OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 159

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
             ทุกครั้งที่สองคนนี้พบเจอกับ พี่วิทย์จะกลับกลายเป็นคนละคนจากที่เคยเป็นคนๆนั้นจะเอ่ยคำด่าทอว่าร้ายด้วยความอาฆาตพร้อมกับสาปแช่งว่าคนที่ทำให้เมฆเป็นแบบนั้นคือตัวพี่กันย์เอง ทั้งยังสนฃบถสาบานว่าไม่มีวันจะให้อภัยไปตบลอดชีวิตความโกรธเกลียดเคียดแค้นในดวงตาของพี่วิทย์นั้นชัดแจนและรุนแรงเสียจนผมอดจะขนลุกไม่ได้
มันไม่ต่างกับดวงตาของผมในอดีตที่เกลียดชังพี่โตเลยเลย..ไม่สิพี่โตบอกว่ามันเหมือนกับแววตาของเมฆ ดวงตาของเมฆในวันที่กลับออกมาจากเรือนจำพิเศษแววตาของคนที่แล้งหวังและถูกความโหดร้ายของโชคชะตาถล่มใส่อย่างรุนแรงเสียจนไม่มีสิ่งใดยึดถึงนอกจากความแค้น...ความเกลียดชังที่ไร้คำว่าให้อภัย..
อภัยให้ไม่ได้..โดยเฉพาะกับลูกกระสุนนัดนั้น
            จนป่านนี้..ทุกคนก็ยังกังขา ผมก็ยังตะขิดตะขวงใจ ไม่แน่ใจ และยังไม่เข้าใจถึงสาเหตุที่พี่กันย์ลั่นไกปืนลงไปอยู่ดี
            จะบอกว่าทำเพื่อช่วยแต่ดันเล็งผิดงั้นเหรอ? หรือจะบอกว่าคิดจะฆ่าพี่วิทย์จริงๆ?
           ..แต่ไม่ว่าจะทำลงไปด้วยสาเหตุใด ผลของผมก็ออกมาแล้ว ลูกปืนแล่นออกไปจากปลายกระบอกแล้วไม่มีทางหวนกลับ พิษของกระสุนหนึ่งนัด ได้แปรเปลี่ยนคนสามคนอย่างไม่มีทางเป็นเหมือนเดิมอีก
           พี่กันย์ คนที่ไม่ได้รับบาดเจ็บใด แต่ทว่าทางใจแล้วผมคิดว่าเขาคงเจออะไรที่หนักหนาไม่ต่างกัน พี่กันย์เอาแต่เก็บตัวเงียบ ใบหน้าไร้รอยยิ้ม แววตาแห้งผาก สีหน้าเหมือนคนใกล้ตาย ไม่มีกะจิตกใจจะทำอะไรเลยทั้งการเป็นขาใหญ่หรือแม้กระทั่งการทำงานที่ห้องพยาบาล คนๆนั้นวางมือจกทุกสิ่ง ด้วยสภาพที่ราวกับหุ่นผุๆตัวหนึ่งอันเต็มไปด้วยความว่างเปล่า  ปรากฏอารมณ์ความเสียใจและความเจ็บร้าวขึ้นก็เมื่อได้พบเจอพี่วิทย์และถูกคนๆนั้นประณามสาปแช่งเท่นั้น
            คนที่เคยยิ่งใหญ่ องอาจผ่าเผย บัดนี้กลับต้องกลายเป็นคนที่พ่ายแพ้..แพ้ต่อทุกสิ่งทุกอย่างไม้กระทั่งตัวเอง
              ไม่ต่างอะไรเลยกับสามคนนั้น..
           อดีตเจ้านายของพวกผม..ป๋า ผู้พัน และลุงชาติ
              จากการกระทำและคำพูดจากที่ป๋าเอ่ยออกมาให้ได้ยินกันในวันนั้น มันสามารถทำลายความนับถือและความเชื่อมั่นในใจของเหล่นักโทษได้อย่างง่ายดาย คำพูดสดๆและการพุดถึงเรื่องนี้แพร่ออกไปอย่างรวดเร็ว ทำให้พวกเราสามารถอยู่อย่างปลอดภัยต่อไปโดยไม่เจอข้อกล่าวหาว่าทรยศหรือหลอกใช้ เพื่อทำดีเอาหน้า เพราะทุกคนได้ยินถ้วยคำแล้งน้ำใจนั้น เรื่องที่พวกผมหักหลังป๋าจึงไม่มีใครคิดต่อว่าหรือต่อต้านใดๆ
             ขณะที่สามคนนั้น หลังจากถูกจับไปแล้วพวกเขาถูกย้ายไปยังเรือนจำอื่น ผมมารู้ข่าวอีกครา ก็ตอนที่ผู้คุมถือหนังสือพิมพ์มาอ่านใกล้ๆและในนั้นก็ลงข่าวถึงการก่อจลาจลครั้งนี้ นั่นรวมทั้งเรื่องของผลการตัดสินความผิด
             ...ทั้งสามคนถูกลงโทษประหารชีวิต
             จากเดิมที่เคยถูกจำคุกตลอดชีวิต ยังสามารถมีชีวิตต่ออีกนาน ยังสามารถขออภัยโทษหรือทำความดีลบล้างได้
แต่ตอนนี้ เหลือแค่เดินเข้าหลักประหารเท่านั้น..
            ข่าวนี้ก็แพร่หลายในเรือนจำเช่นกัน นักโทษที่ได้รู้ต่างก็แสดงอารมณ์ต่างออกไป บ้างก็สังเวช บ้างก็สะใจหรือไม่ก็ระมัดระวังในการก่อเรื่องมากขึ้น ขณะที่ผมนึกไปถึงเรื่องพี่พวกเขาวาดฝันไว้ให้ ได้ออกไปใต้ฟ้ากว้าง ได้ใช้ชิวิตอิสระ ไม่ต้องถูก ข่มขู่และทนทุกข์อยู่ในคุก สิ่งทีทุกคนอยากได้ สิ่งที่พวกเขาเอามาเป็นข้ออ้างเพื่อหลอกใช้และสั่งการพวกเรา
            ใครจะคิด ว่าการต่อต้านอิสรภาพที่มีโซ่ล่ามไว้เช่นนั้น จะได้อิสระอีกหนึ่งทางมาแทนที่
            อิสรภาพที่แท้จริง สามารถเดินอยู่ใต้ฟ้าได้อย่างภาคภูมิ  อิสระภาพ..ที่ได้มาจากการทำความดี
"มานั่งทำอะไรตรงนี้?" คำถามที่ดังขึ้นเบื้องหลังทำให้ผมชะงัก ละสายตาออกจากภาพต้นมะม่วงที่กำลังถูกเลื่อยตัดเพื่อเอากิ่งใหญ่บางกิ่งออกด้วยฝีมือเหล่านักโทษ  ผมหันไปหาคนตัวโตที่ช่วงนี้ยิ้มค่อนข้างบ่อย อาจจะเพราะอารมณ์ดี อาจจะเพราะไม่มีเรื่องกวนใจ หรืออาจจะเพราะไม่ต้องคอยพินอบพิเทาทำตามคำสั่งคนนั้นคนนี้แล้วก็ได้
             "ไม่มีอะไรทำนี่..แล้วนี่อบรมเสร็จแล้วเหรอ?" ไอ้เนมออกปากถาม ส่วนคนฟังพอได้ยินคำว่าอบรมปุ๊บ ก็หาวปั๊บ
             "น่าเบื่อฉิบหาย"พี่โตบ่นงึมด้วยสีหน้าหน่ายเซ็ง พลางเกาหัวแกรกๆ
              "อะไรกัน จะได้ออกไปแล้วแท้ๆยังมาทำเบื่อ ที่อบรมนั่นเค้าก็หวังดีทั้งนั้นนะ" ผมว่าใส่  การอบรมที่พี่โตไปเข้าร่วมนั้นคือหลักสูตรสำหรับ"เตรียมตัว"เพื่ออกไปใช้ชีวิตข้างนอกอีกครั้งของกรมราชทัณฑ์ รายละเอียดก็ไม่มีอะไรมาก ตามที่พี่โตเล่ามาก็เป็นการอบรมเกี่ยวกับการใช้ชีวิตข้างนอก เรื่องมุมมองของคนที่มีต่อนักโทษ พวกวิทยากรที่มาส่วนใหญ่จะเป็นนักโทษที่ออกไปข้างนอกแล้วและอาสาจะมาเล่าเรื่องราวของตัวเองและพูดคุยเพื่อเป็นการเตรียมใจสำหรับคนที่จะได้ออกไปใช้ชีวิตข้างนอก รวมทั้งบอกเล่าปัญหาต่างๆที่ตนเองพบเจอเพื่อเป็นอุทาหรณ์ด้วย แล้วก็ยังมีพระอาจารย์สอนเรื่องธรรมมะ มีการสอบถามเรื่องวิชาชีพที่ตั้งใจจะออกไปทำ ผมก็ว่ามันน่าสนใจดีนะ แต่คนข้างๆนี้บอกว่าน่าเบื่อตลอดเวลา
              "ก็ดีอยู่หรอก แต่แม่งไปทุกวัน มันก็ต้องมีเบื่อบ้างล่ะวะ แต่ละคนมาก็พูดเรื่องเดิมๆ" พี่โตยังส่ายหน้าต่อ
               "ก็ส่วนใหญ่ คงเจอปัญหาไม่ต่างกันล่ะมั้ง ต่อให้จะซ้ำซาก มันก็เป็นเรื่องจริง" ผมว่าพลางนั่งคิดสะระตะไปพลาง เมื่อนึกถึงเรื่องปัญหาหรือสิ่งที่พบเจอหลังจากออกไปใช้ชีวิตข้างนอก ส่วนใหญ่ก็คงไม่พ้น การยอมรับ และสายตาของคนภายนอก ทัศนะคติที่พวกเขามีต่อเหล่าอดีตนักโทษ ทั้งอคติ ทั้งการตั้งข้อรังเกียจ คนที่ออกไปก็คงพบเจอมแล้วทั้งนั้น
                "...กูสนใจเรื่องข้างในนี้มากกว่า" จู่ๆพี่โตก็เปรยขึ้นมาพลางยกมือลูบหัวผมเบาๆ ด้วยสีหน้าครุ่นคิด ยังไม่ค่อยสงบ
                "อะไรล่ะนั่น "ฟังแล้วไอ้เนมส่ายหัว จริงๆก็พอรู้อยู่หรอกว่ายังมีหลายเรื่องที่เป็นที่ค้างคาใจ และเรื่องพรรคพวกตลอดจนคนที่ตายไปพวกนั้นอีก
"คิดเรื่องตัวเองเถอะ อีกไม่นานพี่ก็จะออกไปแล้ว"
                    ผมเอ่ยบอกคนข้างกายด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม หลังจากต้องปวดหัวกับเรื่องราวต่างๆ ทั้งจากที่ผมทำ คนรอบข้างเอามาฝากหรือคำสั่งพิสดารของพวกป๋า มาตอนนี้พี่โตควรจะดีใจที่ตัวเองจะได้ออกไปเสียที ไม่ควรจะมากลุ้มอกกลุ้มใจแทนผมหรือว่าคนที่อยู่ข้างในให้ปวดหัวอีก
                  อย่างที่บอกว่าผมได้รับการเสนอชื่อในฏีกาขอพระราชทานอภัยโทษ พี่โตเองก็เช่นกัน สาเหตุก็เนื่องมาจากเรื่องที่เราทำล่าสุด นั่นก็คือการต่อสู้ขัดขวางการหลบหนีออกจากเรือนจำ ผลของแผนการต่อต้านป๋าของผม พี่โต พี่ทิน
พี่คม และยังพ่วงเอาพี่กันย์ พี่วิทย์ และไอ้เมฆมากด้วย
              แผนการณ์งี่เง่าที่แทบไม่มีทางเป็นไปได้ ผลของการกระทำที่ไม่ได้มีอะไรไปมากกว่าการย้อนเกล็ดด้วยความแค้นเคืองและไม่พอใจที่ถูกหลอกใช้ ใครจะคาดคิด ว่าพวกผมจะได้รับสิ่งตอบแทนที่สูงค่าขนาดนี้  ทั้งได้รับการเสนอชื่อในฏีกาขอพระราชทนอภัยโทษ ทั้งได้ลดโทษ  ได้ความดีความชอบอย่างที่ไม่เคยคิดว่าจะได้สักนิด
             เดิมทีพวกเราทำๆกันโดยไม่คิดจะพึ่งพัศดีด้วยซ้ำ ต่างก็คิดว่าพัศดีเองก็อันตรายไม่แพ้พวกป๋า เรื่องนี้จะบอกว่าจริงก็คงใช่ แต่ผมก็ดีใจที่ในที่สุด ตัวเองก็ได้มีโอกศตกลงและขอความร่วมมือ ไม่สิ..ขอความเชื่อมั่นจากพัศดีปรมัตถ์ว่าจะสามารถจัดการเรื่องนี้ไปได้ ให้เขาเชื่อว่าผมมาเพื่อจะ"หยุด"การกระทำของคนพวกนั้น แม้การเจรจามันจะทุลักทะเลบ้าง แถมทำเอาผมต้องติดแหง่กอยู่ในตู้ตั้งสามชั่วโมงก็เถอะ
              คิดถึงตอนนั้นแล้วก็ต้องหัวเราะหึๆ ไม่รู้จะเป็นโชคดีหรือโชคร้ายของผมกันที่ไปซ่อนตัวในตู้เอกสรของพัศดี แม้จะซวยนิดหน่อยที่เจออากาศหายใจน้อยๆเข้าไปถึงกับสลบเหมือนแต่พัศดีก็ยังมีแก่ใจทำให้ผมฟื้น และรับฟังแผนการทั้งหมดจากผม และยอมทำตามที่ผมร้องขอ ทำให้แผนการนี้สำเร็จไปด้วยดีจนได้
             ผมยังจำได้ว่าตัวเองจ้องมองตัวอักษรนั้นด้วยอารมณ์ดีใจกึ่งๆกับคาดไม่ถึง สารพัดถ้อยคำถามและสารพันความข้องใจอัดแน่นอยู่ภายใน  คาดไม่ถึงว่ามันจะเป็นแบบนี้ ผมคิดไม่ถึงว่าเรื่องราวจะออกมแบบนี้ ไม่คิดว่าจะได้รับ ไม่คิด..ว่าจะได้โอกาสที่ไม่กล้าจะฝันถึง...
           ฝ่ามือของผมสั่นน้อยๆขณะที่จ้องมองไปยังคนที่นั่งอยู่ยังฝั่งตรงข้าม นั่นก็คือพัศดีปรมัตถ์ ซึ่งมีตาบวมคล้ายหมีแพนดาและอาการเมื่อยล้าเหมือนจะบอกว่าทำงานหนักมานาน
            ไม่ต้องบอกก็รู้ ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นจะสร้างปัญหาและเรื่องราวหนักหนาให้เขามากแค่ไหน ทว่าสีหน้าแววตายามมองผมนั้น บัดนี้ไม่ได้ฉายแววเหยียดหยามหรือดูถูกเหมือนก่อนแล้ว
            สีหน้าผ่อนคลายและรอยยิ้มอ่อนบางถูกแต้มลงบนใบหน้านั้นขณะที่รอให้ผมอ่านรายละเอียดจนจบ และเมื่อผมวางกระดาษลง เขาก็เลิกคิ้วขึ้นเชิงประหลาดใจ
               "ไม่ดีใจเหรอ?"
               "ก็..ดีใจ  แต่..ผมไม่ได้คิดถึงขั้นนี้" ไอ้เนมบอกไปตามตรง เรื่องดีใจที่ตัวเองได้ความดีความชอบได้ลดโทษได้ออกจากคุกเร็วๆก็ดีอยู่ แต่เอาจริงๆแล้วผมก็แทบไม่คิดว่าจะได้รับการตอบแทนขนาดนี้ คิดแค่เพียงไม่ต้องเพิ่มโทษให้ตัวเอง และสามารถอยู่ในคุกชดใช้ความผิดของตัวเองไปเงียบๆก็เท่านั้น ไม่ได้หวังยิ่งใหญ่ขนาดจะตั้งตนเป็นกลุ่มพิทักษ์ความดีคอยขัดขวางคนชั่วเลยสักนิด
               "ก็ถือว่าเพียงพอสำหรับความทุ่มเท..และเรื่องที่คุณตัดสินใจทำ" พัศดีบอกด้วยรอยยิ้มบาง
"คนที่จะได้ไรการเสนอชื่อในฏีกาขอพระราชทานอภัยโทษ..จากเรื่องนี้ก็มี เจ็ดคน คุณ..นายธรณินธร์ นายไวทยา
นายศรัทธากร นายทินกร นายคมกริช อ้อ... แล้วก็ นายเมฆา"
                ได้ยินคนชื่อสุดท้ายแล้วผมใจหวิวๆ
"แล้ว..เอ่อ....ที่มันนอนป่วยอยู่นี่"
                 "อ้อ ไม่ต้องกลัว " พัศดีคงรู้ว่าผมกำลังกลัวอะไรอยู่ เรื่องค่าใช้จ่าย เรื่องนี้เขาเป็นเหยื่อจากความรุนแรงของคนพวกนั้น ทั้งยังสละตัวช่วยไม่ต่างกับพวกคุณ เราไม่ทอดทิ้งแน่นอน แต่ก็เพราะอาการค่อนข้างหนัก การรักษาเลยใช้ค่าใช้จ่ายมากทางเรือนจำจึงตกลงจะออกให้ครึ่งนึง อีกครึ่งก็เงินของเขา แต่ดูเหมือนที่บ้านก็พอมีฐานะ ไม่ต้องห่วงหรอกว่าจะปล่อยให้เป็นอะไรไป ต่อให้จะอยู่ในสภาพแบบนั้นก็เถอะ"
                 "ครับ.."ผมรับคำด้วยสีหน้าหมองไม่น้อย นึกสงสารเจ้าคนที่มันอุตส่าห์ยอมรับ อุตส่าห์ตกลงกันได้แล้ว หลังจากผมวิ่งไปเจอเมฆมันใกล้ๆที่กำลังชุมนุม มันก็ตั้งท่าจะมาเอาเรื่องกับผม แต่ที่สุดพอคุยกันแล้วไอ้เมฆมันถึงได้ยอมรับปากจะร่วมเดินตามทางเดียวกัน  มันอุตส่าห์ช่วยกลบเกลื่อนเรื่องที่ผมทำเพื่อที่เราจะได้เข้าใกล้พวกป๋าตามแผน ทั้งที่มันก็ทุ่มเทมากมาย ตอนนี้ทุกคนกำลังได้ดี กำลังมีอิสระมันกลับต้องถูกพันธนาการอยู่บนเตียงด้วยสังขารแบบนั้น
                  "เอาล่ะ มาพุดถึงเรื่องการถวายฏีกาดันต่อ" พัศดีเอ่ยปากเข้าเรื่องเมื่อเห็นผมเงียบไป "ต่อให้มีชื่อในฏีกาก็ใช่จะปล่อยตัวเลย ตามกฏของทางราชทัณฑ์ คนที่จะได้รับพระราชทานอภัยโทษจะต้องรับโทษไปแล้วอย่างน้อยหนึ่งในสามหรือกึ่งหนึ่ง ซึ่งในกรณีของคุณ...ดูจากพฤติกรรมที่ผ่านๆมาก็ไม่มีอะไรเสียหาย ถือเป็นนักโทษชั้นดี รับโทษมาแล้ว
สามปีเก้าเดือน กับอีกสิบแปดวัน ปัญหาคือระยะเวลาคุมขัง 15 ปี คุณยังรับโทษไม่ถึงหนึ่งในสามซึ่งก็คือ รับโทษไม่ถึงห้าปี ฉะนั้น จะถูกจำคุกอีกหนึ่งปีกับอีกสามเดือนโดยประมาณ..เข้าใจไหมครับ?"
                  "ครับ" ผมคิดตามแล้วพยักหน้าหงึก แต่ในใจน่ะเหรอตนนี้ระริกระรี้แทบตาย หนึ่งปีกับอีกสามเดือน! ผมจะได้ออกไปจากที่นี่ในอีกปีกว่าๆ แทนที่จะเป็นอีกสิบกว่าปี แค่นี้ก็ดีใจจนเนื้อเต้นแทบจะร้องบอกพี่โตไม่ไหวแล้ว!
"แล้วคนอื่น.."
              ผมเอ่ยปากถาม พอนึกถึงพี่โต จึงคิดขึ้นมาได้ว่ารายนั้นน่าจะออกไปก่อนผม...รึเปล่า?
                  "อ้อ คนที่จะได้ออกเป็นรายแรกก็..นายธรณินธร์" คำพูดของพัศดีทำให้ผมยิ้มรับทันควัน
"เขาถูกคุมขังมาเกินกว่าระยะเวลาหนึ่งในสามของโทษแล้ว เพราะฉะนั้นเมื่อถวายฏีกาแล้วก็จะออกไปได้...ก็น่าจะประมาณอีกหกเจ็ดเดือน เพราะเราจะทูลเกล้าฯขอพระราชทานอภัยโทษในวันที่ 12 สิงหาน่ะ"
                 "แล้วหลังจากนั้นก็เป็นนายทินกร กับนายไวทยา สองคนนี้ออกไล่เลี่ยกันก็ไปก่อนคุณไม่กี่เดือน แล้วหลังจากคุณก็นายศรัทธากร..รายนี้น่าเสียดายนะ อุตส่าห์ทำดีมามาก ทั้งช่วยงานผู้คุม ทั้งทำงานที่ห้องพยาบาล แต่ดันมาเสียตอนใช้อาวุธซะได้ ไม่รู้คิดอะไรของเขาถึงได้ยิงพวกเดียวกันแบบนั้น แล้วตอนนี้ก็ลาออก ไม่ทำที่ห้องพยาบาลอีกแล้ว เลยต้องหาคนมาประจำจนได้" เสียงบ่นของพัศดีแว่วเข้าหูทำให้ผมทำหน้าสลด
"แล้วก็..นายคมกริชนี่นานหน่อย เพราะเจอคดีไม่ธรรมดา ก็เลยออกช้ากว่าใครเขา แต่สำหรับเขาก็ถือว่าดีมากแล้วล่ะ"
                "ขอบคุณมากนะครับ" ผม เอ่ยปากขอบคุณพัศดีด้วยสีหน้าซาบซึ้งสุดใจ "ถ้าพัศดีไม่ฟังผมตอนนั้น ก็คง......."
               "ผมก็ต้องขอบคุณพวกคุณด้วย..ถ้าพวกคุณไม่เปลี่ยนใจมาช่วย เรื่องมันคงแย่ ได้กลายเป็นคดีประวัติศาสตร์เหมือนเจ้าพวกนั้นมันทายทักไว้แน่ๆ แล้วหน้าที่การงานของผมก็คงจบ" พัศดีปรมัตถ์ว่า ก่อนจะพ่นลมหายใจ
"จริงๆจากเรื่องนี้ผมก็โดนสอบวินัยด้วยนะ แต่คงไม่มีอะไรมาก ที่จริง...พอมาคิดๆถึงรู้ว่าตัวเองก็ผิดอยู่เหมืนกัน  
เพราะเข้มงวดรุนแรงไป เรื่องมันถึงบานปลายกลายเป็นแบบนี้"
               "เราก็ได้บทเรียนกันทุกคนแหละครับ" ฟังคำพูดนั้นแล้วนึกถึงไอ้เมฆก็อดจะถอนใจยาวๆไม่ได้
          ก๊อกๆ
             เสียงเคาะประตูทำให้ผมกับพัศดีปรมัตถ์ชะงัก พอคำเชิญดังขึ้นประตูก็ถูกผลักออก และคนที่เดินเข้ามาก็ทำให้ผมนิ่งไปอีกรอบ..
         หน้าตากวนๆ ท่าทางกวนตีนไม่สร่างซา จอมเสือกจอหาเรื่องที่ไปได้ทุกที่ในเรือนจำ...ก็ว่าผมลืมนึกถึงใครไป
            ไอ้เนมส่งสายตาไปมองไอ้เป้ที่เดินมานั่งเก้าอี้อีกตัวที่ว่างอย่างสบายๆด้วยสีหน้าสงสัย จริงๆก็อยากจะถามนะ
ว่ามันหายไปไหนในช่วงที่ชาวบ้านชุลมุนกันอยู่ รึแผลหกล้ม(?)ที่พี่โตบอกนั่นยังไม่หาย รึอะไรยังไงกันแน่
               "เขียนรายงานเสร็จรึยัง?" เสียงพัศดีดังขึ้นพร้อมกับเจ้าตัวลุกขึ้นค้นเอกสารในห้องกุกกัก
               "ยัง...ว่าแต่ให้มันรู้จะดีเหรอ?" ไอ้เป้ว่าพลางส่งสายตามาหาผม หือ?..รู้อะไร?
               "ตอนนั้นเห็นกอดแฟ้มประวัติแกซะแน่น  ไม่รู้ก็ต้องรู้แหละ" พัศดีคุยกับไอ้เป้อย่างเป็นกันเอง พลางโยนแฟ้มอะไรบางอย่างใส่มันปึกหนึ่ง ส่วนไอ้คนโดนโยนงานใส่ตวัดสายตามามองผมด้วยสีหน้ากังขาไม่หน่อย
              "รู้แล้วเหรอ?"
               "......." รู้อะไรล่ะ เรื่องการได้ออกคุกเร็วขึ้น? เรื่องอาการไอ้เมฆ? หรือเรื่องพี่โต?
               "ทำหน้าแบบนั้น มันไม่มีรู้แน่นอน" ไอ้เป้ว่าพลางเดาะลิ้นเบาๆ
"กูฟังธงเลย มันไม่รู้"
               "พูดจาสุภาพๆหน่อย! แล้วถ้าไม่รู้ก็บอกเค้าซะ" พัศดีปรมัตถ์สวดใส่ไอ้คนที่ทำหน้ากวดตีนไม่หายนี่ แว่วเสียงไอ้เป้ครางจิ๊กจั๊ก ก่อนมันจะถอนหายใจเฮือก
              "ตกลงว่ามีอะไรเหรอครับ?" ผมอยากทราบว่านี่จะเล่นละครปาหี่กันอีกนานไหม ใครรู้ใครไม่รู้ใครอะไรยังไง เมื่อไหร่จะจบ?
               "เห็นคุณไปค้นของในตู้เอกสาร หยิบแฟ้มประวัติออกมาก็นึกว่ารู้แล้วเสียอีก " พัศดีว่า ก่อนจะพ่นลมหายใจพรู "แต่เอาเถอะ ผมแนะนำเขาให้คุณรู้จักอีกรอบก็แล้วกัน...นี่นายเป้..เป็นสายของทางเรา"
              "ห๊ะ!" อันนี้ตกใจจริงไม่ติงนัง ผมหันไปมองหน้าไอ้เป้เหมือนพบว่าจู่ๆมันก็มีเขางอกขึ้นมาสามเขาไม่สิ..บางทีคนที่เขางอกคงจะเป็นไอ้เนมเอง..รวมพรรคพวกด้วย
               " ฮ่าๆ ขนาดพัศดีบอกเองมึงยังไม่เชื่อเลย ฮาว่ะ" ไอ้เป้ว่าพลางหัวเราะเบาๆ ด้วยท่าทีขบขัน ขณะที่ผมหน้านิ่ว มองไอ้เป้ตั้งแต่หัวจรดเท้า เท้าจรดหัว มองยังไง คิดถึงพฤติกรรมมันยังไง ก็ไม่อาจอุปมาได้ว่ามันอยู่ฝั่งเดียวกันสักนิด-*-
            แบบนี้น่ะเหรอเป็นสายของพัศดี สายของทางเรือนจำ คนที่คอยสังเกตการณ์แล้วเอาไปแจ้งพัศดี มันเนี่ยนะ..มันที่ เอ่อ...ทำตัวได้แบบลูกน้องที่ดีโคตรๆของป๋ามากๆเนี่ยนะ
               "หึ..ทำหน้าไม่เชื่ออีก รู้ไหม ว่ากูน่ะเป็นคนที่ทำให้พวกมึงได้ออกคุก จำไว้แล้วขอบคุณซะด้วย" ๆไอ้เป้ว่าพลางถอนใจระอา
               " เขาเป็นคนคอยสืบข่าว รวมทั้งสอดส่องพฤติกรรมนักโทษที่อยู่ในรายการควรจับตามองมาเขียนรายงาน ...
ซึ่งแน่นอนว่ามีชื่อคุณ" คำเฉลยจากปากพัศดียิ่งทำให้ผมไม่อยากเชื่อเข้าไปใหญ่
"ที่แนะนำให้รู้จักไม่ใช่อะไรหรอกเพราะจริงๆแล้วเรื่องเส้นสายของคนพวกนั้นก็ยังมีอยู่ ผมเลยจะให้เป้แทรกตัวไปอีกแต่มาติดที่อืม...นาธรณิธร์นั่นน่ะ..เค้ากันเป้ออกไปไม่ยอมให้เข้าไปแถวแดนสิบสองเลย เพราะฉะนั้นถึงอยากให้คุณช่วยไปบอกเขาหน่อย"

GunGuy

ขอบคุณมากๆครับ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากคับพี่

nutoliio

ขอบคุณคับ  ดีๆๆ

dung

ขอบคุณมากๆครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

iamalegend

ขอบคุณครับ

watkrub

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

แฮปปี้เลยละ

pt200

ขอบคุณครับ