OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 152

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
              "ทำไม?" แค่เห็นท่าทีเห็นคำพูดนั้นก็พอรู้แล้วว่าที่เขาสันนิษฐานมันคือความจริงเมฆคำรามถามออกไปอย่างเคืองแค้น ไม่เข้าใจและไม่พอใจกับสิ่งที่ได้รู้ ทำไม?เขาไม่เข้าใจ ทั้งๆที่ได้ออกไป แต่ทำไมถึงไม่ยอมออกทำไมถึงอยากจมปรักอยู่ที่นี่ ทำไมถึงได้อยากจะโดนขังนัก ทั้งไอ้เนม ทั้งไอ้พี่ทินคนพวกนี้มันอะไรกันนักกันหนา!
“กูมีหน้าที่ของกู!” เสียงตวาดลั่นทำให้เมฆถึงกับสะดุ้ง
“พี่โตสั่งให้กูมาเฝ้าตรงนี้ แล้วรีบไปรายงานทันทีที่มีพวกไอ้พัศดีมันเข้ามา ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเรื่องที่มึงคิด”
               “พี่จะตอแหลไปถึงไหน?” เมฆแสยะยิ้ม เขาไม่ใช่คนโง่
               “ตามใจมึง แต่จำไว้ว่าอยู่นี่ก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา” ทินคำรามกลับ เขาแสร้งทำท่ารำคาญทั้งที่ในใจกำลังร้อนรนแทบบ้า..
               “แล้วไอ้เนม...”
                “ไม่ได้ยินหรือไง ว่ามันก็ไปทำงานของมัน!” ทินสวนกลับห้วนๆ
                “งั้นกูจะรอ...”
                “ตามใจ” รับคำ หากสมองยิ่งเครียดขึง ทินมองหน้าไอ้เมฆที่มองเขาด้วยแววตาวาววับราวกับจับผิด การทำแบบนี้มันงี่เง่า ทินรู้ดี เขากำลังยืนกระต่ายขาเดียวแบบโง่ๆ ในเมื่อไอ้เมฆมันก็รู้ดีแก่ใจแล้วว่าอะไรเกิดขึ้น
            แต่จะให้ทำยังไง? ยอมรับเหรอ? ตอบรับแล้วให้มันไปบอกผัวมันหรือ? จะให้แผนของลูกพี่มันล่มได้รึไง
       แล้วพอคิดจะฆ่า...ทินกลับไม่ใจแข็งพอใจเชือดมันทั้งๆที่มันไม่ได้ผิดอะไร
           ก็แค่ทางเดินของเราสวนทาง...จำเป็นหรือต้องทำร้ายกัน?
            ดังนั้น ตอนนี้ที่ทำได้ก็คือการนิ่ง ยืนยันและรอกันท่า ไม่ให้ไอ้เมฆมันวิ่งโร่ออกไปบอกใคร และอีกทั้งรอ...รอให้ไอ้เนมมันกลับมาสักที ...เดิมพันตอนนี้ มีเพียงให้งานที่ไอ้เนมรับไปทำสำเร็จเท่านั้น
              “หึ...ตอนนี้มันคงนั่งกินน้ำเย็นในห้องพัศดี รายงานเรื่องราวสบายใจเฉิบ” เวลาคืบคลานไปนานเท่าไหร่ก็สุดจะรู้ แต่ทินก็ยังยืนพิงต้นมะม่วงรออยู่ตรงที่เดิม เช่นเดียวกับไอ้เมฆที่นั่งรออยู่ไม่ไกล จากท้องฟ้ามืดมิด จวบจนฟ้าสาง
และตอนนี้แสงแดดแผดจ้า ก็ยังคงไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆเกิดขึ้น
             ทินยังคงนิ่งเช่นเดียวกับเมฆที่นั่งรอ พวกเขามองเห็นความเปลี่ยนแปลงและสถานการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นอย่างชัดเจน เสียงโห่ร้อง ควันไฟ การถูกจับตาและคนพลุกพล่าน ทั้งหลายนั้นถูกจดจำไว้ทั้งหมด
              นั่งเงียบมาเนิ่นนานก็ยังไม่มีอะไรเปลี่ยนไป คิดจะเดินหนีไปหาพี่วิทย์เป็นร้อยๆครั้ง แต่ทุกครั้งคำสั่งของมันที่บอกให้เฝ้าไอ้เนมก็รั้งให้เขายังคงอยู่แม้จะเบื่อหน่ายแค่ไหน และที่สำคัญ เมฆรู้ดี..ตัวมันรู้ว่าอะไรเกิดขึ้น หากไปบอกเรื่องนี้กับคนอื่นๆ พวกมันจะต้องถูกหมายหัว ไอ้พี่ทินไม่ยอมให้มันไปไหนแน่ๆ
          ตอนแรกมันถูกส่งมาให้เฝ้าไอ้เนมและไอ้พี่ทิน แต่ตอนนี้กลายเป็นพวกเขากำลังคุมเชิง เฝ้ามองอีกฝ่ายอยู่เช่นกัน
      เขาก็เป็นหนึ่งในผู้ร่วมแผนการนี้ ต่อให้เมฆจะไม่ได้มีหน้าที่ทำงานอะไร แต่ไม่ได้หมายความว่า หากต้องทำ..เขาจะทำไม่ได้
         ไอ้เมฆก็เป็นนักโทษคนนึ่ง เคยเจอเรื่องเลวร้าย เคยถูกเหยียบ เคยเปื้อนเลือดเปื้อนโคลนเหมือนกับพวกมึง
แล้วทำไมตอนนี้จะทำทุกอย่างเพื่อให้แผนการณ์ของเขาสำเร็จลุล่วงไม่ได้
         เพราะคิดแบบนั้นเขาจึงนิ่ง..ทั้งคุมเชิงระแวดระวังและพยายามเก็บข้อมูลต่างๆไปในตัว แต่คนเราก็ย่อมมีขีดจำกัด เมฆอดทนนั่งเฝ้ามาหลายชั่วโมง พอแสงอาทิตย์เริ่มร้อนแรง เขาจึงเอ่ยปากประชดประชันออกไปอย่างไม่พอใจ  
            เมื่อเอ่ยออกไปหนึ่งประโยค คำพูดต่อมาก็ยิ่งง่ายขึ้น "ทำไมพี่ถึงทำแบบนี้ว่ะ แม่ง ...พี่เข้าข้างไอ้เนมให้ไปเผาเพื่อนตัวเอง กูไม่เข้าใจ หรือพี่เห็นว่าไอ้ความคิดโลกสวยงี่เง่าของไอ้เนมมันจะทำให้พวกมึงรอดกัน? หรือนี่พวกมึงคิดจะทำตัวเป็นฮีโร่!" เมฆส่ายหัว เอ่ยปากประชดประชัน
“คนคุกอยากเป็นผู้พิทักษ์ความยุติธรรม ไม่เจียมกะลาหัวเอาซะเลย ...ขยะมันก็ยังเป็นขยะอยู่วันยังค่ำ”
           “..............” ทินเพียงแค่ปรายตามองคนพูดเงียบๆ ไม่ได้สนใจอะไรมากมาย
           “ คิดไม่ออกจริงๆว่าทำไมพวกมึงถึงแปรพักตร์ไปได้ ทั้งๆที่ป๋าน่ะ ออกจะ...” พลันดวงตาเขาก็เบิกกว้างเมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้  
"แล้วนี่...-เอี้ย-พี่โตล่ะ อย่าบอกนะว่าพวกมึง..."
                  คนพวกนี้คิดจะทำอะไรอยู่กันแน่?
                เรื่องไอ้เนมจะเอาเรื่องไปบอกพัศดีว่าน่าตกใจแล้ว แต่การที่พี่ทินมันยอมช่วย หมายความว่ายังไง? พี่โตมันรู้ไหมและถ้าพี่โตมันรู้ ..ตอนนี้ก็แสดงว่าพวกเขากำลังโดนมันขัดขวางงั้นเหรอ?
                เมฆมองหน้าทินอย่างตกตะลึง ความงวยงงยังผุดขึ้นมาอย่างไม่ขาดสายกับเรื่องที่เขาได้รู้
                 ทำไมล่ะ ทำไมถึงได้ทำแบบนี้ ทั้งๆที่น่าจะออกไปจากกรงขังบ้าๆนี่  แต่ทำไมกัน ทำไม?
             "เงียบซะ" ปฏิกริยาที่ได้รับคือการปฏิเสธทั้งหมด ร่างที่เคยยืนเงียบมาหลายชั่วโมงเคลื่อนเข้าหาอย่างรวดเร็ว ดวงตาสีเข้มคู่นั้นเต็มไปด้วยท่าทีแห่งการคุกคามอย่างเต็มที่ เสียงคำรามจากลำคอของทินดังกว่าที่เคยทำให้เมฆนึกกลัวก็จริง แต่ความงวงยงง ความสงสัย ความไม่พอใจมันมีมากกว่านั้นนับสิบเท่า!
             "ก็ได้..งั้นกูจะไป " เมื่อพูดกันไม่รู้เรื่อง เมื่อไม่มีคำตอบที่อยากรู้ก็ไม่เป็นไร เมฆก็หมดความอดทนในการรอคอยนี้แล้ว ในเมื่อรอมานาน ร่างของไอ้เนมยังไม่ปรากฏ เขาก็จะทำอย่างที่ควรทำ นั่นคือเอาความจริงเหล่านี้ไปบอกทุกคน!
             ต่อให้มึงจะเป็นพี่...หรือว่าเพื่อนร่วมห้องขัง... ..กูก็ไม่มีวัน ยอมให้พวกมึงมาทำลายความหวัง ทำลายความตั้งใจของพวกกู!
             "มึงเตรียมตัวไว้แล้วกัน กูไม่มีวันยอมให้แผนของพวกมึงสำเร็จ!"
             ผลั่วะ!
               "กล้าก็ลองดู!" เสียงตะโกนของมันสร้างความหงุดหงิดและเครียดขึ้งมากขึ้นเป็นเท่าทวี ฝ่ามือหนาจึงกระชากแขนมันให้เซเข้าหาซัดกำปั้นลงบนหน้าของไอ้เมฆด้วยเรี่ยวแรงไม่น้อย ทั้งยังปลดปล่อยความตึงเครียดเจียนคลั่งจากการรอคอย การเฝ้าดูท่าทีของอีกฝ่ายหลายอยู่ชั่วโมง ร่างของเมฆจึงทรุดฮวบ กองลงไปกับพื้นหญ้าโดยที่ฝ่ามือของทินกำคอเสื้อมันไว้แน่น
              "ไอ้ห่า เอาแต่พล่ามว่าจะออกไป กูจะทำตามฝันอย่างนั้นอย่างนี้ ฟังแล้วจะอ้วก!" ทินคำรามลั่น
"มาเยาะเย้ยว่ากูอยากเป็นฮีโร่ แล้วสรรเสริญไอ้ป๋าอย่างโน้นอย่างนี้ ถุย!”
              “อย่ามาพล่ามเหมือนกูเป็นผู้ร้ายคอยขัดขวางมึง หรือเป็นพระเอกที่คอยทำความดี มึงอย่ามาเห่าหอนให้กูได้ยิน ที่กูไปเพราะกูเกลียดไอ้-เอี้ย-พวกนั้น กูเกลียดมัน กูแค้นมัน แต่น่าขำ...คนที่เคยถูกพวกมันเหยียบจนแทบไม่เหลือความเป็นคน คนที่สาบานว่าจะตามจองล้างจองผลาญพวกมัน วันนี้กลับมาสรรเสริญเยินยอขอตามรับใช้ชั่วชีวิต.. ”
              “อึ่ก....” คำพูดนั้นทำให้คนฟังเบิกตากว้าง
               “กุ...กูวางความแค้นไว้ เพรากูอยากจะออกไป ไม่เหมือนมึงที่ยึดติดแต่ความโกรธ เอาแต่พูดว่าแค้น จนทำอะไรโง่ๆ!”เมฆสวนกลับอย่างเคืองใจไม่แพ้กัน
              “ถ้ามึงคิดว่าตัวเองฉลาด ก็เชิญ” ทินฟังแล้วนึกขำนัก  
"แต่ถ้าสมอ’ยังมี ก็คิดเอาแล้วกัน ว่าจะออกไปมีชีวิตแสนสุขได้อย่างที่ปากว่าไหม.."
         “ทำเหมือนจำไม่ได้...ว่าพวกมันทำอะไรไว้ แต่ถ้ามึงคิดว่านั่นเป็น”ความรักใคร่เอ็นดู
“ในฐานะคนโปรด กูก็ขอยินดีด้วยแล้วกัน”
             คำพุดูนั้นทำให้ผู้ฟังเบิกตาค้าง..
              สมองกลับย้อนภาพอดีต ความทรงจำอันเลวร้ายที่ถูกขุดหลุมฝังอยู่ภายในใจ ครานี้กลับถูกประโยคด่าทอของทินขุดมันขึ้นมาอีกครั้ง....ทำไมจะจำไม่ได้
               จำได้สิ จำได้ดีว่ามันทำยังไงกับเขา จำได้ว่ามันเคยเอาเชือกล่าม เคยเอาโซ่รัดคอ เคยให้เลียฝุ่นบนพื้น เคยเอามีดมา กรีดผิวเนื้อ เคยทารุณเสียจนแทบหมดความเป็นคน เคยข่มเหงเขาเสียจนย่อยยับ..
              หลุมลึกของความเคืองแค้น อดีตอันดำมืดที่เคยพบเจอ ไม่เคยเอามันออกจากใจ บางค่ำคืนมันกลับมาหลอกหลอนซ้ำให้ต้องเบิกตาค้าง นอนตัวสั่นงันงกด้วยความหวาดกลัว
           ช่วงเวลาหนึ่งในชีวิตของเขาที่ต้องอาศัยอยู่อย่างหวาดกลัวภายใต้เงื้อมเงาของคนพวกนั้น นอกจากรอยแผลจากร่างกาย ยังมีรอยแผลที่รักษายากกว่านักในหัวใจ
           ความแค้นเคือง ความเกลียดชังและความหวาดผวาลึกๆทำให้เมฆพุ่งเป้าทุกอย่างไปยังคนที่เขาถูกกรอกหูให้คิดมาตลอดว่ามันเป็นต้นเหตุ แต่เมื่อเวลาผ่านไปเมื่อได้ความรักกลับมาอีกครั้งทำให้เมฆตักสินใจลบมันทิ้งไปจากใจเสีย
เขาลืม..หรือย่างน้อยก็แกล้งทำเป็นลืม..ด้วยหากจดจำได้แล้วต้องเกลียดชังพี่วิทย์ที่เขารักก็ขอไม่จำเสียดีกว่า ทั้งความแค้น ทั้งความทรงจำอันเลวร้าย ทุกสิ่งทุกอย่างถูกเมฆปัดทิ้งฝังกลบไว้ในหัวใจเพียงเพราะความรักที่เขามีต่อผู้ชายคนนั้น
          แต่บัดนี้..ความหลังกำลังถูกขุดค้น คำพูดของทินทำให้หัวใจสั่นไหว ความทรงจำเลวร้ายกลับมาหลอกหลอน เช่นเดียวกับคลื่นความหวาดกลัวที่ไหลวาบผ่านร่างมาเป็นระลอกๆ..
           เมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา เขายังเชื่อ ว่าหากตัวเองออกไปได้ จะได้อยู่กับคนที่รัก จะได้ยืนมองท้องฟ้าสดใสด้วยกันอย่างอิสระ..
          แต่บัดนี้..เมื่อได้ทบทวนทุกสิ่งอีกครั้ง เพียงแค่คิด..คิดว่าหากออกไปเป็นลูกน้องคนพวกนั้น หากคนพวกนั้นมันทำแบบเดิม หากเขาต้องเจอแบบเดิมเล่า จะเป็นอย่างไร ถ้าออกไปแล้วจะต้องเจอแบบเดิม..แล้วเขาดิ้นรนไปทำไม?
              “เมฆ?” ทินเขย่าแขนชายหนุ่มตรงหน้าเบาๆเมื่อเห็นมันนิ่งไป คนมองขมวดคิ้วเมื่อรู้สึกถึงอาการตัวสั่นระริก มองแล้วน่าขันแต่พอนึก..ว่ามันกำลังกลัวอะไรอยู่ ทินก็ขำไม่ออก
             ต่อให้ตอนนี้สถานการณ์จะเป็นใจ มีแนวโน้มว่าไอ้เมฆอาจจะอยู่ข้างเขา แต่พอคิดถึงสิ่งที่มันเคยพบเจอ ทินยังอดจะเวทนามันไม่ได้
             มันรู้ดีว่าเพราะอะไรพี่โตถึงได้รับไอ้เมฆมาอยู่ในกลุ่มอีกครั้ง ทั้งๆที่มันเคยทำร้ายเฮียวิทย์เพื่อนสนิทของขาใหญ่เสียสาหัส ไม่ใช่เพียงคำขอร้องของเฮียวิทย์ แต่ว่าส่วนหนึ่งนักโทษทุกคนที่รู้ถึงชะตากรรมของไอ้เมฆ ต่างก็นึกสงสารมันทั้งนั้น...แต่กระนั้น ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาย้อนความหลังหรือสงสารกันอีกแล้ว!
              “ลุก!” เสียงตวาดลั่นของทินทำให้คนที่ตกอยู่ในภวังค์สะดุ้งและหันหน้าไปมองทันควัน
“นี่ไม่ใช่เวลาที่มึงจะมาคร่ำครวญหวนไห้ กูให้โอกาสมึง....นี่เป็นทางที่พี่โตให้มึงเลือก..ไอ้เมฆ มึงคิดเอา ว่าจะอยู่กับกูรึเปล่า ก่อนที่พรรคพวกของมึง คนที่มึงรักจะฉิบหายเพราะพวกมัน! มันไม่สนใจหรอกว่าไอ้สองคนนั้นจะเป็นหรือตาย!" ทินตะโกนลั่น
“ถ้ามึงอยากแก้แค้นพวกมัน ก็เชื่อที่กูพูดซะ ไปห้ามไอ้วิทย์กับไอ้กันย์ ไอ้เวรสองคนนั่นมันแพ้มึงคนเดียว แค่มึงที่จะเปลี่ยนความคิดพวกมันได้!” ฝ่ามือกำแขนของเมฆแน่นพลางผลักอีกฝ่ายออกแรงๆเมื่อกล่าวคำพูดที่อยากจะพูดออกมาจนหมด ใบหน้าของชายผู้เอ่ยเครียดคล้ำด้วยความไม่พอใจ ทั้งหอบหายใจด้วยความเหนื่อยอ่อน
       เขาพูดทั้งส่วนของตัวเอง และพูดแทนพี่โต ในส่วนที่เฮีย-เอี้ย-ๆมันสั่งไว้เรียบร้อยแล้ว  เมื่อคิดถึงลูกพี่คนนั้น ทินก็ยิ้มขัน.. รู้ดีว่าลูกพี่เขามันคนฉลาด แต่ไม่นึก ว่ามันจะเฉลียวใจคิดเอาเรื่องนี้มาเปลี่ยนใจคนอื่นได้
             เรื่องการเอาไอ้เมฆมาเป็นลูกน้องทั้งที่ตัวเองโคตรจะเหม็นขี้หน้ามันน่ะ -เอี้ย-พี่โตมันไม่ได้รู้เรื่องนี้ล่วงหน้าแน่ๆ เรื่องนี้อาจจะเป็นผลพลอยได้พอมีเรื่องมาสุดท้ายเฮียโตมันเลยใช้ให้ไอ้เมฆเป็นประโยชน์ แล้วแบบนี้..ต่อให้ไอ้เฮียวิทย์มันไม่เอาด้วยเจอไอ้เมฆทำหน้าซีดใส่มันก็ต้องมีลังเลบ้างล่ะ แล้วไง..ที่สุดเฮีย-เอี้ย-ๆของเขาก็ยังหาทางลากเอามันมาเป็นพวกจนได้
         คิดแล้วอยากจะยกตำแหน่งนายใหญ่ของเรือนจำให้ไอ้เฮียโตเสียจริงๆ ถ้าไม่ติดว่ามันหลงเมียจนเกินไปล่ะก็นะ
        “แต่...กู...”เมฆมองหน้าคนพูดด้วยสีหน้าสับสน ใบหน้าของเขายังคงขาวซีด ริมฝีปากสั่นระริกเมื่อนึกถึงความทรงจำอันไม่น่าอภิรมย์ ริมฝีปากของเขาเอ่ยทักท้วง แม้ใจจะเริ่มหวั่นไหวกับคำพูดนั้น แต่ก็ยังนึกหวั่น
          ได้ฉุกคิด ได้ระวังตัวว่าออกไปก็ไม่มีความสุขก็จริง แต่เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว ยังจะหวังอะไรได้อีกหรือ?
          แสงสว่างน้อยนิดสำหรับคนที่อยู่ในความมืด..ใครต่างก็คิดจะคว้ามันทั้งนั้น
                     ตูม!
          ฉับพลัน เสียงระเบิดที่ดังขึ้นอีกด้านของเรือนจำก็ทำให้ทั้งสองสะดุ้ง เมฆหันขวับ เบิกตากว้างเมื่อนึกถึงคนที่บอกให้เขาจากมา ดูจากะเศษควันนั้นแล้วมันต้องเป็นที่ๆทั้งสองคนนั้นอยู่เป็นแน่
        มองหน้าไอ้ทิน ข้อความและคำพูดของมันก้องในสมอง ใคร่ครวญไตร่ตรองคำพูดนั้น ความลังเลใจ ความหวาดกลัวทำให้เขาเริ่มเอนเอียง แม้จะอยากออกไป แต่เสียงระเบิดบ่งชัดว่าในครานี้ทำให้นึกหวั่น..
        ถ้าพี่วิทย์มันเป็นอะไรไปจริงๆเล่า?
       เมฆเม้มปากแน่น เขาหันไปมองหน้าไอ้พี่ทินอย่างลังเล และที่สุด...ความห่วงหาที่เขามีต่อคนที่รักก็ชนะ แม้คำฝากฝัง คำสั่งกำชับของวิทย์จะยังก้องอยู่ในหัว แต่จะมีประโยชน์อะไรเล่าถ้าคนพูดต้องมีอันตราย เมฆถอนใจกำมือแน่น
สูดหายใจลึกเป็นฝ่ายยอมแพ้และวิ่งออกไปเพื่อตามหาวิทย์โดยเร็ว
          ทินนิ่งมองแผ่นหลังของเมฆแล้วถอนหายใจพรู เหลือบมองควันไฟที่โชนคลุ้งแล้วนึกขอบใจ เพราะหากไม่มีเสียงระเบิดนั้นแล้ว เขาคงต้องได้ทำในสิ่งที่ตัวเองไม่อยากทำอีก..
       ตอนนี้ไอ้เมฆมันเริ่มลังเล แต่กระนั้น เฮียโตมันก็สั่งแล้ว ถ้าไอ้เมฆมันยังยืนยันจะเอาเรื่องไปบอกคนอื่น ถ้าเชือดได้ก็เชือด
       ถือว่าโชคดี..โชคดีมากแล้ว ที่ยังคุยกันรู้เรื่อง โชคดี..ที่เฮียโตมันสามารถจับจุดอ่อนของไอ้เมฆ และโชคดีนัก..ที่มือนี้ไม่ต้องเปื้อนเลือดของเพื่อนร่วมห้องขังอีกครั้ง..
          คิดแบบนั้น แต่หางตากลับเห็นร่างของใครบางคนก้าวมาหา ทินหันขวับ และภาพนั้นทำให้เขาเบิกตากว้าง..
Improbable 42 : บันทึกเหตุการณ์ ฉบับที่สาม
บันทึกเหตุการณ์ฉบับที่3-4/25XX
วันที่    18 มกราคม 25XX
เรื่อง การก่อจลาจลเพื่อหลบหนีของนักโทษ แดนสิบสอง เรือนจำXX จังหวัดXX
เรียน  (ข้อมูลปกปิด)
สำเนาถึง   (ข้อมูลปกปิด) อธิบดีกรมราชทัณฑ์
     เวลาประมาณ 07.20 นาฬิกา  เกิดเสียงระเบิดขึ้นบริเวณแดนสิบสอง ติดกับทางเข้าบริเวณแดนพิเศษ มีคำสั่งให้ตรึงกำลังอย่างแน่นหนา แต่ยังไม่มีรายงานว่าอาวุธของผู้ต้องขังได้มาจากที่ใด  รวมทั้งมีนักโทษลอบเข้ามายังที่ทำการของเรือนจำ แต่ทางเจ้าหน้าสามารถควบคุมตัวไว้ได้* พัศดีปรมัตถ์และผู้คุม ได้นำตัวนักโทษรายนั้นไปสอบสวน และยังได้ให้นำทางหน่วยชุดปฏิบัติการจู่โจมของกรมตำรวจเข้าไปยังแดนสิบสอง พื้นที่ที่มีการก่อจลาจลหนักที่สุด
* นาย กันตธร จิรารักษ์ นักโทษแดนสิบสอง
**อนุญาตให้ใช้แก๊สน้ำตาและกระสุนปลอมผสมกระสุนจริงในการจัดการนักโทษที่ก่อเหตุ
         เงาร่างของชายคนหนึ่งที่เดินตัดไปยังด้านหลัง ก้าวเท้าดุ่มๆเพื่อจะไปยังที่เกิดเหตุนั้นเป็นคนที่ทินมองแล้วรู้จัก
ทั้งยังไม่คิดว่าจะผิดตัวแน่ แต่ว่าภาพของไอ้เนมที่ถูกผู้พัศดีและผู้คุมอีกสี่ห้านายตามประกบทำเอาทินเบิกตากว้าง
ด้วยความงวยงงทั้งยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
        เรื่องไอ้เนมไปทำงาน-เอี้ย-พี่โตมันบอกไว้แล้วว่าไปจัดการเรื่องกล้องกับหาตัวสายลับจะได้เอามาต่อกรกับทั้งพวกพัศดีและพวกป๋า เรื่องมันพลาดถูกจับได้ทินพอจะทำใจไว้แล้ว แต่ภาพที่มันถูกจับพร้อมกับถูกพาตัวมาแบบนี้หมายความว่ายังไง
       แล้วไอ้พัศดี มันคิดอะไรของมันกันแน่มันบ้ารึเปล่า ถึงกล้าเดินดุ่มๆเข้ามาในเรือนจำที่นักโทษกำลังจลาจลกันอยู่แบบไม่ห่วงชีวิตตัวเองสักนิด!?
         ฉึบ..

GunGuy

ขอบคุณมากๆครับ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจนะคับมากมาก

tarsii

ขอบคุณมากนะ

iamalegend

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

ไม่อยากคิดเลย

pt200

ขอบคุณครับ

Ohmkungz123