++ " กว่าจะรักกันได้ของไอ้มะนาว "++ # 13

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
            " เดี๋ยวก่อนครับ....พี่ปอ..."   ผมพยายามดันหน้าของเขาออกห่าง สักพัก พี่ปอก็มองผม
            " มีอะไรอีกล่ะ..."  พี่ถามผม
            " ก็เรื่องของขวัญของปู่กะย่าของมะนาวอ่ะครับ ตะกี้พี่มะยมบอกมะนาวว่าปู่กะย่า ฝากของขวัญมาให้มะนาว..." ผมพูดไปมองหน้าพี่ปอไป
" แล้วมันอยู่ไหนล่ะไอ้ของขวัญของปู่กะย่าอ่ะครับ.. "  ผมถาม
            " เอ่อ...แล้วอีกอย่าง พี่ปอรู้จักปู่กะย่าของมะนาวได้ยังไง แล้ว..........  "   ผมกำลังจะพูดต่อ แต่ถูกพี่ปอเอานิ้วมือมา แตะที่ริมฝีปากของผมเป็นสัญญานว่าไม่ให้ผมพูดต่อ  ผมก็เลยเงยหน้า  ไปมองพี่ปอ
            " ถามทีละเรื่องสิครับ ... "  พี่ปอบอกผม
            " ก็ได้ครับ...งั้นอย่างแรก พี่ปอรู้จักปู่กะย่าของมะนาวได้ยังไงครับ..."  ผมถาม
            " ...ที่พี่รู้จักปู่กับย่าของมะนาวก็เพราะพี่เคยอยู่ใกล้ๆกับท่าน..."  พี่ปอพูด
            " พี่เคยอยู่ใกล้ๆกับท่าน หรือครับ... "  ผมถาม
            " ใกล้มากเลยครับ..."  พี่ปอพูด  
            " แล้วพี่...รู้จักกับพี่ปะแป้ง...อุ้ย...พี่แป้ง...หรือเปล่าครับ... "  ผมก็ถามพี่ปออีก
            " ปะแป้ง...อ๋อ...รู้จักดีเลยครับ...รายนั้นน่ะ ทั้งหล่อ ทั้งแสนดี ทั้งมีเงิน  แล้วก็รักใครก็รักจริงด้วยนะ..."   พี่ปอ บรรยายสรรพคุณ  ของพี่ปะแป้งให้ผมฟัง
            " ครับ ..พี่ปอรู้ได้ไงว่าพี่เค้ารักใครรักจริง..."  ผมถามเพราะความสงสัย
            " ก็  พี่เห็นเค้าเฝ้าแต่คิดถึงใครคนนั้นมาตลอดครับ  พี่แป้งคงรักคนคนนี้มากนะครับ "  พี่ปอพูดแล้วก็มองหน้าผม  แล้วผมก็หลบตามองที่พื้น เพราะอยู่ๆ ผมก็รู้สึก  เหมือนถูกบอกรักยังไงไม่รู้
            " เอ้อ... พอก่อนครับ  แล้วไหนของขวัญที่ปู่กะย่าฝากมาล่ะครับ... "  ผมรีบเปลี่ยนเรื่อง แล้วถามพี่ปอ  ก็เห็นว่าพี่ปอยิ้มให้ผมอยู่
            " ก็นี่ไงครับ..."  พี่ปอก็บอกผม
            " ไหนอ่ะครับ..."  ผมพูดออกมาแล้วหันไปมองตรงนั้นที ตรงนี้ที แต่ก็ไม่เห็นมีอะไรเลย ผมจึงหันไปมองพี่ปออีก
            " อยู่ไหนล่ะครับ...มะนาวมองไม่เห็นมีเลยครับ "   ผมถามอีก
            " ก็นี่ไงครับ..."  พี่ปอก็บอกผมพร้อมกับพยักหน้าให้ผมด้วย
            " อะไรนะครับ "  ผมถามพี่อีกครั้ง เพื่อความแน่ใจ
            " ใช่แล้วครับ...พี่นี่แหละ ที่เป็นของขวัญที่ปู่กะย่าส่งมาให้ มะนาว .."  ผมมองพี่ปอค้างเลยครับ  อะไรเนี่ยครับ
            " ........... "  ผมพูดไม่ออกครับ คิดไม่ถึงด้วย
            " มะนาวจำพี่ไม่ได้จริงๆหรือครับ... "  พี่ปอพูดกับผม
            ผมมองพี่ปออีกครั้ง  ผมมองแล้วก็นึกตาม  ผมเคยคิดว่าผมเคยเห็นหน้าพี่ปอที่ไหน สักแห่งหนึ่ง  รู้สึกคุ้นหน้า ตั้งแต่คราวแรกที่เห็นหน้ากันแล้ว และผมก็ยังรู้สึกดีกับพี่ปอตั้งแต่แรกแล้วด้วย  แต่พี่ปอเป็นใครกันนะ  แล้วผมก็นึกไปถึงที่เมื่อครู่พี่ปอบอกว่า อยู่ใกล้กับปู่กะย่าของมะนาวมาก  คนที่อยู่ใกล้ แล้วผมก็รู้สึกคุ้นหน้านี้มากก็
           " พี่ปะแป้ง...เหรอครับ.."  ผมพูดเสียงดังเลยครับ  ก็ดีใจมากมาย  ผมมองที่หน้าพี่ปอ ตาไม่กระพริบเลยครับ รอคำตอบ
           " ใช่ครับ พี่ปะแป้งของน้องมะนาวเองครับ... "  พี่ปะแป้งพูดจบ  ผมก็กระโดดไปกอดพี่เค้าเลย  ผมกอดแน่นมากครับ  พร้อมกับนํ้าตาที่มันไหลออกมาเองครับ  ผมดีใจครับ ดีใจมากมาย  ก็คนที่ผมอยากเจอมาเสมอหลายปีแล้ว  แต่ก็ไม่เคยได้เจอเลย กลับมายืนอยู่ตรงหน้าของผม
           " คิดถึงพี่หรือเปล่าครับ... "  พี่ปะแป้งถามผมพร้อมกับเอามือมาลูบที่หัวผม  แล้วก็ใช้มือเช็ดนํ้าตาให้ผม
           " อือ...ค้าบ...มะนาวคิดถึงพี่มากค้าบ..."  ผมพูดไปก็พยักหน้าให้พี่ปะแป้ง
           " พี่ก็คิดถึงน้องมากครับ...คิดถึงมาตลอด..."  พี่ปะแป้งบอกผม
           ผมกับพี่แป้ง อยู่อย่างนั้น  พี่แป้งกอดผมแล้วก็หอมแก้มผมอย่างไม่รู้เบื่อเลย  แล้วได้พักใหญ่ พี่แป้งก็ดึงผมออก แล้วบอกผม
           " ไม่ต้องร้องไห้แล้ว เดี๋ยวไม่น่ารักนะ...ไป ขึ้นไปอาบนํ้าเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน เดี๋ยวค่อยคุยกัน แล้วจัดกระเป๋าเสื้อผ้าด้วยนะครับ  สักสองชุด พี่จะพามะนาวไปเที่ยว ..."   พูดจบพี่ปะแป้งก็  พาผมไปที่บันได แล้วดุนหลังผมให้เดินขึ้นไป  ผมก็หันมายิ้มให้พี่ปะแป้ง
           " งั้นพี่ปะแป้งรอมะนาวเดี๋ยวเดียวนะครับ  ..."  ผมบอกพี่ปะแป้งแล้วก็ยิ้มให้ ก็เห็นพี่เค้ายิ้มตอบ  และผมก็หันกลับวิ่งขึ้นปันไดไปอย่างรวดเร็ว
           ผมเปิดประตูเข้ามาในห้อง  กดเปิดไฟ ที่ข้างประตู แล้วก็เดินเข้าไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่วางพับอยู่ในตู้เสื้อผ้า  ผมหันมากำลังจะเข้าไปในห้องนํ้าก็ต้องแปลกใจที่ผมเห็นของขวัญตัวใหญ่ที่วางอยู่บนเตียงนอนของผม ผมเดินเข้าไปที่มัน แล้วยิ้ม ให้กับของขวัญชิ้นนั้น ตุ๊กตาหมีตัวใหญ่...............ของขวัญจากใครนะ...
บทที่ 30
             ผมมองตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ ที่นั่งมองผมอยู่บนเตียงนอน....ผมยิ้มให้มัน แล้วผมก็เดินเข้าไปหา   ใครกันที่เป็นคนส่งมาให้ผม  ผมชอบมันมากตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นในร้าน ผมอยากได้ แต่ถ้าซื้อมันไปก็เอาไปลำบากอีก  ผมก็เลยได้แต่ยืนมองมันอยู่อย่างนั้น  
            ผมลองไล่เลียงเหตุการณ์  วันนั้นผมเล่นเสก็ตเสร็จ ก็ออกมาเดินเล่น  ผมเดินผ่านร้านที่ไอ้ตัวนี้มันนั่งอยู่  ผมหยุดมองตั้งนาน  ก็อยากได้มันมาก แล้วผมก็มาเจอพี่ปะแป้ง ที่ตอนนั้นผมรู้จักในชื่อพี่ปอ... หรืออาจจะเป็นพี่ปะแป้งที่ซื้อให้ผม  ต้องลองถามดู  แต่ยังไงตอนนี้ก็หยุดความคิดนี้ไปก่อน  เป็นใครก็ช่างเถอะ ยังไงผมก็ขอบคุณแล้วกัน  ผมจะเก็บเจ้าตัวนี้ไว้อย่างดีที่สุด ผมคิดในใจ  แล้วผมก็จุ๊บที่จมูกของมันทีนึง จุ๊บนี้ฝากไปถึงเจ้าของก็แล้วกันนะ...  
            ผมอาบนํ้าเสร็จก็เริ่มเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า  ผมไม่รู้ว่าพี่ปะแป้งจะพาผมไปที่ไหน แค่บอกว่าให้เก็บเสื้อผ้าไปสักสองสามชุด  ผมเลือกได้แล้วก็เอาใส่กระเป๋า ผมเก็บของที่จำเป็นเสร็จ ก็ตรวจดูให้แน่ใจว่าลืมอะไรหรือเปล่า  เมื่อแน่ใจว่าเรียบร้อยแล้ว ผมก็ลงไปข้างล่าง พี่ปะแป้งเมื่อเห็นผมเดินลงมา ก็เข้ามาช่วยผมหิ้วกระเป๋าออกไปใส่ไว้ท้ายรถ  เมื่อเสร็จแล้ว ผมนึกขึ้นได้ ก็บอกพี่ปะแป้ง
            " พี่ปะแป้งค้าบ ...มานี่หน่อย.. ช่วยมะนาวทีสิค้าบ ... "  ผมบอก
            " ได้ครับ...แล้วให้ช่วยอะไรดีครับ..." พี่ปะแป้งบอกผม แต่ตามองผมแปลกๆ
            " ตามมะนาวมานี่สิครับ... "  แล้วผมก็พาพี่ปะแป้งขึ้นมาที่ห้องของผม  พี่แป้งเข้ามา แล้วมองสำรวจไปทั่วห้อง อย่างรวดเร็ว
            " พี่ครับ...ช่วยอุ้ม...เจ้าหมีตัวใหญ่ตัวนี้มาให้มะนาวทีสิค้าบ  มะนาวจะเอามันไปด้วย "  ผมบอกพี่แป้ง แล้วชี้มือไปที่เจัาหมีตัวใหญ่  แต่พี่ปะแป้งกลับเดินตรงมาที่ผมยืนแทน   แล้วคว้าตัวผมเอาไว้โดยที่ผมเองก็ยังงง ที่อยู่ๆพี่แป้งก็ทำอย่างนี้ ผมไม่มีโอกาสที่จะหลบออกไปจากตรงนี้เลย ก็เป็นเพราะผมยังไม่ทันได้ตั้งตัวอ่ะครับ   แล้วผมก็ถูกพี่ปะแป้งอุ้มแล้วพี่ก็เอาผมวางลงบนที่นอนนุ่มๆบนเตียงของผมเอง แล้วพี่แป้งก็ล้มตัวลงมา นอนคล่อมทับร่างของผมไว้
            " มะนาว...พี่คิดถึงน้องมาตลอดเลย "  พี่แป้งเงยหน้าขึ้นมามองดูผม ตาของพี่แป้งทำเอาผมหายใจไม่ทั่วท้อง
            " ......................... "  ผมไม่พูดอะไรออกมา เพราะคิดอะไรไม่ออก รู้แค่ว่าพี่แป้งหล่อมากเท่าที่ผมเคยเจอมา
            " แล้วมะนาวคิดถึงพี่บ้างไหมครับ....."  พี่ปะแป้งพูดกับผม  ตาก็ยังคงจ้องมองผมไม่วางตา
            " ไม่รู้สิครับ...ก็พี่ชอบแกล้งมะนาวอย่างนี้จะให้มะนาวคิดถึงดีมั้ยเนี่ย..."  ผมบอก แหย่พี่แป้งนิดหน่อย
            " น่า..บอกพี่หน่อยสิครับ ว่าคิดถึงหรือเปล่า  พี่อยากรู้น่ะครับ...
            " มะนาวก็เหมือนกันครับ  คิดถึงพี่มาตลอดเลยครับ "   ผมบอกพี่ออกไปแบบนี้  ด้วยความอาย ผมหลบสายตาคู่นั้นของพี่แป้ง
            " พี่ขอกอดให้หายคิดถึงก่อนได้ไหมล่ะ "   พี่แป้งทำเสียงอ้อนวอนผม
            " ก็พี่จะมาขอทำไมอ่ะครับ ก็ตอนนี้พี่ก็กอดมะนาวอยู่ยังไงล่ะ "  ผมพูดจบพี่แป้งก็กอดผมแน่นมากกว่าเดิม  แล้วจู่ๆ พี่แป้งก็เงยหน้ามามองผม
            " น้องมะนาวน่ารักจังเลยครับ  รู้มั้ย เพราะมะนาวนี่แหละที่ทำให้พี่ไม่มีแฟนมาจนถึงเดี๋ยวนี้..."   ผมฟังพี่แป้งพูดก็รู้สึกสงสารพี่เค้ามาก  ที่จริงด้วยหน้าตา รูปร่างอย่างพี่แป้ง ก็ไม่เป็นรองใครอยู่แล้ว น่าจะมีสาวๆมาติดเยอะ แต่นี่พี่เค้าไม่มีใคร  พี่คงจะเหงามากเลยนะ
            " ....................... "  พี่แป้งมองหน้าผมโดยที่ไม่พูดอะไรพี่มองหน้าของผมได้สักพักแล้ว  ก้มลงมาจูบ ผมอย่างรวดเร็ว  ผมเอามือผลักพี่แป้ง แต่มันก็ไม่สำเร็จ  พี่แป้ง แข็งแรงมาก
            " พี่แป้งครับ...อย่าแกล้งมะนาวสิครับ "  ผมบอกพี่แป้งไปแบบนั้น หลังจากที่พี่แป้งเลื่อนจากปากผมไปสู่ที่ติ่งหูของผม แล้วลงมาที่ซอกคอของผม  แล้วผม ก็ต้องรู้สึกเจ็บมากเมื่อพี่แป้งเม้มปากเข้าที่ซอกคอของผมอย่างแรง
            " โอ้ย.....พี่..อย่าค้าบ..พี่..."  ผมพูดอะไรไม่ถูก
            " อืม...อืม..."  เสียงของพี่แป้ง
            " โอ้ย..อืม...พี่แป้ง..อย่า..ค้าบ.."  ผมร้องออกมาอีกครั้ง
            เพราะรู้สึกเจ็บที่ซอกคออีกข้าง  แต่มันเจ็บอย่างนั้นแต่ทำไมผมกลับรู้สึกดีก็ไม่รู้  ผมตอบสนองการกระทำของพี่แป้ง เมื่อพี่แป้งจับผมถอดเสื้อออก แล้วก็จูบปากผมอย่างแรง  ผมรู้สึกร้อนไปทั้งตัวเลย  
            พี่แป้งจูบผมอยู่นานแล้วเลื่อนตัวลงมา  แล้ว   ผมก็รู้สึกเสียวเมื่อพี่แป้งขบเน้นที่ยอดอกของผมเบาๆ ตอนนั้นผมทำอะไรไม่ถูกแล้ว ไม่เคยมีใครที่ทำให้ผมเป็นอย่างนี้ได้  และผมก็ไม่เคยให้ใครทำอะไรผมเกินเลยไปถึงขนาดนี้  ผมคงรู้สึกคุ้นเคยกับพี่แป้งมากก็เลยไม่คิดปฏิเสธพี่แป้ง
            พี่แป้งจูบปากผมอย่างเร่าร้อนรุนแรง  บางครั้งก็ขบกัดปากผม แล้วผมรู้สึกว่ามือของพี่แป้ง ค่อยๆเลื่อนลงมาแกะกระดุมกางเกงยีนส์ตัวสวยของผมแล้วค่อยๆรูดซิปลง  ผมยังพอมีสติที่จะเอามือไปจับมือพี่แป้งเอาไว้ ไม่ให้เกิน เลยไปมากกว่านี้ แต่มันช่างยากลำบากเหลือเกิน กับการที่ต้องต่อสู้กับความต้องการของตัวผมเอง และกับคนที่กำลังทำกับผมอยู่
            " อืม...อืม...พี่..ปะ...แป้ง..."  ผมพยายามเรียกพี่แป้ง
            " อืม...อืม....."   มีเพียงเสียงครางของพี่แป้ง
            ผมก้มหน้าไปมอง ก็ต้องตกใจที่พี่แป้งไม่มีเสื้อผ้าติดกายเลยสักชิ้น ผมไม่รู้ว่าพี่แป้งถอดออกไปตอนไหน  แล้วผมก็รู้สึกเสียวอีกครั้งเมื่อพี่แป้งเอาลิ้นมาเลียที่ยอดอกอีกข้างของผม  ใจผมมันไม่อยู่กับตัวแล้ว ผมบังคับกายและใจไม่ได้เลย  พี่แป้งพยายามดึงกางเกงยีนส์ตัวสวยของผมลง  แต่มันก็ลำบากเหลือเกิน  
           ผมจะทำยังไงดี ใจนึงผมก็อยากปล่อยมันไปตามอารมณ์ที่เป็นอยู่นี้  แต่อีกใจนึง ผมก็ยังไม่อยากที่จะให้เรื่องนี้มันเกิดขึ้นในตอนนี้  ความคิดสองอย่างนี้มันตีกันจนผมรู้สึกสับสนไปหมด   ผมจะทำยังไงดี.............
บทที่ 31
             ระหว่างที่ผมกำลังสับสนกับความรู้สึกอยู่นั้น  สายตาของผมก็ไปปะทะกับ ตุ๊กตาหมีที่นั่งอยู่บนเตียง ผมมองที่หน้าของมันก็เห็นตาของมันเหมือนกับจ้องมองผมอยู่  ผมคิดไปถึงเจ้าของของมัน ที่ส่งมาให้ผม เป็นใครกัน แต่ผมรู้ว่าไม่ใช่ของพี่แป้งแน่ เพราะตอนที่เข้ามาพี่เค้าก็เห็นตุ๊กตาหมีแต่พี่แป้งก็เฉยๆ ไม่ได้พูดถึงเรื่องมันเลย
            " ตื๊ด...ตื๊ด.... "  อยู่ๆเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ปลุกผมให้ตื่นจากความสับสนนั้น ผมหันไปมองพี่ปะแป้ง ก็เห็นพี่ปะแป้งมองผมอยู่ พร้อมกับส่งสายตา ที่ผมเข้าใจว่าพี่ไม่อยากให้ผมรับสาย
            " พี่แป้ง..ปล่อยมะนาวก่อนครับ.."  ผมบอก
            " ไม่ครับ...มะนาวอย่ารับเลยครับ..."  พี่แป้งบอกผม
            " มะนาวขอร้องนะค้าบ.."  ผมเริ่มอ้อน
            " ไม่ครับ..."  พี่แป้งไม่ยอม  
            " ตื๊ด..ตื๊ด.. "  เสียงมือถือของผมมันก็ดังอย่างต่อเนื่อง  ผมตัดสินใจดึงมันออกมาจากกระเป๋ากางเกง  
            " อย่ารับนะครับ...คนดี..."  พี่แป้งร้องบอก  
            " ตื๊ด...ตื๊ด..."  ผมก้มลงไปมองเบอร์ที่โชว์  มันเป็นเบอร์ที่ชอบโทร เข้ามาแล้ว ไม่พูดอะไรกับผม
            " มะนาวครับ...อย่ารับนะครับ..."  เสียงแหบพร่าของพี่แป้งดังอยู่ข้างหูผม.. พี่แป้งเริ่มเลียที่หลังใบหูของผมอีก... ผมแทบจะคิดอะไรไม่ออก........
             ผมพยายามฝืนใจ...แล้วผมก็ตัดสินใจเอามือดันพี่แป้ง ให้หยุด... ผมมองที่หน้าพี่แป้ง ก็เห็นพี่แป้งมองจ้องหน้าผม  แล้วกัดฟันบังคับตัวเอง
            " ขอมะนาวรับโทรศัพท์ ก่อนนะครับ ...พี่แป้ง .."  ผมพูดกับพี่แป้ง  แล้วผมก็ตัดสินใจ ผมสูดลมหายใจเข้าให้เต็มปอดของผม
            " ก็...ก็ได้ครับ...อย่าช้านะครับ.."  พี่แป้งบอก
            " สวัสดีครับ "    ผมกดรับแล้วก็กล่าวทักทายไปตามสาย  พูดกับผมสิครับ ...ผมคิดในใจ
            " .............. "  ไม่มีเสียงพูด   ผมเริ่มใจเสีย
            " สวัสดีค้าบ..."  ผมทักทายอีกครั้งหนึ่ง   พูดกับผมเถอะ  ผมก็ยังภาวนาในใจ
            " ................. "  เงียบอีกครับ...
            " พี่ค้าบ...ขอร้องเถอะค้าบ...ช่วยพูดกับมะนาวหน่อยนะค้าบ..."  ผมตัดสินใจพูดออกไป
            " ....................ครับ..........."  มีเสียงตอบกลับมา เพียงแค่คำเดียวสั้นๆ  แต่รู้ไหมมันทำให้หัวใจของผมกระตุกวูบเลย  ผมรอเสียงๆนี้มาตลอดเวลา
            " ครับ...พี่..." ผมขานรับ..... ผมรอฟังเสียงอีกด้านของโทรศัพท์
            " พี่คิดถึงมะนาวมาก....พี่ขอโทษ... "  เสียงอีกสายเอ่ยออกมา  มันยิ่งทำให้ผมทั้งดีใจ และเสียใจในเวลาเดียวกัน
            " ค้าบพี่... "  ผมพูดได้แค่นั้น ก็สิ่งที่เสียใจคือเรื่องนี้ตอนนี้ ผมไม่น่าทำอย่างนี้ ซึ่งรู้สึกผิดกับคน ที่ผม กำลังคุยโทรศัพท์ด้วย   แล้วพี่ปะแป้งก็เงยหน้ามามองผม แล้วเหมือนพี่เค้าแกล้งผม  พี่เข้ามากัดที่ติ่งหูของผมเบาๆ แล้วเป่าลมเข้าที่หูผม จนทำให้
ผมขนลุก  
            " สุขสันต์วันเกิดนะครับ..."  คำอวยพรวันเกิดของผม  จากอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ เป็นสิ่งที่ผมรู้สึกดีใจมาก
            " อืม...ครับ... "  ผมตอบรับคำอวยพรของพี่...พร้อมกับลืมตัว ส่งเสียงครางออกไปด้วย
            " พี่ส่งของขวัญฝากไว้ที่พี่มะยมแล้วนะครับ...ไม่รู้ว่ามะนาวได้รับหรือยัง..."  พี่บอกผม
            " มันเป็นอะไรอ่ะครับ...มะนาวไม่รู้เลยครับ.."  ผมถาม
            " มะนาวครับ...ก็ตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ๆน่ะครับ...ของพี่นะครับ..."  พี่เค้าบอกผม ด้วยเสียงที่สงสัยว่าผมทำอะไรอยู่  ตอนนี้ผมรู้แล้วว่า เจ้าหมีตัวใหญ่ยักษ์นี่เป็นของใคร  
            ผมหันไปมองมันอีกที ก็เห็นมันจ้องมองผมไม่วางตาเลย  ผมคิดได้ ว่าจะต้องออกจากสถานการณ์นี้ให้เร็วที่สุด
            " ครับพี่...มะนาวรักมันจังเหมือนที่มะนาว...รักเจ้าของของมัน...อืม..."  มะนาวจะทำไงดีครับนี่  ผมคิดในใจ  แต่ผมก็หลุดเสียงครางออกไปอีก
            " โอ้ย...พี่แป้ง..."  ผมอุทาน ด้วยความไม่คาดคิด  พี่แป้งกัดที่ต้นคอของผม มันเจ็บจี๊ดเลยครับ  พี่แป้งคงแกล้งผม ที่ผมไปคุยโทรศัพท์กับคนอื่นอยู่  แถมผมยังไปบอกว่ารักกับเจ้าของตุ๊กตาหมีตัวใหญ่นี้ด้วย  แล้วผมก็ดันลืมไปด้วยว่าผมกำลังคุยโทรศัพท์อยู่
            " มะนาว.................. "  เสียงเรียกชื่อผมดังออกมาจากโทรศัพท์ มันทำให้ผมตกใจ  ผมทำอะไรอยู่เนี่ย  พี่เค้าก็รู้สิว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้นกับผม  คนที่ผมไม่อยากให้ได้ยินเลย
            " พี่ครับ.................. "  ผมเรียกพี่ แต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับออกมา
            " พี่ค้าบ............... "  เหมือนเดิม  ขอโทษครับพี่ ผมพูดเบาๆในใจของผม  ไอ้มะนาวทำยังไงดี.....
            " มะนาว ....วางสายเถอะครับ  มาต่อกันเร็วสิครับ... "  เสียงพี่แป้งพูดกับผมและก็แกล้งให้คนในสายได้ยิน
            " พี่.... "  ผมเรียกไปอีกครั้ง  
            " ตื๊ด............................ "  สายจากฝั่งนั้นก็ตัดสายไป  ผมแทบนํ้าตาล่วงเลยครับ จบกันแน่แล้ว  คนที่ผมอยากเจอ อยากคุย อยากอยู่ด้วยกลับเกลียดผมแล้ว  ผมคิดไปถึงตอนนี้  นํ้าตามันไหลออกมาเองโดยที่ผมกลั้นไว้ไม่อยู่
            " มะนาว....ร้องไห้ทำไมครับ...ที่พี่แกล้งเหรอ.."  พี่แป้งพูดกับผม แล้วเอามือมาเช็ดนํ้าตาผม
            " อือ... "  ผมพยักหน้ากับพี่แป้ง ตอนนั้น ผมทำอะไรไม่ถูกเลยครับ  แล้วผมก็กดโทรศัพท์ ไปหา พี่ที่เป็นเจ้าของเจ้าหมีตัวใหญ่ อีกครั้ง  ผมรอสายสักครู่ พี่แป้งก็มองผม แต่ก็เข้าใจ ไม่ห้ามผม
            " ........ไม่มีสัญญานตอบรับ....จากหมายเลข...."   ผมได้ยินเสียงนี้ ผมก็ปิดโทรศัพท์ทันที  พี่เค้าคงปิดเครื่องไปแล้ว  ผมอยากพูด คุยกับพี่ ถ้าจะต้องจบ  ผมอยากที่จะได้ยินจากปากพี่เค้าเอง  ผมดึงผ้าคลุมที่นอนขึ้นมาพันตัวเอาไว้  แล้วผมก็ตัดสินใจ....
บทที่ 32
             " พี่ปะแป้งครับ... "  ผมหันไปเรียกพี่แป้ง  พี่แป้งมองผมอยู่ก่อนแล้ว
             " พี่แป้ง สัญญากับมะนาวก่อนนะครับ ว่าจะฟังมะนาวพูดให้จบก่อน...แล้วไม่โกรธมะนาวด้วยนะค้าบ..."  ผมบอกพี่แป้ง  พี่แป้งมองหน้าผมสักครู่ แล้วก็พยักหน้าให้ผม
             " ครับ พี่สัญญา...พี่จะไม่โกรธด้วย...มะนาวจะพูดอะไรกับพี่ล่ะครับ "  พี่แป้งบอกสัญญากับผม
             " คือ...มะนาวขอโทษพี่ปะแป้งจริงๆนะครับ...ตอนนี้มะนาวรักพี่คนหนึ่งอยู่ แต่พี่เค้าตอนนี้
ก็ไม่ชอบมะนาวแล้ว ...พี่เค้าคงจะเข้าใจมะนาวผิดด้วยอ่ะค้าบ..."  ผมพูดกับพี่แป้งด้วยเสียงเครือ
             " ใช่ไอ้คนตะกี้หรือเปล่า... "  พี่ถามผม  
             " ใช่ค้าบ..."  ผมพยักหน้า
             " มันชื่ออะไร..."  พี่แป้งยังคงถามผม
             " พี่...เจส...ค้าบ..."  ผมตัดสินใจบอกพี่แป้ง
             " พี่แป้ง รอมะนาวที่นี่ได้หรือปล่าวค้าบ เดี๋ยว มะนาวมา... "  ผมบอกพี่แป้ง
             " มะนาวจะไปไหน ...จะไปหามันเหรอครับ..."  พี่แป้งพูด
             " ครับ  มะนาวขอไปหาพี่เจส ก่อนนะ มะนาวขอไปเคลียร์ เรื่องทั้งหมดก่อน แล้วมะนาวจะกลับมาหาพี่ปะแป้ง..."  ผมบอกพี่แป้ง ออกไปอย่างนี้
" กลับมาหาพี่จริงๆนะครับ..." พี่แป้งพูดกับผม
             " ครับ..มะนาวไม่อยากให้เรื่องราวมันคาราคาซังแบบนี้...แล้วมะนาวจะรีบกลับมานะค้าบ..."  ผมบอกพี่แป้งเห็นพี่ปะแป้งทำหน้าตาบึ้งตึงใส่ผม
             " .............."  พี่แป้งไม่พูด ยังคงบึ้งตึงใส่ผม

aRmkung

ขอบคุณครับ

GBOMK

ขอบคุนคับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ {:sm-38:}

imanaji

ขอบคุณมากๆๆครับ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

gigusa

ขอบคุนมากครับผม

Mikkiny

ชอบบบบบบบบบบบบบบบ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

nattan010

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

ton521

ขอบคุนครับ

cokebundit

ขอบคุนมากครับ

fffn

ขอบคุนมากคับถ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

thawatchai_01

ขอบคุนค้าบบบบ               

llsjAr

ตกลงจะเอาไรแน่นิ

minone

ขอบคุนคับ

Yhoon

natthaphat.sam

ขอบคุนคราบ