OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 156

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
               "ไอ้เมฆ!" คมเรียกชื่อมันอย่างหงุดหงิด กวาดตามองรอบข้างอย่างระแวงไม่น้อยถ้ามีใครมาได้ยินที่มันพูดคงได้เกิดเรื่องแน่ๆ
               "ช่างมันปล่อยให้มันเห่าไป" กระตุกยิ้มมุมปากอย่างเหยียดหยามกับท่าทีนั้นโตเอ่ยปากห้ามสั้นๆด้วยสีหน้าไม่หยี่ระ
"จะพูดอะไรก็พูดไปเถอะ อย่างมึงที่อยู่ใกล้ใคร ใครพูดอะไรก็เชื่อไปหมดน่ะ ไม่มีความน่าเชื่อถือหรอกว่ะ"
               "อะไรนะ..." เมฆถามขวับอย่างฉุนเฉียว
                "เมื่อกี้มึงยังพูดอยู่หยกๆ ว่ากูกลัว กูไม่ไว้ใจพวกมัน ไม่อยากออกไปเจอพวกป๋าทำไม่ดีใส่ ต่อต้านไม่เอาแล้ว ทำไอ้วิทย์กับไอ้กันย์มันเขว แล้วมาตอนนี้.." โตมองหน้าคนฟังแล้วพ่นลมหายใจระอา "ตอนนี้พอกูมาก็เปลี่ยนท่าที
ด่าปาวๆว่ากูหักหลัง ว่ากูทำแอย่างนั้นอย่างนี้..นี่ ไอ้เมฆ ตกลงว่ามึงคิดอะไรของมึงกันแน่ ในหัวมึงเนี่ย มันมีไอ้ก้อนเนื้อที่เรียกว่าสมองอยู่รึเปล่าวะ มีแค่ลม หรือเป็นแค่หัวกลวงๆใครยัดอะไรเข้ามาก็รับได้หมด"
                "ไอ้!.."
                 "ประหลาดดีว่ะ กูก็เพิ่งเคยเจอคนแบบนี้เป็นครั้งแรก" ฝ่ามือของโตตะปบเข้าที่ไหล่ผอม กำแน่นแล้วออกแรงผลักไม่เบาหนักจนร่างนั้นแนบติดกับผนัง จ้องมองใบหน้าของขาใหญ่แห่งแดนสิบสองที่ขยับมาใกล้ด้วยท่าทีคุกคาม "มึงนี่มันโลเลสมชื่อ อยู่ใกล้คนไหนก็เชื่อคนนั้น มีความคิดเป็นของตัวเองรึก็เปล่า เรื่องอยากออกไปก็เชื่อจากไอ้วิทย์ เรื่องกลัวไอ้ป๋าทำไม่ดีด้วยก็คงฟังมาจากไอ้ทิน แล้วมาตอนนี้....เรื่องที่กูจะทรยศ จะขายเพื่อนขายลูกน้อง มึงคิดได้เอง หรือมีใครเป่าหัวมึงว่าอย่างนั้นอย่างนี้กัน?"
                 "เอาเถอะ..ตอนนี้กูไม่มีเวลามายัดห่าอะไรใส่สมองมึงหรอก ไม่คิดจะอธิบายอะไรทั้งนั้นด้วย แต่กูจะบอกมึงไว้ เรื่องที่กูจะทำต่อจากนี้ไป ถ้ามึงมาขวาง ถ้ามึงมายุ่งย่ามวุ่นวาย กูไม่เอามึงไว้แน่...ตอนนี้จะเห็นแก่ความดีที่มึงไปเป่าหูไอ้กันย์กับไอ้วิทย์..จะละเว้นมึงไว้ก่อน  ถ้าคิดว่าอยู่ตรงนี้มันว่างนัก ก็ลองมองสภาพรอบๆแล้วคิดเองเงียบๆแล้วกัน ว่ามึงควรจะทำยังไงกันแน่"
                แรงบีบที่ไหล่ลดลงแล้วพร้อมกับเงาร่างสูงใหญ่ของขาใหญ่แห่งเเดนสิบสองที่ผละจาก  ร่างนั้นหันไปสั่งอะไรสักอย่างกับไอ้คมเงียบๆแล้วจึงวิ่งเข้าไปปะปนในหมู่ฝูงชนไม่นานแผ่นหลังหนาก็หายไป เหลือไว้เพียงข้อความที่ทำให้ต้อง
เม้มปากแน่น คำด่าทอและวาจาแสบร้อนเป็นดั่งไม้หน้าสามพุ่งเข้าตีแสกหน้า ชวนให้เนื้อตัวสั่นระริกทั้งจากความโกรธและหวาดผวา
                  หัวสมองปั่นป่วนหัวใจเต้นโครมคราม ทั้งโกรธ แต่สมองก็ยังคิดตาม ทบทวนคำพูดเหล่านั้นทีละประโยค ...ทีละประโยค...  
                "เลิกตัวสั่นได้แล้ว น่ารำคาญ" คมส่ายหน้าอย่างระอาใจ ขาใหญ่แห่งแดนสิบเอนตัวพิงผนังซีเมนต์ จ้องมองไปยังกลุ่มคนด้วยสีหน้าครุ่นคิด
                 "กูไม่ได้กลัว!" เมฆตอบเสียงห้วนจัด
                 "เหรอ...งั้นก็อยู่ตรงนี้แล้วกันนะ" คมยักไหล่ ก่อนจะขยับตัวเพื่อไปเริ่มปฏิบัติตามแผนในส่วนของตนบ้าง
"ยังไม่มีใครตาย ยังไงก็อย่ากลัวจนฉี่ราดแล้วกัน"
                "กูไม่ได้กลัวคนตาย.." เมฆเอ่ยตอบสั้นๆ
"แต่..กูกลัวใจพี่กันย์"
               คำพูดของลูกพี่ที่เขาเกลียดขี้หน้ายังดังก้องอยู่ในสมองชวนระคายใจก็จริง แต่ว่าภาพแผ่นหลังของโตที่ลับหายไปท่ามกลางกลุ่มคน ชวนให้คิดถึงคนสองคนที่เพิ่งจากไปไม่นานและความกังวลบางอย่างที่ฉายวาบในใจ
               ...เกือบจะลืมไปแล้ว คงจะลืมไปแล้วจริงๆถ้าไม่ได้มองตาคู่นั้น..
                "หา?" คราวนี้คมเป็นฝ่ายงงบ้าง ก็แทนที่มันจะโวยเรื่องถูกหลอก ถูกหักหลัง หรือถามว่าเขาเข้าข้างใคร
กลับดันไปนึกถึงไอ้กันย์โน่น
                "พี่กันย์มันต้องคิดทำอะไรอยู่แน่ๆ "เมฆตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ หัวใจวาบลึก ท่าทางแบบนั้น สีหน้าและแววตาแบบนั้นเขารู้จักดี...
                  เคยเห็นมาแล้ว เคยเจอมาแล้วยามที่พี่ชายมาเยี่ยมเขา นิ่งฟังคำสาปแช่งด่าทอและความอึดอัดคับใจที่เขามีต่อชะตากรรมอันโหดร้ายอย่างสงบ หากแววตาขุ่นมัวไร้ก้นบึ้ง และเงียบงันอย่างน่าตกใจ สิ่งที่ตามมาไม่นานก็คือข่าวการเสียชีวิตของผู้หญิงที่มีศักดิ์เป็นป้าของเขา คนที่พยายามจะเอาเรื่องเขาให้ถึงที่สุด สีหน้าแบบนั้น ท่าทางแบบนั้น แววตาแบบนั้น..
                ลักษณะของคนที่พร้อมจะทำทุกสิ่งเพื่อให้ได้อย่างใจต้องการ ทำได้ทุกสิ่ง ทำได้ทุกอย่างแบบที่เคยผ่านมา
                แค่คิดร่างกายก็สั่นไหว ลมหายใจเย็นเยียบช่างผิดแผกกับยามเช้าที่ร้อนระอุด้วยความวุ่นวายและควันเพลิงเสียเหลือเกิน
                เมฆเม้มปากแน่น จ้องมองกลุ่มคนนอกอาคารด้วยสีหน้าครุ่นคิด  ควรจะทำยังไงกันแน่
              ทั้งเรื่องผู้คนรอบกาน ทั้งเรื่องที่เกิดขึ้น เหตุการณ์แบบนี้ สภาพแบบนี้ ควรจะทำอะไร ควรจะปฏิบัติตัวแบบไหน
              เม้มกัดฟันกรอดขณะที่ดวงตาอันแฝงความร้อนรนตวัดมองร่างของคมอย่างคล้ายจะขอคำปรึกษา เสียแต่ว่าร่างของขาใหญ่แดนสิบจากไปแล้ว และที่ตรงนี้เหลือเขาเพียงคนเดียว  ยิ่งทำให้ความลังเล สับสน แล่นขึ้นสมอง
              "พี่โต!" เสียงตะโกนที่คุ้นหูดังอยู่เบื้องหลังทำให้เมฆสะดุ้ง  นัยน์ตาสีเข้มเบิกกว้างยามหันหลังแล้วพบนักโทษรายหนึ่งยืนหอบแฮ่กๆอยู่ตรงนั้น
              ใบหน้า ทาทาง ตลอดจนเสียงแบบนั้นเมฆจำได้ดี ก็จะให้ลืมได้ยังไงเล่า ในเมื่อคนที่อยู่ตรงนั้น คือไอ้เนมที่เขาต้องไปเฝ้ามันนานนับสามสี่ชั่วโมง  แล้วตอนนี้ มันมาทำอะไรที่นี่กัน?
                 วิ่งฝ่าผู้คน ก้ามผ่านบรรดานักโทษที่กำลังวุ่นวายอยู่กับการจุดไปเผายางรถยนต์ ไม่ก็เขวี้ยงก้อนหินใส่ผู้คุมอย่างระมัดระวัง ทั้งต้องพยายามหลบสายตาของผู้คม พยายามทำตัวกลมกลืนไม่ให้เจ้าของปืนยาวที่ประจำการอยู่บนหอคอยนึกสงสัย ทั้งยังต้องรีบวิ่งตามหลังไอ้หมอเถื่อนที่ก้าวเหมือนไปตามควายหายให้ทันก็เหนื่อยจนต้องหอบแฮ่ก
นี่ขนาดไม่นับเรื่องที่วิ่งกลับไปหาเมฆอีกรอบนะ ต่อให้รู้ว่าต้องรีบทำงาน แต่รู้สึกไอ้กันย์มันจะรีบลนเกิดไปเสียแล้ว
                 นึกบ่นในใจขณะที่เกาะประตูเหล็กทึบกั้นทางเข้าหน้าแดนพิเศษด้วยสีหน้าเหนื่อยอ่อน วิทย์หรี่ตามองไอ้กันย์ที่เคาะประตูรั้วเป็นจังหวะสี่ห้ารอบด้วยสีหน้าเคร่งขรึม เขามองเห็นลูกกุญแจถูกสอดออกมาด้านล่างของประตู  ดวงตาของวิทย์ส่ายลอกแล่ก เหล่ไปยังบรรดานักโทษที่กำลังเผายางรถยนต์อยู่ตรงหน้า นึกขอบใจตัวเองที่บอกให้พวกมันมาจุดแถวๆหน้าเรือนจำพิเศษด้วย เพราะแบบนี้ทัศนะวิสัยจึงมีปัญหาและพวกเขาก็สามารถลอบเข้ามาในแดนพิเศษอย่างง่ายๆไม่กระโตกกระตากให้เสียเรื่อง
                  กริ้ง..
              เสียงพวงกุญแจในมือไอ้กันย์ชวนให้นึกสงสัยว่ามันติดต่อใครเป็นพวกถึงได้รับความสะดวกขนาดนั้น แต่วิทย์
ก็ไม่มีเวลาถาม เขาได้แต่เดินดุ่มตามหลังไอ้กันย์ไปยังห้องของบรรดาลูกพี่เพื่อทำการปลดปล่อยอีกฝ่ายไปสู้อิสระ แม้จะนึกงวยงงและกังวลอยู่หน่อยๆกับความเงียบที่มากเกินเหตุนั่น มันเงียบเสียจนชวนสังหรณ์ร้ายบางอย่าง เงียบจนต้องระวังตัวอย่างระแวดระวังกว่าทุกครา
               "มาแล้วสินะ" น้ำเสียงทักทายด้วยสีหน้าเริงร่าทำให้วิทย์ละสายตาออกจากการสังเกตสังกาท่าทีของคนตรงหน้า  หันไปยิ้มรับกับแววตายินดีของบรรดาลูกพี่ทั้งหลาย สีหน้าของป๋า ผู้พัน และลุงชาตินั้นดูพอใจมากกับอิสระ
ที่จะได้รับ แต่ละคนจึงรีบแร่งออกมาด้วยท่าทีกระตือรือล้น
               "ไปเลย" ผู้พันเอ่ยปากทันทีที่ออกมาจากห้องขังเป็นคนสุดท้าย  นักโทษทั้งสามรายยังคงสวมตรวนอยู่ทำให้ต้องออกแรงยกมันไปด้วย ทว่าแต่ละคนดูจะไม่ลำบากใจที่ต้องยกไปด้วยเสียเท่าไหร่ แววตาที่กระหายอิสรภาพและความเชื่อมั่นในดวงตาคู่นั้นทำให้นึกฮึกเหิมไปด้วยไม่น้อย ความลังเลเเต่เมื่อครั้งคำพูดของคนรักเอ่ยปากจึงถูกปัดออกไปจากสมอง ...ยังไงก็ตาม ถ้ากูออกไปได้ ทุกอย่างมันก็จะจบ!
              หมายมั่นปั้นมือด้วยสีหน้าพึงใจ วิทย์งับประตูเรือนจำเบาๆก่อนจะเดินตามหลังบรรดาป๋าๆเพื่อคุ้มกัน เขาเดินผ่านห้องขังอื่นๆที่มีผู้ต้องขังอยู่ในนั้น หลายคนมีสีหน้าริษยาอย่างปิดไม่มิดกับอิสระที่คนเหล่านี้ได้รับ แต่ก็มีบางราย
ที่เอ่ยปากอวยพรด้วยรอยยิ้มบางๆ
              ประตูเรือนจำถูกเปิดออกด้วยฝีมือของผู้คุมที่ถูกซื้อตัวเอาไว้ บุรุษในชุดสีกากีทั้งสองคนนั้นปล่อยให้พวกเขาเดินผ่านไปง่ายๆด้วยสีหน้ายำเกรง แม้จะมีกระบองอยู่ที่เอว และยังใส่เสื้อผ้าชุดข้าราชการติดกาย
              ด้วยความสมเพชลึกๆทำให้วิทย์แสยะยิ้ม เขาเหลือบตามองผู้คุมก่อนจะแบมือขอกระบองเหล็กหน้าตาเฉย แต่ที่น่าแปลกกว่าคงต้องเป็นการได้รับของทันทีโดยไม่มีคำก่นด่าหรือสีหน้าไม่พอใจอะไร นั่นยิ่งทำให้วิทย์นึกลิงโลด เขานึกไปถึงคำพูดของเพื่อสนิท ตอนนี้เขาอยากบอก อยากให้มันเห็นภาพนี้นัก  ไอ้โตเอ๋ย...ความยุติธรรม หรือไอ้เรื่องที่มึงกำลังทำอยู่น่ะ มันไม่มีทางสู้อำนาจของเงินและผลประโยชน์หรอก
              เดินประกบตามหลัง เข้ามายังบริเวณประตูหน้าที่มีเสียงของนักโทษกำลังโห่ร้องและกลิ่นของควันไฟอบอวล วิทย์ก็รีบหยิบกระบองควงที่ได้มาจากผู้คมมากำไว้ในมือ ขณะที่ไอ้กันย์เคาะประตูเบาๆให้มันเปิดออกด้วยท่าทีระวังระไว..
            ร่างที่ค่อยเล็ดลอดออกมาจากประตูใหญ่นั้นถูกบดบังด้วยร่างของนักโทษรายอื่นที่ต่างไปออกอยู่ริมประตูนั้น ควันไปสีดำที่ลอยเอื่อยต่ำ ทำให้ทัศนวิสัยยิ่งแย่  เสียงนักโทษคำรามและเขย่าประตูให้เปิดออกทำให้ความสนใจถูกละจากร่างของนักโทษ มายังประตูที่กำลังถูกง้างออกด้วยเหล็กและของเเข็งที่นักโทษต่างพากันช่วยงัดแงะ และมีผู้คุมคอยยื้ออยู่อีกฝั่งแบบสุดชีวิต
              ละครว่าด้วยของความโกลาหลซึ่งดึงสายตาทุกฝ่ายไปยังประตูแห่งนั้นได้ผลดีเกินคาด ร่างของชายหนุ่มในชุดนักโทษห้ารายที่เดินประปนกับบรรดานักโทษดูจะไม่เป็นที่สังเกตและเป็นที่สนใจใด กระทั่งร่างเหล่านั้นเล็ดลอดเข้าไปบริเวณใกล้กำแพงเรือนจำก็ไม่มีผู้ใดสังเกต
               เสียงหอบดังออกมาจากลำคอของทุกคนเบาๆ ผสมทั้งความเหนื่อยและความโล่งอกเมื่อทุกอย่างเป็นไปได้
ตามแผน กันย์จ้องมองกำแพงหนาเบื้องหน้าอย่างครุ่นคิด ความเงียบนั้นทำให้ไม่มีใครรู้ว่าเขาคิดอะไร ทั้งใบหน้า
ที่ประดับรอยยิ้มเสมอยังเรียบเฉย..
"ไม่ต้องตื่นเต้น เรายังมีเวลา" เสียงของลูกพี่ดังขึ้นเบาๆทำให้คนฟังชะงัก กันย์หันมามองหน้าบรรดาลุกพี่ที่นั่งซุ่มรอเวลาอยู่ ใบหน้าของทุกคนประดับด้วยรอยยิ้มพร่างพราย พึงใจต่ออิสระที่จะได้รับ
               "ไอ้โตล่ะ หือ?" คำถามนั้นถูกตอบด้วยอาหารส่ายหน้า ทั้งกันย์แลวิทย์ต่างก็ไม่รู้ว่าลูกพี่ของพวกเขาที่มันควรจะมารอ อยู่ตามนัดแล้วไปอยู่ที่ไหน ขณะที่วิทย์เม้มปากแน่น จ้องมองไปยังใบหน้าอันเฉยชาของไอ้กันย์อย่างงวยงง เขาเริ่มร้อนรนเพราะเขารู้ดีว่าไอ้โตมันจะทำอะไร แต่ที่น่ากังวลกว่ากลับเป็นไอ้กันย์ที่ไม่ได้ปริปากพุดเรื่องของไอ้โตกับพวกป๋า ทั้งๆที่ควรพูดแท้ๆ
            หรือมันจะรอให้เขาพูดเอง เป็นไปได้หรือ นี่มันเป็นเรื่องสำคัญคนที่รู้ก็ต้องได้ความดีความชอบสิ ทำไมมันถึงได้เงียบอยู่กัน?
       ตูม!
              เสียงระเบิดดังขึ้นใกล้กำแพงทำให้ทุกคนชะงัก แน่นอนว่ามันทำให้ทุกสายตาแปรมาจับจ้องพื้นที่ซึ่งมีเสียงระเบิดนั้นด้วย  ระเบิดที่ไม่ไกลตัวนั้นทำให้ทั้งห้าต้องรีบขยับหลบป้องกันตัวอย่างมิดชิดกว่าเดิม  ท่ามกลางเสียงสบถ
หัวเสียของผู้พันและป๋า
             "ใครเป็นคนจัดการ เละเทะขนาดนี้" ชาติเอ่ยถามลุกน้องเสียงเเข็ง ชัดจะหงุดหงิดด้วยความไม่พอใจ  ริมกำแพงตอนนี้กลายเป็นถูกจับจ้องแทนเสียแล้ว การจะหนีออกไปเงียบๆต้องมามีอุปสรรคอีก!
             "ไอ้โต.." วิทย์ตอบเสียงเครียด สีหน้ายุ่งยาก ตามแผนที่วางไว้ ก็เป็นที่ตระเตรียมกันเรียบร้อยแล้วว่าเขากับ
ไอ้กันย์จะพาพวกป๋าออกมาที่แดนสิบสอง แล้วให้ๆไอ้โตใช้ระเบิดเขวี้ยงเข้าที่กำแพงเพื่อให้เป็นทางออกและสมารถหนีไปได้ แต่นี่มีแต่
เสียงระเบิด ซ้ำเป้าหมายของมันยังไกลจากผนังพอสมควร ทำให้ไม่อาจเกิดรูหรือเกิดการผุกร่อนใดๆ มีได้ก็แค่เสียงดัง แถมยังเสียหายที่ถูกจับจ้องมากขึ้นไปอีก!
              "พวกแกคุยกันยังไง?" ป๋าเอ่ยถามด้วยสีหน้าเคร่งเครียด "ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่างประมาท แล้วนี่ไอ้โตมันหายหัวไปไหน?"
              "..........." หายไปไหน? คำนี้ไม่มีใครตอบได้ ตามกำหนดเดิม..ตามแผนเดิมมันน่าจะมาตรงนี้แล้ว ความผิดพลาดที่เกิดขึ้นนี่หมายความว่ายังไง? ตอนนี้ไม่มีใครตอบได้ว่าเกิดอะไรขึ้นจริงๆ
              "-เอี้ย-พี่โตมันมาแล้วนะ แต่ไปไหนอีกไม่รู้" คำตอบดังมาเบื้องหลังทำให้ทุกคนหันขวับ คนที่พูดนั้นคือเมฆที่ย่องเข้ามาพร้อมกับเนมด้วยสีหน้าระวังไว
              "มาทำไมตรงนี้ เมฆ บอกว่าส่งป๋าก่อนแล้วกูจะไปรับไง" วิทย์เอ่ยถามคนรักตนเสียงห้วน ยิ่งกว่านั้นที่น่างวยงงกว่า คือทำไมเมฆมากับไอ้เนม ทั้งๆที่เมฆเป้นคนบอกว่าไอ้เนมมันทรยศ
            ทั้งไอ้กันย์ ทั้งเมฆ สองคนนี้ไม่พูดเพราะอะไรกันแน่?
              "จะให้กูอยู่ตรงนั้นได้ยังไง พ่อมึงมาเป็นฝูงแล้ว" เมฆเอ่ยด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
               "อะไรนะ?"คราวนี้คนตกใจกลายเป็นป๋า เมฆตวัดสายตาไปหาคนถามแล้วขยับตัวหลักนิดๆด้วยหวาดกลัวปนประหม่า
               "พะ...พวกพัศดีมันเอาหน่วยชุดดำมา...ตอนนี้มาอยู่ในห้องน้ำแล้ว" เนมเป็นฝ่ายตอบด้วยสีหน้าขาวซีด
"ผมกับเมฆเลยรีบหนีมาก่อนจะถูกจับ"
               "เชี้ยเอ๊ย" วิทย์สถบเบาๆอย่างหงุดหงิด หลังจากฟังคำแล้วเสร็จ ก่อนที่ดวงตาขุ่นมัวจะเบิกกว้างเมื่อเขานึกอะไรได้ ไอ้เนมมันก็เป็นฝ่ายเดียวกับไอ้โต แล้วที่มันมาอยู่ตรงนี้ การมาของพัศดีมันอาจจะเกี่ยวข้องกับไอ้เนมก็ได้ แล้วยังเมฆที่เงียบไม่พูดอะไรเหมือนกำลังทำตามแผน วางแผนอะไรอยู่ หรือว่านี่จะเป็นไปตามแผนของพวกมันกันแน่?
               "แล้วมึง...."
              ตูม!
                 กำลังจะเอ่ยปากเปิดโปงเพราะไม่อาจจะปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามการคาดคะเนของพวกมันไหว ชีวิตใครใครก็ต้องอยากมีอิสระและจัดการตัวเองทั้งนั้น วิทย์จะไม่ยอมให้ทุกอย่างที่ทุ่มเทมาต้องมาพังเพราะคนไม่กี่คนเป็นแน่! แต่เหมือนไอ้คนตรงหน้าจะโชคซะเหลือเกิน ถึงได้มีเสียงระเบิดมาช่วยมันไว้
              "นี่มัน..." ก้มตัวหลบเศษหินที่ปลิวเข้าหาและเเรงสั่นสะเทือนด้วยความตกใจ ทว่าพอควันจางหาย ร่องรอยบางอย่างที่กำแพงซึ่งปริแตกออกทำให้ทุกคนเบิกตากว้าง!
              "ทุกคน! เร็ว!" เสียงตวาดคุ้นหูทำให้ร่างทุกคนลุกพรวด ป๋าหันไปมองหน้าเจ้าคนเป็นหัวหน้ากลุ่มและไอ้อดีตคู่อริที่ยอมมาเป็นลูกน้องของตนชั่วคราวด้วยดวงตาวาววับ ความร้อนรนไม่พอใจที่ทุกอย่างไม่เป็นไปตามแผนลดฮวบลงอย่างรวดเร็วพร้อมกับรอยยิ้มพึงใจ เมื่อเสียงระเบิดดังขึ้น ร่องรอยทางรอดที่พวกเขาเคยวางแผนไว้ก่อนหน้านี้ปรากฏ รวมทั้งกลุ่มนักโทษที่เข้ามาแกล้งวิ่งวุ่นก่อความวุ่นวาย ปิดบังรอยแตกโหว่ของกำแพงช่วยเป็นโล่กำบังให้สามารถเล็ดลอดออกไปได้โดยง่าย
              "พี่โต..." ร่างของไอ้ตัวแสบที่ทำท่าจะถลาเข้ามาหาด้วยใบหน้ายินดีทำให้โตชะงัก ร่างสูงหน้านิ่วด้วยท่าทีลำบากใจไม่น้อย ขณะที่ไอ้วิทย์และไอ้เมฆเบิกตากว้าง จ้องมองเขาเหมือนมีเรื่องอะไรจะพูดหรือขัดสักอย่าง
               "มึง..." วิทย์เบิกตากว้าง ทั้งงวยงงและสงสัย อีกทั้งกลัวว่านี่อาจจะเป็นอุบายของเพื่อนรัก ก็มันบอกว่าไม่อยากทำ แล้วนี่...มันหมายความว่ายังไง?
              "รีบไปสิ!" รุนหลังไอ้วิทย์แรงๆแทนคำตอบของทุกอย่างโตกำแขนไอ้เนมแน่น ฝ่ามือเกร็งเขม็ง..
             ปึ่ก!
             "ขอบใจว่ะ...ออกไปแล้วกูตอบแทนมึงแน่"เดินผ่านแล้วตบบ่ามันแรงๆ อย่างพึงใจ ขณะที่เคลื่อนกายไปยังกำแพงหนาท่ามกลางนักโทษทั้งฝั่งตนและผู้ไม่รุ้อิโหน่อิเหน่ที่ถูกใช้ให้เป็นประโยชน์ป๋ายิ้มให้มันในฐานะลูกพี่อย่างดีใจ แต่คนได้รับกลับยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย

GunGuy

ขอบคุณมากๆครับ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจนะคับมากมาก

tarsii

ขอบคุณมากนะ

Chisunut

สนุกมากกก

sshheeeepp

เยี่ยม

iamalegend

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

แล้วจะจัดการอย่างไรต่อ
ที่แน่ๆไอ้กันย์ต้องมีอะไรแน่ๆ

pt200

ขอบคุณครับ