OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 149

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
        เสียงอะไรบางอย่างตกลงบนพื้นซีเมนต์ทำให้เกิดเสียงสะท้อนก้องภายในความเงียบสงบแสงไปสลัวรางจากเพียงด้านหน้าของเรือนนอนส่องให้เห็นเงาของผู้คุมที่เดินเข้ามาสำรวจตรวจตราไฟฉายอันใหญ่ในมือส่องกราดเพื่อหาที่มาของสุ้มเสียงนั้น
        หมับ..
ท่อนเหล็กขนาดกลางที่กลิ้งโค่โร่อยู่บริเวณทางเดินทำให้ร่างของผู้คุมชะงัก ทรุดกายลงพินิจวัตถุงประหลาดในอุ้งมือ หยิบไฟฉายมาส่อง ก่อนจะรู้ว่ามันคือโลหะกินสนิมแสนระคายมือ ร่างของผู้คุมรายนั้นก็ทรุดฮวบ!
          ร่างของนักโทษรายหนึ่งผุดขึ้นมาจากความมืดรับร่างของผู้คุมก่อนที่มันจะทรุดกายลงไปจนเกิดเสียง ฝ่ามืออันเชี่ยวชาญนั้นควานหาพวงกุญแจบริเวณใต้เข็มขัด พร้อมกันนั้น ร่างของนักโทษอีกรายที่มีท่อนเหล็กในมือก็เอื้อมมือคว้ากระบองใหญ่ของผู้คุมรายนั้นในมือขวา และสอดมือหยิบปืนพกขนาดเล็กนั้นมาไว้ในมือซ้าย
           กริ๊ง..แกร่ก...
                เสียงครางของกุญแจที่กระทบกันดังขึ้นเพียงชั่วครู่ ก่อนจะตามมาด้วยเสียงแม่กุญแจใหญ่ถูกปลดและประตูที่ทำมาจากกรงเหล็กถูกเปิดอ้า ให้ร่างของบรรดานักโทษกรูกันออกมาจากห้องขังอย่างรวดเร็ว
             สรรพเสียงและการเคลื่อนไหวนั้นไม่อาจหลุดรอดพ้นประสาทสัมผัสของผู้คุมอีกนายที่อยู่ด้านหน้าได้ ร่างนั้นจึงรีบตรงเข้ามาหา พร้อมกับไฟฉายในมือที่กราดส่องไปตามทางเดินอันมืดมิด
              "นี่มะ...."
          ผลั่วะ
              ก่อนจะได้เอ่ยคำพูดนั้นจบประโยค ร่างท้วมนั้นก็ทรุดฮวบ ด้วยฝีมือของนักโทษอีกรายที่แอบซุ่มอยู่ด้านหลัง พร้อมกันนั้นร่างของผู้คุมทั้งสองนาย ก็ถูกลากเข้าไปในห้องขังในสภาพสิ้นสติ..
            "ล็อค"
                 คำสั่งสั้นดังมาจากร่างสูงของขาใหญ่แห่งแดนสิบสอง ใบหน้าที่สะท้อนแสงจากไฟฉายในมือของลูกน้องคนหนึ่งมีดวงตาวาววับ ฝ่ามือข้างขวารับปืนสั้นจากมือของลูกน้องที่ยื่นส่งให้ พร้อมกับมือซ้าย ที่ถือท่อนเหล็กอันใหญ่ไว้ในมือ
           แคร้งๆ...
             เสียงท่อนเหล็กครูดกรงขังที่มีร่างของนักโทษหลายรายยืนรออยู่ พร้อมกับประตูที่เปิดอ้าเมื่อร่างนั้นเดินผ่าน เรียกเสียงโห่คำรามอย่างพึงใจของเหล่านักโทษในเรือนนอนได้อย่างดี
              "แกร่ก.ๆ.. ขณะที่เกิดเหตุนักโทษ... @$%^...นักโทษกำลัง..@$%^"
             เสียงแกร่กกรากจากวิยุประจำตัว ครางออกมาพร้อมคำถามโหวกเหวกและเสียงคำรามของเหล่านักโทษที่โห่ร้องผ่านออกมาจากลำโพงทำให้ริมฝีปากของโตแสยะยิ้ม ขาใหญ่ยกวิทยุสื่อสารขึ้นแนบริมฝีปาก เอ่ยตอบคำถามร้อนรนของผู้คุมที่แว่วมาตามสายด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยียบ
              "พวกกู กำลังจะออกไปไงล่ะ"
Improbable 40 : บันทึกเหตุการณ์ ฉบับที่หนึ่ง
บันทึกเหตุการณ์ฉบับที่1-4/25XX
วันที่    18 มกราคม 25XX
เรื่อง การก่อจลาจลเพื่อหลบหนีของนักโทษ แดนสิบสอง เรือนจำ XX จังหวัด XX
เรียน  (ข้อมูลปกปิด)
สำเนาถึง   (ข้อมูลปกปิด) อธิบดีกรมราชทัณฑ์
   เวลา 04.00 นาฬิกา  เกิดเหตุนักโทษทำร้ายร่างกายผู้คุม สอบสวนพบว่ามีผู้ร่วมขบวนการลักลอบนำเอากุญแจไขเปิดเรือนนอน เพื่อดักซุ่มโจมตีผู้คุมโดยใช้ท่อนเหล็กเป็นอาวุธ และกลุ่มนักโทษผู้ก่อเหตุ ได้ยึดกุญแจสำหรับไขเปิดประตูใหญ่ และอาวุธประจำตัวของผู้คุม อันประกอบด้วย กระบองถือ 2 อัน  และปืนพก 3.7 แมกนั่ม 2 กระบอก  นำออกจากเรือนนอนเพื่อไปก่อการจลาจล
ผู้ร่วมก่อเหตุ : นักโทษในเรือนจำ แดนสิบสอง แดนสิบเอ็ด แดนสิบ และแดนเก้า รวมทั้งเรือนจำพิเศษ ประมาณ 300 คน (กำลังอยู่ระหว่างสืบสวนหาผู้ก่อเหตุ)
อาวุธ : ปืนพกขนาดเล็ก ท่อนเหล็ก ไม้กระบอง รวมไปถึงหน้าไม้และของมีคมอื่นๆ
สถานที่เกิดเหตุ :  แดนสิบสอง แดนสิบเอ็ด แดนสิบ  แดนเก้า และเรือนจำพิเศษ..
   ร่างของผู้คุมที่ถูกลากเข้ามาในเรือนนอน พร้อมด้วยสีหน้าสาแก่ใจของทุกคน เป็นการเปิดฉากการก่อจลาจล ครั้งนี้อย่างเต็มรูปแบบ ร่างของนักโทษที่ถูกปล่อยออกมาจากเรือนนอน ต่างก็ตาลีตาลานวิ่งขึ้นเพื่อไปสมทบกับกลุ่มของผู้นำ สีหน้าของทุกคนเปื้อนยิ้มสาใจ เวลานี้ ไม่ว่าจะใคร ก็ต่างฮึกเหิมและคำรามด้วยความพอใจ ความคั่งแค้นในอก ความเกลียดชัง รวมทั้งความปรารถนาที่จะเป็นอิสระ ความหวังที่ถูกจุดขึ้นในใจทำให้ฝีท้าของทุกคนต่างมุ่งไปที่จุดๆเดียว ต่างก็เดินตามหลังชายที่เป็นผู้นำของพวกเขาไปด้วยดวงตาวาวโรจน์ เต็มไปด้วยความพอใจ
       ผมจ้องมองร่างของผู้นำที่ทุกคนให้การเคารพนับถือด้วยความรู้สึกแปลกๆ ใจหนึ่งก็รู้สึกฮึกเหิม ยินดีกับทุกคนเช่นกันที่นักโทษอย่างเราได้ลุกขึ้นสู้ เพื่ออิสระของตน ทว่าอีกใจหนึ่ง เพราะปมรู้ว่าตัวเองกับพี่โตจะทำอะไร หัวใจจึงเต้นแกว่งด้วยความหวาดหวั่นสะท้านลึก
        ผุดลุกขึ้นยืน เดินตามหลังบรรดาพี่ๆในเรือนจำไปอย่างรวดเร็วเมื่อพบว่าคนในนี้ต่างก็กรูกันออกไปแทบจะหมด และ..ร่างของผู้คุมสองนายที่ถูกลากเข้ามานั้นกำลังถูกบรรดานักโทษที่กักเก็บความอัดอั้นตันใจไว้ภายในเข้าไปรุมทำร้ายกันอย่างเมามันส์
      "ออกมาเร็วพวกมึง!อยากโดนขังต่อรึไง!" เสียงกระชากห้วนที่ดังขึ้นผมจำได้มั่นว่าเป็นเสียงของพี่วิทย์ หันไปมองร่างของไอ้เมฆที่ถูกลากถือติดมือมา ใบหน้าของพี่วิทย์มีเหงื่อชื้นนิดๆ แสดงว่ามาถึงที่นี่ด้วยความรีบร้อนเพราะความจริง
พี่วิทย์อยู่คนละเรือนนอนกับพี่โต ผมได้ยินเสียงโห่ร้องพูดคุยและเสียงอึกทึกครึกโครม ความเคลื่อนไหวท่ามกลางความมืดมิดและยามเช้ามืดที่แสงอาทิตย์ยังไม่ฉายแสง ทำให้ผมรู้แล้วว่าแดนอื่นๆ ต่างก็กำลังทำเช่นเดียวกับพวกเรา
        "มึงจะไปไหน?" พี่วิทย์ดึงแขนผมไว้ ออกปากเสียงแข็งไม่น้อยพลางออกแรงบีบแน่น กริยาท่าทางที่แปลกไปจากทุกทีทำให้ผมสะดุ้ง หันไปจ้องตาพี่วิทย์อย่างตื่นๆกับลางสังหรณ์ที่แล่นวาบ
     หรือว่า...พี่วิทย์จะรู้!
         "ผม...จะไปที่ทำการเรือนจำ"
        "ไปทำไม? หรือมึงจะไปบอกพวกมัน!" พี่วิทย์กระชากเสียงห้วนกระซิบปนก่อนด่าใส่ผมอย่างเร่งร้อนด้วยดวงตาเครียดขึ้ง แรงบีบที่แน่นขึ้นและตาวาววับคู่นั้น ทำให้ผมแน่ใจถึงความคิดของตัวเอง
        "ใครจะบอกกัน ผมจะทำงานของผม พี่ไม่มีสิทธิ์มายุ่ง!" ไอ้เนมดึงแขนตัวเองออกจากมือพี่วิทย์อย่างแรงพลางเอ่ยเสียงห้วน สบตาที่วาววับคู่นั้นอย่างไม่กลัวเกรงราวกับว่าพี่วิทย์ที่ผมเคยหวั่นๆเมื่อก่อนเป็นแค่ความฝัน แต่ใครว่าผมไม่กลัว ความจริงน่ะกลัว แต่ความกลัวอย่างอื่นมันกลบไปเสียหมด
      ..ตอนนี้ที่ผมกลัวมากที่สุด คือการทำตามแผนของพี่โตไม่ทัน แล้วเราจะพังกันทั้งคู่!
        "นี่มึง.......!"
        "พี่วิทย์ นี่มันอะระ..."
        "ปล่อย เฮียวิทย์!"
             ทันทีที่ผมดึงมืออก ดวงตาที่วาววับของพี่วิทย์ก็เบิกกว้าง ถมึงทึงขึ้นมาอย่างน่ากลัว ผู้ชายคนนั้นกัดฟันกรอก
มองหน้าผมเหมือนไม่เคยเห็น เขาอ้าปากคำรามต่อว่า แต่ก็ถูกเมฆดึงแขนแรงๆเพื่อถามอย่างงวยงง และก่อนที่มันจะรู้อะไรมากกว่านั้น เสียงของพี่ทินก็เข้ามาหยุดทุกอย่าง
             ร่างของพี่ทินไม่ได้สูงใหญ่เท่าพี่โตก็จริง แต่คงพูดได้ว่าสูงว่าพี่วิทย์ ซ้ำสีหน้าท่าทาง และอายุที่ดูจะมากกว่า
พี่วิทย์และพี่โตทำให้ยามที่ร่างนั้นก้าวพรวดข้ามา เอ่ยปากด้วยน้ำเสียงแข็งทื่อ ห้วนจัด พร้อมกับดึงผมไปซ่อนอยู่หลังตัวเอง กริยาท่าทางแสดงออกเต็มที่ว่ากำลังไม่พอใจ และจะปกป้องผมอย่างที่สุด ทำให้บรรยากาศคุระอุหยุดชะงัก
           ".........."ออกปากเรียกว่าเฮีย แต่สีหน้าพี่ทินไม่ได้อยู่ในขั้นเคารพเสียด้วยซ้ำ เป็นจริงที่แม่พี่วิทย์จะเป็นหัวหน้า
แต่ทว่าพี่ทินก็อายุมากกว่า ซ้ำตอนนี้พี่ทินถือว่าเป็นมือขวาของพี่คม ศักดิ์ศรีก็ย่อมเท่ากันกับพี่วิทย์ ที่ตอนนี้ถือเป็นคนสนิทของพี่โต เพราะเหตุผลเหล่านั้น พี่วิทย์จึงชะงัก พร้อมขมวดคิ้วเครียด
           "รู้ตัวไหมว่ามึงทำอะไรอยู่ หรือว่ามึง...คิดจะเอาด้วย?" พี่วิทย์เอ่ยถาม เลิกคิ้วขึ้นคล้ายไม่เห็นขัน
           "ถามตัวเองดีไหม ว่ามึงทำอะไรอยู่ ก่อนจะมาว่ากู เฮ้ยวิทย์" พี่ทินเอ่ยเสียงห้วน ดึงแขนผมที่ถูกลากไปหลบด้านหลังให้ออกมาเผชิญหน้าอีกครั้ง
"ตอนนี้กูมีหน้าที่ดูแลเด็กนี่ มึงมีหน้าที่อะไรก็ควรจะไปทำ"
          "..อึ่ก.." คำพูดนั้นทำให้พี่วิทย์ชะงัก สีหน้าพูดไม่ออก
         "แต่มึงกำลั.."
         "วิทย์!" เสียงห้วนจัดดังขึ้นเบื้องหลังทำให้ทุกคนต่างชะงัก ท่ามกลางคลื่นของเหล่านักโทษที่ทยอยออกมาจากเรือนนอนด้วยความยินดี ท่ามกลางเสียงโห่ของยังมีเสียงของผู้ชายอีกคนที่ชัดกว่า นั่นก็คือเสียงของพี่กันย์ ซึ่งก้าวพรวดเข้ามาด้วยสีหน้าถมึงทึง ร่างที่หอบน้อยๆแสดงว่ากำลังรีบเร่งอย่างหนัก และก็คงจะลืมแม้แต่คำสุภาพที่ใช้ติดปากด้วยซ้ำ คำพูดต่อมาถึงยิ่งกว่าห้วน
          "มึงมีหน้าที่อะไร อย่าทำให้คนอื่นต้องเสียเวลา!"
          "กูรู้!" พี่วิทย์หันไปตวาดสวนพี่กันย์อย่างดุเดือดไม่แพ้กัน ก่อนจะหันมามองหน้าผมกับพี่ทินอย่างคาดโทษ..สีหน้าลังเลพะว้าพะวงไม่น้อย ทางหนึ่งก็เป็นพี่กันย์ที่ยืนเร่ง ส่วนอีกทาง ก็เป็นผมกับพี่ทินซึ่งหากพี่วิทย์รู้ว่าเรากำลังทำอะไร เขาก็คงเหมาพวกผมเป็นศัตรูไปแล้วเรียบร้อย
            "เมฆ" พี่วิทย์หันขวับ มาหาไอ้เมฆที่ยืนขมวดคิ้ว ทั้งอึ้งทั้งงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น
"เดี๋ยวมึงอยู่กับไอ้เนม เข้าใจนะ"
            "หา? ว่าไงนะ!" ไอ้เมฆพอได้ยินก็เริ่มโวยวาย "ไหนมึงว่าจะให้กูไปด้วย กูไม่ยอมให้มึงไปกับไอ้นี่แค่สองคนหรอก!"
            "มันอันตราย มึงอยู่กับไอ้เนมน่ะดีแล้ว เดี๋ยวกูจะรีบมาหา ตามไอ้เนม จำไว้นะ!" พี่วิทย์ไม่สนคำโวยนั้น หากแต่รีบรุนหลังเมฆให้เข้ามาหาผมกับพี่ทินอย่างรวดเร็ว ร่างของไอ้เมฆที่ถูกผลักมาทางผมจนเซเเซ่ดๆ หันไปจะมองหาพี่วิทย์ แต่ก็ช้าไปเสียแล้ว เพราะมันเจอแต่คลื่นฝูงชนที่กำลังโห่ร้องมีชัยรอบๆตัว
             "พวกมึง!" พอบี้กับคนอื่นไม่ได้ ไอ้เมฆก็หันมาหาผมและพี่ทิน
"มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย!พวกมึงมีปัญหาอะไรกัน พี่วิทย์มึงถึงทิ้งกูแล้วไปกับไอ้นั่น!"
            ฟังดูแลรู้สึกไอ้เมฆมันจะรักพี่ชายของมันมาก ถึงกับไม่ยอมเรียกชื่อ เอาแต่เรียกไอ้นี่ไอ้นั่นเชียว
"เรื่องนี้มึง..."
            "มึงไม่ต้องเสือก ไอ้เมฆ" พี่ทินเอยเสียงห้วน ตัดบทผมที่กำลังจะตอบมันไปทันควัน
"ตามกูมา แค่นั้นพอ!"
            "พี่ เอาจริง?" ผมหันไปถามพี่ทินเสียงเครียดอย่างไม่แน่ใจ  แต่ก็ยังก้าวพรวดๆตามหลังพี่ทินไปอย่างว่าง่าย ฝ่าร่างของนักโทษที่ต่างบ่ายหน้ากันไปรวมพลตามที่นัดแนะกันไว้อย่างรวดเร็ว ด้วยไม่อยากจะให้เป็นที่ผิดสังเกต ผมมองเห็นไอ้เมฆก้าวตามหลังพวกเรามาไวๆ รู้สึกหงุดหงิดกับพี่วิทย์ไม่น้อยที่เสือกขว้างเอากระดูกชิ้นโตมาขวางทาง ที่เขาสั่งให้เมฆตามผมและพี่ทินแบบนั้น คงเพราะรู้แน่ว่าเมฆที่อยากออกไป มันคงไม่มีทางยอมแน่ หากรู้ ผิดสังเกตหรือระแคะระคายว่าผมกำลังทำอะไรอยู่ และการจะต้องมาสู้รบปรบมือกับคนที่ผมเห็นมันว่าเป็นเพื่อน มันไม่ใช่เรื่องง่าย!
             "ทำตามที่กูบอกก็พอ มึงทำตามหน้าที่มึง เรื่องไอ้เมฆกูจะจัดการเอง" พี่ทินตอบเสียงสั้น สีหน้าเครียดขึง บ่งชัดว่ากำลังจริงจังกับคำพูดของตัวเอง
             "พี่..นั่นมันเมียพี่วิทย์นะ!" แถมไอ้เมฆมันก็เพื่อนผม จะยอมให้มันโดนพี่ทินจัดการได้รึไง
             "กูรู้! พวกเดียวกัน ไม่มีเหตุผลที่จะต้องฆ่ามันซักหน่อย ห่า..ไอ้กระต่ายตื่นตูม" พี่ทินออกปากบ่นพลางตวัดสายตามองไอ้เมฆที่เดินตามหลังพวกเรามาอย่างกระชั้นชิด และสีหน้าของมันเริ่มขมวดมุ่น
             "แล้วไงล่ะ เป็นใครก็ต้องกลัวสิ!" ผมส่ายหน้าตอบพี่ทินห้วนๆ นัยน์ตาก็ส่ายล่อกแล่ก ฝ่ามือกุมกระเป๋ากางเกงไว้ ไม่ให้กุญแจในนั้นมันแกว่งหรือส่งเสียงกรุ๋งกริ๋งจนมีใครรู้ได้
             "กูไม่คิดจะทำอะไรมันหรอก มึงนั่นแหละทำตามที่เฮียแม่งสั่งดีๆ ตอนนี้ กูฝากชีวิตไว้กับแผนงี่เง่าของพวกมึงแล้วนะ!"
             คำพูดนั้นทำให้ผมได้คิด ถึงหนึ่งปริศนาที่เกิดขึ้นในใจ ว่าด้วยทำไม...พี่ทินถึงมาปกป้องผมและเข้าร่วมกลุ่มกับผม ทั้งที่ไม่มีวี่เเววสักนิด?
               "พี่..แล้วทำไมพี่ถึงได้.."
               "เรื่องของกู!" พี่ทินตอบทันควันด้วยน้ำเสียงสั้นๆ ดวงตาคู่นั้นตวัดมามองหน้าผมครู่หนึ่งก่อจะเอ่ยปากต่อ "
ไม่ต้องมาถามว่าทำไม กูเป็นลูกน้อง แม่งยังไงก็ต้องทำตามคำสั่งลูกพี่ อีกอย่าง..ถ้าลูกพี่แม่งบอกว่ามีทางออกให้กับกู..
กูก็จะเชื่อ"
               ทางออก?
               ผมหันไปมองหน้าพี่ทินอย่างงวยงงไม่น้อย จำได้ว่าพี่โตเคยบอก"ฝากเรื่องไอ้ทิน"ให้พี่คมจัดการ แล้วนี่พี่คมไปทำยังไง พี่ทินถึงได้เชื่อง เอ๊ย ยอมร่วมด้วยได้?
                "ห่า...มึงไม่ต้องทำหน้างง" พี่ทินตบหลังผมป้าบ ก่อนจะหยุดฝีเท้าลง ทำเอาเบรกตามแทบไม่ทัน
                "ถึงทางผ่านไปอาคารที่ทำการแล้ว ตอนนี้กำลังมีจลาจล พวกผู้คุมแม่งต้องรี่ไปช่วยกันคุมนักโทษ มึงรีบไปได้เลย " ว่าแล้วก็รุนหลังผมให้หันไปมองประตูเหล็กที่ถูกปิดอยู่
"เรื่องไอ้เมฆกูจะจัดการเอง ไม่ต้องห่วงว่ามันจะตาย กูไม่ทำ-เอี้ย-ไรให้เสียแรงเปล่าหรอก  แล้วก็มึง.."
            พี่ทินมองหน้าผม พลางสุดหายใจลึก
                "ที่มึงมาทำงานนี้ มึงเข้าใจดีใช่ไหม ว่าทำไมต้องเป็นตัวมึงเอง...ตอนนี้ กูร่วมหัวจมท้ายกับมึงแล้ว กูฝากชีวิตไว้กับแผนของมึงและเฮีย-เอี้ย-ๆกับไอ้ห่าคมนั่น ตอนนี้ถึงเวลาคนดีผู้พิทักษ์ความยุติธรรมอย่างมึงเริ่มงานแล้ว ทำให้ได้ล่ะ
ไอ้เตี้ย!"
                "ผมไม่ได้เตี้ยโว้ย นี่มาตรฐานชายไทย!"
                "ถุย! ไอ้เตี้ย!"
                    ทินมองตามหลังไอ้เตี้ยที่ยังไม่ยอมรีบสักทีว่าตัวเองตัวเล็กกว้าชาวบ้านด้วยสีหน้าขบขัน หากรอยยิ้มที่มีเมื่อมองมันหายไปพร้อมกับร่างที่ลับไปยังหลังประตูเชื่อมห้องขังและที่ทำการเรือนจำอย่างรวดเร็ว แว่วเสียงฝีเท้าและเสียงหอบหายใจของตัวปัญหาที่มันไม่รู้ตัวว่าเป็นอีกหนึ่ง หันไปจ้องหน้าไอ้เมฆที่ก้าวพรวดพราดมาก่อนจะเม้มปากแน่น
               ฝ่ามือหนากำแน่น สอดมือเข้าไปยังกระเป๋ากางเกง ที่มีเศษชามเก่าๆ ที่แตกเป็นเสี้ยวซึ่งเขาเอามาฝนและลับจนคมกริบเพื่อนำมาป้องกันตัว ทินถอนหายใจพรู นึกถึงคำพูดของไอ้เตี้ยที่วิ่งออกไปแล้วถอนหายใจเฮือก
              มันก็เหมือนกับตอนที่ต้องเอาไอ้นพไปลงบ่อ
              ถ้าคุยกันไม่รู้เรื่อง...บางครั้ง ก็จำเป็นต้องสังหาร แม้ว่าจะเคยผูกพันเคยกินข่าวด้วยกัน หรือเคยเป็นอะไรกันก็ตาม
เวลา 06.00 นาฬิกา  สถานการณ์เริ่มมีความตึงเครียดหลังจากเริ่มก่อความไม่สงบตั้งแต่เวลาสี่นาฬิกานักโทษพากันรวมกลุ่มแหกการคุ้มกันจากผู้คุมเพื่อมารวมตัวกันบริเวณแดนสิบสองใกล้ทางเชื่อมไปยังเรือนจำพิเศษ ทำให้ต้องรีบนำเจ้าหน้าที่เรือนจำและเจ้าหน้าที่ตำรวจเข้ามาดูแลรักษาความปลอดภัยเบื้องต้นกลุ่มนักโทษที่ออกมาเผาทำลายเรือนจำและก่อความไม่สงบนั้นมีข้อเรียกร้องให้ทางเรือนจำปลดพัศดีคนใหม่ที่เข้ามาประจำออก

GunGuy

ขอบคุณมากๆครับ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากเลยนะคับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

kabuki

ขอบคุณมากๆครับ

a_base_a

ขอบคุนมากคับ

iamalegend

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

แล้วไอ้เนมจะทำอะไร

pt200

ขอบคุณครับ