++ " กว่าจะรักกันได้ของไอ้มะนาว "++ # 9

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
            แล้วพี่เจสก็ให้ผมไปอาบนํ้า  โดยที่พี่เจสหาเสื้อผ้าตัวที่เล็กที่สุดที่มีมาให้ผมใส่มันก็ยังหลวมมากอยู่ดี  แต่ผมก็ต้องใส่มาเพราะชุดของผมมันเลอะมาก หลังจากที่เราจัดการทุกอย่างเรียบร้อย  ผมก็ให้พี่เจสส่งผมกลับมาที่บ้านของผมก่อน เพื่อจะเปลี่ยนเสื้อผ้า
            พอมาถึงที่บ้านของผมก็เห็นรถของไอ้พี่มะยมจอดอยู่  ผมดีใจมากแล้วก็นึกขึ้นได้ว่าผมลืมโทรหาปู่กะย่าเลยคับ  แต่ไม่เป็นไรเดี๋ยวค่อยโทรหาทีหลัง...ทุกทีแหละไอ้มะนาว แล้วก็ลืม...
พอรถจอด ผมก็รีบวิ่งเข้าไปในบ้านเลย  ผมดีใจมากที่ไอพี่มะยมมานกลับมาบ้าน  ผมไม่ค่อยที่จะห่างกับพี่มะยมมากสักเท่าไหร่  ผมเข้าไปในบ้านก็เจอพี่มะยมนั่งอยู่ที่โต๊ะรับแขก  ผมเห็นก็ตรงเข้าไปกอดพี่มะยมเลยคับ
            " พี่มะยมค้าบ...มะนาวคิดถึงพี่จังเลยค้าบ...แล้วพี่มะยมคิดถึงมะนาวอ่ะป่าวค้าบ.... "  ผมพูดเสียงอ้อน เหมือนทุกครั้งที่ผมมักจะคุยกับพี่มะยมเสมอ
            " อืม... ครับ ...พี่มะยมก็คิดถึงน้องมากเหมือนกัน...ก็เราไม่ค่อยจะห่างกันไปไหนนานๆนี่... "  พี่มะยมพูดกับผม
            " สวัสดีครับ...พี่มะยม... "  เสียงพี่เจสพูดทักทายกับพี่มะยม  ผมหันไปมองลืมซะสนิทเลยคับว่ามากับพี่เจส
            " เอ้อ...ดี...มึงใช่มั้ยที่บอกว่าเป็นคนที่ดูแลไอ้มะนาวมัน... "  พี่มะยมพูดกับพี่เจสเสียงดุๆ
            " ครับ...ใช่ครับ ..."  พี่เจสตอบพี่มะยมออกไป ผมหันมามองคนนั้นคนนี้ แล้วคิดว่าสองคนนี่รู้จักกันตอนไหน
            " ชื่ออะไรซิมึงน่ะ... "  พี่มะยมถามต่อ
            " ผมชื่อ  เจส ครับ... "  พี่เจสตอบ
            " อืม...มึงกล้าดีนี่หว่าที่มึงพูดกับกูตรงๆว่ามึงชอบน้องกู...ดีดี...กูชอบคนพูดตรงๆ... "  พี่มะยมพูดกับพี่เจส... ความสงสัยที่อยากรู้เมื่อสักครู่มันยิ่งมีมากกว่าเดิมอีก ผมทำหน้าสงสัย  
            " แล้วน้องมะนาว...ชอบมันหรือปล่าว... "  อยู่ๆพี่มะยมก็หันมาถามผม  
            " ......................... "  ผมไม่ตอบหรอกคับ ก็งงอ่ะคับ และอีกอย่างก็ตัวผมยังไม่รู้ตัวเองเลย ถ้าพี่มะยมถามผมก่อนหน้านี้ ผมจะตอบโดยไม่ลังเลสักนิด  แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว  อีกอย่างทำไมอยู่ๆพี่ถึงถามผมแบบนี้
            " เอ้า ว่างัยเรานี่...ตกลงว่าน้องชอบมันหรือเปล่า... "  พี่มะยมมันหันมาถามผมอีก  เมื่อเห็นว่าผมเงียบไปนาน
            " แล้วพี่มาถามมะนาวอย่างนี้ทำไมอ่ะคับ..."  ผมถาม แล้วพี่มะยมรู้ได้งัยว่าผมเป็นอย่างนี้
            " เออน่า ตอบมา  ไม่ต้องกลัวหรอก...พี่รู้มานานแล้วว่าน้องเป็นยังงัย.."  พี่มะยมพูด ผมหันไปมองพี่เค้าอย่างชั่งใจ  ว่าพี่มะยมไม่ได้แกล้งผมอย่างที่เคยทำ  แล้วผมก้ตัดสินใจตอบ
            " มะนาว...ก็ยังไม่รู้เลยคับพี่...ขอเวลาที่จะให้ตัวเองคิดก่อน...ว่าแต่พี่มะยม ไปคุยกับพี่เจสตอนไหนอ่ะคับ ... "  ผมถามพี่มะยมบ้าง แต่ตาก็มองพี่เจส เห็นพี่เจสก็มองมา แบบว่าก็สงสัยผมเหมือนกัน
            " ก็ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว พี่โทรไปหามะนาว แต่ไอ้เจสมันมารับโทรศัพท์แทนมะนาว มันบอกว่ามะนาวป่วย แล้วมันก็พูดกับพี่อย่างนี้... "  พี่มะยมเล่าให้ผมฟัง  ผมก็เลยเข้าใจแล้วว่าทำไมพี่เจสถึงรู้  แล้วผมก็ตกใจอีกครั้งที่ผมนึกขึ้นได้ถึงเรื่องบางอย่าง...แต่ผมยังไม่ถามพี่มะยมตอนนี้หรอก
            " พี่ค้าบ ให้มะนาวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะค้าบ  "  ผมบอกพี่มะยม พี่ก็พยักหน้าให้ผม ผมก็ลุกขึ้นแล้วก็หันมามองพี่เจส
            " พี่คุยกับพี่มะยม ไปก่อนนะ... "  ผมพูดจบ พี่เจสก็พยักหน้าให้  แล้วผมก็เดินออกไปที่ห้องผม  ผมไม่ห่วงพี่เจสแล้ว ก็กล้าคุยกับพี่มะยมขนาดนี้  ผมก็ว่าไม่ต้องเป็นห่วงพี่เค้าแล้วแหละ   
            ขณะที่ผมกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าก็ได้ยินเสียงรถของพี่เจสขับออกไป  ผมวิ่งไปมองที่หน้าต่างก็เห็นว่า
เป็นรถของพี่เจสจริงๆด้วย  ก็รู้สึกโมโหพี่มะยมทันที  พี่มันคงไปพูดอะไรที่แรงๆกับพี่เจสสักอย่าง พี่เจสก็เลยกลับออกไปโดยที่ไม่ได้บอกผมก่อน  ผมเลยรีบแต่งตัวให้เสร็จเร็วๆ แล้วก็รีบลงมาข้างล่าง เห็นพี่มะยมนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่  
            " พี่มะยมไปว่าอะไรพี่เจสอ่ะคับพี่เค้าจึงรีบกลับไปก่อนอ่ะ... "  ผมถามด้วยเสียงที่ทั้งโมโห และก็อยากรู้
            " ก็เปล่า แค่บอกว่าเดี๋ยววันนี้พี่จะไปส่งมะนาวเอง ให้กลับไปก่อน..พี่มีเรื่องจะคุยกับน้องน่ะ... "  พี่มะยมบอกให้ผมรู้ ว่าไม่มีอะไร  ผมก็โล่งอกที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ก็รู้สึกแปลกๆเหมือนกัน  
            " พี่ค้าบ...พี่ไปหาปู่กะย่าเจอพี่ปะแป้งอ่ะป่าวคับ... "  ผมถามพี่มะยมเมื่อนึกขึ้นได้
            " ก็เจอนะ  มันเปลี่ยนไปเยอะเลย จนพี่ยังจำไม่ได้ ก็ตั้งหลายปีนี่นะที่ไม่ได้เจอกัน .. "  พี่มะยมก็บอกให้ผมฟัง
            " แล้วพี่ปะแป้งเป็นงัยบ้างคับพี่... "  ผมถามต่อด้วยความอยากรู้
            " ก็...มันตัวสูงขึ้นมาก ก็พอๆกับพี่นี่แหละ สูงกว่าพี่หน่อยนึงด้วยซํ้า ผิวสีแบบเรียกอะไรล่ะ ที่สาวๆกำลังชอบน่ะ...เออผิวสีแทน แล้วหน้ามันหล่อมากเลยว่ะ..พี่เองยังแอบอิจฉามันเลยมันหล่อจิงๆนะ  อย่างนี้สงสัยสาวๆคงติดกันตรึม... "  พูดไปก็หันมามองผมด้วยว่าผมรู้สึกยังงัย
            " แล้วเป็นยังงัยอีกอ่ะคับ... "  ผมรีบถามเพราะผมอยากรู้เต็มที่  แต่ใจก็เริ่มเสียแล้วเหมือนกัน
            " ก็ไม่มีอะไรมาก พี่คุยกับมันแป๊บเดียวก็เลยรู้ว่ามันก็มาเรียนที่กรุงเทพฯนี่เหมือนกัน มันเรียนเก่งมันสอบติดอะไรจำไม่ได้แล้ว...อันดับสูงๆของประเทศเลยนะ... "  พี่มะยมบอกผม แล้วก็มองผมอีก
            " อะไรอีกอ่ะ... "  ผมอยากรู้เรื่องพี่ปะแป้งอีก แต่พี่มะยมก็ทำวางฟอร์ม พูดไปเรื่อยๆ จำได้บ้างไม่ได้บ้าง ให้ผมรู้สึกขัดใจ
            " แล้วมันก็คุยนั่นคุยนี่สักพักมันก็ขอตัวกลับก่อน  แต่ก่อนไปมันก็ฝากบอก กราบสวัสดีพ่อกะแม่ด้วยแล้วมันก็...ฝากบอก... "  
พี่มะยมพูดจบแค่นั้นก็หยุดพูด แล้วมองหน้าผมยิ้มๆ  แต่ก็ไม่พูดอะไร แล้วก็ทำทีว่าจะลุกไปแล้วไม่คุยต่อแล้ว  ผมเห็นอย่างนั้นก็หน้างอเลยคับ...
            " พี่มะยมยังพูดไม่จบเลยแล้วจะลุกไปไหนอ่ะคับ "  ผมคว้าข้อมือของพี่มะยมแล้วดึงไว้ให้นั่งลงมาก่อน
            " ก็ไม่มีอะไรแล้วนี่ แค่ฝากบอกพ่อกะแม่ว่าคิดถึง พ่อกะแม่ ...ก็แค่เนี้ยเอง ไม่มีอะไรแล้วนี่ "  พี่พูดจบก็มองหน้าผม  
            ตอนนั้นหน้าผมเสียเหมือนคนจะร้องไห้  ผมนํ้าตาคลอเลยคับ  ก็ผมเสียใจที่พี่ปะแป้ง ไม่พูดถึงผมสักคำ  พูดถึงแต่คนอื่น  สงสัยพี่ปะแป้งคงลืมน้องมะนาวคนนี้ไปแล้วแหละ  ผมคิดได้ยังงั้นนํ้าตาก็ไหลลงมาเลยคับ  ก็เห็นพี่มะยมมองมาแล้วยิ้มๆ  ไอ้พี่บ้าเห็นน้องร้องไห้แล้วยังมายิ้มให้อีกเหรอ  พี่มะยมมันบ้าจิงๆ  ผมทั้งร้องไห้ทั้งสะอื้น  ทีนี้พอพี่มะยมมันเห็น ก็เอานิ้วมาเช็ดนํ้าตาให้ผม แล้วบอกให้ผมหยุดร้องไห้ได้แล้ว
            " เงียบนะ คนดี คนขี้แง  พี่แค่แกล้งน้องเอง ... "  พี่มะยมพูดกับผม  ผมก็หันไปมองหน้าพี่ เห็นพี่ยิ้มก็เลยหยุดร้อง
                            "มะนาวคิดว่าพี่ปะแป้งของมะนาวจะลืมมะนาวไปได้เหรอ...พี่ปะแป้งนะมันเอาแต่ถามถึงน้องอยู่นั่นแหละว่าเป็นยังงัยบ้าง มันอยากรู้ไปหมดเลยอะไรที่เกี่ยวกับน้องน่ะ  แต่พี่ก็บอกมันมั่งไม่บอกมั่ง ...แล้วตอนมันจะกลับมันก็ฝากพี่ให้บอกมะนาว
ด้วยว่า... "   ผมมองจ้องหน้าพี่มะยมทันทีด้วยความอยากรู้
            " พี่ปะแป้งคิดถึงน้องมะนาวอยู่ตลอดไม่เคยลืมน้องเลย ... " อีพี่มะยมพูดคาไว้แค่นั้นแล้วก็มองหน้าของผมว่าผมรู้สึกอย่างไรกันแน่  ตอนนั้นที่ผมรู้ว่าพี่ปะแป้ง ถามพี่มะยมเกี่ยวกับผม ผมก็รู้สึกดีมีความสุขที่พี่ปะแป้งอยากรู้เรื่องของผม  แล้วพอพี่มะยมบอกว่าพี่ปะแป้งคิดถึงและไม่เคยลืมผมเลย  ผมรู้สึกว่าผมอยากเจอพี่ปะแป้งมากมาย  ผมคิดว่าถ้าผมได้พบพี่ปะแป้งอีกครั้ง ผมจะเข้าไปกอดให้หายคิดถึงเลย
            " และ มันยังบอกอีกว่า  มันยังจำคำสัญญาที่มีให้กับน้องเหมือนเดิมและก็ยังรักน้องมะนาวมากเหมือนเดิม ... "  พี่มะยมพูดจบ ก็เอามือมาลูบหัวผม เพราะตอนนั้นผมร้องไห้ออกมาเพราะคำพูดนั้นที่พี่ปะแป้งฝากพี่มะยมมาบอกผม...คำสัญญา...
            " ไม่เป็นไรนะ มะนาว ... "  พี่มะยมพูดไปก็เอามือลูบหัวเพื่อปลอบผม  ตอนนั้นผมไม่สนใจแล้วว่าพี่มะยมจะรู้มั้ยว่าผมชอบผู้ชายด้วยกัน แต่ถึงแม้ว่ารู้ พี่ก็ต้องเข้าใจ เพราะพี่มะยมมันไม่ว่าอะไรผมสักคำ  ผมมองหน้าพี่มะยมแล้วก็พูด
            " ผมคิดถึงพี่ปะแป้งค้าบ ... "
บทที่ 22
            ผมมาที่มหาวิทยาลัย' โดยที่ในหัวของผม มีเรื่องสับสนเต็มไปหมด  แต่ตอนนี้ผมอยากเจอพี่ก้อง  เมื่อเช้า หลังจากที่คุยกับพี่มะยมเสร็จ  พี่มะยมก็ขับรถมาส่ง ระหว่างทาง ผมกดโทรศัพท์หาพี่ก้อง ตอนแรกติดแต่ไม่มีคนรับสาย  ผมก็ลองกดไปใหม่ ก็เหมือนเดิม
ผมพยายามอีกครั้ง ปรากฎว่าถูกปิดเครื่อง  ผมงงว่าเกิดอะไรขึ้น  ปกติพี่ก้องไม่ใช่คนนิสัยแบบนี้  หรือพี่ก้องโกรธอะไรผม  พอผมลงมาจากรถ ลาพี่มะยมเสร็จ ผมก็ลองโทรอีกครั้ง มันก็ยังปิดเครื่องอีก  เป็นบ้าอะไรอีกเนี่ย  โกรธอะไรทำไมไม่บอก  
            ผมเดินตามหาที่ที่พี่ก้องชอบมาก็ไม่เจอ  จนเกือบเย็นแล้วผมก็ต้องเข้าเรียนวิชาสุดท้าย ผมเรียนไม่ค่อยรู้เรื่องเลยวิชานั้น ไอ้เป้งมันสังเกตุเห็น  พอหมดเวลาผมก็เตรียมลุกออกไปเพื่อจะไปตามหาพี่ก้อง  ไอ้เป้งมันเข้ามาคว้าข้อมือของผมเอาไว้
            " มะนาว มึงเป็นไรวะ  กูเห็นมึงเหม่อๆยังงัยพิกล ไม่เหมือนปกติเลยว่ะ "  ไอ้เป้งมันถามผม  
            " ก็กูไม่สบายใจเรื่อง...พี่ก้อง  กูรู้สึกเหมือนว่าพี่ก้องเค้าโกรธอะไรกูสักอย่าง ... "  ผมบอกไอ้เป้งไปตามที่ผมคิด
            " มึงคิดไปเองหรือเปล่าวะ  มันอาจไม่เป็นอย่างที่มึงคิดก็ได้ " ไอ้เป้งบอกผม
            " แต่   กูโทรไปหาพี่เค้าหลายครั้งแล้ว  แต่พี่ก้องไม่ยอมรับสายกูอ่ะ "  ผมพูดให้มันฟัง
            " มึงลองโทรอีกทีสิวะ "  ไอ้เป้งบอกผม  ผมจึงลองกดหมายเลขไปหาพี่ก้องอีก
            " ตื๊ด...ตื๊ด............ "  แล้วก็เหมือนเดิม  
            " พี่ก้องเค้าต้องโกรธกูแน่ๆเลย   เค้าตัดสายของกูทิ้งอ่ะ ...ไอ้เป้ง "  ผมพูดแล้ว นํ้าตาเจ้ากรรมมันก็ไหลออกมา  ไอ้เป็งมันหันไปมองรอบๆแล้วมันก็เดินเข้ามาแล้วยกมือขึ้นเช็ดนํ้าตาให้ผม
            " มึงอย่าร้องไห้ตรงนี้สิ เดี๋ยวมีใครมาเห็นมึงนะ "  มันพูดเตือน
            " อือ...กูรู้...แต่มันไหลออกมาเองนี่หว่า "  ผมบอกมัน
            " งั้นมึงตามกูมานี่ "  ไอ่เป้งมันพูดพร้อมกับ จูงมือผมมานั่งที่เก้าอี้ว่าง แล้วมันก็เอาโทรศัพท์ของมันขึ้นมา
            " เบอร์พี่ก้อง...เบอร์อะไร...บอกกูมา... "  มันบอกผมให้บอกมัน ผมก็ดูเบอร์แล้วก็บอกมันไป   พอมันได้เบอร์ มันก็กดโทรส่งออกไป
            " ตื๊ด...ตื๊ด... "
            " สวัสดีครับ... "  เสียงพี่ก้องรับโทรศัพท์
            " ครับ  สวัสดีครับ...ใช่พี่ก้องหรือเปล่าครับ  ไอ้เป้งมันพูดไป ก็ถามไป
            " ใช่ครับ...ผมก้องครับ...ใครพูดสายอยู่ครับ... "  พี่ก้องถามกลับมา
            " ครับ...รอสักครู่นะครับ... "  ไอ้เป้งพูดจบ  มันก็ส่งโทรศัพท์มาให้ผม  พอผมรับมาผมก็ยกโทรศัพท์ขึ้นฟังเสียงว่าพี่ก้องจะพูดยังไง  แล้วก็เงียบกันไปสักพัก
            " ครับ...ถือสายอยู่รึเปล่าครับ... "  พี่ก้องเป็นฝ่ายที่พูดขึ้นก่อน
            " พี่ก้องค้าบ...พี่ก้องอยู่ไหนค้าบ... "  ผมพูดกับพี่ก้องด้วยเสียงเครือ
            " ............................ "  พี่ก้องไม่พูดกับผม
            " พี่ก้องค้าบ...ทำไมพี่ก้องไม่พูดกับมะนาวเล่าค้าบ...ฮือ...ฮือ.... "  ผมพูดไปก็ร้องไห้ไป  ผมหยุดไม่ได้แล้ว  ผมกลัวพี่ก้องโกรธ  นี่คือนิสัยข้อนึงของผม  คือผมกลัวที่สุดว่าจะมีใครมาเกลียดผม  ผมไม่ชอบแต่มันเป็นของมันเอง  ผมมันคนอารมณ์อ่อนไหวง่ายครับ
            " พี่ก้องค้าบ...มะนาวไม่รู้ว่าพี่ก้องโกรธอะไรมะนาวอ่ะค้าบ...พี่ก้องบอกมะนาวสิว่ามีอะไร...ฮือ..ฮือ..."  ผมพูด
            "  อย่าทำอย่างนี้กับมะนาวนะ...ฮือ...ฮือ... "  ผมพูดกับพี่ก้องไปก็ร้องไห้ไป  ก็ผมไม่รู้จริงๆว่ามันเป็นเพราะอะไร  ถ้ารู้ผมก็จะไม่ทำ
            " โอ๋...น้องมะนาว...อย่าร้องไห้นะครับ...พี่ก้องไม่โกรธน้องมะนาวแล้วครับ...ตอนนี้มะนาวอยู่ตรงไหนครับ... "  พี่ก้องถามผม  แล้วผมก็บอก  พี่ก้องได้ยินเสียงผมร้องไห้ก็เลยใจอ่อนแน่ๆเลย
            " อยู่ห้อง...XXX..ตีก..XXX..ค้าบ..ฮึก...ฮึก... "  ผมบอกพร้อมกับเสียงสะอื้น
            " รอพี่อยู่ที่นั่นนะ อย่าไปไหนนะครับ...เดี๋ยวพี่จะไปหา "  พี่ก้องพูดจบก็ตัดสายทิ้ง  ผมก็ส่งโทรศัพท์คืน ไอ้เป้งมัน  มันรับโทรศัพท์ไป แล้วมันก็เอานิ้วมาเช็ดนํ้าตาให้ผม มันดีจิงๆครับ แต่ผมก็ยังคงสะอื้นอยู่
            " พี่ก้องพูดอะไรกับมึงล่ะ  ถึงได้หยุดร้องไห้ได้อย่างนี้น่ะ... "  ไอ้เป้งมันมองผมยังไงไม่รู้  ผมอธิบายไม่ถูก
            " พี่ก้องก็ไม่ได้พูดอะไรมาก  แค่ถามกูว่าอยู่ที่ไหน เดี๋ยวพี่ก้องเค้าจะมาหากู... "  ผมพูดจบก็พอจะยิ้มออกมาได้บ้าง
            ผมกับไอ้เป้งก็คุยกันหลายเรื่อง  มันถามผมเรื่องต่างๆ ว่าผมเป็นอย่างไรบ้าง  มันบอกว่าตอนนี้มันไม่ได้ตามผมแล้ว  ก็เลยไม่รู้
ว่าตอนนี้ผมเป็นยังไง แต่มันก็ยังเป็นห่วงผมมากเหมือนเดิม  ผมก็เล่าเรื่องราวต่างๆให้มันฟัง ไอ้เป้งมันก็เป็นผู้ฟังที่ดี  
            มันฟังผมเล่าโดยที่มันก็ยังคงมองหน้าผมด้วยความรัก อย่างที่มันเคยทำตลอดมาเสมอ  ผมเองก็กล้าเล่าเรื่องทุกอย่างที่ผมรู้สึก
ให้มันฟังได้ทุกเรื่อง  มันคงอาจเป็นเพราะว่า  ผมรู้ว่ามันคิดยังไงกับผม  ผมจึงไม่กลัวอะไรในการที่จะเล่าอะไรให้มันฟัง  แล้วอยู่ดีดีมันก็ดันถามคำถามที่ผมก็ยังไม่รู้เลยว่าจะตอบมันยังไงดี
            " มะนาวมึงชอบใครกันแน่ ..กูอยากรู้..คิดให้ดีนะ... "  มันถามผมอย่างนี้
            " ........... กูก็ยังไม่รู้ตัวกูเลยว่าท้ายที่สุดกูชอบใครกันแน่... "  ผมก็ตอบไม่ถูกเหมือนกัน
            " ยังไงมึงต้องรีบคิดให้ดีดีนะโว้ย...มึงต้องรู้ตัวเองให้ได้ว่ามึงชอบใครกันแน่ กูเตือนมึงนะ เพราะกูไม่อยากให้ใครเจ็บ ถ้ามึงตัดสินใจไม่ได้คนที่จะเจ็บมันจะเป็นมึงเอง  และกูผ่านมันมาแล้ว และก็เข้าใจมึง ถ้ามีอะไรที่มึงแก้ไม่ได้ มึงก็บอกกูนะ กูอยู่กับมึงเสมอ...กูรักมึงนะ ไอ้มะนาว  "  ไอ้ก้องมันเตือนผม และก็หันมามองผม  แล้วมันก็ปลอบตัวเองด้วย
            สักพักพี่ก้องก็มาถึง  ไอ้เป้งมันก็บอกผมให้คุยกับพี่ก้องดีดี  ให้คิดดีดี  แล้วมันก็ขอตัวออกไปข้างนอกก่อน  มันยังกระซิบบอกผมว่าถ้ามีอะไรที่แก้ไม่ได้ก็ให้ผมโทรหามัน แล้วมันก็เดินออกไป  กูขอบใจมึงมากเลยว่ะไอ้เป้ง  แล้วผมก็หันไปมองพี่ก้อง
            " พี่ก้องค้าบ... "  ผมมองหน้าพี่ก้อง ก็เห็นพี่ก้องมองมาทางผมด้วยสีหน้าเป็นห่วง  ผมก็ร้องไห้ออกมาอีก  แล้วผมก็ตัดสินใจ  เดินเข้าไปหาพี่ก้องแล้ว ผมก็โอบมือไปกอดรอบเอว ของพี่ก้อง แล้วก็ซุกหน้าไปที่อกอุ่นๆ ที่กว้างแข็งแรง ที่ๆผมเคยนอนซุกหลับ  พี่ก้องตัวแข็งไปพักนึง เพราะคงจะรู้สึกแปลกใจที่ผมเข้าไปกอด  เพราะผมไม่เคยเป็นฝ่ายที่จะทำอย่างนี้ก่อนเลยสักครั้งเดียว มีแต่พี่ก้องที่เป็นฝ่ายกอดผมก่อนทุกครั้ง
            " ทำไมพี่ก้องถึงทำอย่างนี้กับมะนาวคับ...ฮือ..ฮือ...มะนาวทำอะไรผิดก็บอกมะนาวสิครับ..."  ผมบอกพี่ก้อง
            " มะนาวไม่รู้เรื่องอะไรเลยสักอย่างเดียว... "  ผมพูดไปก็ร้องไห้กับอกแข็งแรงนั้น
            " พี่ก้องขอโทษนะครับ...น้องมะนาวยกโทษให้พี่ด้วยนะ  พี่โมโหน่ะครับ... "  พี่ก้องบอกผม
            " พี่ก้องโมโหมะนาวเรื่องอะไรอ่ะครับ... "  ผมถามพี่ก้องด้วยความสงสัย  พร้อมกับยังซุกหน้าอยู่ที่เดิม  แถมยังกอดพี่ก้องแน่นมากกว่าเดิมอีกด้วย  พี่ก้องก้มหน้าลงมามอง แต่ผมไม่สนหรอกครับ ...ก็มันชอบอ่ะ...ชอบครับชอบ...
            " ก็เมื่อวานที่พี่บอกว่ากลางคืนพี่จะโทรศัพท์ไปหา  แล้วเมื่อคืนพี่ก็เลยโทรศัพท์เข้าเครื่องมะนาว เพื่อจะได้คุย  แต่คนที่รับกับเป็น ไอ้เจส มันบอกว่าตอนนี้มะนาว...เอ้อ...นอนอยู่กับมัน  แล้วมันก็บอกพี่ว่า  มะนาวกับมันชอบกัน  ต่อไปพี่ไม่ต้องมายุ่งอะไรกับน้องมะนาวอีก... "  พูดจบพี่ก้องก็ดันผมออกจากหน้าอกของพี่  ผมมองด้วยความเสียดาย ก็มันรู้สึกดีมากจริงๆ  ตอนนั้นผมหยุดร้องไห้แล้ว
            " ตกลงมันเป็นยังไงกันแน่ครับ  พี่อยากรู้เรื่องราวจริงๆทั้งหมด... "  พี่ก้องพูดกับผมให้ผมบอกความจริงทั้งหมด  
            แล้วผมก็เล่าตั้งแต่ต้นที่ผมเข้าห้องสมุดและก็อยู่จนคํ่า...จนกระทั่งพี่เจสมารับ แล้วผมก็รู้สึกไม่สบายมาก  พี่เจสพาไปบ้าน ผมก็เป็นไข้แล้วก็นอนหลับไปที่บ้านพี่เจส  ตอนเช้าผมดีขึ้นก็เลยให้พี่เจสมาส่งที่บ้าน  แล้วพี่มะยมมันก็มาส่งมะนาวที่มหาวิทยาลัย' นี่แหละ   ตลอดเรื่องราวที่ผมเล่า พี่ก้องก็ตั้งใจฟังอย่างดี  แต่ผมก็ไม่ได้เล่าทุกเรื่องที่เกี่ยวกับพี่เจส  ผมไม่กล้าบอกครับ
            " แล้วที่มันบอกว่ามะนาวก็ชอบมันล่ะ จริงหรือเปล่า  บอกพี่มาตรงๆนะ  อย่าโกหกพี่เด็ดขาด  พี่ไม่อยากเจ็บอีกรอบ ... "  พี่ก้องถามผม
            " มะนาว...ก็ชอบพี่เจสครับ แต่ก็ยังไม่ได้มีอะไร ก็มะนาวไม่รู้ว่าจะไปเกลียดอะไรกับพี่เจสเค้านี่... "  ผมพูด แต่ก็ยังเฉไฉไปอีก  ผมก็ยังไม่กล้าบอกว่าผมชอบพี่เจสมาก  เพราะผมก็ชอบพี่ก้องมากๆเหมือนกัน  ทั้งๆที่ผมก็ไม่ได้คิดมาก่อน  คงจะเป็นเพราะอยู่ด้วยกันมามากก็เลยเป็นอะไรที่ผูกพันกัน
            " ตกลงพี่เข้าใจแล้วครับ  ดีกันนะ... "  พี่ก้องพูดจบก็ยกนิ้วก้อยขึ้นมาชู  แล้วผมก็ยกนิ้วก้อยของผมขึ้นไปเกี่ยว พี่ก้องก็ยิ้มให้ผม พร้อมกับก้มลงมาหอมแก้มผม  ทำเอาผมหน้าแดงเลยครับ
            " ไป..ออกไปกันเถอะ...เดี๋ยวพี่ไปส่งที่บ้านนะครับ "  พี่ก้องบอกผม  แล้วผมก็พยักหน้า  ดีใจที่เข้าใจกันได้สักที  
            ผมเดินกลับออกมากับพี่ก้อง  กำลังเดินไปที่ลานจอดรถ  พี่ก้องก็ถามผมว่าจะไปแวะที่ไหนดี  พี่ก้องจะพาผมไปกินข้าว  ผมก็คิดว่าจะไปที่ไหนดีนะ   แต่นึกไม่ออก ก็เลยให้พี่ก้องตัดสินใจ  พี่ก้องบอกว่าวันนี้อยากกินอาหารญี่ปุ่น แล้วถามผม  ผมก็ตกลง แล้วระหว่างทางที่จะไปลานจอกรถ ก็มีเสียงเรียกผม
            " น้องมะนาวครับ... "  ผมก็หันไปมองตามเสียงเรียก
บทที่ 23
            " พี่เจส... "  ผมพูดเสียงเบาๆ
            " น้องมะนาวจะกลับ แล้วหรือครับ... "  พี่เจสพูด
            " ครับ "  ผมตอบ  แล้วผมเลยมองไปที่ที่รถ ที่พี่เจสจอดรถอยู่  ก็เห็นสาวสวย คนหนึ่ง ยืนคอยอยู่
            " ไม่มีอะไร หรอกคับ  น้องคนนั้นเค้าขอติดรถไปด้วย  บ้านน้องเขาอยู่ใกล้ๆ บ้านพี่น่ะครับ... "  พี่เจสพูดกับผม  แล้วทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่ผม มองผมด้วย สายตาที่ผมบอกไปก็ไม่ถูกว่า  พี่เจสคิดยังไงกับผมกันแน่
            " ครับ ... "  ผมตอบพี่เจส  แค่นั้น
            ในใจของผมเจ็บปวด ก็เมื่อวานเพิ่งบอกว่าชอบผม แต่วันนี้กลับมีสาวสวยมาควงแทน  ผมคงเป็นคนที่โง่มากที่ไปบอกว่าชอบพี่เค้า  และที่พี่บอกว่าชอบผมมันก็แค่เรื่องสนุกเท่านั้น   แต่ก็ดีแล้วที่รู้ตัวตั้งแต่ทีแรก  ดีนะที่ผมโชคดีที่ไม่ได้มีอะไรไปกับพี่เจส  ผมก้มมองพื้น  แล้วก็เงยหน้าขึ้นไป หาพี่ก้อง กระตุกแขนพี่ก้อง ให้เดินไปกันได้แล้ว  ผมเห็นพี่ก้องมองผมด้วยสายตาเป็นห่วง  แต่ผมกับยิ้มไปให้พี่ก้อง  แล้วผมก็เดินออกไปที่รถ  โดยมีพี่ก้องรีบเดินตาม   ทิ้งให้พี่เจสมองผมเดินออกไปโดยที่ไม่พูดอะไรเลย ผมไม่ร้องไห้นะ เข้มแข็งจังไอ้มะนาว...
            พอขึ้นมาในรถ  พี่ก้องก็พูดกับผมซึ่งทำให้ผมยิ่งรู้สึกแย่ไปอีก  แต่ผมก็ไม่ร้องไห้นะ  สักนิดก็ไม่มี ทั้งๆที่ผมเห็นพี่เจสยังคงยืนมองผมอยู่ ซึ่งผมมองเห็นจากกระจกข้างรถ  ทำไมต้องยืนมองผมอย่างนั้นด้วย...
" น้องมะนาว เห็นผู้หญืง สวยๆคนนั้นหรือเปล่า ที่ยืนคอยไอ้เจสที่รถน่ะครับ "  พี่ก้องถามผม แล้วมาถามอะไรผมตอนนี้นะ ไอพี่ก้องบ้า
            " เห็นครับ ก็สวยดีนี่ครับ ... "  ผมตอบ
            " น้องมะนาวรู้มั้ยครับ...ว่าคนนี้คงจะเป็นแฟนมันจริงๆ ก็เห็นมันควงคนนี้มาตลอดในตอนหลังนี้... "  พี่ก้องพูดให้ผมฟัง เหมือนกับพี่ก้องโล่งใจยังไงไม่รู้

mmmnn

สนุกคับบบบบบ

imseng

ขอบคุณนะคับ

aRmkung

ขอบคุณครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ {:sm-16:}

GBOMK

ขอบคุนคับ

imanaji

ขอบคุณมากๆๆครับ

davil008za

ขอบคุณมากๆเลยครับ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

Mikkiny

ชอบบบบบบบบบบบบบบบบ

nattan010

ขอบคุณค๊าบบบบ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

kamaji

ขอบคุนคราบ

ton521

ขอบคุนครับ

cokebundit

ขอบคุณนะคับ

fffn

ขอบคุนมากคับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

thawatchai_01

ขอบคุนค้าบบบ            

freezz

ขอบคุณค้าบ อ่นจะติดแล้วเนี่น

llsjAr

ห่านี่