++ " กว่าจะรักกันได้ของไอ้มะนาว "++ # 9 ภาคสอง

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
รู้ว่าตอนนั้น ตัวพี่เจสสั่นมากคงจะโมโหพี่เดียวสุดสุด แล้วพี่ก็ก้มมามองหน้าผม  ก็ตกใจที่มุมปากของ พี่เจส มีเลือดไหลออกมา  ผมเห็นจึงยืนร้องไห้ตรงนั้นเลยยืนกอดพี่เจสแน่น.....พี่เจสยกมือมาลูบหัวผม  บอกว่าไม่เป็นไรแล้วนะไม่ต้องตกใจแล้ว  พี่เค้าอยู่นี่ไม่เป็นไร
" ไอ้เดียวมึงจำไว้ ต่อไปมึงอย่ามายุ่งกับพวกกูอีก มึงจำไว้ให้ดี กูรักไอ้นาวมัน มึงอย่าได้คิดอะไรไม่ดีกับมันอีก มึงจำไว้  "  พี่เจสหันไปว่าพี่เดียว  
             ผมหันไปมองก็เห็นที่หน้าพี่เดียวมีเลือดไหลที่ปาก หน้าตาเขียวชํ้าหลายแห่ง  คงจะโดนหมัดพี่เจสเข้าไป มากหลายที  ผมเงยหน้าขึ้นไปมองพี่เจส แล้วบอกพี่เค้าเบาๆ
             " พี่เจส...เรากลับบ้านของเรากันเถอะครับ....มะนาวอยากกลับแล้ว ไม่อยากอยู่ต่ออีก....กลับบ้านเรากันน้า..."  ผมพูดเบาๆ
             " ครับ...เรากลับบ้านเรากัน  "  พี่เจสพูดจบก็เดินจูงมือผมไปที่รถ
             ขึ้นไปนั่งในรถแล้ว ก็เห็นมีเพื่อนของพี่เจสคนนึง กับพี่เกมส์  แต่เพื่อนพี่เจสอีกคน ผมจำชื่อไม่ได้  พี่เค้าเดิน มาหาพี่เจสกับผมที่รถ  แล้วเคาะกระจกรถด้านที่ผมนั่งอยู่ ให้พี่เจสเปิดออก  พี่เจสมองหน้าผมแล้วก็เปิดกระจกลง
               " เฮ้ย...ไอ้เจสกูขอโทษด้วยนะโว้ย...ที่เกิดเรื่องในบ้านของกู  แล้วก็ขอโทษแทนไอ้เดียวมันด้วยโว้ย  มันคง เมามากทำอะไรไปคงไม่ค่อยจะรู้เรื่องสักเท่าไหร่ พรุ่งนี้มันหายเมาก็คงรู้เรื่องบ้างแหละวะ...."  พี่เกมส์บอกพี่เจส ข้ามหน้าผมไป
             " เออ...กูก็ขอโทษมึงเหมือนกัน ที่ทำอย่างนั้น แต่มึงก็เห็นแล้วนี่หว่าว่ามันทำอะไรไว้กับเมียกู ไม่ฆ่ามันตาย ก็ดีเท่าไหร่
แล้ว "
พี่เจสพูดออกมา ทำเอาผมต้องมองหน้าพี่เค้าเลย  ก็กลัวที่พี่เค้าพูดออกมาอ่ะครับ
             " กูรู้...กูก็เห็นเหมือนมึงนั่นแหละ  ถ้าเป็นกูก็คงทำแบบมึงนั่นแหละ กูเข้าใจมึง..."  พี่เกมส์เจ้าของบ้านพูด
             " อืม..."  พี่เจสหายใจเข้าแรงๆ
             " แล้วพี่ก็ต้องขอโทษน้องนาวด้วยนะครับ ที่เกิดเรื่องแบบนี้ในบ้านของพี่น่ะครับ..."  พี่เกมส์หันมาพูดกับผม
             " ครับ...มะนาวเข้าใจครับ...ไม่โกรธพี่เค้าหรอกครับ...พี่คงจะเมามาก ไม่เป็นไรหรอกครับ..."  ผมพูด แล้วก็ยิ้มให้ แต่ก็คงจะฝืนเต็มที
             " ขอบคุณมากครับ..ที่เข้าใจ..น้องนาวน่ารักจริงๆครับ...."  พี่เกมส์บอกแล้วยิ้มให้ผม
             " ฮึ่ม...คุยกันพอแล้ว กูจะกลับแล้วโว้ย...ไม่ต้องคุยกันมากนักหรอก..."  พี่เจสพูดแทรกเข้ามา  ผมจึงหันไปมอง ก็เห็นพี่เจสทำหน้าบึ้งๆใส่ผม กับพี่เกมส์
             " เออ...กูรู้แล้วว่ามึงหวง...แล้วมึงก็ขับรถกลับดีๆล่ะมึง  กูก็เห็นมึงกินเข้าไปมากเหมือนกันนี้หว่า... ระวังบ้าง ล่ะกันนะมึง..."  
พี่เกมส์บอก  แล้วก็เดินอ้อมหน้ารถ ไปที่พี่เจสนั่งอยู่
             " กูจะบอกมึงว่า...เมียมึงนี่น่ารักสุดๆไปเลยว่ะ  ขนาดเมียกูเป็นผู้หญิงยังน่ารักไม่เท่าเมียมึงเลย...อิจฉาโว้ย..."  พี่เจ้าของบ้านก้มหน้าลงมาที่พี่เจสแล้วก็พูดกับพี่เจสแบบนี้  ผมได้ยินก็อายอ่ะครับ
             " เออว่ะ...ไอ้นี่พอแล้ว..ก็กูโชคดีนี่หว่า....กูไปล่ะ....ไม่อยากอยู่เดี๋ยวมึงจีบเมียกูอีกคน...ไปเว้ย..."  พี่เจสพูดจบ ก็เลื่อนกระจกรถปิด แล้วสตาร์ทรถแล้วขับออกไปจากที่นั่นทันที
             ผมก้มไปมองนาฬิกา เวลาเกือบ ตี 3 แล้ว ผมได้กลิ่นเหล้าจากพี่เจส ก็คงเมามากแหละครับ  แต่ก็คงไม่มาก เท่าไหร่ เรื่องนี้พี่เจสรู้ตัวดี เวลาที่พี่เค้าพาผมไปไหนๆด้วย  แล้วพี่เค้าจำเป็นต้องกินเหล้า พี่เจสจะไม่กินเหล้าจนเมามาก จนไม่รู้เรื่อง พี่จะกินพอสมควร พี่เค้าบอกว่าเป็นห่วงผม กลัวเกิดอุบัติเหตุ
             ผมมองหน้าพี่เจส เห็นเลือดยังคงไหลออกมาจากมุมปากข้างซ้าย แต่ก็เลอะเป็นรอยมือ  พี่เค้าคงเอามือเช็ดแต่ มันไม่หมด  
ผมหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋า แล้วเอื้อมมือค่อยๆเช็ดเลือดอย่างที่เบามือที่สุด........
             " พี่ครับ...ขับรถไปเถอะครับ  ไม่ต้องหันหน้ามาที่มะนาวหรอก  มันอันตราย "  ผมบอก เมื่อพี่เจสหันหน้า มามองผม
             " .............. "  พี่เจสยิ้มให้ผม แต่ก็เป็นรอยยิ้มที่ฝืน
             " เดี๋ยวมะนาวเช็ดเลือดออกก่อนนะ กลับไปถึงบ้านแล้วค่อยใส่ยานะครับ...."  ผมบอก แล้วก็เช็ดเลือดต่อ จนเหลือแต่รอยคราบเล็กน้อย
              ตลอดเวลาที่ผมเช็ดโดนแผล พี่เจสจะทำหน้านิ่วทุกครั้ง คงจะรู้สึกเจ็บมากเหมือนกัน  แต่พี่ไม่ส่งเสียงหรือพูด ว่าเจ็บให้ผมได้ยินเลยสักครั้งเดียว  ผมเห็นแล้วนํ้าตาจะไหลทุกที ต้องกลั้นเอาไว้
             " พี่ครับ...มะนาวขอโทษน้า "  ผมอดไม่ได้ ก็สงสารพี่เค้ามากอ่ะครับ...
             " เรามาขอโทษพี่ทำไมล่ะครับ..."  พี่เจสหันมาบอกผมแล้วก็หันกลับไปมองถนนเบื้องหน้าต่อ
             " ก็...ก็ที่พี่เจสต้องมาเจ็บตัวเพราะมะนาวน่ะครับ...มะนาวรู้สึกแย่จัง..."  ผมพูดแล้วนํ้าตาจะหยด  ต้องพยายามกลั้นไว้
             " ไม่เอา..เราอย่าคิดอย่างนั้นสิ...นาวไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย  พี่ต่างหาก ดูแลนาวไม่ดี ให้ไอ้เพื่อน นิสัยแย่ๆ มันทำอย่างนั้นกับนาวได้ " พี่เจสพูดว่าตัวเองแทน
             " พี่อ่ะครับ...ไม่เอาแล้ว พี่อย่าว่าตัวเองเลยนะ  นี่พี่ก็ดูแลนาวอย่างดีแล้ว  นาวก็เห็น ขอบคุณพี่นะครับ... ที่ปกป้องนาว "  
ผมบอก แล้วเอามือแตะรอยแผลที่ปากพี่เจส
             " ไม่เป็นไรครับ...มันเป็นหน้าที่ของพี่ที่จะต้องดูแลเรานะ..."  พี่เจสจับมือผมที่กำลังแตะแผลที่มุมปากพี่เค้าอยู่  เลื่อนมือมาที่ปากของพี่เค้า แล้วพี่ก็จูบที่นิ้วมือของผมเบาๆ  และค่อยๆยกมือลงมากุมเอาไว้ข้างตัวของพี่เค้า
             " ขอบคุณน้า..."  ผมบอกอีกครั้ง...ตอนนั้นซึ้งกับคำพูดและการกระทำ ที่พี่เจสมีให้ผมมาก
             " อืม......"  พี่เจสหันมายิ้มให้ผม
             " มะนาวรักพี่เจสนะครับ...."  ผมพูด ถึงมันจะเป็นคำพูดที่ผมพูดกับพี่เค้าบ่อยๆ แต่ครั้งนี้มันต่างออกไปอีก  มันล้นเต็มหัวใจจากการที่พี่เจสแสดงออกมา
             " พี่ก็รักนาวมากที่สุดในชีวิตของพี่ครับ........"  พี่เจสพูดจบ นํ้าตาผมไหลลงมาโดยที่ผมอดกลั้น ไว้ไม่ได้้อีกต่อไปแล้ว...
             มันไม่ใช่นํ้าตาแห่งความเศร้า แต่กลับกัน มันเต็มปรี่ไปด้วยความรัก ที่รู้สึกได้ ผมจะเก็บความรู้สึกนี้ ไปให้นาน ที่สุด  ก็ไม่รู้ว่าอนาคต มันจะเป็นอย่างไร แต่ตอนนี้ ผมมีความสุขมากมายแล้ว  และพี่เจสก็คงมีความสุขมาก เหมือนผม.......
ตอนที่ 15
               กว่าที่จะกลับมาถึงบ้านก็เกือบตี 4 แล้ว  มาถึงหน้าบ้าน พี่เจสเปิดประตู แล้วเอารถเข้าไปเก็บ พอรถจอดสนิท ผมก็เปิดประตูแล้วก้าวขาจะลงจากรถ แต่ปรากฏว่า รู้สึกเจ็บขาตรงบริเวณหัวเข่ากับหน้าแข้งมาก  ผมพยายามออก ไปยืนข้างนอกรถ  พอออกไปยืนได้  จะก้าวเดินก็รู้สึกปวดมากมาย จนเซจะล้มลงที่พื้น  ผมคว้าที่จับประตูรถไว้ได้ทัน  นิ่วหน้าด้วยความเจ็บ  
               " อูย....อูย....."  ผมครางออกมา  เสียงดังพอที่จะทำให้พี่เจสได้ยิน แล้วก็หันมามอง
               " ไอ้นาว...เป็นไร  "  พี่เจสถามผมทันทีแล้วรีบเดินกึ่งวิ่งมาที่ผมอย่างรวดเร็ว
               " ก็...นาวเจ็บขาค้าบ...โอย.....อูย...."  ผมพูดแล้วนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ ร้องครางออกมาอีกหลังจาก ที่พยายาม ก้าวขาเดิน
               " ไหน  ดูซิ...ตรงไหน....."  พี่เจสมาถึงตัวผมแล้วคุกเข่าลงไปที่พื้น
               " แถวๆ นี้ครับ...ตรงหน้าแข้งกะเข่าอ่ะค้าบ...มันเจ็บมากเลยอ่ะ..."  ผมชี้มือบอกพี่เจส
               " เดี๋ยวพี่ดูให้นะ...."  พี่เจสพูดจบก็พยายามจะเลิกขากางเกงขึ้นดู
               " โอ้ย...พี่เจสค้าบ..เจ็บอ่ะ...มันเจ็บค้าบ..ฮือฮือ...."  ผมร้องบอกพี่เจสแล้วก็ร้องไห้ มันเจ็บจนร้องไห้เลยอ่ะ
               " เจ็บมากเลยเหรอ...งั้นเข้าไปดูข้างในบ้านดีกว่า..."  พี่เจสพูดจบก็ลุกขึ้นยืน
               " ค้าบ...เจ็บมากค้าบ...ฮือฮือ....พี่ค้าบ...มะนาวเจ็บ..."  ผมพูดไปร้องไห้ไป เจ็บจริงๆนะตอนนั้น..แล้วก็อ้อน พี่เจสด้วย  ผมมักจะเป็นแบบนี้แหละ....อ้อนสุดๆ.....
               " เรายืนตรงนี้ก่อนนะ..พี่เดินไปเปิดประตูบ้านก่อน "  พี่เจสพูดจบก็รีบเดินไปไขประตูแล้วเปิดออกกว้างๆ  แล้วก็รีบเดินกลับมาที่ผม
               " พี่เจส...มะนาวเดินไม่ไหวอ่ะ...มันเจ็บ...ฮึก..ฮึก..."  ผมบอก และก็สะอื้น
               " ยืนเฉยๆนะ..."  พี่เจสบอกผม
               พี่เข้ากอดตัวผมและช้อนล่างผมอุ้มขึ้น  ผมยกมือโอบกอดพี่เจสไว้ซุกหน้ากับอกพี่เจส  พี่เค้ารีบเดินเข้าไป ในบ้านอย่างรวดเร็ว  พี่เจสตัวโตกว่าผมมากและผมก็ตัวผอมด้วย พี่เค้าเลยอุ้มผมอย่างสบาย ไม่หนักอะไร ทั้งๆที่พี่เจส ก็กินเหล้ามึนพอสมควร  พอเข้ามาในบ้านแล้ว พี่ก็ค่อยๆวางผมลงที่โซฟานั่งเล่นตัวใหญ่นุ่มสีสวย
               " ไหนดูซิ..."  พี่เจสพูดจบ  ก็เอามือมาปลดตะขอกางเกงผ้าที่ผมใส่ออก  
               " พี่เจส...พี่จะทำอะไรอ่ะค้าบ...ทำไมต้องปลดตะขอกางเกงด้วยล่ะค้าบ..."  ผมสงสัยจึงถาม
               " ก็เราเจ็บขาไม่ใช่เหรอ มันถลกขากางเกงดูไม่ได้นี่...ก็ต้องถอดกางเกงออก.."  พี่เจสพูดแล้วยิ้มให้ผม
               และก็เริ่มถอดกางเกงผมออก  ผมก็ขยับตัวให้กางเกงมันหลุดออกง่ายๆ  พี่เจสดึงกางเกงลงอย่างช้าๆ เพราะพี่เค้ากลัวว่ามันจะไปโดนที่แผลของผม  แล้วผมจะเจ็บอีก  แต่ถึงจะเบายังไง มันก็โดนที่ผมเจ็บอยู่ดี พี่เจสยังไม่ ่เห็นว่าแผลที่เจ็บอยู่บริเวณไหนนัก  พอโดนมันก็เจ็บ
               " โอ้ย...พี่ค้าบ...โดนแผลเจ็บ..."  ผมร้องบอก และก็นิ่วหน้าอีก
               " ขอโทษครับ...พี่ไม่รู้ว่าเจ็บตรงไหนนัก ...จะถอดได้หมดแล้ว  "  พี่บอกแล้วก็ดึงกางเกงลง จนสามารถถอด ออกมาได้สำเร็จ
               พี่โยนกางเกงไปไว้ที่โต๊ะข้างๆ  แล้วมองหน้าผม  ก่อนที่พี่จะยืดตัวขึ้นมาจูบปากผมเบาๆ  จูบเหมือนให้กำลังใจ ปลอบโยนผม  และพี่ก็ยิ้มให้  พี่เจสก้มลงไปมองที่หัวเข่า และที่หน้าแข้ง  ผมก็มองตาม  แผลที่เห็น  ทั้งผมกับพี่เจสก็ ตกใจมาก  ผมซึ่งเป็นคนที่ผิวขาวจัด  มองที่แผลจะเป็นรอยครูดถลอกเป็นทางยาว ผิวเขียวชํ้ามากดูน่ากลัว  และยังมีเลือดไหลซึมออกมาอีกตามรอยแผลด้วยจากเข่าจนถึงหน้าแข้ง...
               พี่เจสมองแล้วก็นิ่วหน้า กัดกรามเหมือนข่มความโกรธเอาไว้  พี่เจสกำหมัดแล้วเอามือทุบไปที่โซฟาข้างตัวผม แสดงอารมณ์โกรธออกมาอย่างที่สุด  ผมไม่ค่อยจะเคยเห็นอารมณ์แบบนี้ของพี่เจสมากนัก  ผมมองหน้าพี่เค้า ก็เห็นพี่เค้า นํ้าตาไหลออกมา  พี่เจสหันมามองผมหลังจากที่ทุบโซฟาลงไปอย่างแรงอีกครั้ง
               " พี่ขอโทษนะ  ที่ดูแลนาวไม่ดี ...ทำให้นาวเจ็บ  พี่แย่จัง...เจ็บมากใช่มั้ย...พี่ขอโทษนะ..."  พี่เจสบอกผม นํ้าตาก็ไหลอีก
               ผมก็เพิ่งจะเห็นนํ้าตาของพี่เจสก็ครั้งนี้แหละเป็นครั้งแรก  ผมก็นํ้าตาไหลออกมา  ไม่ใช่จากความเจ็บที่แผล  แต่ผมรู้สึกรักผู้ชายตรงหน้าผม ที่ร้องไห้ต่อหน้าผม และโทษตัวเองที่ดูแลผมไม่ดีทำให้ผมถูกคนทำให้เจ็บตัว  ผมยกมือ ไปเช็ดนํ้าตาที่ไหลลงมาที่แก้มของพี่เค้า  ผมยกมือดึงพี่เจสเข้ามาใกล้ๆผม แล้ว เลื่อนปากไปจูบที่ตาทีละข้างของพี่เจส
               " พี่ค้าบ...อย่าร้องไห้น้า...พี่ไม่ผิดเลยสักนิดเดียว พี่ก็แสดงให้นาวเห็นแล้วนี่ว่า พี่ดูแลปกป้องนาวได้ดีขนาดไหน พี่อย่าร้องไห้น้า...อย่าร้อง....."  ผมบอกพี่เจส  และก็เช็ดนํ้าตาของพี่เค้าที่ไหลออกมาเป็นทางอีกครั้ง แต่ตัวผมเองก็กลับ ร้องไห้ออกมามากกว่าเดิมอีก
               เหตุการณ์ที่ผ่านเข้ามาทำให้ผมรู้สึก ยิ่งรักพี่เจสมากขึ้นมากกว่าเดิม  ผมตัดสินใจไม่ผิดจริงๆที่ได้เลือกพี่เค้า  พี่เจสดูแลผม ปกป้องผม ให้ความรัก ความสุขแก่ผม ไม่ว่าผมอยากได้อยากทำอะไร  ถ้าเป็นสิ่งที่ดี พี่เจสไม่เคยว่า  พี่เค้าตามใจผมทุกอย่าง  ผมซะอีกที่ทำให้พี่เจส ต้องมาวุ่นวาย  ต้องมาเหนื่อยไปกับเรื่องของผม  แต่พี่เจสก็ไม่เคย ว่าอะไรเลย  พี่เจสบอกว่า อยากให้ผมมีแต่ความสุข ไม่อยากให้ทุกข์ใจอะไรทั้งสิ้น   
               " ครับ....พี่ไม่ร้องไห้แล้วครับ....พี่ขอโทษนะครับ....เงียบนะคนดี..."  พี่เจสบอกพลางเช็ดนํ้าตาให้ผมไปด้วย  
               " ค้าบ...มะนาวก็จะไม่ร้องไห้แล้วค้าบ..."  ผมบอกพี่เจส แล้วยกมือไปเช็ดนํ้าตาของพี่เจส
               " ดีมากครับ..." พี่เจสพูดยิ้มๆ
               " พี่เจส....." ผมเรียกแล้วมองหน้าพี่เค้า....ผมเริ่มเจ็บที่ขามากขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็ฝืนเอาไว้ กลัวพี่เค้าเป็นห่วงผม
               " ครับ...."  พี่เจสขานรับแล้วก็มองตอบผม
               " พี่เจสเจ็บมากมั้ยค้าบ..ที่ปากอ่ะค้าบ...."  ผมถามเมื่อเห็นมีเลือดไหลซึมออกมาจากแผลที่มุมปากของพี่เจส
               " ไม่ครับ...ไม่เจ็บครับ...."  พี่เจสบอกผม  แต่....แต่ผมก็รู้นะพี่เจสคงห่วงผมมากกว่า  ว่าผมจะคิดเป็นห่วง พี่เค้าแน่ๆ...เลยไม่ยอมบอกผมว่าตัวพี่เค้ามีอาการเจ็บเหมือนกัน
               " ไหน...ไหนขอมะนาวดูแผลหน่อยสิค้าบ..."  ผมบอกแล้วก็มองแผลที่มุมปาก พี่เจสก็อยู่เฉยๆ ให้ผมดูแล ให้ผมก็เอามือแตะแผล  พี่เจสก็สะดุ้ง
               " อูย..."  พี่เจสร้องเบาๆ
               " เจ็บใช่มั้ยล่ะค้าบ....ทำเป็นปากเก่ง.....เดี๋ยวมะนาวรักษาให้เองค้าบ...อยู่เฉยๆน้า..."  ผมบอกพี่เจส  
               " จุ๊บ..."  ผมยื่นหน้าไปจูจุ๊บตรงบริเวณแผลที่มุมปากของพี่เจสเบาๆ  พี่เจสหลับตา
               " อืม...."  พี่เจสครางเสียงเบาๆ  แล้วพี่ก็ลืมตามามองผม
               " มะนาวรักษาให้พี่แล้วน้า...ไม่นานก็หายแหละค้าบ...ฮะฮะ....อุ้ย..."  ผมหัวเราะให้พี่เจส แต่ก็ถูกพี่เจสก้มหน้า ลงมาจูบที่ปากผมอย่างรวดเร็ว  
               " อืม...รักษาอย่างนี้ดีกว่านะ...พี่ว่า..."  พี่เจสพูดหลังจากที่ถอนปากออกจากผมแล้ว....
               " พี่อ่ะ...."  ผมพูด ก็เห็นพี่เจสมองผมยิ้มๆ  ผมก็เขินอ่ะคับ  
               แล้วตอนนี้ผมเริ่มปวดขามากขึ้น จนต้องนิ่วหน้าออกมาจนพี่เจสรู้สึกได้....ผมลองขยับขาแต่มันปวดจนชา เขยื้อนขาแทบไม่ได้เลย  ผมเริ่มตกใจแล้ว ก็ไม่คิดว่ามันจะปวดมากขนาดนี้...ปวดจนต้องร้องออกมา เมื่อพี่เจสเอามือ ไปโดนขา  
               " โอ๊ย....อูย......เจ็บจังเลยคร้าบ....โอย..."  ผมร้องเสียงดัง  หน้าตาเริ่มเหยเกจากอาการเจ็บ.....
               " ไอ้นาว...เป็นอะไรไป...บอกพี่เดี๋ยวนี้นะ..."  พี่เจสพูดเสียงดังหน้าตาตกใจ
               " นาวปวดขาจังเลยค้าบ...ฮือ..ฮือ...พี่เจสค้าบ..."  ผมร้องไห้ออกมาเลย มันปวดจนทนไม่ไหว                    
               " ค้าบ...โอ๋เงียบนะคนดี...เดี๋ยวพี่พาเราไปหาหมอที่โรงพยาบาลดีกว่า...ทนเจ็บหน่อยนะครับ..."  พี่เจสพูดกับผม ปลอบผม
               " ไม่เอาอ่ะค้าบ...มะนาวไม่อยากไปโรงพยาบาลอ่ะ....มะนาวไม่เจ็บแล้วก็ได้ค้าบ..."  ผมบอกกับพี่เจส เพราะว่าผมเป็นคนที่ไม่อยากไปที่โรงพยาบาล  คือผมกลัวหมออ่ะค้าบ.....ไม่ชอบจริงๆอ่ะ......ไม่อยากไป.....
               " ไม่ได้...เราเป็นเยอะขนาดนี้แล้วจะไม่ไปหาหมอได้ยังไง...เดี๋ยวพี่พาไปนะ  สัญญาว่าพี่จะอยู่ใกล้ๆตลอด ไม่ห่างจากนาวเลย...อย่าดื้อนะครับ...."  พี่เจสพูดอ้อนผมให้ไปหาหมอให้ได้
              " พะ...พี่สัญญาจริงๆน้า...ต้องอยู่ใกล้ๆนาวนะ..."  ผมอ้อนบอกพี่เจสออกไป  ตอนนั้นผมอ้อนสุดๆเลยอ่ะ
              " สัญญาจริงๆครับ...."  พี่เจสบอกผมอีกครั้ง
              ผมมองหน้าพี่เจส ก็เห็นตาที่มองมาที่ผม ที่เต็มไปด้วยความรัก ที่พี่เจสมีต่อผม  ที่ยืนยันคำพูดทุกๆคำพูด ที่เคยได้บอกผมไว้  
พี่เจสมีความสุขทุกครั้งที่เห็นผมมีความสุข พี่เจสง้อผม เมื่อผมอารมณ์ไม่ดี พี่เจสโกรธเมื่อผม ถูกทำร้าย และพี่ก็ยังร้องไห้ให้ผม ทั้งๆที่ไม่เคยร้องไห้ให้ใครพี่เค้าโทษตัวเองที่ดูแลผมไม่ดี ที่ทำให้ผมเกิดบาดเจ็บ  
              หลายสิ่งหลายอย่างที่พี่เจสทำให้ผม มันซึมลึกอยู่ในใจ จนผมคิดว่าคงจะไม่มีใครที่จะรัก ที่จะทำทุกอย่าง ให้ผมได้มากเท่าที่พี่เจสได้ทำมาตลอด ผมคงรักใครไม่ได้อีกแล้วในชีวิตนี้  ถึงผมจะมีนิสัยสนุกสนาน คุยกับทุกคนไปทั่ว บางครั้งก็แอบคุยโดยที่พี่เจสเค้าไม่รู้ แต่ที่เป็นอย่างนั้น ก็ไม่ได้หมายความว่าผมรักคนพวกนั้น  ก็คุย เหมือนพี่ๆน้องๆบ้าง แบบเพื่อนบ้าง  
              ผมรู้ว่าบางคนที่โทรมาคุย ที่รู้จักผม เค้ามาชอบผม แต่ผมก็พูดคุยสนุกสนานทั่วไป ก็บอกพี่เจสตลอด แหละครับว่า ใครมาคุยกับผมบ้าง พี่เค้าก็ไม่ว่า เพราะพี่เจสรู้ว่าผมไม่ได้คิดอะไรมากเกินไปกว่าปกติ  แล้วพี่เจส ก็ไม่ได้ห้ามผมที่จะพูดคุยกับคนพวกนั้นด้วย
              พี่เจสอุ้มผม ออกไปที่รถ แล้วพาผมไปที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลมาก จากบ้าน  ผมปวดขามากขึ้น กว่าเดิม  พี่เจสคอยถามผมตลอดว่าเป็นอย่างไรบ้าง เจ็บมากไหม  ให้ผมอดทนอีกนิด  ดึกขนาดนั้น ถนนหนทางก็โล่ง ไม่ค่อยมีรถยนต์ออกมาวิ่งมากนัก จึงใช้เวลามาถึงโรงพยาบาลภายในไม่กี่นาที  
              ผมถูกจับนั่งรถเข็น  โดยมีบุรุษพยาบาล มาเข็นพาผมเข้าไปภายในโรงพยาบาลนั้น ตลอดเวลา...พี่เจสคอย ตามผมตลอด
ไม่ให้ผมอยู่คนเดียว  เหมือนที่พี่ได้สัญญาไว้กับผม  เวลาผ่านไปนานพอสมควร  กว่าที่หมอจะรักษา ผมเสร็จเรียบร้อย ผมถูกพาตัวออกมาภายนอก  แล้วคุณหมอก็ขอคุยกับพี่เจส  
              คุณหมอกับพี่เจสคุยกันได้สักครู่  พี่เค้าก็เดินมาที่ผมซึ่งก็นั่งรถเข็นคอยอยู่  พี่พาผมมาที่ช่องรับยาจ่ายยา และจ่ายเงินค่ารักษาพยาบาลเสร็จเรียบร้อย   พี่เจสก็พาผมกลับบ้าน กว่าจะถึงก็เกือบ 6 โมงเช้าแล้ว  ผมนอนหลับ ในรถมาตลอดทางจนถึงบ้าน  ผมมีไข้ขึ้นโดยนอนไม่รู้สึกตัวเลย พี่เจสอุ้มผมเข้าไปข้างในบ้าน  ขึ้นไปที่ห้องนอน  พี่ถอดเสื้อผ้าผมออกหมดเช็ดตัวให้ผม  
              ผมมารู้สึกตัวเล็กน้อย เมื่อพี่เจสห่มผ้าห่มให้ผมพี่ล้มตัวลงนอนข้างๆผม พี่ดึงผมให้เข้าไปนอนหนุนแขน  พี่เจสก้มลงมาจูบผมหอมแก้ม แล้วกอดผมแน่นผมได้ยินเสียงพูดเบาๆผ่านเข้ามาให้ได้ยิน ซึ่งทำให้ผมรู้สึกมีความสุข อบอุ่นปลอดภัยเมื่อได้นอนอยู่ในอ้อมกอดของพี่เจส  ก่อนที่ผมจะหลับสนิทลงไป
              " พี่รักนาวครับ....."
ตอนที่ 16
               หลังจากวันนั้น ผมต้องนอนพักรักษาตัวอยู่กับบ้านนานเกือบสองอาทิตย์  อาทิตย์แรก พี่เจสอยู่ดูแลผมที่บ้าน ไม่ได้ออกไปทำงานที่บริษัท เพราะอยู่ในช่วงวันหยุดยาวของเทศกาลปีใหม่  พี่เจสดูแลผมอย่างดีจนทำให้ผม แทบจะ ไม่ต้องทำอะไรเลย  ช่วงวันแรกๆ ผมลุกเดินไปไหนไม่ได้เลย พี่เจสต้องคอยพยุงผมเข้าห้องนํ้า  พี่เค้าเช็ดตัวให้ผม เปลี่ยนเสื้อผ้าให้  หาอาหารให้ผมทาน
               ผมเห็นแล้วก็รู้สึกอดสงสารพี่เจสไม่ได้ พี่เค้าต้องดูแลผมตลอดแบบนี้ แต่พี่เจสก็บอกผมว่าอย่าคิดมาก พี่เค้าเต็มใจที่จะทำทุกอย่างให้ผม พี่เจสรักผม ทำอะไรเพื่อคนที่รักก็เต็มใจ  แล้วเวลามีเรื่องแบบนี้ก็ต้องดูแลกันอยู่แล้ว  ที่จริงเป็นแบบนี้ก็ดี มันทำให้รู้ว่าเรารักกันมากแค่ไหน ห่วงใยกัน และก็อดทนได้มากแค่ไหน  
               พี่เจสได้โทรไปหาไอ้เป้ง บอกมันว่า มะนาวไม่สบาย เดินไม่ค่อยได้ แล้ววันนี้พี่ต้องออกไปธุระด่วนเรื่องงาน ให้ไอ้เป้งมาอยู่เป็นเพื่อนมะนาวหน่อย  ตอนที่พี่เจสโทรไปนะ ผมก็คิดในใจว่า รับรอง ถ้าไอ้เป้งรู้เรื่องนะ วันนี้มันก็ต้อง มาหามะนาวแน่ แล้วก็จริงอย่างที่ผมคิด แค่ไม่ถึง 2 ชั่วโมง ไอ้เป้ง เสด็จมาหาผมที่บ้านเรียบร้อยแล้ว...พี่เจสยังงง เลยอ่ะคับ ว่าทำไมมันมาเร็วจัง แล้วพี่ก็ฝากไอ้เป้งให้ดูแลผมด้วย  จากนั้นไม่นาน พี่เจสก็ออกไปธุระด่วนเรื่องงาน
               " ไอ้นาว...เป็นไงบ้าง...ใครทำอะไรนาว...บอกเป้งมาซิ..."  ไอ้เป้งถามผม เมื่อเห็นสภาพผม
               " ก็มีอุบัติเหตุนิดหน่อยอ่ะ...ไม่เป็นไรมากหรอก..."  ผมบอกสั้นๆเพื่อตัดปัญหา ก็ขี้เกียจตอบคำถามมันอ่ะ...
               " นิดหน่อยบ้าไรล่ะ...เดินไม่ได้นี่นะ "  มันว่าผม
               " ก็เออน่ะสิ..."  ผมบอกมัน
" ว่ามา...เป้งอยากรู้..." มันไม่ยอมแพ้  จนผมต้องยอมเล่าให้มันฟัง พอเล่าจบมันก็งอนผมอ่ะ ว่าไม่ยอมบอกมันตั้งแต่วันแรก เพิ่งจะมาบอกมันตอนนี้
               ไอ้เป้งมันโกรธแทนผมมันบอกว่า ถ้ามันเป็นพี่เจส ไอ้พี่เดียวนั่น เละเป็นโจ๊กยิ่งกว่านี้แน่อ่ะคับ เห็นหน้ามันเวลาที่โกรธแทนผมแล้ว ก็หนาวอ่ะคับถ้าไอ้พี่เดียวเจอไอ้เป้งจริงๆ สงสัยพี่เค้าตายแน่เลยอ่ะ....

GBOMK

ขอบคุณคับ

gigusa

ขอบคุณมากๆครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

cokebundit

ขอบคุนมากครับ

minone

ขอบคุนคับ

pt200

ขอบคุณครับ

pearl9845

ขอบคุนมากคับ