ชีวิตจริง

birthday

เรื่องจริงของผมเองผมชื่อ น คับ มีพื่อนคนนั้น ชื่อ ท เรื่องราวทั้งหมดเกิดจากการที่เราเป็นเพื่อนกันครับ รู้จักกันมาตั้งแต่ ตอนเด็กจนถึงปัจจุบัน ตอนแรกผมก็ไม่รู้สึกอะไรกับเขาขนาดนี้ แต่พอขึ้น ม.ต้น เราก็เริ่มคุยกันบ่อยขึ้นและที่สำคัญตอนนั้น ท เป็นแฟนกับเพื่อนสนิทของผมชื่อ จ เธอเป็นผู้หญิงครับ นั่นก็คงเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เราสนิทกันได้มากขึ้น มีความผูกพันกันมากขึ้น จนผมไม่คิดเลยว่า วันนี้จะทำให้ผมพูดออกมาว่า “ผมรักมัน” ได้อย่างเต็มปาก ผมเริ่มรู้สึกว่า ผมมีความรู้สึกที่เปลี่ยนไป เวลาที่ผมอยู่ใกล้ ท ผมจะรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกทุกครั้งเวลาที่อยู่ด้วยกันกับเพื่อนคนนี้ จนบางครั้ง ผมก็รู้สึกแปลกๆเวลาที่เห็น ท กับ จอยู่ด้วยกัน แต่ในตอนนั้นผมก็ยังไม่คิดอะไรมาก มันคงเป็นเพราะความผูกพันระหว่างเพื่อนที่ผมมีให้มันมากกว่า แต่แล้ววันหนึ่งผมก็ชักไม่แน่ใจวันหนึ่งก่อนกลับบ้าน วันนั้นเป็นวันที่ผมไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้น วันนั้นคือวันที่ ท กับ จ บอกเลิกกัน แทนที่ผมจะช่วยปลอบ จ เพื่อนของผม แต่ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงเพราะความรู้สึกตอนนั้นมันสวนทางกัน ผมห่วงทั้ง ท และ จ เพราะเค้าทั้งสองคน ทั้ง ท และ จ ก็เจ็บด้วยกันทั้งคู่ จนเวลาผ่านไป ท และ จ ก็มีแฟนใหม่ด้วยกันทั้งคู่แฟนใหม่ จ คือ อ แฟนใหม่ ท คือ น ซึ่งเป็นรุ่นน้อง ตอนนั้นความรู้สึกของผมก็ยิ่งสับสน เพราะหลังจาก ท มีแฟนใหม่ ผมก็เริ่มห่างจากเขาและรู้สึกเหงามากขึ้นทั้งที่ผมก็ยังมี จ เป็นเพื่อนอยู่ทั้งคน แต่แล้วในวันหนึ่ง ตอน ม.3ผมก็ตัดสินใจทำในสิ่งที่ผมอยากทำที่สุดคือผมส่งข้อความไปบอกรัก ท ตอนนั้นผมก็ไม่รู้ว่าคำตอบจะเป็นยังไงจนสุดท้าย น รู้จึงทำให้ น กับ ท ทะเลาะกันจนเลิกกันผมรู้สึกผิดเพื่อนๆผู้ชายในห้อง และต่างห้องเริ่มก็เริ่มแซวครับ ผมได้แต่คิดว่า ทำไมมันเขินแบบนี้ว๊ะ! ส่วนฝ่าย ม ก็ค่อนข้างเงียบๆ ไม่โต้ตอบอะไร ทำให้ผมคิดว่า มันคงไม่ชอบให้มีเพื่อนล้อ ทำให้ผมกลัว..... กลัวว่า ถ้าปล่อยให้เพื่อนล้อมันแบบนี้ มันอาจจะเกลียดผมไม่อยากอยู่ใกล้ผมอีกต่อไป ผมก็พยายามให้เพื่อนๆเลิกนะครับ แต่ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ ผมเลยตัดสินใจที่จะเริ่มตีตัวออกห่างเอง เพราะผมคงทำใจไม่ได้น่ะครับถ้าผมกลายเป็นคนที่ถูกมันตีตัวออกห่าง หลังจากนั้น เราก็เริ่มคุยกันน้อยลง ห่างกัน ผมรู้สึกเศร้ามากที่ ในช่วงเวลานั้น มันคงเป็นความผิดผมเอง ที่ตีตัวออกห่างมัน ด้วยเหตุผลโง่ๆ ผมไม่รู้เหมือนกันว่าที่มันพูดกับผมน้อยลง เป็นเพราะมันเคืองผมรึเปล่า หรือเป็นฝ่ายผมต่างหากที่ไม่ยอมไปคุยกับมันเอง เพราะหลายครั้ง ตอนนั้น ผมก็ค่อนข้างทำตัวไม่มีเหตุผลหน่ะครับ อย่างเช่น ไปสนิทกับ อ แฟนของ จ หรือคนอื่น อะไรทำนองนี้ หรือไมก็พยายาม ไม่ค่อยสนใจมัน แต่ผมก็คิดในใจเสมอว่า วันนึงผมจะคุยกับมัน ได้เหมือนปกติ และแล้ววันหนึ่งวันที่ผมได้ยินคำตอบจากปากของ ท ในสิ่งที่ผมอยากรู้ก็มาถึง ท เขาบอกว่าเข้าใจความรู้สึกที่ผมมีต่อเขาแต่เขาก็บอกว่าให้เราเป็นเพื่อนกันเถอะ ตอนนั้นความรู้สึกของผมมันไม่รู้จะเศร้าหรือจะสุขดีเพราะอย่างน้อยก็ดีที่ ท เขาไม่ถึงกับเกลียดผม จนเวลาผ่านไปพวกผมก็ขึ้น ม.ปลายผมกับ จ เรียนต่อที่เดียวกันส่วน ท ไปเรียนอีกโรงเรียนหนึ่ง ในโรงเรียนนี้ผมได้เจอกับเพื่อนใหม่คนหนึ่งเขาชื่อ บ อยู่ห้องเดียวกันกับผมเป็นคนที่นิสัยดีไม่แพ้ ท เขาทั้งเรียนเก่งขยัน มีน้ำใจ จนผมคิดว่าเขาอาจทำให้ผมลืม ท ได้ ผมพยายามอยู่ใกล้เขาจนเพื่อนๆในห้องแซว
/ h8 R- w' C6 E; C3 eแต่ไม่ว่ายังไงผมกลับ ยังคิดถึง ท อยู่เสมอ แล้วพอขึ้น ม.6 ผมก็ไปสะดุดตาผู้ชายคนหนึ่งเขาเรียนยุ่วห้องเดียวกับผมและ บ แต่ผมไม่ค่อยใส่ใจใครในตอนนั้นเพราะมัวแต่สนใจ บ เขาคนนั้นคือ อ เป็นลูกครึ่งไทยจีนหน้าตาดีใช้ได้เลยคับผมก็พยายามทำความรู้จักเขาให้มากขึ้นให้พอๆ กับ บ จนเพื่อนๆสังเกตเห็นเลยแซวเขาเพิ่มอีกคน แต่ผมก็ยังลืม ท ไมได้อยู่ดี ไม่รู้ว่าเพราะอะไรทำไมผมถึงคิดถึง ท อยู่ตลอดเวลา ยังลืมมันไม่ได้ทั้งทั้งที่ผมก็รู้คำตอบยุ่วแล้ว ว่ามันไม่ได้รักผม ในวันนี้เราก็ติดต่อกันทางเฟสบุคอยู่แต่ไม่บ่อยไม่รู้ว่า ท เขามีแฟนใหม่หรือยังผมก็ไม่อยากปล่อยใจตัวเองให้เป็นแบบนี้เลยครับ ผมพยายามพิสูจน์ตัวเองว่าตกลงผมยังเป็นผู้ชายอยู่มั้ย ผมรู้สึกว่าผมไม่มีอารมณ์ทางเพศกับผู้ชาย แม้จะเป็นผู้ชายคนอื่น ที่หน้าตาดีๆกว่า ไอ้ ท ด้วยซ้ำ ผมก็ไม่รู้สึกอะไรเหมือนที่ผมรู้สึกกับไอ้ ท เลย อีกอย่างผมก็ยังคิดว่าผมชอบผู้หญิงนะ ยังมีอารมณ์กับผู้หญิงอยู่เลย ผมก็ยังคิดในแง่ที่ว่า ผมกับ ท มันแค่ความผูกพันและความที่เราสนิทกันมากต่อไป แต่......มันก็ไม่ใช่ มันเหมือนกับว่าผมพยายามจะต่อต้านความรู้สึกของตัวเองอยู่ตลอดเวลา ถึงวันนี้ ผมก็จบ ม.6 แล้วกำลังจะต่อมหาลัย แต่สิ่งที่คาดไม่ถึงคือสิ่งที่ผมไม่คิดไม่ฝันมาก่อนว่ามันจะเกิดขึ้นนั้นก็คือผมต้องสูญเสีย จ เพื่อนสนิทผมไปอย่างไม่มีวันได้คืนตอนนั้นผมเสียใจมาก ผมอยากจะร้องไห้ออกมาดังๆ แต่ผมก็ต้องกลั้นใจไว้ สิ่งที่ผมคิดตอนนั้นคือทำไมผมถึงทำอะไรไม่ได้เลยถ้ารู้เรื่องเร็วกว่านี้ จ ก็คงไม่ต้องจากไปผมได้แต่คิดว่าตัวเองเป็นเพื่อนสนิทที่ไม่เอาไหนเลย วันที่เผาศพ จ วันนั้นผมได้เจอ ท ผลเลยคิดได้ว่า สุดท้ายเราก็คงต้องจากกันอยู่ดีไม่ตอนเป็นก็ตอนตาย ดังนั้นถ้าเรารักใคร สักคนไม่ว่าเขาจะรักเรากลับหรือไม่เราควรทำเพื่อเขาให้ดีที่สุดก่อนที่เราจะไม่มีแม้แต่โอกาสได้ทำ
# c; d1 Q+ g/ _% S: l

soupkung

ขอบคุณครับ สนุกและเศร้าดี

fn102001

สนุกดีคับ

ivyinvo

ขอบคุนครัย

waroot2

ขอบคุณครับ

nutt'Za

ฮื้มมมม สู้สู้นาจา