โดนครูทำให้อาย

surhatamit

เรื่องมันเริ่มจากเช้าซวยๆของวันดีๆวันหนึ่งในชีวิตเมื่อตอนม.5 คือตั้งแต่เกิดมาผมไปโรงเรียนสายน้อยครั้งจนนับได้ ครั้งนี้ก็ครั้งที่สองในชีวิตไง ครั้งแรกมันตั้งแต่ม.1นู้น ที่ผมมาสายเพราะไอคนขับรถเมล์บ้าๆที่ด่าลูกค้าจนลืมเปิดประตู ที่คนขับรถมัวแต่ด่าจนลืมเปิดประตูเพราะมีป้าแก่ๆคนหนึ่งดันกดกริ่งซ้ำซ้อนกับผม สิ่งที่มันให้ผมยิ่งรู้สึกแย่คือ ถ้าผมมาเร็วกว่านี้เพียง5-10วินาที ผมก็จะไม่โดนข้อหาว่ามาสายเลยแม้แต่น้อย ถ้าป้าคนนั้นไม่กดกริ่งซ้ำกับผมคนขับก็คงไม่เสียเวลาด่า ถ้าคนขับไม่เสียเวลาด่าคงเปิดประตูรถเร็วๆ ถ้าคนขับเปิดประตูรถเร็วๆผมก็คงมาถึงทันเวลา เห็นมั้ยว่าผมสายโดยที่ไม่ได้ทำอะไรผิดเลย แต่ผมก็ไม่อาจใช้เหตุผลที่คิดขึ้นในสมองนี้อ้างกับครูเวรบ้าอำนาจที่ชอบตีเด็กได้ วันนั้นผมจึงได้1ลายที่ตูดตั้งแต่เช้าก็อย่างที่บอก มันเป็นเช้าซวยๆ ของวันดีๆ คือหลังจากที่ผมโดนตีแล้วครูก็เริ่มตีเด็กคนถัดไป ป้าบ....!! เสียงไม้กระทบกางเกงดังขึ้นต่ออย่างปกติ
"พี่ครับ ฝากกระเป๋าหน่อยได้มั้ยครับ" เด็กคนหนึ่งที่พึ่งเข้ามาในโรงเรียนขอร้องทั้งๆที่ไม่รู้จักผม ในมือของเค้าถือกระเป๋าจาคอปแบนๆที่ผิดกฏ ด้วยความเข้าใจในความเป็นนักเรียนกันเองผมจึงรีบรับมา หลังจากนั้นไม่กี่นาทีน้องเค้าก็เดินกลับออกมาจากจุดลับตาที่ครูเวรใช้เป็นที่ตีเด็ก
"ขอบคุณครับ" น้องเค้าก้มหัวพร้อมๆกับรับกระเป๋าคืนไป "กำลังห่วงอยู่เลยว่าพี่จะชิ่งเอาไปรึป่าว" น้องเค้าพูดต่ออย่างฮาๆขณะเราเดินไปทางอาคารเรียน
"เรียนชั้นไหนหรอ" ผมเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าน้องเค้ากำลังเดินไปทางบันได
"ชั้น7ครับ"
"ขึ้นลิฟท์เหอะ" ผมชักชวน น้องเค้าก็ตกลงเดินตามผมไปลิฟท์ แต่ลิฟท์นักเรียนมันไม่เปิดแฮะ ผมเลยกดลิฟท์ครู
"เฮ้ย พึ่งโดนตีมา จะหาเรื่องโดนเพิ่มหรอพี่" น้องเค้ารีบปรามผมไว้ ผมตอบเพียงยิ้มแล้วเดินเข้าไปในลิฟท์ที่มาถึงพอดี น้องเค้าดูกล้าๆกลัวๆผมเลยจับแขนน้องเค้าแล้วดึงเข้ามา ผมคงไม่ได้คิดไปเองหรอกว่าน้องเค้าดูตกใจที่โดนผมจับแขนมากกว่าตกใจที่ขึ้นลิฟท์ครู
"แปปนะ" ผมบอกแล้วทำการ *รีลิฟท์* (*รีลิฟท์* คือ การรอให้ประตูลิฟท์ปิด แต่ก่อนที่ประตูจะปิดลงทั้งบาน ให้เอามือ(หรืออะไรสักอย่าง)ไปรบกวนเซนเซอร์เพื่อให้ประตูลิฟท์เปิดอีกครั้ง ทำแบบนี้ไปประมาณ14-15ครั้ง หรือจนกว่าแสงที่ปุ่มเลือกชั้นจะดับลงทั้งหมด แล้วค่อยกดเลือกชั้นใหม่อีกรอบ ผลจากการรีลิฟท์จะทำให้ลิฟท์ไม่จอดชั้นอื่นๆยกเว้นชั้นที่เราเลือกในตอนท้าย วิธีนี้ทำเพื่อป้องกันไม่ให้เราเสียเวลาไปจอดยังชั้นที่มีเด็กกดลิฟท์เล่นจากภายนอก และยังป้องกันไม่ให้เราไปเจอครูที่กำลังจะใช้ลิฟท์ในชั้นอื่นๆระหว่างทาง (เคยทำกับลิฟท์ห้างแล้วประสบความสำเร็จด้วย 555+) )
ตลอดเวลาที่ผมทำการรีลิฟท์ น้องเค้าดูจะเสียวมากเพราะกลัวครูมาเจอ แต่เมื่อมันประสบผลสำเร็จน้องเค้าก็มีสีหน้าที่ดีขึ้น
"ขอบคุณครับพี่" น้องเค้าหันมายกมือไหว้ขอบคุณผมอีกทีก่อนจะรีบเดินไป


นั่นคือเหตุที่ทำให้วันนั้นเป็นวันดีๆของผม เพราะผมได้ใช้เวลากับน้องคนที่ผมแอบชอบหลายนาที ถึงแม้ว่าผมยังไม่กล้าจะถามชื่อน้องเค้าก็ตาม มันช่างเป้นระยะเวลาอันยาวนานสำหรับผมในการแอบชอบน้องคนนี้ จนกระทั่งวันที่ผมจบออกไปผมรู้สึกเสียใจที่จะต้องจากน้องเค้าไปแล้ว


ประมาณต้นเทอมที่แล้วผมกลับไปเยี่ยมครูประจำชั้นสมัยม.6 ท่านเป็นครูที่ใจดี คุยได้เกือบทุกเรื่องเท่าที่เราจะกล้าคุยกับท่าน ผมแค่เล่าให้ท่านฟังว่าแอบชอบรุ่นน้องคนหนึ่งที่เรียนอยู่ม.6 พอท่านรู้ว่าเป็นใครท่านทำสีหน้าตกใจ ท่านเดินออกไปนอกห้องเหมือนจะโทรศัพท์หาใครสักคนแล้วท่านจึงกลับมาเล่าเรื่องหนึ่งให้ฟัง


***สมัยครูยังสาวๆ(มันก็หลายปีนานมาแล้ว) ตอนนั้นสอนอยู่โรงเรียนเอกชนชายล้วนแห่งหนึ่ง มีเด็กม.5คนนึงมาปรึกษาว่ากำลังแอบชอบรุ่นน้องม.2เข้า สมัยนั้นเด็กมันอายไม่กล้าจีบกันตรงๆเพราะกลัวเพื่อนล้อ และเรื่องแบบนี้ก็มีน้อยมากไม่เหมือนขนาดทุกวันนี้ เด็กม.5คนนั้นเข้ามาปรึกษาและระบายกับครูทุกวัน
"ผมชอบคนเนี้ย.... ชอบมากเลยอ่าคับ" เด็กม.5คนนั้นโอดครวญกับครูทุกวันเพราะความหลงไหล ครูเองก็หนักใจไม่รู้จะช่วยยังไงได้ เลยหนักใจตามๆกันไปด้วย จนกระทั่งวันหนึ่งครูได้พูดคุยกับเพื่อนครูด้วยกันระหว่างทางอาหารมื้อกลางวัน
"เนี้ยเธอ เด็กของฉันมันมีปัญหาแอบชอบรุ่นพี่ผุ้ชาย ไม่รู้ว่าจะช่วยมันแก้ไขปัญหานั้นอย่างไงดี" เพื่อนครูเอ่ย
""เหมือนกันเลย เด็กม.5ของฉันก็แอบชอบรุ่นน้องม.2คนหนึ่ง" ครูเล่าบ้าง
"เอ๊ะ ม.5หรอ เนี้ยเด็กของฉันก็แอบชอบเด็กม.5นี่แหละ" เพื่อนครูเริ่มให้ข้อมูล
"แล้วเด็กของเธอนี้ม.2รึป่าว ใช่คนที่ขาวๆ เตี้ยๆ ลักษณะแบบนี้ๆ (ฯลฯ) รึป่าว" ครูเริ่่มเดา
"ใช่เลยๆ เด็กม.5ของเธอใช่คนที่ตัวสูงๆ หุ่นล้ำๆ แบบนี้แบบนั้น (ฯลฯ) รึป่าว" เพื่อนครูแลครูเริ่มแปลกใจ
"อ้า ใช่เลยๆ คนนั้นแหละ" ครูกรี๊ดออกมาอย่างดีใจ แล้วครูยิ้มอยุ่กับเพื่อนอย่างรู้ใจในความคิดของกันและกัน แล้ววันต่อมาครูเลยนัดเด็กม.5มาเจอที่ร้านอาหารใกล้ๆโรงเรียน เพื่อนครูก็นัดเด็กม.2คนนั้นมาด้วย
"นั่งนี้ก่อนสิลูก" เพื่อนครูเรียกเด็กม.2ที่มาถึงก่อนให้นั่งลง
"ขอโทษครับที่มาสายพอดีผมมี... " เด็กม.5คนนั้นรีบแก้ตัวแต่ก็ต้องสะดุ้งและหยุดลงทันทีที่เห็นเด็กม.2ที่ตัวเองแอบชอบนั่งอยู่ตรงข้าม จากมาดแมนมั่นใจเกินร้อย เหลือเพียงความกล้าเพียงน้อยเอ่ยขึ้นมา
"ครูเรียกผมมาทำไมคับ" เด็กม.5ถามด้วยน้ำเสียงเขินอาย แล้วครูกับเพื่อนก็ยิ้มแป้นอย่างชั้วร้ายให้กัน ก่อนจะลุกและจากไปปล่อยเด็กทั้งคู่ไว้ตามลำพัง***


ผมจำมันได้ทุกคำที่ครูเล่าให้ผมฟังวันนั้น เพราะก่อนที่ผมจะได้ทันถามต่อว่าเล่ามาทำไมกัน เด็กคนนั้น คนที่ผมแอบชอบก็เดินเข้ามาในห้องแล้วหันมาจ่องผมอย่างตกใจ
"เอ่อ... อาจารย์เรียกผมมาทำไมครับ" น้องเค้าถามครูด้วยสีหน้าและท่าทางตกใจ แล้วก็นั่งลงข้างๆผมตามครูสั่ง
"น้องเค้าชื่อรัน" ครูหันมาบอกผม "ส่วนพี่คนนี้เค้าชื่อXXX" ครูหันกลับไปบอกน้องรัน
"ชอบกันมันไม่ผิดหรอกนะ แต่อย่าพาน้องเค้าเสียคนหล่ะ" ครูหันมายิ้มให้ผมก่อนแล้วเดินจากไป 5555 ผมไม่กล้าเล่าเรื่องต่อจากนั้น เพราะมันเป็นช่วงเวลาที่ผมโคตรๆอาย แต่เอาเป็นว่าตอนนี้ผมมีใครสักคนแล้ว จากที่เคยเป็นแค่คนในหัวใจ ตอนนี้กลายมาเป็นคนที่อยู่ข้างๆตัว


ขอบคุณครับครู..... ^^

guide01

ขอบคุณครับ

tortian

เขินแทน><   อยากจะเจออะไรอย่างนี้บ้าง

phoeneme

ขอบคุณครับ

redboy

อ่านแล้วทำให้ยิ้มได้เลยครับ

Mosgohoze

น่ารักมากครับ

tourist

ขอบคุนมากๆคับ

winnee4188

น่ารักมาเลยครับ

birthday

ขอบคุณครับ

poochai

เรื่องน่ารักดีครับ ขอบคุณครับ

ainglove

เรื่องดีๆที่ไม่เกี่ยวกับเว็กส์ ชอบมากคับเรื่องนี้

dewjung

ชอบมากครับ ขอบคุณครับ

survive

อยากมีแบบนี้บ้างจัง อ่านไปก็เขินไป

bondd

ขอบคุณครับ รีลิฟ ทำได้จริงหรือครับ ไว้จะไปลองดูบ้าง

naruto4738

ขอบคุณครับ

Dajim

ขอบคุณครับ

patricww

เป็นเรื่องราวที่น่ารักดีครับ ขอบคุณคุณครู

pndu62

ขอบคุณครับ

praken911

ขอบคุณครับ

mmo2523

ขอบคุณมากครับ