OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 144

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
     เขาจะออกไป
    ไม่ใช่เพียงเพื่อตัวเอง แต่เพื่อคนที่เขารักด้วยเพื่อคำสัญญา สัญญาที่เขาอยากจะรักษาสักครั้งหลังจากที่ผิดพลาดทำให้มันร้องไห้มามากมาย..
     ต่อให้เพื่อนสนิทของเขาจะเอ่ยปากเตือนหรือพูดจาแบบไหน..ต่อให้โอกาสรอดมันน้อยและยังริบหรี่เหลือแสนเพียงไร ถ้าหากบอกว่าจะไปก็จะฝ่าฟันไปสัญญาไว้แล้วก็ต้องทำตามสัญญาให้ได้..จะไม่ยอมโกหกทำให้มันผิดหวังและร้องไห้อีกแล้ว
สัญญากับตัวเองแบบนั้น แต่ลางสังหรณ์บางอย่างกับคำพูดของไอ้โตกลับทำให้เขาขวดคิ้วเครียด เก็บงำความคิด
       “เมื่อกี้-เอี้ย-พี่โตมีอะไรเหรอ?” ไอ้เมฆเดินทำหน้างงๆมาหา มันเอ่ยถามพลางทำหน้าบูดไปด้วย วิทย์มองแล้วเลิกคิ้วอย่างนึกขำเล็กๆ ทั้งไอ้โตทั้งเมฆเป็นพวกฝังใจเหมือนกันจริงๆ ลองได้เกลียดขี้หน้ากันไปแล้วจะผ่านมากี่ปีก็ไม่หาย ขนาดไม่มีเรื่องวิวาทอะไรกันก็ยังทำหน้ามุ่ย ขู่ฟ่อดๆใส่อีกคนทันทีที่เข้าไปใกล้
        “ไร้สาระน่ะ มันไปหาป๋ามา มาบ่นไปตามเรื่อง” วิทยยักไหล่ ไม่บอกคำพูดของไอ้โตให้เมฆฟัง เพราะคนอื่นได้รู้แล้วอาจจะคิดไม่เหมือนเขา..ซึ่งนั่นก็หมายความว่าไอ้โตกับไอ้เนมมันอาจจะลำบากก็ได้ ต่อให้เขาไม่เอาด้วย แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะเปิดโปงหรือขัวขวาง..เขาจะไม่ขวางมันตราบใดที่มันไม่เข้ามาขวางทางเขา และถ้าพวกตนไม่มีเส้นทางใดพาดผ่านกันเลยก็คงจะดี
     ..อย่างหนึ่งที่วิทย์เริ่มจะเบาใจคือไอ้โตมันไม่ได้มีแผนจะขวางพวกที่อยากแหกคุก ที่มันคิดจะขวาง คือไอ้ป๋ากับผู้พันต่างหาก..
        “ทำหน้าแบบนั้น ไร้สารจริงรึเปล่าเถอะ” เมฆบ่นออกมาพลางทำสีหน้าหน่ายๆแบบรู้ทัน วิทย์มองแล้วหัวเราะหึๆ เอื้อมมือไปจิ้มขมับและบีบแก้มมันไม่เบานักอย่างหมั่นเขี้ยว
        “ทำเป็นรู้ดี” ว่าแล้วก็หัวเราะร่าพลางบีบๆขย้ำๆแก้มขาวๆนั่นอย่างมันส์มือ
         “โอ๊ย!เจ็บนะเว้ย” เมฆหน้ามุ่ย ออกปากบ่นพลางยกมือนวดขมับและจับแก้มตัวเองที่ถูกปลายนิ้วของคนรักทั้งทิ่มทั้งบีบเล่น กลั่นแกล้งกันจนเจ็บแปลบ
         “โถ..แค่นี้ก็เจ็บโอ๋ๆ พี่วิทย์ขอโทษ~ มามะมาให้จูบปลอบขวัญที..”วิทย์ว่าแล้วก็ก้มหน้าลงไปใกล้ เอื้อมมือดึงฝ่ามือของเมฆออกจากขมับและแก้มของเจ้าตัวด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแล้วก็จูบขมับจูบแก้มขาวนั้นแรงๆให้สมกับสีหน้างอนๆแสนน่ารักนั่น
          “เพี๊ยง~..อ่ะ หายแล้ว ก็นะ..ทุกทีเห็นบอกแต่ให้ทำแรงอีกๆ เลยนึกวะ.. โอ๊ย!” พูดไม่ทันขาดคำ หน้าแข็งเป็นต้องโดนหวดด้วยฝ่าเท้าของเจ้าคนเขินจัดที่ซัดเข้าให้แบบไม่ออมแรง วิทย์ร้องลั่นชักขาขึ้นวิ่งกระแด่วเข้าไปนั่งใต้ม้าหินอ่อนพลางครางโอดโอยทำหน้าเบ้ด้วยความเจ็บปวด
         “อ่ะ..พี่วิทย์..เจ็บมากไหม?” ตัวการเจ้าของฝ่าเท้าเดินมาหาสีหน้าอ่อยๆมองหน้าคนที่กำลังครางพลางลูบหน้าแข้งตัวเองอยู่งกๆ ดูจากสีหน้าท่าทางแล้วคาดว่าจะเจ็บจริง
           “เจ็บมาก ” วิทย์ลากเสียงทันควันแสดงความรู้สึก ก่อนจะเงยหน้าขึ้น หันมาทำตาหวานใส่คนมอง
“ถ้าอยากให้หายมานั่งตักเฮียสิจ๊ะ~”         
           “เฮียไหนว่ะ แม่ง” เมฆส่ายหน้ากับคำพูดนั้น แต่ต่อให้เขาบ่นก็ยังอุตส่าห์ทรุดตัวลงนั่งบนตักของเฮียที่ว่านั้น
จนได้
“มาอัพเกรดตัวเองเป็นเฮีย ตังค์ก็ไม่มี ถุย”
           “แหม หมั่นไส้คนรวยว่ะ” ฟังคำล้อเลียนประชดประชันนั้นแล้วนึกขำมากกว่าจะนึกโกรธ วิทย์เอื้อมมือไปรั้งคนที่นั่งตักอยู่ให้ซุกอกตัวเองแน่นขึ้นอีกนิดซึ่งเจ้าตัวก็ยอมโดยดี ยอมอยู่นิ่งๆขณะที่เจ้าของอ้อมแขนวางปลายคางลงกับขมับ
         “นี่...แล้วคนรวยแบบมึง ถ้าออกไปอยู่กับกู จะอยู่ได้ไหม?” คำถามที่ดังขึ้นทำให้คนฟังชะงัก เมฆขมวดคิ้วน้อยๆ
ก็จริงอยู่ว่าครอบครัวของเขา..ทั้งครอบครัวที่แท้จริงและครอบครัวที่เขาไปอาศัยอยู่ด้วยนั้นร่ำรวยพอตัว ตัวเขาก็มีเงิน
และทรัพย์สินในชื่อตัวเองอยู่ไม่น้อย แต่กระนั้นคำถามของคนที่กำลังกอดตัวเองอยู่ก็ยังชวนให้ขบขัน..
         “กูอยู่ในคุกนี่ได้ พี่ยังคิดว่าไปอยู่ที่ไหนไม่ได้อีกเหรอว่ะ?” เขาเลิกคิ้ว มองสบตาคนถาม
         “มันต่างกัน...” วิทย์สบตาคู่นั้นแล้วถอนหายใจพรู “ในนี้อย่างน้อยก็มีข่าวกินทุกมื้อ แต่ว่า..ที่ๆเราจะออกไปไม่ได้เป็นแบบนี้ บางครั้งอาจจะต้องอด บางครั้งอาจจะต้องหนี อาจจะต้องเจอเรื่องไม่ดีอีกมาก แล้วมึง....”
          “กูอยู่ที่ไหนก็ได้ ถ้าได้ไปกับพี่” เมฆเอื้อมมือปิดปากคนที่กำลังพูดไว้แค่นั้น เขาจ้องตาวิทย์แล้วเอ่ยความในใจออกมาอย่างหนักแน่น ไม่ใช่คำหวาน ไม่ใช่คำเยินยอหรือคำพูดเพ้อพร่ำ..แต่นี่คือความจริง เป็นความรู้สึกจากใจของเขาที่ไร้การปรุงแต่งใดๆ
          “ชีวิตนี้กูเจอเรื่อง-เอี้ย-ๆมาเยอะซะจนคิดว่าจะเป็นยังไงต่อไปก็ได้แล้ว..เพราะฉะนั้นไม่ต้องกลัวหรอกว่ากูจะทนไม่ได้ ขออย่างเดียวแต่มีคนอยู่ข้างๆ มีใครก็ได้อยู่ด้วยกัน ใครก็ได้ที่จะคอยจับมือกูไว้แล้วบอกว่าไม่เป็นไร...”
           “เข้าใจแล้ว” วิทย์เอื้อมมือเข้ากุมฝ่ามือที่สั่นระริกนั้นไว้ และบีบมันเงียบๆโดยไม่พูดอะไร แต่ความอบอุ่นและความคุ้นเคยที่ได้รับทำให้เมฆอมยิ้มพลางลอบมองเสี้ยวหน้าที่แสนคุ้นเคยนั้นอย่างรักใคร่ วิทย์ก็เป็นแบบนี้ ไอ้พี่วิทย์
ของเขามันก็เป็นแบบนี้เสมอไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ คนที่ไม่ถนัดในการเอ่ยคำปลอบประโลมหรือคำหวานให้กำลังใจ วาจาหรือก็ทั้งพาลพาโล ชอบโวยวายทั้งหยาบกระด้าง แต่คนๆนี้กลับมีอ้อมแขนที่อบอุ่น มีคำตอบ มีการรับปากแทนคำปลอบใจ ทำให้เขายิ้มได้ แทนที่จะมานั่งโอ๋กันเหมือนเด็กๆ..
         เพราะอยู่กับคนๆนี้ทำให้เขารู้สึกได้ว่าไม่ถูกผูกมัด ไม่ได้ถูกเงาดำของอดีตและความผิดร้ายแรงตามหลอกหลอน กระทั่งฝันร้ายในความทรงจำก็ยังเบาบางนักยามได้กุมมือกันผ่านวันคือที่มีแต่ความสบสนวุ่นวาย  
          “เมฆ..มึงชอบต้นไม้ไหม?” คำถามที่ดังขึ้นเงียบๆทำให้เมฆชะงัก..
          “ก็..ชอบอยู่” ไม่ได้รำคาญขี้เกียจดูแลแต่ก็ไม่ใช่ประเภทที่จะมานั่งประคบประหงมอะไรนักหนา
          “แล้วสวนล่ะ?”
          “หา...นี่ตกลงจะถามให้ได้อะไรว่ะเนี่ย..?” เมฆขมวดคิ้ว ร้องครางในลำคอด้วยความไม่เข้าใจ เบ้หน้าหันขวับไปสบตาคนที่พูดอะไรแปลกๆมาตั้งแต่เมื่อครู่
           “เอ้อ..คือบ้านกูที่จันทบุรีน่ะเป็นสวนผลไม้ ปลูกหมดตั้งแต่ทุเรียน มังคุด เงาะ ยันกระยาสารทก็แค่ถามเผื่อจะลากใครบางคนไปปล้ำในสวนแค่นั้นเอ๊ง~” ไอ้ที่ว่าปลูกกระยาสารทน่ะตอแหลแน่ๆ แต่ไอ้ที่บอกจะปล้ำเขาในสวนนี่เมฆ
ไม่แน่ใจว่ามันจะไม่ทำจริง!
           “อ๋อ นี่จะเอากูไปเป็นแรงงานไม่พอ ยังกะเอากูไปทำอนาจารกลางที่โล่งด้วย สันดานจริง” เมฆบ่นแล้วทำหน้าเบี้ยวใส่คนพูด แต่กระนั้น เขาก็ยังอมยิ้ม.. ..เพราะคำพูดนั้นมันหมายถึงการได้ไปใช้ชีวิตร่วมกัน ไม่ใช่เหรอ?
           “แล้วเอามั้ยล่ะ?” วิทย์เอ่ยถามกลับ ดวงตาพราวระยับ
           “ถ้าถางหญ้าดีๆจะลองคิดดู” เมฆตอบทีเล่นทีจริงอย่างร่าเริง
          “โหย ใครจะมาลำบากถางหญ้าว่ะ กระท่อมก็มีหรอก!” วิทย์ว่าพลางหัวเราะลั่นอย่างชอบใจ และทำให้เมฆหัวเราะตามไปด้วยได้ไม่อยาก ไอ้คำพูดที่ว่าจะลากเขาไปทำอะไรๆกลางสวนผลไม้น่ะช่างมันก่อนเถอะ มันไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร ไม่เท่ากับใจความสำคัญที่บอกให้เขาได้รู้ว่ายังมี”บ้าน”ให้กลับไป
       บ้านของเขามันไม่ใช่ที่อยู่ของเขามานานแล้ว และที่นี่ก็ยิ่งไม่ใช่เข้าไปใหญ่ แต่ถ้าเป็นที่นั่น ที่บ้านของวิทย์ จะสวนผลไม้สวนลองกอง กระยาสารท หรือไร่แห้วก็ช่าง ไม่ว่าจะเป็นที่ไหน เขาก็จะไปทั้งนั้น ถ้ามีคนที่เขารักอยู่ด้วย ไม่ว่ายังไงก็จะตามไป     ..ตามไปหาความสุข   แต่ไม่รู้เพราอะไร..ความสุขมักจะอยู่กับเขาไม่นาน..
          “ก่อนที่จะไปสวนผลไม้หรือทำอะไรๆช่วยลุกขึ้นและมาฟังเรื่องที่จำเป็นต้องทำด้วย” เสียงที่คุ้นหูแม้ไม่อยากจะคุ้นทำให้เสียงหัวเราะของชายหนุ่มสองคนขาดหาย วิทย์ขมวดคิ้วฉับ เขาออกแรงกอดรัดคนบนตักแน่นขึ้นอย่างไม่รู้ตัวยามที่หันไปสบมองดวงตาและใบหน้าที่เขาแสนคุ้น..ทั้งคุ้นทั้งเกลียดนั่น
      “อย่าคิดจะเดินหนีถ้ายังฟังไม่จบ” คำพุดดักทางราวกับรู้ทันทำให้ร่างของวิทย์และเมฆที่ลุกออกจากม้าหินอ่อน ทำท่าจะเดินหนีกันไปให้พ้นตาอย่างที่เคยทำมาตลอดต้องชะงัก
         “มีอะไร”
         “ได้ยินที่พูดแล้วนี่” กันย์จ้องสบตาวิทย์พลางเอ่ยตอบสั้นๆ เขาเผื่อแผ่สายตาห่วงหาไปให้คนอีกคนข้างกายมันด้วย แต่เจ้าของใบหน้ายิ้มแย้มแสนน่ามองเมื่อเมื่อครู่กลับหุบฉับ จ้องสบตาเขาด้วยท่าทีปึ่งชา.. ..หัวใจปวดแปลบ ทันทีที่ได้มองเห็นอาการนั้น
         “ไอ้โตเป็นคนจัดการ” วิทย์เอ่ยปากสวนทันควัน แม้ว่าไอ้โตมันจะกำลังวางแผนต่อต้านป๋า แต่มันแค่กำลังวางแผนไม่ใช่เหรอ? มันคงไม่โง่ถึงขนาดจะโพล่งออกมาดื้อๆให้พวกป๋าจับได้หรอก
         “ตอนนี้ใครเป็น”ลูกพี่”คุณ” คำตอบที่ได้ยินจากปากเจ้าคนน่าชังนั้นทำให้กันย์หันไปสบตามันอีกครั้ง ร่อยรอยความไม่พอใจในสีหน้าและแววตาคู่นั้นแสนชัดเจน เพราะความหงุดหงิดและเกลียดชังจึงทำให้เขาเอ่ยคำๆนั้นออกมา
        “แทนที่จะมานั่งฝันเพ้อไร้สาระ รีบเตรียมตัวซะไม่งั้นอย่าหาว่าผมไม่เตือน”   
         “............”
        “ป๋าเลือกให้คุณกับ ผมไปคุ้มกัน ระหว่างที่โตจัดการข้างหน้า”  
       วิทย์หรี่ตาลงช้าๆ เขาสบมองดวงตาคู่นั้น มันไม่ได้ฉายแววหลอกลวงหรือล้อเล่น นั่นทำให้ตนเองเป็นฝ่ายต้องหันไปบอกลาคนรักด้วยเรื่องของงาน ก่อนจะเดินตามหลังเจ้าคนเอ่ยเรียกไปเงียบๆ หากสมองกลับปั่นป่วนหนัก..
       เลือกให้ไปคุ้มกัน..คำพูดออกดี แต่ความหมายไม่ใช่
        ..มันหมายความว่ากำลังเลือกเขาไปเป็นโล่กันกระสุน..และโล่กันกระสุน..
     หมายความอีกอย่างว่าเขามีสิทธิจะตายมากกว่าใครๆ
Improbable 37 :  เชือกที่แก้ไม่ออก
      "ป๋าเลือกให้ผมกับคุณไปคุ้มกัน ระหว่างที่โตไปจัดการข้างหน้า"
           คำพูดนั้นยังก้องในสมอง ขณะที่เดินตามหลงมันมาเพื่อจะพูดคุยถึงรายละเอียดที่เกิดขึ้น วิทย์ขมวดคิ้วแน่น จ้องมองแผ่นหลังของคนที่เขาเกลียดมันนัก..แต่ขณะเดียวกันก็ยัง"รัก"ด้วยความไม่เข้าใจ
      สมองมึนงง เต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ ไม่พอใจ ไม่เข้าใจว่าจะอะไรกันนักกันหนา ไม่รู้ว่าไอ้คนตรงหน้ามันจะจ้องจองล้างจองผลาญกันไปจนถึงเมื่อไหร่
     ไม่ได้อยากจะให้มันรัก รู้อยู่แก่ใจว่ามันเกลียดขี้หน้า วิทย์ก็เกลียดมันเหมือนกัน เกลียดจนไม่อยากจะเจอ เพราะฉะนั้นก็ไม่ต้องมาเห็นหน้ากัน แบบนี้ดีแล้วไม่ใช่เหรอ จะมายุ่งวุ่นวายอะไรกันอีก!
         "เรื่องนี้ไอ้โตมันคุม" เม้มปากแน่น หรี่ตาลงมองสีหน้าท่าทางของไอ้คนตรงหน้าอย่างสังเกตสังกา ต่อให้ยังเคืองโกรธและไม่พอใจแค่ไหน แต่ท่ามกลางสถานการณ์แบบนี้สติเป็นสิ่งที่จำต้องมี แม้ว่าจะรู้สึกเช่นไร
        "ก็ใช่" กันย์รับคำ เลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งแล้วรับด้วยสีหน้าปกติ ซึ่งคนมองนั้นแสนจะหงุดหงิดใจนัก โดยเฉพาะตอนนี้ที่มันยังทำเล่นลิ้นงี่เง่า ถ้ามันบอกว่า"ก็ใช่" บอกว่าไอ้โตเป็นหัวหน้าคุมงานนี้ แล้วคนอย่างมันที่ไม่ได้เป็นหัวหน้า จะเดินออกปากสั่งบงการเขาแบบนี้ได้เหรอ?
         "ถ้าใช่แล้วมึงมีสิทธิ์อะไร?" วิทย์ถามกลับทันควัน เขาชักสีหน้าขัดใจใส่อีกฝ่ายที่ยังคงนิ่ง รับคำด้วยท่าทีไม่รู้ร้อน
          "คนเป็นลูกพี่ จำเป็นเหรอที่ต้องมายืนสั่งลูกน้องทีละคนว่าต้องทำอะไร" กันย์เลิกคิ้ว สีหน้าเหยียดหยันกับท่าทีของคนพูดอย่างปิดไม่มิด เขาไม่คิดจะรักษารอยยิ้มบนใบหน้ามากเท่าไหร่นัก สาเหตุหนึ่งก็เพราะอยู่ต่อหน้าไอ้วิทย์ที่เขาชังน้ำหน้า และอีกหนึ่ง ก็คงเพราะภาพเมื่อกี้ที่เขาเห็น..
        หัวใจปวดแปลบ เจ็บ..และยังคงเจ็บ ทั้งยังไม่เข้าใจ ว่าเขาทำอะไรผิดพลาดไปตรงไหน?
        วางแผนไว้แล้ว ทุกอย่างก็รัดกุม ทำดีแล้ว ทำไมคนสองคนที่เคยเป็นหมากในเกมส์ถึงได้ล้มกระดานและออกมากอดคอ รักใคร่กันได้..
        ทำไม น้องชายที่รักถึงได้ทอดทิ้งเขา แล้วมีความสุขกับคนที่เขาเกลียดขี้หน้าแบบนี้?
         ยิ่งคิด ยิ่งมองไม่เห็นความเป็นไปและสาเหตุทั้งหมด  หากต้นเหตุที่เขาแสนชังที่ยืนหน้าบึ้งตรงหน้า เป็นเหมือนคำตอบชั้นดี ที่จะบอกได้ว่ามันเป็นเพราะเหตุใด..
         ถ้าเพียงแต่ไม่มีมันอยู่..
            "งั้นมึงจะบอกว่านี่ไอ้โตเป็นคนสั่ง?" วิทย์ถามกลับ เขาขมวดคิ้ว จ้องมองสบแววตาเย็นยะเยียบของไอ้กันย์อย่างนึกกังขา ไอ้เรื่องที่ว่าไอ้โตมันจะมอบหมายงาน บงการสั่งให้ไอ้กันย์ทำโน่นทำนี่ตามแผนน่ะเป็นไปได้ เพราะอย่างไร
ไอ้กันย์ก็ยังเป็นระดับตัวเบ้งๆในคุก มันเป็นลูกพี่..และมีสิทธิ์สั่งเขาอย่างที่เห็น
            แต่ที่ไม่เข้าใจ คือทำไมไอ้โตถึงไม่บอก ไม่พูด?
           เจอกันก็เมื่อกี้ ไม่เห็นมันพูดอะไร ไม่เห็นมันบอกว่าเขาต้องทำงานนั้นงานนี้แบบไหน จำเป็นเหรอที่ต้องให้
ไอ้กันย์มาพูด หรือต่อให้จำเป็น ไอ้โตมันก็น่าจะบอกล่วงหน้าอยู่ดี..
        ถ้าไม่ได้พบไอ้โตมาเมื่อกี้วิทย์อาจจะเชื่ออาจจะนิ่งฟังอย่างสงบ แต่พอความระแวงถูกจุดขึ้นมาด้วยการตัดสินใจของคนอย่างไอ้โตถ้าขนาดเพื่อนรัก เพื่อนสนิท มันยังมาบอกว่าไม่เอาด้วย ไว้ใจไม่ได้  มาตอนนี้กับคนอื่นมันก็ยากที่จะฟังและทำตามแบบไม่ตะขิดตะขวงใจต่อให้คนที่มาบอกข่าวไม่ใช่ไอ้กันย์ วิทย์ก็ยังต้องระแวงอยู่วันยังค่ำ เมื่อตอนนี้คนพูดเป็นไอ้กันย์ เขายิ่งต้องระแวงอีกเป็นเท่าตัว..

GunGuy

ขอบคุณมากๆครับ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากน้าคับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณครับ

iamalegend

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

หรืออีกันย์ ไม่รู้ว่าวิทย์สนิทกับโต

pt200

ขอบคุณครับ

guwin001

ขอบคุณครับ