OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 151

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

                 “หึ..” คนฟังส่ายหน้าแต่ก็ไม่พูดอะไรต่อนัยน์ตาสีเข้มมองไปยังเบื้องหลังที่นักโทษกลุ่มใหญ่ยังคงโห่ร้องโวยวายไม่หยุดด้วยสีหน้าเคร่ง
"กูว่าถ้าจะรอพังวงล้อมของเจ้าหน้าที่ไม่ทันการแน่ว่ะ"

"แล้วมึงจะเอาไง?" กันย์ถามกลับสั้นๆ
                  "ไอ้นั่นน่ะ มึงทำไว้ใช่ไหม?" คมถาม
                  "จะใช้เลยเหรอ?" กันย์มีท่าทีลังเลไม่น้อย เขามองไปยังร่างของหน่วยแม่นปืนซึ่งประจำอยู่บนหอคอย และกำลังเล็งปลายประบอกปืนมาทางกลุ่มพวกเขาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
"ใช้ตอนนี้ พวกมันจะมีข้ออ้างว่าเรามีอาวุธหนัก อาจะหาเรื่องยิง มึงถ่วงเวลาให้มากกว่านี้ไม่ได้เหรอ?"
                  "ถ่วงเวลาไปทำไมล่ะ ทำไงก็บุกเข้าไปไม่ได้" คมว่าพลางมองไปยังร่างของบรรดาผู้คุมที่กำลังประจำอยู่ด้านหน้าทางเข้าเรือนจำพิเศษ ถ้าไม่อาศัยนั่น
"ให้มันชุลมุนล่ะก็ เดี๋ยวโดนจับได้แน่ ว่าเราอยากเข้าไปในนั้น"
                  “แต่ความเสี่ยง....” เปรยแล้วกันย์ก็ถอนใจเฮือก จนใจต่อสาเหตุที่อีกฝ่ายยกมาเช่นกันแต่เขาก็มีเหตุผลของตนว่าควรจะใช้สิ่งนั้น หรือควรจะรอก่อน
                 "งั้นกูว่าก่อนจะใช้ ก่อกองไฟก่อน" วิทย์เสนอขึ้นมา
"มึงอยากให้มันชุลมุนใช่ไหม? ถ้าใช้ไอ้นั่นแต่มันเห็นว่าเราตั้งใจบุกไปแดนพิเศษ ต้องหาเรื่องเก็บแน่ กูว่าเราน่าจะ
ก่อกองไฟแล้วเผายางรถ สุมให้ควันหนาๆจนแยกไม่ออกว่าใครเป็นใครก่อนแล้วค่อยใช้ พวกมึงว่าไง"
                 “นั่นสินะ...อย่างน้อย ก็ทำให้มันสับสน” กันย์ขมวดคิ้วรับคำงึมงำ นั่นทำให้คมอดจะมองหน้าทั้งคู่ไม่ได้ เมื่อกี้ทะเลาะกันลั่นๆ แต่ตอนนี้พอมาสุมหัววางแผนกัน พวกมันก็ไม่ได้ตั้งหน้าตั้งตาค้านข้อเสนออีกฝ่ายอย่างเอาเป็นเอาตาย แปลกดี..แต่ก็แสดงว่าพวกมันรู้จักแยกแยะและรู้คิดไม่น้อย
             น่าเสียดาย...ถ้าปล่อยให้คนแบบนี้ไปเป็นลูกน้องไอ้ป๋า
              ถ้าหาก...มีวิธีดึงมันสองคนมาเป็นพวกได้แล้วล่ะก็...
                "เอางั้นก็ดี เดี๋ยวกูจะสั่งให้พวกเด็กๆมันไปเอายางรถมา แล้วพอใช้ไอ้นั่น มึงสองคนก็รีบวิ่งไปเลย เข้าใจไหม?" นิ่งคิดใคร่ครวญเกี่ยวกับตัวนักโทษสองรายเบื้องหน้าครู่หนึ่ง คมก็ออกปากสั่งการ ร่างสูงใหญ่ลุกพรวดก่อนจะหันมามองเหมือนนึกอะไรได้
"แล้วก็..ก่อนจะกัดกัน ทำตามแผนให้สำเร็จก่อนนะ ไอ้สัด"
                 "รู้แล้ว...ตามมา" กันย์รับคำ ไม่ถือสาคำต่อว่านั้น นักโทษหนุ่มเดินดุ่มนำไปยังห้องอาบน้ำที่อยู่ใกล้ๆ ซึ่งบัดนี้ไม่มีร่องรอยของสิ่งมีชีวิตใด ฝ่าเท้านั้นก้าวไปยังห้องน้ำที่อยู่รวมกัน ห้องน้ำสิบห้องเรียงรายเป็นแนวยาวฝ่าเท้าของชายกนุ่มก้าวไปยังห้องที่สามนับจากซ้ายมือ เปิดประตุก่อนจะเดินเข้าไปด้านใน แล้วดึงถังสำหรับใส่น้ำออกห่าง ให้ปรากฏภาพของขวดแก้วขนาดกลางสิบกว่าขวดที่เรียงหรา ปากขวดถูกดึงออกและปิดทับมันด้วยกระดาษสีขาวรัดหนังยางไว้แน่น ด้านล่างของขวดใส เป็นสารหลายอย่างซึ่งถูกผสมกะสัดส่วนไว้อย่างดีด้วยฝีมือของเจ้าตัว คนทำซึ่งเป็นหมอผู้ประจำอยู่ห้องพยาบาลนั่นเอง
                  "ห้ามเขย่า เขวี้ยงเลย ถ้าเขย่าแล้วระเบิดคามือแน่ ระวังให้ดี"  กันย์หยิบ
"ระเบิดขวด"อันหนึ่งขึ้นมาพลางเอ่ยปากบอก
"ถ้าจะใช้ เข้ามาเอาในนี้ หยิบติดมือไปได้แต่ต้องระวัง อย่าให้มันตก อย่าถือแรงๆ ไม่งั้นกูไม่รับประกันความปลอดภัย"
                  "โอ๊ย นี่แม่งเผลอเตะแล้วจะระเบิดไหม บอบบางซะจริง" วิทย์เอ่ยประชดประชันอย่างอดไม่ไหว แม้ดวงตาจะวาววับอย่างพึงใจกับของเบื้องหน้า
                  "ก็ลองดูสิ เผื่อจะได้ขาใหม่" กันย์แสยะยิ้มท้าทาย ทำเอาคนฟังคำรามใส่อย่างหงุดหงิด แต่ดีที่คมห้ามปรามเอาไว้ ก่อนจะสั่งการให้พวกเขาช่วยๆกันถือไปคนละอันสองอัน เพื่อรอท่าสำหรับการใช้และคอยระมัดระวังไปในตัว
                   "ให้คนอื่นถือ กูไม่มั่นใจ" คมบอกเหตุผลสั้นๆ พยักเพยิดไปทางนักโทษนับร้อยที่โห่ร้องโวยวายอยู่ไม่ไกล "พวกแม่ง ออกลายบ้ากันหมดแล้ว ที่คุมไม่ให้ดาหน้าเข้าไปหาเรื่องผู้คุมได้นี่ก็จะแย่ ถ้าให้พวกมันถือว่อนไปว่อนมา
คงได้เขวี้ยงใส่แล้วโดนเป่ากันวุ่นวาย"
                   "เออๆจะเฝ้าให้" วิทย์รับคำ ก้มลงหยิบระเบิดขวดไปไว้ในมุมใกล้ตัวก่อนจะเดินเข้ามาในห้องอาบน้ำอีกครั้งเพื่อปิดประตูห้องน้ำห้องนั้นและจัดการไม่ให้ใครรู้ว่าอาวุธระเบิดที่มีอยู่ที่ไหน
               กันย์ลากฝีเท้าตามไปอย่างใจเย็น กริยาเหมือนจะไปช่วยควบคุมทำให้คมหันหลังกลับไปอย่างไม่ใส่ใจอันใดอีก
              ร่างของขาใหญ่ผู้เป็นหัวหน้าควบคุมแผนสำคัญผละออกไปอย่างไม่ใส่ใจทำให้กันย์ยิ้มมุมปาก นักโทษหนุ่มจ้องมองแผ่นหลังของเจ้าคนที่กำลังก้มๆเงยๆจัดการเก็บขวดระเบิดให้เข้าที่พร้อมทั้งวางถังน้ำปิดไว้ที่เดิมด้วยดวงตาวาววับ ฝ่ามือของเขาแตะลงบนกระเป๋ากางเกงที่มีอาวุธปืนอยู่ในนั้น พร้อมกับค่อยกำแน่น กระชับปลายนิ้วไม่ต่างกับการเตรียมสังหาร
               มัจจุราชมีชีวิตยืนตระหง่านเหนือร่างของเหยื่อผู้กำลังกุลีกุจอทำงานอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว เสียงผู้คน เสียงควันไฟที่เริ่มส่งกลิ่น สรรพเสียงของความวุ่นวายเป็นข้อได้เปรียบชั้นดีสำหรับการปกปิดความเคลื่อนไหว ไม่ให้คนที่มันกำลังหันหลังอยู่ รู้ว่าความตายจะมาถึงตัว
                ดึงวัตถุสีดำมะเมื่อมออกมาจากกระเป๋ากางเกง ดวงตาวาววับ และค่อยจรดประบอกปืนไปยังลำคอขาวที่เห็นชัดในระยะประชิด..
                       ริมฝีปากหนายกยิ้มพึงใจ เสียงเยาะเย้ย ถากถางและท้าทายด้วยความไม่กลัวตายเมื่อครู่ยังก้องอยู่ใน
โสตประสาท กันย์นึกขันกับคำพูดของไอ้คนที่อยู่ตรงหน้านัก ปากมันก็ท้าทาย บอกว่ารู้ แต่มันก็ยังไม่ระวังตัวและเปิดช่องให้โจมตีได้ง่ายๆ
        ก็อยากจะประจันหน้า มองเห็นสีหน้าเคียดแค้นหวาดกลัวของมันให้สาใจอยู่หรอกนะ แต่หากเทียบกับเงื่อนเวลา
ที่กระชั้นชิดแล้ว โอกาสที่มีอยู่ในมือจะละออกไปได้อย่างไร
             อีกอย่าง..ไอ้วิทย์มันพลาดเอง ใครบอกให้มันหันหลัง ใครบอกให้มันเปิดช่องว่าง เผยจุดอ่อนให้ถูกโจมตี ทั้งที่เห่าปาวๆว่าจะสู้ แต่ที่สุดก็พลาดโง่ๆอย่างเดิม ..คนแบบนี้เหรอจะมาดูแลเมฆ
                     นัยน์ตาสีเข้มวาววับ จ้องมองลำคอของชายหนุ่มผู้เป็นอริของเขาเบื้องหน้าอย่างหมายมาด กำลังจับจ้อง กำลังคาดคะเนว่าจะลั่นกระสุนไปที่ใด ให้มันไปตกอยู่ในส่วนไหน จะทะลุไปยังลำคอ หรือค้างไว้ในสมอง หรือจะสาดกระสุนใส่ไปให้ทุละจากหูซ้ายไปหูขวาให้สะใจเล่น...
                       กึก..
                 หากครู่หนึ่งที่กำลังจ้องมองด้วยความพึงใจ  ดวงตาคู่นั้นกลับสะดุดกับร่องรอยบางอย่างที่แสนคุ้นตา สีขาวจางๆที่ปรากฏมาเพียงนิด จากปลายพลาสเตอร์ที่หลุดลุ่ยตามกาลเวลา ร่องรอยที่หลังหู เครื่องหมายที่เขารู้ดีวามันคืออะไร และใครเป็นคนทำมัน
                 ความทรงจำที่เคยผ่านผันเเล่นเข้ามาหา ภาพเลือนรางในสมองค่อยกระจ่างชัด ทั้งสีหน้าโง่ๆ ทั้งใบหน้าที่
บิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดยามได้รับรู้เรื่องทั้งหมด ใบหน้าที่นองน้ำตา หรือคำพูดที่คำรามคั่งแค้นและปากบอกว่าไม่มีวันรู้สึกอะไรกับเขาเหมือนเดิม  มันบอกว่าเปลี่ยนไปแล้ว... แล้วไง?
                  กันย์ไม่เคยเปลี่ยน ความคิดของเขาไม่เคยเปลี่ยน แล้วเขาจะสนไปทำไมว่าคนที่ตัวเองอยากฆ่าที่สุดจะเปลี่ยนไปแบบไหน เขาแค่อยากจะฆ่ามัน อยากจะทำลายมัน อยากจะทำร้ายมันให้สาสมกับที่มันมาแย่งชิงคนสำคัญ
มาทำร้ายคนที่สำคัญที่สุดในชีวิต
                 กริ๊ก...
                  กันย์ยังจำคำพูดของตัวเองได้ดี จะไม่มีวันยอมพลาดอีก จะไม่มีวันลังเลอีก ครั้งที่หนึ่งผ่านไป ครั้งที่สองก็ผ่านไป แต่ครั้งนี้..ครั้งนี้เขาจะไม่มีวันลังเลอีกแล้ว  แต่...ทำไมฝ่ามือถึงได้เย็นชืดและสั่นระริกนัก
                   ทั้งที่หัวใจควรจะโห่ร้องด้วยความดีใจ แต่ทำไมตอนนี้เขาถึงได้หูอื้อ ฝ่ามือเกร็งสั่นเหมือนเป็นเหน็บชา
และหัวใจที่เต้นระรัวนี้กลับระทึกด้วยความรู้สึกน่ารังเกียจบางอย่างซึ่งคอยรั้งไม่ให้เขาลั่นไก ..ใส่กระสุนแล้ว สอดมือไปแล้ว ขึ้นไกไปแล้ว ตอนนี้ก็แค่เอาปลายนิ้วที่ห่างกับไกปืนแค่เสี้ยว กดมันลงไปให้ทุกอย่างจบลง
               มัวลังเลอะไรอยู่ มันรออะไรอยู่ เขาทนรอโอกาสนี้มาตลอดไม่ใช่หรือ จะไม่ใจอ่อนอีกแล้ว จำคำของตัวเองไว้
ก็ทำตามเสียซิ แค่แตะลงไป ..แค่แตะมือลงไป แค่ออกแรงอีกนิด แค่นั้นเอง เท่านั้นเอง..
                  ขวับ!
               "หึ...." กันย์มองเห็นบางอย่างเฉียดผ่านใบหน้าร่างของเขาผงะห่างตามสัญชาติญาณ ก่อนที่ชายหนุ่มจะยืนนิ่งอึ้ง
               "กูว่าแล้ว...คิดแล้วไม่มีผิด" วิทย์คำรามออกมาในลำคอด้วยน้ำเสียงคล้ายจะขบขัน ดวงตาของเขาวาววับ ยามสบมองนัยน์ตาสีเข้มที่ตอนนี้มันกำลังเบิกกว้างด้วยความตกตะลึง ก็แน่ล่ะ ใครจะไม่ตกใจ ในเมื่อเขากำลังถือระเบิดขวดที่ตัวมันทำเองอยู่ในมือ
                "ไม่เสียแรงที่ทักมึงเลยนะ ไอ้กันย์ ไม่ว่าเมื่อไหร่ มึงก็ยังเป็นไอ้-เอี้ย-ที่ชอบกัดกูลับหลังเหมือนเดิม ขนาดกูท้า
ให้มึงทำตรงๆยังไม่กล้า หรือลอบกัดมันสนุกกว่าถึงได้ติดใจนัก" วิทย์เอ่ยพลางหัวเราะออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นไหว ไม่ได้สั่นเพราะกำลังหัวเราะ แต่มันสั่นเพราะอะไรเขาก็ไม่แน่ใจ จะด้วยความขมปร่าในหัวใจหรือเปล่า ก็ไม่แน่..   
               รู้อยู่แล้วว่ามันต้องเกิดขึ้น ที่เดินออกมาก้มหน้าก้มตาเรียงระเบิดนี่ ก็เพื่อเปิดโอกาสให้มันได้ลงมือ
                ..วิทย์ไม่ต้องการจะตาย แต่เขาอยากจะวัดใจ
                เขาไม่มีวันยอมตายอยู่แล้ว ไม่มีวันแน่ๆในเมื่อมีใครคนนั้นรออยู่ แต่ตอนนี้เขากำลังวัดใจ ที่จริง..ก็เพื่อจะดูว่ามันจะทำอย่างที่ปากว่าไหม จะลงมือรึเปล่า?ทำให้ตัวเองได้รู้เสียที ให้จำใส่กะโหลกหนาๆนี่เสียที ว่าไม่ว่ายังไง ไอ้กันย์มันก็ยัง-เอี้ย- ยังเกลียดและอยากจะฆ่าเขาอยู่วันยังค่ำ
               ออกจะงี่เง่าที่มาตัดสินอะไรเอาตอนนี้ โง่ชะมัดที่มาหาเรื่องเสี่ยงตายในสถานการณ์คับขัน แต่สำหรับวิทย์แล้ว เขาคิดว่ามันดีที่สุด จากนี้เขาจะต้องร่วมมือกับไอ้กันย์ แต่เขาไว้ใจมันไม่ได้ ถ้าต้องยืนอยู่กับคนที่พร้อมจะเล็งปืนมาในทุกเวลาที่เราเผลอ จะรอเวลาไปก็เท่านั้น
                 ที่สำคัญที่สุด เขาอยากจะตัดใจอย่างเด็ดขาดเสียที  วิทย์บอกตัวเอง เขาเดิมพันกับตัวเองเงียบๆ ถ้าคราวนี้มันทำ ถ้ามันเล็งปืนมาที่ข้างหลังของเขา ถ้ามันทำลงไปแล้ว ทุกอย่างในใจของเขาก็ขอให้จบลงแต่เพียงเท่านี้
               ใครจะรักคนที่อยากฆ่าตัวเองลงก็ทำไปเถิด แต่วิทย์ทนมันมานานแล้วทนจนเหลือจะอด ที่สำคัญในวันที่เขาอยากจะออกไปเพื่อเริ่มชีวิตใหม่กับใครสักคน ก็ไม่ควรเหลือเงาของใครอื่นไว้ในใจอีก
                และทั้งหมดนี้ การกระทำของไอ้กันย์ ก็เป็นคำตอบที่ดีที่สุดแล้ว ว่าเขาจะทำยังไง..
                  "ดีใจด้วยนะ ที่ต่อจากนี้ มึงจะไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับชีวิตกูอีกแล้ว" วิทย์หัวเราะเบาๆ ก่อนที่เสียงหัวเราะนั้นจะเเปรเป็นเสียงครางพร่าสั่น แต่กระนั้นเขาก็ยังพยายามเก็บกักความร้อนในดวงตาที่อยากจะรินไหลให้มันคืนกลับไปในอก
                  ทุกอย่าง ทุกการเดิมพัน หมดไปแล้ว เสียไปแล้ว เขาจะไม่มีวันเสียความรู้สึกใดๆกับผู้ชายตรงหน้าอีก!
                  "ทำไมมึงไม่ยิงซะล่ะ รออะไรอยู่ หรือกำลังคิดว่าจะลั่นกระสุนใส่ตรงไหน ให้สะใจที่สุด เอาตรงไหนให้สมองไหล เอาตรงไหนดีให้เลือดทะลักเยอะ หรือตรงไหนที่ทำให้กูทรมารที่สุดดี !" เสียงตะโกนของไอ้วิทย์ดังแทรกเข้ามาในประสาทหูที่ยังคงอึ้งอึง กันย์มองเห็นมันตะโกนใส่เขาด้วยนัยน์ตาที่แดงก่ำ มือกำระเบิดขวดไว้แน่นด้วยสีหน้าเจียนคลั่ง "เสียใจด้วยนะที่จากนี้จะทำอะไรไม่ได้ ถ้ามึงยิงก็ลองดูสิ กูกับมึงจะได้ตายห่าพร้อมกันนี่แหละ!"
                   "มะ.."
                    ตูม!
               และก่อนที่บทสนทนาต่อไปจะถูกสานต่อเสียงระเบิดเบื้องหลังก็ถูกดึงความสนใจออกไป กันย์สบถพรวดแล้ววิ่งถลาออกไปจากห้องอาบน้ำ ไม่ต่างกับวิทย์ ที่เก็บขวดระเบิดนั้นลงกับพื้น กำมือแน่นแล้วปาดรอยน้ำตาให้พ้นจากใบหน้าด้วยดวงตาวาววับ
            เมื่อสัญญากับตัวเองแล้วว่าจะไม่มีอะไรอีก ก็ต้องไม่มีอะไรอีก เมื่อสาบานว่าจากนี้จะรักและซื่อสัตย์กับไอ้เมฆคนเดียว จากวินาทีนี้ไปเขาก็จะเป็นแบบนั้น!
             และตอนนี้...สิ่งที่เขาต้องทำ คือเอามันออกไปจากนรกแห่งนี้ให้ได้ตามสัญญา!
หอบแฮ่ก ฝีเท้าที่วิ่งฝ่าฝูงชนซึ่งกำลังโห่ร้องมีชัยเพื่อให้ไปถึงตัวไอ้เนมและไอ้พี่ทินตามคำพูดของคนรัก เมฆวิ่งจนหัวหมุ่น มึนงงและตาก็ยังต้องจับจ้องแผ่นหลังของคนที่เขาถูกสั่งให้ตามไว้ แม้สมองจะยังงวยงง ไม่เข้าใจถึงเหตุการณ์
ที่เกิดขึ้น ทั้งเรื่องที่พี่วิทย์มันทะเลาะกับไอ้เนม หรือเรื่องที่พวกมันคุยกัน รวมทั้งเรื่องที่พี่ทินแม่งเข้ามาเสือก
           "ไอ้เนมล่ะ?" มาถึงตัวไอ้พี่ทินที่ยืนอยู่แถวนั้นในที่สุด แต่ไม่เห็นเงาอีกคนเลยออกปากถาม เมฆกุมเข่าตัวเองแล้วก้มตัวหอบแรงๆเอาอากาศเข้าปอดเพราะความเหนื่อย
           "ไม่รู้ กูก็ไม่เห็น ตามหลังมันไม่ทัน" คำตอบนั้นฟังไม่ขึ้นเอามากๆ เมฆฟังแล้วมุ่นหัวคิ้วทันควัน
           "เมื่อกี้ยังเห็นพี่ลากแขนมันมาอยู่เลย" คำตอบนั้นบ่งชัดว่าไม่เชื่อถึงสิ่งที่บอก เมฆกวาดตามองโดยรอบอย่างสังเกตสังกา ที่ๆเขายืนอยู่คือบริเวณทางเชื่อมไปยังด้านหน้า ซึ่งเป็นที่ทำการของเรือนจำ นิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งถึงได้รู้สึกสังหรณ์ใจวาบ
             หรือว่า...ไอ้เนมมันจะ..!
              "มันเข้าไปใช่ไหม? มันไปบอกไอ้พวกพัศดีใช่รึเปล่า!" น้ำเสียงถามขึงขังนั่นทำให้ทินถึงกับเครียด ฝ่ามือที่กำเศษกระเบื้องคมๆไว้เริ่มเกร็งสั่น มองเห็นไอ้เมฆมันมีท่าทีตดใจจนคาดไม่ถึง โวยวายลุกลี้ลุกลนอย่างที่ควรจะเป็นแล้วชักปวดหัวตุบ
             "มึงไปหาไอ้วิทย์ได้แล้ว!"ตะโกนใส่มัน ไม่ใช่เพราะกลัวที่ถูกรู้ทัน แต่เป็นเพราะเขากำลังเตือน..ทั้งเตือนมัน
และเตือนตัวเองว่าให้หยุดและจากกันไปเพียงเท่านี้
                ถ้าไอ้เมฆโวยวาย ถ้ามันจะไปบอกคนนั้นคนนี้ ทินก็ต้องกำจัดมันไม่ให้มันพูด เขาตวาดใส่มันเพื่อขู่ให้มันออกไป ไม่ให้มันมาสนใจหรืออยากเสือกเรื่องอะไรที่พวกตนกำลังทำอยู่ ก็เพราะไม่อยากจะฆ่าใครอีกแล้ว
               สาเหตุหนึ่งที่ยอมเสี่ยงกับลูกพี่ ก็เพราะเรื่องนี้ก็ด้วยไม่ใช่หรือ..ตราบาปที่เขาเคยทำกับไอ้นพนั้นคอยตามมาหลอกหลอนจนแทบไม่เป็นสุข ตัวมันยังมีความเป็นมนุษย์อยู่ลงมือไปแล้วสุดท้ายก็ต้องจมอยู่กับฝันร้าย ถูกหลอกหลอนด้วยภาพของไอ้นพที่ทิ้งตัวลงไปในบ่อน้ำที่มืดทึบด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง จ้องมองเขม็งราวกับจะสาปแช่ง
               แค่คิด ความรู้สึกพะอืดพะอมยังตามมาหลอกหลอน เพียงจินตนาการว่าจากนี้ไปจะต้องทำแบบนั้นไปซ้ำๆ
มันแทบจะอยากสำรอกของกินออกมาให้หมดกระเพาะ แล้วพอลูกพี่บอกว่าเขาไม่จำเป็นต้องทำตามคำสั่งป๋าอีกแล้ว
บอกว่าสามารถเป็นอิสระได้ถ้าเลือกจะเสี่ยง ทินถึงได้ยอมทำยอมเข้าร่วมทั้งที่ไม่มีหวัง เพียงเพราะเขาเกลียดชังคนที่เป็นต้นตนของทุกอย่างเกลียดป๋าที่มันใช้ชีวิตพวกเขาเหมือนเป็นของเล่น
          ไอ้เรื่องเป็นคนดีทำเพื่ออุดมการณ์ เรื่องนั้นไม่ได้อยู่ในสมองของเขาหรอก ทำดีแล้วคนอื่นยกย่องสรรเสริญ
เรื่องนั้นมันก็แค่ขี้ปากของคนที่ยกยอปอปั้นขึ้นมาเท่านั้น พอไร้ค่าแล้วก็ขับไล่ไล่ส่งเพราะไร้ประโยชน์ เรื่องความดีทั้งหลายก็เป็นแค่นิทานหลอกเด็กที่ต้องการให้จบแบบแฮปปี้เอนดิ้งเท่านั้น
               ไม่ต้องเอาเรื่องทำความดีมากรอกหูให้ทำตาม กับมันน่ะไม่มีผล ทินก็แค่อยากจะต่อต้านพวกมัน อยากจะเห็น
สีหน้าคั่งแค้นของไอ้ป๋าเมื่อรู้ว่าทุกสิ่งไม่เป็นไปตามที่คาดหวัง อยากจำร้ายมันให้สาสม ให้มันรู้สึกถึงรสชาติของการถูกกดขี่ก็เท่านั้น
              "ทำไม?" แค่เห็นท่าทีเห็นคำพูดนั้นก็พอรู้แล้วว่าที่เขาสันนิษฐานมันคือความจริงเมฆคำรามถามออกไปอย่างเคืองแค้น ไม่เข้าใจและไม่พอใจกับสิ่งที่ได้รู้ ทำไม?เขาไม่เข้าใจ ทั้งๆที่ได้ออกไป แต่ทำไมถึงไม่ยอมออกทำไมถึงอยากจมปรักอยู่ที่นี่ ทำไมถึงได้อยากจะโดนขังนัก ทั้งไอ้เนม ทั้งไอ้พี่ทินคนพวกนี้มันอะไรกันนักกันหนา!

GunGuy

ขอบคุณมากๆครับ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจนะคับมากมาก

tarsii

ขอบคุณมากนะ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

kabuki

ขอบคุณมากๆครับ

iamalegend

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ