++ " กว่าจะรักกันได้ของไอ้มะนาว "++ # 19 ภาคสอง

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
                " เหรอ  พี่กลัวว่าเดี๋ยวมันเข้าไปหาที่บ้านแล้วมันจะไม่เจอใครน่ะสิ..." พี่เจสพูด
                " อย่างงั้นเดี๋ยวนาวโทรไปหาพี่แป้งก่อนแล้วกัน ว่าจะกลับบ้านช้าหน่อย  "  ผมบอกพี่เจส
                " ก็ดีเหมือนกัน...โทรบอกมันหน่อยมันจะได้รู้ ไม่งั้นพี่ว่ามันเข้าไปคอยเรานานแน่เลย  "  พี่เจสเห็นดี ด้วยกะผม
ก่อนที่ผมจะโทรไปหาพี่แป้ง  ผมก็คุยรื่องงานที่พี่เจสให้ผมเอาไปทำดู  ว่าถูกต้องหมดมั้ย  หรือมีอะไรที่ต้องแก้หรือเปล่า  เมื่อพี่เจสเอาไปตรวจดูได้สักครู่ก็บอกว่ามีที่ต้องแก้นิดหน่อย  แล้วก็บอกผมว่าจุดไหนบ้าง  
                พอบอกผมแล้ว  ผมก็เดินเอางานที่ทำมาแก้ไขที่โต๊ะทำงานของผม  พอเอามาแก้ไขเรียบร้อยแล้ว  ก็นึกได้ว่าจะโทรไปหาพี่แป้ง  แต่ยังไม่ทันที่ผมจะกดมือถือโทรออกไปหาพี่แป้งเลย  ก็ได้ยินเสียงไอ้เป้งมันคุย อยู่กะพี่เจส  ผมก็เลยเดินออกไปดู  มันหันมาเห็นผมก็เลยหยุดคุยกะพี่เจส แล้วก็เดินมาข้างใน  ผมก็กลับมาที่โต๊ะ ทำงาน  ไอ้เป้งก็เดินมาที่โต๊ะแล้วเอามือมายีหัวผมเล่นเป็นการทักทาย  มันเป็นแบบนี้ทุกทีแหละคร้าบ... หัวผมยุ่งทุกทีที่เจอมันอ่ะ...
                " ว่าไง...ขาเราเป็นยังไงบ้าง  เห็นพี่เจสบอกว่าขานาวเจ็บขึ้นมาอีก "  เป้งมันถามผมเรื่องขาก่อนเลยอ่ะคับ
                " ก็เจ็บนิดๆเอง  ไม่เป็นอะไรหรอก  ไม่ต้องห่วง  "  ผมบอกไอ้เป้งมัน
                " ใครบอกว่าเป็นห่วงล่ะ...ไม่ได้ห่วงซักหน่อย  "  ไอ้เป้งมันบอกผมอย่างนี้อ่ะ
                " อ้ะ...ไม่ห่วงก็อย่าห่วงจิ...ไม่ได้ง้อซักหน่อย  "  ผมบอกมัน  ก็ดูจิ เจอหน้ากัน  แป๊บเดียวมันก็เริ่ม แหย่แล้วอ่ะ...
                " แหม...แค่นี้ก็งอนนะเราน่ะ....เป้งพูดเล่นคร้าบ..."  ไอ้เป้งมันพูดโอ๋ผมอ่ะคับ  ก็มันเห็นผมงอนมันอ่ะ  อิอิ.....แล้วมันก็เอามือมายีหัวผมเล่นอีก  ยังกะหัวผมเป็นของสาธารณะเลยอ่ะ...เฮ้อ....
                " จริงน้า..."  ผมถามมัน แล้วมองหน้ามันแหละคร้าบบ....ทำตาปรอยๆนิดนึง  
                " จริงคร้าบ...ไม่ให้เป้งห่วงนาว แล้วจะให้ไปห่วงใครล่ะคร้าบ..."  ไอ้เป้งมันเริ่มหวานกะผมอีกแย้วอ่ะ....
                " เหรอ....งั้นแล้วไป ไม่อย่างงั้นล่ะก็...."  ผมพูดค้างๆคาๆ  ให้มันสงสัยเล่น...อิอิ...
                " ก็อะไรเหรอ...."  ไอ้เป้งมันถาม เพราะว่ามันสงสัยจริงๆอ่ะ....
                " ก็...........ม่ายบอก....ฮ่าฮ่า..."  ผมไม่บอกมันหรอกคร้าบ  ก็แกล้งมันเล่นมั่งอ่ะคับ
                " ไอ้นาว...เดี๋ยวเถอะ...."  ไอ้เป้งมันว่าผม
                " เออ...เดี๋ยวก่อน  อย่าเพิ่งเล่นกันเลย  ต้องโทรไปหาพี่แป้งก่อน เดี๋ยวลืมอีก  "  ผมบอกมันเมื่อนึกขึ้นได้
                " โทรไปทำไมล่ะ..."  มันยังคงสงสัยอีกอ่ะ
                " ก็จะบอกว่าพี่เจสยังไม่เสร็จงาน  จะกลับช้าหน่อย  ไม่งั้นเดี๋ยวพี่แป้งเข้าไปแล้วจะไม่เจอใครอยู่น่ะ..."  ผมบอกมัน
                " อ้อ...."  มันรับรู้เรื่อง
                แล้วผมก็หยิบมือถือออกมา  แล้วกดเบอร์โทรออกไปหาพี่แป้ง  ครั้งแรกสายไม่ว่าง   ผมก็ลองกดโทรออกไปอีก ครั้งที่สองสายก็ยังไม่ว่างอีก  ผมก็เลยหยุดโทรสักพัก   
                " เป็นไง  โทรไม่ติดเหรอ..."  ไอ้เป้งถามผม
                " อื้อ....สายไม่ว่างอ่ะ...เดี๋ยวอีกแป๊บค่อยโทรไปใหม่        
                ผมบอกไอ้เป้งจบ  ก็หยิบงานที่เอามาแก้ไข  เดินออกไปหาพี่เจส  แล้วเอางานไปให้พี่เจสดูอีกครั้งว่า ถูกต้องเรียบร้อยแล้วหรือไม่  พี่เจสก็ตรวจดู ไม่นานก็เสร็จ  ก็บอกผมว่าถูกต้อง  แล้วพี่เจสก็บอกว่าจะรีบทำงานต่อ  ผมก็ไม่อยากกวนพี่เค้า  ก็เลยเดินเข้ามาในห้องอีกครั้ง  เห็นไอ้เป้งมันเปิดโต๊ะของผม ดูนั่นดูนี่  ผมก็ไม่ว่ามันหรอกครับ  ก็เป็นเรื่องประจำแล้วอ่ะ  เพราะว่ามันมาทีไร มันก็เปิดโต๊ะของผมดูอย่างนี้ทุกครั้งแหละครับ   
                " บอกฉันบอกเธอ...ว่ารักเธอมากกว่าใคร...บอกว่าห่วงใย...บอกรักจริงใจกับเธอ..." เสียงเพลงรอรับสาย เพลงโปรดที่ผมชอบฟังดังออกมาให้ผมได้ยิน  ติดแล้ว  แต่พี่แป้งยังไม่รับสาย  ผมฟังเพลงได้นานพอสมควร จนผมจะวางสายไปแล้ว  แต่พอดีที่พี่แป้งกดรับมาซะก่อน
                " หวัดดีคร้าบ....พี่แป้ง...คิดถึงนาวป่าวคร้าบ...."  ผมเอ่ยทักทายก่อนเลยอ่ะคับ
ตอนที่ 35
                " เอ่อ...สวัสดีค่ะ...."  เสียงผู้หญิงรับสาย
                " ครับ...."  ผมพูดไม่ออกเพราะว่าตกใจกะเสียงที่ได้ยิน  และก็งงด้วยคิดว่าผมโทรผิดเบอร์หรือเปล่า
                " ค่ะ...น้องมะนาวหรือคะ  พี่แป้งไปห้องนํ้าค่ะ..."  ผู้หญิงคนนั้นบอกผม  เอ๊ะ...แล้วทำไมถึงรู้จักผมด้วยอ่ะ....
                " อ่า...มะ..ไม่ดีกว่า  แค่นี้นะครับ สวัสดีครับ..."  ผมบอกลา  เพราะว่าคิดอะไรไม่ออก ไม่อยากคุยด้วย
                " เอ่อค่ะ...สวัสดีค่ะ..."  ผู้หญิงคนนั้นก็ตอบผม  แล้วผมกะ ผู้หญิงคนนั้นก็วางสายไป
                หลังจากที่วางสายแล้ว  อาจเป็นการเสียมารยาทที่ไม่ได้คุยหรือสอบถามอะไรหรือเปล่า  หรืออาจจะเป็นผม ที่คิดไปเอง  แต่ตอนนั้น  ผมเองก็รู้สึกแย่มาก  
                เกิดคำถามขึ้นในใจหลายคำถาม  ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร  ถึงได้สนิทกันจนถึงขนาดเรียกพี่แป้ง  ไม่ได้หึงหรอก นะ  เพราะว่าผมไม่ได้เป็นแฟนของพี่แป้ง  แต่ผมคงหวงในฐานะที่เป็นน้อง  ซึ่งปกติแล้ว พี่แป้งไม่เคยพาใครมา แนะนำให้ผมรู้จักเลยสักครั้ง  หรือคนนี้อาจจะเป็นคนที่พี่แป้งชอบ  ผมไม่รู้อะไรเลยอ่ะ  แต่ตอนนี้ที่รู้ก็คือเรื่องนี้ ทำให้ ผมคาใจมาก
                " มีอะไรเหรอ  "  พี่เจสถามผม  เมื่อเดินเข้ามาเห็นผมใจลอย คิดอะไรอยู่
                " ก็ใครไม่รู้มารับโทรศัพท์อ่ะคับ..."  ผมบอกพี่เจส
                " อ้าว...แล้วไอ้แป้งไปไหนล่ะครับ..."  พี่เจสถามผมต่ออีก
                " ไม่รู้ครับ....คนที่รับโทรศัพท์บอกว่าพี่แป้งไปห้องนํ้าครับ..."  ผมบอกพี่เจส
                " เหรอครับ...งั้นก็ไม่ได้คุยกะไอ้แป้งนะสิ "  พี่เจสพูด
                " อื้อ...ใช่ครับ..."  ผมตอบ
                " เออ...นาวเอาอย่างนี้ดีกว่า  นาวกลับไปกะไอ้เป้งก่อนแล้วกัน อีกสักพักพี่เสร็จงานแล้วจะรีบตามไป  "  พี่เจสออกความเห็น
                "  จะเอาอย่างนั้นเหรอครับ..."  ผมถาม
                " แล้วไอ้เป้งจะไปที่ไหนก่อนอีกหรือเปล่า..."  พี่เจสหันมาถามไอ้เป้ง
                " ไม่แล้วครับ..."  ไอ้เป้งที่มองพี่เจสอยู่ก็พูดตอบพี่เจสไปทันทีเลย
                " เออ...งั้นก็พาไอ้นาวกลับไปบ้านก่อนแล้วกัน "  พี่เจสพูดต่อ
                " ได้ครับ...ปะ...ไปกันเถอะ..."  ไอ้เป้งมันรับปากพี่เจสเสร็จก็หันมาบอกผมให้กลับบ้านไปกะมัน
                " อ่ะ...เดี๋ยวสิวะ...ขอเก็บของก่อน  อะไรพอพูดจบก็จะไปเลยเหรอ  รีบร้อนจริงเลย...."  ผมบ่นไอ้เป้งอ่ะคับ
                " ก็วัยรุ่นใจร้อนนี่...." ไอ้เป้งพูดกวนๆแหย่ผม
                " เออ...งั้นขอเก็บของแป๊บนึงก่อน "  ผมพูดแล้วก็เดินไปเก็บของใส่ลิ้นชัก
                " เอ้อ...นาว ก่อนเข้าไปบ้านก็แวะซื้อพวกอาหาร กับแกล้มเข้าไปด้วยนะ  พี่จะได้ไม่ต้องแวะ "  พี่เจสบอกผม
                " ได้ครับ...."  ผมตอบ
                " ถ้าไอ้แป้งมันไปถึงบ้านก่อนพี่กลับ ก็ให้มันนั่งกินไปก่อนได้เลยนะ ไม่ต้องรอพี่ เผื่อพี่กลับช้า..."  พี่เจสบอกผมอีก
                " คร้าบ...รู้แย้ว..."  ผมบอก
                ไอ้เป้งพาผมออกมาจากบริษัท  ก็ชวนคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้  ไอ้เป้งชอบแหย่ผม  ชอบเล่าเรื่องตลกๆให้ผมฟัง  ผมก็นั่งขำมันอ่ะคับ  ก็ไม่รู้มันไปสรรค์หาเรื่องมาจากไหนมานัก  พอใกล้ปากซอยเข้าบ้านแล้ว ผมนึกขึ้นได้ว่าลืมที่จะ ต้องซื้ออาหารด้วยก็บอกมัน  ผมบ่นมันแล้วให้มันย้อนกลับออกไปอีก ทั้งๆที่จะถึงบ้านแล้ว  ผมบอกให้แวะซื้อของที่ ี่ซุปเปอร์มาร์เก็ต  ผมว่ามันขี้ลืม มันก็บอกว่ามันลืมไปแล้วจริงๆ  ผมก็บ่นมันต่ออ่ะคับ  แต่ว่าก็ยังดีที่มีห้างอยู่ไม่ไกล จากบ้านผมซักเท่าไหร่  เลยขับไปไม่นาน  ผมบ่นมันไปตลอดทาง จนมันหน้าหงิก  พอมันทนไม่ได้เพราะว่าผมบ่น มันมาก มันก็เลยว่าผมกลับอ่ะคับ
                 " บ่นอีกแล้ว  ไม่หยุดซักที  "  ไอ้เป้งบอกผม
                 " ก็ขี้ลืมทำไมล่ะ  "  ผมว่ามันอีก
                 " ก็มันลืมจริงนี่  "  ไอ้เป้งบอก
                 " ไม่งั้นก็ถึงบ้านไปแล้วอ่ะ..."  ผมบ่นต่อ
                 " นี่ว่าแต่เป้ง  แล้วนาวน่ะแหละที่ขี้ลืมเอง ไม่เตือนเป้งก่อน "  ไอ้เป้งมันว่าผมบ้างแล้วอ่ะคับ
                 " อ่ะ.....มาว่านาวอ่ะ..."  ผมบอก  ก็รู้แหละว่าตัวผมเองน่ะแหละที่ขี้ลืมเอง  แต่ก็อดบ่นมันไม่ได้ด้วยที่มันดันมาลืมเหมือนกัน  แต่พอมันมาย้อนผม  ก็เลยพูดไม่ถูกเลยอ่ะคับ   แฮะแฮะ....
                 " เห็นป่าวล่ะ....นาวก็ลืมเหมือนกันแหละ...พูดไม่ออกเลยใช่มั๊ยล่ะ...ฮ่าฮ่า..."  ไอ้เป้งพูดจบก็หัวเราะผม ที่พูดไม่ออก
                 " เออ....ยอมก็ได้...ชิ...."  ผมงอนมันอ่ะคับ....นิสัยเสียจังเลยไอ้มะนาวเอ๊ย...
                 " ดูสิ...มางอนเป้งอีกแล้ว  ไม่ว่าก็ได้  อ่ะ...มาดีกันน้า..." ไอ้เป้งพูด
                 " อื้อ.....ดีก็ได้...."  ผมบอก  เห็นมันหันมามองผม  รู้ว่ามันคงแปลกใจอ่ะ ที่ว่าทำไมผมถึงยอมดีง่ายๆ ไม่เถียงต่อปากต่อคำกับมัน  ก็ตอนนั้นใจของผมมันนึกถึงแต่เรื่องของ ผู้หญิงคนนั้นว่าเกี่ยวพันอะไรกะพี่แป้งหรือเปล่า
                 แล้วผมก็ไม่พูดอะไรอีก  ไอ้เป้งก็ไม่พูดด้วย  รู้ว่ามันแอบมองบ่อยๆ  แต่มันก็คงไม่อยากรบกวนผมมั้ง  จนมาถึงซุปเปอร์มาร์เก็ต เป็นผมเองแหละที่เป็นฝ่ายชวนมันคุยก่อน  หลังจากที่ผมไม่อยากคิดเรื่องนี้อีก  เพราะให้เหตุผล หลายอย่างกะตัวเอง  อาจจะคิดไปเองก็ได้  เรื่องเป็นยังไงก็ไม่รู้   ถ้าเจอพี่แป้งแล้วแล้วค่อยว่ากันอีกทีดีกว่า
                 " เป้ง....อยากกินอารายอ่ะ..."  ผมถามไอ้เป้งมัน  อดขำแทบไม่ได้ ้มื่อเห็นมันหันขวับมามองผมทันที ที่ผมเรียกชื่อมันคำแรก
                 " อะไรก็ได้....แล้วแต่นาวแล้วกัน  "  มันพูดตอบแล้วฉีกยิ้มให้ผม
                 " งั้นเอายำปลากรอบก็แล้วกันเน๊อะ...เม็ดมะม่วงสามรส แล้วอะไรอีกล่ะ...เป้งช่วยนาวคิดหน่อยสิ..."  ผมถามมัน  ไอ้นาวคนเดิมกลับมาแย้ว
                 " เอ่อ...เป้งอยากกินต้มยำน่ะ..."  เป้งออกความเห็น  เอ๊ะ...ไม่ใช่ความเห็นนี่นา  ไอ้เป้งมันอยากกินอ่ะ...
                 " ต้มยำเหรอ...อะไรดีล่ะะ..."  ผมถามมัน
                 " ต้มยำอะไรก็ได้....นาวทำอะไรเป้งก็กินได้หมดแหละครับ..."  ไอ้เป้งพูดเพราะๆกะผมอีกแล้ว  ผมมะค่อย ชอบเลยน้า  คือมันรู้สึกแปลกๆ จักจี้หูยังไงมะรู้อ่ะคับ  ว่ามันก็แล้ว แต่มันก็ยังยืนยันว่าอยากพูดแบบนี้อ่ะ  ก็เลยต้องปล่อย เลยตามเลย
                 " เอาเป็นต้มยำกุ้งแล้วกันน้า...ชอบป่าว  "  ผมถามมันอีก
                 " อื้อ...ชอบ..." มันพูด พร้อมกะพยักหน้าให้ผมด้วย
                 พอตกลงกันได้แล้ว  ผมกะไอ้เป้งก็เดินเลือกซื้อของ  โดยที่ผมเดินเลือกของ ส่วนไอ้เป้งเข็นรถ เดินตามผม  แล้วพอเดินผ่านใครไปทางไหน  ก็มีแต่คนหันมามอง  แล้วก็ยิ้มให้ด้วยอ่ะคับ ผมกะไอ้เป้งเดินเลือกของอยู่ในนั้น ได้พักใหญ่  เสร็จแล้วก็กลับบ้าน
                 ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดอยู่บ้าน  แล้วก็ลงมือทำอาหารโดยที่ไอ้เป้งเป็นลูกมือของผม  ก็ช่วยกันทำแหละครับ  แต่ไอ้เป้งมันอ่ะชอบแหย่ผมตลอด  ก็สนุกดีนะ  มันก็ทำให้ผมลืมเรื่องของพี่แป้งไปได้เลยอ่ะคับ  แล้วระหว่างที่ผม กะลังหั่น ของอยู่นั้น
                 " โอ๊ย.....เจ็บจัง..."  ผมร้อง
                 " นาวเป็นไร...."  ไอ้เป้งมันรีบมาดูผม สีหน้าตกใจมาก
                 " มีดบาดอ่ะ...เจ็บจังเลยเป้ง  "  ผมร้องบอกมัน  เสียงสั่น
                 " ขอเป้งดูหน่อยซิ..."  เป้งดึงมือผมขึ้นไปดู  ผมเห็นเลือดหยดลงพื้นด้วยอ่ะคับ
                 อยู่ๆก็ต้องตกใจอ่ะ ที่ไอ้เป้งมันเอานิ้วที่ถูกมีดบาดใส่ปาก  แล้วก็ดูดเลือดที่แผลของผม  มันรู้สึกแปลกๆ  ผมพยายามชักมือหนี  แต่ไอ้เป้งมันจับมือของผมแน่น  ไม่ยอมปล่อย  ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงก็เลยต้องปล่อย ให้มันทำ อย่างนั้น
                 " เป้ง...มันสกปรกนะ  "  ผมพูดกะมัน หลังจากที่มันทำไปได้สักพัก
                 " อืม...ไม่หรอก รู้เปล่าว่าถ้าใช้ปากทำความสะอาดแผล  มันจะรักษาความสะอาดได้ดีที่สุด "  ไอ้เป้งบอกหลัง จากที่มันปล่อยให้นิ้วของผมได้เป็นอิสระแล้ว  
                 ที่มันบอกผมก็ไม่รู้หรอกครับว่าจริงหรือป่าว  แต่ตอนนั้นผมก็เออออไปกะมัน  ไอ้เป้ง ดึงมือผมมาล้างนํ้า สะอาด เสร็จแล้วก็ใส่ยาฆ่าเชื้อโรค  มันแสบมาก จนผมนํ้าตาไหลเลยอ่ะคับ  มันก็ปลอบผม  แล้วก็เอายามาใส่ที่แผล ก่อนที่จะเอาผ้ามาปิดแผลเพื่อกันเชื้อโรคอีกครั้งนึง
                 " อย่าร้องไห้เลยนะ  แค่นี้เอง เดี๋ยวก็หายแล้วคนดี  "  เป้งพูดปลอบผมอีก
                 " อื้อ...มันเจ็บอ่ะ...."  ผมบอกมัน
                 " มานั่งนี่ดีกว่า  ที่เหลือเดี๋ยวเป้งทำเอง  นาวคอยบอกเป้งแล้วกันว่าให้ทำยังไง...ตกลงมั้ย  "  เป้งพูด แล้วอุ้มผมขึ้นไปนั่งบนโต๊ะทำอาหารใกล้ๆ กับที่เป้งยืนอยู่
                 " เอ่อ...ก็...ก็ได้ "  ผมบอกมัน  เห็นมันยิ้มให้ พร้อมกะเอามือมายีหัวผมด้วย  ก็รู้สึกดีนะ ซึ้งใจมันจัง มันคงรักผมมากเลยนะที่สามารถ ทำอย่างนี้กะผมได้
                 " งั้นคอยมองเป้งทำแล้วกันน้า..."  เป้งมันยิ้มให้ผมอ่ะ  แล้วมันก็ลงมือทำอาหาร โดยที่มีผมคอยบอก มันอีก ทีว่า ต้องทำยังไงบ้าง   ผมมองหน้าไอ้เป้ง  ตอนที่มันกะลังมองดูหม้อต้มยำฝีมือของมันที่ตั้งไฟอยู่บนเตา
                 " เป้ง...นาวถามอะไรหน่อยสิ........." ผมถามมัน
ตอนที่ 36
                 " เป้ง...นาวถามอะไรหน่อยสิว่า...เป้งเคยทำอย่างนี้ให้ใครหรือเปล่า  ที่...เอ่อ...รักษาแผลที่ทำให้นาว แบบตะกี้อ่ะ.."  ผมถามมัน  เพราะอยากรู้
                 " ไม่เคยครับ...เป้งไม่เคยทำแบบนี้ให้ใครมาก่อนเลย  มีนาวคนแรก  แล้วก็คนเดียวด้วย..."  เป้งมันบอกผม  ทำเอาผมพูดไม่ออกเลยอ่ะคับ  ซึ้งจริงๆ  
                 " เป้งมาหานาวตรงนี้เดี๋ยวสิ..."  ผมเรียกมัน
                 " นาวจะเอาอะไรเหรอ...."  เป้งมันถามผม
                 " นาวอยากกอดเป้ง "  ผมบอก  แล้วผมอ้าแขนไปโอบกอดมันอ่ะคับ  ตอนแรกมันก็ตัวแข็งคงจะตกใจที่อยู่ๆ ผมก็ไปกอดมัน  แต่แป๊บเดียวเท่านั้น  มันก็เป็นปกติ  แล้วเป้งก็เอามือกอดตอบผมด้วยครับ  ผมกอดมันอยู่อย่างนั้น  เป้งมันก็อยู่เฉยๆให้ผมกอด  ไม่มีใครพูดอะไรออกมาเลย  เป้งมันคงรู้ว่าตอนนี้ผมรู้สึกยังไง  ผมอยู่อย่างนั้นสักพักใหญ่  แล้วผมก็ดันมันออก  เป้งก็มองหน้าผม
                 " ขอนาวหอมแก้มเป้งทีน้า...."  ผมพูดออกไปอย่างที่ใจของผมตอนนั้นมันรู้สึกอยากที่จะทำแบบนั้น  อายน้า  แต่ไม่รู้ตอนนั้นเป็นอะไร ถึงได้อยากจะหอมแก้มเป้งอ่ะคับ...
                 " อื้อ..."  เป้งมันพยักหน้า  แล้วก็ยิ้มให้ผมด้วย
                 แล้วผมก็ยื่นจมูกไปหอมที่แก้มของเป้งอ่ะคับ  เป้งก็เอียงหน้ามาใกล้ๆให้ผมหอมแก้มมันได้สะดวก  ตลอดเวลาที่ผมหอมแก้มมัน  เป้งยิ้มตลอดเลยครับ  ผมคิดว่ามันก็คงรู้สึกดี  และก็เข้าใจด้วยว่าผมทำแบบนี้ทำไม  มันไม่ใช่ความต้องการของร่างกาย  แต่มันอยู่ภายในใจ
                 " ขอบคุณน้าที่รักนาว...."  ผมกระซิบบอกไอ้เป้งมันเบาๆที่ข้างหู หลังจากที่หอมแก้มอีกข้างของมันแล้ว
                 " ครับ....เป้งก็ขอบคุณนาวเหมือนกันน้าที่.........."  เป้งมันบอกผมเหมือนกัน  แต่มันไม่พูดต่ออ่ะคับ.... แต่ผมก็เข้าใจนะว่ามันอยากจะพูดอะไร
                 " เอ่อ....นาวหอมแก้มเป้งแล้วน้า...เอ่อ...แล้วเป้งจะไม่หอมแก้มนาวมั่งเหรอ...
                 " ได้คร้าบ...ก็รอนาวอนุญาติเป้งก่อนน่ะ...."  เป้งพูด  ยิ้มกว้างให้ผม
                 แล้วไอ้เป้งก็ยื่นจมูกมาหอมแก้มผมบ้าง   แต่อย่างมันมีหรือจะแค่หอมแก้มของผมเฉยๆ  ไอ้เป้งกดจมูก เข้ากะแก้มของผมแรงๆ  แล้วก็ส่ายหน้าส่ายจมูกกด  ได้ยินเสียงมันสูดลมหายใจเข้าไปเสียงดังเลยอ่ะคับ  
                 " คิกคิก....อ้ายเป้งบ้านี่....แกล้งเค้าอีกแย้ว...."  ผมว่ามัน  ก็ขำมันไปด้วย   
                 " แล้วอีกข้างล่ะ..."  มันทวงผมอ่ะ
                 " อ่ะ....ไอ้นี่....ข้างเดียวก็พอแย้ว...."  ผมบอก  แล้วย่นจมูกใส่มัน
                 " ไม่เอา...นาวขี้โกง ตะกี้เป้งยังให้หอมแก้มตั้งสองข้าง  "  มันบ่นผมอ่ะ
                 " เอ่อ....ก็..ก็ได้  อีกข้างก็ได้....ชิ..."  ผมบอกมัน  แล้วก็เอียงแก้มอีกข้างให้มันหอม
                 " ดีมาก...น่าร้ากจัง..."  เป้งพูด แล้วมันก็ยื่นจมูกมาหอมแก้มผม
                 " อ๊ะ....เฮ้ย...." ผมร้อง ก็ตกใจอ่ะคับ ที่อยู่ๆ  แทนที่ไอ้เป้งจะหอมแก้มผมเหมือนตะกี้ที่ทำ  แต่มันดัน เอามือมาโน้มผมให้นอนหงาย โดยที่มันประคองผมไว้เพื่อไม่ให้ผมตกโต๊ะ   แล้วมันก็กดจมูกมาไซร้บดแก้มผม อย่างแรงเลยอ่ะ....
                 " อ้ายเป้ง...เดี๋ยวตกอ่ะ...."  ผมตกใจเพราะว่าตัวผมมันหงายหลังอยู่ ก็เลยยกมือคว้าคอมันมากอดไว้ ้แน่นแบบอัตโนมัติเลยอ่ะคับ
                 " ฮ่าฮ่า.....ชื่นใจจริงๆ..."  ไอ้เป้งพูด หลังจากที่หอมแก้มผมแล้ว  แต่มันก็ยังไม่จับผมให้นั่งเหมือนเดิม  ผมก็เลยยังอยู่ในท่าเดิม โดยที่ไอ้เป้งมันประคองผมอยู่  แล้วมันก็ก้มมามองผม ยิ้มให้ มันค่อยๆก้มหน้าลงมาหา ผมอีกครั้ง  แต่ผมคิดว่ามันคงไม่ได้จะหอมแก้มผมแล้วอ่ะ แต่มันคงตั้งใจจะทำอย่างอื่นแน่ๆอ่ะ  ผมหลับตาปี๋เลยอ่ะ .....แต่...........            
                 " ปริ๊น...ปริ๊น..."  เสียงดังมาจากหน้าบ้าน
                 " เป้ง...เป้งออกไปดูให้มะนาวทีจิ  "  ผมลืมตาแต่ไม่ค่อยกล้ามองมันเต็มตาหรอกคับ  แล้วบอกไอ้เป้ง  หลังจากที่ตั้งสติได้แล้ว
                 " อื้อ......"  ไอ้เป้งมันรับคำ มองหน้าผม  แล้วมันก็จับให้ผมนั่งลงเหมือนเดิม   มันถอนหายใจอย่างแรง แล้วก็เดินออกไปดูที่หน้าบ้าน  ผมก็ยังคงนั่งอยู่ที่ตรงนั้นไม่ไปไหน
                 ผมได้ยินเสียงประตูหน้าบ้านถูกเปิดออก  แล้วก็เสียงรถขับเข้ามาในบริเวณบ้าน  สงสัยคงจะเป็นพี่แป้งแน่
เลย  เพราะถ้าเป็นรถของพี่เจส  มันจะไม่ใช่เสียงแบบนี้  ประตูรถถูกเปิด และก็ปิดลง  เสียงคนพูดคุยกัน แป๊บเดียว  คนที่เพื่งมาถึงก็เดินตรงมาที่ผมนั่งอยู่
" น้องของพี่อยู่ที่นี่เอง...ทำอะไรอยู่ครับ...." พี่แป้งส่งเสียงมาก่อนที่จะเดินมาถึงตัวผมซะอีก
                 " หวัดดีครับ...."  ผมหันไปยกมือไหว้พี่แป้ง แต่ก็ไม่พูดอะไรต่อ
                 " อ่ะ...มือไปโดนอะไรมา "  พี่แป้งพูดเป็นห่วงผม คงจะเห็นมือของผมที่โดนมีดบาดตอนที่ผมยกมือไหว้ พี่เค้า
                 " มีดบาดคับ...."  ผมบอก
                 " เป็นอะไรมากไหม...ให้พี่ดูหน่อยซิ  "  พี่แป้งพูดจบก็ยกมือผมไปดูบริเวณนิ้วที่เป็นแผล

GBOMK

ขอบคุณคับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

gigusa

ขอบคุณมากๆครับ

cokebundit

ขอบคุนมากครับ

minone

ขอบคุนคับ

pt200

ขอบคุณครับ

pearl9845

ขอบคุนมากคับ