OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 145

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

        ถ้าไม่ได้พบไอ้โตมาเมื่อกี้วิทย์อาจจะเชื่ออาจจะนิ่งฟังอย่างสงบ แต่พอความระแวงถูกจุดขึ้นมาด้วยการตัดสินใจของคนอย่างไอ้โตถ้าขนาดเพื่อนรัก เพื่อนสนิท มันยังมาบอกว่าไม่เอาด้วย ไว้ใจไม่ได้  มาตอนนี้กับคนอื่นมันก็ยากที่
จะฟังและทำตามแบบไม่ตะขิดตะขวงใจต่อให้คนที่มาบอกข่าวไม่ใช่ไอ้กันย์ วิทย์ก็ยังต้องระแวงอยู่วันยังค่ำ เมื่อตอนนี้คนพูดเป็นไอ้กันย์ เขายิ่งต้องระแวงอีกเป็นเท่าตัว..
..มองสีหน้า ดูแววตาและสังเกตท่าทีที่เขาไม่เคยมองออก ยิ่งมองไม่ออกก็ยิ่งเคืองใจ ยิ่งมองไม่เห็นยิ่งหงุดหงิด
          มีแต่สีดำ มีแต่ความมืด มีแต่การกระทำไม่รู้ที่มา มีแต่หลุมที่ไม่อาจหยั่งถึง!
         ไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าไหร่ คนอย่างไอ้กันย์ วิทย์ก็มองเห็นมันเพียงแค่นั้น มีแค่นั้นจริงๆ
            "ไม่ได้ฟังที่พูดเหรอ" กันย์ตอบคำเจ้าคนที่กำลังมองเขาอย่างระแวงด้วยสีหน้าเรียบเฉย ป๋าเลือกให้ไปคุ้มกัน..ป๋าเป็นคนเลือก ต่อให้โตจะเป็นหัวหน้า แต่ป๋าคือคนที่เราต้องฟัง ถ้าป๋าต้องการให้ไปคุ้มกัน แกจะขัดรึไง?
             คำพูดที่ได้ยินทำให้คนฟังนิ่ง วิทย์ขมวดคิ้ว..จ้องมองใบหน้าและท่าทีของคนตรงหน้าอย่างใคร่ครวญ คำพูดของมันก็ถูก ยังไงป๋าก็ใหญ่สุด ไม่ใช่ไอ้โตและยิ่งไม่ใช่คนที่ตอนนี้ควรจะเดินตามเมื่อมันบอกว่าไม่ทำ แต่ที่สงสัยน่ะมันเรื่องอะไร ป๋ากำลังคิดอะไร? นึกยังไงถึงให้เขาไปช่วยคุ้มกัน?
          ....หรือคนสั่งจะเป็นป๋า แต่คนเสนอให้เลือกเขา มันจะเป็นไอ้คนตรงหน้ากันแน่!?
              "หึ..ฝีมือมึงสินะ" ทันทีที่ได้ข้อสันนิษฐานซึ่งไม่ต่างจากคำตอบ ความสงสัยทุกสิ่งก็พลันกระจ่าง     
         ในสมองคิดไปถึงคำพูดของไอ้โตเมื่อครู่..ที่มันบอกว่ามีคนทรยศ ที่มันบอกให้ระวังตัว...
         นี่ไม่อาจเรียกได้ว่าคนทรยศ มันเป็นพวกเดียวกัน แต่มันก็จงใจ มันแสดงออกชัดเจนมาแต่ไหนแต่ไรแล้วว่าต้องการจะฆ่าและกำจัดเขาไปให้พ้นตา
              วิทย์แสยะยิ้ม พ่นลมหายใจออกจากจมูกอย่างนึกหยัน สาแก่ใจมึงล่ะสิ
              "สาแก่ใจ?" กันย์เลิกคิ้ว ทวนคำพลางมองหน้าคนพูดด้วยท่าทีเรียบเฉย
"นี่มันงาน..จะผมให้สาแก่ใจเรื่องอะไรไม่ทราบ"
              "เฮอะ!ฟังหมามันเห่ายังน่าเชื่อกว่าลมปากมึงเลย" วิทย์สวนกลับทันควัน จะให้เชื่อว่าคนอย่างไอ้กันย์ไม่คิดตลบหลังทำร้ายกัน จะให้คิดว่านี่เป็นแค่งานจริงๆที่ไม่มีอะไรเคลือบแฝง มีแต่คนโง่เท่านั้นที่จะคิดได้
             งาน..หึ ตลกล่ะ  มันกำลังขุดหลุมให้เขาเข้าไปตายในกับดักนั้นเสียล่ะมากกว่า!
                "งั้นเหรอ..แล้วใครกันนะ ที่เคยเชื่อฟังกูอย่างกับหมาโง่ๆ" กันย์สวนกลับคำอย่างไม่ยอมแพ้ ไม่คิดจะรักษามารยาท พูดจาดีๆหรือทำเป็นยิ้มยินดีกับคนตรงหน้าให้เสียเวลา คนอย่างมันไม่มีค่าจะให้เขาชายตามองและสนใจอะไรไปมากกว่าเสี้ยนหนามที่จะต้องถอนทิ้ง
                  โง่เง่า ไร้ค่า อุปสรรค ชิ้นสำคัญที้ต้องกำจัดมันอย่างเร็วที่สุด จะไม่มีวันยอมพลาด จะไม่มีวันใจอ่อนเหมือนคราวนั้นอีกแล้ว!
                "อย่าลำพองใจให้มันมากนัก.." วิทย์หัวเราะหึ มองหน้าคนพูดด้วยดวงตาวาววับ เขาสบตามัน มองตามันสู้
กับดวงตาคู่นั้นที่เคยหลบซ่อนมาตลอดเพราะความรู้สึกในใจ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ ตอนนี้เขาสามารถจะจ้องมองมันตรงๆด้วยหัวใจที่เข้มแข็งกว่าเดิมได้แล้ว  ต่อให้จะรัก..แต่ตอนนี้วิทย์มีคนที่รักมากกว่า ซึ่งไม่ใช่มัน!
                "มึงไปเอาความมั่นใจมาจากไหนวะไอ้กันย์..พูดเองว่ามันเคยเกิดขึ้น..บอกว่ากูเคยเชื่อฟังมึง แค่นี้ยังไม่สำเหนียกอีกเหรอ ว่าอะไรมันต่างไปจากเดิม"  
            วิทย์เม้มปากแน่น จ้องหน้าไอ้วายร้ายตรงหน้าเขม็ง ท่าทีแข็งกร้าวชัดเจนบอกถึงอาการไม่ยอมแพ้..จะไม่แพ้
เขาจะไม่ยอมแพ้อีกแล้ว
            จะไม่มีวันยอมแพ้กับความรักโง่ๆ ความฝังใจบ้าๆที่ทำให้เขากลายเป็นคนใจอ่อน ทำอะไรผิดพลาดอีก ไม่ว่ามันจะเป็นคนที่เขายังรัก แต่สมองและหัวใจอยู่คนละส่วน ต่อให้หลายครั้งหัวใจจะไม่เชื่อฟัง แต่ตอนนี้ที่เขามีใครอีกคนอยู่ข้างกาย จะมายอมพลาดง่ายๆเพียงเพราะรักมันเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว โดยเฉพาะเมื่อใครอีกคนนั้นเป็นคนที่เขารัก และสัญญาว่าจะอยู่ด้วยกัน..ภาพรอยยิ้มและใบหน้าสดใสของคนข้างกายกระจ่างชัด.. ฝ่ามือของวิทย์กำแน่น...
              "ถ้านี่เป็นงานที่ให้กูทำกูก็จะทำ..แต่มึงอย่ามาหวัง ว่ากูจะเป็นเหมือนเดิม.."   เฮียวิทย์แห่งแดนสิบสองประกาศชัดด้วยดวงตาวาววับ
"ดูมึงที่ทำท่ามั่นอกมั่นใจแล้วกูแทบจะอ้วก เอาแต่พร่ำเพ้อถึงอดีตบ้าบอคอแตก..ใครกันแน่ที่ไม่มองความจริง เอาแต่พร่ำเพ้อโง่ๆไปวันๆ..."
                "กูเป็นลูกน้องมึง ร่วมมือกับมึงเพื่อจะได้ออกไปเท่านั้น อย่ามาเพ้อเจ้อว่ากูจะยอมถวายหัวจงรักภักดีกับพวกป๋าหรือแม้แต่กระทั่งตัวมึง  อย่าหลงตัวเองให้มันมากนัก.."
                  "หึ"
            กันย์เลิกคิ้ว ขึ้นคล้ายขบขัน จ้องมองใบหน้าของคนพูดด้วยท่าทีเฉยชา คำพูดของมันไม่ต่างกับลมไร้สาระที่พัดผ่านหู เขาไม่คิดจะสนใจ ไม่คิดจะฟังหรือหาสาระอะไรจากการท้าทายไร้สาระ บอกว่าจะร่วมมือเพราะแค่อยากออกไป...ก็ใช่ ถูกแล้วนี่  บอกว่าอย่ามาหวัง ว่ามันจะยอมทำตามงกๆ...ใครหวัง? กันย์ไม่เคยหวังอะไรกับคนอย่างไอ้วิทย์อยู่แล้ว ในความรู้สึกมากมายที่มีต่อมันยังสับสน แต่ไม่มีอะไรที่จะเรียกว่าความหวังสักอย่าง อย่าหลงตัวเองให้มากนัก..?
            ...ใครกันแน่ที่ตอนนี้กำลังระเริงกับภาพอนาคตงี่เง่า วาดฝันเพ้อพกต่างๆนาๆโดยไม่มองถึงความจริง..
               กันย์จ้องมองแผ่นหลังของเจ้าคนที่เดินออกไปอย่างเฉยชา  แม้จะไม่ได้คุยอะไรมากกว่าบอกถึงกำหนดการณ์คร่าวๆ แต่เขาก็รู้ว่ามันมากเกินพอแล้ว จะมีอะไรอีกล่ะ ก็แค่บอกให้มันรู้ตัว บอกให้มันทำตามหน้าที่ บอกให้มันเตรียมใจ ว่าจะต้องตายก็เท่านั้น..
               มึงจะชูคอยยิ้มร่าได้แค่ตอนนี้เท่านั้นแหละไอ้วิทย์...
               กันย์จ้องมองตามแผ่นหลังของคนที่เขาเกลียดขี้หน้า ความกรุ่นเคืองในอกยามได้เห็นมันยืนอยู่กับน้องชายที่รักของเขา กำลังมีความสุข พูดคุยหัวเราะเล่าถึงอนาคตที่จะมีร่วมกันทำให้ในใจจุกร้าวแทบกระอัก
             คนที่เคยทำร้าย..คนที่เคยหักหลัง ทรยศและทำเรื่องชั่วๆกับเมฆ ไอ้วิทย์คนนั้นมันยังมีหน้ากลับมากอดน้องชายของเขาอีกหรือ? คนแบบมัน ยังกล้าจะมาเเย่งน้องชายของเขา ยังกล้าจะมาแย่งของรัก คนสำคัญ..ยังมีหน้ามามีความสุขกับคนที่ครั้งหนึ่งมันเคยทำร้ายได้อย่างไร?
                น้องชายที่น่ารักของเขาต้องเปลี่ยนไปเพราะมัน เมฆต้องเจ็บปวด กลายเป็นคนแบบนี้ก็เพราะมัน ทุกอย่างก็เพราะมัน ! เพราะมันทั้งนั้น!
                 "บอกไปแล้วนะ ว่าให้เตรียมตัว.."
            ...เพราะจะไม่มีคำว่าปราณีอีกแล้ว
            สองครั้งที่พลาด ใจอ่อน ไม่ลงมือ เป็นแค่ความผิดพลาด ความผิดพลาดเท่านั้น
           กันย์จะไม่ปล่อยให้ไอ้หนามตำใจมันมีชีวิตลอยหน้าลอยตาอยู่กับคนที่เขารักอีกเป็นอันขาดไม่มีวัน..ไม่มีวัน...
           คราวนี้..ทุกอย่างจะต้องจบลงเสียที มันไปเอาความมั่นใจมาจากไหน ใครเป็นคนสั่งให้มันทำกันแน่?
              วิทย์ขมวดคิ้วแน่น ความคิดยังคงเต็มไปด้วยความสงสัยมากมายแม้จะเดินออกมาจากจุดนั้นแล้วก็ตาม สีหน้าของวิทย์ยังเต็มไปด้วยความครุ่นคิด หลายอย่าง หลายเหตุการณ์ที่ปรากฏมันเริ่มแปลกๆ ตั้งแต่เรื่องที่ไอ้เนมมันเป็นสาย เรื่องที่จู่ๆไอ้โตก็มาบอกว่าจะไม่ร่วมด้วย และยังเรื่องที่ไอ้กันย์มันมาบอกให้เขาทำงานคุ้มครองป๋ากับมันอีก
           เป็นธรรมดาที่คนเกลียดกันก็คงไม่อยากเห็นหน้า แต่เรื่องให้เขาไปคุ้มครองป๋าพร้อมมัน อาจจะเพราะมันกำลังวางแผนจะเชือดเขาเงียบๆก็ได้..การลากตัวเขาไปตายน่ะมันพอฟังขึ้น แต่ที่ฟังไม่ขึ้น คือมันไปเอาคำสั่งนี้มาจากป๋า..ป๋าที่สั่งออกมาเหมือนรู้ว่าไอ้โตคิดจะทำอะไร..
           หรือจะรู้จริงๆ...
             วิทย์ขมวดคิ้วแน่น คิดแล้วยิ่งเครียด สมองยิ่งตีความไปมากมาย ในแดนสิบสองนั้นอาจกล่าวได้ว่าไอ้โตมันใหญ่สุด แน่สุด แต่ยังไงก็ยังมีคนที่ใหญ่กว่านั่นคือพวกป๋า..บรรดาวายร้ายผู้มีอิทธิพล ผู้ร้ายตัวเอ้ที่ผ่านชีวิตมามากกว่า มีเล่ห์เหลี่ยมมากกว่า..ประสบการณ์และเกมส์ที่เก๋ากว่า วิทย์ก็พอจะรู้ชัด ถ้าป๋ามันดูคนไม่เป็นมันคงไม่เลือกไอ้โตมาทำงานนี้ แต่เพรามันดูคนเป็น ถ้ามันดูออกล่ะ ว่าไอ้โตคิดจะทำอะไร ถ้ามันรู้..งานนี้ไอ้โตก็อาจจะลำบาก..
                ถ้าป๋ารู้...โตมันอาจจะโดนเก็บ..
                หรือคำสั่งที่มาจากไอ้กันย์ จะเป็นหนึ่งในแผนนั้น..ให้เขาช่วยคุ้มกันป๋ากับพวก ทำงานแบบนั้นกับไอ้กันแค่สองคน...ไม่สิ...
             วิทย์สบถอุบ คราวนี้สีหน้ายิ่งแปรเป็นยุ่งยากยิ่งขึ้น ฝ่าเท้าชะงักกึกอย่างลืมตัวเมื่อลองทบทวนถึงสิ่งที่จะเกิดและผลของมันแล้วนึกหนาววูบในใจ
             เรื่องไอ้หมอเถื่อนนั่นมันจะวางแผนเชือด จงใจจะหาเรื่องลากไปฆ่าให้หมดเสี้ยนหนามตำตา เรื่องนั้นน่ะรู้อยู่แล้ว รู้มานานแล้วว่าไอ้กันย์มันเกลียด กับสถานการณ์นี้ คนที่เป็นลูกน้อง คนที่อ่อนแอกว่าก็ต้องถูกใช้เป็นธรรมดา
เป็นความผิดของเขาเองที่ไม่"แกร่ง"ให้ได้เหมือนอย่างไอ้โตหรืออย่างน้อยก็สามารถจะงัดข้อกับไอ้กันย์ได้อย่างสูสี
             แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แค่ลากเขาไปตายเสียแล้ว  คำพูดของไอ้โตฉุกให้คิด ..นึกได้ถึงเรื่องที่มันจะทำ
             ไอ้โตมันจะโค่นป๋า.. มันเป็นคนบอกมันพูดชัดเจนว่าจะทำ จะไม่ยอมตกเป็นเบี้ย และจะขัดขวางป๋าให้ถึงที่สุด..
             แค่ไม่ร่วมด้วยกับการแหกคุกครั้งนี้ก็ว่าหนักหนาแล้ว ไอ้โตมันยังพยายามรอบชอมไม่ให้เขาโดนหางเลข
มันบอกว่าไม่อยากทำตามก็ไมต้องทำ แต่กระนั้นมันก็บอกว่าหากเขาขวางมันก็พร้อมจะลุย
           ..เพิ่งนิ่งคิดไปไม่นาน ก็ยังหวังให้เรื่องมันจบลงโดยที่ไม่ต้องปะทะหรือทำร้ายกัน กับเพื่อน..ต่อให้อุดมการณ์แตกต่าง ต่อให้คิดไม่เหมือน ต่อให้อยู่ฝั่นตรงข้าม แต่เพื่อนก็ยังเป็นเพื่อน และกับเพื่อนที่สนิทสนมกันมานานปีอย่าง
ไอ้โต เป็นไปได้เขาก็ไม่อยากจะมีเรื่องกับมัน.. แต่ตอนนี้มันเป็นไปไม่ได้แล้ว..
                  ถ้าไอ้โตลงมือ เขาก็ต้องลงมือ หากอยากออกไป หากอยากมีอิสระก็ต้องทำตามคำสั่ง ไม่ว่าคำสั่งนั้นจะเป็นเช่นไร เลวร้ายเท่าไหร่หรือมาจากใครคนไหน...
                 เพื่ออิสระ...อิสระที่คราวนี้ อาจจะต้องเหยียบลงบนเลือดของเพื่อนพ้องที่คบหากันมานาน..
                   วิทย์ก้มหน้าลงช้าๆ จ้องมองเศษหญ้าใต้ฝ่าเท้า ขณะที่ดวงตาขุ่นมัวด้วยความเครียดขึงที่เริ่มปะทะในใจ..
                 ไอ้โตจะจัดการป๋า ขณะที่เขาต้องไปคุ้มกันป๋า ..ช่างเป็นการจับคู่ที่เหมาะสมเหลือเกิน อย่างกับคนทำมันรู้แล้วอย่างนั้น
                 นึกแล้วก็ต้องร้องหึ ไพล่คิดไปถึงไอ้คนที่ไม่ว่าเมื่อไหร่มันก็ดูจะรู้ดี ทั้งทำทุกอย่างเพื่อจะขวางทางหรือเพื่อจะสร้างสถานการณ์ให้เขาต้องจนตรอกและแพ้พ่ายอยู่เสมอ..  แต่ขณะเดียวกัน ซีกหนึ่งของหัวใจก็ยังบอกว่ารัก..รักมันอยู่ดี
                    "ไอ้-เอี้ย-"
                  คราวที่แล้วให้กูฆ่าลูกน้องตัวเอง มาตอนนี้ก็กะจะให้กูฆ่าเพื่อน..
                  ริมฝีปากสั่นระริก ยกขึ้นราวกับเยาะหยัน..ไม่ใช่เพียงความเครียดขึงแต่เป็นทั้งความโกรธ วิทย์สบถออกมาอย่างสุดกลั้น  นัยน์ตาแดงก่ำ รู้สึกถึงความเย็นวาบผ่านหลังใบหูและลำคอที่ยังคงมีร่องรอยมีด รอยกรีดที่จารึกชื่อนั้นลงกับผิวของเขาราวกับจะสาปแช่ง จะย้ำให้จดจำไปจนวันตาย ให้ระลึกถึงความอดสูที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ไม่มีวันลบออก..ความรู้สึกเจ็บปวดเริ่มแผ่ซ่านขึ้นมาอีกคราราวกับเวลาได้ย้อนกลับไปยังวันนั้น..บนเตียงพยาบาลเก่าคร่ำคร่า แขนสองข้างที่ถูกมัดพันธนาการ กลิ่นคาวเลือดและร่างของลูกน้องผู้ถูกทำให้เสียชีวิตไปแล้วบนเตียงข้างๆ.
                   ความเจ็บปวดยามร่างกายถูกสอดแทรก คละเคล้ากับกลิ่นคาวของเลือดและความเจ็บที่ลำคอ ทุกสิ่งทุกอย่างยังคงตามหลอกหลอนราวกับเพิ่งเกิดขึ้นกระนั้น
                  ที่สุดวิทย์ก็เข้าใจ  แท้จริงแล้วตัวเขาไม่ได้ลืมความเจ็บนั้นไป ไม่ได้แกร่งขึ้นอย่างที่คิด ก็แค่พยายามทำเป็นไม่รู้สึก แค่เวลา..ทำให้ชาชินบ้าง แต่เมื่อถูกสะกิด ปากแผลก็เปิดขึ้นได้อย่างง่ายดาย..
                   ...เส้นเชือกไม่เคยคลายลงสักนิด มันยังคงวนอยู่รอบลำคอและพร้อมจะกระตุกสังหารใครก็ตามที่ก้าวพลาดไปแม้จุดเดียว
                    "เมื่อไหร่มึงจะปล่อยกูไปซะที"
                 นัยน์ตาแดงก่ำจ้องมองฝ่ามือที่กำแน่น ริมฝีปากเม้มแน่นหากน้ำเสียงที่เอ่ยออกมาพร่าไหว.....เมื่อไหร่ เชือกที่มัดคอพวกเขาอยู่จะหลุดออกเสียที ก็ไม่ได้ผิดไปจากที่คิด..
             ร่างของขาใหญ่แห่งแดนสิบสองก้าวเข้าไปในเรือนนอนด้วยสีหน้าเรียบเฉย หากสมองยังคงคิดถึงเหตุการณ์
ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ ไม่ได้ผิดไปจากที่คาด แต่..ก็อดใจหายไม่ได้เพราะยังคงหวัง ว่ามันอาจจะเห็นด้วย สักนิด  แต่ก็รู้ดี...คนที่ไอ้วิทย์พยายามทำเพื่อว่าไอ้วิทย์ไม่มีวันเอาด้วย
                 นัยน์ตาสีเข้มกวาดมองร่างของบรรดานักโทษที่นั่งอยู่ในเรือนอนประปราย บ้างก็พูดคุย บ้างก็นั่งจั่วไพ่เล่นพนันกันแบบไม่กลัวถูกจับ สีหน้าของนักโทษที่ปรายตามามองบ้างก็รีบหลบด้วยความหวาดหวั่น บ้างก็พยักหน้าทายทัก บ้างก็ยิ้ม แล้วลอบเบ้ปากใส่เมื่อเดินผ่าน
                 ลูกกรงสีสนิมเทเงาลงบนผืนซีเมนต์เมื่อแสงอาทิตย์สาดปะทะ เรือนจำกว้างใหญ่ ห้องหับที่ไร้ประตูหน้าต่างส่วนตัว และมีเพียงลูกกรงเป็นทางออกนั้นแสนจะคุ้นชินเมื่อสำนึกได้ว่าใช้ชีวิตที่นี่มานานนัก...แปดปี...ย่างเข้าปีที่แปดแล้วสำหรับการมารับโทษ และย่างเข้าปีที่สามแล้วสำหรับการมีใครอีกคนยืนอยู่ข้างกาย
                แกร๊ก...
                "ว่าไงพี่.." ความคิดล่องลอยไปหาเจ้าตัวแสบที่ถูกเรียกไปพบกับพัศดี เสียงทายทักและเสียงประตูแล่นเอี๊ยด
ทำให้ต้องละออกจากภวังค์ เพื่อจะได้เห็นสีหน้าแปลกใจของเจ้าลูกน้องคนสนิท..
              ไม่สิ อาจจะบอกว่าเคยสนิท ในเมื่อมันได้มาอยู่ที่นี่ตามคำสั่งของเขาเมื่อครึ่งปีที่แล้ว มาเฝ้าดู...ใครบางคนที่มีท่าทีเต็มไปด้วยเลศนัย
              มาจับตา..หนึ่งในผู้ร่วมขบวนการ..หนึ่งในบรรดานักโทษที่จะได้รับเลือกออกไปข้างนอกตามคำสั่งของผู้เป็นนาย
                   ชายหนุ่มผู้ติดคุกในคดีอุกฉกรรจ์ นักโทษที่ต้องสวมตรวนอยู่ตลอดเวลา ใบหน้าไร้รอยยิ้ม จนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้และนักโทษที่มีระยะเวลาถูกจองจำนับสามสิบปี แต่กลับยังอยู่ในแดนสิบสองแห่งนี้ ไม่ได้อยู่ในเรือนจำพิเศษเช่นผู้มีอิทธิพลอื่นๆ
                 คนพิเศษ วีไอพีแบบที่ไอ้เนมว่า..
                       ไอ้คม
                  "เป็นไงบ้าง.." เอ่ยทายทักลูกน้องสั้นๆ มองหน้าไอ้ทินที่พอมีคนมาหาก็หน้าระรื่นขึ้น ผิวปากหวือ..
                   "สุขสบายดีว่ะ แล้วเมียพี่ไปไหนว่ะ?"
                  "พัสดีเรียก" เอ่ยตอบคำก่อนจะหันไปมองนักโทษรายสำคัญที่ยังนั่งเงียบๆอยู่อย่างนั้น โดยสีหน้าไม่แปรเปลี่ยน
                   "แล้วมึงเป็นไงบ้าง ไอ้คม อุตส่าห์มาเยี่ยม เงียบเชียวนะมึง." เสียงทักจากคนเป็นลูกพี่ทำให้ทินขยับตัว หันไปมองหน้าและท่าทีของขาใหญ่ไม่นานก็รู้ถึงสัญญาณที่ถูกส่งมาหา.. นัยน์ตาสีเข้มปรายมองรอบกายที่มีนักโทษเหลืออยู่ไม่กี่คน ก่อนจะแสร้งถอนหายใจ และบิดตัวแก้เมื่อย
                    "ปวดฉี่ว่ะ พี่โตมึงเชิญเยี่ยมคุยกับไอ้คมตามสบายแล้วกัน กูไปล่ะ" ทินว่าพลางเดินออกจากห้องขัง ไม่พอตามรายทางยังออกปากเรียกบรรดานักโทษที่นั่งอยู่ตามเรือนนอนเสียด้วย แถมแต่ละรายยังเดินตาม ดูจะเชื่อฟังกันดีนัก
                พวกมันก็รู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้น นักโทษที่เหลืออยู่ภายในเรือนนอนสบตากันเพียงชั่วครู่พวกมันก็ลุก บิดกายคล้านขี้เกียจแล้วต่างก็เอ่ยปากจะทำนั่นทำนี่พร้อมเดินออกจากเรือนนอนอย่างรวดเร็ว

โตปรายตามองตามร่างของนักโทษที่ทยอยกันออกไปจากห้องขังตามหลังไอ้ลูกน้องคนสนิทที่บอกว่าจะไปเข้าห้องน้ำเหมือนใช้กระเพาะปัสสาวะร่วมกันด้วยสีหน้าพึงใจไม่นานเกินรอ..ผ่านไปไม่กี่อึดใจเรือนนอนแห่งนี้ก็เงียบกริบเสียงฝีเท้านักโทษรายสุดท้ายเงียบลงพร้อมกับความเงียบที่เข้าปกคลุม..

GunGuy

ขอบคุณมากๆครับ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากน้าคับบ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณครับ

iamalegend

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

ไอ้คมจะเห็นด้วยไหมนะ

pt200

ขอบคุณครับ