OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 148

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
                          เสียงห้วนกระชากของพี่ทินดังขึ้นพร้อมกับใบหน้าถมึงทึงร่างของไอ้เป้ถูกลากคอไปโดยฝีมือพี่ทินอย่างรวดเร็วทำให้ผมพอวางใจ แต่เพราะมองอยู่ผมถึงได้เห็น ว่าไอ้เป้มันทิ้งกุญแจในมือมันลงบนพงหญ้าใกล้ๆนั้นอย่างรวดเร็ว
                มองตามเสียงพูดคุยเอะอะที่หายไปไอ้เนมก้าวออกมาจากที่ซ่อน ก่อนจะเดินดุ่มเพื่อก้มลงไปกุญแจของไอ้เป้อย่างรวดเร็ว
ดวงอาทิตย์ลอยต่ำ แทบจะถูกยอดไม้บดบังแสงสว่าง เรือนนอนที่ผมเดินเข้ามาจึงยิ่งมืดทึบ มึนไร้แสงไฟและไร้สิ่งมีชีวิตใดจนเงียบกริบคล้ายแดนสนธยา และ...ภาพวินาทีดับจิตที่ตรงเข้าสู่คลองจักษุนั้นทำให้ดวงตาของผมเบิกกว้าง..
          เสียงทึบๆเหมือนของหนักบางอย่างกระทบซีเมนต์ดังลั่นไปทั่วห้องขังที่ร้างไร้ผู้คน เสียงครางอย่างทรมานของเหยื่อผู้เคราะห์ร้าย ไม่ได้ดังไปมากกว่าเสียงหัวเราะของผู้ชนะที่กำลังมองภาพนั้นอย่างสุขสันต์อยู่เบื้องหน้า
                 นัยน์ตาของผมเบิกกว้าง มองฝ่าความมืดสลัวไปยังร่างของคนที่ผมรัก ชายหนุ่มที่เคยคุ้นซึ่งบัดนี้ทำให้ผมกลัวจับจิต สีหน้า-เอี้ย-มโหด แววตาที่เต็มไปด้วยความพึงใจ ความสาแก่ใจ ความอมหิตที่แสดงออกมาทั้งสีหน้า แววตาและการกระทำเรียกให้เลือดในกายเย็นเฉียบ
                  เสียงหัวเราะนั้นแทบเเช่เเข็งให้ฝีเท้าที่จะก้าวไป ทั้งเสียงเรียกที่กำลังจะเอ่ยอยู่ในลำคอชะงักค้าง ผมไม่คิดว่าจะได้เจอพี่โตอยู่ที่นี่ ความจริงการตามหลังไอ้เป้มาก็แค่เป็นความอยากรู้อยากเห็นเท่านั้น เพราะฉะนั้นผมจึงไม่คิดวาจะได้เห็นภาพนี้ และสีหน้าแววตาเช่นนี้ของคนที่ผมรัก มันกระตุ้นความทรงจำเลวร้ายที่เคยฝังกลบอยู่ในสมองให้ผุดขึ้นมาเป็นระลอก ระลอก และกวนเศษตะกอนที่ทับถมอยู่ในใจให้หัวใจขุ่นมัวขึ้นมาอีกครั้ง
                 สีหน้าหวาดหวั่น แววตาสิ้นหวังของไอ้เป้ และใบหน้าสาแก่ใจของคนรอบกาย เหมือนกับภาพในวันนั้นเสียเหลือเกิน เรื่องราวที่ผมเคยพบเจอถูกทาบซ้ำ ถูกภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้ากระตุ้นให้คิดคะนึงหา และคิดไปกระทั่งว่าผมเป็นไอ้เป้ เป็นคนที่ครึ่งหนึ่งก็เคยถูกเหยียบย่ำ ทำร้าย เช่นเดียวกับมัน
               กลืนน้ำลายลงคอที่แห้งผาก ริมฝีปากที่อ้าค้างหุบลงและเงียบนิ่งอยู่ตรงนั้น ดวงตาผมเบิกกว้าง จ้องมองร่าง
ของไอ้เป้ที่ครางออกมาเบาๆพร้อมขยับกายด้วยแรงเฮือกสุดท้าย และที่สุดดวงตาของมันก็ปิดพับลง ร่างกายแน่นิ่ง
เหลือเพียงสีของโลหิตที่ไหลออกมาจากศีรษะของมันไม่หยุด..
                 ผมเคยโกรธมัน เคยเกลียดมัน เคยชังน้ำหน้าและนึกรำคาญ แต่...แต่มันก็แค่นั้น แต่มันก็เป็นเพียงเท่านั้น
เพียงความรู้สึกที่ไม่ได้รุนแรงขนาดอยากจะฆ่าให้ตายหรืออยากจะให้มันแดดิ้นลงไปต่อหน้า
                ชีวิตนี้ทั้งชีวิต คนที่โกรธ คนที่เคืองใจ เคียดแค้นมันจนอยากจะฆ่าให้ตายมีเพียงคนเดียวก็พอแล้ว คนๆเดียว
ที่ผมฆ่าลงไปเพราะความแค้นเคือง มีแค่คนเดียวก็มากเกินพอแล้ว..แล้วตอนนี้ ไอ้เป้มันกลับ..
               "เนม" เสียงทักของพี่โตทำให้ผมรู้สึกตัว ไอ้เนมสะดุ้งสุดตัวเมื่อถูกฝ่ามือหนาแตะลงที่ต้นแขน ดวงตาที่เบิกค้าง ร่างที่นิ่งงันเหม่อลอยเสียจนไม่รู้ว่าตนเองถูกพบเจอตอนไหน และพี่โตมาถึงตัวเมื่อไหร่
                "..........." และเพราะปฏิกิริยานั้นของผม ทำให้พี่โตชะงัก เงียบเสียงลงและจ้องมองผมเงียบๆ
                       ผมกลืนน้ำลายช้าๆมองหน้าพี่โต จ้องหน้าคนที่เคยหัวเราะอย่างป่าเถื่อน และกระทำการอย่างโหดร้ายไร้หัวใจเมื่อครู่
                 หัวใจสั่นไหว เต้นโครมครามด้วยความหวาดกลัวและหวาดหวั่น เสี้ยวหนึ่งความกลัวทำให้อยากจะวิ่งหนี
                 พี่โต..ที่น่ากลัวเหมือนในวันนั้น พี่โตที่โหดร้าย พี่โตที่ทำร้ายคนอื่นได้อย่างหน้าตาเฉย
            .......แต่เมื่อได้มองเห็นดวงตาคู่นั้นความรู้สึกทั้งหมดก็แปรเปลี่ยนไป
              "เอ่อ...ผมตามไอ้เป้มา" ไอ้เนมพูด พลางหัวเราะแหะๆ
               "ก็นั่นสินะ ว่าอยู่อย่างมึงจะมาถึงนี่ได้ยังไง"  คำพูดของพี่โตทำให้ผมค้อนขวัก
              "ก็เห็นมันลับๆล่อๆ" ว่าไปแล้วถอนหายใจเฮือก
              "ไม่นึก...ว่าจะได้เจอ...." พูดแล้วไอ้เนมก็ยักไหล่
              "....มานี่สิ"
                     แทนคำตอบทุกอย่าง พี่โตมองหน้าผมที่เปลี่ยนท่าทีจากนิ่งอึ้งเป็นยิ้มแย้มเช่นเคยก็เอ่ยปากปากเรียกแล้วดึงเเขนผมเข้าไปร่วมวง กลิ่นคาวเลือดที่ยังอวลอยู่ในเรือนนอนและโชยออกมาจากมือของพี่โตทำให้รู้สึกไม่ดีและหัวใจตุ้มๆต่อมๆไม่น้อย ทว่า ผมก็ไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่าการเดินตามพี่โตไปด้วยสีหน้าปกติหรือพยายามให้มันเป็นปกติ
               ในใจผมยังกลัว..ใช่..  พี่โตในบุคลิกลักษณะเช่นนี้ทำให้ผมหวาดหวั่น..ก็ใช่อีก แต่...ผมจะไม่ระแวงไม่เชื่อใจว่าสักวันตัวเองจะถูกทำร้ายอีกแล้ว
                 ฝ่ามือของผมบีบกระชับฝ่ามือของพี่โตไว้ ไม่ได้รู้สึกไปเองว่ามันร้อนผิดปกติ และไม่ได้รู้สึกไปเองเช่นกัน
ว่านัยน์ตาของพี่โตเมื่อครู่ ก็มีความหวาดหวั่นปรากฏอยู่..
              พี่โตคงจะรู้ว่าผมคิดยังไง และรู้ดีว่าผมรู้สึกแบบไหน ภาพที่ผมสะดุ้งเฮือก ผละออกจากเขาอย่าลืมตัวคงยังติดตาและสร้างความหวาดหวั่นในใจได้ไม่แพ้กัน
                บาดแผลที่เราสร้างให้กันนั้นยังคงสดใหม่และปรากฏอยู่อย่างชัดเจนเสียงจนเราต้องพยายามอย่างเต็มที่เพื่อจะประสานร่องรอยแตกร้าวนี้ พี่โตคงจะกลัว แบบที่ผมกลัวว่าเรื่องมันอาจจะเป็นแบบเดิม ผมอาจจะหวาดกลัวและไม่เชื่อใจ ส่วนพี่โต ก็อาจจะต้องเจ็บปวดกับสิ่งที่ตัวเองทำไปเพื่อปกป้องผม เพียงแต่ผมไม่รู้และไม่เข้าใจ
                แต่ตอนนี้ผมจะไม่ยอมให้มันเป็นแบบนั้น  คำพูดที่ผมเคยพูด เคยบอกตัวเองไว้ในไม่กี่นาทีที่ผ่านมา วนเวียนมากระซิบบอก ตอกย้ำให้จำถึงความจริงเรื่องหนึ่งที่ไม่ว่าอย่างไรก็จะเป็นแบบนั้นอยู่เสมอ
           ต่อให้พี่โตจะโหดร้ายกับใคร ต่อให้จะทำร้ายใครมากแค่ไหน แต่คนเดียวที่พี่โตจะปกป้องและไม่ทำอันตราย ก็คือผมคนนี้
          ดังนั้น ตอนนี้ที่ผมควรจะทำ ไม่ใช่การหวาดกลัวหรือมัวแต่คิดว่าทำไมพี่โตไม่เป็น"คนดี"อย่างที่ตัวเองเองอยากให้เป็น เอาแต่คิดว่าทำไมพี่โตถึงทำแบบนี้โดยไม่มองไม่คำนึงถึงสิ่งแวดล้อมโดยรอบ สิ่งที่ผมควรจะทำ คือการเชื่อใจ และเป็นกำลังใจให้คนที่ผมรักต่างหาก
ฝีเท้าของผมที่เดินตามพี่โตหยุดลงเมื่อมาถึงร่างของไอ้เป้ ผมจ้องมองร่างของมันที่แน่นิ่งอยู่ด้วยสีหน้าหวาดผวาๆไม่น้อย โดยเฉพาะเมื่อเห็นพี่ทินกำลังพลิกร่างไอ้เป้ให้นอนหงาย
           "ไม่ต้องมองแบบนั้น" พี่ทินเห็นผมโผล่หัวมาก็หัวเราะในลำคอเบาๆก่อนจะเอ่ยบอก ขณะที่ฝ่ามือของตัวเองก็กำลังพยุงร่างของไอ้เป้ให้นั่งเอนๆอยู่กับลูกกรงสีเข้ม
           "มึงไม่ต้องตกใจมากไป มันยังไม่ตาย"
           "เอ๋?" ผมครางออกมางงๆก็ภาพไอ้เป้ที่พังพาบแน่นิ่งโดยมีเลือดไหลโชกซ้ำยังดิ้นทุรนทุรายแบบนั้น เป็นใคร
ก็ต้องคิดว่ามันไม่หายใจไปแล้วทั้งนั้น
            "คิดว่ากูจะมีแรงมากขนาดทุบหัวคนตายในครั้งเดียวเรอะ? ถึงจะอยากทำแบบนั้นก็เถอะ" พี่โตว่าพลางส่ายหน้าช้าๆ นัยน์ตาที่ทอดมองร่างของไอ้เป้มีแววชิงชังแฝงอยู่ และในตอนนั้นเองที่ผมได้เห็นทรวงอกของมันกระเพื่อมไหวเบาๆบอกถึงลมหายใจที่คงอยู่
          "ก็อยากจะฆ่าให้ตายอยู่หรอก เพียงแต่มันไม่ง่ายขนาดนั้น.."
             "จะยังไงไอ้เป้ก็เป็นลูกน้องป๋า ถ้ามันตายพวกกูก็คงแย่ แต่จะให้มันมาเสนอหน้าอยู่ก็ไม่ได้ เพราะงั้นเลยจัดการแค่ให้มันไปนอนพังพาบแถวๆห้องพยาบาลก็พอ" พี่โตว่าพลางทรุดตัวไปจับปลายคางไอ้เป้ขึ้นเพื่อสำรวจบาดแผล
ปลายนิ้วแตะๆไปบริเวณศีรษะและขมับก่อนจะยักไหล่แล้วป้ายเลือดที่เปื้อนปลายนิ้วลงบนเสื้อไอ้เป้แบบไม่อยากจะแตะให้เสียมือ
"ก็แค่ตกใจแล้วก็เจ็บแผลจนสลบ ก็อย่างว่า เสือกซุ่มซ่าม หกล้มหัวฟาดพื้นเอง"
            ..คำพูดนั้นทำให้ผมกระพริบตาปริบๆ  
               "มันรีบอะไรนักหนาวะ?" พี่คมว่าบ้างพลางส่ายหน้า
              "นั่นสิพี่ แม่งก็เสือกรีบร้อนไม่ดูทาง" พี่ทินว่าสมทบพลางส่ายหัวช้าๆเหมือนระอาใจ ก่อนจะลุกพรวดขึ้นเท้าสะเอว แล้วหันไปอีกทาง "มึงมาก็ดีแล้ว เอามันไปดูด้วย"
                        คำพูดนั้นทำให้ผมหันขวับ  เบิกตากว้างเมื่อมองเห็นร่างของพี่กันย์เดินเข้ามาพร้อมผู้คุมด้วยท่าทีเร่งร้อน การมาของคนสองคนที่แสนรวดเร็วซ้ำยังมองมาที่พวกผมและพี่โตอย่างสงสัยทำเอาความงวยงงพุ่งพรวดพอๆกับความเข้าใจถึงคำพูดประหลาดๆของพี่โตเมื่อครู่
                 แต่...ทำไมคนพวกนี้ถึงมาไวนัก ทำเหมือนรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอย่างไรอย่างนั้น  และ...พี่กันย์ ตอนนี้กำลังอยู่ฝ่ายไหนกันแน่?
                      ความคิดและความสงสัยเหล่านั้นแล่นเข้าหัว ทำให้ผมเม้มปากแน่นหันไปมองหน้าพี่โตที่ยังคงจ้องหน้า
ผู้คุมและพี่กันย์ด้วยสีหน้าซื่อใสไร้ความผิด แต่ความลังเลและเหตุการณ์ที่ผ่านมาสดๆร้อนๆ ทำให้ผมขยับตัวหลบอยู่หลังพี่โตโดยอัตโนมัติ ฝ่ามือกำกุญแจพวงใหญ่ในมือไว้แน่นโดยที่ความคิดจะบอกเรื่องนี้กับทุกคนปลิวหายไปอย่างรวดเร็ว
                 "ก็บอกว่ามันล้มหัวฟาดพื้น เนี่ยก็จะเอามาให้ช่วยพยาบาล มันอยู่แดนเดียวกับผมนะ ทำไมจะต้องทำอะไรมันด้วยล่ะ แล้วถึงทำ มาทำในห้องขังไอ้คม มันกลายเป็นผู้สงสัย ไอ้คมมันจะยอมเหรอ? ไม่เห็นรึไงว่าเมื่อกี้ไอ้คมมันยังยืนมองเงียบๆไม่ได้มีท่าทีเดือดร้อนอะไร ถ้ายังอยากจะถามก็รอไอ้เป้มันฟื้นก่อนก็ได้ ผมไม่ว่า แต่งานนี้ช่วยสอบสวนให้เป็นกลางหน่อยก็แล้วกัน ไม่ใช่เอะอะอะไรก็จับลดขึ้นหมด ทำแบบนั้นคงมีแต่คนอยากทำความดีล่ะวะ"
                 "ส่วนเรื่องที่ทำไมไปอยู่แดนสิบ ก็แค่เพื่อนกันไปเที่ยวเยี่ยมหากันมันผิดเหรอ? ถ้าผิดคราวนี้พัศดีก็ช่วยบอกผมด้วยแล้วกันว่าจะโดนหักไปกี่คะแนน นอกจากค่าที่ช่วยคนแล้วยังโดนกล่าวหามั่วซั่ว"
                 เพราะคำพูดยืนยัน อธิบายสั้นกระชับและบ่งชัดถึงความตั้งใจของตัวเองทำให้การสอบสวนของผู้คุมและพัศดีที่จะเกิดขึ้นกับพวกเราผู้ร่วมเหตุการณ์ทั้งสี่หยุดลงแค่นั้น  พัศดีที่รีบปรี่มาด้วยสีหน้าราวกับได้ชัยชนะอะไรบางอย่างเมื่อได้ข่าวนี้ก็ต้องนิ่ง ฟังคำอธิบายกึ่งประชดประชันในประโยคท้ายๆของพี่โตโดยที่มีผมมองมาอย่างหวั่นๆ ไม่ได้หวั่นว่าตัวเองจะโดนสอบสวนหรอกนะ แต่หวั่นว่าระหว่างพี่โตกับพัศดี ใครจะลุกขึ้นมาหาเรื่องชกกันก่อนล่ะมากกว่า
            ที่สุดเมื่อได้ฟังคำยืนยันที่เหมือนกันเป๊ะของพวกเราทั้งสี่ พัศดีก็จำต้องยอมรับที่จะรอให้ไอ้เป้ฟื้นแล้วค่อยสอบถามเพื่อหาความจริงกันทีหลัง จากที่พี่โตเคยบอกผมว่าเพราะวิธีแข็งกร้าวของพัศดีทำให้นักโทษหลายคนไม่พอใจและออกมาประท้วง ทำให้การทำงานของพวกเขาลำบากขึ้นท่าจะจริง เพราะหากปกติพัศดีคงจะสั่งจับพวกเราขังและสอบสวนพร้อมกับมีบทลงโทษโดยไม่ฟังเสียงแล้ว แต่พอโดนพี่โตพูดตอกหน้าเข้าแบบนั้นก็เงียบและยอมที่จะพักเรื่องนี้ไว้ก่อนในที่สุด
              "ฝากดูแลดีๆแล้วกัน" พัศดีมองหน้าพี่กันย์ก่อนจะสั่งเบาๆ
"แล้วก็..พวกคุณควรจะกลับไปทานอาหารเย็นได้แล้ว"
               "คร้าบ~ท่าน" เสียงพี่ทินออกรับคำแบบหวานจ๋อยแต่แสนประชดประชันดังขึ้นทันทีที่พัศดีเดินออกไป ผมถอนหายใจพรูแทบยกภูเขาออกจากอก แต่ความโล่งใจมีได้ไม่ถึงวินาที พอหันกลับมากลับพบแต่บรรยากาศเครียดขึง กับภาพที่พี่โต พี่คม และพี่ทินกำลังจ้องหน้าพี่กันย์เขม็ง
               "น่าแปลกดีนี่ ว่าทำไมมึงถึงไปทำอะไรแถวนั้นเร็วนัก" พี่โตเปรยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ พร้อมนัยน์ตาจ้องเขม็ง
              "ผมถูกผู้คุมเรียกตัว" พี่กันย์ตอบสั้นๆ ก่อนจะยิ้มแบบไม่เห็นขัน
"เป็นผมที่ต้องถามมากว่า ว่าพวกคุณไปทำอะไรกัน ไอ้เป้มันถึงอยู่ในสภาพแบบนั้น"
              "กูบอกแล้วไงว่ามันหกล้ม หัวฟาดพื้น” พี่โตตอบสั้น
              "งั้นเหรอครับ...ผมจะพยายามเชื่อแล้วกัน" พี่กันย์ตอบพลางยิ้มมุมปาก
              "กูต่างหากที่ต้องพยายามเชื่อมึง" พี่โตหรี่ตาลงช้าๆ ด้วยท่าทีครุ่นคิด
             "อย่าให้กูรู้แล้วกัน ว่ามึง กำลังคิดไม่ซื่อ"
              "คนที่ต้องพูดแบบนั้นน่ะ ผมมากว่า" พี่กันย์ตอบพร้อมกับรอยยิ้มแสนไม่น่าไว้ใจ ดวงตาคู่นั้นกราดมองทุกคนแล้วมาหยุดอยู่ที่ผมพร้อมกับยิ้มมุมปากอย่างรู้ทันชวนให้ร้อนๆหนาวๆชอบกล ร่างของคุณหมอจำเป็นหันหลังเดินไปดูอากรคนป่วยที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงอีกครั้ง แสดงอาการไล่อย่างจงใจ นั่นทำให้พี่โตร้องหึออกมาเบาๆแล้วหันหลังเดินออกไปจากห้องพยาบาล แต่ก็ยังคงมีสีหน้าไม่พอใจลึกซึ้ง
             "ไอ้คม" จู่ๆท่ามกลางความเงียบ ของพวกเราสี่คนที่กำลังจะไปโรงอาหาร พี่โตก็โพล่งขึ้นมา
              ".........." พี่คมไม่พูดอะไร เพียงแต่หันมามองหน้าคนถาม แสดงอาการรับฟัง
              "กูว่างานเราต้องเร็วขึ้นกว่าเดิมแล้วล่ะ" คำพูดนั้นทำให้ต่างคนต่างชะงัก ผมจ้องมองพี่คมที่พยักหน้ารับช้าๆ ก่อนจะหันไปมองหน้าพี่โต ด้วยไม่รู้ว่าพี่คมคนนี้จะร่วมงานกับพี่โตเรื่อวงไหนกันแน่
                เรื่องของป๋า ที่จะออกไป หรือเรื่องของผมและพี่โต ที่กำลังจะวางแผนดัดหลังคนพวกนั้น  และที่สำคัญ พี่ทินซึ่งมองหน้าพี่โตอยู่อย่างยินดีอยู่ตอนนี้ รู้รึเปล่าว่าแท้จริงแล้ว ‘ลูกพี่’ ของตัวเองจะทำอะไร
                "มันยังไม่รู้.." พี่โตเอ่ยสั้นๆ หลังจากคำถามของผมมีขึ้นในตอนบ่ายของอีกวัน ด้วยความงวยงงและอัดอั้นตันใจเป็นที่สุด
                 "แล้วนี่..." สิ้นคำตอบผมก็เอ่ยถามอย่างร้อนรนทันควัน เรื่องพี่คมเป็นพวกเดียวกันกับเราน่ะผมรู้แล้วแต่ถ้าพี่ทินยังไม่รู้เรื่องนี้ แล้วถ้าเกิดไม่เอาด้วยขึ้นมาล่ะ จะทำยังไง
                 "ไอ้ทินมันไม่เหมือนพวกตัวใหญ่ๆในนี้หรอก "พี่โตว่า
" กูเชื่อ ว่าที่สุดมันก็จะเข้าใจว่าอะไรเป็นอะไร แต่ถ้ามันจะออกไปและไม่เห็นด้วยกับกู กูก็ไม่ว่า.."
                        พี่โตบอก พลางทอดสายตามองไปยังร่างของพี่ทินที่วันนี้แวะเวียนมาทักทายบรรดาพรรคพวกที่แดนสิบสองด้วยสีหน้าเริงร่า นัยน์ตาคู่นั้นของพี่โตฉายแววครุ่นคิด ทำให้ผมรู้ ว่าภายในใจของพี่โตคงจะเครียดขึงไม่น้อยกับเรื่องที่จะเกิดขึ้น
                "จริงสิ...กุญแจที่มึงได้มา เก็บไว้ดีๆนะ" พี่โตว่า พลางหันมามองหน้าผม
               "อือ แล้วพี่จะไม่เอาเก็บไว้จริงๆเหรอ?"  ผมออกปากถามเมื่อคืนผมเล่าเรื่องกุญแจที่ได้จากไอ้เป็นให้พี่โตฟัง
แต่พี่โตบกให้ผมเก็บไว้แทน โดยไม่บอกว่าเก็บไว้ทำอะไร
               "ไม่ต้อง มึงเก็บไว้นั่นแหละดีแล้ว" พี่โตว่า ก่อนจะถอนหายใจพรูเมื่อมองเห็นร่างของบรรดาตัวเอ้ในเรือนจำพากันเดินมาหา ทำให้ผมรู้ว่าคงจะมีการประชุมหรืออะไรเกิดขึ้นอีกแล้ว เรื่องของไอ้เป้ที่มันเจ็บก็มีคนรู้ประรายแค่สองสามคน อาจจะเพราะมันกวนตีนชาวบ้านไว้มาก เลยไม่มีใครสนเท่าไหร่ว่ามันจะเป็นอะไรไปไหม อย่ามากก็พูดอย่างไอ้เมฆว่าสมแล้วที่โดน อะไรแบบนั้น
             แต่ดูท่าทางของทุกคนแล้วก็พอรู้แหละๆ ไม่มีใครเชื่อว่าไอ้เป้มันจะหกล้มหัวฟาดพื้นอย่างที่บอก ไม่ใช่เพราะเชื่อว่าไอ้เป้มันไม่ซุ่มซ่าม แต่เป็นเพราะทุกคนรู้ดี ว่างานนี้พี่โตเป็นคนจัดการต่างหาก เลยไม่มีใครกล้าถามหรือพูดอะไรมาก แต่ก็มีผลเสียอยู่บ้าง คือป๋าที่ตอนนี้ไม่มีคนส่งข่าวไปให้และคงจะรู้แล้วมาโวยใส่พี่โตในไม่ช้าก็เร็วนี้..
           และพี่โตบอกไว้ว่า เพื่อนการนั้น ก่อนที่พวกป๋าจะเรียกไปโวยและเริ่มรู้ตัว เรา..จึงต้องรีบทำให้เร็วที่สุด
           ดังนั้นนี่คงเป็นเหตุผลที่พี่โตเรียกบรรดาตัวเอ้เหล่านี้มาประชุมกัน
               "เนม..." เสียงพี่โตเรียกเบาๆทำให้ผมละออกจากภวังค์ มองเห็นดวงตาจริงจังและฉายแววห่วงใยนั้นชัดเจน..
ฝ่ามือพี่โตแตะลงที่หน้าผากผม ลูบเบาๆก่อนจะเอ่ยคำที่ทำให้ผมนิ่ง
               "พรุ่งนี้แล้วล่ะ"............
04.00
        เวลาไขประตูเรือนจำ หรือเวลาสำหรับตื่นนอนของเหล่านักโทษในเรือนจำนั้น คือเวลาห้านาฬิกาตรง ทว่าวันนี้
ที่แดนสิบสอง ร่างของบรรดานักโทษหลายรายกลับลุกออกมาจากที่นอน และนั่งมองหน้ากันด้วยแววตาที่วาววับ...
            แกร๊ง...
        เสียงอะไรบางอย่างตกลงบนพื้นซีเมนต์ทำให้เกิดเสียงสะท้อนก้องภายในความเงียบสงบแสงไปสลัวรางจากเพียงด้านหน้าของเรือนนอนส่องให้เห็นเงาของผู้คุมที่เดินเข้ามาสำรวจตรวจตราไฟฉายอันใหญ่ในมือส่องกราดเพื่อหาที่มาของสุ้มเสียงนั้น
        หมับ..

GunGuy

ขอบคุณมากๆครับ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากเลยนะคับ

watkrub

ขอบคุณมากๆคับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

bird9

ขอบคุณครับผม

iamalegend

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

คงไม่ใช่ไอ้เนมพลาดนะ

pt200

ขอบคุณครับ

SunDay345

ขอบคุณครับ

sosarin

ขอบคุณนะคับ

Mrgan

ขอบคุณครับ

takeshi

ขอบคุณครับ

Ohmkungz123

ข่อมคับ