++ " กว่าจะรักกันได้ของไอ้มะนาว "++ # 6

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
" เกือบ 10 ปีแล้วนะที่มะนาวไม่เจอไอ้แป้งมันน่ะ" พี่มะยมบอกออกมา
" ครับ เกิอบ 10 ปีแล้ว เออ...พี่ค้าบฝากบอกปู่กะย่าด้วยนะค้าบว่า จะถึงวันเกิดของมะนาวแล้วปู่กะย่าจะให้อะไรเป็นของขวัญมะนาวอ่ะคับ อย่าลืมนะค้าบพี่ต้องบอกปู่กะย่านะแล้วเดี๋ยวมะนาวจะโทรไปบอกอีกทีนึง ...อุ้ย... " ผมพูดได้แค่นั้นก็ตกใจก็พี่ก้องออกจากห้องนํ้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้แล้วยังมากอดผมแล้วมาคลอเคลียที่ซอกคอผมอีกตอนนั้นผมยืนอยู่ที่หน้าต่างห้อง ดีนะที่ตอนรอสายพี่มะยมผมเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบชุดนอนตัวใหญ่ของพี่ก้องมาใส่ จึงไม่ค่อยกังวลกับพี่ก้องมากนัก
" มะนาวเป็นอะไรเปล่า ... "เสียงพี่มะยมถามมาตามสายเมื่อได้ยินเสียงผมอุทาน
" ป่าวครับไม่มีอะไร มะนาวเดินไปเตะโต๊ะ น่ะคับ " ขอโทษคับพี่ โกหกอีกแล้ว แล้วใครจะไปบอกล่ะว่าอุทานเรื่องอะไรน่ะ
" งั้นไม่มีอะไรแล้ว พี่วางสายล่ะนะ เดี๋ยวต้องเข้าไปทำธุระที่บริษัทอีก เดี๋ยวบ่ายๆจะไปแล้ว...แค่นี้นะ ถ้ามีเรื่องอะไร มะนาวก็โทรมาหาพี่ก็แล้วกัน " พี่มะยมยังเป็นห่วงผมอีก
" ค้าบ รู้แล้วค้าบ หวัดดีค้าบ " ผมพูดจบก็วางสายไปพร้อมกับพี่มะยม แล้วผมก็พยายามหันไปเงยหน้ามองพี่ก้อง เพราะพี่ก้องตอนนี้
มากอดผมทางด้านหลัง
" วันเกิดน้องมะนาววันไหนครับ ตะกี้พี่ได้ยินนะ " พี่ก้องพูดไปก็คลอเคลียอยู่ที่ซอกคอของผม พร้อมกับเม้มปากไปที่ติ่งหูของผม ขนลุกเลยอ่ะคับ มานเอาอีกแล้ว
" พี่ก้องค้าบ หยุดก่อนคับ มะนาวตัวเหม็นจะแย่แล้ว ยังไม่ได้อาบนํ้าเลยนะ ไม่เอาแล้ว " ผมบอก ปากบอกไม่เอาแต่ยืนเฉยเลยนะ ไอ้
มะนาว เพลินอ่ะจิ...อึ๋ย ขนลุ๊ก....
" ไม่เห็นเหม็นเลยครับ แต่...หยุดก็ได้ เดี๋ยว มะนาวอาบนํ้าแต่งตัวนะ เลือกเสื้อผ้าในตู้ของพี่ที่มะนาวพอใส่ได้ไปก่อน เดี๋ยวจะพาออก
ไปกินข้าวกัน ตอนนี้พี่จะลงไปสั่งงานแม่บ้านข้างล่างก่อนครับ ... " พี่ก้องพูดจบก็ดันหลังผมให้เข้าห้องนํ้า ผมก็เดินเข้าห้องนํ้าแต่โดยดี
หลังจากนั้นพี่ก้องก็พาผมออกไปกินข้าวข้างนอก กว่าจะกินเสร็จ ก็เกือบบ่ายโมงแล้ว วันนี้ผมกับพี่ก้องตกลงโดด ไม่เข้าเรียนวันนึง ตัวผมไม่อยากไปเพราะ ที่หน้ายังมีร่องรอยให้เห็นชัดเจน และก็ยังไม่อยากไปเจอหน้าใครๆด้วยโดยเฉพาะกับไอพี่เจส ขอทำใจนิดนึง ส่วนพี่ก้องขอหยุด ก็เพราะอยากอยู่เป็นเพื่อนผมโดยเฉพาะเลย เอาใจผมจริงๆ พี่คนนี้ ...แล้วพอกินข้าวเสร็จผมก็ให้พี่ก้องไปส่งที่บ้านเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า เพราะ เสื้อผ้า ของพี่ก้องที่ผมใส่อยู่นี่ มันตัวใหญ่มากขนาดที่ผมเลือกตัวที่เล็กที่สุดแล้วนะ มันก็ยังหลวมอยู่ดี แล้วตอนที่ไปกินข้าวคนก็มองมาที่ผงใหญ่เลย ผมก็อายนะ แต่ ช่างมันเถอะ ก็อาศัยหน้าด้านนิดๆอ่ะคับ แล้วพอผมกลับมาเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้านเสร็จ พี่ก้องก็พาผมไปเดินเที่ยวห้าง ไปดูหนัง พี่ก้องพาผมมาดูหนังที่อิม'ลาดพร้าว ตอนนี้เปลี่ยนแล้วอ่ะคับ ไปเจอลานเสก็ตนํ้าแข็ง ผมมองตาเป็นมัน แล้วคิด พรุ่งนี้มาลองดูดีกว่า แต่ไม่ได้บอกพี่ก้องหรอกนะผมกะว่าจะมาคนเดียว วันนั้นกว่าหนังจะเลิกก็ปาเข้าไปเกือบ สี่ทุ่มแล้ว ผมบอกพี่ก้องให้มาส่งที่บ้าน คืนนี้ผมจะนอนที่บ้าน
ตอนแรกพี่ก้องไม่ยอม ผมก็อาศัยการอ้อน อันเอกอุของผม หว่านล้อมจนพี่ก้องยอมให้ผมกลับมานอนที่บ้าน ก็ผมรู้ว่าถ้าวันนี้ผมต้องนอนกับพี่ก้อง ผมไม่รอดแน่ๆ แล้วผมก็ไม่มั่นใจด้วย ก็ไม่เคยนี่คับ...แล้วพี่ก้องก็บอกผมว่าพรุ่งนี้เช้าจะมารับผม ผมก็รับปาก พี่ก้องนั่งอยู่เป็นเพื่อนผมเกือบตีหนึ่งแล้วพี่ก้องก็กลับบ้านไป
บทที่ 15
เช้าวันต่อมา ผมตื่นนอนเร็วกว่าที่เคย เมื่อคืนผมนอนไม่ค่อยหลับ นึกไปถึงเรื่องของไอ้พี่เจส ที่พี่ก้องเล่าให้ฟัง คิดไปต่างๆนาๆ จนรู้สึก
ง่วงนอน พอนอนหลับก็ดันไปฝันถึง เรื่องตอนเด็กๆ ระหว่าง ผมกับพี่ปะแป้ง อีกในฝันพี่ปะแป้งต่อว่าผมที่ไม่ยอมไปหาพี่อีก แล้วก็ฝันถึง ไอ้พี่เจสอีกสับไปสับมา จนผมตื่น มองนาฬิกา มันยังไม่ 6 โมงเลย จะนอนต่อก็นอนไม่หลับ เลยลุกขึ้นมาอาบนํ้าแต่งตัว กะว่าจะใส่บาตร พระซะหน่อย
ไม่ได้ใส่บาตรมานานแล้ว ผมเดินลงมาข้างล่างเข้าครัว ตั้งข้าว หาของในตู้เย็นแล้วเลือกเอาออกมา แล้วลงมือทำอาหาร ด้วยความรวดเร็ว พอดีเสร็จทันพระมา เมื่อตักบาตรเสร็จแล้ว ผมก็ลงมือทำความสะอาดบ้าน เก็บเสื้อผ้าทั้งของผมและของพี่มะยมมาซัก กว่าจะเสร็จก็เล่นซะผมหมดแรงเลย ก็ผมไม่ได้ซักมาตั้งอาทิตย์เต็มๆ มันก็เลยเยอะมาก รวมทั้งผ้าปูที่นอน ปลอกหมอน ผ้าห่ม ผมจัดการซะหมด ผมมองเวลาก็เกือบ 10โมงแล้ว
ตอนแรกผมก็กะว่าจะไปที่มหาลัย' แต่คิดไปคิดมา ก็เปลี่ยนใจขออีกสักวันเถอะ ขอพักกายพักใจอีกนิด แล้วพรุ่งนี้ค่อยไปรับเรื่องต่างๆ ซึ่งต้องมีมาหาผมแน่ๆ กำลังคิดว่าจะไปไหนดี เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
" หวัดดีคับ " ผมกรอกเสียงไปตามสาย
" สวัสดีครับ น้องมะนาวรึเปล่าครับ " เสียงทักทายที่ได้ยิน ผมก็รู้ว่าเป็นใคร
" พี่ก้อง มีไรคับ " ผมพูด
" ถ้าไม่มีอะไร พี่จะโทรมาหาน้องมะนาวไม่ได้เหรอครับ " พี่ก้องพูดเสียงเหมือนน้อยใจ
" ไม่ใช่อย่างนั้นคับพี่ก้อง อย่าเข้าใจมะนาวผิดสิคับ..... " ผมพูดกับพี่ก้อง
" ...พี่แกล้งแหย่น้องมะนาวเล่นน่ะครับ...แล้วตอนนี้น้องมะนาวแต่งตัวเสร็จหรือยังครับ พี่ขับรถไปจะถึงแล้วนะครับ " พี่ก้องบอก
" ยังเลยคับ ...มะนาวว่า วันนี้มะนาวจะหยุดอีกวัน มะนาวอยากนอนพักผ่อนคับ มันยังรู้สึกเพลียๆอยู่ " ผมพูดออกไป โกหกอีกแล้ว ไม่ดี ไม่ดี อย่าทำตามนะคับ
" งั้นพี่จะอยู่เป็นเพื่อนมะนาวด้วย " พี่ก้องบอก
" ไม่ต้องคับพี่...พี่ก้องไปเรียนเถอะคับ มะนาวไม่เป็นไรแค่อยากจะนอนหลับอ่ะคับ...พรุ่งนี้มะนาวก็จะไปเรียนตามปกติคับ " ผมพูด
วันนี้ผมไม่อยากให้พี่ก้องมาอยู่ด้วยหรอกคับ ผมกะว่าจะออกไปเดินเที่ยวคนเดียว ไม่อยากคุยกับใคร มันรู้สึกเบื่อๆยังงัยไม่รู้ อยากอยู่คนเดียวคับ
" น้องมะนาวให้พี่อยู่เป็นเพื่อนนะค้าบ... " พี่ก้องอ้อนผม ก็แปลกดีนะ ปกติผมไม่เคยเห็นพี่ก้องทำแบบนี้เลย
" พี่ก้องค้าบ มะนาวบอกว่าไม่ต้องงัยล่ะ " ผมชักโมโหนิดๆ แกล้งทำอ่ะคับ
" นะ...นะ... " พี่ก้องยังคงเหมือนเดิม ยังอ้อนเหมือนเก่า
" พี่ก้อง " ผมพูดเสียงดังขึ้น ก็แกล้งอีกนั่นแหละ
" ก็ได้ครับ งั้นพี่เลยไปเรียนก่อนนะ ครับ " พี่ก้องตัดสินใจได้ เมื่อคิดว่าผมโกรธจริงๆ นี่แหละพี่ก้องของผม ยอมผมซะหมด
" ค้าบ พรุ่งนี้เจอกันค้าบ ...หวัดดีค้าบ... " ผมพูดจบก็วางสายลงเลยคับ ผมกลัวพี่ก้องเปลี่ยนใจอ่ะคับ
เมื่อวางสายจากพี่ก้องเรียบร้อย ผมก็ขึ้นไปอาบนํ้าอีกครั้ง เพราะเมื่อช่วงเช้า ผมทำความสะอาดบ้าน เจอกับฝุ่น เจอผง ทั้งเหงื่อ รู้สึกเหม็นตัวเองเหลือเกิน ผมอาบนํ้าอยู่พักใหญ่ เมื่อออกมาก็หาเสื้อผ้ามาใส่ แล้วกว่าจะเสร็จก็ปาเข้าไปเที่ยงครึ่งแล้ว ผมหยิบกระเป๋าเป้ของผม กับโทรศัพท์มือถือเดินลงมาข้างล่างหยิบรองเท้ามาสวมเตรียมจะออกไปข้างนอก พอดีนึกได้ว่ายังไม่ได้เปิดมือถือ ผมก็จะกดเปิดเครื่อง แต่พอคิดไปคิดมาผมไม่เปิดดีกว่า ผมไม่อยากให้ใครมาติดต่อผมได้ วันนี้ผมขอเป็นอิสระสักวัน แล้วผมก็ออกจากบ้านเดินออกไปปากซอยแล้วเรียกแท๊กซี่ให้ไปส่งที่ ห้างอิม'ลาดพร้าว ( ตอนนี้เปลี่ยนแล้วนะ ) ที่ผมคิดเมื่อวาน ผมจะไปลองเล่นเสก็ตนํ้าแข็งดู
แล้ววันนั้นทั้งวันผมก็อยู่แต่ในลานเสก็ต จนกระทั่งเกือบ 2 ทุ่ม ผมก็ออกมาเดินเล่นอีกสักครู่ แล้วผมก็เรียกรถ แท๊กซี่ กลับบ้าน พอถึงปากซอย ผมบอกคนขับให้จอด ตรงหน้าปากซอย ผมเดินหาซื้อของกินได้ไปหลายอย่าง โดยไม่ลืมแวะซื้อข้าวหน้าเป็ดของโปรดที่ร้านขาประจำ
เมื่อซื้อเสร็จผมก็ไปขึ้นมอเตอร์ไซค์รับจ้างที่วิน แล้วให้ไปส่งที่บ้าน ที่จริงจากปากซอยมาถึงบ้านของผมมันก็ใกล้ๆ ไม่ไกลมากนักเดินก็ไม่ทันเหนื่อย ผมมักจะชอบเดินมากกว่า ที่นี่เป็นซอยใหญ่คนเดินกันพลุกพล่านไม่น่ากลัวอะไร เพราะมีหมู่บ้านจัดสรรค์อยู่ข้างใน ซึ่งบ้านของผมก็อยู่ในหมู่บ้านจัดสรรค์นี้ แต่ที่วันนี้ผมไม่เดินเพราะว่า ผมหัดเล่นเสก็ตนํ้าแข็งทั้งวัน หลายชั่วโมง จนขาผมมันปวดไปหมด จากการที่รองเท้ามันรัดแน่นมากครับ แต่เพราะความสนุก เวลาที่หัดเล่นก็เลยไม่ค่อยจะรู้สึกอะไร แต่พอเลิกเล่นแล้ว ก็อย่าให้บอกใครเลยครับ มันทั้งเจ็บจากรองเท้าเสก็ตกัด กับปวดขาเพราะต้องเกร็งขามาก ก็ไม่เป็นนี่ครับ
ตอนแรกก็มองเค้าเล่นกันก่อน แล้วพอลองเล่นเองก็ได้แผลฟกชํ้าเป็นของแถมเต็มเลยครับ แต่ไม่ยอมแพ้หรอกครับ ก็ล้มๆลุกๆอยู่อย่างนั้นจนในที่สุดก็มีน้องๆ ที่น่ารัก สองสามคนมาช่วยสอนให้ น้องพวกนี้เล่นเก่งมาก ผมมารู้ตอนหลังว่าพวกน้องมันอยู่ชมรมฮ็อกกี้นํ้าแข็ง ถึงว่าทำไมมันเล่นเก่งนัก แถมตัวมันโตพอๆกับผมเลย ก็ผมมันตัวเส็กนี่ครับ บางคนก็สูงกว่าผมอีก มันกินอะไรของมันนะ พวกน้องมันเรียกผมว่า
" พี่น่ารัก " ครับ มันบอกพี่น่ารักจัง ผมก็ยิ้ม แหมรักจังเลยไอ้น้องพวกเนี้ย พวกน้องมันสอนจนผมเริ่มเล่นดีแล้วครับไม่ล้มแล้ว หลังจากนั้นก็เล่นกับ
น้องๆมันจนคํ่าน้องๆมันก็แยกกันกลับ ผมไม่มีเพื่อนแล้วก็เลยกลับบ้าง ก่อนกลับยังให้เบอร์โทรกันไว้เลย แล้วจะได้นัดกันมาเล่นอีก แล้วผมก็นั่งรถแท๊กซี่กลับบ้าน.......
พอมาถึงบ้าน ผมก็ถอดรองเท้าออก เอากระเป๋าเป้ออกวางไว้หานํ้ามาดื่ม แล้วเอาอาหารที่ซื้อมาจัดใส่จาน กำลังจะลงมือกิน ก็นึกขึ้นได้ว่าจะโทรศัพท์ไปหาไอพี่มะนาวว่าไปถึงแล้วยัง เป็นยังงัยบ้าง ตอนแรกว่าจะโทรไปตอนเย็น แต่พอเล่นเสก็ตเลยลืมไปเลย ผมหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเป้ แล้วเปิดเครื่อง ผมวางไว้ก่อนคิดว่ากินข้าวเสร็จแล้วค่อยโทรไปหา เผื่อคุยกันนานแล้วเดี๋ยวกว่าจะได้กินข้าวผมคงหิวจนเป็นลมแน่เลย ผมเลยขอกินข้าวให้เสร็จก่อน แล้วค่อยโทรคุยกับไอพี่มะยม......ระหว่างที่กินไปได้สองสามคำ เสียงมือถือของผมก็ดังขึ้น ในใจตอนนั้นมันโมโหมาก ขัดใจอ่ะคับ คนกำลังกินเพราะความหิว ....ผมหยิบโทรศัพท์มาดูก็รู้ว่าเป็นใคร แล้วผมก็ยิ้มคิดในใจ ไอ้เพื่อนเวรเอ้ยคิดว่าไม่ห่วงกูซะแล้วว่ากูเป็นยังงัยบ้าง แล้วผมจึงกดรับ
" ว่างัยวะ " ผมพูด
" เออ...มึง...โอยมึงไอ้มะนาว... " เสียงพูดกระท่อนกระแท่นของไอ้เป้ง เพื่อนของผมดังมาตามสาย เหมือนมันเป็นอะไรสักอย่าง
" ไอ้เป้ง มึงเป็นไรวะ ทำไมเสียงมึงเป็นแบบนี้วะ " ผมตกใจว่ามันเป็นอะไร ตอนแรกผมกะว่าจะด่ามันซะหน่อย
" กู...ไม่สบาย ไม่มีใครอยู่กับกูเลย มึงมาหากูที่บ้านกูหน่อยได้ป่าววะ กูปวดหัวมากเลยว่ะ...กูไม่ไหวแล้ว... " ผมได้ยินเสียงไอ้เป้งมัน
เหมือนกับมันป่วยหนักมาก
" ได้ๆ เดี๋ยวกูไปหามึง... " ผมบอกมัน
" เร็วนะ มึงอย่าทิ้งกูนะ...โครม...โอ้ย... " ผมได้ยินเสียงดังอะไรสักอย่าง แล้วก็ได้ยินเสียงมันร้อง
" เฮ้ยไอ้เป้ง เกิดไรขึ้นวะ " ผมถามมัน
" ............. " ไม่มีเสียงตอบจากมัน
" ไอ้เป้ง " ผมเรียกมันอีก
" ................ " มีแต่ความเงียบ
ตอนนั้นผมตกใจมาก ทำอะไรไม่ถูกเลยครับ ผมกลัวว่ามันจะเป็นอะไรไป ผมหยิบกระเป๋าเป้มาสะพายหลังและก็ออกจากบ้านมาด้วย
ความรวดเร็ว รีบวิ่งมาถึงถนนใหญ่ เรียกรถ แท๊กซี่มาจอด ผมขึ้นไปแล้วบอกที่อยู่ให้คนขับ พอรู้สถานที่เรียบร้อยแล้ว ก็ออกจากตรงนั้น
ระหว่างทาง ผมคิดภาพไปว่าไอ้เป้งมันป่วยหนัก เป็นนั่นเป็นนี่ นํ้าตาของผมก็ไหล ออกมา ผมเป็นห่วงมันมาก ยิ่งมาใกล้ที่มันอยู่เท่าไหร่
ผมก็ยิ่งกลัวมากขึ้นเท่านั้น ผมพยายามโทรศัพท์ ติดต่อมันตลอด แต่ก็ไม่มีคนรับสาย ผมก็ยิ่งกลัวมากกว่าเดิมอีก มันเป็นอะไรไปนะ ถึงไม่รับ
โทรศัพท์ จนในที่สุดก็มาถึง บ้านที่มันอยู่ ผมจ่ายเงินค่ารถแท๊กซี่ เสร็จก็รีบวิ่งไปที่ประตูบ้านของมันและก็เปิด รู้สึกแปลกที่ประตูไม่ได้ล็อค ผมมองหามันไม่เจอปากก็ตะโกนเรียกมัน แต่ก็ไม่มีเสียงตอบ จนผมมายืนอยู่หน้าห้องของไอ้เป้งมัน ด้วยความกลัว ผมตั้งสติได้ก็ยกมือ เคาะประตูห้อง
" ก๊อก..ก๊อก..ก๊อก.. " เงียบไม่มีเสียงอะไรเล็ดลอดออกมา
" ก๊อก..ก๊อก..ก๊อก..ไอ้เป้ง...มึงเปิดประตูสิวะ " เงียบ ไม่มีเสียงตอบ ตอนนั้นใจผมไม่ดีเลยครับ มันกลัวไปหมด
" ก๊อก..ก๊อก..คลิ๊ก... " ผมกำลังยกมือจะเคาะห้องต่อ แต่ผมก็ได้ยินเสียงเหมือนลูกบิดประตูถูกปลดล็อกจากข้างใน ผมยืนเฉยเพื่อฟังเสียงอะไรข้างในอีก แต่มันก็เงียบหรือว่าผมหูแว่วไปเอง ผมรอสักพักก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมจึงลองเอื้อมมือไปบิดที่ลูกบิดประตูอีกครั้ง
" คลิ๊ก " เสียงลูกบิดประตูดังตามแรงบิดของผม ผมจึงดันประตูให้เปิดออก แล้วผมก็เดินเข้าไปในห้องของไอ้เป้ง
ข้างในมันมืดมาก ไฟก็ไม่ได้เปิด ผ้าม่านที่หน้าต่างก็ปิดอยู่ ผมเรียกมัน ก็ไม่มีเสียงตอบ ผมจึงเดินคลําทางไปอย่างช้าๆ ไปหาสวิทส์ไฟ
ผมพอจะจำได้ว่าอยู่แถวๆนี้ ระหว่างที่กำลังคลำทางไปอยู่นั้น ผมก็ตกใจที่มีมือมาจับมือผมแล้วดึงอย่างแรง ผมล้มลงไปตรงที่นอน แล้วก็มีร่างสูงใหญ่มาคล่อมทับผมเอาไว้ พร้อมกับจับมือทั้งสองข้างของผมกดล็อคไว้เหนือศีรษะ ผมพยายามดิ้นอย่างแรง แต่ก็ไม่เป็นผล เพราะความที่ผมตัวเล็ก
กว่ามาก ผมพยายามตั้งสติ ผมเห็นมันมองจ้องผม ผมก็จ้องหน้ามัน ถึงมันจะมืดผมก็รู้ว่าเป็นใคร
บทที่ 16
             มันคล่อมทับร่างผมไว้ ผมดิ้นหนีมันด้วยแรงเท่าที่ผมมีอยู่  แต่ก็ไม่เป็นผล ผมพยายามตั้งสติ เพ่งมองหน้ามัน และก็เห็นมันจ้องมองหน้าผมอยู่  แม้จะอยู่ในความมืด ผมก็รู้ว่าเป็นใคร  มันจ้องตาผม  ผมก็จ้องตอบทั้งๆที่ผมกลัว ผมไม่พูดอะไรออกมา  ไม่ร้องให้ใครช่วย  ผมเห็นมันชะงักนิดหนึ่ง  แล้วมันก็ก้มหน้าลงมาจูบที่ปากผมด้วยความรุนแรง  ผมรู้สึกเจ็บแผลที่ปากมาก   ผมพยายามเม้มปากไว้ไม่ให้มันเอาลิ้นเข้ามาได้  หลังจากมันพยายามอยู่พักใหญ่  พอมันรู้ว่าไม่สำเร็จ  มันก็เริ่มเปลี่ยนมาเลียที่ติ่งหูของผม  แล้วก็ลามเลียมาที่ซอกคอ   คราวนี้ผมไม่รู้สึกอะไรกับมันเลย ผมปล่อยให้มันทำตามอารมย์ของมัน  
              แล้วอยู่ๆมันก็เงยหน้าขึ้น  มันฉีกเสื้อผมขาด แล้วพอเสื้อผมหลุดออกมามันก็พยายามถอดกางเกงผมออก  ผมมองหน้ามัน  นํ้าตาของผมไหลออกมา โดยที่ผมไม่ต้องพยายามอะไรเลย  เมื่อมันถอดกางเกงผมได้แล้ว  มันก็ถอดเสื้อผ้าของมันออกมาจนหมดแล้วมันก็ ขึ้นมาทาบทับร่างของผมอีกครั้ง  มันมองหน้าผม แล้วมันก็เริ่มจูบผมอีกครั้ง  มันจูบปากแล้วเลื่อนขึ้นมาจูบ ทั่วทั้งใบหน้าของผม  มันเห็นนํ้าตาผมไหลออกมาอีก คราวนี้มันก็หยุด  มองหน้าผมอยู่นาน
              " ทำไมมึงไม่พูด ไม่อ้อนวอนให้กูปล่อยมึง ฮะ ไอ้มะนาว... "  มันพูดกับผมด้วยเสียงเครือยังกับจะร้องไห้
              " .............. "  ผมก็ยังคงเงียบ ไม่พูดอะไรกับมันเลย มีเพียงนํ้าตาที่ไหลออกมาอย่างมากมาย
              " มึงโกรธ  มึงเกลียดกูแล้วใช่มั้ย ที่กูทำอย่างนี้กับมึง "  มันพูดกับผมด้วยเสียงที่เบา ไม่เหมาะกับร่างกายที่ใหญ่โตของมัน
              " เปล่า...กูไม่โกรธไม่เกลียดมึงที่ทำอย่างนี้กับกู...แต่กูเสียใจที่มึงโกหกกู  มึงหลอกกู มึงทำร้ายหัวใจกูที่กูเป็นห่วงมึง ...ไอ้เป้ง...ทำไมมึงทำกับกูอย่างนี้... "  ผมว่ามัน นํ้าตาของผมก็ยังคงไหลไม่หยุด  มันอัดอั้นในใจจริงๆ  ที่ผมเป็นห่วงมันคิดไปต่างๆนาๆ   ว่ามันจะเป็นอะไรหรือเปล่า  ผมรีบมาหามันทั้งๆที่หิว ทั้งเมื่อย ทั้งเหนื่อย  พอมาเจอมัน ก็มาทำกับผมอย่างนี้อีก
              แล้วอยู่ๆมันก็เบือนหน้าหนี  มันพลิกตัวลงจากร่างของผม  แล้วหันหลังให้ผมนั่งห้อยขาตรงขอบที่นอน  พร้อมกับยกมือขึ้นมาทั้งสองข้างกุมหัวตัวเอง   มันก้มหน้า แล้วผมก็ได้ยินเสียงมันร้องไห้
              " กู....กูก็ไม่รู้หรอก แต่พอนึกถึงเรื่องมึงที่ไปนอนกับพี่ก้องแล้ว  กูทนไม่ได้ "  มันพูดจบก็หันมามองหน้าผม  แล้วเหมือนมันตัดสินใจได้มันก็พูดกับผมว่า
              " ไอ้มะนาว....กูชอบมึง  โดยที่กูก็ไม่รู้ว่ามันตั้งแต่เมื่อไหร่  พอกูรู้ตัว กูก็พยายามเลี่ยงมึง  ไม่ตามอะไรกับมึงมาก  กูกลัวมึง
รู้เรื่องแล้วมึงจะเกลียดกู แล้วตั้งแต่ที่ พี่ก้องไปไหนทำอะไรกับมึง   กูก็เริ่มทนไม่ได้  กูไม่อยากเห็นภาพมึงกับพี่ก้องเวลาที่อยู่ด้วยกัน  มันทรมานใจมาก  กูรู้สึกอิจฉาพี่ก้องทุกครั้ง  กูแอบคิดว่าถ้าที่ตรงนั้นเป็นตัวกู กูจะรู้สึกมีความสุขมากขนาดไหน แล้ววันที่มึงถูกพี่เจสต่อย กูก็กำลังเข้าไปที่โรงอาหารพอดี  กูก็เห็น เหตุการณ์ทั้งหมด  เห็นมึงล้มลงไป ก็จะเข้าไปช่วยมึง แต่พี่เจส มันอุ้มมึงออกไปก่อน  กูเป็นห่วงมึง  รู้ไหม กูตามมึงไปทุกที่เลย...แล้วคืนนั้นที่มึงนอนค้างที่บ้านพี่ก้อง มีงรู้ไหม กูอยู่ที่หน้าบ้านพี่ก้องทั้งคืนเลย  กูไม่อยากให้มึงนอนกับพี่ก้อง  กูกลัวพี่ก้องจะทำอะไรมึง  แต่กูก็ไม่รู้ว่าจะเข้าไปหามึงยังไง  วันนี้กูก็แอบตามมึงไปทุกที่  พอกูเห็นว่ามึงจะกลับบ้าน กูก็เลยกลับมาบ้านกู แล้วก็โทรหามึง นี่แหละ "  มันพูดระบายเรื่องต่างๆออกมา ให้ผมรับรู้  
              มันมองหน้าผม ซึ่งตอนนี้ไม่มีนํ้าตาแล้ว  แต่ตามันสิ มันเต็มไปด้วยนํ้าตาที่กำลังจะไหลหล่นลงมา  ผมมองมัน  แล้วมันก็หันกลับ  ตอนนั้น ผมเข้าใจมันแล้ว ว่าที่มันทำอย่างนี้กับผมเพราะอะไร  ผมไม่ได้รู้สึกโมโห หรือว่าโกรธมันเลย  แต่เต็มไปด้วยความเข้าใจ  ผมสงสารมัน   ก็เหมือนตัวผมแหละ ...เพราะรัก   แต่ไม่ได้เป็นเจ้าของ  มันทรมานขนาดไหน ....ผมรู้ดี...ผมเขยิบเข้าไปหามันแล้วก็กอดมันทางด้านหลัง...ผมรู้สึกว่าตัวมันแข็ง...แล้วสักพักมันก็กลับเป็นปกติ....แล้วมันก็พูดกับผม
              " กูขอโทษมึงด้วยนะ...มึงยกโทษให้กูได้หรือเปล่า มึงไม่โกรธกูนะ... "   มันพูดกับผมด้วยเสียงที่อ้อนวอนให้ผมอภัยให้มัน
              " เออ...กูก็บอกแล้วว่ากูไม่โกรธมึงหรอก  แต่....มึงสัญญาอะไรกับกูได้ไหม... "   ผมบอกมัน  หยุดมองมันชั่วครู่ แล้วก็พูดต่อ
              " .....หลังจากนี้ไป  มึงอย่าทำอย่างนี้กับกูอีก... "  มันมองหน้าผม   
              " ก่อนกูจะตอบมึง  ขอกูถามอะไรมึงก่อน ได้ไหม "  ไอ้เป้งมันถามผม   ผมก็พยักหน้าให้มัน
              " ทำไมระหว่างมึงกับกู ถึงเป็นไปไม่ได้ "  นี่คือสิ่งที่มันอยากรู้
              " กูบอกมึงตรงๆก็ได้ว่า  กูไม่เคยที่จะคิดอะไรกับมึงมากไปเกินกว่าเพื่อน  กูอยากที่จะเป็นเพื่อนมึงอย่างนี้มากกว่า.... "  ผมตอบมัน
              " ทำไมล่ะ   ทั้งๆที่กูหน้าตาก็ดี ไม่ได้ขี้เหร่อะไรเลย  ฐานะทางบ้านกูก็ดี  ทุกๆอย่างกูก็มีไม่ได้ด้อยไปกว่าใครๆ ... "  มันถามผมด้วยความสงสัย
              " ที่กูไม่อยากให้ระหว่างมึงกับกูเปลี่ยนไป ก็เพราะ มึงเป็นเพื่อนกูไงล่ะ .. "  ผมบอกเหตุผลกับมัน
              " กูอยากอยู่เป็นเพื่อนกับมึงอย่างนี้ต่อไปอีกนานๆ  เพราะถ้ากูกับมึงชอบกัน กูไม่แน่ใจว่าต่อๆไปในอนาคต กูกับมึงอาจจะไม่ได้เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมอีกก็ได้... "  ผมบอกมันตามที่ในใจผมคิด  ผมไม่อยากเสี่ยงหรอกกับอนาคตที่มันไม่แน่นอน
              " แล้วทีนี้มึงรู้แล้ว   มึงจะสัญญากับกูได้หรือยังล่ะ ว่า ต่อนี้ไป มึงจะไม่ทำอย่างนี้กับกูอีก ... "   ผมบอกให้มันสัญญากับผม  
มันมองจ้องหน้าผมสักครู่
              " ที่บอกว่า ไม่ทำอย่างนี้  มันอะไรเล่า ... "  มันยังทำเป็นสงสัย  เอาแล้วมันเริ่มเป็นเหมือนเดิมแล้ว
              " ก็อย่างที่ตะกี้มึงทำกับกูอ่ะ... "  ผมพูดแล้วก็หน้าแดง  ก็เรื่องอย่างนี้คิดไปก็หน้าแดงแล้ว  ผมก็เริ่มหลงกลมัน
              " ก็อะไรล่ะ กูจำไม่ได้นี่วะ "  ดูมันพูดสิ  แล้วจะบอกมันยังงัยดีวะ
              " ก็ ตะกี้มึงจูบ แล้วมึงก็เลีย...เอ่อ  ติ่งหูกู อ่ะ ... "  แม่ง  เขิลนะเว้ย  มึงยังจะให้กูคิดอีกไอ้บ้านี่
              " มีแค่นี้ใช่มะ "  มันแกล้งผมอีก  มันจะให้ผมบอกไปให้หมด
              " แล้วที่มึง...ไซร้..ซอกคอกู อ่ะ "  ผมพูดออกไปติดๆขัดๆ  นี่ไอ้มะนาวมึงจะเขินอะไรมันมากมายวะ ไม่ได้ชอบมัน
สักหน่อย  ผมพูดกับตัวเอง
              " แค่นี้ใช่มั้ยล่ะ "  มันยํ้า  แต่มันยิ้มอีกอ่ะ  มีไรอีกวะ ตะกี้มันก็แค่นี้นี่เอง คงไม่มีไรแล้วแหละ  ผมคิด
              " เออ   แค่นี้นะ งั้นกูสัญญา  ว่าต่อนี้ไปกูจะไม่ทำอย่างนี้กับมึงอีก... "   มันพูดจบก็เอานิ้วยกขึ้นทำท่าทางว่ามันสัญญาแล้ว  
ผมเห็น  ผมก็ยิ้มให้มัน  ไอ้เป้ง คนเดิม มันกลับมาแล้ว 100%  ผมเห็นก็ดีใจ
              " จริงๆ นะ   มึงสัญญาแล้วนะห้ามบิดพลิ้วล่ะ "  ผมยังไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ แต่เห็นมันอย่างนี้แล้วก็รู้สึกสบายใจขึ้น
              " เออกูสัญญาจริงๆ  รับรองกูไม่ผิดสัญญามึงหรอกน่า แต่กูบอกมึงอีกอย่างนะ   แล้วมึงห้ามผิดคำสัญญาเองซะล่ะ..."  มันพูดให้ผมอยากรู้  แต่หน้ามันยิ้มกริ่ม
              " อะไรวะทำเป็นมีเรื่องลึกลับไรมากมาย "  ผมว่ามันแต่ก็อยากรู้
              " ................."  มันไม่พูด แต่มันก็ยังยิ้มแบบมีเลศนัย ให้ผมสงสัยอีก

pumithatn

ขอบคุณมากๆๆครับ

mmmnn

สนุกมากๆๆๆ คับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

aRmkung

ขอบคุณครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ {:sm-52:}

GBOMK

ขอบคุนคับ

imanaji

ขอบคุณมากๆๆครับ

davil008za

ขอบคุณมากๆเลยครับ

Klong

ขอบคุนครับ

Mikkiny

ชอบบบบบบบบบบบบบบบ

gigusa

ขอบคุนมากครับผม

nattan010

ขอบคุณครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

kamaji

ขอบคุนคราบ

ton521

ขอบคุนครับ

cokebundit

ขอบคุณมากๆๆครับ

fffn

ขอบคุนมากคับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ