OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 147

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
แว่วมาว่ามันก็เป็นเจ้าพ่อ เป็นนักเลงฝีมือดีทั้งยังใจถึงคนหนึ่ง แต่คนที่ถีบมันเข้ามาในคุก คือพวกป๋าไอ้เฮียคมถูกยัดข้อหาที่ตัวเองไม่ได้ทำ ซ้ำธุรกิจ กิจการของตัวมันและเส้นสายอิทธิพลต่างๆที่เคยมีอยู่ก็ถูกป๋ามันงาบไปจน-เอี้ย-น ซ้ำยังแว่วมาว่ากระทั่งเมียก็ยังถูกป๋ามันเอาไปขายทำเงิน เรียกว่าหยามน้ำหน้า ทำร้ายจิตใจกันสุดๆ
สาเหตุแบบนี้มันก็มากพอจะให้คนสองคนแค้นกันจะเป็นจะตายได้ ทินพอจะรู้ แต่ที่มันไม่เข้าใจ คือสุดท้าย
ไอ้เฮียคมกลับยอมมารับใช้พวกป๋า มันยอมถูกใช้เป็นเครื่องมือเพื่อออกไป บางที...อาจเพราะมันคิดจะไปตั้งตัว เพื่องัดข้อกับป๋าในภายหลัง ซึ่งจะไม่มีทางทำได้ถ้ามันไม่สามารถออกไป ตอนนี้เลยต้องยอมถูกใช้
               มันจะถูกรวมไปในกลุ่ม หรือจะถูก-เอี้ย-พี่โตถีบออกมา ทินไม่คิดจะสนใจ ตอนนี้มันคิดแค่ว่าตัวเองจะได้ออกไป ได้ออกไปข้างนอก พ้นจากสภาพแบบนี้ แค่นั้นก็พอแล้ว..
              แกร่ก..
               เสียงฝีเท้าแว่วมาด้านหลังทำให้คนกำลังใจลอยฝันหวานถึงอนาคตชะงัก ทินหันขวับ กราดสายตามองไปด้านหลังเพื่อหาตัวเจ้าคนที่มาทำอะไรลับๆล่อๆ และบางทีอาจจะเป็นคนของพัศดี ที่กำลังมาสืบข่าว เพื่อจะคาบไปบอกเจ้านายมันก็ได้ ระยะนี้การตรวจขันเข้มงวดขึ้น ทั้งข่าวของพวกมันที่เริ่มรั่วไหลทำให้ต้องระวังตัวมากกว่าปกติ..
            ขยับเท้าตามหลังเงาตะคุ่มๆที่กำลังย่องไปทางด้านหลังเรือนนอน ทางเข้าเรือนนอนนั้นมีสองทางคือทั้งด้านหน้าและด้านหลัง แต่ส่วนใหญ่แล้วด้านหลังจะถูกปิดไว้ แต่ก็รับประกันไม่ได้ว่ามันจะได้กุญแจมาหรือวันนี้จะมีผู้คุมเปิดประตูทิ้งไว้ ถ้ามันสามารถลอดเข้าไปได้ มันอาจจะได้ฟังแผนการณ์และบทสนทนาของพี่โตกับไอ้คม ซึ่งจะไม่เป็นผลดีต่อพวกมันแน่ๆ
              หมับ!
            "มึงทำ-เอี้ย-อะไร" ทินแสยะยิ้ม-เอี้ย-ม มันย่องเข้าไปด้านหลังร่างงของนักโทษที่กำลังย่องเงียบไปด้านหลังเรือนนอนอย่างว่องไว คว้าหมับที่ไหล่แล้วกระชากเสียงถาม ห้วนจัดยิ่งกว่าห้วนเมื่อเห็นออกชัดว่าคนที่อยู่ตรงหน้ามันใคร
             ไอ้เด็กใหม่จอมเสือก ไอ้กวนตีน ชอบเป็นที่รองตีนชาวบ้าน ไอ้คนที่มีแต่นักโทษเกลียดกันทั้งแดนแต่ทำอะไรมันไม่ได้เพราะมันเป็นคนของป๋า
             สบดวงตาวาววับที่ยังฉายความอวดดีของมันแล้วความเคืองใจพุ่งสูงพรวด ทินคำรามในลำคออย่างหงุดหงิด
             มันแสยะยิ้ม-เอี้ย-มเกรียม ขณะเอ่ยคำ
            "ตามกูมา!"
            "คราวนี้มันไปทำอะไรอีกวะ?" โตเอ่ยปากถาม สีหน้ารำคาญใจเด่นชัดเมื่อเห็นร่างของลูกน้องคนสนิทที่ลากร่างของนักโทษอีกรายมาด้วย สีหน้ากวนประสาทและแววตาวาววับของไอ้นักโทษจอมกวนประสาทมากมารยา โตมองแล้วยิ่งหงุดหงิดจนแทบทำอารมณ์ดีๆเมื่อครู่หล่นหายวับ
           "มันไปแอบฟังว่ะ เฮีย" ทินตอบคำด้วยสีหน้า-เอี้ย-มเกรียม
          "จะเอายังไงดี"
           "เสือกได้ทุกเรื่องจริงนะ" โตเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยาะหยัน อารมณ์ขันลึกๆที่แฝงมากับน้ำเสียงทำให้คนฟังต่างก็แสยะยิ้ม
           "กูอยากกระทืบมันตั้งแต่วันแรกที่มันมาแล้ว จะเอาไงวะ?"
            โตฟังคำพูดนั้นแล้วยิ้มรับ แต่กระนั้น ตอนนี้ตัวเขายังอยู่ในแดนสิบ ไม่ใช่ถิ่นตัวเอง นัยน์ตาจึงหันไปมองหน้าเจ้าของพื้นที่ ซึ่งไอ้คมก็หันมามองตาเพียงครู่ก่อนจะพยักหน้า เป็นสัญญาณบอกให้ลงมือจัดการแล้วแต่จะพอใจ
         หันไปมองร่างของไอ้ลูกน้องที่มันชังหน้า โตรู้สึกถึงความเกลียดชังที่พุ่งพรวดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
         มันไม่ใช่ลูกน้องที่ได้มาโดยเต็มใจ ก็แค่การยัดเยียด ไม่ได้มาช่วยงานด้วยซ้ำ แต่มาเพื่อสอดส่องและขัดขวางการกระทำของตัวเขาต่างหาก!
           "อย่าเพิ่งไอ้ทิน ..มึงก็รู้ว่ามันคนของใคร" โตเอ่ยห้ามลูกน้อง ซึ่งคนฟังก็มีสีหน้าเหนื่อยหน่ายทันควัน
          "เซ็งว่ะ" เจ้าตัวบ่นอย่างคนถูกขัดใจ
           "..ถ้าพวกนั้นรู้ ว่ามันทำอะไรลงไปแล้วล่ะก็ แม้แต่ซากจะเหลือคงมากเกินไปด้วยซ้ำ" โตว่าพลางยิ้ม-เอี้ย-ม ฝ่ามือของขาใหญ่ตะปบเข้าที่ศีรษะของนักโทษที่ถูกนำตัวมาพลางเอ่ยเสียงเบา
          "มึงรู้..ว่ากูพูดอะไรใช่ไหม?"
           "อะ...อะไรพี่...ผมก็แค่...ก็แค่มาสืบข่าวตามคำสะ...อ๊อก!" เอ่ยไม่ทันจบคำฝ่ามือของโตก็ตะปบหมับ บีบแน่น...
           "อย่ามาโกหกกู ไอ้เป้!" โตคำรามเสียงห้วน พร้อมกับออกแรงบีบที่ลำคอของน้องใหม่แน่นขึ้นจนสามารถมองเห็นเส้นเลือดที่ปูดโปนออกมาชัดเจน
             "อย่าคิดว่ากูจะไม่รู้..." ขาใหญ่แห่งแดนสิบสองแสยะยิ้ม ละมืออกจากร่างของนักโทษที่เริ่มทุรนทุรายเบื้องหน้า เช็ดมือลงกับเสื้อที่ตนเองใส่อยู่ ราวกับมีเศษสิ่งไม่น่าพิศวาสบางอย่างกระเด็นติดตัว ก่อนจะค่อยเดินวนร่างของชายเบื้องหน้าช้าๆ..
             "มึง...ไอ้ลูกน้องของป๋า คงคิดว่ากูจะกลัวมึงล่ะสิ.."  พูดแล้วก็หัวเราะเบาๆในลำคอ
"คงคิด...ว่ากูจะต้องกลัวมึง..กลัวมาก....เพราะเดี๋ยวมึงจะเอาเรื่องนั้นเรื่องนี้ไปบอกป๋า..แล้วพวกมันจะมาเล่นเอากับกู.."
                  ร่างสูงใหญ่ยืนตระหง่านเหนือร่างของชายผู้มีหน้าที่เป็นสาย..ทั้งสืบข่าวและรายงานพฤติกรรมของตนด้วยท่าทีเหนือกว่า ดวงตาสีดำสนิทที่วาววับคู่นั้นทำให้ร่างของเป้สั่นระริกอย่างไม่รู้ตัว...มันกำลังกลัว กับแววตา-เอี้ย-มลึกมันไม่เคยมองเห็นสักครั้ง
               "ที่กูยอมให้มึงมาวนเวียนรอบๆตัวกู ทั้งกวนประสาท..ทั้งเสือกนั่นเสือกนี่ไม่หยุด...มันคงทำให้มึงเหลิง ได้ใจ จนลืมคิดไปสินะ ว่าตัวมึงเป็นใคร.."
                "...พะ...พี่..." ไอ้เป้ซึ่งขนตัวและถูกกดร่างให้พังพาบลงบนซีเมนต์หนาครางเสียงสั่นอย่างหวาดผวา..
                "กูก็เคยบอกกมึงไปแล้วนี่...ว่าที่นี่..กูคือกฏ.."
               "ต่อให้ไอ้ป๋ากับผู้พันจะใหญ่กว่า แต่ตอนนี้ มันมาช่วยมึงไม่ได้ เพราะเมื่อมึงอยู่ในแดนสิบสอง มึงคือลูกน้องของกู..." โตทรุดกายลงบนพื้นอีกครั้ง ฝ่ามือบีบปลายคางของนักโทษชายเบื้องหน้าแน่น ดวงตาสีสนิมวาววับอย่างน่ากลัวนัก และเป้ยิ่งตัวสั่น ยามได้มองเห็นแววตาพึงใจของชายหนุ่มที่นั่งมองมันโดยรอบอย่างไม่แยแส
         สังหรณ์ร้ายแล่นวาบ ความหวาดหวั่นอันไม่มีที่มาทำให้หยาดเหงื่อซึมชื้นและร่างสั่นระริก..
              "เสียใจด้วยว่ะไอ้เป้ ไม่ว่ามึงจะมีข่าวสำคัญหรือข่าวล่ามาเร็วแค่ไหน มึงก็จะไม่มีวันได้ไปบอกใครอีกแล้ว"
                สิ้นคำเอ่ยนั้น ฝ่ามือของขาใหญ่ก็วางลงบนกระหม่อม เป้ตัวสั่นระริก มันพยายามครางขอความช่วยเหลือ กระทั่งเหลือกตาอ้อนวอนขอความเห็นใจ แต่เหมือนจะไม่มีใครสนใจมัน ซ้ำโดยรอบยังมีเพียงเสียงหัวเราะเบาแผ่ว..แสดงความพึงพอใจกับชะตากรรมใดๆที่มันกำลังเผชิญ..
              ฝ่ามือนั้นลูบศรีษะ ไล้เบาๆเหมือนเอ็นดูรักใคร่ แต่ความเย็นยะเยียบที่แผ่ไขสันหลังบอกให้รู้ ว่ามันไม่ใช่แบบนั้น ..
             บรรยากาศยามเย็น แสงอาทิตย์อัสดง ในห้องขังอันร้างไร้ผู้คน ท่ามกลางร่างของบุรุษสามคนที่จ้องมองมันเป็นตาเดียว เป้สัมผัสถึงลางมรณะที่มาถึงตัวเพียงครู่ ก่อนที่ทุกอย่างจะหลุดหายไปเมื่อฝ่ามือของลูกพี่ขาใหญ่ในแดนที่มันอยู่คว้าหมับเข้าที่กกหู กำแน่นแล้วกระชากศีรษะของมัน ทุ่มลงกระทบกับพื้นซีเมนต์โดยแรง..
           เสียงของแข็งกระทบพื้นดังขึ้นเบาๆ พร้อมเสียงกกหูแล่นเปรี๊ยะ...ความเจ็บปวดทิ่มแทงเข้ามาในประสาทสัมผัสเพียงครู่ก่อนจะทิ้งตัวลงบนพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง
          ร่างถูกพลิกนอนหงาย ประสาทสัมผัสมึนชา สติการรับรู้เหลือเพียงเสี้ยวหนึ่งก่อนจะลาลับ รู้สึกได้เพียงความเจ็บปวดที่เเล่นเข้าหาอีกครั้งและเสียงหัวเราะอันพึงใจของผู้คนรอบกาย..
           กูกำลังจะตาย.. อนุสติส่วนสุดท้าย ความรักตัวกลัวตายของมันเอ่ยบอกกับตัวเองเบาๆ..
Improbable 39 : เริ่ม..ความวุ่นวาย
       เดินออกมาจากห้องของพัศดีในยามบ่ายแก่ๆ หลังจากภารกิจทั้งหมดทั้งมวลลุล่วงไปได้ด้วยดี ผมก็เดินตามหาพี่โต เพื่อจะเล่าเรื่องที่ตนเองทำลงไปให้ขาใหญ่ฟังโดยละเอียด แต่วนซ้ายวนขวาตามหาหลายที่ก็แล้วยังไม่เจอ จะเรือนนอนตัวเอง แปลงเกษตร ห้องพยาบาล เรือนเพาะชำ หรือโรงหาหารก็ไม่พบ ชวนให้งวยงงปนประหลาดใจว่าพี่โตหายไปไหนกันแน่
         ท้องเริ่มร้อง หิวก็เริ่มหิว แต่ยังควานหาคนเจ้าแผนการณ์ไม่เจอผมจึงเริ่มหน้ามุ่ยแล้วดินว่อน
       "โว้ย อะไรของมึงเนี่ย เกะกะจริง" เสียงบ่นของพี่กิตทำให้ผมชะงัก ไอ้เนมที่เพิ่งรู้ว่ายืนขวางชาวบ้านหัวเราะแหะๆ หลีกทางให้พี่ๆในเรือนนอนอย่างง่ายดาย
       "ทำอะไรอยู่ หิวก็ไปกินข้าวสิว่ะ" พี่เบิร์ดออกปากบ่น พลางส่ายหัวอย่างนึกระอา
        "เดี๋ยวก่อน รอพี่โต"..เพราะผมมีเรื่องจะคุยด้วย
         "หูย..ออกกำลังกายก่อนทานอาหารเหรอว่ะ? กินแล้วมาทำนี่กลัวจุกรึไงมึง" ไอ้คุณพี้เบิร์ดปากมอมเริ่มเอ่ยแซวอย่างขบขัน แต่ใจความทำเอาผมค้อนขวัก
         "เปล่าเว้ย มีเรื่องจะคุย" ทำหางเสียงตวัดห้วนๆด้วยนะผมน่ะ
         "ฮื่อ..คุยอะไรกัน ตอนนี้สี่โมงกว่าแล้ว เขารอทานข้าวกันหมดแล้วมึง" พี่กิตส่ายหัว รายนั้นหันมามองหน้าผมแล้วเอื้อมมือกระชากคอเสื้อไอ้เนมแบบไม่เบานัก...แล้วลาก
        "ไป...ไปกินข้าว ไปรอเฮียโตที่โน่น"
        " อะไรวะ " ไอ้เนมออกปากบ่น แต่ก็ยอมตามเพราะตัวเองก็หิวเหมือนกัน แหะๆ
         "โหยไอ้กิต ยังประคบประหงมเหมือนเดิม ระวังเฮียมาเจอแล้วมึงโดนดี ริอาจทำตาหวานใส่เมียมันเข้า"
          "ปากดีจริงนะ ไอ้ห่า"
          "โถ่ ก็จริงนี่หว่า กูยังจำได้นะ ว่ามาคืนแรกมึงละเมอกรีดแขนตัวเองใส่หน้ามันน่ะ "
              ฟังเสียงพี่เบิร์ดกับพี่กิตเถียงกันแซ่งแล้วก็แก้เบื่อได้พอควร ไอ้เนมเดินตามหลังบรรดาเฮียๆไปยังโรงอาหารเงียบๆ หานัยน์ตายังกวาดมองทั่ว สมองยังคงครุ่นคิด อยากรู้เสียจริงๆว่าพี่โตหายไปที่ไหนกันแน่ ก็ปกติรายนั้นถ้าผมไปพบพัศดี ถ้าไม่ยืนรอแถวๆทางเข้า ก็จะรออยู่แถวเรือนนอน เพื่อจะเข้ามาถามไถ่ห่วงใยอยู่เสมอ..
            คิด..แล้วพาลนึกถึงเรื่องเลวร้ายที่เคยทำลงไป หัวใจเจ็บแปลบด้วยความอดสูไม่น้อย เมื่อคิดถึงสีหน้าจริงจัง แววตาห่วงหาของพี่โตที่มีให้กันอย่างสม่ำเสมอเรื่อยมา
             คำพูดหนึ่งของพี่โตแล่นเข้าในใจ ..คนที่บอกว่ารู้...รู้ว่าเป็นคนเลว แต่ก็ขอเป็นคนดีในสายตาของผมบ้าง
           และต่อให้เขาเลว พี่โตก็จะไม่มีวันทำร้ายไอ้เนมคนนี้
          ความจริงที่เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นมาตลอด ทว่าผมไม่เห็น มองข้ามมันไปเพื่อมองและสนใจสิ่งที่จะทำร้ายจิตใจของตัวเองมากกว่า
          ยิ่งคิด...ยิ่งรู้สึก ยิ่งเห็นชัด ว่าการกระทำของตัวเองมันโง่งมและงี่เง่าเพียงใด
               ถอนหายใจอย่างช้าๆ สิ่งที่ผ่านไปแล้วไม่อาจหวนกลับมา รวมทั้งการกระทำของผมด้วยก็เช่นกัน ตอนนี้คิดได้แล้ว ว่าส่งที่เคยทำมามันเลวร้ายเพียงไหน สิ่งที่จะทำได้ ตอนนี้ก็เป็นเพียงการจดจำความผิดพลาดนี้ไว้เพื่อย้ำเตือนตัวเองไม่ให้เป็นแบบเดิม และ....เชื่อใจพี่โตให้มากกว่าที่ผ่านมา
                กำลังนิ่งคิด หากร่างของนักโทษรายหนึ่งที่เดินตัดหน้าไปทำให้ผมชะงัก หัวคิ้วพลันขมวดเข้าหากันเมื่อเห็นแผ่นหลังที่แสนคุ้นตา นักโทษรายหนึ่งที่ผมคุ้นแบบไม่อยากจะคุ้น ไอ้คนที่ชอบเหลือเกินที่จะมาเสือกเรื่องของชาวบ้าน ซ้ำยังทำหน้าตากวนประสาท ชวนให้ส้นเท้ากระดิกนักหนา เจ้าคนที่ชอบทำลับๆล่อๆชวนสงสัยแบบที่ตัวมันทำอยู่อย่างนี้ และสาเหตุสำคัญที่สุดที่ทำให้ผมต้องตามมันไป นั่นคือ นักโทษคนนี้เพิ่งเดินออกจากห้องพัศดีก่อนผมเมื่อครู่
               ไอ้เป้มันกำลังไปทำอะไรที่แดนสิบ?
          ผมจ้องมองมันด้วยความสงสัย และเพราะความสงสัยนี้เองทำให้ฝ่าเท้าของผมก้าวตามมันตามใจคิด ไอ้เนมหันหลังกลับไปดูพรรคพวก บรรดาเฮียๆที่นำมาก่อนเพียงครู่เดียวแล้วก็หันมาตามไอ้เป้ต่อ พวกพี่เบิร์ดพี่กิตพากันเดินไปโรงอาหารหมดแล้ว และคงไม่มีใครดินตามหลังผมอีกรอบ
             ตามแผ่นหลังของเจ้าคนที่เดินพรวดๆเข้าไปในแดนสิบอย่างเคยคุ้นด้วยความงวยงงสงสัย ทั้งรู้สึกไม่เข้าใจ ว่าทำไมไอ้เป้ถึงได้คิดจะมาหาใครเอาตอนนี้ เวลานี้ก็สี่โมงกว่า ใกล้จะถึงเวลาอาบน้ำ และทานอาหารเย็นกันแล้ว นักโทษที่จะเหลือในเรือนอนก็มีน้อยกว่าน้อย นี่มันคิดจะไปเที่ยวหรือไปหาใครกันแน่?
                ไม่สิ...ความจริง ถ้าต้องการไปหาใครสักคน เวลานี้ก็ถือว่าเหมาะสมที่สุดแล้ว
                    คิด พลางใช้สายตาจับจ้องแผ่นหลังของไอ้เป้ไม่ห่าง ไม่อยากจะคลาดสายตาในเวลาที่มีเหล่านักโทษเดินสวนออกมาหลายคนแบบนี้ ผมเดินผ่านหน้าผู้คุมที่เฝ้าอยู่ ผ่านเรือนนอนหลังแรก ห้องน้ำ ห้องอาบน้ำ ไปจนถึงนักโทษกลุ่มสุดท้ายที่เดินผ่านมา แต่ไอ้เป้มันก็ไม่ยอมหยุดฝีเท้า หลายครั้งที่มันหันหลังกลับ ทำท่าเหมือนจะรู้ว่าถูกตามอยู่ อย่างเช่นครั้งล่าสุดที่ผมอาศัยหลับอยู่ในกลุ่มนักโทษที่เดินผ่าน ถึงสามารถหลบสายตามันได้
                 แต่ก็นั่นแหละท่าทีมีพิรุธระแวงระวังมองไปมองมามันน่าสงสัย ยิ่งทวีความคลางแคลงใจในตัวไอ้เป้อีกนับสิบเท่า ผมก้าวเท้าตามมันไปจนถึงเรือนนอนหลังท้ายสุด ทันได้มองเห็นร่างของผู้คุมเดินบิดตัวแบบเมื่อยจัดผ่านไปแล้วหลบวูบทัน พร้อมกับเห็นร่างของพี่ทินประจำแทนผู้คุมด้วยสีหน้าเคร่งอีกด้วย
                 จากมุมที่ผมมองเห็นสามารถเห็นได้ทั้งพี่ทินที่ยืนอยู่ตรงหน้าเรือนนอน และไอ้เป้ที่ย่องผ่านด้านหลังเรือนนอนไปได้อย่างชัดเจน ภาพที่เห็น พฤติกรรมของชายสองคนที่ผมรู้จักทำให้ต้องขมวดคิ้ว หนึ่งคือพี่ทินที่เหมือนกำลังยืนเฝ้าอะไรสักอย่าง และสอง..คือไอ้เป้ที่กำลังย่องไปด้านหลังเรือนนอนและหยิบกุญแจขึ้นมา?
                  ภาพไอ้เป้ที่ยืนล่อกแล่กซ้ายขวาพร้อมทั้งหยิบกุญแจมาจากกระเป๋ากางเกง มันสะบัดพวงกุญแจนั้นพลางก้มดูลูกกุญแจ ก่อนจะเลือกหยิบมาดอกหนึ่งและเอื้อมมือไปหาแม่กุญแจที่อยู่ตรงหน้า ภาพการกระทำทั้งหมดที่อยู่ในสายตาทำให้สมองของผมกรีดร้องให้หาทางห้ามปราม แม้อยากจะดูว่าไอ้เป้กำลังจะทำอะไรต่อ แต่การกระทำของมันตอนนี้ไม่ใช่เรื่องดีแน่ ก็ปกติด้านหลังเรือนนอนจะถูกปิดไว้เสมอ มันเอากุญแจจากไหนมาไขเข้าไป และสอง มันจะเอากุญแจไขเข้าไปทำไม ไปทำอะไร ถ้าบอกว่าทำตามแผนของป๋า ทำไมพี่ทินที่อยู่กลุ่มเดียวกันถึงมีท่าทีไม่รู้ไม่เห็นต่อการกระทำที่เกิดขึ้น
               เร็วเท่าความคิด ผมขยับตัว นัยน์ตาจ้องมองไอ้เป้ขณะที่ฝ่าเท้าก็ก้าวไปหาพี่ทินที่ยืนเฝ้ายามอยู่ตรงประตูหน้า นัยน์ตาผมจ้องการกระทำของไอ้เป้เขม็ง หากฝ่าเท้าขยับ เพื่อจะรีบเดินไปบอกพี่ทินให้มาจัดการมันโดยเร็วที่สุดแบบไร้เสียง
             แกร่ก...
                 สะดุ้งเฮือก ชักข้าออกพร้อมกับถลาเข้ามามุมเดิมแทบไม่ทันเมื่อเผลอไปเหยียบกิ่งไม้เข้าจนมันเกิดเสียง ไอ้เนมนั่งแช่งชักตัวเองที่ซุ่มซ่ามอย่างหงุดหงิด ขณะที่ดวงตาจ้องมองคนสองคนตรงหน้าเขม้ง ผมเห็นไอ้เป้สะดุ้งสุดตัวทันทีที่ได้ยินเสียงนั้นแต่ก็ยังพยายามไขกุญแจเรือนนอนอย่างต่อเนื่อง และพี่ทินที่สะดุ้งเช่นกัน แต่เป็นการสะดุ้งที่มาพร้อมกับนัยน์ตาซึ่งกราดมอง และค่อยย่องมาด้านหลังที่ร่างของไอ้เป้กำลังขะมักเขม้นอยู่อย่างเงียบกริบ
                เหตุการณ์ที่เป็นไปอย่างที่อยากให้เป็นแม้จะไม่มาจากฝีมือตัวเองแต่ก็ทำให้ผมใจชื้นขึ้นไม่น้อย ไอ้เนมจ้องมองพี่ทินเขม็ง และเมื่อร่างนั้นโผล่พรวด เพื่อกระชากแขนไอ้เป้และตะคอกถามสุดแรง ไอ้เนมก็แทบจะร้องเฮในใจให้ลั่น
                "ทำ-เอี้ย-อะไรของมึง?"
                          เสียงห้วนกระชากของพี่ทินดังขึ้นพร้อมกับใบหน้าถมึงทึงร่างของไอ้เป้ถูกลากคอไปโดยฝีมือพี่ทินอย่างรวดเร็วทำให้ผมพอวางใจ แต่เพราะมองอยู่ผมถึงได้เห็น ว่าไอ้เป้มันทิ้งกุญแจในมือมันลงบนพงหญ้าใกล้ๆนั้นอย่างรวดเร็ว
                มองตามเสียงพูดคุยเอะอะที่หายไปไอ้เนมก้าวออกมาจากที่ซ่อน ก่อนจะเดินดุ่มเพื่อก้มลงไปกุญแจของไอ้เป้อย่างรวดเร็ว

GunGuy

ขอบคุณมากๆครับ

bank5822

ขอบคุณมาก ๆๆๆๆๆ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

Ninemadx

ขอบคุณครับ

wi2

ขอบคุณครับ

iamalegend

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

ไอ้เป้รอดเพราะเนมหรือนี่

pt200

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

Ohmkungz123

ข่อมคับ