++ " กว่าจะรักกันได้ของไอ้มะนาว "++ # 7

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
              " จริงๆ นะ   มึงสัญญาแล้วนะห้ามบิดพลิ้วล่ะ "  ผมยังไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ แต่เห็นมันอย่างนี้แล้วก็รู้สึกสบายใจขึ้น
              " เออกูสัญญาจริงๆ  รับรองกูไม่ผิดสัญญามึงหรอกน่า แต่กูบอกมึงอีกอย่างนะ   แล้วมึงห้ามผิดคำสัญญาเองซะล่ะ..."  มันพูดให้ผมอยากรู้  แต่หน้ามันยิ้มกริ่ม
              " อะไรวะทำเป็นมีเรื่องลึกลับไรมากมาย "  ผมว่ามันแต่ก็อยากรู้
              " ................."  มันไม่พูด แต่มันก็ยังยิ้มแบบมีเลศนัย ให้ผมสงสัยอีก
" แม่ง ไรวะ  ลวดลายอยู่ได้ "  ผมชักหมดความอดทนกับมัน  แกล้งกูอยู่ได้  ยิ่งอยากรู้อยู่
              " แต่กูก็ยังชอบมึงอยู่เหมือนเดิมนะ  แล้วตอนนี้ก็รู้สึกว่าจะมากกว่าเดิมอีกด้วยว่ะ "  มันพูดไปยิ้มไป  อะไรของมันวะ
              " จุ๊บ...แหมมันหอมชื่นใจไอ้เป้งจริงๆโว้ย "   อยู่ๆ มันก็โน้มตัวลงมาหอมแก้มของผมเฉยเลย  ผมทั้งตกใจ ทั้งงง  ก็มันสัญญาแล้วนี่ว่ามันจะไม่ทำอย่างนี้อีก
              " มาหอมแก้มกูทำไมวะ ก็มึงสัญญากับกูแล้วนี่ "  ผมหันมาว่ามันอย่างโมโห  แต่คำตอบที่ได้ ทำให้ผมอยากจะตบกระโหลกตัวเอง  และก็ของมันด้วย
              " ก็กูไม่ได้ผิดคำสัญญากับมึงนี่...มึงลองคิดดูดีๆสิวะ ...555... "  มันพูดแล้วยังมาหัวเราะใส่ผมอีก  แล้วผมก็นึกสักพัก ก็ไม่ให้มันจูบ ไม่เลียติ่งหู ไม่ให้มันไซร้ซอกคอ  แล้วก็แค่นี้นี่  อุ้ย...ลืมผมไม่ได้บอกมันว่าห้ามหอมแก้ม   แล้วพอคิดได้ก็ทุบอกมันดังพลั่ก
              " ไอ้นี่มึงแกล้งกูอีกแล้ว  "  ผมพูดจบก็ตั้งท่าจะทุบมันอีก  มันเห็นก็รีบบอกออกมา
              " อย่านะ ...ถ้ามึงทุบกูอีก เดี๋ยวกูจะหอมแก้มมึงอีก...ไม่เชื่อก็ลองดูดิ...555  "   มันพูดจบ  ผมก็เอามือที่จะทุบมันลงโดยอัตโนมัติเลย  มึงง่ะกูไม่กล้าว้อย....
              " เออก็ได้ กูยอมมึงแล้ว  ไอ้ห่านี่หลอกให้กูเสียรู้มึงอีก กูเสียเปรียบทุกทีเลย ... "  ผมนั่งบ่นมัน  แล้วก็มองหน้ามัน ก็เห็นมันยิ้มแบบขำๆยังไงไม่รู้  ผมก็คิดว่าพูดอะไรผิดไปหรือทำอะไรที่มันตลกๆ อยู่รึเปล่ามันถึงได้ขำขนาดนี้  แล้วอยู่ๆผมก็นึกขึ้นได้  มัวอารมย์เสียกับมันจนลืมอะไรบางอย่างไปเลย  อะไรที่น่าอาย  แหะ...แหะ... ผมลืมใส่เสื้อผ้าอ่ะคับตอนแรกแค่เอาผ้าห่มมาปิด แค่นั้น แล้วตอนนี้...อะจึ๋ยอะจึ๋ย...เพิ่งมารู้ตัวว่ามันหนาวตอนนี้นี่แหละ..ฮือฮือ...ผมรีบหยิบผ้ามาปิดด้านล่างด้วยความรวดเร็วมองมันด้วยความอาย ก็เห็นมันนั่งหัวเราะใหญ่เลย  อยากหนีไปจากตรงนั้นเลยอ่ะคับ
               หลังจากนั้นผมก็ให้มันหาเสื้อผ้ามาให้ผมใส่ ก็ว่ามันที่ทำเสื้อผ้าผมขาดหมด  มันก็แกล้งผมไม่ยอมให้เสื้อผ้าผมง่ายๆ  แล้วกว่าจะยอมได้ก็เล่นเอาผมต้องแกล้งงอนมัน ไม่พูดกับมันอยู่นาน
               แต่จากเรื่องที่เกิดขึ้น ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับไอ้เป้งมัน ก็ดีมากขึ้นกว่าเดิม มันก็กลับไปเป็นคนที่ขี้เล่น ชอบแกล้ง ชอบแหย่ผมเหมือนเดิม  มีบ้างที่บางครั้งมันคงจะรู้สึกอะไรกับผมบ้าง แต่คำพูดของผม ที่ผมบอกมันในตอนหลังว่า
               " ไอ้เป้ง...ที่มึงได้สัญญากับกูไว้ กูก็ไท่รู้ว่ามึงจะรักษาสัญญาได้หรือเปล่า  แต่กูขอบอกอีกครั้ง ว่า  ถ้ามึงต้องการที่จะทำอะไรเกินเลยกูมากกว่าเพื่อน มึงก็บอกกูมา กูจะยอมมึงทุกอย่าง แต่สุดท้ายมึงจะไม่ได้แม้แต่คำว่าเพื่อนจากกูอีก มึงจำไว้นะ ... "  ผมบอกมันจบ ก็เห็นมันจ้องหน้าผมนิ่งไปนาน  ผมเห็นแววตามันตัดพ้อผม แต่แค่แป๊บเดียว มันก็ยิ้มให้ผม  แล้วมันก็บอกกับผมว่า
               " กูรู้แล้ว กูจะจำคำของมึงไว้...แต่ให้มึงรู้กูรักมึงจริงๆ.. "  มันพูดจบก็เอามือมาลูบหัวผม แล้วผมก็ยิ้มให้มัน  และมันก็ยิ้มให้ผม  
               " กูก็รักมึงเหมือนกันนะ ... ไอ้เป้งเพื่อนกู.... "
บทที่ 17
              ดึกมากแล้ว  ผมมองนาฬิกา เกือบตี 2   หันไปมองไอ้เป้ง  ผมเห็นมันนอนมองผมอยู่ ผมสงสัย ไม่รู้มันมองผมทำไมหรือมันกำลังคิดอะไรไม่ดีกับผมอีก  ผมจึงถามมัน
              " มึงมองกูทำไมวะ... "  ผมพูด
              " ทำไมกูมองมึงไม่ได้เหรอ "  มันย้อนถามผม
              " ป่าว...อยากมองก็มองไปซิ "  ผมบอกมัน  แล้วต่างคนก็ต่างเงียบ มันไม่ยอมบอกผม
              ผมเริ่มรู้สึกหิว ก็มันนั่นแหละ ผมรีบออกมาหามันทั้งๆที่ผมเพิ่งจะกินข้าวไปได้ไม่กี่คำเอง  แล้วตอนนี้ก็รู้สึกหิวมาก  ผมเหลือบตาไปดูมัน ก็เห็นมันพลิกตัวมานอนหงาย  
              " ไอ้เป้ง ... "  ผมเรียกมัน
              " มีไรอีกวะ "  มันถามผม
              " กูหิวอ่ะ ...มึงหาไรให้กูกินทีดิ...นะ...นะ "  ผมอ้อนมัน ก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี
              " แหม ...ไอ้นี่...เรื่องมาฉิบ "   มันมองผมพร้อมกับบ่นเบาๆ  แล้วมันก็ลุกเดินออกไปนอกห้อง
              หลังจากนั้น  มันก็ยกเอาบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่ต้มแล้ว  สองชามมาวางไว้ที่โต๊ะข้างที่นอน  แล้วผมกับมัน   ก็นั่งกินบะหมี่ด้วยกันอย่างเอร็ดอร่อยจนหมด   แล้วก็ช่วยกันเก็บทำความสะอาด  เพื่อเตรียมเข้านอน
              " นี่ไอ้เป้ง  กูง่วงแล้วมึงล่ะ ง่วงยัง... "   ผมถามมัน
              " เออ กูก็ง่วงแล้ว   ปิดไฟนอนกันเถอะ... "  พูดจบมันก็เอื้อมมือ ไปปิดโคมไฟที่อยู่หัวเตียง
              " อืม...เกือบลืมแน่ะ ... "  ผมนึกขึ้นได้
              " มึงนอนนี่มึงอย่าทำไรกูนะ มึงสัญญากับกูแล้วนะ "  ผมบอกมันถึงคำสัญญาที่ให้ไว้กับผม
              " เออ...ไอ้นี่ กูจำได้นะ ไม่ต้องมาเตือนกูหรอก...แต่ให้กูกอดมึงได้มั้ย ... "  มันขอผม พร้อมกับที่ผมมองไปที่มัน ทันเห็นสายตาเจ้าเล่ห์ของมัน  
              " ไม่ได้...ไม่มีข้อแม้... "  ผมบอกมันทันทีทันใด โดยที่ไม่ต้องรอให้มันพูดจบ
              " ก็ได้   ไอ้ห่ะนี่ เจือกรู้ทันกูทุกทีเลย   เซ็งว่ะ... "  มันบ่นออกมา  
              ผมยิ้มให้มันด้วยสีหน้าที่เหมือนกับเป็นผู้ชนะ  แล้วเราก็เข้านอนกัน ผมหลับสนิท  แทบไม่ได้ฝันเลย  จนกระทั่งมารู้สึกตัวตื่น  ผมค่อยๆลืมตาขึ้น  แล้วกระพริบตาติดๆกันหลายครั้ง  แล้วผมก็ต้องตกใจ
              ผมนอนอยู่ในอ้อมกอดของไอ้เป้ง  หัวก็หนุนแขนมัน และที่สำคัญ  ผมเป็นฝ่ายไปกอดมันเองด้วย  ถึงว่าทำไม มันรู้สึกอบอุ่นดีนัก   แต่ก็ช่างมัน ไม่เป็นไรหรอก  มันคงไม่ว่านะ  แล้วผมก็เงยหน้ามองมัน ก็ตกใจอีกครั้งที่เห็นมันมองมาที่ผมแล้วมันก็ยังยิ้มให้ด้วย
              " เป็นงัยล่ะ  กูไม่ได้กอดมึงนะ  มึงตะหากมากอดกูเอง "  มันพูดจบก็ยักคิ้วให้ผมเหมือนกับว่ามันเป็นฝ่ายที่ชนะผมแทน
              " เออ กูยอมวันนึง "  ผมพูดจบก็กอดมันแน่นกว่าเดิม  แล้วหลังจากนั้น  เราสองคนก็ผลัดกันลุกมาเข้าห้องนํ้า อาบนํ้าเปลี่ยนเสื้อผ้า  ผมบอกมันว่า ผมจะต้องกลับบ้านไปเปลี่ยนชุดนักศึกษาก่อน เพราะของไอ้เป้งมันใส่ไม่ได้  ก็ตัวมันโตกว่าผมมาก
              หลังจากที่มันแต่งตัวเสร็จ  มันก็ขับรถมาส่งผมที่บ้านก่อน  แล้วพอผมเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นนักศึกษาเรียบร้อยแล้วก็ออกจากบ้าน
              ระหว่างนั่งอยู่ในรถ  ผมนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้โทรหา ไอพี่มะยมสุดหล่อของไอ้มะนาวเลย  ผมก็เลยโทรไปหา  หลังจากกดเลขส่งไปแล้ว ก็รอรับสาย  สักครู่ ก็ได้ยินเสียงของพี่มะยม มันดังมาตามสาย
              " หวัดดีค้าบ พี่..สุดหล่อ... "  ผมทักทายพี่ชายผม
              " เออ...ไหนว่าจะโทรมาหาพี่ล่ะ  พี่ไม่เห็นน้องโทรมาก็เลยโทรกลับ ก็ไม่ติดตลอด "  พี่มะยมมันบ่น
              " โทษคับ พอดีแบต'มันหมด  แล้วมะนาวไม่ได้ใช้โทรศัพท์โทรคุยกับใคร ก็เลยลืมไปเลย " ผมบอกเหตุผลกับพี่
              " พี่มะยมจะกลับวันไหนอ่ะคับ มะนาวคิดถึงพี่จังเลยคับ "  ผมหยอดคำอ้อนมัน
              " ก็จะกลับวันนี้ตอนเย็นๆ  คงจะถึงดึกๆหน่อย น้องไม่ต้องเป็นห่วงนะ "  พี่มะยมมันบอกผม
              " พี่แล้วปู่กะย่าล่ะคับพี่   อยู่แถวนั้นอ่ะป่าวคับ "  ผมถาม
              " ไม่อยู่ ท่านเพิ่งลงไปสวนเมื่อตะกี้นี้เอง "  พี่บอกผม
              " ว้าเสียดายจัง   ไม่เป็นไรคับ เดี๋ยวคืนนี้ มะนาวจะโทรไปหาปู่กะย่าใหม่ "  ผมบอก  ผมกำลังจะถามถึงพี่ปะแป้งซะหน่อย แต่พอดีมาถึงมหาลัย' พอดี  
              " พี่คับ เดี๋ยวคืนนี้พี่กลับมาแล้วค่อยคุยกันนะ ถึงมหาลัย'แล้ว   แค่นี้ละกันคับ... "  ผมบอกพี่มะยม
              " เอ้อ พี่ลืมบอกไป  พี่ขับรถระวังอันตรายด้วยนะคับ  อย่าขับรถเร็วนะ มะนาวเป็นห่วงคับ "  ผมบอกอีกครั้งเมื่อนึกขึ้นได้
              " เออ ไม่ต้องบอกนักก็ได้ พี่ระวังตัวดีไม่ต้องห่วงหรอก แค่นี้นะน้อง... "  พี่พูดกับผม   แล้วผมก็กดวางสาย เมื่อรถจอดสนิทพอดี  แล้วผมกับไอ้เป้งก็เดินไปโรงอาหารกัน หลังจากที่ตกลงกันว่าจะไปกินข้าวกันก่อน
              ที่โรงอาหาร  ผมเจอคนที่รู้จักก็ทักทายกัน  บางคนที่อยู่ในเหตุการณ์วันนั้น ก็ถามผมว่าเป็นไรไหม หายยัง และก็อีกหลายอย่าง จนผมคิดว่าตัวเองเป็นเหมือนดาราดังเลย มีแต่คนรู้จักมาทัก  เมื่อผมเดินเข้ามาหาที่นั่ง  ผมก็พยายามมองหา ไอพี่คนที่มันต่อยผม แต่ผมก็ไม่เจอ  
              ขณะที่ผมกำลังกินข้าว ก็มีมือมาแตะที่ไหล่ของผม ผมตกใจจนสะดุ้ง ในใจนึกไปถึงในวันนั้นเลย  แบบเดียวกันเลย ผมคิดใครจะมาต่อยอะไรผมอีกเหรอ  ผมหันกลับไปมองก็เจอพี่ก้อง  ที่ทำหน้าโมโหผม พี่ก้องกำลังจะพูด ผมก็บอกออกมาก่อนว่า อย่าเพิ่งคุยอะไร  เดี๋ยวไปคุยกันข้างนอก  ผมรู้ว่าพี่ก้องจะพูดอะไร  ผมไม่อยากให้คนอื่นๆได้ยิน ผมหันไปหาไอ้เป้ง ก็เห็นมันยังนั่งกินข้าวอยู่เหมือนเดิม  ผมเลยบอกมันว่า ให้มันไปตึกคณะก่อนเดี๋ยวผมจะตามไป  ตอนแรกมันไม่ยอม แต่มันคงเห็นผมทำหน้าดุๆใส่มัน มันก็เลยยอมกลับไปก่อนด้วยความไม่เต็มใจ  แล้วผมก็เดินออกมาจากโรงอาหาร โดยมีพี่ก้องเดินตามออกมาติดๆ  ผมเดินมาที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ที่มีโต๊ะหินอ่อนตั้งอยู่ ผมนั่งลง โดยที่พี่ก้องลงมานั่งตาม
               " เมื่อวานมะนาวไปไหนมา  "  คำแรกที่พี่ก้องถามผม
               " มะนาวเบื่อก็เลยออกไปเดินเที่ยวห้างเล่น " ผมบอก
               " แล้วทำไมไม่บอกพี่ล่ะ "  พี่ก้องถามต่อ
               " ก็มะนาวเบื่อๆ จะออกไป แล้วมะนาวไม่อยากรบกวนพี่ก้องด้วยอ่ะคับ "  ผมบอกพี่ก้อง
               " รู้ไหม พี่ไปหามะนาวที่บ้าน ไปยืนคอยตั้งนาน มะนาวก็ไม่กลับ โทรศัพท์ก็ติดต่อไม่ได้ พี่เป็นห่วงมากรู้ไหม "  พี่ก้องบอกผมต่อ  ที่จริงผมก็ลืมนึกไปว่าไม่ได้โทรหาพี่ก้อง  ลืมไปเลยอ่ะคับ
               " ขอโทษคับพี่ก้อง ผมไม่รู้ว่าเป็นอย่างนี้ "  ผมขอโทษพี่ก้อง ผมลืมนึกไปจิงๆ แค่ผมอยากไปเดินเที่ยวคนเดียว
               " ไม่เป็นไร  แต่ทีหลังอย่าทำอย่างนี้อีก บอกพี่นะ พี่จะได้ไม่เป็นห่วง รู้เปล่า "  พี่ก้องพูดกับผม แล้วก็มองหน้าผม
               " คับ...รู้แล้วค้าบพี่... "  ผมลากเสียงยาวๆ ล้อเลียนพี่ก้อง  
               พี่ก้องได้ยินก็เอามือมาลูบหัวผมเล่น  แล้วก็หัวเราะผม  ผมก็หัวเราะเล่นกับพี่ก้อง  แต่ในใจคิดว่า พี่ก้องลืมถามผม ว่าเมื่อคืน
ผมนอนที่ไหน ซึ่งผมก็ยังไม่ได้คิดเรื่องนี้เลยด้วย ถือว่าเป็นโชคดีของผมไป ที่พี่ก้องไม่ได้ถาม แล้วผมกับพี่ก้องก็แยกกันไปที่ตึกคณะของแต่ละคน
               วันนั้นทั้งวันช่วงที่ผมว่าง เวลาไปทางไหนก็จะคอยมองหา ไอพี่เจส อยู่ตลอด แต่ก็ไม่เห็นเจอเลย ผมเห็นกลุ่มพี่เค้าที่ชอบไปด้วยกัน ผมมองก็ไม่เห็น  พี่ในกลุ่มเห็นผมบางคนก็เข้ามาทักผม ผมก็ยิ้มให้ แต่ไม่มีใครสักคนพูดถึงเรื่องนี้ ผมก็ไม่ถาม เหมือนกัน  
ผมคิดว่าพี่พวกนี้คงกลัวว่าผมจะอายละมั้ง  แต่ก็ดีแล้วผมก็ไม่อยากให้ถามหรอก  ที่จริงผมก็อยากจะถามถึงไอพี่เจสเหมือนกัน แต่ก็ไม่กล้า  แล้วคุยกันสักพัก พวกพี่ๆก็เดินแยกไป
               ผมก็เดินมองหาไอพี่เจสไปทั่ว แต่ก็เหมือนเดิม ไม่เจอเลย  เป็นบ้าไรก็ไม่รู้ ไอ้เวลาที่ไม่มีเรื่องก็เจอแล้วเจออีก แต่พอเวลาที่ผมอยากเจอ ทำไมมันหายไปไหนก็ไม่รู้  ผมมองหาจนหงุดหงิด ผมแยกจากเพื่อนๆมา ตั้งใจไว้ว่าถ้าเจอไอพี่เจส ผมจะได้คุยอะไรต่างๆที่ติดค้างในใจให้จบเรื่องไป  ผมจะได้ไม่ติดอะไรคาใจผมอีก  จนถึงตอนเย็นผมเลยไม่สนใจแล้ว ผมจึงเข้าห้องสมุด หาหนังสือมาอ่านอย่างที่ผมมักจะมาทำอยู่คนเดียวบ่อยๆ ผมอยู่ในนั้นเพลินจนคํ่า เกือบได้เวลาปิด ผมจึงออกมาจากที่นั่น  แล้วเดินออกไปที่หน้ามหาลัย' เพื่อรอรถกลับบ้าน  ผมไม่เคยมารอขึ้นรถหน้ามหาลัย'นานแล้ว ผมคิดตั้งแต่พี่ก้องเข้ามารู้จักกับผม ตั้งแต่ตอนนั้นพี่ก้องจะคอยไปรับไปส่งผมเกือบทุกวัน มีบ้างบางวันที่ผมกลับกับไอ้เป้ง  วันนี้ก่อนจะเข้าไปห้องสมุด ผมก็โทรศัพท์บอกพี่ก้องแล้วว่าผมจะไปธุระกับเพื่อนแล้วจะกลับเองไม่ต้องรอ ตอนแรกพี่ก้องก็ไม่ยอม แต่ผมยืนยันว่าวันนี้จะกลับเองในที่สุดพี่ก้องก็ยอม แล้วบอกว่าคืนนี้จะโทรไปหาผม ผมก็บอกว่าจะรอรับสาย ผมยอมก็เพื่อเอาใจพี่ก้องหน่อย ก็นึกไปถึงเมื่อวานที่พี่ก้องไปคอยผม เป็นห่วงผม อย่างนี้ผมก็เลยยอมๆ เพราะปกติ ถ้าไม่จำเป็นผมจะไม่ค่อยใช้โทรศัพท์สักเท่าไหร่ ผมไม่ค่อยชอบให้ใครโทรตามผมอ่ะคับ ที่มีก็ไว้เพื่อฉุกเฉิน หรือติดต่อพี่มะยมหรือเรื่องสำคัญต่างๆ
               ผมเดินจนมาถึงป้ายรถหน้ามหาลัย' ซึ่งตอนนั้นก็มืดแล้ว มีคนรอรถอยู่ไม่กี่คน  ผมยืนรอตั้งนานรถที่ผมจะขึ้นก็ไม่มาสักที  ระหว่างที่รออยู่ๆฝนก็ดันตกลงมา  ผมเบื่อมาก จนผมทนไม่ไหว จะขึ้นรถ แท๊กซี่ รถก็ไม่มีมาอีก เป็นบ้าไรก็ไม่รู้วันนี้มันเป็นไรของมันเนี่ย ไม่ได้ดังใจสักอย่าง  อยากเจอคนที่อยากเจอก็ไม่เจอ จะรอรถก็ไม่มีอีก  แล้วคนที่ยืนรอรถอยู่ก็หายกันไปทีละคนสองคนจนเหลือผมยืนรอรถอยู่คนเดียว  ผมก็เริ่มกลัวแล้วคับ ตอนแรกก็ว่าจะโทรหาพี่ก้องให้มารับ แต่ก็คิดว่ากว่าพี่แกจะมาถึงก็เป็นชั่วโมงแน่ ผมก็เลยเปลี่ยนใจ จะโทรหาไอ้เป้งก็เหมือนกับพี่ก้อง ต้องรอนานแน่เลย  ระหว่างที่คิดฝนก็ตกลงมาหนักมากกว่าเดิม  พอดีมีรถวิ่งผ่านมาด้วยความเร็ว มันขับผ่านนํ้าที่ขังอยู่ตรงหน้าป้ายรถที่ผมยืนรออยู่ นํ้าที่ขังมันกระเด็นใส่ผม เลอะไปทั้งตัว ทั้งเสื้อผ้าผม  แล้วไอ้รถคันนั้นมันก็ขับเลยไปเหมือนไม่ได้เกิดอะไรขึ้น  ผมก็ด่ามันตามหลัง  ตอนนั้นผมทั้งโมโหทั้งโกรธ จนนํ้าตาไหลออกมาเลย วันนี้มันบ้าไรวะ  ผมยืนก้มหน้าร้องไห้อยู่อย่างนั้นแหละ จะทำอะไรก็ทำไม่ได้สักอย่าง  
               " ปริ้น...ปริ้น... "  ผมได้ยินเสียงแตรรถ  ผมหันไปมองตามเสียงก็เจอรถจอดอยู่ตรงใกล้ๆที่ผมยืนอยู่  ผมยืนมอง
               " ปริ้น...ปริ้น... "  คนที่อยู่ในรถก็กดแตรรถเป็นสัญญานว่าเขาเรียกผม  ผมเดินไปที่รถแล้วก้มหน้าไปดู  ว่าเป็นใคร แต่ตอนนั้นผมมองไม่ชัดเพราะ หยดนํ้าจากนํ้าฝนมันกระจายอยู่เต็มกระจก  ผมไม่รู้ว่าใคร ผมจึงไม่กล้าขึ้นรถไป ผมก็ยืนอยู่อย่างนั้น สักพักประตูรถฝั่งคนขับก็เปิดออก พร้อมกับมีผู้ชายรูบร่างสูงใหญ่ แต่งชุดนักศึกษาที่เดียวกับผม ก้าวออกมาจากรถแล้วกางร่ม  ผู้ชายคนนั้นถือร่มเดินอ้อมรถมาที่ผม แล้วก็เรียกให้ผมขึ้นรถ พร้อมกับถือร่มมาใกล้ผม ผมหันไปมองหน้าผู้ชายคนนั้น พร้อมกับที่เขาก็เอามือมาจับแขนผมดึงให้เดินตามเขาไปที่รถ ผมก็ก้าวขาตามไป  ก็เห็นเขาปล่อยมือที่จับแขนผมออก เอื้อมไปเปิดประตูรถให้เปิดออก แล้วก็เอามือข้างนั้นมาจับแขนผมอีกครั้งดึงให้ขึ้นไปในรถ ผมเข้าไปในรถ ผู้ชายคนนั้นก็ปิดประตูแล้วเดินอ้อมรถกลับมาขึ้นรถด้านคนขับ  เมื่อเขาเข้ามาแล้ว ก็ออกรถ ผมก็มองหน้าเขาด้วยความรู้สึกตกใจ กับอีกความรู้สึกหนึ่ง ใจสั่น กับผู้ชายคนนั้น ...." ไอพี่เจส... "...................
บทที่ 18
            ผมยังคงนั่งมองไอพี่เจส  ผมทำอะไรไม่ถูก  ที่รู้เวลานี้ถ้าเป็นไปได้ ผมไม่อยากอยู่ตรงนี้เลย เพราะผมไม่อยากให้พี่เจส เห็นผมในสภาพที่เหมือน ลูกหมาตกนํ้า  ผมเปียกไปทั้งตัว ทั้งจากนํ้าฝน และกับนํ้าเลอะๆเหม็นๆที่กระเด็นมาโดนผม  ...
            ผมไม่กล้าพูดอะไรออกไป ที่จริงมันพูดไม่ออก ต่างหาก  คนข้างๆผม คนๆนี้อยากเจอมาทั้งวัน  ก็ไม่เจอ ไอ้เวลาที่ไม่เคยคิดดันมาให้เจอก็แปลกดี  พระเจ้าชอบกลั่นแกล้งจัง...ผมหันไปมองพี่เจสอีกครั้ง พี่เจสไม่พูดอะไรสักคำ  ตามองเพ่งตรงไปข้างหน้า  ฝนข้างนอกก็ตกหนักมากกว่าเดิมอีก  ทำให้อากาศภายในรถ เริ่มเย็นจัด จนผมรู้สึกหนาว  ต่างคนต่างนิ่งเงียบ ไม่มีใครพูดจากัน จนผมเองที่เป็นฝ่ายพูดเอ่ยออกมาก่อน
            " พี่คับ  มะนาวขอบคุณมากนะคับ   ที่พี่ช่วยมะนาว "  ผมพูด
            " ................... "  เงียบ พี่เจสไม่ตอบ  แต่หันหน้ามามองผม  หน้าตาบึ้งตึง
            " พี่...โก..โกรธ..อะ..อะไร..ผมเหรอคับ .... "  ผมทำใจกล้า ถามพี่เจสออกไป ทั้งที่ตอนนั้นกลัวมาก ก็ผมเห็นหน้าของพี่เจสวันนี้ แล้วผมก็นึกไปถึงวันนั้น ที่พี่เจส ต่อยผม  พี่เจสคนนี้ สามารถทำได้ทุกอย่าง
            " ................... "  พี่เจสหันมามองผมอีก  ปากขยับเหมือนว่าจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ก็ไม่ยอมพูด  ผมมองพี่อยู่  ก็หันกลับมา ผมไม่กล้าพูดอะไรแล้ว กลัวโดนพี่เจสต่อยอีก
            " ทำไมเพิ่งมากลับบ้านตอนนี้ ไปทำอะไรมา "  อยู่ๆพี่เจสก็พูดออกมา  ผมหันกลับไปมอง ที่หน้าของพี่เจส อีกครั้ง แล้วผมก็สังเกตุหน้าของพี่เจส คลายความโกรธลง เปลี่ยนเป็นสีหน้าอ่อยโยนขึ้น
            " คือมะนาว ไปอ่านหนังสือในห้องสมุด จนเพลินลืมเวลา มารู้อีกทีก็ป่านนี้แล้วคับ "  ผมบอกออกไป
            " อ้าว แล้วไอ้ก้องล่ะ เห็นไปรับ ไปส่งกันทุกวันนี่  แล้ววันนี้มันไปไหนล่ะ ทำไมมันปล่อยให้กลับเองคนเดียว "  พี่เจสพูดกับผม จากความที่อ่อนโยนสักครู่ กลายมาเป็นพูดจาประชดผม  แต่ผมก็ยังมีความรู้สึกดีที่ยังรู้ว่า พี่เจสรู้ว่าผมไปหรือกลับกับใคร
            " พอดีวันนี้มะนาวรู้สึกเบื่ออ่ะคับ  เลยมาอ่านหนังสือคนเดียว "  ผมก็บอกพี่เจส ไปแบบนี้  แต่คำพูดที่พี่เจส พูดออกมาทำให้ผมต้องหันหน้าไปมองพี่เจส  ด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก
            " เบื่ออะไรครับ  หรือว่าตามหาพี่ไม่เจอ "  พี่เจสพูดจบ ก็อมยิ้ม เจ้าเล่ห์ ยังงัยไม่รู้  เปลี่ยนสีหน้าเร็วพอๆกับเปลี่ยนผู้หญิงแน่ะ  ผมตามแทบไม่ทัน  ผมพูดไม่ออกค้าบ แล้วผมจะตอบยังงัยดีเนี่ย
            " คือ...เอ่อ........... "  ผมคิดจนไม่รู้ว่าจะพูดยังงัยดี ตอนนี้หน้าผมแดงไปหมดแล้ว  แค่คำพูดเดียวยังงี้ก็แสดงว่า ที่ผมตามหาพี่เจสนี่พี่เจสก็เห็น  แล้วแอบตามดูผมน่ะสิ หมายความว่างัย
            " พี่รู้ได้ยังงัยคับว่า มะนาวตามหาพี่ ... "  ผมถามเพราะความสงสัย แต่คำตอบครั้งนี้เล่นเอาผมตอบไม่ได้ พูดไม่ออกเลยคับ
            " ก็พี่รู้ก็แล้วกัน พี่เห็นนี่ บอกแยกกับเพื่อนว่าจะไปธุระ แล้วก็เดินตามหาใครก็ไม่รู้   ส่วนไอ้ก้อง มือถือก็มีทำไมไม่โทรตามมันล่ะ ถ้าอยากจะเจอมัน " พี่เจส เว้นจังหวะพูดแป๊บนึง
            " หรือว่าน้องมะนาวชอบพี่เหรอคับ ... "  พูดจบพี่เจสก็หันมามองหน้าผม  ผมเห็นสายตานั้นเต็มตา ตอนแรกที่พี่เจสพูด ผมแค่คิดว่าพี่เจสคงคิดแกล้งผม  แต่รู้สึกว่ามันจะไม่ได้แค่แกล้งแล้วคับ  ผมหันหน้ากลับแทบไม่ทัน ผมหันหน้าไปทางกระจกรถฝั่งผม เพื่อซ่อนความอายไว้
            " ว่าไงครับ "  พี่เจสถามผมอีก  แล้วจังหวะนั้น รถคันหน้าก็เคลื่อนตัวออกไป  พี่เจสเลยต้องหันเหความสนใจไปที่การขับรถ  แล้วหลังจากที่รถติดมาก พอรถออกตัวได้  การจราจรก็ดีขึ้นรถแล่นไปได้เรื่อยๆ  ช่วงนั้นพี่เจสก็เงียบไป ผมคิดว่า พี่คงจะลืมไปที่ถามผมเมื่อสักครู่ก่อน  แต่ผมคิดผิด
            " มะนาวยังไม่ได้ตอบพี่เลยนะครับ ว่าชอบพี่เหรอครับ "  ทีนี้พี่เจสถามไปก็ยิ้มไป  ผมคิดว่าจะตอบยังงัยดี
            " แล้วพี่อ่ะคับ  พี่รู้ได้งัยว่ามะนาวไปไหนทำอะไร พี่แอบตามมะนาวมานี่ เพราะอะไรอ่ะ  หรือพี่ก็ชอบมะนาวเหมือนกัน "  ผมถามพี่เจสบ้าง เยี่ยมมาก ไอ้มะนาวที่คิดย้อนถามพี่เจสไปแบบนั้น ก็จะดูว่าถ้าเวลาเจอคำถามกับตัวเองแล้ว พี่เจสจะตอบยังงัย
            " ค้าบ พี่ชอบมะนาว "  คำตอบสั้นๆคับ ผมหันหน้าควับมามองหน้าพี่เจสทันทีทันใด  เพราะตกใจคำตอบที่พี่เจสมีให้  พูดเล่นละมั้ง ก็ผมถามจบคำ พี่เจสตอบอย่างทันทีเลยอ่ะคับ ทั้งที่ตายังคงจ้องไปบนถนนข้างหน้า
            " พี่ชอบ มะนาวจริงๆนะครับ .... "  พี่เจสยืนยันคำตอบเดิม โดยที่ผมยังไม่ได้ถามซํ้าใหม่เลยด้วยซํ้า
            " แล้วมะนาวล่ะคับ ชอบพี่หรือเปล่า ยังไม่ได้ตอบคำถามพี่เลย " พี่เจสหันมาถามผมบ้าง  ผมยังไม่ทันได้ตอบพี่เจสก็หันหน้ากลับไปมองถนน แล้วอยู่ๆก็เลี้ยวรถไปอีกช่องทางหนึงซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าพี่เจสจะขับรถไปไหน ทางที่ผมไม่เคยมาเลยผมหันกลับไปมองหน้าพี่เจส แล้วถาม

mmmnn

ขอบคุณค๊าบบบบ

imseng

ขอบคุณนะคับ

aRmkung

ขอบคุณครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ {:sm-38:}

GBOMK

ขอบคุนคับ

imanaji

ขอบคุณมากๆๆครับ

davil008za

ขอบคุณมากๆเลยครับ

Mikkiny

ชอบบบบบบบบบ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

nattan010

ขอบคุณค๊าบบบบ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

kamaji

ขอบคุนคราบ

ton521

ขอบคุนครับ

cokebundit

ขอบคุณค๊าบบบบ

fffn

ขอบคุนมากคับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟผม

thawatchai_01

ขอบคุนค้าบบบ            

freezz

ขอบคุณคร้าบบ