++ " กว่าจะรักกันได้ของไอ้มะนาว "++ # 25 ภาคสอง

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
                           " พี่ก็จะกลับพอดีเลย รอพี่เดี๋ยวนะขอพี่เช็คบิลก่อนนะครับ "  พี่กายบอกผม แล้วก็จัดการเคลียร์ค่าอาหาร
                          " ขอบคุณพี่มากเลยนะครับ  สำหรับอาหารมื้อนี้อ่ะคับ "  ผมบอก
                          " ไม่เป็นไรครับ  พี่เลี้ยงน้องทุกวันก็ยังได้นะ  "  พี่กายพูด
                          " แหวะ....ยี้  เลี่ยนๆ  "  น้องเกมพูดไปทำท่าตามที่พูดไปด้วย
" เฮ้ย...ไม่สนับสนุนพี่มั่งเลยนะไอ้น้องชาย  "  พี่กายหันไปพูดกะน้องเกม
                           " แบร่...."  น้องเกมแลบลิ้นใส่พี่กาย  แล้วก็ต้องวิ่งหนี เพราะพี่กายไล่เตะ   ว่าไปก็น่ารักน้าพี่น้องคู่นี้ดูรักกันดี
                           " พี่กาย น้องเกม  มะนาวขอแยกกันตรงนี้แล้วกันนะครับ  "  ผมพูดเมื่อเดินมาได้ไม่ไกลจากร้านเท่าไรนัก   
                           " อ้าว...แล้วน้องจะกลับยังไงล่ะครับ  "  พี่กายพูดถามผม
                           " ก็ว่าจะไปเรียกรถแท๊กซี่ด้านหน้าอ่ะคับ  "  ผมตอบกลับ
                           " เอ่อ...ให้พี่ขับรถไปส่งดีกว่า "  พี่กายพูดยิ้มๆ
                           " ใช่ๆจริงด้วยครับพี่มะนาว  ไปนะ "  น้องกายเอ่ยปากสนับสนุนพี่ชายตัวเอง
                           " อย่าดีกว่าครับ  บ้านมะนาวอยู่ไม่ไกลนี่เองครับ  กลับเองได้ครับ  มะนาวไม่อยากรบกวนพี่อ่ะคับ "  ผม พูด  ก็คิดอย่างนั้นจริงๆนะ
                           " ไม่รบกวนอะไรเลยครับ  ยิ่งอยู่ใกล้ๆด้วย พี่ก็สมควรที่จะไปส่งน้องที่บ้าน จะต้องเปลืองเงินค่ารถไปทำไมล่ะ "  พี่กายพูด
                           " เอ่อ.......แต่...."  ผมพูดไม่ออก
                          " ไม่ต้องมีแต่  มีอ้างอะไรหรอกนะ  หรือว่ากลัวพี่จะรู้จักบ้าน " พี่กายพูดต่ออีก ดักทางผมหมดเลยอ่ะ
                          " แฮะแฮะ......งั้นๆ...ก็ได้ครับ  "  ผมต้องยอมจนได้ เพราะไม่รู้จะบอกว่ายังไงต่อ
                           พี่กายได้ยินก็ยิ้มให้  แล้วจับมือผมให้เดินไปที่ลานจอดรถ  ผมก็เดินตาม รู้สึกไม่ดียังไงไม่รู้  ก็พยายามที่จะขืนตัวเพื่อที่จะให้พี่กายรู้ว่าจับมือผมอยู่  แต่พี่เค้าก็ทำเป็นเฉยๆ  ไม่ปล่อยมือผมด้วย  แปลกจังพี่น้องคู่นี้เหมือนๆกันเลยอ่ะคับ  ชอบจับมือผม  กะน้องเกมก็ไม่รู้สึกเป็นอะไรแต่สำหรับพี่กาย ผมว่ามันแปลกๆอ่ะคับ
                          เมื่อเข้ามานั่งในรถแล้วพี่กายก็ถามว่าบ้านผมอยู่แถวไหน  ผมก็บอกไปแหละครับ  พี่กายก็ขับรถออกไปก็เกือบครึ่งชั่วโมงก็มาถึงทางเข้าหมู่บ้านที่ผมอยู่  น้องเกมเงียบเสียงไปแล้ว คงหลับอ่ะคับ
                          " พี่ครับ  จอดตรงนี้แหละครับ  "  พี่กายก็หาที่จอดรถ  
                          " ถึงแล้วเหรอครับ  ไหนบ้านมะนาวล่ะครับ  "  พี่กายพูด
                          " ยังหรอกครับ แต่อยู่ในหมู่บ้านนี้แหละครับ  "  ผมบอก
                          " อ้าว  แล้วให้พี่หยุดรถทำไมล่ะ  เดี๋ยวพี่ไปส่งที่หน้าบ้านน้องเลยครับ  "  พี่กายพูดด้วยความหวังดี  แต่ผมว่าไม่ดีแน่สำหรับผมอ่ะคับ
                           " ไม่เป็นไรหรอกครับ เดี๋ยวมะนาวเดินเข้าไปเอง  "  ผมบอก ไม่อยากบอกเหตุผลอะไรหรอกครับ ก็จะให้พูดยังไงล่ะว่า พี่เจสเค้าห้ามให้พาใครมาบ้านอ่ะคับ
                          " อืม....พี่พอจะเข้าใจล่ะครับ  ว่าทำไมมะนาวถึงไม่ยอมให้พี่ไปส่งถึงบ้าน ก็ไม่เป็นไรครับ  " พี่กายพูด
                           ผมก็ไม่รู้ว่าพี่เค้าคิดว่าเป็นเพราะอะไร  แต่ถึงยังไงผมก็ขอบคุณพี่เค้าแหละครับ  แล้วผมก็ลาพี่กายตรงนั้นอ่ะคับ
ก่อนไปพี่กายก็พูดกับผม
                          " น้องเดินระวังๆด้วยนะครับ  มันอันตราย  "  พี่กายพูดด้วยความเป็นห่วง
                          " ครับ...ขอบคุณครับ บ้านมะนาวอยู่ตรงนี้เองเดินไปนิดเดียวก็ถึงแล้วครับ  พี่ไม่ต้องห่วงน้า  "  ผมพูด ก็รู้สึกดีอ่ะคับ  
ที่พี่เค้าเป็นห่วงผม นี่เพิ่งจะได้รู้จักกันเองนะครับ  ผมยิ้มให้พี่กาย แล้วยกมือโบกบ๊ายบาย  หันหลังแล้วเดินออกไป
                           " น้องครับ  "  พี่กายเรียกผมอีกครั้ง  ผมก็หันไปมอง
                           " ครับ......."  ผมพูด
                           " พี่........เอ่อ.......................... "
ตอนที่ 48
                           " พี่....พี่ชอบน้องนะครับ  ชอบจริงๆนะครับ  แล้วเอาไว้เจอกันก็...ไปทานข้าวด้วยกันอีกนะครับ "  
พี่กายพูดแล้วก็ยิ้มเขินๆให้ผมด้วย  นี่เป็นการพูดบอกอะไรผมทางอ้อมหรือป่าวน้า....
                           " ครับ....ขอบคุณคร้าบ...แล้วเจอกันใหม่นะคร้าบ....."  ผมยิ้มให้พี่เค้า หันกลับแล้วก็ออกเดินไป  คิดในใจว่า จะมีโอกาสได้เจอกันอีกไหมเนี่ย......
                           ผมเดินไปตามถนนในหมู่บ้านไม่ไกลจากที่ลงจากรถของพี่กายสักเท่าไหร่  เลี้ยวหัวมุมถนน   หันกลับไปมองก็ยังเห็นพี่กายยืนมองอยู่  ผมก็ยกมือโบกให้พี่เค้า  แล้วก็เดินต่อ   ดีใจเหมือนกันนะครับ ที่มีคนมาห่วงผมอ่ะคับ     ผมยังคงเดินต่อไปอีก เวลาขนาดนี้ก็ยังมีคนเดินไปมาบ้าง แต่ก็ไม่เยอะเท่าไหร่  
                           ผมเดินคิดอะไรไปเรื่อยๆ  นึกไปถึงเรื่องวันนี้นึกถึงพี่แป้งแล้ว ก็อดน้อยใจไม่ได้ซักที  พาลให้นํ้าตาจะไหล  รีบยกมือขึ้นมาเช็ดนํ้าตา  พี่แป้งไปรักคนอื่นมากกว่าผม  ไม่อยากเจอพี่แป้งแล้วด้วย   แล้วผมก็นึกถึงพี่เจส  พี่เค้าคงต้องโกรธผมมากแน่เลย
แล้วจะทำยังไงดีอ่ะคับ   ผมเริ่มกลัวพี่เจสโกรธแล้วอ่ะ
                           ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจะกดเปิดเครื่อง  แต่พอคิดอีกครั้งก็ไม่กล้าอีก  ผมอยากกลับเข้าบ้านไปหาพี่เจสแล้วอ่ะ  แต่ก็กลัวพี่เค้าโกรธ  คิดแบบนี้สลับไปสลับมาแล้วก็เลยไม่เปิดเครื่องอีก  ผมเดินมาใกลับ้านแล้ว แต่ก็หยุดยืนมอง  เห็นรถพี่แป้งก็จอดอยู่ด้วย  ผมก็เลยยิ่งไม่กล้าเข้าบ้านมากกว่าเดิมอีก
                          ผมยืนแอบมองอยู่ได้พักใหญ่ ก็ตัดสินใจเปิดเครื่อง แล้วกดโทรออกไปหาพี่เจส  ระหว่างที่รอพี่เค้ารับสาย  ผมก็คิดว่าจะบอกพี่เจสยังไงดีนะ  ที่ผมกลับบ้านดึกมากขนาดนี้  ทั้งๆที่ผมไม่เคยไปไหนคนเดียวแบบนี้มาก่อนเลย                        
                          " พี่เจสคร้าบ........มะ......"  ผมพูดทักเสียงอ้อน  แต่ก็ต้องหยุดพูดต่อทันที
                          " มะนาวไปไหน  ทำไมไม่บอกพี่  กลับมาเดี๋ยวนี้เลยนะ  "  พี่เจสพูดเสียงดังใส่โทรศัพท์  จนผมตกใจ  ก็พี่เจสไม่เคยเสียงดังแบบนี้กับผมมาก่อนเลยอ่ะ  นํ้าตาร่วงเลยอ่ะ
                          " พี่เจสอ่ะ.....อย่าว่านาวสิคร้าบ.....ฮือฮือ....."  ผมพูดไปร้องไห้ไป
                          " ไม่ต้องมาร้องไห้เลย  กลับมาเราต้องคุยกันหน่อยแล้วนะ "  พี่เจสพูดเสียงเบาลง แต่ก็ยังคงพูดดุผมอยู่อ่ะคับ
                          " ฮือฮือ....ไม่เอา  พี่โกรธมะนาว  ไม่มีใครรักมะนาวเลยสักคน  พี่แป้งก็ไม่รักนาว   แล้วนี่พี่เจสยังมาโกรธนาวอีก  
ฮือฮือ...."  ผมพูดไปร้องไห้ไป ก็ความรู้สึกต่างๆมันประดังเข้ามา  รู้สึกน้อยใจไปหมด
                          " เปล่า  พี่ไม่ได้โกรธเราแล้ว  มากลับมาบ้านเร็วๆนะ  "  พี่เจสพูดเสียงอ่อนลงมากแล้ว
                          " ก็พี่ดุนาวอ่ะ  ฮือฮือ....พี่ไม่เคยโกรธนาวอย่างนี้น้า  "  ผมพูด  ก็ยังคงร้องไห้อยู่อีก
                          " ที่พี่ดุ ก็เพราะว่าพี่เป็นห่วง  รู้มั้ยครับ  พี่เป็นห่วงนะ  "  พี่เจสพูดยํ้าอีกครั้ง
                          " ไม่รู้อ่ะ....."  ผมพูด แล้วปิดโทรศัพท์ทันที  ตอนนั้นผมเป็นอะไรไม่รู้อ่ะ  ไม่ยอมฟังอะไรเลย  แย่มากอ่ะ
                          ตอนนี้ผมจะทำยังไงดี  พี่แป้งก็ไม่รักผมแล้ว  พี่เจสก็โกรธผม  แล้วทีนี้จะคุยกับใครล่ะ  พี่ก้องก็ยังไม่กลับจากนอก  ก็มีแค่เป้ง  ผมกดเปิดโทรศัพท์อีกครั้ง แล้วโทรออกไปหาไอ้เป้ง
                          " เป้ง......."  ผมเรียกชื่อไอ้เป้งก่อนเลยอ่ะ
                          " ว่าไง  ไปไหนมาล่ะ  ดูสิทำคนอื่นวิ่งวุ่นไปหมดเลย ทำไมไม่คิดอะไรมั่งนะ  รู้ป่าวว่าคนอื่นเป็นห่วงมากขะ......."
ผมปิดโทรศัพท์ทันที  ไอ้เป้งก็ว่าผมอีก.....ฮือฮือ.....มีแต่คนไม่ชอบผมอ่ะ
                          ผมเดินวนอยู่แถวนั้นพักใหญ่  ดึกมากแล้ว  คนก็เริ่มไม่มีเหลือเลย  ผมเองก็เริ่มกลัวอ่ะ  เลยเดินมาที่หน้าบ้าน  มองผ่านรั้วเข้าไป  ก็เห็นพี่เจสเถียงอะไรกับใครบางคนอยู่ คงจะเป็นพี่แป้ง  ผมหยิบกุญแจประตูแล้วแอบไขเข้ามาข้างในบ้านโดยที่ระวังไม่ให้พี่ๆเค้าเห็น  ก็ยังน้อยใจอยู่ ยังไม่อยากเจอหน้าพี่เค้า
                          เดินมานั่งที่ซุ้มชิงช้าข้างบ้าน  ที่ตรงนี้ผมชอบมานั่งเล่นปกติก็เปิดไฟตลอดอ่ะคับ  แต่วันนี้พี่เจสคงลืมเปิดไฟ มันจึงค่อนข้างมืด  ผมนั่งอยู่ตรงนั้น  ร้องไห้ไปด้วย  อยู่ตรงนั้นนานจนผมหลับไปเลย  คงเพราะว่าวันนี้ไปหลายที่ทั้งเดินดูของ ทั้งเล่นสเก็ตนํ้าแข็ง  ก็เลยเหนื่อย  รู้สึกปวดขาด้วย
                           หลับไปนานเท่าไหร่ไม่รู้  แต่รู้ว่าได้ยินเสียงพูดคุยเอะอะดังรอบๆตัว  แต่ตอนนั้นผมลืมตาไม่ขึ้น  ปวดเมื่อยไปทั้งตัว   รู้สึกหนักหัวด้วย  มีคนมาอุ้มผม แล้วให้ผมกินอะไรสักอย่าง   แล้วก็ให้กินนํ้าด้วย  ผมได้ยินเสียงพูดข้างๆหูของผมว่า  "
รัก นาวน้า....กินยาหน่อยนะครับคนดี  "  แล้วผมก็หลับต่อไปอีก  ไม่รับรู้เรื่องอะไรเลย
                            มารู้สึกตัวอีกครั้งก็ดึกมากแล้ว  ไม่รู้ว่ากี่โมง แต่รู้ว่าดึกมาก  ผมนอนอยู่บนที่นอนในห้องของผมเอง หันไปมองก็เห็นพี่เจสนั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะใกล้กับที่ผมนอนอยู่   ผมจึงลุกลงมาจากที่นอน  โดยที่ระวังไม่ให้พี่เค้ารู้  ผมยังคงมีอาการมึนๆอยู่  ก็เลยเดินโซเซมาที่พี่เจสที่นั่งอยู่
                            " อ้าว....ไงดีขึ้นแล้วเหรอคร้าบ  ทำไมไม่ไปนอนต่อ ลุกออกมาทำไม "  พี่เจสพูดด้วยความเป็นห่าง
                            " คร้าบ..."  ผมพูดจบก็ยิ้มให้พี่เค้า  ทั้งๆที่มึนอยู่อ่ะ
                            " งั้นมานี่มา  มานอนที่พี่นี่ "  พี่เจสพูดแล้วดึงมือผมให้เข้าไปที่พี่เจสนั่ง
                             พี่เจสดึงผมมาแล้ว ก็ให้ผมนั่งคล่อมตัวพี่เค้าไว้  ผมก็ยกมือไปกอดรอบคอของพี่เค้า  พี่เจสให้ผมซุกที่ต้นคอของพี่เค้าให้ผมนอนหลับไป  แต่ผมยังมึนๆเบลอๆ อยู่  ผมก็พูดกับพี่เจส
                            " พี่เจสคร้าบ.....นาวขอโทษน้า.....นาวดื้ออ่ะคับ  พี่เจสอย่าเกลียดนาวน้า  "  ผมพูดทั้งๆที่ยังคงซุกหน้าอยู่ที่ต้นคอของพี่เจสอยู่
                            " คร้าบ...พี่ไม่เคยเกลียดนาวเลยนะ  รักนาวมากนะครับ  "  พี่เจสพูดตอบผม
                                         " นาวก็รักพี่เจสน้า  รักมากด้วยคร้าบ   แล้วนาวก็รักพี่แป้ง แล้วก็เป้ง แล้วก็รักพี่ก้องด้วยอ่ะค้าบ   แต่รักพี่เจสมากที่สุดในโลกเลยคร้าบ "  ผมพูดออกมาโดยที่ผมก็มึนๆอยู่อ่ะ  ไม่รู้ว่าพูดอะไรมากกว่านี้หรือป่าว
                            " จุ๊บๆ "  ผมจูบแก้มพี่เจส  แล้วก็นอนซุกที่ต้นคอเหมือนเดิม
                            " คร้าบ....รักคร้าบ..."  พี่เจสพูด  ส่วนผมก็เคลิ้มหลับไปแล้ว  
                            " ......อื้อ................... "  ผมจะหลับต่ออีก
                            " อย่าเพิ่งหลับนะ  เดี๋ยวกินยาอีกชุดนึงก่อน  "  พี่เจสพูดไปก็ลุกเดินออกไปหยิบยาโดยที่มีผมกอดคอพี่เค้าอยู่
แล้วพี่เจสก็อุ้มผมไปด้วย
                            "  คร้าบ  "   ผมพยายามฝืนพูดตอบ  ทั้งๆที่ง่วงมากมาย
                            " เอ้า  กินยาก่อนน้า  "  พี่เจสบอกผม เมื่ออุ้มผมมาวางไว้ที่โซฟาที่ตั้งอยู่ใกล้ๆ กับที่นอน แล้วพี่เจสก็ไปหยิบยามาให้ผมกิน  
                            " ขมอ่ะ  "  ผมบอก เมื่อได้รับรู้รสชาดของมัน
                            " ทนนิดนึงนะ  จะได้หายป่วยไวไว   จุ๊บๆ  "  พี่เจสพูด  แล้วหอมแก้มผมทีนึงด้วย
                            " คร้าบ..."  ผมพูดแล้วกลั้นใจกลืนยาลงไปจนหมด
                            " เก่งครับ  เสร็จแล้วไปนอนกันนะครับ  พี่เริ่มง่วงแล้ว  "  พี่เจสพูดหลังจากที่ผมกินยาหมดเรียบร้อยแล้ว
                            " คร้าบ  นาวก็ง่วงมากคร้าบ  ไปนอนกันน้า  "  ผมพูด ตาก็ปิดแล้ว
                            พี่เจสอุ้มผมมาวางที่เตียงนอน  พี่เจสก็ตามลงมานอนด้วย  พี่เค้าดึงผมไปกอด  หอมแก้มผม   แล้วก็บอกให้ผมนอนได้แล้ว
                            " พี่คร้าบ....นาวอยากรู้ว่าวันนี้นาวทำตัวแย่มากๆ  ใช่มั้ยคร้าบ  "  ผมถาม
                            " อืม....นาวนอนได้แล้ว  ตื่นมาแล้วค่อยคุยกัน  พี่ง่วงมาก "  พี่เจสพูดเสียงเบา
                            " คร้าบ....."  ผมพูด ก็สงสารพี่เค้าอ่ะคับ  วันนี้พี่คงเป็นห่วงผมมาก
                            แล้วพี่เจสก็หลับลงไปในเวลาไม่นาน  ผมก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย  เริ่มปวดหัวมากขึ้นทุกที  รู้สึกหนาวด้วย   แล้วผมก็หลับลงไปตอนไหนก็ไม่รู้รู้เพียงแค่ว่า   ผมถูกพี่เจสกอดแน่นมากเหมือนกลัวว่าผมจะหนีหายไป ไหนอีก
ตอนที่ 49
                              " นาว.....มะนาว....ทานยาหน่อยนะ  "  เสียงพี่เจสพูดข้างหูผม ปลุกให้ผมรู้สึกตัวตื่น
                              " อือ....อือ......."  ผมส่งเสียงในลำคอเบาๆ
                              " ทานยาหน่อยนะ คนดี  .....อย่างนั้นแหละ  ดีครับ  "  เสียงพี่เจสพูดเอ่ยปากชมผม  เมื่อผมอ้าปากกลืนยาลงคอ
แล้วตามด้วยนํ้าที่พี่เค้าป้อนให้
                              " พี่เช็ดตัวให้นะ......."  เสียงพี่เจสดังข้างหูผม
                              " อือ.....อืม......"  ผมครางตอบรับเบาๆในลำคอ  ทั้งที่ตาก็ยังคงหลับอยู่
                              แล้วต่อจากนั้น  เสื้อผ้าของผมก็ถูกถอดออกไปจากตัวจนหมด  ไม่นานก็รู้สึกเย็นๆเพราะถูกผ้าชุบนํ้ามาเช็ดตัวผม
แต่มันก็ทำให้รู้สึกสบายขึ้นมาก ผมก็นอนให้เช็ดตัวผมอยู่แบบนั้นแล้วผมก็หลับไปต่อไม่รู้เรื่องราว อะไรเลย
                             มารู้สึกตัวอีกครั้งกี่โมงก็ไม่รู้  แต่ที่รู้คือผมถูกกอดโดยคนๆหนึ่ง คนที่ผมรักมากที่สุดอยู่  พี่เค้า หลับสนิท  พี่เค้าคงจะเหนื่อย แล้วก็อดนอนเพื่อต้องมาเฝ้าดูแลผมเมื่อคืนนี้  ผมรู้ว่าตัวเองเป็นไข้  เพราะตอนนี้ก็ยังมี ีอาการอยู่บ้าง  แต่ก็รู้สึกดีขึ้นแล้ว
                              ผมนอนคิดอะไรไปเรื่อยๆ  แล้วรู้สึกเกลียดตัวเองจัง  ที่ไม่ค่อยมีเหตุผลอะไรเลย  น้อยใจพี่แป้ง เค้าทำไมก็ไม่รู้  แล้วก็ทำให้พาลคนอื่นอีก  พาลพี่เจสด้วย  มาทรมานตัวเองไม่พอ แล้วยังมาทำให้คนอื่นต้องมา เป็นห่วงด้วย  ข้อเสียนี้แก้ไม่หายสักที  ถ้าเจอหน้าพี่ๆเค้าก็จะต้องขอโทษ  ต้องปรับปรุงตัวเองไม่ให้ตัวเองมีนิสัยแบบนี้ อีก ไม่อย่างนั้นแล้ว อีกหน่อยก็คงจะไม่มีใครๆมารัก
                             ผมน่ะกลัวที่สุดเลยอ่ะ  กลัวว่าจะไม่มีใครมารักผม  ถ้าไม่มีใครมารัก แล้วโดยเฉพาะพี่ๆ  แล้วก็ไอ้เป้งด้วยล่ะก็  
ผมคงทนไม่ได้หรอกครับ  ผมคิดนั่นคิดนี่ต่อไปอีก  ไม่รู้เรื่องอะไรเหมือนกัน แล้วก็หลับไปอีกครั้ง โดยที่ยังคงอยู่ในอ้อมกอดของพี่เจสเหมือนเดิม
                            นาฬิกาบ่งบอกว่าเวลาตอนนี้  อีกไม่กี่นาทีก็จะบ่ายสองแล้ว ผมหลับไปนานได้ขนาดนี้เลยเหรอนี่  หันไปมอง  ก็เห็นพี่เจสนั่งทำอะไรไม่รู้อยู่ใกล้ๆ คงจะเป็นงาน  ผมอยากจะลุกขึ้นนั่ง ก็รู้สึกปวดหลัง ปวดแขนปวดขาไปหมด  จนต้องล้มตัวลงนอนอีกครั้ง
                           " พี่เจสคร้าบ...."  ผมร้องเรียกเสียงเบาๆ
                           " ครับ  ตื่นแล้วเหรอ  "  พี่เจสรีบเดินมาหาผมทันที
                           " อือ......คร้าบ......"  ผมส่งเสียงเบาๆ
                           " เป็นไงบ้างครับ ไหนดูสิ มีไข้อยู่อีกหรือเปล่า  "  พูดจบก็ยกมือขึ้นมาแตะอังตรงที่หน้าผากของผม  
                           " ..................... "  ผมไม่ตอบ ได้แต่มองหน้าพี่เจสเฉยๆ แล้วพยายามฝืนยิ้มให้  เริ่มกลัวพี่เค้าจะบ่นผมแล้วอ่ะคับ
                           " ไข้ไม่มีแล้วล่ะ  แล้วนี่นาวยังปวดหัวอีกหรือเปล่า  "  พี่ถามผม  
                           " ไม่ครับ  ไม่ปวดหัวแล้ว  แต่ปวดที่อื่นอ่ะคับ  "  ผมพูด  โล่งอก ที่พี่ไม่ได้พูดถึงเรื่องเมื่อวานนี้
                           " อืมดีแล้วล่ะ แล้วปวดอะไรมั่งล่ะ " พี่เจสถามผมยิ้มๆ
                           " มะนาวปวดแขน ขาแล้วก็ทั่วตัวเลยอ่ะคับ  "  ผมบอกตามความเป็นจริง อย่างที่รู้สึกเป็นอยู่
                           " อืม.....ทั้งตัว แล้วตรงนั้นด้วยเหรอ..."  พี่เจสพูดแล้วก็ทำสีหน้ากวนๆอ่ะคับ  ทะลึ่งอีกแล้ว
                           " อารายอ่ะ  มาแกล้งแหย่นาว  ทะลึ่งจังเลย  นี่นาวไม่สบายยู่น้า  " ผมบอกอายๆอ่ะคับ
                           " ก็เห็นบอกว่าปวดทั้งตัว  พี่ก็เลยคิดว่าตรงนั้นด้วยเหรอเปล่า  พี่ไม่ผิดสักหน่อยน้า  "  พี่เจสแก้ตัวไปนํ้าขุ่นๆ
                           " นี่แน่ะ....ยังแกล้งเค้าอีก  "  ผมพูดจบ ก็หยิกแขนไปซะทีนึง
                           " โอ๊ย......พอแล้วๆ  ยอมแพ้แล้วครับ ฮ่าฮ่า..."  พี่เจสพูดไป หัวเราะไป
                           " พี่เจสคร้าบ......."  ผมพูด
                            " ครับ....ว่าไงครับ  "  พี่เจสมองผมยิ้มๆ    ผมรู้ว่าคนที่เข้าใจผมได้ดีที่สุดก็คือพี่เจส  ผมอ้าแขนออกแล้วกอดเอว
พี่เจส  เอาหน้าแนบไปที่อกของพี่เค้าด้วยครับ  พี่เจสก็เอามือมาลูบหัวผม
                            " เมื่อวานนี้ นาวขอโทษนะครับ  ที่นาวทำตัวแบบนั้น นาวนี่แย่จังที่ทำให้ทุกคนเป็นห่วงอ่ะ พี่อย่าโกรธนาวน้า  นาวจะไม่ทำนิสัยไม่ดีแบบนั้นอีกแล้วครับ  "  ผมบอกพี่เจส  เสียงเครือกลั้นไว้ไม่ให้ร้องไห้ ไม่งั้นพี่เจสจะว่าขี้แงอีกอ่ะคับ
                             " ครับ...พี่ไม่โกรธครับ  พี่ไม่ได้โกรธตั้งแต่แรกแล้ว  พี่แค่เป็นห่วงเราน่ะ  กลัวว่าเราจะเป็นอะไรไป  ไม่อย่างนั้นพี่ก็ไม่รู้ว่าจะอยู่ยังไงนะ  คงจะอยู่ไม่ได้หรอกครับ   "  พี่เจสพูดแล้วกอดผมแน่น  แล้วไอ้ที่ผมกลั้นไว้มันก็กลั้นไม่อยู่แล้วครับ  ผมปล่อยโฮอยู่ตนรงนั้นเลยอ่ะ
                              " พี่คร้าบ  ขอโทษนะคร้าบ  ขอโทษคร้าบ  ฮือฮือ...."  ผมพูดไปร้องไห้ไป
                              " ครับ  ไม่เป็นไร  ๆ อย่าร้องเลยนะ  แค่รู้ว่าเราปลอดภัยไม่เป็นอะไร พี่ก็ดีใจมากแล้วครับ  อย่าร้องเลยนะครับ  เดี๋ยวหน้าตาเลอะหมดไม่น่ารักนะรู้มั้ย  "  พี่เจสพูดปลอบผม ให้หยุดร้องไห้
                              " คร้าบ  คร้าบไม่ร้องแล้วคร้าบ  ฮึกฮึก...."  ผมพูดแล้วหยุดร้องไห้ แต่ก็ยังคงสะอื้นอยู่  
                              " ดีมากครับ หน้าเราน่ะไม่เหมาะที่จะร้องไห้หรอกนะ รู้มั้ย "  พี่เจสพูด
                              " คร้าบ........"  ผมเงยหน้าขึ้นมองพี่เจส นํ้าตายังคลอตา
                              " หน้าเราน่ะต้องยิ้มรู้เปล่า  ไหนยิ้มให้พี่ดูสิครับ  "  พี่เจสพูด แล้วเอามือมาเช็ดนํ้าตาให้ผม
                              " คร้าบ......"  ผมยิ้มให้   พี่เจสก็มองแล้วยกมือจับผมให้หันหน้าไปตรงกับพี่เค้า
                              " อย่ายิ้มแหยๆสิ  ยิ้มเต็มที่แบบที่เราชอบยิ้มเป็นประจำน่ะ....นั่นแหละน่ารักสดใสขึ้นทันตาเห็นเลยรู้มั้ย  "  พี่เจสพูด เมื่อผมยิ้มจนตาหยีเลยอ่ะคับ
" พี่ต้องรักนาวไปนานๆน้า นาวจะไม่ดื้อแล้วคร้าบ  "  ผมพูดอ้อนๆพี่เจสอ่ะคับ
                             " ครับผม......พี่ไม่เคยหยุดรักเราเลยครับ "  พี่เจสพูดจนผมหน้าแดงเลยอ่ะคับ
                             " ขอบคุณคร้าบ...นาวก็ไม่หยุดรักพี่เจสเลยคร้าบ....จุ๊บจุ๊บ....." ผมพูดบอกพี่เจสเหมือนกัน พอพูดจบก็เขย่งเท้าไปหอมแก้มพี่เค้าอ่ะคับ

gigusa

ขอบคุนมากครับ ชอบๆ

cokebundit

ขอบคุนมากครับ

minone

ขอบคุนคับ

pearl9845

ขอบคุนมากคับ