OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 158

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
"คงกลัวพวกกูจะออกไปจนตัวสั่นล่ะซี..กับพวกที่พลาดแล้วพลาดอีกอย่างมึง"
           "หึ..อย่าพยายามหว่านล้อมเลยไม่เป็นผลหรอก" พัศดีปรมัตถ์มีสีหน้าคล้ายขบขัน
"ตอนนี้เรื่องตลกของคุณมันใช้ไม่ได้แล้ว"
            "งั้นเหรอ...นี่...ถ้ากูยิงตายไปสามแล้วมึงยิงคนของกูไปอีก รู้ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้น..." ป๋าว่าพลางหัวเราะเบาๆ
"เข้ามาประจำไม่กี่เดือน ทำนักโทษก่อจลาจลไม่พอ ยังมีเรื่องแหกคุกนักโทษถูกฆ่า
รับรองเลยล่ะว่าพวกนักสิทธิมนุษยชนคงรุมทึ้งมึงแน่ๆ..หนำซ้ำ..พอผลสอบออกมาบอกว่าเป็นเพราะพัศดีใช้วิธีการปกครองแบบเผด็จการคงได้งามหน้าทั้งกระทรวง"
"............" วาจานั้นทำให้พัศดีเงียบกริบ
           "แต่พัสดีก็รู้ ว่าเราน่ะตกลงกันได้" ป๋าว่าพลางหัวเราะเบาๆ
"นักโทษแค่สามรายออกไปก็ออกไปแค่ตัว ยังเหลือชื่อไว้ ยังมีพวก"ตัวการ"ก่อเรื่องให้ครบ แบบนี้ไม่เรียกว่าคุ้มเหรอ?"
          "คนพวกนี้น่ะ..ของคุณทั้งนั้น"
          "งั้นเหรอ...แต่พวกมันลงมือกันเองนะ ผมมันคนแดนพิเศษไม่มีโอกาสติดต่อกับนักโทษปกติด้วยซ้ำ..จะทำได้ยังไง" วาจานั้นทำให้ผมยิ่งอ้าปากค้าง..นี่เจ้านายกำลังขายลูกน้องอย่างพวกผม จะป้ายสีใส่คนที่ทำตามคำสั่งตัวมาตลอดงั้นเหรอ?
          "หึ ประกาศขายกันโต้งๆเลยนะ ลูกน้องคุณคงซาบซึ้งจนน้ำตาไหลแน่ๆ" พัศดีว่าพลางยิ้มมุมปาก หางตาเหลือบมองแถวนักโทษที่เบิ่งตามองพวกเราด้วยสีหน้าตกตะลึง..การนำตัวนักโทษจากลานนี่ไปโรงอาหารยังไม่เสร็จเลย
และแทบไม่ต้องเดา ข้อความนี้ต้องถูกเผยแพร่ไปแล้วแน่ๆ ..และพอคิดถึงเรื่องที่"คุย"กับพัศดีไว้ ผมก็สูดหายใจลึก
          "เบี้ยที่ไร้ประโยชน์ เอามันไปก็เท่านั้นแหละ จริงไหม?" แววตาของป๋าเริ่มวาววับ เมื่อมองเห็น
"ทางออกอยู่ร่ำไร ก่อนจะแสร้งถอนใจเบาๆ "นี้ถ้ารู้ว่าคุยกันง่าย คงไม่จำเป็นต้องสร้างสถานการณ์ถึงขนาดนี้....
          "แนบเนียนมาก" พัศดีเอ่ยชม พลางกอดออกเข้าหากัน
"แต่น่าเสียดาย....."
          "....... "ป๋าหรี่ตาลงเงียบๆไม่พูดอะไร
         "ลดปืนลง ปล่อยให้พวกกูออกไป แล้วทุกอย่างจะดีเอง" คนที่ล็อคคอผมไว้เอ่ยสั้นๆ ก่อนจะขึ้นไกปืนดังกริ๊ก
"ต่อความยาวสาวความยืดกันมานานแล้ว พอซะที"
         "เสียใจ..ผมไม่ทำ" พัศดีตอบรับด้วยท่าทีปกติ
          "งั้นเหรอ..." ปืนในมือของป๋าถูกเล็งยังขับผมแบบแนบแน่นอีกครั้ง ก่อนเจ้าตัวจะหัวเราะเบาๆ  
"ก็ลองดู..."
         " หนึ่ง..."         
          เสียงขึ้นนกดังตามมาจากปืนของผู้พันและลุงชาติ ดังอย่างชัดเจนภายในความเงียบที่มีแต่เสียงหายใจ
         "สอง..."
          คราวนี้พี่โตหันมามองหน้าผม ก่อนจะหันไปสบตาพี่กันย์และพี่วิทย์ ซึ่งสองคนนั้นก็จ้องตอบด้วยแววตาเเบบเดียวกัน ก่อนที่ทุกคนจะขยับตัวเข้าล้อมรอบร่างของป๋าและพวกผม ร่างของโล่มีชีวิตที่ขยับได้ทั้งสามยังคงยืนป้องกัน ยืนกำบังให้พร้อมแสดงชัดว่าจะเป็นปราการแรกที่จะถูกจัดการตามคำสั่งดั่งเดิมของป๋า งานนี้ใครมาเห็นเป็นต้องสรรเสริญความแน่วแน่ ขณะที่ป๋ามองแล้วขยิบตาให้ เหมือนจะส่งสัญลักษณ์ว่าอย่าห่วง  จะบอกว่านี่ถือเป็นแผนงั้นเหรอ?
          ผมมองท่าทีนั้นด้วยสีหน้าไม่เชื่อสายตา จะขำก็ขันไม่ออก ภาพพจน์เจ้านาย ลูกพี่ผู้องอาจมันหายวับไปแล้วกับคำต่อรองสารพัดและการขายลูกน้องอย่างไม่ไว้หน้านั้น มาตอนนี้จะมาแสร้งทำเหมือนเป็นแค่แผนงั้นเหรอ ใครจะรับได้กัน!
          ร่างของผมถูกลากเบาๆพร้อมเอาทำเกราะกำบังเต็มที่ ผมไม่รู้ว่าสีหน้าของป๋าเป็นแบบไหน แต่ให้เดา มันคงไม่ต่างจกหน้าตากระ-เอี้ย-นกระหือรือของผู้พันแน่นอน..
           พวกที่ใช้คนอื่นเป็นเบี้ย เป็นของเล่น มาจนบัดนี้แล้วยังไม่เคยเห็นค่าใครนอกจากตัวเอง!  แล้วทำไม เพราะอะไรต้องมาเสียสละให้มันด้วย!
             นัยน์ตาของผมวาววับ สบมองดวงตาพี่โตที่เราทั้งคู่ต่างก็รู้ความนัยน์กันดี นี่ไม่ใช่การสู้กันระหว่างนักโทษกับ
ผู้คุมอีกแล้ว แต่เป็นเรื่องระหว่างนักโทษต่อนักโทษ ระหว่างผู้มีอิทธิพลกับคนที่ต้องถูกหลอกใช้แทบไม่เป็นผู้เป็นคน
            ผมพยายามมาตลอด ทั้งลำบากใจเรื่องถูกวานเป็นสาย ทั้งทะเลาะกับพี่โต โกรธ เกลียด เสียใจ ระแวง กว่าจะคิดได้ก็เกือบสาย ทุกอย่าง..เรื่องราวทั้งหมดมันเกิดเพราะคนพวกนี้ทั้งนั้น
             มาจนถึงขั้นนี้ ใครมันจะไปยอมให้จบแบบนี้กันเล่า!
            "สาม!"
           ผลั่วะ!
              "อึ่ก!" เสียงครางดังขึ้นพร้อมเสียงสิ่งของหนักๆกระทบพื้น ในวินาทีที่สัญญาณเลขสามถูกพูดขึ้น ร่างของพี่โต
ที่เคยยืนประจัญหน้ากับพวกพัศดีอย่างเป็นอริ ทำท่าว่าพร้อมจะแลกชีวิตได้เพื่อเจ้านายกลับหันขวับ พี่โตหันกลับมาเข้าชาร์ตตัวป๋าไว้อย่างรวดเร็ว ฝ่ามือของขาใหญ่แห่งแดนสิบสองตรงเข้าแย่งปืนออกจากมือนั้น กำแล้วบิดล็อคทันควัน ประจวบเหมาะกับที่ผมสะบัดตัวออก และแทงศอกลงไปยังด้านหลัง เหวี่ยงใส่ตัวป๋าอย่างรุนแรง!
           ไกปืนไม่ได้ถูกเหนี่ยว เพราะแน่ชัดว่าคนทำเพียงแค่ขู่เท่านั้น คงไม่คิดจะทำลายทางออกสุดท้ายของตัวเองเป็นแน่ แต่กับผมแล้วไม่ใช่ ทันทีที่นับถึงเลขสาม นี่คือสัญญาณสำคัญที่บอกให้รีบโต้กลับ....
          บิดตัวออกแล้วแทงศอกลงไปเต็มรัก ขยับห่างขณะที่พี่โตตรงเข้าประชิด แย่งปืนออกมาแล้วจับแขนไพล่หลัง
กดร่างของป๋าลงกับพื้นอย่างรวดเร็ว ไอ้เนมรีบหันไปมองอีกสองคน และยังทันได้เห็นลุงชาติที่ถูกพี่คมจัดการซัดจนหมอบได้อย่างง่ายดาย ความดีใจพุงพรวดทำให้ผมยิ้มก่อนระจหันไปหาไอ้เมฆแต่ทว่าสิงที่เกิดต่อจากนี้ไปต่างหากที่ทำให้ผมถึงกับค้าง...
        ร่างของเมฆถูกผู้พันล็อคคอไว้อย่างแน่นหนา มันคงพยายามดิ้นหนีมาตลอด ผู้พันจึงใส่ใจจะควบคุมมันมากกว่าผมและพี่คุมที่ยืนนิ่งๆให้ความร่วมมือเหมือนรู้แผนการณ์ แต่สำหรับเมฆแล้ว ความกลัวที่มีต่อผู้พันกลับมีอำนาจเหนือกว่า เมื่อมันเริ่มดิ้นหนักขึ้น ผู้พันก็ยิ่งระวังแจในการคุมตัวมัน ..
        และเมื่อคำนับสามออกมาจากปากของป๋า พี่วิทย์ก็รีบหันกลับไปหาเมฆแบบไม่มีลังเล..แน่นอนว่าคงจะใช้วิธีเดียวกับพี่โต นั่นก็คือเข้าชาร์จและเอาเมฆออกมา ทว่า...มันกลับไม่ได้เป็นแบบนั้น..
                  ปัง! ปัง!         
       เสียงกระสุนปืนดังขึ้นสองนัดทำให้หัวใจกระตุกไหว  วินาทีที่พี่วิทย์กระโจนเข้าไปหาเมฆ แทบจะเป็นวินาทีเดียวกับเสียงลั่นของกระสุนปืน ไม่ใช่เพียงหนึ่ง แต่เป็นถึงสอง และ...ไม่ได้มาจากกระบอกปืนเดียวกัน
        ทั้งที่ฝีเท้านั้นหมุนกลับมาเร็วรี่ แต่มือของพี่วิทย์ที่แตะลงบนข้อมือของผู้พันเพื่อแย่งปืนให้เมฆหลุดออกไปจากวงแขนนั้นกลับไร้เรี่ยวแรง...
       ไม่ได้อ่อนแอหรือกลัวจนมือสั่น แต่สิ่งที่ทำให้ไม่อาจไปถึง กลับเป็นกระสุนปืนที่แล่นเข้าบริเวณขาขวาอย่างจังจนร่างนั้นทรุดฮวบ และวินาทีต่อมา กระสุนอีกนัดจากปลายกระบอกปืนที่น่าหวาดหวั่นที่สุดก็แล่นออกจากรังเพลิงไปยังแผ่นหลังของเมฆทันควัน..
       ไม่  ไม่ ไม่ ไม่
            ผมอ้าปากค้าง สีหน้าเต็มไปด้วยความตกตะลึงและคาดไม่ถึง ขณะที่ภาพเบื้องหน้าแปรเปลี่ยนเป็นความสับสน ชายในชุดดำต่างกรูกันเข้ามาควบคุมตัวเหล่านักโทษผู้ก่อการอุกอาจไว้ แว่วเสียป๋าสบถก่นด่าสาปแช่ง เสียงด่าทอคับแค้นและเสียงสั่งการดังลั่น  ทว่าภาพของนักโทษสองคนที่ทรุดฮวบลงบนพื้นด้วยลุกกระสุนที่ฝังอยู่บนร่างนั้นตรึงสายตาผมให้มองตรงนั้น
        มือปืน..ชายผู้เหนี่ยวไกปืนในมือต่างถูกรวบตัวไว้อย่างแน่นหนา อาวุธถกริบเก็บ ร่างถูกจับมัดไพล่หลังกระแทกพื้น แต่ทว่าแววตาเบิกกว้างด้วยความตกตะลึงของชายคนนั้นยังชัดเจน
         ปืนในมือพี่กันย์...ที่แล่นเข้าเจาะขาขวาของพี่วิทย์..
         กระสุนพลาด..พลาดงั้นเหรอ? มันพลาดหรือตรงตามเจตนารมย์ของผู้แล่นไกกันแน่
             ยังจำได้ชัดเจนถึงแววตาตกตะลึงของพี่วิทย์ ยามหันมามองเจ้าของกระสุนปืนนัดนั้น มันทั้งงวยงงและเต็มไปด้วยความผิดหวังอย่างที่สุด
            สายเกินไปแล้ว..
          แค่เพียงวินาทีที่กระสุนนักนั้นเจาะลงไปบนท่อนขาของพี่วิทย์ ร่างที่ทรุดฮวบลงอย่างไม่รู้ตัวกลับพรากโอกาส
ของใครอีกคนไปด้วย ...โอกาสที่จะหลุดออกจากฝ่ามือของผู้พัน โอกาสที่จะรอดพ้นจากคมกระสุนปืนของเมฆ
            โอกาส..ที่จะได้ยิ้มอยู่ภายใต้ท้องฟ้าแห่งนี้
         ผมรู้สึกถึงความร้อนที่ขอบตาและฝ่ามือที่สั่นระริกของตัวเอง จำชัดถึงวินาทีที่ผู้พันลั่นกระสุนทะลุแผ่นหลังของเมฆ  จะถือว่าเป็นโชคดีได้ไหมที่มือของพี่วิทย์ยังอุตส่าห์รั้งแขนของผู้พันไว้ได้นิด เป้าหมายนั้นจึงไม่ใช้ขมับหรือกลางหน้าผาก  จะถือว่าเป็นเรื่องตลกไหม ที่เราต่างก็ก็ช้าไปแค่เสี้ยววินาที
            กว่าจะรู้ตัว ร่างของเมฆก็ทรุดฮวบลงกับพื้น พร้อมกับรอยเลือดที่สาดกระเซ็นใบหน้าของพี่วิทย์และผู้พัน
           ช้า....เพียงแค่กระสุนนัดเดียว
             แว่วเสียงร้องเหมือนสัตว์ที่บาดเจ็บของพี่วิทย์และอาการกระเสือกกระสนพยายามเข้าไปพยุงตัวเมฆไว้อย่างน่าอนาถ ขณะที่เจ้าของกระสุนปืนที่ฝังอยู่ในท่อนขาจ้องมองทั้งสองคนด้วยสีหน้าราวกับโลกแตกสลาย พังยับ..
          พลาด...ไปแล้ว
Improbable 45 : อนาคตนอกกรงขัง
       เหตุการณ์ต่อจากนั้นเป็นไปต่ออย่างรางเลือน จำได้ว่าพี่โตรั้งผมไว้ไม้ให้เข้าไปคลุกวงในดูอาการไอ้เมฆและพี่วิทย์ เหล่าหน่วยคอมมานโดชุดดำรีบปรี่เข้มาควบคุมสถานการณ์ คนเจ็บทั้งสองคนนั้นถูกหามลงเปลพยาบาลอย่างเร่งด่วน ขณะที่เสียงเป่านกหวีดให้สัญญาณดังลั่น ร่างของ"นาย"ทั้งสามคนของผมถูกล็อคตัวไว้ ไม่ต่างจากผม พี่โต พี่คม
และพี่กันย์..
            พวกเรา รวมทั้งพี่ทินถูกควบคุมตัวไว้สอบสวนแบบแยกเดี่ยวถึงสองวัน และออกมาพร้อมกับสิ่งที่ผมคาดไม่ถึง...กระดาษสีขาวในมือ...บอกรายละเอียดและถ้วยคำบ่งชัด รวมทั้งจ่าย่อหน้าไว้อย่างเรียบร้อย..
            มันถูกเขียนว่า "ฏีกาขอพระราชทานอภัยโทษ"
            ความดีใจปะปนกับความสับสนไม่น้อย ผมกลับไปยังแดนสิบสองและก็ได้พบกับพี่โตที่ยืนนิ่งรออยู่ตรงปากทางเข้าเรือนนอน สีหน้าห่วงหานั้นยังชัดเจนในแววตา และของที่อยู่ในมือก็ไม่ต่างอะไรกับสิ่งที่อยู่ในมือผมเช่นกัน
            ผมดีใจ...ดีใจ แต่ยังมีความรู้สึกผิดซุกซ่อนอยู่
                จากเรื่องที่ผ่านมาทั้งหมด มีนักโทษที่เสียชีวิต จากการถูกวิสามัญโดยหน่วยคอมมานโดชุดดำแปดราย
ส่วนใหญ่เป็นตัวเอ้ของแต่ละแดนที่ไปรวมกันที่โรงอาหาร พี่โตเล่าว่าพวกเขาเอาตัวผู้คุมเป็นตัวประกันและผลคือถูกสอยเรียบแทบไม่เหลือ และมีรายงานนักโทษบาดเจ็บประมาณสิบกว่าคน ถูกขังถูกสอบสวน ถูกควบคุมความประพฤติไม่น้อยกว่าหกสิบคน บาดเจ็บสาหัสหนึ่งคนและจากเหตุการณ์นั้น มีผู้ได้รับความดีความชอบ ฐานช่วยเหลือผู้คุมป้องกันการหลบหลีออกจากเรือนจำทั้งสิ้น 7 คน
              ผมรู้สึกเหมือนสิ่งที่ตัวเองได้รับมา เป็นการเหยียบย่ำบนความตายของบรรดาเพื่อนร่วมห้องขังและเคราะห์กรรมที่หลายคนต้องเผชิญ
              เพราะความโชคดี..โชคดีมากๆนับแต่ผมได้คุยกับพัศดีในฐานะสายลับแล้ว ยังรวมถึงเรื่องที่ผมถูกส่งไปในห้องทำงานของพัศดีเพื่อค้นหาเอกสารตามคำสั่งพี่โต และดันไปหลบอยู่ในตู้นับสาชั่วโมงจนสลบไปนั่น เมื่อฟื้น ผมก็ได้เจรจาตกลงขอโอกาสไปทำตามแผนให้สำเร็จ โดยความร่วมมือของพี่โตและไอ้เมฆที่ผมบอกมันไป รวมทั้งต้องขอบคุณ การแสดงจนถึงวินาทีสุดท้ายของพี่โตและการเปลี่ยนใจของพี่วิทย์กับพี่กันย์  สองคนที่ตอนนี้...อยู่ในสภาพที่ต่างกันโดยสิ้นเชิง
             สภาพของเมฆ ในวันที่มันถูกยิงนั้นร่อแร่เสียจนน่าเป็นห่วง ถูกหามไปในเปลพยาบาลและเลือดท่วมเสียจนน่ากลัวว่าจะจากไป
            โชคยังดี..คือเมฆไม่ได้จากไป แต่โชคร้าย คือมันก็ไม่ได้ตื่นขึ้นมาเช่นกัน
             บางที...บางทีเมฆมันอาจจะขี้คร้านลุกขึ้นมาใช้ชีวิตในนี้หรือบางที..มันอาจจะนึกรำคาญคนสองคนที่ทะเลาะเรื่องมันไม่หายก็ได้ บางที..ถ้ามันฟื้นขึ้นมามันอาจจะตกใจ ว่าผู้ชายสองคนที่รักมัน ทำไมถึงเปลี่ยนไป ทำไมถึงได้มีเรื่องราวพลิกผันกลับตัลปัตได้ขนาดนั้น..
              พี่ชายของมัน และผู้ชายที่มันรัก ซึ่งบัดนี้ได้เปลี่ยนไปแล้วโดยสิ้นเชิง
               พี่วิทย์ถูกยิงที่ขา ออกมาหลังจากพักรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลกลางของเรือนจำประมาณสี่สัปดาห์ กระสุนถูกเส้นเอ็นแต่ไม่ได้ร้ายแรงถึงขนาดต้องตัดขา เพียงแต่ต้องใช้ไม้คำยันในการเดินและต้องทำกายภาพบำบัดทุกอาทิตย์   
แต่ข่าวร้าย..พี่โตบอกว่าพี่วิทย์ไม่อาจจะเดินตรงๆได้แบบคนอื่นอีกแล้ว
              ทว่า...สิ่งเที่เปลี่ยนไปไม่ได้มีแค่ขา หรือลักษณะการเดินเท่านั้น
               ผมรู้ เห็นและเข้าใจดีว่าหากต้องอยู่ในสภาพแบบนั้น สภาพที่แค่ปลายนิ้วมือเดียวก็จะสมารถช่วยคนรักได้นั้นมันคับแค้นใจเพียงใด และเจ็บปวดทรมารมากแค่ไหนที่ต้องทนเห็นคนที่ตัวเองรักถูกทำร้ายต่อหน้าต่อตา...
              เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนั้นเปลี่ยนแปลงพี่วิทย์ไป แม้คนอื่นอาจจะบอกว่าไม่มาก พี่วิทย์ยังยิ้มได้ แม้จะไม่บ่อยนัก ยังหัวเราะได้กับมุกล้อเรื่องขาของตัวเอง ยังดูปกติ มันก็ใช่กับคนอื่น แต่ไม่ใช่กับอีกคน
             คนอีกคน..ที่ตอนนี้ต่างก็ถูกขนานนามวาไอ้ขี้แพ้
             คนที่แพ้...พ่ายแพ้ต่อชีวิตของตัวเอง
              ผู้ชายที่เคยมีรอยยิ้มประดับบนใบหน้า คนที่เคยเป็นจอมวางแผน คนที่เคยเป็นหนึ่งในขาใหญ่ผู้ทรงอิทธิพล
ซึ่งบัดนี้ แทบไม่เหลืออะไรเลย  จริงๆ จะบอกว่าไม่เหลืออะไรก็ยังดีเกินไป....
             เขากลายเป็นคนขี้แพ้ กลายเป็นคนขี้ขลาด ขลาดเขลาและหวั่นกลัวต่อการเผชิญหน้ากับความเกลียดชัง ความรู้สึกอันรุนแรงที่มาจากปากของคนอีกคนหนึ่ง
               พี่กันย์ คือคนที่พ่ายแพ้คนนั้น
             ผู้ชายคนนั้นแปรเปลี่ยนจากวันแรกที่ผมมาถึงเรียกได้ว่าจากหน้ามือเป็นหลังเท้า ไม่มีใครรู้ว่าเพราะอะไร
จะความสะเทือนใจที่มาจากอาการบาดเจ็บสาหัสของเมฆ หรือจะด้วยคำด่าทอสาปแช่งจากพี่วิทย์ ไม่ว่าอะไรก็แล้วแต่ นับจากที่ถูกส่งกลับมายังเรือนนอน หลังจากถูกสอบสวนและคุมขังกว่าสามวัน พี่กันย์ก็ไม่เหมือนเดิมอีกเลย
              ...ราวกับทุกอย่างมันพลิกผันกันเสียอย่างนั้น
              ภาพที่คุ้นชินของทุกคนคือการทะเลาะทุ่มเถียงกันของพี่กันย์กับพี่วิทย์โดยมีเมฆอยู่ตรงกลาง บัดนี้คนที่อยู่ตรงกลางทำได้เพียงนอนอยู่บนเตียงพยาบาลในสภาพไม่รู้สึกเนื้อตัว ทิ้งให้คนสองคนเผชิญหน้ากันด้วยความเกลียดชังที่ถกขุดโหมเข้าใส่อย่างไม่ยอมแพ้
             แต่ครั้งนี้..คนที่ต้องพ่ายแพ้ และบ่ายหน้าหนีกลับเป็นพี่กันย์
             ทุกครั้งที่สองคนนี้พบเจอกับ พี่วิทย์จะกลับกลายเป็นคนละคนจากที่เคยเป็นคนๆนั้นจะเอ่ยคำด่าทอว่าร้ายด้วยความอาฆาตพร้อมกับสาปแช่งว่าคนที่ทำให้เมฆเป็นแบบนั้นคือตัวพี่กันย์เอง ทั้งยังสนฃบถสาบานว่าไม่มีวันจะให้อภัยไปตบลอดชีวิตความโกรธเกลียดเคียดแค้นในดวงตาของพี่วิทย์นั้นชัดแจนและรุนแรงเสียจนผมอดจะขนลุกไม่ได้มันไม่ต่างกับดวงตาของผมในอดีตที่เกลียดชังพี่โตเลยเลย..ไม่สิพี่โตบอกว่ามันเหมือนกับแววตาของเมฆ ดวงตาของเมฆในวันที่กลับออกมาจากเรือนจำพิเศษแววตาของคนที่แล้งหวังและถูกความโหดร้ายของโชคชะตาถล่มใส่อย่างรุนแรงเสียจนไม่มีสิ่งใดยึดถึงนอกจากความแค้น...ความเกลียดชังที่ไร้คำว่าให้อภัย..

GunGuy

ขอบคุณมากๆครับ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากคับพี่

watkrub

ขอบคุณมากๆคับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

iamalegend

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

ขอบคุณที่โตกับเนมปลอดภัย

pt200

ขอบคุณครับ

Ohmkungz123

ข่อมคับ