++ " กว่าจะรักกันได้ของไอ้มะนาว "++ #42 ภาคสอง

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
แล้วพี่เจส ก็จัดการอาบนํ้าให้ตัวเอง แล้วก็อาบให้ผมด้วย อย่างรวดเร็ว  พี่เจสไม่พูดอะไรสักคำได้แต่รีบๆ เพื่อจะได้เสร็จๆเร็วๆ
พี่เจสเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ผมจนแห้ง  แล้วก็เช็ดให้ตัวเองด้วย ไม่นานก็เสร็จเรียบร้อย  พี่เจสไม่พูดพรํ่าทำเพลงอุ้มผมแล้วพามาที่เตียงนอน  พี่เค้าวางผมลง  แล้วขึ้นมานอนคล่อมทับตัวผมเอาไว้  แล้วก้มลงไปงับที่หน้าอกของผมทันที จนผมสะดุ้งด้วยความตกใจ แต่แล้วก็ต้องยอมโอนอ่อนแต่โดยดี  เพราะพี่เจสไม่ยอมเปิดโอกาสให้ผมได้โต้แย้งอะไรพี่เค้าเลย  
ก็พี่เจสจัดการผมซะจนผมหมดแรงพูดไม่ออกไปเลยอ่ะคร้าบ.........
อีกวันต่อมา  กว่าจะนอนหลับแล้วตื่นขึ้นมา ก็เป็นเวลาบ่ายๆเหมือนเดิม  ไม่ใช่ว่ารู้สึกขี้เกียจ หรือว่าไม่รู้จะทำอะไร  แต่เพราะว่าพี่เจสบอกกับผม  ว่าเรามาพักผ่อนกัน  อยากนอนก็นอน  อยากเที่ยวก็เที่ยว อยากจะทำอะไรก็ทำ  ไม่ได้นึกถึงเรื่องเวลา  พี่เจสบอกว่าอยากมาเที่ยวที่นี่ อยากนอน ไม่อยากคิดถึงเรื่องงาน  
วันนั้นหลังจากที่อาบนํ้าแต่งตัว  กินอาหารกันเรียบร้อยแล้ว  พี่เจสก็พาผมไปนั่งเรือเที่ยวตามเกาะเล็กๆ ที่อยู่บริเวณรอบๆเกาะช้าง  ก็สนุกกันมาก  แล้วได้ดำนํ้าดูปะการังด้วย  
แต่กว่าผมจะได้ลงก็ใช้เวลานานมากแหล่ะครับ  แดดก็แรง  อีกอย่างก็ผมกลัวนี่  ว่ายนํ้าก็ไม่ค่อยเก่ง  ถึงแม้ว่าจะใส่เสื้อชูชีพก็เถอะ
อีกอย่าง ดำนํ้านี่ก็ไม่ใช่ว่าอยู่ริมหาดนะคร้าบ  กลางทะเลเลยอ่ะ  มองเห็นเกาะอยู่ไกลๆ  น่ากลัวจะตายไป  อย่าถามนะว่ากลัวอะไร อิอิ.....แต่ก็ได้ลงอ่ะครับ.....
ตอนที่จะลงอ่ะครับ  ผมน่ะนั่งอยู่ที่ขอบเรือห้อยขาลงข้างๆตัวเรือ  โดยที่มีพี่เจสลอยคออยู่ในนํ้าใกล้ๆที่ผมนั่งอยู่   มองไปโดยรอบก็เห็นเรืออีกหลายลำจอดทอดสมอ  มีคนดำนํ้ากันอยู่หลายคนเหมือนกันอ่ะครับ  ตัดสินใจอยู่นานก็ยังไม่กล้าลงสักที
" ลงมาเร็วๆสิครับ  ไม่ต้องกลัวนะ  "  พี่เจสตะโกนร้องบอกผม  เร่งให้ผมลงนํ้าเร็วๆ
" ก็นาวกลัวอ่ะ...."  ผมพูดตอบพี่เจส  
" ไม่ต้องกลัวหรอกครับ  ดูสิเห็นหรือเปล่า คนลงมาดำนํ้ากันตั้งหลายคน "  พี่เจสบอกผม
" ก็รู้อ่ะคร้าบ....ขอเวลาแป๊บสิคร้าบ..."  ผมบอกก็ขอเวลาทำใจนิดนึง
" น่าลงมาเถอะ  พี่ก็อยู่ตรงนี้เอง ไม่ได้หนีไปไหนซะหน่อย...พี่ครับ ช่วยพูดให้น้องผมลงนํ้าหน่อยสิครับ  "  พี่เค้าพูดกับผม  ก่อนที่จะหันไปบอกพี่ชายที่ขับเรือมาพาเที่ยว   โดยที่ผมเองก็หันไปมองพี่คนขับเรือด้วย  ที่กำลังหัวเราะกับท่าทีของผมอยู่
" ฮ่าฮ่า....น้องครับ ลงไปเถอะครับ ไม่มีอันตรายอะไรหรอกครับ  ตรงนี้นํ้ามันตื้น  ปลาใหญ่ไม่มาแถวนี้หรอกครับ เชื่อพี่ได้ครับ เพราะพี่พานักท่องเที่ยวมาดำนํ้าที่นี่ทุกวัน  "  พี่ชายคนขับเรือหัวเราะผม  แล้วพูดชักจูงจนผมรู้สึกกล้ามากขึ้น  แต่ระหว่างที่กำลังหันไปสนใจที่พี่ขับเรือพูดอยู่ ผมก็ต้องร้องเสียงดังด้วยความตกใจ
" โอ๊ย......ตูม...."  เสียงผมร้อง แล้วก็ตามมาด้วยเสียงนํ้าแตกกระจาย  ผมตกใจแล้วก็กลัวสุดๆ  รู้สึกเหมือนมีตัวอะไรมางับที่ขาของผม  แล้วลากผมตกลงไปในนํ้า
ผมตะเกียกตะกายหาที่ยึดทันที  แล้วก็มีมือใครมาจับมือของผมเอาไว้  โดยที่ผมไม่ได้มองหรอกครับ  ก็แสบตาด้วยอ่ะ  ผมกอดคนนั้นซะแน่นเลย  แต่พอได้ยินเสียงหัวเราะ  ผมก็โกรธคนที่หัวเราะทันทีเลยอ่ะ
" ฮ่าฮ่า.....กลัวเหรอครับ....โอ๋ๆ  ขอโทษครับ  ก็เห็นว่าไม่ยอมลงมาสักทีนี่ครับ  "  พี่เจสบอกผม
" พี่อ่ะ....ทำไมแกล้งนาวอย่างนี้อ่ะ  นาวกลัวนะคร้าบ..."  ผมพูดไปก็จะร้องไห้อ่ะครับ  ตอนนั้นนํ้าตาคลอเลยน่ะครับ
" โอ๋ๆ  อย่าโกรธนะ  ไม่เอาๆ  พี่ขอโทษนะครับ  คนดี ยิ้มให้พี่ดูก่อน  "  พี่เจสทั้งพูดโอ๋ ทั้งบอกขอโทษผมอ่ะคร้าบ  แต่เวลานั้น ผมน่ะไม่ได้โกรธพี่เค้าหรอกครับ  ก็โกรธไม่เป็นอ่ะ  ได้แค่งอนน่ะครับ  
" ฮึ.......แกล้งเค้า  แล้วจะมาบอกให้นาวยิ้มอ่ะ  ใครจะไปยิ้มได้อ่ะ....รู้มั๊ยว่านาวกลัวจะแย่ เกือบช๊อคตายไปแล้วจริงๆ
นะคร้าบ.."  
ผมบอกพี่เจส  หันไปมองพี่คนขับ  ก็เห็นพี่เค้ามองมาที่ผมกับพี่เจส  ที่ตอนนี้กอดกันจนแทบจะแยกกันไม่ออก  พี่เค้ามองมาแล้วก็หัวเราะผมอ่ะ
" เราดูสิ  พี่เค้าหัวเราะเราแล้วนะ  เห็นไหมครับ  "  พี่เจสบอกผม
" รู้แล้วน่า "  ผมบอกเสียงเบา  ก็อายจะแย่แล้วอ่ะ ผมรู้ว่าพี่เค้าคงมองผมกับพี่เจสออกแหล่ะครับว่าเป็นอะไรกัน
" งั้นตอนนี้หายกลัวแล้วหรือยัง  ถ้าหายแล้ว ก็ลองดำนํ้าดูปลากันเถอะนะ  มันสวยมากเลย  นาวลองดูสิแล้วจะชอบ  "  พี่เจสบอกผม
" อื้อ...แต่พี่อย่าปล่อยนาวไปไหนน้า.."  ผมบอก  ก็เพื่อความอุ่นใจอ่ะคร้าบ
" ครับ...พี่ไม่ปล่อยเราหรอกครับ  เดี๋ยวพี่จะอยู่ข้างๆตลอดเลยครับ  "  พี่เจสพูดให้ผมมั่นใจขึ้น
" งั้นก็ได้คร้าบ...."  ผมบอกเมื่อเริ่มรู้สึกกล้าแล้ว อีกอย่างผมรู้ว่าพี่เจสไม่ปล่อยให้ผมเป็นอะไรไปหรอกครับ
แล้วพี่เจส ก็สอนผมว่าดำนํ้าโดยใช้สน๊อคเกิลน่ะทำยังไง  มันก็ง่ายๆแหล่ะครับ  ยิ่งผมใส่เสื้อชูชีพยิ่งง่ายเข้าไปใหญ่  พอผมเริ่มดำดูปะการังเป็นแล้ว พี่เจสก็พาผมดำดูไปเรื่อยๆ มันก็รู้สึกเพลินดีเหมือนกันอ่ะคร้าบ สนุกเลยแหล่ะครับ  จนแทบจะไม่อยากขึ้น  ถ้าไม่ติดว่าผมเริ่มแสบผิวแล้วอ่ะ  ผมคงดำนํ้าเพลินมากกว่านี้อีก
หลังจากกลับมาที่พักแล้ว  พี่เจสพาผมไปอาบนํ้าอย่างรวดเร็ว  ก็ผิวผมตรงแขนมันก็แดงๆ แสบๆ  อาบนํ้าเสร็จ  พี่เจสก็เอาครีมอะไรก็ไม่รู้มาทาให้ผม  พี่เจสดูหน้าเสียนิดนึงอ่ะครับ เมื่อเห็นแขนผมแดงแบบนั้น พี่เจสพูดว่าไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้  แดดก็ไม่ค่อยจะมี แต่ผมก็บอกว่าไม่เป็นไร  เพื่อที่พี่เจสจะได้ไม่เป็นกังวล
คืนนั้นหลังจากที่พี่เจสมากวนผมได้พักใหญ่  ผมแทบจะนอนหลับเป็นตายเลยอ่ะคร้าบ  แล้วก็ไม่ใช่ผมคนเดียวอ่ะครับ  พี่เจสด้วย  ก็คงจะเพราะว่าเพลียจากการดำนํ้า  แล้วก็จากการสูญเสียพลังงานในเรื่องนั้นด้วย..อิอิ...
แล้ววันต่อจากนั้น ก็นั่งแหย่กัน  คุยกันเล่น  นอนอ่านหนังสือ ฟังเพลง  วาดรูป  ตกตอนเย็นที่ไม่ค่อยมีแดดแล้วพี่เจสก็พาผมไปพายเรือแคนนู  พายไปเกาะใกล้ๆ  นํ้าทะเลนิ่งสงบ  พายง่ายมาก  แต่เหนื่อยแล้วก็เมื่อยสุดๆเลยอ่ะคร้าบ   
ผมกับพี่เจส เราสองคนก็ขลุกอยู่ด้วยกันแทบจะตลอดเวลา  จะไปไหนก็ไปด้วยกัน  เราสองคนมีความสุขกันมากได้พักผ่อนอย่างแท้จริง  ไม่มีเรื่องงานอะไรต่างๆให้ได้กังวลใจ  
ก่อนที่จะกลับ  พี่เจสบอกผมว่า ถ้าว่างๆเมื่อไหร่ จะพาผมมาเที่ยวพักผ่อนกันที่นี่อีก  ผมเองก็คิดอย่างนั้นแหล่ะครับ  เริ่มชอบที่นี่แล้วสิครับ  
" สัญญานะครับ ว่าจะพามาเที่ยวอีก "  ผมพูดกับพี่เจส
" ครับ...พี่สัญญาครับ "  พี่เจสพูดแล้วก็ยิ้มให้ผม
" สัญญาแล้วต้องทำยังไงอีกอ่ะ...เร็วๆจิคร้าบ...คิกคิก..."  ผมพูดไปหัวเราะไป
" ฮ่าฮ่า...จุ๊บๆ..."  พี่เจสหัวเราะแล้วก็จุ๊บปากผม เพื่อเป็นการยืนยันคำสัญญา.....คิกคิก...รักพี่จังเลยคร้าบ....
ตอนที่ 77
" นาวเสร็จหรือยัง " เสียงเป้งตะโกนเรียกผมมาจากชั้นล่าง
" อีกแป๊บนึง...เพิ่งออกมาจากห้องนํ้าเอง...."  ผมตะโกนตอบมันไป  แล้วผมก็เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า  มองหาชุดหล่อ   เลื่อนไม้แขวนผ้ามองดูเสื้อทีละตัวๆ  แล้วก็หยิบเสื้อออกมาได้ตัวนึง
บ่าย 2 โมงแล้ว  พี่เจสเพิ่งออกไปบริษัทเมื่อสักครู่ใหญ่ๆนี่เอง  ไอ้เป้งมันเข้ามารับผมออกไปธุระข้างนอก  ผมโทรไปหามันตอนเช้า
เมื่อนึกขึ้นได้  ว่าวันนี้ต้องออกไปรับคนที่ข้างนอก  แต่ที่ผมให้เป้งมารับนี่ พี่เจสก็รู้แล้ว  พี่เจสบอกว่าวันนี้ไม่ว่างต้องเข้าห้องประชุมด้วย  ไม่งั้นพี่เค้าก็จะเป็นคนพาผมไปเอง    แล้วพี่เจสก็เป็นคนที่บอกให้ไอ้เป้งมารับผมออกไปข้างนอก  และก็บอกอีกว่าตอนขากลับให้แวะส่งผมไปหาพี่ที่บริษัทด้วยอ่ะครับ....
" แกร่ก......."  เสียงประตูเปิดออก แล้วก็ปิดลง ผมหันกลับไปมองด้วยความราดเร็ว
" อ้าวเป้ง...ขึ้นมาหาทำไม  ไม่รอข้างล่างอ่ะ..."  ผมพูด ก็กลัวมันนิดนึงอ่ะ
" ก็เห็นว่าขึ้นมานานก็เลยตามขึ้นมาดู  ว่ามีอะไรหรือเปล่า "  ไอ้เป้งมันบอกผม
" ไม่มีอะไรหรอก  เดี๋ยวขอนาวเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนน้า  เป้งลงไปคอยข้างล่างก่อนน่ะคร้าบ..."  ผมบอกมันอ่ะ
" ก็เปลี่ยนไปสิ  หรือว่านาวอยากจะให้เป้งช่วยใส่เสื้อผ้าให้ล่ะครับ  "  เป้งพูด  แล้วไม่ไปไหนด้วย  มองผมอยู่แบบนั้น  
" อย่าบ้าน้า  นาวใส่เองได้หรอก  เป้งลงไปก่อนสิคร้าบ...แป๊บเดียวเอง "  ผมบอก  ก็อายด้วยตอนนี้ผมมีแค่เพียงผ้าเช็ดตัวพันเอวแค่ผืนเดียว  
" อายเหรอครับ  ไม่ต้องอายเป้งหรอก ก็เป้งเคยเห็นนาวหมดทั้งตัวแล้วนี่ครับ  ฮ่าฮ่า...."  เป้งพูด  แล้วก็หัวเราะกับท่าทีของผม ที่ยกมือที่มีเสื้อถืออยู่ขึ้นมาปิดบังตัวเอาไว้
" เป้งอ่ะ....ก็ตอนนั้นมันตั้งนานแล้วนี่  "  ผมบอก  แล้วนึกไปถึงตอนนั้นมันก็นานมากแล้วด้วย  ทีมันเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ผมตอนที่ผมป่วย  แล้วไปหามัน  และก็คืนนึงที่เกือบจะมีอะไรกับมัน นึกได้ก็หน้าแดงจัดขึ้นไปอีกก็เพราะว่าผมเองก็เห็นของมันทั้งตัวเลยอ่ะคร้าบ
" อืม...มันนานแล้วเน๊อะ  จำแทบไม่ได้แล้ว  งั้นต้องฟื้นความทรงจำซะหน่อยซิ..."  เป้งบอกผม  แล้วเดินเข้าหาผมอย่างรวดเร็ว  จนผมต้องถอยหนี
" เป้ง...หยุดนะ  ไม่เอา เป้งอย่าแกล้งนาวน้า..อย่าเล่นบ้าๆแบบนี้นะ "  ผมบอก แล้วถอยหลังหนี จนหลังไปติดตู้เสื้อผ้า
" หึหึ....."  เสียงเป้งมันขำผม  แล้วก็เดินเข้าหาผมทำท่าว่าอยากจะกินผมอ่ะ....
" อย่าบ้านะเป้ง.......ไม่เอา....หยุดน้า...." ผมตะโกนบอกมัน  แล้วหลับตาแน่นสนิทเมื่อเห็นไอ้เป้งเดินมาถึงตัวพร้อมกับมือของมันที่ยื่นออกมาที่ผม
" .............แอ๊ด..................... "  ไม่มีการแตะถูกตัวอย่างที่ผมคิด  แต่มีเพียงแค่เสียงของประตูตู้เสื้อผ้า   ผมค่อยๆลืมตามอง
" อ่า.....เอ่อ...."  ผมพูดไม่ออกติดอ่างแบบนั้น  
" ฮ่าฮ่า....นาวเป็นอะไรไป  เป้งแค่จะเปิดตู้เสื้อผ้าหาเสื้อตัวใหม่ให้นาวใส่เองน่ะ "  ไอ้เป้งมันบอกผม  พร้อมกับที่มือของมันก็ค่อยๆเลื่อนเสื้อตัวนั้นตัวนี้ไปทีละตัว
" เอ่อ....ก็นาวคิดว่า...เอ่อ..."  ผมพูดติดอ่าง  เมื่อไม่รู้จะบอกมันยังไงอ่ะคร้าบ ว่าผมน่ะคิดไปถึงไหนแล้ว
" เอ๊ะ...หรือว่านาวคิดว่าเป้งจะปลํ้านาวเหรอครับ  ฮ่าฮ่า...."  ไอ้เป้งพูดไปหัวเราะไป
" อ่า...ก็....เห็นเป้งเอ่อ...เดินเข้ามาน่ากลัวอ่ะ..."  ผมพูดอย่างอายๆ  
" ฮ่าฮ่า...เป้งยังไม่อยากถูกพี่เจสฆ่าหมกป่าน่ะ...."  ไอ้เป้งบอกผม  แล้วยืนหัวเราะอยู่นั่นแหล่ะครับ
" เออดิ....นาวคิดไปเองแบบนั้นนี่  ลืมไปนาวไม่น่ารัก เป้งไม่ชอบนาวอยู่แล้วนี่  หลบไปเลย  นาวจะใส่เสื้อผ้าไม่ปงไม่ไปมันแล้ว  "  
ผมพูดอย่างงอนเต็มที่  นํ้าตาคลอเลยอ่ะคร้าบ
" เฮ๊ย....ไม่ใช่อย่างนั้นคร้าบ....เดี๋ยวก่อนๆ  เป้งแค่แกล้งแหย่นาวเองน่ะ...."  ไอ้เป้งหน้าเสียเลยอ่ะ รีบพูดกับผมทันที
" ไม่ต้องเลย...ไม่อยากคุยด้วยแล้ว  "  ผมพูด แล้วหันไปหยิบกางเกงขาสั้นที่วางพับไว้ในตู้ติดมือออกมา แล้วเดินลิ่วเข้าห้องนํ้าอย่างรวดเร็ว  งอน...งอน....
" นาว...นาวเดี๋ยวสิ....เป้งรักนาวนะ  แค่แกล้งจริงๆ "  เสียงไอ้เป้งดังตามหลังผม
ผมได้ยินชัดเจนแหล่ะครับ  แต่รอไปก่อน  ผมไม่พูดตอบ  แต่รีบเปลี่ยนเสื้อผ้า  พอเสร็จแล้ว ก็ยังไม่ยอมออกไปข้างนอก  ขอนั่งข้างในแบบนี้อีกสักครู่  ที่จริงแค่ได้ยินไอ้เป้งบอกว่ารักผม  แค่นี้ก็หายงอนแล้ว  แต่ถ้าออกไปพูดตอนนี้ มันก็เสียฟอร์มไปนิด  จนเริ่มร้อนแล้ว  ก็ค่อยๆออกมาจากห้องนํ้า
" นาวคร้าบ....เป้งรักนาวนะ  จริงๆนะครับ  "  เป้งรีบบอกผมทันทีที่เห็นผมเดินออกมาจากห้องนํ้า
" .................... "  ผมเงียบไม่พูด ไม่มอง  แล้วแกล้งเดินไปหยิบของโดยที่แอบอมยิ้มเอาไว้  ขอแกล้งเป้ง กลับคืนไปสักหน่อย....คิกคิก
" นาวคร้าบ....พูดกับเป้งหน่อยสิครับ  "  เป้งพูดเสียงอ่อนเสียงหวานกับผม
" ..................  "  ผมไม่พูด  แต่ก็หันหน้าเงยมองไอ้เป้ง   เห็นแล้วก็อดสงสารไม่ได้อีกอ่ะคร้าบ   ก็ไอ้เป้งทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยม  อ้อนผมเต็มที่เลยอ่ะ......น่าสงสารจังเลยอ่ะคร้าบ...
" นาวอย่าโกรธเป้งเลยน้า....เป้งรักนาวคนเดียวจริงๆคร้าบ..."  เป้งบอกยํ้าให้ผมฟังชัดๆอีกครั้ง
" คิกคิก....."  ผมหลุดหัวเราะออกมาไม่ได้  ก็มองจ้องหน้ากันแบบนี้อ่ะ  ผมสู้ไม่ได้หรอกคร้าบ......
" อ๊ะ....นี่นาวแกล้งเป้งเหรอ  เดี๋ยวเถอะ  จะโดนทำโทษ  "  ไอ้เป้งบอกผม ทำท่าหมั่นเขี้ยว  แล้วเดินรี่เข้าหาผม
" เป้งยู๊ด.........อุ๊บ........"  ผมร้องเสียงดังลั่น แล้วก็ต้องหยุดพูดในทันที เพราะผมพูดไม่ได้  ก็ไอ้เป้งมันดึงผมเข้าหาตัว  แล้วก้มจูบผมโดยที่ผม  ไม่ทันได้โต้แย้งอะไรเลย
" หึหึ...โดนยังงี้เงียบเลยใช่มั๊ยล่ะ...ฮ่าฮ่า....ก็อยากมาแกล้งเป้งนี่นะ  "  ไอ้เป้งหัวเราะ  ดีใจที่กำหราบผมลงได้
" พอ...พอแล้ว....พอแล้ว...."  ผมรีบพูดทันที ที่ปากผมเป็นอิสระ
" หึหึ....ไม่แกล้งแล้ว  ไม่งั้นเป้งกลัวอดใจไม่ได้จริงๆ  นาวก็อย่าแกล้งแหย่เป้งนะ  รู้มั๊ย...."  เป้งบอกผม
" เอ่อ...อ่า...คร้าบ...ไม่กล้าแกล้งแล้วคร้าบ  "  ผมรีบร้องบอกทันทีเลยคร้าบ...
" ดีมาก...ไปนาวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่เป็นชุดนี้นะครับ เป้งอยากให้นาวใส่ชุดนี้ให้เป้งดู  นะครับ.."  เป้งบอกผม  แล้วส่งสายตาซึ้งๆมาให้ผม
" ก็ได้คร้าบ...คิกคิก....นาวเข้าใจแล้วคร้าบ..."  ผมพูดตอบ แล้วหัวเราะร่าเลยอ่ะ
" ครับ  เป็งดีใจนะ  เร็วๆ  เข้า ลืมไปแล้วเหรอว่าเราจะไปไหนกัน "  เป้งพูดกับผม
" เออใช่....นาวลืมเลย งั้นต้องรีบแล้ว "  ผมตอบเมื่อนึกขึ้นได้ว่าจะไปไหนกัน  
แล้วรีบเดินไปหยิบชุดที่เป้งวางไว้ที่เตียงนอน   ผมเห็นแล้วยิ้มออกมาเลย ก็ชุดที่เป้งอยากให้ผมใส่น่ะ  เป็นชุดที่เป้งซื้อมาให้ผม  แล้วเป้งก็ยังไม่เห็นผมใส่เลย  ที่จริงก็จะใส่หลายครั้งแล้วอ่ะ  แต่ก็ห้ามตัวเองไว้  เมื่อนึกได้ว่าจะถึงวันเกิดเป้งแล้ว  ก็กะจะเอาไปใส่วันนั้นแหล่ะครับ
แต่ในเมื่อเจ้าของชุดอยากให้ผมใส่  ผมก็จะใส่แล้วกัน  ชุดก็เป็นชุดธรรมดาเองอ่ะครับ เสื้อสีชมพู มีรูปหัวใจดวงใหญ่ๆสีแดงสดอยู่ตรงกลางตัว  ส่วนกางเกงก็เป็นขายาวสีขาว ดูเข้ากัน  ใส่แล้วคงสว่างจ้าเลยอ่ะคร้าบ
ผมรีบถอดเสื้อที่ผมใส่ออกตรงนั้นเลย  ไม่องไม่อายแล้ว  ก็เป้งมันเห็นของผมแล้วนี่ครับ...อิอิ....ส่วนกางเกงก็สบาย เพราะผมใส่
บ๊อกเซอร์อยู่แล้ว  แค่สวมทับได้เลยก็เป็นอันเสร็จ  ผมเดินตรงไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง  ส่องกระจกดูความเรียบร้อย   เห็นว่าเรียบร้อยดีแล้วก็หันมาหาไอ้เป้ง ก็เห็นมันมองผมอยู่ตลอด
" มองอะไรอ่ะ.....ไม่เคยเห็นคนแต่งตัวเหรอ..."  ผมพูด
" ก็เคยเห็น  แต่ไม่เคยเห็นคนน่ารักเปลี่ยนเสื้อผ้าต่อหน้าแบบนี้น่ะ..."  ไอ้เป้งพูดตอบผม  มองผมอีกแล้วก็ยิ้มให้ผม   
" นาวใส่แล้วน่ารักป่าวอ่ะ...."  ผมถามเจ้าของชุดที่ซื้อให้ผม
" น่ารักมากครับ....ขอหอมแก้มคนใส่หน่อยนะ..."  เป้งพูดจบก็ดึงผมไปหอมแก้มทันที  
" คิกคิก....หอมป่าวอ่ะ..."  ผมถามต่ออีก
" หอมสิครับ...แก้มนาวนี่ถ้าเป้งได้หอมทั้งวันทั้งคืนก็คงจะมีความสุขมากๆเลยนะ..."  เป้งพูด
" แฮะแฮะ........ไม่หรอกมั้งคร้าบ....คิกคิก..."  ผมพูดไปทั้งขำ ทั้งอาย
" จริงๆนะ  ขอหอมอีกทีแล้วกัน  ฮ่าฮ่า...."  ไอ้เป้งพูดแล้วก้มลงมาหอมแก้มอีกทีนึง
" แน่ะ....ยังจะมาหอมนาวอีก  ไปกันได้แล้ว  เดี๋ยวก็ไม่ทันพอดี  พี่เค้ามาถึงก่อนก็คงจะรอเราแย่เลย...พูดแล้วก็อยากเจอมาก
อ่ะ  "  
ผมบอก แล้วรีบเดินออกไปจากห้องเลย   โดยที่มีไอ้เป้งเดินตามลงมาติดๆ
ตอนที่ 78
" หอมสิครับ...แก้มนาวนี่ถ้าเป้งได้หอมทั้งวันทั้งคืนก็คงจะมีความสุขมากๆเลยนะ..."  เป้งพูด
" แฮะแฮะ........ไม่หรอกมั้งคร้าบ....คิกคิก..."  ผมพูดไปทั้งขำ ทั้งอาย
" จริงๆนะ  ขอหอมอีกทีแล้วกัน  ฮ่าฮ่า...."  ไอ้เป้งพูดแล้วก้มลงมาหอมแก้มอีกทีนึง
" แน่ะ....ยังจะมาหอมนาวอีก  ไปกันได้แล้ว  เดี๋ยวก็ไม่ทันพอดี  พี่เค้ามาถึงก่อนก็คงจะรอเราแย่เลย...พูดแล้วก็อยากเจอมากอ่ะ  "
ผมบอก แล้วรีบเดินออกไปจากห้องเลย   โดยที่มีไอ้เป้งเดินตามลงมาติดๆ
ไอ้เป้งกว่าจะฝ่าด่านการจราจรที่ติดขัด จนมาถึงที่นี่ได้ ก็เกือบคํ่าแล้ว  ดีนะที่เผื่อเวลาไว้เรียบร้อยแล้ว  มองที่นาฬิกาดู  ก็พอยังมีเวลาเหลืออีกนิดหน่อย
ที่นี่คนก็เยอะมากเหลือเกิน  ก็คงจะเหมือนๆกันกับผมแหล่ะครับ  ก็มาคอยรอรับคนที่ตัวเองรักกลับมาหา ผมมองแต่ละคนที่ยืนคอยอยู่ก็อดอมยิ้มให้ไม่ได้   
เวลาผ่านไปได้อีกพักใหญ่  คนที่กลับมาถึงก็ทะยอยเดินออกมาภายนอก   ท่ามกลางคนมากมายผมชะเง้อมอง  ไม่นานก็เห็นคนที่ผมรักอีกคนนึงเดินอยู่ท่ามกลางคนมากมายเหล่านั้น
" พี่ก้องคร้าบ...พี่ก้อง...ทางนี้.."  ผมตะโกนเรียกเสียงดัง   แต่พี่ก้องคงจะไม่ได้ยิน  ก็คนเยอะแยะเลยนี่ครับผมเลยร้องตะโกนเรียกใหม่อีกครั้ง
" พี่ก้องคร้าบ....พี่ก้องคร้าบ...ทางนี้...เย้ๆ..."  ผมร้องเสียงดัง  เห็นคนใกล้ๆหันมามอง  แต่ผมไม่สนใจหรอกครับ...แฮะแฮะ..ผมคว้ามือไอ้เป้งที่ยืนอยู่ข้างๆ แล้วดึงให้มันตามผมเพื่อที่จะแทรกมาด้านหน้า   แต่ผมมันตัวเล็กอ่ะครับ  ฝ่าด่านเข้าไปไม่ได้
" นาวตามเป้งมาทางนี้  " เป้งพูด แล้วก็ลากแขนผมดึงไปกับมัน   ไอ้เป้งหาทางแทรกเข้าไปจนได้    ก็ตัวมันใหญ่นี่ครับ  แรงมันก็เยอะ
" นาวพี่ก้องมองหาแล้วล่ะ   "  ไอ้เป้งพูดแล้วดึงผมไปยืนข้างหน้าตัวมัน  แล้วเอามือมาโอบกอดเอวผมเอาไว้ เพราะมีคนเบียด
เข้ามา  แล้วผมก็เกือบจะล้ม   ที่จริงสถานที่มันก็กว้างแหล่ะครับ  แต่เพราะว่าทุกๆคนอยากจะให้คนที่เดินออกมาจากทางออกได้เห็นก่อนเป็นคนแรกอ่ะครับ  ก็เลยเกิดการเบียดกันขึ้น
" พี่ก้องคร้าบ...ทางนี้คร้าบ...."  ผมร้องตะโกนเสียงดังอีกครั้ง  พร้อมกับยกมือขึ้นโบก  เพื่อจะให้พี่ก้องมองเห็นได้ชัดขึ้น   แล้วครั้งนี้ก็ได้ผลด้วยครับ    พี่ก้องเดินยิ้มกว้างตรงรี่เข้ามาแล้วยกมือโบกตอบผม
" ว่าไงเรา  คิดถึงพี่บ้างหรือเปล่า  "  พี่ก้องพูดกับผมเป็นคำแรกที่เจอหน้าผม
" คิดถึงมากสิคร้าบ....คิกคิก..."  ผมพูดตอบด้วยความดีใจ  หัวเราะคิกคักเมื่อพี่ก้องเข้ามากอดผมแน่น  
" พี่หอมแก้มหน่อยสิครับ.....ฟอด...."  พี่ก้องพูดจบ ก็ก้มมาหอมแก้มผมแรงๆทีนึง
" คิกคิก.....คร้าบพี่ก้อง  "  ผมหัวเราะคิกคัก    แต่อีกคนน่ะสิครับ  หน้าหงิกงอ  ไอ้เป้งน่ะแหล่ะ  อยู่ๆมันก็เป็นอะไรของมันก็ไม่รู้  
หน้าบูดเป็นตูดเป็ดแบบนี้น่ะ
" อ้าวพี่ลืมไปเลย  เป็นไงบ้างไอ้เป้ง  สบายดีหรือเปล่า  "  พี่ก้องพูดกับไอ้เป้งเมื่อหันมาเจอมันยืนอยู่กับผมด้วย
" ครับดีครับพี่ก้อง..."  ไอ้เป้งตอบสั้นๆ  หน้าก็ยังบูดแบบนั้นเหมือนเดิม  ผมไม่รู้ว่าที่ไอ้เป้งทำหน้าบูดน่ะ  มันเกิดจากว่าพี่ก้องทำเหมือนไม่เห็นไม่สนใจมัน  หรือว่าเกิดจากอย่างอื่น  กันแน่  อย่างเช่นก็แบบว่าหวงผมอ่ะครับถ้าไม่เข้าข้างตัวเองไปซะก่อน...แฮะแฮะ.....
" อืม....พี่ว่าเราออกไปจากตรงนี้กันดีกว่า "  พี่ก้องบอก
" คร้าบพี่ก้องไปกันเถอะคร้าบ  ป่ะเป้งไปกันเถอะ "  ผมบอกเมื่อเห็นไอ้เป้งมันยืนเฉยๆ  ผมน่ะพอรู้แล้วว่ามันน่ะคงจะคิดว่าผมพอเจอพี่ก้องแล้ว  จะไม่สนใจมัน  ผมเอื้อมมือไปจับมือของไอ้เป้งแล้วก็ดึงให้ออกเดินไปพร้อมผม ซึ่งมีพี่ก้องเดินลากกระเป๋านำหน้าผมออกไป

gigusa

ขอบคุนครับ

cokebundit

ขอบคุณมากๆๆครับ

minone

ขอบคุนคับ

pt200

ขอบคุณครับ

pearl9845

ขอบคุนมากคับ