++ " กว่าจะรักกันได้ของไอ้มะนาว "++ # 11

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

" ตื๊ด...ตื๊ด... "  เสียงโทรศัพท์ของผมดัง ผมหยิบขึ้นมาดู มองหน้าพี่แล้วขอตัว แล้วกดรับเป็นเบอร์ที่ผมไม่รู้จัก
             " สวัสดีครับ..."  ผมกล่าวสวัสดี
             " ................"  เงียบ ไม่มีคนพูด
             " สวัสดีครับ..."  ผมพูดอีกครั้ง
             " ................ " เหมือนเดิม ไม่มีเสียงพูด แล้วสักพักสายก็ถูกกดตัดสัญญาน  ผมงงใครนะที่โทรเข้ามาแล้วไม่พูดกับผม
บทที่ 25
            " พี่ครับ...พี่ชื่ออะไรครับ..."  ผมถามพี่สุดหล่อ ขณะที่กำลังจะเดินเข้ามาข้างใน ร้านอาหารฟาสต์ฟู๊ดชื่อดัง
             " เดี๋ยวก่อน พี่ว่าเราสั่งอาหารให้เสร็จก่อนดีกว่านะครับ แล้วเดี๋ยวค่อยคุยกัน..."  พี่สุดหล่อบอกผม
            " ก็ได้ครับ..."  ผมบอก เพราะว่าเห็นด้วยกับที่พี่บอกผม
            แล้วผมกับพี่เค้าก็เดินมาที่พนักงานร้านที่ยืนรอลูกค้าอยู่  ผมยืนมองป้ายเมนูที่ติดเอาไว้  แต่ก็ตัดสินใจไม่ได้ว่าจะเลือกเอาอะไรบ้าง  ผมก็เลยหันไปถามพี่สุดหล่อ
            " พี่จะเอาอะไรบ้างครับ..."  ผมถามพี่สุดหล่อ
            " พี่เอาอะไรก็ได้ครับ..น้องอยากกินอะไรก็สั่งได้เลยครับ แล้วสั่งให้พี่ด้วยแล้วกันครับ..."  พี่เค้าบอกผม  
            แล้วผมก็หันไปสั่งหลายอย่าง และก็ไม่ลืมสั่งเผื่อพี่สุดหล่อด้วย  พี่เค้าจ่ายเงิน เมื่อได้อาหารที่สั่งครบหมดแล้ว พี่ก็ถือถาดอาหาร แล้วเดินนำผมไปหาที่นั่ง ด้านในมุมห้อง พอดีเวลานั้นคนยังไม่มากเท่าไหร่ ก็เลยได้ที่นั่ง ที่ไกลจากโต๊ะคนอื่นพอสมควร
            " พี่ตอบผมได้แล้วว่าพี่ ชื่ออะไรครับ  "  ผมถามทันทีที่ผมกับพี่สุดหล่อนั่งเรียบร้อยกันแล้ว
            " ทำไมถึงอยากรู้ชื่อพี่เล่าครับ หรือว่า มะนาวจะเอาชื่อพี่ไปทำเสน่ห์... "  พี่สุดหล่อย้อนถามผม
            " เปล่าค้าบ...ก็อยากรู้อ่ะครับ หรือว่าพี่จะให้มะนาวเรียกแค่พี่อย่างนี้เหรอครับ... "  ผมก็บอกเหตุผลที่อยากรู้  แหม เพิ่งรู้จักกันก็เริ่มเจ้าชู้แล้วนะไอ้พี่สุดหล่อ
            " บอกก็ได้ครับน้อง...พี่ชื่อ ปอ ครับ..."  พี่ก็บอกชื่อให้ผมรู้
            " ชื่อ ปอ เหรอครับ..." ผมทวนชื่ออีกครั้ง
            " ใช่แล้วครับ..."  พี่เค้ายืนยันอีกที
            " พี่ปอ...พี่มาเดินเที่ยว หรือมาทำธุระที่นี่ล่ะครับ.."  ผมชวนพี่ปอคุยไปเรื่อยๆ ผมหิวครับ ผมคุยกับพี่แต่ผมก็กินไก่ไปด้วย  นิสัยไม่ดีเลยนะ ไอ้มะนาว กินไปคุยไป
            " ก็ไม่ได้มาเที่ยวหรอกครับ...และก็ไม่ได้มาทำธุระด้วยครับ... "  พี่ปอพูดอย่างน่าสงสัย  
            " อ้าว...ไม่มาเที่ยว..ไม่มาทำธุระ แล้วมาทำไมล่ะครับ..." ไอ้มะนาวมันก็สงสัยอีก  อยากรู้อ่ะครับ
            " ก็มาตามหา... "  พึปอก็พูดค้างไว้แค่นั้นครับ  
            " ตามหา..ตามหาอะไรครับ...พี่ทำของหายหรือครับ... "  ไอ้มะนาวอยากรู้อีกแย้วค้าบ
            " ครับ...พี่ทำของตกหาย..."  พี่ปอบอกผม  
            " แล้วหาเจอหรือยังครับ  มะนาวช่วยหาเอาไหมครับ... "  ผมเสนอตัวช่วยเหลือ
            " จะช่วยพี่จริงๆหรือครับ...อย่าโกหกพี่นะครับ... "  พี่ปอพูดอย่างดีใจ แล้วก็จ้องหน้ามองผม
            " ก็จิงสิครับ...แล้วพี่จ้องหน้าผมนี่มีอะไรติดหน้าผมหรือครับ... "  ผมพาซื่อถามพี่ปอไปอีก  ไม่รู้อาไรเล้ยไอ้มะนาว
            " ครับ...มีครับ นั่งอยู่เฉยๆนะครับ... "  พูดจบพี่ปอก็เอื้อมมือมาที่จมูกของผม
            " โอ้ย..."  ผมร้องเสียงดังอย่างลืมตัว ก็พี่ปอเอามือมาบีบที่จมูกของผม  มันเจ็บจนนํ้าตาไหลเลยครับ  ผมหันไปมองที่โต๊ะอื่น  
ก็เห็นพวกเขาหันมองมาที่ผมแล้วพวกพวกเค้าก็หัวเราะกัน  ผมอายจังหน้าแดงเลยครับ แถมจมูกก็แดงด้วยอ่ะ...
            " พี่ปอเล่นบ้าอะไรเนี่ย... "  ผมถามอย่างโมโห  ก็มันเจ็บนี่ครับ  แต่ดูหน้าคนทำสิครับ ทั้งยิ้ม ทั้งยักคิ้ว ให้ผมอ่ะครับ
            " โทษครับ   ก็มันหมั่นเขี้ยวนี่ครับ..."   พี่ปอพูดไปยิ้มไป  สงสัยพี่แกโรคจิตแน่เลย
            " แล้วตกลงพี่ปอทำอะไรตกหายล่ะครับ ..."  ผมถาม
            " พี่ทำ...ทำหัวใจของพี่ตกหายครับ..."   พี่พูดจบพี่ก็จ้องหน้าผมครับ  พูดหวานจัง  ผมโดนแกล้งบ้างครับ
            " .......................... "  ผมก็เงียบสิครับ ไม่พูดอะไรเลยครับ เดี๋ยวโดนอีก
            แล้วหลังจากนั้น  ผมก็เปลี่ยนเรื่องคุยกับพี่ปอต่ออีกหลายเรื่อง พี่ปอเป็นคนที่คุยสนุกสนานมากมายครับ  คุยแล้วไม่เบื่อเลยครับ   แต่ผมแปลกใจครับที่เวลาที่พี่แกคุยกะผม  พี่เขามักจะจ้องหน้าผม แล้วสายตาที่มองผม  มันก็ไปเหมือนใครสักคนที่ผมนึกไม่ออก  
            " น้องมะนาวครับ...ไปดูหนังกันไหมครับ..."  พี่ปอถามผม
            " ก็ได้..ครับ "  ผมตอบพร้อมกับยกมือขึ้นดูนาฬิกา ก็รู้ว่าสามทุ่มครึ่งแล้ว
            " งั้นพี่ว่าเราไปกันเถอะ..."  พูดจบพี่ปอก็ลุกขึ้น แล้วรอให้ผมลุกขึ้นก่อน พี่ก็ออกเดินนำออกไปจากร้าน ขึ้นไปที่ชั้นบน ที่ตั้งของโรงภาพยนตร์หลายโรงที่ทันสมัย...
            " น้องอยากดูเรื่องอะไรครับผม... "  พี่ถามผม
            " ก็ตามใจพี่สิครับ  ผมดูเรื่องอะไรก็ได้..."  ผมก็ตอบ  แล้วพี่ก็เลือกได้เรื่องนึง เป็นหนังฝรั่งซึ้งๆ  พี่ก็เข้าไปซื้อตั๋วหนัง พี่บอกให้ผมคอยอยู่ที่ด้านนอก  สักครู่พอซื้อตั๋วเสร็จก็เดินมาหาผม  ได้รอบสี่ทุ่มสิบนาทีซึ่งตอนนั้นก็ยังเหลืออีกหลายนาทีกว่าที่ โรงหนังจะเปิดให้คนเข้าไปได้  พี่ก็พาผมมาเดินหาที่นั่ง  ก็ได้แถวนั้น  ระหว่างที่นั่งรออยู่นั้น โทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้น
            " ตื๊ด....ตื๊ด...."  เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น ผมกดรับ
            " สวัสดีครับ... "  ผมกล่าวทักทาย
            " ............... "  เงียบ  ไม่มีเสียงตอบ
            " สวัสดีครับ...มะนาวพูดครับ... "  ผมทักทายอึกครั้ง
            " ................ "  ก็เป็นเหมือนเดิมอีก  ผมรอสักครู่ ก็ยังคงเงียบอีก ผมก็กดตัดสายไป
            ตอนนั้น ผมก็โมโหมาก วันนี้นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่โทรมาหาผมแล้วไม่ยอมคุยด้วย  ใครกันที่จ้องจะแกล้งผม  ผมก็นึกไม่ออก เพราะผมก็ไม่เคยมีเรื่อง มีราวอะไรกับใคร  แต่ช่างมันเถอะ เพราะผมยังไม่อยากคิดอะไรตอนนี้
               แล้วผมก็นึกได้ ว่าจะต้องโทรไปหาพี่มะยม กับพี่ก้องก่อน เดี๋ยวถ้าไม่บอกคงจะต้องโทรมาตามแน่เลย  แล้วผมก็กดไปหาพี่มะยมก่อน
            " ค้าบ...พี่มะยมค้าบ  มะนาวกลับบ้านดึกน้า  มีพี่พามะนาวมาดูหนังครับ .."  ผมบอกพี่มะยมก่อนที่จะถามผม
            " แล้วไปกับใครล่ะ  "  พี่มะยมถามผมอีก
            " ก็พี่ปอครับ...พอดีนั่งกินไก่....เสร็จนึกอยากดูอ่ะค้าบ ...พี่ค้าบมะนาวจะเข้าโรงหนังแล้วอ่ะ แค่นี้ก่อนนะค้าบ เดี๋ยวพี่เค้าไปส่ง จะรีบกลับค้าบ  บ้ายบายค้าบ... "  ผมรีบพูดแล้วรีบวางสาย             เพราะไม่ยังงั้นพี่มะยมต้องซักไซร้เรื่องราวกว่าจะวางสายได้ต้องนานแน่ๆ ผมขออโทษนะค้าบพี่โกหกไปนิดเดียวว่าจะเข้าโรงหนังไปแล้ว  ผมหันไปมองพี่ปอ ก็เห็นพี่แกมองผมยิ้มๆ ที่ผมโทรกลับไปหาพี่ชาย ผมก็เขินสิครับ เดี๋ยวจะว่าผมติดพี่ชาย
            แล้วผมก็กดเบอร์โทรไปหาพี่ก้องบ้าง แต่คราวนี้ผมขอตัวเลี่ยงไปคุยตรงอื่นนิดนึง ไม่อยากให้พี่ปอได้ยินอ่ะครับ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน  ผมรอสายสักครู่สัญญานก็ติด มีเสียงทักผมเข้ามา ผมหันไปมองพี่ปอ เห็นพี่ปอกดโทรศัพท์ไปหาใครก็ไม่รู้ ผมก็เลยคุยกับพี่ก้องต่อ
           " ว่าไงครับน้องมะนาว..."  พี่ก้องทักผมอย่างกันเอง
           " ก็...พี่ก้องค้าบ พอดีมะนาวเจอเพื่อนนะครับ มันชวนมาดูหนัง มะนาวก็เลยดูกับมันนะครับ  พี่ก้องไม่ต้องมารับนะครับ เพราะเดี๋ยวเพื่อนมันไปส่งครับ...นะค้าบ..."  ผมอ้อนพี่ก้อง  โกหกอีกที เพื่อความสบายใจของพี่ก้องเอง ผมคิด
           " มะนาว...หนังเลิกกี่โมงล่ะครับ...พี่จะไปรับเอง..."  พี่ก้องบอกผม
           " ไม่เป็นไรหรอกครับ...มันดึกมะนาวเกรงใจพี่อ่ะค้าบ..."  ผมบอกพี่ก้องออกไป  
           " ไม่เป็นไร ก็พี่อยากไปรับมะนาวเองนี่ครับ..."  พี่ก้องไม่ยอมครับ  พี่จะมารับเอง
           " งั้นก็...ตกลงครับ หนังเลิกประมาณ เที่ยงคืนครึ่ง ประมาณนั้นนะครับ... แล้วพอหนังเลิกแล้ว มะนาวจะโทรไปบอกพี่
นะค้าบ "  ผมก็นัดกับพี่ก้องเรียบร้อย
           " เดี๋ยวเจอกันนะค้าบ..."  ผมบอกพี่ก้องก่อนวางสาย
           " ครับเดี๋ยวเจอกันครับ..."  พี่ก้องก็พูดกับผมแล้วก็วางสาย
           วางสายจากพี่ก้องเสร็จ ก็หันไปมองพี่ปอเห็นพี่ปอมองผมอยู่  ผมก็ยิ้มแหยๆ  แล้วผมก็เดินไปหาพี่ปอ  แต่ก่อนที่พี่ปอจะพูดอะไร ผมก็พูดตัดบทก่อนครับ
           " พี่ปอครับ ไปกันเถอะครับ ได้เวลาประตูโรงหนังเปิดแล้วอ่ะ..."  ผมบอกแล้วก็เดินออกไป  
           แล้วก็ต้องตกใจที่ อยู่ๆ พี่ปอเดินมา ที่ผม แล้วเอามือมาจับมือผมไว้ ผมก็หันไปมองหน้าพี่ ก็เห็นพี่ปอทำตัวปกติ แต่มือพี่ปอ กับจับมือผมแน่น ไม่ยอมปล่อย  ตอนแรกผมก็ดันมือตัวเองให้หลุด ก็เพราะกลัวคนเห็น แต่คนมันก็เยอะมาก ต่างคนก็จะเข้าโรงหนัง ก็เลยไม่มีใครมาสนใจกันแล้วพอเข้าโรงหนังมาได้พี่ก็ปล่อยมือผม แล้วพี่ก็พาไปหาที่นั่ง  พอนั่งได้สักพักหนังเริ่มฉาย พี่ปอก็ดึงมือผมไปจับแล้ว ก็กุมมือผมอยู่อย่างนั้นอีก......
บทที่ 26
           เกือบตี1 แล้ว  ผมเดินออกมาจากโรงหนัง  พี่ปอจับมือผมไว้ท่ามกลางผู้คนมากมายที่เดินเบียดเสียดกันออกมาจากประตู  พี่ปอพาผมเลี่ยงกลุ่มคน  เดินช้าลงจนมาอยู่รั้งท้ายกลุ่มคนพวกนั้น  สักพักก็เหลือเพียงผมกับพี่ปออยู่สองคน พี่ปอพาผมออกมาตามทางเดินเพื่อออกไปที่ลานจอดรถ  ที่ชั้นอะไรสักอย่าง ที่ชั้นนี้ไม่มีใครเลยสักคน
            ผมเดินตามพี่ปอไปเรื่อยๆ  ผมมองที่มือของผมที่ตอนนี้ยังอยู่ในอุ้งมือของพี่ปอ  แล้วนึกไปถึงตอนที่นั่งดูหนังในโรงภาพยนตร์  พี่ปอก็จับมือของผมตลอด  ที่จริงผมพยายามดันมือให้พี่ปอปล่อยมือของผมออก ได้หลายครั้ง แต่สุดท้าย พอผมดูหนังเพลิน ผมเผลอพี่ปอก็ดึงมือของผมไปกุมไว้ได้ทุกที  ผมก็เลยปล่อยตามเลย เพราะคงไม่เสียหายอะไร
            ผมมองเห็นรถคันหนึ่งจอดอยู่ไกลออกไปที่มุมด้านหนึ่ง พี่ปอพาผมเดินไปเรื่อยๆ อย่างไม่รีบร้อนอะไร  ตลอดทางที่เดินออกมาจากโรงหนัง พี่ปอกับผม ไม่ได้คุยอะไรกันสักคำ  มือของผมก็ยังอยู่ในอุ้งมือที่ใหญ่และแข็งแรง  ตอนนั้นผมรู้สึกอบอุ่นและคุ้นเคยอย่างมาก  จนมาถึงรถ  พี่ปอปล่อยมือของผมออก และเปิดประตูรถให้ผมเข้าไปนั่ง  แล้วพี่ปอก็อ้อมไปเปิดประตูด้านคนขับ และก็เข้ามานั่ง  พี่ปอก็ไม่ได้พูดอะไร  แล้วผมก็นึกได้ว่าจะโทรหาพี่ก้อง  ผมจึงหยิบโทรศัพท์ออกมา  แล้วกดเบอร์โทรออก
            "  ตื๊ด...ตื๊ด... "  ผมรอสัญญานสักครู่
            " พี่ก้องค้าบ...หนังเลิกแล้วค้าบ...พี่อยู่ที่ไหนอ่ะค้าบ.."  ผมถามพี่ก้อง
            " พี่อยู่ที่ลานจอดรถชั้นล่างสุดเลยครับ... "  พี่ก้องบอกผม
            " ครับ..งั้นเดี๋ยวมะนาวลงไปหานะครับ...รอแป๊บนึงน้า... "  ผมบอกพี่ก้อง แล้วก็กดวางสาย แล้วผมก็หันมาที่พี่ปอ  ก็เห็นพี่ปอ มองผมอยู่ สีหน้าเรียบเฉย
            " พี่ปอครับ...พี่ก้องมารอรับมะนาวแล้วครับ ...พี่ปอพามะนาวไปส่งที่ลานจอดรถชั้นล่างสุดได้หรือป่าวค้าบ.. "  ผมถามพี่ปอ
            " ทำไมต้องให้คนอื่นมารับด้วยครับ  มะนาวกลัวพี่เหรอครับ.. "  พี่ปอพูดแล้วก็มองหน้าผม
            " ไม่ใช่อย่างนั้นครับ...ก็มะนาวเกรงใจพี่นี่ครับ  มะนาวเพิ่งรู้จักกับพี่เองนะ แล้วพี่ก็ดีกับมะนาวมากด้วยครับ.."  ผมรีบบอกพี่ปอ   เพราะกลัวว่าพี่ปอจะเข้าใจผมผิด
            " ทีหลังมะนาวไม่ต้องมาเกรงใจอะไรพี่หรอกนะครับ  จะเรียกใช้อะไรพี่ก็เรียกใช้ได้ทุกเรื่องนะครับ...พี่ยินดีทำทุกอย่างให้มะนาวครับ..." พี่ปอบอกผม
            " ครับ...ขอบคุณครับ...แต่ยังไงมะนาวก็เกรงใจพี่ปออยู่ดีแหละครับ  ก็เพิ่งรู้จักกันน่ะครับ..."  ผมบอก ที่จริงผมก็คงไม่เจอกับพี่ปออีก
            " ไม่เป็นไรครับ..แต่พี่ก็ยังคงยืนยันคำพูดเมื่อสักครู่ที่พี่บอกมะนาวเหมือนเดิมนะครับ.." พี่ปอบอกผม พร้อมกับยืนยันคำพูดเดิม
            " งั้น..ก็ได้ครับ..."  ผมบอก แล้วก็ยิ้มให้
            " แล้วคนที่มารอรับมะนาวล่ะครับ..เป็นใครครับ..."  พี่ปอสงสัยเพราะความอยากรู้
            " อ๋อ...ชื่อพี่ก้องครับ...พอดีเมื่อตอนที่ออกมาที่นี่ พี่ก้องเค้าไปรับมะนาวอ่ะครับ...แล้วก็บอกว่าตอนจะกลับพี่จะมารับมะนาว
ครับ..."  ผมอธิบายให้พี่ปอรู้
            " ชื่อก้องเหรอครับ...เค้าคงจะชอบแล้วก็เป็นห่วงมะนาวมากเลยนะ...เค้าถึงได้มารอรับมะนาวกลับบ้านน่ะครับ ทั้งๆที่มันดึกขนาดนี้..." พี่ปอพูดให้ผมฟัง
            " มะนาวไม่รู้หรอกครับ...แต่พี่ก้องเค้าก็มักจะเป็นแบบนี้อ่ะครับ..."  ผมบอก
            " ที่ว่าเป็นแบบนี้ มันเป็นยังไงเหรอครับ..." พี่ปอยังคงสงสัยอีก
            " ก็มักจะคอยเป็นห่วงมะนาวอ่ะครับ..." ผมบอก
            " มีแต่คนมาคอยเป็นห่วงมะนาวทั้งนั้นเลยนะครับ.."  พี่ปอพูดให้ผมฟัง
            " ก็ไม่หรอกครับ...เอ้อ...พี่ปอครับ..."  ผมนึกได้จึงพูด
            " อะไรเหรอครับ..."  พี่ปอถาม
            " เอ่อ...เดี๋ยวพี่ปอไปส่งมะนาวที่ลานจอดรถข้างล่างด้วยนะครับ..."  ผมบอกเมื่อนึกได้
            " ครับ...ตะกี้พี่ได้ยินแล้วครับ..."  พี่ปอบอก
            " แล้ว...แล้วพี่ปอคงไม่ว่ามะนาวนะครับ.."  ผมบอกด้วยความกังวล
             " ไม่เป็นไรหรอกครับ  พี่แกล้งมะนาวเองครับ..."  พี่พูดจบก็ยิ้มให้ผม แล้วก็ขับรถออกไปจากที่ตรงนั้น  
            พี่ปอถามผม ระหว่างที่พี่ปอขับรถลงมา...  
            " คนที่มารับมะนาว ที่ชื่อก้อง น่ะครับ.."  พี่ปอถามผม
            " อ๋อ...พี่ก้อง...ทำไมเหรอครับ  "  ผมถาม
            " คนชื่อก้องนี่นิสัยเป็นยังไงครับ... "  พี่ปอก็ถามผมอีกเรื่องของพี่ก้องอ่ะครับ  
            " พี่ก้องก็นิสัยดีครับ  พี่ก้องดีกับมะนาวมากคอยเป็นห่วง มะนาวครับ...พี่ทำไมถึงอยากรู้เรื่องพี่ก้องมากนักเล่าครับ..."  ผมถามพี่ปอเพราะความสงสัย
            " ก็ไม่มีอะไรหรอกครับ  แค่อยากจะรู้เกี่ยวกับคู่แข่งน่ะครับ... "  พี่ปอพูด แล้วยิ้มให้ผม
            " คู่แข่ง..คู่แข่งอะไร..อ่ะครับ.."  ผมถามเพราะความสงสัย แต่ผมมองหน้าพี่ปอ ก็เห็นเค้ายิ้มให้ผม
            " คู่แข่งหัวใจ ครับ.."  พี่ปอบอกผม  ผมก็มองหน้าพี่ปอใจเต้นระทึก  ผมมองด้านข้างของพี่ปอ ผมคุ้นกับพี่เค้าจริงๆนะครับ
            " ..................... "  ผมพูดอะไรไม่ออกครับ
            " ตกใจหรือครับ.. "  พี่ปอ พูดกับผม
            " ครับ... "  ผมพูดได้แค่นั้น  รถก็ลงมาถึงลานจอดรถข้างล่าง
            ผมมองหารถของพี่ก้อง  ก็เห็นจอดอยู่  ผมก็บอกให้พี่ปอ ขับรถไปหาที่พี่ก้องอยู่  พี่ก้องยืนคอยอยู่นอกรถ  ร่างสูงของพี่ก้องมองดูเด่น เห็นชัดอยู่ภายนอก  พี่ปอขับรถเข้าไปจอดใกล้ๆ กับที่พี่ก้องยืนอยู่
            ผมหันไปหาพี่ปอ แล้วกล่าวขอบคุณพี่เค้า  ผมคิดว่าผมคงจะไม่เจอพี่ปออีก  พี่สุดหล่อ พี่ที่ใจดีของใครก็ไม่รู้
            " พี่ปอครับ...ขอบคุณมากครับสำหรับวันนี้  มะนาวมีความสุขมากนะครับ "  ผมพูดพร้อมกับมองหน้าพี่ปอ ก้เห็นพี่ปอยิ้มให้
            " ไม่เป็นไรครับ  พี่ยินดีทำอะไรให้น้องมีความสุข ทุกอย่าง "  พี่บอกผม
            ผมหันไปเปิดประตูรถ เห็นพี่ก้องก้มลงมามองอยู่ภายนอกรถ  ขณะที่ผมกำลังจะลงรถ  พี่ปอก็เรียกชื่อผม ผมหันกลับมามอง  พร้อมกับที่พี่ปอเอื้อมมือมาคว้าข้อมือของผมไว้ แล้วดึงให้ผมเอียงหน้าเข้าไปหา.. พี่ปอก็หอมแก้มผมทันที เป็นเวลาที่พี่ก้องก้มลงมามองผม จึงทำให้พี่ก้องมองเห็นเต็มตา  
            แล้วพี่ปอก็ปล่อยผมให้ ลงจากรถ  ผมมึนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น...พอผมลงจากรถได้ ก็ปิดประตู แต่พี่ก็กดเปิดกระจกรถลงมา บอกผมว่า
            " พรุ่งนี้เจอกันนะครับ น้องมะนาว.... "  
บทที่ 27
            ผมยืนมองจนรถพี่ปอ เลี้ยวหายไปแล้วก็หันกลับไปมองพี่ก้อง ผมเห็นสายตาที่พี่ก้องมองผม ผมอยากร้องไห้จังเลย  พี่ก้องเดินมาที่ผมแล้วก็เดินผ่านผมไปที่รถ  พี่ก้องเปิดประตูแล้วเข้าไปนั่งข้างใน ผมไม่รู้จะทำอย่างไร ก็เลยเดินไปเปิดประตูแล้วขี้นไปนั่ง  ผมไม่กล้ามองหน้าพี่ก้อง กลัวว่าพี่ก้องจะโกรธ  ผมรู้สึกอึดอัดมาก ถ้าพี่ก้องพูดอะไรออกมาบ้าง ผมคงจะไม่รู้สึกอึดอัดแบบนี้
            " พี่ก้องครับ... "  ผมเรียกพี่ก้อง เพื่อทำลายความเงียบที่เกิดขี้น
            " .............. "  พี่ก้องไม่ตอบผม
            " พี่ก้องมารอมะนาวนานหรือยังครับ "  ผมถามอีก เพราะต้องการหาเรื่องมาคุยกับพี่ก้อง
            " .............. "  พี่ก้องก็ไม่ตอบอีก
             " พี่ก้องค้าบ... "  ผมเรียกพี่ก้องอีกครั้ง
            " .............. "  พี่ก้องก็เงียบไม่พูดอะไรเหมือนเดิม
            " พี่ก้อง..ค้าบ... "  ผมเรียกพี่ก้องอีกครั้ง
            " .............. "  เหมือนเดิมครับ พี่ก้องไม่แม้แต่จะมองหน้าผม
            ผมรู้สึกว่าตัวเองแย่มาก  ที่พี่ก้องโกรธก็สมควรแล้ว แต่พี่ก้องก็น่าจะคุยกับผมสิ  แล้วผมก็ไม่รู้เรื่องด้วยที่พี่ปอจะทำอย่างนี้กับผม  แล้วผมผิดมากเลยหรือ  ถึงขนาดที่ไม่พูดด้วย  หน้าก็ไม่อยากมอง  พี่ก้องคงโกรธและก็เกลียดผมจริงๆ  ตั้งแต่รู้จักมาผมยังไม่เคยเห็นพี่ก้องเป็นแบบนี้เลย  ผมรู้สึกน้อยใจตัวเองมาก  ระหว่างสถานการณ์กำลังแย่ๆ  โทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้น  ผมสูดลมหายใจเข้าอย่างแรง แล้วกดรับสาย
            " สวัสดีครับ... "  ผมส่งเสียงไปตามสาย
            " ................ "  เงียบ ไม่มีเสียงตอบกลับมา ใครนะมันโทรมาแกล้งผม นํ้าตาผมเริ่มมาเอ่อที่นัยน์ตาของผมแล้ว
            " สวัสดี..ครับ... "  ผมพูดออกไปด้วยความพยายามไม่ให้เสียงผมสั่น  มันแย่จิงๆ อะไรทำไมถึงต้องมาเป็นในวันนี้ด้วย
            " ................ "  ไม่มีเสียงพูดตอบกลับมาให้ผมอีก
            " นายเป็นใคร..ฮือ..ฮือ..ทำไมต้องโทรมาแกล้งมะนาวด้วย...ฮือ..ฮือ.."  ผมหมดความอดทน ไม่ไหวแล้ว ผมทนไม่ไหวแล้วครับ
            " เอ้อ............. "  ผมตกใจที่ได้ยินเสียงคุ้นๆดังออกมาจากโทรศัพท์
            ผมรู้สึกคุ้นกับเสียงนี้ แต่มันจำไม่ได้เพราะได้ยินไม่ชัด  แต่คนที่โทรมาก็คงตกใจที่ได้ยินเสียงเหมือนผมกำลังร้องไห้  เสียงที่เอ่ยออกมาจากโทรศัพท์นั้นก็เบามาก  แล้วก็เงียบไปอีก  ผมเลยกดตัดสายไป
            ผมเช็ดนํ้าตา ทันเห็นพี่ก้องมองผม แล้วเหมือนจะพูดอะไร  แต่พี่ก้องก็ไม่พูด ยังคงนั่งเงียบอย่างนั้น  ผมยิ่งรู้สึกน้อยใจมากกว่าเดิมนี่ก็เข้าวันเกิดผมแล้ว  แต่ผมต้องมานั่งร้องไห้ในวันเกิดของตัวเองนี่นะ  พี่ก้องขับรถไปได้อีกนิดเดียว ก็ติดไฟแดง  ผมจึงหันหน้าไปมองพี่ก้อง แต่พี่ก้องก็ไม่หันมามองผม  ผมจึงตัดสินใจตอนนั้น เปิดประตูรถออก แล้วรีบลงไปยืน  

aRmkung

ขอบคุณครับ

GBOMK

ขอบคุนคับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ {:sm-46:}

imanaji

ขอบคุณมากๆๆครับ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

Mikkiny

ชอบบบบบบบบบบบ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

nattan010

ขอบคุณมากนะครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

ton521

ขอบคุนครับ

cokebundit

ขอบคุณครับผม

fffn

ขอบคุนมากคับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

thawatchai_01

ขอบคุนค้าบบบบ               

freezz

ขอบคุณค้าบบบ

llsjAr

ปอปอปอ

mybee21

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุนคับ

Yhoon