++ " กว่าจะรักกันได้ของไอ้มะนาว "++ # 17

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
            " พี่ก็รักมะนาวมากครับ..."  พี่บอกผม แล้วจับผมให้หันหน้ามา พี่เจสก็หอมแก้มผม  ยืนยันคำตอบที่ให้ไว้
            พี่เจสพารถมาหยุดที่หน้าบ้านของผมบ้านเงียบก็นี่มันดึกขนาดนี้นี่นะ  ผมมองดูที่จอดรถก็เห็นรถพี่มะยมจอดอยู่ พี่มะยมคงนอนหลับไปแล้ว
" มะนาวครับ..."  พี่เจสเรียกผม
            " ว่าไงคร้าบ...ผมหันมายิ้มให้พี่  ก็เห็นพี่เจสนั่งหน้ามุ่ย
            " มะนาวจะไม่เปลี่ยนใจแน่เหรอคร้าบ..."  พี่เจสบอกผมเสียงอ้อนๆ
            " ก็พรุ่งนี้ มะนาวต้องไปเรียน  แล้วเสื้อผ้าก็ไม่มีอ่ะครับ..."  ผมบอกเหตุผลให้พี่เจสฟัง
            " งั้น...มะนาวก็เอาเสื้อผ้าไปสิครับ...แล้วก็จะได้ไปมหาวิทยาลัย'พร้อมกัน...นะครับ..."  พี่เจสบอกผมด้วยสีหน้ายิ้มๆ เมื่อนึกขึ้นได้
            " อย่างนั้นก็ได้...แต่คิดอีกที..มะนาวว่าไม่เอาดีกว่า..."  ผมบอกพี่เจส
            " ทำไม..ล่ะครับ..มะนาว.."  พี่เจสรีบถามผม
            " ก็..พี่เจสอ่ะ...เดี๋ยวก็มาแกล้ง มะนาวอีก...แล้ว..."  ผมพูดกับพี่เจสแค่นั้นก็ไม่พูดต่อ
            " แล้ว...แล้วอะไรครับ..."  พี่เจสถามผมแล้วก็ยิ้มให้อย่างอารมณ์ดี
            " แล้วเดี๋ยวมะนาวก็ไม่ได้หลับ  ไม่ได้นอนอีกอ่ะคร้าบ..."  ผมพูดเสียงเบาแทบไม่ได้ยินเสียง
            " ฮั่นแน่...มะนาวคิดอะไรอยู่..."  พี่เจสได้โอกาสจึงแกล้งผมอีก
            " เปล่าซะหน่อย...พี่เจสอ่ะ...มะนาวไม่พูดด้วยแล้ว.."  ก็มันอายนี่คร้าบ  แล้วผมก็หันไปจะเปิดประตู
            " เดี๋ยวสิครับ...แค่นี้ก็งอนแล้ว...พี่ไม่แกล้งหรอกครับ..พี่สัญญาครับผม..."  พี่พูดแล้วชูนิ้วสัญญา  แล้วก็ยิ้มให้ผม
            " พี่สัญญาแล้วนะครับ..."  ผมถามพี่อีกครั้งเพื่อความแน่ใจ...ไอ้มะนาว...โลเลอีกแล้วนะ...เอาไงดีนะ  ผมหยุดคิดสักพัก...
            " ครับผม..."  พี่ยืนยันคำตอบ
            " งั้น..มะนาวตกลงก็ได้...แต่พี่เจสรอแป๊บนะคร้าบ...มะนาวเข้าไปเอาเสื้อผ้าก่อน..เดี๋ยวเดียวเองคร้าบ..."  ผมบอกพี่เจส
            เมื่อตัดสินใจได้ หลังจากที่ทนรบเร้าพี่เจสไม่ไหว  อีกอย่าง พี่มะยมก็เข้านอนไปแล้วด้วย  คืนนี้คงไม่ได้คุยกันอีก  เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อย มาแก้ตัวกับพี่มะยมอีกทีละกัน  ผมคิดแล้วก็เปิดประตูรถลงไปแล้วรีบเข้าบ้าน.............
            ผมเดินมาที่ห้องของผมแล้วเปิดประตูเข้าไป  ในห้องมันมืด ผมเดินด้วยความเคยชินไปที่สวิทส์ไฟแล้วยื่นมือจะไปกด  แต่ผมก็ต้องตกใจ  ที่มีมือมาคว้าแขนผมเอาไว้   
            " อุ้ย..."  ผมสะดุ้งแล้วอุทานออกมา   แล้วผมก็หันไปมองเจ้าของมือนั้น
            " ............................ "  
บทที่ 39
            " อุ้ย...."  ผมถูกดึงเข้ามาปะทะกับร่างหนาของใครคนหนึ่ง
            " ใครน่ะ..."  ผมถาม
            " .................... "  ไม่มีเสียงตอบ
            " ...อุ๊บ....ปล่อยผม..ปล่อยผม.."  ผมร้อง  คนนั้นอุ้มผมแล้วเดินมาที่เตียงนอน
            " ...ตุบ...โอ้ย..."  คนนั้นโยนผมลงไปบนเตียงนอน
            ผมจึงพลิกตัวหลบ  ก่อนที่คนนั้นจะล้มลงมากอดผม  ผมรีบลงจากเตียงแล้ววิ่งไปเปิดไฟ  ผมหันกลับไปมอง ก็ถูกคนนั้นเข้ามากอดผม  แล้ว พอดีไฟติด ผมจึงเงยหน้าขึ้นไปมอง ก็เห็นคนนั้น
            " ....พี่ปะแป้ง......... "  ผมยืนเฉยอยู่อย่างนั้น  ผมทำอะไรไม่ถูก ได้แต่มองจ้องพี่แป้งอยู่ตรงนั้น
            " มะนาวไม่ตกใจเหรอที่รู้ว่าเป็นพี่น่ะ..."  พี่แป้งถามผม เมื่อเห็นว่าผมไม่ดิ้นหนีเหมือนเก่า
            " ไม่คร้าบ...มะนาวรู้ว่าพี่คงไม่ทำอะไรมะนาวหรอก..ใช่หรือเปล่าคร้าบ..."  ผมบอกพี่แป้ง พร้อมกับส่ายหน้าไปด้วย เมื่อหายจากอาการตกใจแล้ว
            " แค่แปลกใจที่พี่แป้งเข้ามาอยู่ในห้องนอนของมะนาว..แล้วพี่แป้งเข้ามาได้ยังไงล่ะครับ....."  ผมถามพี่แป้ง ด้วยความสงสัย  เห็นพี่แป้งมองผมอยู่
            " ก็พี่มะยมให้พี่เข้ามานอนที่นี่ครับ..."  พี่แป้งบอกผม
            " พี่แป้งน่ะเหรอครับ..."  ผมทวนถามอีกครั้ง...ด้วยความแปลกใจ
            " ใช่แล้วครับ...น้องมะนาวรู้หรือเปล่าว่า พี่มานอนที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่..."  พี่แป้งถามผม
            " เมื่อไหร่ล่ะครับ.."  ผมไม่รู้ก็เลยถามกลับ
            " ก็ตั้งแต่วันนั้น...วันที่มะนาวออกไปหาไอ้นั่นมันนั่นแหละ..."  พี่แป้งพูดท่าทางเศร้าๆ
            " ............ "  ผมส่ายหน้า  ไม่พูดอะไร  พี่แป้งจึงพูดต่อ
            " วันนั้นพี่กลับบ้าน  แล้วพี่มะยมก็ไปรับพี่ออกมากินข้าว พอหาอะไรกินกันเสร็จพี่ก็บอกว่าจะรอมะนาวที่บ้าน  รอจนดึกมะนาวก็ไม่กลับมาบ้าน พี่มะยมก็เลย  ให้มานอนที่ห้องมะนาวน่ะครับ..."  พี่แป้งอธิบายให้ผมฟัง
            " พี่แป้ง...มะนาวขอโทษนะคร้าบ..."  ผมบอกพี่แป้ง  แล้วก้มหน้า  ผมไม่กล้ามองหน้าพี่แป้ง  มันรู้สึกผิดในใจ  ผมผิดต่อพี่แป้ง
            " มะนาว...น้องอย่าคิดอย่างนั้นสิครับ...พี่แป้งไม่ได้โทษมะนาวสักหน่อย..ถ้าจะโทษ พี่ต้องโทษตัวเองที่มาหาน้องช้า
เกินไป..."  พี่แป้งพูดกับผมและโทษตัวเองที่มาหาผมช้า  
            " พี่แป้ง...."  ผมพูดไม่ออก ได้แต่ยืนนิ่งมองหน้าพี่แป้ง
            " รู้มั้ยมะนาว...ที่จริงพี่แอบตามดูมะนาวมาตั้งนานแล้วนะ  พี่คิดว่าจะรอให้ถึงวันเกิด ของน้องก่อนพี่ถึง จะออกมาหาน้อง...แต่ตอนนี้พี่รู้แล้วว่า ไอ้ความคิดนั้นมันโง่มากเลย  พี่ตัดสินใจผิด เลยมาช้าไป..."  ี่พี่แป้งเล่าความคิดให้ผมฟัง
            " พี่ปะแป้งคร้าบ...มะนาวขอโทษคร้าบ..."  ผมพูดแค่นั้นก็หยุด  ผมคิดว่าจะพูดต่อดีหรือไม่พูด   ผมมองหน้าพี่ปะแป้ง
            " ........................... "  พี่แป้งไม่พูด แต่จ้องหน้าผมนิ่ง
            " คือ..ตอนนี้..มะนาว...รักพี่เจส..อ่ะครับ..."  ผมตัดสินใจบอกพี่แต่ก็ กล้าๆกลัวๆ
            " .......................... "  พี่เจสมองจ้องหน้าผมนิ่ง  แต่ผมรับรู้ได้ถึงอาการสั่นที่มือของพี่ที่กอดผมอยู่  ผมเงยหน้ามองพี่แป้ง
            " พี่ปะแป้งคร้าบ...พี่อย่าโกรธผมนะคร้าบ... "  ผมพูดไปมองหน้าพี่ปะแป้งไป แล้วจะร้องไห้
            " ......................... "  พี่แป้งไม่ตอบ   ผมเริ่มใจเสีย
            " พี่ปะแป้งคร้าบ.... "  ผมเรียกชื่อพี่
            " ครับ....มะนาว  พี่ไม่โกรธน้องหรอก.... "  พี่แป้งบอกผม   ผมจึงมองพี่แป้ง  เห็นพี่เค้ายิ้มให้  แต่ผมคิดว่ามันเป็นรอยยิ้มที่แปลกๆ เศร้าๆยังไงไม่รู้
            " จริงนะคร้าบ..พี่ปะแป้งไม่โกรธมะนาวน้า... "  ผมพูดอย่างดีใจ มองหน้าพี่เค้า  แล้วก็กอดพี่แป้งแน่น
            " จริงสิครับ  พี่ไม่เคยคิดโกรธมะนาวสักครั้ง..."  พี่แป้งพูดจบก็กอดตอบผม
            " พี่ปะแป้ง กลับมาเป็นพี่ชายของมะนาวน้า... "  ผมพูดไปยิ้มไป ด้วยความดีใจที่เรื่องที่คิดว่าจะยุ่ง  มันกับไม่ยุ่งอย่างที่คิด
            " ............. "  พี่แป้งไม่ตอบ  แต่ยิ้มให้ผม
            " มะนาวดีใจจังที่พี่ปะแป้งเข้าใจมะนาว  แล้วไม่โกรธมะนาวด้วย..."  ผมบอกแสดงความดีใจแล้ว  เงยหน้า แล้วปล่อยแขนที่กอดพี่แป้งอยู่เปลี่ยนเป็นโอบคอแล้วเขย่งตัวไปหอมแก้มพี่แป้ง
            " .............. "  พี่แป้งก็ไม่พูดอะไร  ยิ้มให้แล้วกอดตอบผมอีก
            " มะนาวจะมีพี่ปะแป้งเป็นพี่ชายคนเดิมแล้ว..."  ผมดีใจจริงๆนะ
            " น้องมะนาวครับ..."  พี่แป้งเรียกชื่อผม
            " คร้าบ...พี่แป้งว่าอะไรคร้าบ..."  ผมยังคงยิ้มให้พี่แป้งอยู่
            " มะนาว...พี่ไม่เป็นพี่ชายของมะนาวหรอกนะ..."  พี่แป้งพูดกับผมจบ  ผมยิ้มค้างเลย   ตกใจทีพี่แป้งพูดแบบนั้น
            " ทำไมอ่ะคร้าบ...พี่ปะแป้งไม่อยากเป็นพี่ชายของมะนาวแล้วเหรอคร้าบ..."  ผมบอกอย่างน้อยใจ  แล้วเอามือที่กอดพี่แป้งลง
            " ไม่ใช่อย่างนั้นครับ...น้องมะนาว.."  พี่แป้งพูดแล้วจ้องหน้าผม  แล้วส่งสายตาแปลกๆให้ผม
            " ............ "  ผมเงียบบ้าง
            " แต่พี่จะแย่งเอามะนาวคืนมาจากมัน..."  พี่แป้งบอกผม ทีนี้ผมตกใจจริงๆ กับสิ่งที่ผมได้ยินจากพี่แป้ง
            " พี่ปะแป้ง....."  ผมเรียกชื่อแค่นั้น  มันพูดอะไรไม่ออก  ได้แต่จ้องหน้าพี่แป้งอยู่อย่างนั้น  แล้วผมก็ดันพี่แป้ง ออกและผมก็ถอยหลังหนี
            " มะนาวยังไม่ต้องกลัวพี่หรอก...พี่ไม่ทำอะไรน้อง...พี่แค่บอกให้น้องรู้เอาไว้เท่านั้น...แล้วนี่น้องกลับมาทำอะไรล่ะ  พี่เห็นไอ้นั่นมันจอดรถรออยู่นี่..."  พี่แป้งบอกแล้วก็เปลี่ยนเรื่องมาถามผม
            " เอ่อ...มะนาวกลับมาเอาเสื้อผ้าคร้าบ..."  ผมบอกพี่แป้ง  หลังจากที่นิ่งเงียบไปสักครู่
            " งั้นก็รีบไปเอาสิ ก่อนที่พี่จะเปลี่ยนใจ  ไม่ให้น้องไปกับมัน..."  พี่แป้งพูดจบ ก็มองผมอย่างขำๆ
            ผมก็รีบเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบชุดหลายชุดออกมา  ด้วยความรวดเร็ว  แล้วจับใส่เป้สะพายหลัง  ผมหันไปมองพี่แป้ง  ก็เห็นพี่แป้งนั่งมองผมอยู่ที่เตียงนอน  ยิ้มให้ผมแล้วก็หัวเราะด้วยอย่างอารมณ์ดี
            " มะนาว...ไม่ต้องรีบหรอกนะ  วันนี้พี่บอกว่าไม่ทำอะไรก็ไม่ทำจริงๆ...ไม่ต้องกลัวพี่ไปหรอก..."  พี่แป้งบอกผม อีกเมื่อเห็นผมรีบหยิบของใส่กระเป๋าเป้อย่างรีบร้อน
            " มะนาวเสร็จแล้ว..."  ผมรีบบอกพี่แป้ง
            " เสร็จแล้วเหรอ..เร็วจัง...งั้นก็รีบไปสิก่อนที่พี่จะเปลี่ยนใจ ..."  พี่แป้งพูดจบก็หัวเราะอีก เมื่อเห็นผมถอยหลังหนีพี่แป้งออกไปอีก  ก็ผมไม่ไว้ใจนี่
            " คร้าบ...งั้นมะนาวไปแล้วนะคร้าบ.."  พูดจบผมรีบเปิดประตู ูแล้วรีบวิ่งลงบันได ออกจากบ้านไป ที่รถของพี่เจสที่จอดรออยู่  แล้วเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถทันที
            ผมเข้ามานั่งในรถพร้อมกับหายใจหอบ  ตอนที่ผมออกจากห้องนอน ผมวิ่งลงมาข้างล่าง   แล้วก็วิ่งมาที่รถโดยที่ผมไม่ได้หันกลับไปมองดู  ผมไม่รู้ว่าพี่แป้งตามออกมาดูผมหรือเปล่า..ถึงจะเหนื่อย  แต่ในใจก็นึกถึงแต่คำพูดของพี่แป้ง...ที่บอกว่า " พี่จะแย่งมะนาวมาจากมัน "  ผมรู้สึกไม่ดีเลย พี่แป้ง เค้าคิดอะไรกันแน่นะ............
            " พี่เจสค้าบ...ออกรถเร็วๆค้าบ..."  ผมบอก  พี่เจสหันมามองผมเหมือนกับจะถามผมว่ามีอะไร  แต่พี่เจสก็ไม่พูดออกมา  แล้วพี่ก็หันหน้ากลับ  แล้วก็ขับรถออกไปด้วยความรวดเร็ว.............
บทที่ 40
            คืนนั้นเมื่อกลับไปถึงที่คอนโดแล้ว  ผมกับพี่เจสก็อาบนํ้าเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ  ผมกำลังคิดว่าจะบอกพี่เจสดีหรือเปล่า  เรื่องของพี่แป้ง  แต่ก็ตัดสินใจได้ในที่สุดว่าไม่บอกดีกว่า
            " มะนาว...เมื่อสักครู่ที่ออกจากบ้านมาน่ะครับ...มีอะไรหรือเปล่า..."  อยู่ๆพี่เจสก็ถามผม
            " อะไรหรือครับ..."  ผมหันไปมองแล้วถามกลับ   ที่จริงผมก็แค่ทำเป็นไม่รู้เรื่องอ่ะ
            " ก็ที่มะนาวขึ้นรถแล้วให้พี่รีบขับออกไปเร็วๆน่ะครับ..."  พี่เจสถามผม
            " อ๋อ..ไม่มีอะไรหรอกคร้าบ...แค่มะนาวอยากมาที่นี่เร็วๆอ่ะคร้าบ..."  ผมบอกพี่เจสแบบ นี้เพื่อที่พี่ ี่จะได้ไม่คิดถึงเรื่องนี้อีก  แต่กลับกลายเป็นว่าพี่เจสดันไปคิดอีกเรื่องนึง
            " อยากมาเร็วๆเหรอ...อืม...หรือมะนาวอยากจะ...."  พี่เจสพูดแค่นั้นแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ผม
            " เปล่าอ่ะคร้าบ...มะนาวไม่ได้คิดอย่างนั้นอ่ะ...แค่มะนาวง่วง อยากกลับมานอนเร็วๆแค่นั้นเองคร้าบ...ด้วย"  ผมแก้ตัวอย่างขอไปที
            " ง่วง...จริงเหรอ...คิดอย่างอื่นหรือเปล่า.."  พี่เจสยังพูดแหย่ผมอีก
            " ง่วงจริงคร้าบ...มะนาวไม่ได้คิดอย่างอื่นจริงๆนะคร้าบ..."  ผมพูดแล้วก้มหน้ามองพื้น  ก็อายนะครับโดนแกล้งอย่างนี้
            " ง่วง...งั้นเรามานอนกันเถอะ..."  พี่เจสพูดจบก็ถอดเสื้อผ้าออกหมด  แล้วขึ้นไปนอนบนเตียงนอน หยิบผ้าห่มขึ้นมาคลุมถึงแค่เอว  แล้วเอามือมาตบที่หมอน เรียกให้ผมขึ้นไปนอนข้างๆ
            " เอ่อ...แล้วพี่ทำไมต้องถอดเสื้อผ้าออกหมดด้วยอ่ะครับ..."  ผมพูดไปก็หน้าแดงไป  แต่คนที่นอนบนเตียง ไม่เห็นว่าจะอายเลย
            " ก็พี่ชอบนอนแบบนี้นี่ครับ...แก้ผ้านอนสบายดีน่ะ...มะนาวลองไม่ใส่เสื้อผ้านอนสิ ...จะรู้.."  พี่เจสบอกผม แต่สายตานี่สิ...
            " แก้ผ้านอนนี่อ่ะ...ไม่เอาหรอกคร้าบ...มะนาวใส่เสื้อผ้าแบบนี้อ่ะดีแล้ว..."  ผมบอกพี่เค้าไป  แต่ในใจนี่ มันเต้นแรงอ่ะครับ
            " เร็วสิ...มานอนได้แล้ว...พี่ง่วงแล้วล่ะ..."  พี่เจสบอกผม  แล้วก็อ้าปากหาว
            " คร้าบ..."  แล้วผมก็เดินไปที่เตียงนอนแล้วล้มตัวลงนอนข้างพี่เจส
            " ก็แค่นั้นเอง...กลัวพี่ไปได้.." พี่เจสบอกผมเมื่อเห็นผมนอนเรียบร้อยแล้ว
            " พี่เจสคร้าบ  มะนาวนอนหลับแล้วน้า.."  ผมบอกพี่  แล้วนอนหันหลังให้พี่เจส
            " ทำไมมะนาวนอนห่างจัง  มานอนใกล้ๆหน่อยสิครับ  "  พี่เจสพูดจบก็เอามือมากอดผม แล้วดึงตัวผมให้ ้เข้าไปนอนหนุนแขน
            " พี่เจสอ่ะครับ   เดี๋ยวมะนาวก็นอนไม่หลับหรอกครับ.."  ผมบอกพี่เจส
           " แต่พี่อยากนอนกอดมะนาวอย่างนี้...ไม่งั้นพี่คงนอนไม่หลับแน่เลย.."  พี่เจสพูดกับผม  แล้วกอดผมแน่นกว่าเดิม
            " ก็ได้ครับ...แต่วันนี้นอนอย่างเดียวนะครับ  ห้ามแกล้งมะนาวด้วย  " ผมบอกพี่เจส อย่างไม่ค่อยจะไว้ใจ
            " คร้าบผม..พี่ไม่แกล้งมะนาวหรอก..."  พี่บอกผมแล้วก็ยิ้มให้
            " แล้ววันไหนมะนาวไม่ได้มานอนด้วย  แล้วพี่จะนอนหลับเหรอครับ.."  ผมถามบ้าง
            " ก็คงนอนไม่หลับหรอก เพราะพี่เวลานอนต้องมีคนมาให้กอดน่ะครับ..."  
            " แล้วจะทำยังไงล่ะครับ..." ผมยังสงสัยอีก
            " ก็ไม่ยากหรอก  แค่มะนาวย้ายมาอยู่กะพี่สิครับ  พี่จะได้นอนกอดมะนาวทุกคืนเลย.."  พี่พูดจบก็จ้องหน้าผม
            " ไม่เอาหรอกครับ...ลูกเค้ามีพ่อมีแม่น้า..."  ผมพูดเล่นๆกับพี่เจส  แล้วก็หัวเราะ
            " พี่ก็ว่าจะไปขอเหมือนกัน..."  พี่พูดกับผมแล้วก็ยิ้ม
            " ไม่เอาแล้ว  มะนาวไม่พูดแล้ว  นอนดีกว่า  "  ผมพูดจบก็หลับตานอน  ก็ตกใจด้วยที่พี่เจสพูดแบบนั้น
            " งั้นพี่ขอหอมแก้มที..." พูดจบพี่ก็ก้มลงมาหอมแก้ม
            " อ้า...พี่เจสอ่ะ...พอแล้วน้า..จะนอน.."  ผมบอกพี่เจส  ก็มือของพี่เจสอ่ะสิ มันซุกซนจัง
            " คร้าบ  นอนก็นอน..."  พี่เจสบอกผมแล้วหัวเราะอย่างอารมณ์ดี   ผมก็หลับตานอนต่อ
            " จูบทีนึง...จุ๊บ...จุ๊บ.."  พี่เจสพูดจบก็จุ๊บผม  โดยที่ไม่ทันระวัง
            " อ้า...พี่เจส...แกล้งมะนาวอีกแล้วน้า.."  ผมร้องบอกพี่เจส  ก็เห็นพี่เค้าขำผมใหญ่
            " ไม่แกล้งแล้วคร้าบ...งั้นสุดท้ายขอ...เลยละกานนะ..."  พี่พูดจบก็ทำตามที่พูด
            " อ้า....พี่เจส..."  ผมร้อง
            " ค้าบ..."  พี่เจสขานตอบแล้วก็......
            " ....................... "
             เช้าวันต่อมา พี่เจสพาผมมาส่งที่ตึกคณะ  
             " มะนาวครับ...เดี๋ยวกลางวันพี่มารับไปทานข้าวนะครับ...."  พี่เจสบอกผม
             " คร้าบ.."  ผมรับคำ
             " ยังไงก็เปิดมือถือไว้ด้วยแล้วกันนะ  "  พี่เจสบอกผม
             " ครับผม..."  ผมรับแล้ว  ก็เดินขึ้นตึก ส่วนพี่เจสก็แยกไป  
             ผมเดินไป ยังไม่ทันจะเข้าห้องเลย  ก็โดนใครคนหนึ่งจับแขนผม แล้วลากไปจากที่ตรงนั้น  มันดึงผมเข้าไปที่ห้องนํ้า  ซึ่งตอนนั้นไม่มีใครใช้เลยสักคน
บทที่ 41
             " เฮ้ย..ปล่อยกูโว้ย...บอกให้ปล่อย..." ผมร้องแล้วสะบัดแขน แล้วก็ขืนตัวเองเอาไว้ไม่ยอมเดินตามมันไป
             " ........... " ไอ้คนที่ลากผม มันไม่พูด แล้วมันก็ออกแรงกระชากผมให้เดินไปกับมัน
             " บอกให้ปล่อยกู.."  ผมร้องอีก  แต่ก็ต้องเดินตามมันไป เพราะผมสู้แรงมันไม่ได้         
             ในระหว่างที่มันจับแขนผมดึงตามมันไป  ผมก็หันไปมองว่าเป็นใคร  เมื่อเห็นหน้ามันแล้ว  ผมก็เดินตามมันไปแต่โดยดี  มันก็หันกลับมามองผมด้วย  ผมเห็นหน้ามันก็ตกใจ ก็ปกติแล้วมันไม่เคยทำหน้าอย่างนี้กับผม  
             พอไปถึงห้องนํ้า ซึ่งตอนนั้น ไม่มีใครเข้ามาใช้เลยสักคน  มันดึงให้ผมเข้าไป แล้วมันก็หันหน้า มามองผม  มันจ้องอยู่อย่างนั้นโดยที่ไม่ได้พูดอะไรออกมาเลยสักคำ  ตอนนั้นผมก็รู้สึกอึดอัดมาก  ที่มันไม่พูดไม่อะไร   กับผมสักอย่าง  แต่ก็เข้าใจมันนะ ก็รู้ว่ามันรักผม  แล้วที่มันโดน      พี่เจสพูดออกมาอย่างนั้นอีก  ถ้าเป็นผม ก็คงจะรู้สึกเหมือนมันที่เป็นตอนนี้
             " ไอ้เป้งมึงมีอะไรจะถามกูเหรอ..."  ผมถามมันไปอย่างนั้น ทั้งๆที่รู้ว่ามันจะถามอะไรผม
             " ก็เรื่องนั้นที่กูได้ยิน..มันเป็นยังไงมึงว่ามาซิ...จริงอย่างที่ไอ้นั่นมันพูดหรือเปล่า..."  ไอ้เป้งมันถามผมเป็นคำถามแรก
             " ก็...ก็ไม่มีอะไรนี่..."  ผมพูดตะกุกตะกัก ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่ามันจะถามอะไรผม  แต่พอมันถามจริงๆ  ผมก็ไม่กล้าเล่าให้มันฟัง
             " มึงเล่ามาเดี๋ยวนี้..."  มันสั่งผม  แล้วบีบแขนผมแน่นจนเจ็บ
             " โอ้ย...ไอ้เป้ง...กูเจ็บนะเว้ย.."  ผมร้องบอกมัน
             " เออ..กูขอโทษ..มึงก็เล่ามาสิวะ  "  มันบอกผม  แล้วมันก็ปล่อยมือที่บีบแขนผมออก
             " เอ่อ...กู..."  ผมพูดไม่ออก ก็ไม่รู้ว่าจะเล่าให้มันฟังยังไงดี
             " กู..อะไร..มึงเล่ามาเร็วๆ..."  มันบอกผม
             " ก็...กูยังไม่หายป่วยดี กูไปหาพี่เจสที่คอนโด แล้วไม่เจอกูก็เลยนั่งคอยจนหลับน่ะ  แล้ว..."  ผมตัดสินใจพูด
             " แล้วไงต่อ..."  มันเร่งผม  ผมก็มองหน้ามัน
             " แล้วพี่เค้ามาตอนไหนไม่รู้  เค้าพากูเข้าไปนอนในห้องอ่ะ...แล้วเค้าก็ทำอย่างนั้นกับกู..." ผมบอกมันแล้วหน้าแดงด้วยความอาย  เลยบอกมันอย่างรวบรัดจะได้จบเร็วๆ ก็ไม่อยากเล่าให้มันฟังอย่างละเอียดอ่ะครับเรื่องอย่างนี้มันน่าอายจะตายไปคร้าบ...
             " โธ่เอ้ย...น่าเจ็บใจจริงๆเลยว่ะ..." ไอ้เป้งพูดออกมา
             " น่าเจ็บใจอะไรวะ..." ผมถามมัน

GBOMK

ขอบคุนคับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ {:sm-17:}

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

Mikkiny

ชอบบบบบบบบบบบบบ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

nattan010

ขอบคุณครับผม

kamaji

ขอบคุนคราบ

ton521

ขอบคุนครับ

cokebundit

ขอบคุนมากครับ

fffn

ขอบคุรมากคับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

minone

ขอบคุนคับ

Yhoon

natthaphat.sam

ขอบคุนคราบ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

อีกหนุ่มในสต๊อก

OoPoomoO

ขอบคุณครับ

pearl9845

ขอบคุนมากคับ