่ผมรู้ดีและผมก็รู้ว่าตัวเองเคยทำ แต่ครั้งนี้มันเกินไปจริงๆ

dung

ขอบคุณมากๆครับ

poomza

ขอบคุนมากครับ

GunGuy

ขอบคุณมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากมากคับคับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณครับ

iamalegend

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

ร่วมใจกัน ขอให้ชนะ

pt200

ขอบคุณครับ