OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 160

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
"ที่แนะนำให้รู้จักไม่ใช่อะไรหรอกเพราะจริงๆแล้วเรื่องเส้นสายของคนพวกนั้นก็ยังมีอยู่ ผมเลยจะให้เป้แทรกตัวไปอีก
แต่มาติดที่อืม...นาธรณิธร์นั่นน่ะ..เค้ากันเป้ออกไปไม่ยอมให้เข้าไปแถวแดนสิบสองเลย เพราะฉะนั้นถึงอยากให้คุณช่วยไปบอกเขาหน่อย"
"................" เอาจริงดิ? ผมอ้าปากค้าง มองไอ้เป้ที่กำลังร้องขอกาแฟจากพัศดีแบบโคตรสนิทสนมแล้วกระพริบตาปริบๆมองมันแล้วนึกถึงตอนที่ตัวเองเจอมันในที่ต่างๆ
         ถ้า...จะบอกว่าไอ้เป้มันเป็นสาย เพราะแบบนี้ใช่ไหมถึงชอบเสือกเรื่องชาวบ้าน? เพราะแบบนี้ใช่ไหมถึงได้รู้จักใครเขาไปทั่ว?
            นึกถึงการพบเจอมันในที่ต่างๆ ทั้งในห้องนี้ ในกลุ่ม ที่มันคอยไปคลุกคลีกับคนนั้นคนนี้ เสียงบ่นไอ้เมฆที่ว่าไอ้เป้มันคอยไปยุ่งกับพี่กันย์ไม่ก็พี่วิทย์แล้วยังขาใหญ่คนอื่นๆ รวมทั้งเรื่องพี่โตด้วย และยังเรื่องกุญแจพวงโตที่มันได้มา จากที่เคยสงสัยว่าได้มาตอนไหน อย่างไร พอมาเทียบความจริงแบบนี้แล้ว ทุกอย่างเลยแจ่มชัด!
             แต่...
            "แล้วเรื่องเอ่อ...ที่ป๋าสั่ง.." ผมจ้องหน้ามัน ข้องใจมาก มากถึงมากที่สุดว่าสายลับแบบมันนี่ทุ่มเทมากขนาดนั้นเลยเหรอ ทั้งแรกกายแรงใจ ทั้งร่างกายก็ด้วย...ทำตามคำสั่งหมดว่างั้น?
            "อ้อ..ที่กูขอนอนกับพี่โตน่ะเหรอ" คำพูดของไอ้เป้ทำเอาพัศดีปรมัตถ์ที่กำลังจิบกาแฟอยู่ถึงกับสะดุ้ง เหลือกตามามองคนพูดแบบอึ้งๆ ขณะที่ไอ้เมฆยักไหล่ ตอบด้วยสีหน้าที่ผมบอกได้ชัดเจนว่า ด้านโคตรๆ
             "ก็แล้วไงอ่ะ หนึ่งเลยคือพวกไอ้ป๋าสั่งมากูก็เลยทำตาม แล้วก็ที่สำคัญ...กูเป็นเกย์ และพี่โตของมึงก็สเปกกูพอดี แบบโหดๆเถื่อนๆโคตรเร้าใจน่ะ มีโอกาสสักครั้งทำไมจะไม่ลองล่ะ หึหึหึ" วาจาของไอ้เป้ทำเอาผมขนลุกวาบ พอๆกับหนาวสันหลังขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ
              "กูไม่ใช่ทื่อๆแบบมึงนี่หว่า เห็นกูเป็นสาย ทำความดีเพื่อราชการแบบนี้เลยนึกว่ากูเป็นเทวดารึไง กูก็คนปกติ กูก็มีชีวิตของกูนะ ไอ้เนม..จะรักใครชอบใครอยากเอาใครหรืออยากให้ใครเอา มันเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ ในเมื่อกูก็ทำงานของกูเสร็จ" ไอ้เป้ยักไหล่ด้วยสีหน้าโคตรชิล
"จริงๆกูก็ยังชอบพี่โตอยู่นะ ขอบใจมันนิดนึงด้วยที่ช่วยเอาหัวกูกระแทกซีเมนต์ ถึงมันจะเจ็บนิดหน่อยตอนโดน แต่กูก็ได้ข้ออ้างมานั่งสังเกตการณ์แผนพวกมึงสบายเลย".
          อ่า...ฟังแล้วสันนิษฐานได้อีกอย่างว่าไอ้หมอนี่เป็นพวกมาโซคิสม์
           “แล้วรายงานที่กูเขียน ก็เอามาประกอบกับเรื่องที่พวกมึงทำ พวกมึงเลยได้ออกจากคุกเร็วขึ้นตั้งหลายปีไงล่ะ”
               "กู...นึกว่ามึงกับพี่กันย์" คือผมคิดว่าว่าไอ้เป้อาจจะร่วมมือกับพี่กันย์ทำอะไรก็ได้ เพราะช่วงหลังเห็นสนิทกันมากออกขนาดนั้น
               "เพราะไอ้นั่นล่ะที่ทำให้กูได้เรื่องมาเยอะ " ไอ้เป้มันว่า
"มึงรู้ไหมว่าถ้าพวกป๋ามันออกไปได้จะทำยังไง ปืนที่ไอ้กันย?ได้น่ะมึงเอ๊ย...มันสั่งให้ไอ้กันย์ระวังหลังแล้วซัดใส่คนละนัดเลย  อุตส่าห์ให้ไอ้ครูไวโอลินของมึงลอบเอาปืนเข้ามาให้ แต่สุดท้าย..ใครจะนึกว่ามันจะเอามายิงขาชาวบ้านเขาซะงั้น"
             คำพูดนั้นของไอ้เป้ทำให้ผมอ้าปากค้างไม่ต่ำกว่าสามรอบ แต่สมองก็ยังคิดตามลิ่วๆถึงเรื่องที่มันว่า ทั้งเรื่องแผนของป๋า เรื่องการได้ปืนมาจากอาจารย์ธีระ และอีกหลายๆอย่าง
             ผมมองหน้าไอ้เป้ที่ยื่นมือขอกาแฟจากพัศดีด้วยสีหน้าเริงรื่นแล้วอดจะยิ้มเจื่อนไม่ได้ บอกตัวเองว่าต่อให้ผมรู้ว่าเนื้อแท้มันเป็นคนยังไง และรู้สาเหตุที่มันกระทำว่าเป็นไปเพราะอะไร มันช่วยเหลือๆผมไว้ด้วยรายงานอะไรที่ว่าแค่ไหนแต่ผมก็ยังคงทำใจให้ชอบมันไม่ได้อยู่ดี  ..แต่เรื่องเล็กๆน้อยๆอย่างไปคุยกับพี่โตให้เลิกเขม่นมันเนี่ย ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก
               "เนม.."
              "เนม"
              "ไอ้เนม!" เสียงตะโกนใส่ใกล้ๆทำเอาผมสะดุ้งเฮือก หันมาจ้องหน้าไอ้คุณพี่โตที่ขยับมาใกล้อย่างตกใจไม่น้อย ใบหน้าหล่อเข้มของขาใหญ่แดนสิบสองจ้องมองผมด้วยสีหน้างวยงงปนขัดใจ ก่อนที่เจ้าตัวจะจิ้มปลายนิ้วลงบนหน้าผากผมแล้วออกแรงผลักเบาๆ
"เหม่ออะไรไปถึงไหน ถามแล้วไม่ตอบ"
              "หือ..อ่ะ ถามอะไร?"
               "ถามว่า...ออกไปแล้ว มึงจะทำอะไร ยังไง" คำถามนั้นทำให้ผมชะงัก นิ่งไปพักหนึ่ง
               "ก็...ก็คงช่วยแม่แหละ "ผมตอบสั้นๆ พลางนึกถึงผู้ให้กำเนิด แม่ผมที่พอได้ข่าวนั้นก็รีบมาหาทันทีด้วยความเป็นห่วง แล้วพอได้ข่าวผมที่จะได้ออกไปจากคุกเร็วขึ้นก็ดีใจจนร้องไห้ แม่พร่ำว่าดีใจแค่ไหนที่ผมไม่ได้ทำเรื่องไม่ดี และภูมิใจที่ผมยังไม่เปลี่ยนไป ยังเป็นลุกชายคนดีของแม่ตาที่แม่สอน แล้วบอกด้วยน้ำตาว่าจะรอผมอย่างใจจดใจจ่อ
                "แล้วพี่ล่ะ?" ผมเอ่ยถามพี่โตบ้าง ระยะนี้พี่โตดูจะมีญาติพี่น้องและคนเข้าเยี่ยมถี่กว่าแต่ก่อน อาจจะเป็นเพราะข่าวที่ออกไปและเรื่องที่พี่โตบอกพวกเขา ว่าจะได้ออกไปข้างนอกในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า ทุกคนก็คงจะมาพูดคุย
แสดงความยินดี ..รวมทั้ง ผู้หญิงคนนั้น
             แค่ได้คิดถึงอะไรบางอย่างขมๆก็ทิ่มเข้าที่ลำคอแบบไม่ปราณีปราศัย ความดีใจจากการจะได้สัมผัสอิสรภาพนั้นทำให้ผมเริ่มนึกถึงอนาคตอย่างจริงจังมากกว่าเดิม จากเดิมอนาคตที่มีแต่รั้วหนามทำให้ผมไม่อยากจะนึกถึงวันข้างหน้า แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว อีกปีกว่าเองที่ผมจะได้ออกไป นั่นรวมทั้งความจริงบางย่างที่ผุดขึ้นมาในใจอย่างเงียบงัน
                ผมมองหน้าพี่โต หันไปยังเสี้ยวหน้าคมเข้มที่สะท้อนแสงอาทิตย์ อดจะปวดใจแปลบไม่ได้ เมื่อคิดถึงรอยยิ้มของผู้หญิงคนนั้นและความผูกพันธุ์ที่พวกเขามีให้กัน
              ที่ผ่านมา ตลอดมาผมยังวางใจได้ เบาใจได้ บอกกับตัวเองว่านี่เป็นเรื่องปกติ ปกติที่ใครจะมีคนรัก ใครจะมีอดีตสักคนสองคนนั้นไม่ใช่ปัญหา ปลอบใจตัวเองว่ายังไงผมก็ได้อยู่ใกล้ๆอยู่ข้างๆพี่โต  ในนี้คือคุก คือเรือนจำที่มีแต่ผู้ชาย ฉะนั้นผมก็ได้เป็นหนึ่งเดียวอยู่แล้ว  แต่สำหรับข้างนอกนั่น  มันไม่ใช่
         ความจริงที่ผุดขึ้นมาทิ่มแทงใจอย่างเงียบๆปรากฏขึ้นชักเจนทุกที แม้ผมจะทำเป็นไม่เห็น จะยิ้มยินดีและพอใจกับท่าทีมีความสุขของพี่โต ดวงตาที่เป็นประกายความหวัง ปากที่พูดคุยเรื่องอนาคต แต่..แต่อีกส่วนหนึ่งนั้นก็เอ่ยถามถึงสิ่งที่ผมรู้ดีแก่ใจ ....เราจะเป็นเหมือนเดิมไหม?
           ผมรักพี่โตและพี่โตก็บอกว่ารักผม ความรู้สึกนี้คอยเยี่ยวยาหัวใจและหล่อเลี้ยงให้เรายืนอยู่ข้างกันได้ท่ามกลางความโหดร้ายนี้ก็จริง แต่ว่าข้างนอกล่ะ? นอกเรือนจำที่ไม่ได้มีแต่ผู้ชาย มีผู้หญิงสวยๆ มีคนอื่นมากมาย มีพี่กิ้ง มีอดีตแฟน มีสาวคนใหม่มาติดพัน มีคนนั้นคนนี้วนเวียนมาไม่ขาดสาย ถ้าออกไปแล้ว พี่โตจะลืมนักโทษผู้ชายตัวเหม็นๆ หน้าตาโง่ๆเซ่อๆแบบนี้ไปรึเปล่า?
           "เนม...คืนนี้มึงจะทำอะไร?" เสียงทักของพี่โตดังขึ้นทำให้ผมชะงัก
           "ก็...เปล่า" ผมส่ายหน้าช้าๆ
           "งั้นไปรอกูที่หลังโรงอาหารนะ " เอ๋?...คำพูดนั้นทำให้ผมงวยงงไม่น้อย แต่ก่อนจะได้ถามอะไรพี่โตกลับลุกพรวด และเดินดุ่มๆออกไม่หันกลับมา โดยทิ้งความสงสัยคาไว้ในหัวใจของผม
         มีอะไรงั้นเหรอ?
Improbable 46 : คำสัญญาจากเศษลวด
   หลังโรงอาหาร...
         มืดแล้ว...หลังจากทานข้าวเย็นเสร็จผมก็นั่งดูโทรทัศน์กับคนอื่นไปเงียบๆ ขณะที่พี่โตหายไป ปากบอกว่าจะไปทำเรื่องอะไรสักอย่างเกี่ยวกับการออกไปนั่นแหละ ระยะนี้พี่โตวุ่นเรื่องนี้อยู่เป็นประจำ แต่จะว่ายังไงล่ะ ถ้าถึงตาผมได้ออกไปบ้าง ก็คงตื่นเต้นพอก็นั่นแหละ
        พอดูทีวีเบื่อๆไป ดูนาฬิกาบอกเวลาทุ่มครึ่งผมก็เดินออกมาจากโรงอาหารและไปยืนรออยู่ที่หลังโรงอาหารตามคำพูดของพี่โต
       ปลายเท้าของผมเหยียบๆเขี่ยๆขยะบนพื้นแก้เบื่อ แสงรางๆจากด้านในโรงอาหารพอจะสาดส่องมาให้เห็นลานโล่งๆด้านหลังซึ่งเป็นที่สำหรับตากผ้าได้ เชือกไนล่อนขึงไว้เป็นแนวยาวสำหรับตากผ้าและทำเป็น"โรงแรม"สำหรับเหล่านักโทษกับคู่รัก ผมยิ่งนิ่งทบทวนความทรงจำของตัวเองเกี่ยวกับสถานที่นี้เงียบๆ จำได้ว่าครั้งแรกถูกกระทืบจนอานที่นี่ นั่งกินข้าวคลุกดินที่นี่ แล้วหลังจากนั้นก็มานั่งเฝ้ากางเกงใน แล้วก็ถูกพี่โตลากมาเข้าโรงแรมตอนกลางๆวันแสกด้วย  ไม่นับเรื่องหนีเหล่ากะเทยเจ๊ๆทั้งหลายอีกนะ
     คิดถึงความทรงจำเกี่ยวกับมันซึ่งมักมีใครอีกคนร่วมด้วยเสมอแล้วอดจะหัวเราะขึ้นมาไม่ได้ แต่เสียงหัวเราะนั้นมีอาการตื้อในอกประกอบไม่น้อย ทั้งก้อนเข็งๆที่กลืนไม่ลงในลำคอ รวมทั้งจมูกที่ร้อนจัด..
      ทั้งๆที่เกลียดที่นี่ ๆไม่ชอบ ไม่เคยอยากจะอยู่ อยากออกไป อยากมีอิสรภาพ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าผูกพันธุ์
        ไม่ต่างกับผู้ชายคนนั้น คนที่ผมเคยต่อต้าน ไม่ยอมรับ เกลียดชัง ไม่เข้าใจ จนมาถึงตอนนี้...ตอนที่ผมรัก รักเขาจนหมดหัวใจ
       ความเปลี่ยนแปลงที่มาเยือน หอบเอาทั้งความดีใจและความหวาดกลัวเข้าหากันเสียจนผมอดหวาดหวั่นไม่ได้
         "ขอโทษที่ช้า" เสียงพี่โตดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวทำให้ผมละออกจากภวังค์ หันไปยิ้มให้เงียบๆก่อนจะเอ่ยปากถาม
          "มีอะไรเหรอ?"
              พี่โตไม่ตอบ แต่เอาเท้าปัดๆเศษแก้มชามบิ่นๆตลอดจนเศษลวดและไม้แห้งๆออกไป แล้วเดินพรวดไปดึงผ้าปูโต๊ะที่ตากไว้มาปูนั่งหน้าตาเฉย
         ผมมองอัปกริยานั้นด้วยความงวยงง ก่อนจะรู้ตัวก็ถูกดึงแขนให้นั่งลงบนตักพี่โตแล้ว แต่กระนั้นก็อดคิดอย่างหวั่นไม่ได้ว่า ที่เรียกมานี่ก็เพื่อจะเรียกมากดกันกลางแจ้งหลังโรงอาหาร อ้าก ผมไม่เอานะ ถ้าใครมารู้เข้าล่ะก็อายตายแน่ๆ
             "เมื่อกี้กูไปเจอไอ้ไม้มา" ..ไม้..ชื่อนี้คือใครผมไม่รู้จัก ไอ้เนมหันไปทำสายตางวยงงไม้พี่โตเป็นคำตอบ
             "..คนที่แดนพิเศษน่ะ มึงคงไม้รู้จักหรอก" คำตอบนั้นทำให้ผมชะงัก สายตาเต็มด้วยความไม่เข้าใจ
             "เรื่องมันไม่ง่ายขนาดนั้น" พี่โตซุกจมูกลงบนไหล่ผมนิ่งๆสองสามนาทีก่อนจะเอ่ยปาก
"พวกป๋ามันถูกย้ายไปขังที่อื่น
แล้วก็จริง ตอนนี้เราเป็นอิสระไม่ต้องทำตามคำสั่งใคร พวกลูกน้องมันก็เทิดทูนกูก็จริง แต่..มันไม่ง่ายขนาดนั้นเนม...
ไม่ง่ายเลย"
              ".........."
              "พอพวกป๋าไป ไม่นานมันก็มีป๋าคนใหม่ขึ้นมาอีก เป็นแบบนี้ไปซ้ำไม่รู้จักจบนั่นแหละ แล้วนี่ คนมาขึ้นแทนก็เป็นไอ้แม้..ลุงแก่อายุห้าสิบกว่าที่ติดคุกมาเกือบครึ่งชีวิต จะมาเป็นนายคนใหม่ของเรา" สิ้นคำนั้นพี่โตก็ถอนหายใจยาว ขณะที่ผมฟังแล้วหน้านิ้ว นิ่งไปกับความจริงที่ไม่อาจโต้แย้งใดๆ "สำหรับกู อีกไม่นานกุก็จะได้ออกไป แต่กับพวกมึงไม่ใช่ มึงยังต้องอยู่ที่นี่ ไอ้วิทย์ ไอ้ทินก็ด้วย ...ถ้าลูกพี่อย่างกูไม่ไปหามัน แล้วสุดท้ายพอกูออกไปแล้วพวกมึงต้องถูกกดขี่กูคงขำไม่ออก"
              "มึงเข้าใจใช่ไหม? "พี่โตเอ่ยถาม
              "ครับ...ผมรู้ " ผมพยักหน้ารับช้าๆ เข้าใจพอๆกับเห็นใจสิ่งที่เราต่างก็ต้องเจอ ที่พี่โตพูดน่ะถูกแล้ว ต่อให้ล้มป๋าได้ ต่อให้พวกมันไม่อาจจะแผ่อิทธิพลที่นี่ได้อีกแล้ว แต่มันก็ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด ป๋าออกไปก็มีคนใหม่ พวกเขาต้องหาลุกพี่คนใหม่ ไม่งั้นพอพี่โตออกไป ผมและคนอื่นๆก็อาจจะโดนทำร้ายบ้างก็เป็นได้ ในเมื่อความแค้นเคืองที่กลุ่มอื่นมีต่อเราก็ใช่จะน้อยๆ จะทำลอยตัวเหนือทุกอย่างก็เป็นไปไม่ได้แน่
                "แล้วยังข้างนอก....." เอ่ยมาถึงตอนนี้ พี่โตก็ถอนหายใจยาว
                ผมฟังแล้วหรุบตาลงช้าๆ รู้ดีว่าพี่โตจะพูดอะไร
           ข้างนอก.. อิสระ แต่ก็มีความหายอีกอย่างว่าอันตราย
              สำหรับเหล่านักโทษแล้ว คุกที่คุมขังมันอาจจะเป็นดังนรก ทว่าสิ่งหนึ่งที่วางใจได้เสมอ คือไม่ว่าอย่างไรเราก็จะมีชีวิตรอด มีชีวิตอยู่แม้ลำบากหน่อย แต่ก็จะไม่ตายหรือถูกใครตามฆ่าง่ายๆ
             ผิดกับข้างนอก สำหรับนักโทษที่เข้ามาเพราะทำผิด เมื่ออกไปแล้วนอกจากจะต้องเจอกับสายตาสาดประณามและอคติของคนทั่วไปแล้ว ยังมีโอกาสพบเจอกับโจทย์เก่า คนที่คุณไปฆ่าญาติพี่น้องเขา หรือแต่ลูกน้องของลูกพี่ที่ถูกพวกผมทรยศจัดการ..ลูกน้องของป๋าที่มีอยู่ข้างนอกนั่น..
           สิ่งนี้ใช่ผมจะไม่รู้ พอรู้ว่าจะได้ออกไปภายในไม่นานนี้ พี่โตก็เรียกทุกคนที่จะได้ออกไปมาคุยกันอีกครั้ง แม้เรื่อง
ที่เกิดขึ้น เราจะไม่ถูกตราหน้าว่าทรยศอย่างเต็มปากเต็มคำเพราะการกระทำของป๋ามันก็ชวนให้ลุกขึ้นมาต่อต้าน แต่นั่นไม่ได้หมายความว่า คนของพวกป๋าข้างนอกจะคิดแบบนั้น เส้นสายของป๋าและพรรคพวกมีมากมาย ไม่แน่ว่าพวกเขาอาจจะบอกคนของตัวเองที่รออยู่ข้างนอกให้ตามจัดการพวกเราก็ได้ ไม่มีใครรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหาออกไปแล้ว และนั่นหมายถึงความปลอดภัยในชีวิตของพวกเราทุกคน
              ถ้าอยู่ในคุกยังวางใจได้ เพราะก่อเหตุอะไรทำได้ไม่ง่าย รวมทั้งมีพรรคพวกคอยสนับสนุนอยู่ แต่ข้างนอกนั่นความเสี่ยงผิดแผกกันโดยสิ้นเชิง..
               "เนม..."นิ่งอยู่ในภวังค์สักพัก พี่โตก็เรียกชื่อผมเบาๆ ไอ้เนมครางตอบในลำคองึมงัม ขณะที่จมอยู่ในห้องคิด
               "อีกไม่ถึงปี กูก็จะได้ออกไป..." พี่โตเอ่ยปากช้าๆ จากเรื่องที่เกิดขึ้นในปลายเดือนมกราคม มาจนถึงตอนนี้เป็นปลายเดือนกุมภาพันธ์เข้าแล้ว พี่โตที่มีกำหนดจะออกจาคุกหลังวันที่ 12 สิงหาคม ก็เหลือเวลาในนี้อีกไม่มาก
               "กลัวไหม?"
               "อะไร.." ผมเอ่ยถามกลับคำถามที่น่างวยงงนั้นเบาๆ
               "กลัว...ว่าทุกอย่างจะไม่เหมือนเดิม" พี่โตตอบเบาๆกับไหล่ของผม  รู้สึกโดยไม่ได้หันไปสบตาเลยว่าดวงตาคู่นั้นกำลังจ้องมองใบหน้าของผมชนิดไม่กระพริบ แสงจันทร์สาดส่องมากระทบเสี้ยวหน้าคมสันของพี่โตอย่างอ่อนโยน ทำให้น่ามองขึ้นมากว่าเดิม ขณะที่ผมนิ่ง..เงียบเสียงลงเมื่อได้ยินคำนั้น
               "ผมดีใจ..." ริมฝีปากของผมค่อยขยับ และเอ่ยออกมาเบาๆ
"ดีใจ..ที่ได้ออกไป ดีใจที่เรื่องที่เราทำ เรื่องงี่เง่าดื้อด้านของผม เรื่องที่ทำให้ลำบากใจเป็นสิบเท่าของผม ทำให้เราได้อะไรที่ดีกว่าการนั่งรอความหวังอยู่เงียบๆในเรือนจำ ....แต่ก็อย่างที่พี่พูดไป ผมก็กลัว..กลัวการเปลี่ยนแปลงเหมือนกัน.."
              "ช่วงนี้ผมนอนไม่ค่อยหลับ "ไอ้เนมสารภาพออกมาด้วยน้ำเสียงอู้อี้ ใบหน้าก้มต่ำ
"ชอบสะดุ้งตื่นมาตอนกลางคืนบ่อยๆ เพราะเอาแต่คิด..คิดว่าถ้าพี่ออกไปผมจะทำยังไง คิดว่าถ้าผมออกไปแล้วจะมีชีวิตแบบไหน ผมได้แต่ฝันร้าย...ฝันที่ว่าที่สุดแล้วผมก็เหลือคนเดียว ไม่ว่าพี่หรือใครๆก็ไม่อยู่ มีผมคนเดียวยืนอยู่ท่ามกลางสายตาประณามหยามเหยียดของคนอื่น."
               "และฝันที่ร้ายที่สุด...คือ...คือความฝัน ที่ผมฝันว่าพี่ไม่ได้อยู่กับผมอีกต่อไป" ผมกลืนน้ำลายลงคอช้าๆขณะที่หันไปสบตาโตด้วยแววตาสั่นไหว
"พี่โต...ถ้าพี่ออกไปแล้ว เราจะได้เจอกันอีกไหม? พี่จะยังรักผมอยู่ไหม? หรือว่าพี่จะหันไป..."
             "ชู่ว.." พี่โตแตะปลายนิ้วลงกับริมฝีปากของผมเบาๆ ก่อนจะส่ายหน้าช้าๆ แล้วใช้มือสองข้างจับแก้มผม
ดึงใบหน้าผมให้หันไปมองด้านหน้า พร้อมดันด้นปลายคางให้เชิดขึ้น เพื่อจะได้มองท้องฟ้าที่มีดวงตาพร่างพรายให้เต็มตา
             อ้อมกอดของร่างกายแกร่งที่โอบล้อมอยู่ด้านหลังกระชับแน่นเต็มไปด้วยไออุ่นชวนให้ร่างสะท้านไหว ผมจ้องมองดวงดาวบนท้องฟ้า ริมฝีปากเม้มแน่นขณะที่พี่โตกอดผมไว้แน่น...แน่นเสียจนอ้อมแขนนั้นกลายเป็นอุ่นร้อน หากไม่ได้ร้อนเท่ากับหยดน้ำตา..

GunGuy

ขอบคุณมากๆครับ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากคับพี่

watkrub

ขอบคุณมากๆคับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

iamalegend

ขอบคุณครับ

watkrub

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

kazyaol2

ขอบคุณมากครับ

4_NAY

เศร้าเหมือนกันนี่

pt200

ขอบคุณครับ

Ohmkungz123