OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 146

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
โตปรายตามองตามร่างของนักโทษที่ทยอยกันออกไปจากห้องขังตามหลังไอ้ลูกน้องคนสนิทที่บอกว่าจะไปเข้าห้องน้ำเหมือนใช้กระเพาะปัสสาวะร่วมกันด้วยสีหน้าพึงใจไม่นานเกินรอ..ผ่านไปไม่กี่อึดใจเรือนนอนแห่งนี้ก็เงียบกริบเสียงฝีเท้านักโทษรายสุดท้ายเงียบลงพร้อมกับความเงียบที่เข้าปกคลุม..
แน่แล้วว่านี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญแต่เป็นการจงใจต่างหาก ลูกพี่สองคนจะคุยกัน พวกนักโทษทั่วไปจะมานั่งหน้าสลอนฟังได้หรือ
              โตทรุดกายลงนั่งพื้น เอนหลังพิงกรงเหล็กที่แสนจะคุ้นชิน  พลางสบมองดวงตาสีสนิมเหล็กที่วาววับแม้จะอยู่ในมุมมืดทึบเงียบๆ...จ้องมองท่อนขาล่ำสันที่มีร่องรอยของเหล็กที่คล้องท่อนขาและสายโซ่พร้อมตรวนใหญ่ เครื่องพันธนาการที่กระตุ้นชวนให้นึกไปถึง"ลูกพี่" ซึ่งเป็นสาเหตุที่ทำให้เขามานั่งอยู่ตรงนี้..
                   เสียงขยับกายแกรกกรากดังขึ้นพร้อมกับเสียงโซ่กระทบพื้นซีเมนต์  ร่างของไอ้คม...ขาใหญ่อีกรายของแดนสิบขยับตัวอย่างเกียจคร้าน หากสายตาไม่ได้หลบ และยังคงนิ่งเงียบกันไปเช่นนั้น
               "ป๋าว่าไงบ้าง?" นิ่ง...นาน เสียงของไอ้คมก็ดันขึ้น โตเลิกคิ้วขึ้นช้าๆ ตอบคำถามนั้นด้วยแววตาอันวาวโรจน์
               "มึงจะอยู่ฝั่งกูไหม ไอ้คม?"
                    คำถามสั้นๆถูกส่งมาจากปากของขาใหญ่แห่งแดนสิบสอง สีหน้าเปี่ยมด้วยความมั่นใจราวกับรู้ดีถึงคำตอบทำให้คมต้องยิ้มขัน..
               จะอยู่ฝั่งไหน?
                 "....กูอยูฝั่งคนชนะ"
                " ถ้ามึงหาทางให้กูชนะได้..กูก็จะร่วมมือกับมึง..โต"
Improbable 38 : ความคิดที่ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง
                ถ้าหาทางให้ชนะได้...?
   โตเลิกคิ้ว มองหน้าคนพูดก่อนจะยิ้มมุมปาก เขายิ้มออกมาด้วยความพึงใจ พอใจกับคำพูดของชายตรงหน้า..
     ถูกแล้วที่เลือกไอ้คม..
      คนแบบมันไม่ได้คิดเพื่อใครอื่น แต่มันคิดเพ่อตัวเอง หาทางที่ตัวเองจะได้รับผลประโยชน์มากที่สุด หากเขาหาทางให้มันได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ ไอ้คมก็จะอยู่ฝั่งเขา
     มันไม่เหมือนอย่างไอ้วิทย์ที่ตอนนี้ทำเพื่อคนอื่น คนอย่างไอ้คมนี่ล่ะ เหมาะที่สุดแล้ว!
     สีเทาอย่างมัน...แบบนี้แหละที่โตอยากจะได้มาเป็นพวก
        ดวงตาสองคู่มองสบกันท่ามกลางความเงียบในเรือนจำอันร้างไร้ผู้คน รอยยิ้มที่มีต่ออีกฝ่าย ดวงตาที่สบมองกันและความเงียบอันลอยอวลอยู่นั้นเป็นเหมือนบททดสอบบางอย่าง ราวกับเวลาที่เดินผ่าน เข็มนาฬิกาที่ไหวกระดิกตามกลไก จะหยั่งดูความอดทน ทดสอบใจ ทดสอบความเเข็งแกร่งและเจตจำนงอันแน่แน่วของอีกฝ่าย
         ความเงียบที่มีและท่าทีทั้งหลาย บ่งบอกว่าเขาทั้งสองนั้นกำลังวัดใจกันอยู่เงียบๆ
          "โทษกูหนักตั้งสามสิบปี.." เวลาผ่านไปคมก็เอ่ยขึ้นสั้นๆ ใบหน้าจ้องสบตาขาใหญ่แห่งแดนสิบสอง แล้วลูกพี่ใหญ่แห่งแดนสิบก็ยักไหล่
"ต่อให้ทำความดี ช่วยจับพวกมันไว้ กูก็ใช่จะได้อะไร ซ้ำยังเสี่ยงตาย..ไม่ไหวๆ"
          "กูก็ว่างั้น" โตพยักหน้ารับ พางกวดตามองรอยแยกของลูกกรงสีเข้มอย่างสังเกตสังกา
"ทำไปก็ไม่ได้อะไร ไม่มีข้อประกันว่าจะสำเร็จ เสี่ยงตาย แถมยังซวยหมา"
          "..หือ?" คราวนี้คนฟังเลิกคิ้ว มองหน้าขาใหญ่แห่งแดนสิบสองอย่างเริ่มจะสนใจจัด ก็มันจะมีกี่คน ที่มาชักชวนให้ร่วมขบวนการ แต่ดันเอ่ยจาระไนถึงแต่ผลเสียของเรื่องที่ตัวเองทำเสียอย่างนั้น
          "คิดถึงผลได้..ยังไงมันก็ไม่คุ้มเสีย" ถ้ามีบุหรี่สักมวน พูดแล้วพ่นควันออกมาช้าๆ ไอ้โตมันจะเหมือนพวกนักเลงในหนังเลยล่ะ...คมมองท่าทางของมันแล้วคิดแบบนั้น
"อยู่กับพวกป๋า ช่วยพวกมันออกไป แล้วไปเป็นลูกน้องมัน ยังจะดีซะกว่า"
           ".............."
           "ทางรอดมากกว่า อนาคตดีกว่า ต่อให้จะต้องอยู่อย่างหลบๆซ่อนๆแต่ก็จะไม่ลำบากแน่ล่ะ เป็นลูกน้องพวกมัน
คงจะใช้เงินกันสนุกมือ.." โตเหยียดยิ้ม หันมาสบตาคนฟังที่ท่าทางจะงวยงงไม่น้อยกับคำพูดของตน
"แต่กูมันโง่ ซ้ำยังหูหนวกตาบอดไปซะแล้ว..มันบอกว่าจะทำแบบไหน กูก็ฟังมันไปซะหมด"
            "หลงเมียจนไม่มีทางเยียวยา" คมวิจารณ์พลางส่ายหัวอย่างนึกขัน มองหน้าไอ้ขาใหญ่ที่นั่งตรงหน้า ตอนนี้ใครมองท่าที มองการกระทำของมันแล้วก็คงคิดแบบนั้น
           "ก็คงงั้น" โตยักไหล่
"แต่พอมานั่งคิด..กูถึงได้รู้ ความสุขมันไม่ได้อยู่ไกล มันไม่ได้อยู่ข้างนอกนั่น ไม่สำคัญเหรอกว่ากูจะได้ออกไปหรือไม่ได้ออกไป ถ้าใจยังร้อนรน ก็คงทุรนทุรายอยู่วันยังค่ำ"
            "ทีแบบนี้เทศนาเป็นทิดสึกใหม่เชียวนะมึง" คมว่าพลางหัวเราะหึ
            "ผมกูก็สั้นปานนี้  จะเป็นทิดสึกใหม่ก็เหมือนอยู่ล่ะมั้ง" โตฟังคำพูดนั้นด้วยอาการสงบ เขาระบายยิ้มบาง
"ที่จริงแล้วกูก็ไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นหรอก ไอ้ความสุข ไอ้การทำความดี หรือแม้กระทั่งเรื่องความถูกต้อง หรือเรื่องที่เมียกูอยากให้เป็น กูไม่ได้คิด..."
            "คนเลวอย่างกู จะทำยังไงกูก็เลวอยู่วันยังค่ำ สิ่งที่ทำให้กูอยากลากคอพวกมันคือความแค้นต่างหาก"
             "............"
             "และกูรู้ ว่ามึงก็มีเหมือนกัน"
            "....หึ" คนฟังยิ้มมุมปาก ดวงตาสีสนิมเหล็กวาววับ เต็มไปด้วยความพอใจยิ่งเมื่อได้ฟังคำๆนั้น
        ..ตอนแรกที่ฟังมันพล่าม สิ่งเดียวที่ทำให้ยังนั่งฟังไอ้โตพูดปาวๆอยู่ตรงนี้ ก็แค่ความขันลึกๆ ความสมเพช และความคาดหวังเพียงน้อยนิดว่ามันจะมาไม้ไหน
       คมไม่คิดจะโอนอ่อนผ่อนตาม สนอกสนใจ หรือแม้แต่จะคล้อยตามกับเหตุผลที่มันพูด ทั้งเรื่องความดี ความถูกต้อง ความเที่ยงธรรมสิ่งเหล่านั้นน่ะไม่มีอยู่ในใจ ไม่มีอยู่ในสมองของนักโทษฆ่าคนตายอย่างเขา แต่เมื่อมันพูดถึงความแค้น
         เงยหน้าขึ้นสบมองดวงตาสีดำสนิทคู่นั้นอีกครั้ง ประกายตาวาวโรจน์สองคู่สบมองกันเงียบๆอย่างรู้เท่าทันไม่ต่าง คมแสยะยิ้ม พยักหน้ารับ
          "มึงชนะ"
        สิ้นคำเอ่ยนั้น ขาใหญ่แห่งแดนสิบสองก็แสยะยิ้ม พยักหน้ารับคำเอ่ยนั้นด้วยความพึงใจ ดวงตาสองคู่ที่สบมองกันนั้นเต็มไปด้วยความพอใจยิ่งนัก โตยิ้มอย่างพึงใจ พอใจที่เขาคิดไม่ผิด...ความแค้น..
      หากคิกจะเอ่ยถึงความถูกต้อง ศีลธรรมหรือความดีกับนักโทษฆ่าคนตาย ก็ไม่ต่างกับการสวดอภิธรรมให้คนตายฟัง
       ไม่ได้โง่จนไม่รู้ ไม่ได้เลวจนยากจะรักษา แต่เพราะในนี้ ความดี ความถูกต้อง สิ่งต่างๆเหล่านั้นมันใช้ไม่ได้ในคุก
     หากอยากจะให้พวกมันช่วย อยากดึงพวกมันมาร่วมมือ คำว่าความดีหรือความถูกต้องนั้นไม่สำคัญมากไปกว่าผลประโยชน์ที่พวกมันจะได้รับ และโตก็ใช้สาเหตุเดียวกันกับที่ตัวเขามี ในการพูดเพื่อให้ไอ้คมเป็นพวก..
       เขาแค้น..โกรธเคืองพวกมันที่วางแผน ล้อเล่นกับชีวิตของเขา แค่นั้นยังไม่พอ มันยังกล้าจะมาทำร้ายคนที่เขารัก
แค่นั้นก็มากพอแล้ว ที่จะตลบหลัง ฆ่ามันให้สาสมกับความโกรธที่คุกรุ่นอยู่ในใจ
    สารพัดเหตุผล ความถูกต้อง ความต้องการที่พูดไปกับไอ้เนม ไม่ได้สำคัญไปมากกว่าความเคืองแค้นที่คุกรุ่นอยู่ในใจ
      แค้นที่ถูกหลอกใช้...แค้น...ที่คมมีดในมือถูกดึงไปทิ่มแทงคนสำคัญของตน  และหากเมื่อโตมีแค้น..เขามี แล้วคนอื่นจะไม่มีหรือ..
         ขณะกำลังดื่มด่ำกับความพอใจในความสำเร็จ ทั้งยังฮึกเหิมมากขึ้นเพราะได้พรรคพวกที่แข็งแกร่ง เสียงแกร่กกรากและพูดคุยบางอย่างดังขึ้นเบื้องหลังทำให้โตชะงัก นัยน์ตาสีเข้มเลิกขึ้นช้าๆ หันกลับไปมองร่างของลูกน้องคนสนิท คนที่เขาผลักให้มันมาอยู่ที่นี่ และเป็นคนที่หยิบยื่นข่าวสารสำคัญ เป็นคนที่เข้ามาสืบข่าว และเอ่ยบอกจุดอ่อนของไอ้คมให้เขาได้รู้
         สบตามันด้วยหวังจะขอบคุณและพึงใจ ทว่า ร่างของคนที่มันลากติดมือมานั้นทำให้โตชะงัก
          นัยน์ตาของขาใหญ่หันไปสบดวงตาของนักโทษอีกรายที่อยู่ตรงข้าม คมเลิกคิ้ว และจ้องมองกลับมาด้วยดวงตา
ที่เป็นคำถามไม่ต่างกัน..
              เดินออกมานอกเรือนนอนด้วยสีหน้าระรื่นผ่องใส ทินแกล้งเกาหัวเกาหลังแกรกๆแถมยังบิดเกล้ามเนื้อคลายความเมื่อยขบอยู่แถวนั้น ด้วยท่าทีที่เขาคิดว่ามันแนบเนียน แต่จะไม่เนียนก็ช่างมันประไร ไม่มีนักโทษที่ไหนกล้ามาเสนอหน้าแล้วถามว่าพี่ยืนทอดหุ่ยอะไรแถวนี้อยู่แล้ว
               ไม่ได้หลงตัวเองแน่ๆ แต่ถ้าถามถึงนกโทษที่เก่งๆแน่ๆ ชื่อของมันก็ต้องติดอยู่ในลิสต์เหมือนกัน สมุนตัวเอ้
ของพี่โตกับไอ้คม ใครมันจะมากล้าหือ
                "มึงมาอะไรตรงนี้?"
                "เสือกอ่ะ...อุ่ย ยืนรอเพื่อนเฉยๆครับนาย" กำลังฮึกเหิมได้ที่ พอมีเสียงทักขึ้นด้านหลังทินก็คิดว่ามันวอนซะแล้ว กำลังจะหาที่ลับตีนให้มันรู้ฤทธิ์เดชของไอ้ทินแห่งแดนสิบสองซะหน่อย แต่เสียงแข็งใส่ยังไม่ถึงประโยคดี ไอ้ที่คนทักมันดั๊น..เป็นผู้คุมที่ยืนเฝ้าเรือนนอนหน้าถมึงทึงอยู่ ทำเอามันแทบหันไปไหว้ผู้คุมแทบไม่ทัน
                "เย็นแล้ว มึงไม่ไปรอกินข้าวเหรอ?" คำถามของผู้คุมดูเหมือนห่วงมันหรือจะถามไปอย่างนั้นทินไม่รู้ แต่ที่มันรู้แน่ๆคือผู้คุมกำลังจับผิดมันอยู่
          ทินคิดไปถึงเรื่องของพัสดีคนใหม่ที่มันประกาศ ไอ้พัศดีมันกำลังกวดขัน กำลังเพ่งมองกลุ่มนักโทษทรงอิทธิพลในแดนนี้เป็นพิเศษ เหมือนมันมีสาย..มีคนไปบอกข่าวมันว่าพวกเขากำลังทำอะไร
        และตอนนี้ พัสดีก็คงบอกพวกผู้คุมให้จับตาดูมันและพรรคพวกอยู่แน่ๆ  คิดแบบนั้นแล้วทินจึงยิ้มร่าประจบ
                 "รอไอ้เฮียคมก่อนน่ะนาย แม่งไปขี้อยู่ ไม่อยากอยู่ดมกลิ่นว่ะ"
                 "งั้นเหรอ" ผุ้คุมทวนคำแล้วหัวเราะเบาๆ ทินก็หัวเราะตามเช่นกัน แต่เสียงหัวเราะของมีนแอบจืดเจื่อนไม่หน่อย เพราะมันเอาไอ้เฮียคมมาขายเสียแล้ว นี่ถ้ามันรู้ว่าโดนนินทา ไอ้โหดนั่นจะประเคนตีนใส่ไอ้ทินกี่ผลั่วะก็ไม่ทราบได้
                 "กูก็เมื่อยๆอยากไปเข้าห้องน้ำสักพัก ฝากด้วยแล้วกัน" ผู้คุมว่าพลางบิดตัวเบาๆ นัยน์ตาตวัดมองภายในเรือนนอนที่แทบจะไร้ผู้คนอย่างสังเกตสังกาครู่หนึ่งจะผละออก
                 "ในนั้นมีแค่ไอ้คมใช่ไหม?"
                 "ใช่ครับนาย พอเฮียมันเข้าห้องน้ำ ในนี้ก็ออกมาหมด คนที่ใส่ตรวนนี่ก็ลำบากเนอะ จะไปไหนก็ยาก" ทินชวนคุยด้วยสีหน้านอบน้อม แต่ในใจมันยิ้มร่าที่ผู้คุมจะเลิกจับตามองพวกมันแล้วออกไปยืดเส้นยืดสายซะ
                 "อือ..ก็กรรมของมันล่ะวะ..กูไปนะ ฝากดูด้วยล่ะไอ้ทิน"
                 "ไว้ใจได้เลยนาย" ทินรับปากขยันขันแข็ง
                 "ให้กูไว้ใจพวกมึง เชื่อหมาดีกว่ามั้ง" ผู้คุมว่าเสียงกลั้วหัวเราะ ขณะที่ทินฟังแล้วเหยียดยิ้ม มันมองตามแผ่นหลังของผู้คุมเงียบๆ คำพูดนั้นจะเป็นคำจากใจจริง หรือเป็นคำพูดเล่นหัวหยอกเย้าเช่นคนรู้จัก มันไม่อาจรู้ใจจริงของคนพูด ทว่า..คำพูดเหล่านั้น คำกล่าวที่ออกมาจากปากของผู้คุมได้อย่างง่ายดาย ก็ทำให้ประจักษ์ชัดถึงหนึ่งความคิดที่ยังฝังรากอยู่ในใจคน
               ไม่ว่าจะเป็นญาติพี่น้อง ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนสนิท ผู้คุม พัสดี หรือใครๆ ต่างก็มองว่านักโทษนั้นเลวร้าย คนที่เคยเลว ยังไงมันก็ไม่มีวันกลับไปเป็นคนดี คนเลว ยังไงมันก็เลวอยู่วันยังค่ำ
                 แม้ปากจะพูดยังไง แต่ในใจมันไม่เคยเปลี่ยนความคิด ไม่เคยให้โอกาส ไม่เคยจะละวางอคติจากใจ
                   คน-เอี้ย-ยังไงก็ยัง-เอี้ย-อยู่แบบนั้น
                  คนรอบข้างคิดแบบนี้ สายาของทุกคนเป็นแบบนี้ ทุกคนยังคงคิดแบบเดิม ไม่เปลี่ยนไป แล้วจะให้พวกเขาเปลี่ยนไปทางไหน?  ... แล้วจะให้พวกกูเปลี่ยน ทำพูดปาวๆให้พวกูเปลี่ยนสันดาน
               เปลี่ยนแล้วชีวิตกูจะดีขึ้นเหรอ? เปลี่ยนแล้วจะได้โอกาสได้อนาคตจริงๆเหรอ ในเมื่อใจของพวกมึงก็คิดเหยียดหยาม ประณามไม่ไว้ใจกูอยู่วันยังค่ำ
                 พูดจาสวยหรู พล่ามอะไรสวยงาม ทั้งๆที่ความจริง ในสังคมนี้ไม่มีที่ยืนสำหรับคนคุกอย่างพวกกู
               เปลี่ยนไปก็เท่านั้น..ถ้าพวกมึงยังเหมือนเดิม พวกกูก็คงเหมือนเดิมเช่นกัน..
                    ทินแสยะยิ้ม มันคิด..พลางมองตามแผ่นหลังของผู้คุมที่เดินไปอย่างเหยาะหยัน ทั้งดูถูกตัวเองและคนที่มันคุยด้วย ขนาดผู้คุมแท้ๆ คนที่คอยควบคุมดูแลนักโทษ ใช้ชีวิตร่วมกับพวกมันทั้งคืนทั้งวัน ขนาดใกล้ชิดกันขนาดนี้ สายตาของผู้คุมหลายคนก็ยังคงเต็มไปด้วยความรังเกียจ แววตายังคงหยามหยัน สีหน้า คำพูด และกริยาท่าทางยังคงปฏิบัติกับเหล่านักโทษอย่างไร้ความปราณี ทำเสมือนว่าคนเหล่านี้ไม่ใช่มนุษย์ที่มีเลือดเนื้อมีจิตใจเช่นเดียวกับคน
                ..พวกมันยังคงคิดว่าเหล่า"เดนคน"นั้นไม่จำเป็นต้องทำตัวแบบ"มนุษย์"กับสัตว์ร้ายที่ถูกขังอยู่ในกรงนามว่าเรือนจำแห่งนี้
                  นักโทษมีค่าเป็นแค่ สัตว์ ในเรือนจำที่ต้องเฝ้าไม่ให้ออกไปไหนเท่านั้น
                    คิดแล้วมันก็ยิ่งต้องหัวเราะออกมาในลำคอ ทินเอนหลังพิงบานประตูเหล็ก มองไปยังโรงอาหารที่ตอนนี้บรรดานักโทษเริ่มกรูกันเข้ามาด้วยดวงตาวาววับ สายตาของมันยังคงเห็นเช่นทุกวันที่ผ่านมา ร่างของนักโทษในชุดสีอิฐ ร่างผ่ายผอม ดวงตาแห้งผาก ไร้วิญาณ ลากเท้าอย่างเกียจคร้านเดินเข้าไปยังโรงอาหารที่มีผู้คุมร่างอวบท้วมยืนคุมอยู่ตรงปากประตูโรงอาหาร ในชุดสีกากีทำหน้าถมึงทึงถือกระบอกสีดำในมือไว้มั่น...
                   ตั้งแต่พัศดีคนใหม่มา เรือนจำที่มีบรรยากาศเครียดขึงอยู่แล้วยิ่งทวีความกดดันหนัก กฏที่เคร่งครัดทำให้เหล่านักโทษต่างก็ถูกลงโทษไม่เว้นแต่ละวัน คนที่ถูกกักขังในนี้ไม่มีความสุข นักโทษต่างก็มีสีหน้าอมทุกข์  ไร้รอยยิ้ม
                    ไอ้พัสดีปรมัตถ์มันยืนถือไมค์ ประกาศปาวๆว่าถ้าทำดี ถ้าทำตามกฏแล้วจะมีความสุข จะได้ออกไปเร็วๆ
                     มันบอกจะให้โอกาสนักโทษ ทินฟังแล้วขำนัก..มันพูดถึงโอกาส ที่ไม่มีวันเกิดขึ้นจริง แต่โอกาสที่ป๋าหยิบยื่นให้ มันเชื่อว่าจะเกิดขึ้นจริง..
                     พี่โตส่งมันจากแดนสิบสองมาอยู่แดนสิบ มาเป็นลูกน้องไอ้คมคล้ายๆเสนอไมตรีมาได้เกือบครึ่งปีแล้ว
ตอนแรกถามว่ามันพอใจไหม ก็ไม่หรอก อยู่กับพี่โตมันเป็นคนสนิท ยังพูดจาเล่นหัวคุยกับพรรคพวกได้ แต่พอมันต้องมาอยู่กับไอ้เฮียคม มีหน้าที่รองมือรองตีน แค่จะแซวลูกพี่สักคำสองคำ ก็ยังมีแต่`สวย`ประเคนเข้ามาหา
                ตอนแรกมันก็นึกโกรธ นึกเคือง กระทั่งพาลเข้าใจว่ามันกำลังทำอะไรให้พี่โตไม่พอใจ ถึงได้เจอดีแบบนี้ พยายามถามลูกพี่ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็ไม่มีคำตอบ พี่โตมันยังนิ่งแล้วบอกให้ทำงาน อดทนตามที่มันสั่ง
                มาตอนนั้นไม่เข้าใจ แต่มาตอนนี้ ทินรู้แล้วว่า-เอี้ย-พี่โตกำลังจะทำอะไร..
                  ระยะหลังข่าวสารที่มันได้รับและเป็นฝ่ายไปมอบให้พี่โตและพรรคพวกนั้นมีแต่เรื่องดีๆ ทั้งท่าทีของไอ้เฮียคมที่ดูจะพอใจเต็มที่กับอิสระที่ตัวเองได้ ฝีมือของมัน ความร้ายกาจของมัน ทินได้รู้กระทั่งบางเรื่องที่หลายคนไม่รู้
อย่างความแค้นที่มันมี ความไม่พอใจที่มันมีให้ป๋า ซึ่งเป็นสิ่งที่พี่โตมันระแวงไม่น้อยว่าถ้าเป็นพวกเดียวกันแล้ว ไอ้พี่คมอาจจะเล่นตุกติก คิดไม่ซื่อ..
               มันบอกพี่โตไปแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น ทั้งจากการสอบถามและจากคำพูดลอยๆ ที่บางครั้งก็เผลอตัวเอยขึ้นมาของไอ้เฮียคม
                ไอ้เฮียคมมันแค้นป๋า..
แว่วมาว่ามันก็เป็นเจ้าพ่อ เป็นนักเลงฝีมือดีทั้งยังใจถึงคนหนึ่ง แต่คนที่ถีบมันเข้ามาในคุก คือพวกป๋าไอ้เฮียคมถูกยัดข้อหาที่ตัวเองไม่ได้ทำ ซ้ำธุรกิจ กิจการของตัวมันและเส้นสายอิทธิพลต่างๆที่เคยมีอยู่ก็ถูกป๋ามันงาบไปจน-เอี้ย-น ซ้ำยังแว่วมาว่ากระทั่งเมียก็ยังถูกป๋ามันเอาไปขายทำเงิน เรียกว่าหยามน้ำหน้า ทำร้ายจิตใจกันสุดๆ

GunGuy

ขอบคุณมากๆครับ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากเลยคับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

adkwrm

ขอบคุณครับ

wi2

ขอบคุณครับ

iamalegend

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

เป็นคนนสนิทที่ดีเลยนะ ทิน

pt200

ขอบคุณครับ

SunDay345

ขอบคุณครับ

Ohmkungz123