++ " กว่าจะรักกันได้ของไอ้มะนาว "++ # 52 ภาคสอง

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
" ทำไมล่ะ  พี่อยากมองเรานี่....."  พี่เจสพูด
" น่า....หลับตาก่อนสิคร้าบ...."  ผมพูดยํ้าอีกครั้ง  
" ก็ได้...."  พี่เจสพูดจบก็หลับตา ผมเห็นดังนั้นก็ก้มหน้าลงไป  เอาปากไปประกบกับปากของพี่เจส
" อืม.....ดีๆครับ..."  พี่เจสพูดเบาๆเมื่อผมถอนปากออกเพื่อหายใจ
" อ๊ะ...........พี่เจส.........อืม...."  ผมต้องร้องออกมาเมื่อพี่เจสกดหัวผมให้ก้มลงมาประกบปากพี่เจสอีกครั้งโดยที่ไม่ทันตั้งหลัก
แล้วต่อจากนั้นผมก็ทำทุกๆอย่างตามที่อารมณ์มันพาไป  โดยที่พี่เจสคอยช่วย  และก็คอยสอนบอกให้ผมได้ทำตามที่พี่เค้าต้องการ ผมก็พยายามเต็มที่แหล่ะคร้าบ  ก็ยังคงอายอยู่นะ แฮะแฮะ....
ก็ปกติผมไม่เคยเป็นฝ่ายที่จะทำเองนี่คับพอมาครั้งนี้ผมต้องเป็นฝ่ายทำให้พี่เจส  มันก็เลยอายพี่เค้าอ่ะคร้าบ แต่พอมาคิดอีกที  ที่ผมทำให้นี่ก็เป็นพี่เจสนี่นะ  ไม่ใช่ทำใครคนอื่นสักหน่อย  แล้วจะต้องอายไปทำไม  
ผมเองอยากให้พี่เจสมีความสุขอ่ะครับ  เพราะฉะนั้น  ก็เลยทำให้ด้วยความเต็มใจ และก็เต็มที่เลยอ่ะ..แฮะแฮะ....แล้วก็ไม่รู้ว่าที่ผมทำมันจะใช้ได้หรือเปล่า  แต่กับเสียงครวญครางของพี่เจสที่ดังออกมา มันก็คงบ่งบอกแล้วล่ะครับว่าพี่เจสจะรู้สึกอย่างไรแล้วกว่าที่ผมจะได้ลงมาทำอาหาร  ก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยงแล้วอ่ะ   ก็พี่เจสน่ะสิครับ  ขนาดป่วยอ่ะ ยังมีอารมณ์มาก
เหลือเกิน  ครั้งเดียวไม่พอสำหรับพี่เค้าอ่ะ  แต่ครั้งหลังพี่เค้าเป็นฝ่ายทำเองนะคร้าบ  เพราะผมแค่ทำให้พี่เค้าครั้งแรก ก็แทบจะหมดแรงแล้วอ่ะครับ......แฮะแฮะ
" ป้อนข้าวพี่ด้วยสิครับ  "  พี่เจสเริ่มพูดอ้อนอีกแล้วอ่ะคร้าบ.....
" คร้าบ..แต่พี่เจสอ่ะ  นั่งแบบนี้มันตักข้าวลำบากจะตายไป.."  ผมพูดแล้วก็ตักข้าวป้อนที่ปากของพี่เจส ด้วยความลำบาก
" หึหึ...อืม....ก็ตักช้าๆป้อนช้าๆสิครับ....."   พี่เจสอ้าปากกินข้าวที่ผมป้อนให้  แล้วก็พูดกับผม
" ถีงจะช้า มันก็ลำบากอยู่ดีแหล่ะคร้าบ...."  ผมพูด  แล้วเอี้ยวตัวไปตักข้าวที่วางอยู่ที่โต๊ะ ข้างที่พี่เจสกับผมนั่งกันอยู่  
แล้วป้อนปากพี่เจส
" ฮ่าฮ่า...."  พี่เจสหัวเราะผมอ่ะ  เมื่อเคี้ยวข้าวแล้วกลืนลงคอเรียบร้อยแล้ว
" ยังจะมาหัวเราะเค้าอีก...ดูซิทำไมต้องให้นาวนั่งป้อนข้าวแบบนี้ด้วยก็ไม่รู้  "  ผมทั้งพูดทั้งบ่นเลยอ่ะ หมั่นไส้คนตัวโตจริงๆ   มีที่ไหน ให้นั่งค่อมตักหันหน้าเข้าหาพี่เค้าอ่ะ
ตอนแรกผมไม่ยอมนั่งป้อนข้าวแบบนี้   พี่เค้าก็ดื้อ ไม่ยอมกินข้าว  ผมอ้อนยังไงก็ไม่ยอม  จนไม่รู้จะทำยังไงดีแล้ว ก็เลยต้อง
จำใจยอมนั่งแบบนี้
" น่า....อย่าบ่นนักเลย  ก็พี่ชอบให้นาวนั่งแบบนี้นี่ครับ  "  พี่เจสพูด
"  แล้วทำไมถึงชอบอ่ะ......."  ผมถามอย่างอยากรู้
" ก็นั่งแบบนี้มัน...แนบสนิท....ดีนี่ครับ  มันรู้สึกหวิวๆเสียวๆดีด้วย....ฮ่าฮ่า....."  พี่เจสพูด เน้นคำแล้วก็หัวเราะ
" พี่เจสหื่นอ่ะ...พูดอะไร คิดอะไรก็ไม่รู้อ่ะ.."  ผมพูด แล้วหน้าแดง
"...ฮ่าฮ่า...อายเหรอ หน้าแดงเลยนะเรา "  พี่เจสหัวเราะผม ที่หลบตาพี่เจส นั่งหน้าแดงอยู่บนตักของพี่เค้าอ่ะ
" อ้าว ก็นาวอายนี่ ไม่หน้า เอ่อ...ด้านแบบพี่เจสนี่คร้าบ..."  ผมพูดตอบ
" ....ฮ่าฮ่า........เดี๋ยวเถอะมาว่าพี่  พอแล้ว เราอย่ามาเถียงกันเลย  พี่อยากกินข้าวแล้วล่ะ จะได้หมดเร็วๆ "  พี่เจสบอกผม
" นั่งธรรมดาก็ได้เน๊อะ พี่เจส  จะได้ป้อนพี่ถนัดๆอ่ะ  "  ผมพูดอ้อนพี่เจสเสียงเบาๆ  แล้วก็ลุกขึ้น
" จะไปไหนเราน่ะ  ทำเป็นพูดเนียน พี่ไม่หลงกลเราหรอกนะ...หึหึ...นั่งแบบเดิมนี่แหล่ะดีแล้ว  "  พี่เจสบอกผม  แล้วดึงผมให้นั่งคล่อมตักแบบเดิมอีก
" พี่อ่ะ....ป้อนข้าวเสร็จก่อนแล้วค่อยนั่งก็ได้นี่คร้าบ  นั่งป้อนข้าวแบบนี้...เอ่อ...มันแปลกๆอ่ะคร้าบ.."  ผมบอกพี่เจส
" พี่ว่าไม่เห็นจะแปลกเลย  ดีซะอีก ใกล้ชิดกันดี...ฮ่าฮ่า..."  พี่เจสพูดแล้วก็หัวเราะ
" พี่อ่ะ.....อีกแล้วน้า.........."  ผมพูด  แล้วทำตาเขียวใส่พี่เค้า
" ฮ่าฮ่า.......ไม่แหย่แล้วคร้าบ...ป้อนข้าวพี่ต่อได้แล้ว  "  พี่เจสพูดไปหัวเราะไป
" อ๊ะ....ขอโทษคร้าบ...อ่ะนี่คร้าบ  "  ผมพูดแล้วตักข้าวป้อนส่งปากพี่เจสอีกครั้ง
" อืม..........."  พี่เจสอ้าปากกินข้าวที่ผมป้อนให้
" อร่อยป่าวคร้าบ......"  ผมถามเมื่อเห็นพี่เจสเคี้ยวข้าว แล้วกลืนลงไปแล้ว
" วันนี้เหรอ  ไม่ค่อยอร่อยเลย มันจืดๆ ไม่ค่อยรู้รสชาดเลยครับ "  พี่เจสบอกผม ทำหน้ามุ่ย
" ก็พี่ป่วยอยู่นี่ครับ  กินอะไรก็ไม่ค่อยอร่อยหรอกครับ  "  ผมบอกพี่เจส  ก็ปกติของทุกคนอ่ะครับ  เวลาป่วยจะกินอะไรไม่ค่อยรู้รสชาดเลยอ่ะ
" แต่พี่ว่าไม่จริงนะ  พี่รู้ด้วยนะว่ากินอะไรแล้วจะอร่อย  แถมอร่อยมากซะด้วย  "  พี่เจสพูด  ผมได้ยินก็ทำให้สงสัย  ถามกลับทันที
" อะไรเหรอครับ  ถ้าพี่อยากกิน เดี๋ยวนาวไปซื้อให้ก็ได้ครับ "  ผมถามพี่เจส
" หึหึ.......พูดแล้วก็อยากกินเดี๋ยวนี้เลย  แต่รอก่อนดีกว่า "  พี่เจสบอกผม  แต่เสียงเหมือนขำๆผมอ่ะ
" อะไรล่ะคร้าบ...."  ผมถามอีกครั้ง
" อืม....ตอนนี้ยังไม่บอกแล้วกัน ขอพี่กินข้าวที่นาวป้อนพี่ให้หมดก่อน "  พี่เจสพูด  แล้วอ้าปากกินข้าวที่ผมป้อนให้อีกครั้ง
" ก็ได้คร้าบ  แต่กินข้าวหมดแล้วต้องบอกนาวน้า..."  ผมพูด
" ครับผม.......หึหึ..."  พี่เจสตอบรับ  แต่ขำผมด้วยอ่ะ
แล้วผมก็ป้อนข้าวพี่เจสไปเรื่อยๆ  พี่เจสก็แกล้งๆ แหย่ผมต่างๆนาๆ  หวั่นใจจะแย่ ก็ดูสิคร้าบ  นั่งป้อนข้าวท่าแบบนี้มันล่อแหลมต่อการถูกจับกดเสียนี่กระไร ที่จริงก็รู้สึกอ่ะคร้าบ ว่าอะไรมันดันด้านล่างของผมอยู่แต่ก็ทำเป็นไม่รู้เรื่อง  พยายามพูดเบี่ยงเบนไปเรื่องอื่น จนข้าวหมดชามจนได้......เฮ้อ.........
" หมดแล้วคร้าบ.........เก่งจัง..."  ผมบอกพี่เจส
" ฮ่าฮ่า........"  พี่เจสหัวเราะ
" ที่บอกเก่งอ่ะ  นาวนะ มะใช่พี่เจส .....คิกคิก..... "  ผมพูด หัวเราะไปด้วย
" อ้าว ไหงงั้นล่ะ  "  พี่เจสถามผมกลับ
" ก็นาวเก่งไงที่สามารถป้อนพี่จนหมดชามได้อ่ะ  คิดดูกินข้าวจานนึงใช้เวลาเกือบชั่วโมงอ่ะ....คิกคิก...."  ผมพูดแล้วก็หัวเราะขำพี่เจส
" ฮ่าฮ่า....เก่งครับ...."  พี่เจสบอกผมหัวเราะกับท่าทีของผมไปด้วย
" เอ่อ....พี่เจสคร้าบ บอกนาวได้ยังอ่ะ ว่าอยากกินอะไรที่พี่บอกว่าอร่อยอ่ะคร้าบ "  ผมถาม
" อ้อ..........ยังจำได้อีกเหรอ "  พี่เจสถามผม
" ได้สิคร้าบ...ก็นาวอยากรู้นี่คร้าบ..."  ผมบอก  ยิ้มหน้าเป็น
" หึหึ......จูบพี่ก่อนสิ  แล้วพี่จะบอกให้  "  พี่เจสพูด
" อ้าว  อย่างนี้พี่เจสก็มีแต่ได้อ่ะจิ  ทั้งได้กิน  ทั้งได้จูบอ่ะ...."  ผมพูดแล้วก็ย่นจมูกให้พี่เจส
" เอาน่า   ก็พี่ป่วยอยู่นี่นะ  ยอมพี่หน่อยก็แล้วกัน "  พี่เจสพูดบ้าง
" ก็  ก็ได้คร้าบ......จุ๊บ.......อ๊ะ........อืม......."  ผมก้มลงไปจูบปาก ก่อนที่จะถูกมือใหญ่กดต้นคอของผม ให้ประกบปากจูบแนบแน่น จนแทบแยกไม่ออก
" หึหึ........."  พี่เจสหัวเราะเบาๆ เมื่อปล่อยผมแล้ว
" มาหัวเราะอีกแล้ว  คราวนี้บอกนาวมาซะทีสิคร้าบ  "  ผมพูดบ่นแล้วก็ถามยํ้าอีกครั้ง
" ฮ่าฮ่า...แค่นี้ก็คิดไม่ออก  ลองนึกดูซิ ว่าพี่ชอบกินอะไรที่สุดในโลก  ชอบกินตลอดทุกวัน "  พี่เจสหัวเราะผม ไม่บอกผม  แล้วยังจะมาให้ผมทายอีก.....ชิ......
" อารายอะ....อ๊ะ หรือว่าหมายถึง..........."  ผมคิดๆ แล้วก็นึกได้
" ฮ่าฮ่า...........ใช่ครับใช่....พี่อยากกินนาว  เรามาให้พี่กินซะดีๆ พี่หิวแล้ว  "  พี่เจสหัวเราะผม   แล้วพอพูดจบก็เอามือมาขยำ
ที่ก้นผม  
" ...อุ๊ย....พี่เจสบ้าอ่ะ.....บ้าจัง............หื่นอีกแล้วน้า............."  ผมร้องเสียงดัง
"  ฮ่าฮ่า...........มามะ...มามะ....."  พี่เจสพูดทำเสียงหื่นๆ  แล้วดึงผมให้เข้ามากอด  
" อุ๊บ......อืม.........."  ผมอ้าปากจะร้อง  แต่ร้องไม่ออกได้แต่ส่งเสียงครางดังแทน
แล้วต่อจากนั้นก็.............................คิดเอาเองนะคร้าบบ..........คิกคิก........
ตอนที่ 98
" นาว...นาวครับ..." เสียงพี่เจสเรียกชื่อผม
" อื้อ......."  ผมส่งเสียงผ่านลำคอออกมาเบาๆ
" นาวครับ   ตื่นก่อนเร็ว  "  พี่เจสพูดพร้อมกับเขย่าตัวผมไปด้วย
" อื้อ....คร้าบ....."  ผมส่งเสียงเบาๆอีกครั้ง แล้วก็พลิกตัวหันหน้าหนี
" ตื่นก่อนครับ  มานอนอะไรตรงนี้ล่ะ....ลุกเร็วๆ..."  พี่เจสพูด
" คร้าบ...."  ผมพูด ค่อยๆกระพริบตา  เมื่อถูกพี่เจสเขย่าแรงขึ้นจนจำใจตื่น
" คร้าบ...ก็ลุกเร็วๆสิ  "  พี่เจสพูดต่ออีก
" ขอนาวนอนต่ออีกเดี๋ยวเถอะครับ   "  ผมบอก  แล้วหลับตาจะนอนต่อ  
ก็ผมปวดหัวมาก  แต่ไม่อยากบอกพี่เจสอ่ะคับ  กลัวพี่เค้าเป็นห่วงด้วย  ก็หลายวันมานี่ พี่เจสป่วยไม่ได้ออกไปที่บริษัทเลย
แล้วผม
ไม่อยากเป็นตัวขัดให้พีเจสเป็นห่วงผมอ่ะครับ เพราะรู้ว่าถ้าผมบอกพี่ว่าปวดหัว ไม่สบายพี่เค้าต้องอยู่ดูแลผมแน่ๆ
" ไม่เอา  ถ้าง่วงอยากนอนก็ขึ้นไปนอนที่ห้องดีๆ  นอนแบบนี้เดี๋ยวก็ปวดหลังอีกหรอก  "  พี่เจสบอกผมด้วยความเป็นห่วง
" ก็ได้คร้าบ.....เดียวมะนาวขึ้นไปนอนข้างบนคร้าบ...." ผมบอกแล้วก็พยุงตัวลุกขึ้นแต่ก็เซจนต้องนั่งลงไปอีกครั้งนึง
" นาวเป็นอะไรหรือเปล่า  "  พี่เจสถามผมทันที
" ป่ะ...ป่าวคร้าบ นาวไม่ได้เป็นอะไร  สงสัยคงลุกขึ้นกระทันหัน  ขาเลยไม่ค่อยมีแรง  ไม่เป็นไรหรอกคร้าบ "ผมบอกพี่เจส  
แต่ตอนนั้น  ทั้งมึนทั้งเวียนหัวมากเลยอ่ะ  ผมต้องตั้งหลักพักนึง กว่าจะลุกขึ้นยืนได้  แต่ก็ส่งยิ้มไปให้พี่เจสนะ
" ไม่เป็นไรแน่นะ  "  พี่เจสถามอีกครั้ง
" ไม่เป็นไรจริงๆคร้าบ  พี่ไปทำงานเถอะไม่ต้องเป็นห่วงนาวหรอกคร้าบ  แค่นาวง่วงเองอ่ะ  "  ผมบอกพี่เจส เพื่อพี่เค้าจะได้ไม่ต้องกังวลไปกับเรื่องของผม
" ครับ  ก็ได้ งั้นพี่ออกไปที่บริษัทก่อนนะ  งานเสร็จแล้วจะได้กลับมาบ้านเร็วๆ "  พี่เจสบอกผม
" คร้าบ....พี่ไปเถอะ  แล้วก็ขับรถระวังๆด้วยนะ  นาวเป็นห่วงมากอ่ะคร้าบ..."  ผมพูด
" ครับผม.....พี่ไปแล้ว  "  พี่เจสตอบยิ้มให้ แล้วเดินออกไป
ผมนั่งลงอีกครั้ง  รอฟังเสียงพี่เจสขับรถออกไปก่อน แล้วค่อยๆล้มตัวลงนอนต่ออีกครั้ง  ผมรู้ตัวว่าคงเดินขึ้นบันไดไปห้องนอนไม่ไหวแน่ๆ  กลัวจะตกบันไดมาซะก่อน
ผมนอนหลับตาคิดนั่นคิดนี่แป๊บเดียวก็หลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้  ในหัวสมองคิดอะไรก็ไม่รู้ตีกันวุ่นวายไปหมด   หนาวๆ
จนตัวสั่น  แต่ก็ร้อนด้วย  บอกไม่ถูก  นอนกระสับกระส่ายไปมา  แล้วก็ไม่รู้สึกตัวอีก
" ไอ้นาว...ไปหาหมอกันนะ  "  ผมได้ยินเสียงพูดนี้เข้ามาในหัว  พยายามจะพูดตอบกลับ  พยายามจะลืมตามองแต่มันก็ทำไม่ได้   ได้ยินแค่เสียงที่ผมรู้สึกได้ถึงความเป็นห่วงผมมากมาย
" อื้อ........" ผมครางในคอ  ก็เบลอๆอ่ะ
" ลุกสิครับ...."  เสียงนั้นพูดอีกครั้ง
" ไปไหนอ่ะ...เป้ง..."  ผมพูดเมื่อกระพริบตามอง  หัวหนักอึ้ง
" ไปหาหมอน่ะสิ.....เป็นขนาดนี้แล้วจะให้พาไปไหนล่ะ...."  เป้งบอกผมเสียงดุๆ
" หาหมอเหรอ...ไม่เอาอ่ะ ไม่ไปหรอก  ไม่หาหมอน้า...."  ผมพูดเสียงแหบเบา  ส่ายหน้าหันหนีทันที
" ดูสิ  ยังจะดื้ออีก  พูดง่ายๆสิครับ  " เป้งพยายามพูดกับผม  เสียงนุ่มลงทันทีเมื่อเห็นผมมีอาการต่อต้าน ไม่ยอมไปหาหมอง่ายๆ
" ก็นาวไม่อยากไปหาหมอนี่  เป้งอย่าพานาวไปน้า  กินยาก็หายแล้วอ่ะ.....นะเป้ง  "  ผมพูดอ้อนเป้ง   
" ไม่เป็นไรหรอก  เชื่อเป้งสิครับ  ไปหาหมอดีกว่า  จะได้หายเร็วๆ เดี๋ยวเป้งจะอยู่กับนาวตลอดเลยนะ  ไปนะครับคนดี  "  
เป้งพูดกับผม  เอามือมาลูบหัวผมไปด้วย
" แต่............"  ผมพูด  แต่เป้งชิงพูดขึ้นมาก่อน
" ไปเถอะ  เป้งจะอยู่ด้วยตลอด ไม่ปล่อยนาวให้ห่างสายตาสักนิดเดียวครับ  ไปนะ  "  เป้งพูด แล้วดึงผมเข้าไปมองจ้องหน้า
" จริงๆนะ...เป้งต้องอยู่กะนาวตลอดน้า..ไม่ให้นาวอยู่คนเดียวนะ " ผมพูด เสียงเบา จ้องหน้าเอาคำตอบยืนยันตามที่พูด
" ครับ....เป้งจะอยู่ตลอดเลยครับ  งั้นไปกันนะ  "  เป้งพูดเสียงอ่อนโยนมากๆ  ผมได้ยินเสียงแบบนี้แล้วก็นึกรักมันเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิมเยอะเลยอ่ะ
" ไปคร้าบ......"  ผมพูดแล้วยิ้มให้  พร้อมกับยกมืออ้าแขนออกด้วย
" เป้งอุ้มไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องนะ "  เป้งบอกผม แล้วก้มมาช้อนร่างของผมขึ้นอุ้มโดยที่ผมเอามือโอบกอดรอบคอของไอ้เป้งเอาไว้แน่น  โชคดีจริงๆที่ผมมีคนที่รักผมแบบนี้
เป้งอุ้มผมเดินขึ้นมาที่ห้องนอนพาเดินไปที่เตียงนอน แล้วก็วางผมให้นั่งลงที่เตียงนอน   เป้งเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วก็เลือกชุดออกมาให้ผมชุดนึง  พอได้ชุดแล้วมันก็ถือกลับมาให้ผม
" เป้งเปลี่ยนให้นะ "  เป้งบอกผม  ตอนแรกผมก็จะไม่ยอม  แต่พอมองดูมันแล้ว  เห็นมันจ้องมองผมนิ่ง  ไม่มีความรู้สึกแปลกๆส่งออกมา  ผมก็เลยไม้ห้ามมัน
" อื้อ....."  ผมส่งเสียงเบาๆ  เห็นมันยิ้มให้ผมด้วย
แล้วไอ้เป้งมันก็ถอดเสื้อของผมออก  ตามมาด้วยกางเกงผ้าขายาวที่ผมใส่อยู่  พอถอดออกแล้ว มันก็หยิบเสื้อที่มันเลือกไว้แล้วใส่ให้ผม  
ผมได้เห็นมันกลั้นหายใจด้วย และก็ตามมาด้วยการสูดหายใจเข้าแรงๆ ก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน  ต่อด้วยกางเกงขายาวสีขาวอีกตัวมันค่อยๆใส่ให้ผมอย่างช้าๆ จนเสร็จ  ผมไม่อายมันหรอกครับ ก็ไอ้เป้งมันเห็นมากกว่านี้อีก
" เสร็จแล้วครับ  ไปกันได้แล้วนะ  "  ไอ้เป้งบอกผม  
แล้วมันก็อุ้มผมขึ้นอีกครั้ง  พาเดินลงมาข้างล่าง  ออกไปที่รถ  พอมันให้ผมนั่งเรียบร้อยแล้วมันก็ออกมาเปิดประตูรั้ว กลับมาขับรถออกไป ลงมาปิดประตูอีกครั้ง  ก่อนจะขับรถออกพาผมไปหาหมอ
ผมหลับไปตลอดทาง  ไม่รู้นานเท่าไหร่  มารู้สึกตัวอีกที ก็เมื่อไอ้เป้งอุ้มผมลงมาจากรถ แล้ววางผมให้นั่งที่รถเข็นที่บุรุษพยาบาลเข็นมาจอดรอข้างรถ
" นาวครับ  รอเป้งแป๊บนึงนะ เดี๋ยวเป้งเอารถไปจอดก่อนครับ  "  ไอ้เป้งมันก้มลงมาบอกผม  
" คร้าบ...เร็วๆน้า.......นาวคอยเป้งตรงนี้อ่ะ "  ผมบอกพร้อมกับพยักหน้าให้ด้วย
" ครับ.....แป๊บเดียว....."  เป้งบอกผม แล้วหันไปพูดกับบุรุษพยาบาลที่ยืนมองผมกับไอ้เป้งด้วยความสนใจ
" คุณครับ....อย่าเพิ่งเข็นรถเข้าไปข้างในนะครับ  ขอผมไปเก็บรถสักครู่ แล้วจะรีบกลับมาครับ  "  เป้งพูดกับพี่บุรุษพยาบาล
" ครับ...."  พี่บุรุษพยาบาลตอบรับ พร้อมกับยิ้มให้ด้วย
พอเป้งพูดกับพี่บุรุษพยาบาลจบ ก็รีบเดินไปขึ้นรถ  แล้วขับรถไปเก็บที่จอดรถ   ผมนั่งชะเง้อคอมองไปตามทางอยู่ตลอดเวลา  ก็ผมยิ่งกลัวๆอยู่อ่ะ  แต่ก็ไม่นานจริงๆอย่างที่ไอ้เป้งได้บอกผมไว้  มันเดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มที่ส่งมาให้ผม
" พี่ครับ...ขอบคุณมากครับ  เข็นไปได้แล้วครับ..."  ไอ้เป้งบอกขอบคุณพี่บุรุษพยาบาล และให้เข็นรถเข็นเข้าไปข้างใน
ตลอดทางที่เข้ามาข้างใน  ไอ้เป้งจับมือผมเอาไว้ตลอด  เดินผ่านเข้าไปคนเห็นก็มองตาม  แต่ไอ้เป้งไม่เห็นจะรู้สึกอายอะไร  
ยังคงจูงมือผมอยู่แบบนั้นตลอด
" นาวรอเป้งตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวเป้งติดต่อทำบัตรให้นาวก่อน "  ไอ้เป้งบอกผม
" คร้าบ......"  ผมตอบ
แล้วไอ้เป้งก็เดินเข้าไปติดต่อทำบัตรคนไข้ให้ผม   รอแป๊บเดียวไอ้เป้งก็กลับมาหาผม  แล้วก็นั่งคอยหมอเรียกเป็นเพื่อนผม
พอหมอเรียกให้เข้าไป  ไอ้เป้งก็เข็นรถพาผมเข้าไปเอง  เห็นพี่ๆพยาบาลมองแล้วยิ้มให้ด้วยแหล่ะ  ไอ้เป้งก็ยิ้มตอบ  แล้วก็เข็นรถพาผมเข้าไปในห้องตรวจด้วยกัน   
เข้ามาในห้องตรวจหมอก็ถามอาการ  แล้วก็ตรวจรักษาไปตามขั้นตอนสักพักก็เสร็จ  ตอนแรกหมอก็จะฉีดยาให้แต่ไอ้เป้งบอกหมอทันทีว่าผมแพ้ยาเยอะ ไม่ให้ฉีดยาผม  จนในที่สุดหมอก็ไม่ฉีดยาให้  แต่ให้ยาไปกินเพิ่มขึ้นมากกว่าเดิมแทน
เสร็จออกมาจ่ายเงินเรียบร้อย ไอ้เป้งก็พาผมกลับบ้าน  โดยที่ผมหลับไปตลอดทาง  ไม่รู้ว่าถึงบ้านเมื่อไหร่  แต่ก็ได้ยินเหมือนว่าไอ้เป้งโทรศัพท์คุยกับใครอยู่ก็ไม่รู้  แต่ตอนนั้นผมเบลอเต็มที่ ปวดหัวมากเลยจับต้นชนปลายไม่ถูก  ก็เลยไม่รู้ว่าพูดอะไรกันบ้าง....
ตอนที่ 99
" ปวดหัวเหรอครับ  อืม....นาวลุกไหวไหม  "  เป้งพูดกับผม เมื่อเอายาหลังอาหารให้ผมกินเรียบร้อยแล้ว
" ไหวคร้าบ......"  ผมบอกแล้วลุกขึ้นยืน  ปวดหัวอยู่แต่ก็คิดว่าพอจะเดินไหว
" แน่ะทำเก่ง.....งั้นเป้งเอาชามข้าวต้มไปเก็บไว้ที่ครัวก่อนนะ  แล้วจะพาขึ้นไปข้างบนเอง  "  เป้งพูดแล้วเดินถือชามข้าวต้มเดินเข้า
ครัวไป
ผมดื้อไม่ยอมรอเป้ง  พยายามจะเดินไปขึ้นบันได  แล้วพอไปถึงก็ต้องรีบคว้าราวบันไดเอาไว้  เพราะเวียนหัวมากจนรู้สึกเหมือนห้องหมุนคว้าง  
ผมชะงักไว้แค่นั้นเอง  พอตั้งสติได้เรียบร้อยผมก็พยายามเดินขึ้นข้างบนจะไปห้องผม  แต่แค่ผมก้าวขาขึ้นไปขั้นที่สองเท่านั้น  ขามันก็ไม่มีแรงไปซะเฉยๆ  ผมเสียหลักล้มลงที่พื้นทันทีโดยที่ทำอะไรไม่ได้
" โอ๊ย....เจ็บ......"  ผมร้องออกมาเสียงดัง  เมื่อก้นไปกระแทกพื้นอย่างแรง  แถมรู้สึกเจ็บที่แขน  แล้วก็ที่หัวด้วย
" นาว.............ไอ้นาวเป็นอะไร..........."  ไอ้เป้งได้ยินเสียงผม  มันหน้าตาตื่นรีบวิ่งมาที่ผมอย่างรวดเร็ว
" เป้ง.....เจ็บอ่ะ......"  ผมร้องบอกเป้ง
" นาว เจ็บตรงไหน  บอกเป้งมาเร็วๆ  "  เป้งพูดกับผมเสียงดัง  ดูมันตกใจมากกว่าผมซะอีก
" ก็เจ็บหัวกับที่แขน  แล้วก็ตรงนี้ด้วยอ่ะ  "  ผมพูดแล้วเอามือมาแตะที่ก้นของตัวเอง
" ไหนให้เป้งดูซิ..."  เป้งพูดแล้วเอามือแตะที่หัวของผม คลำไปมา  แล้วก็มาจับแขนผมพลิกดู
" โอ๊ย.....เจ็บอ่ะ  เป้งเบาๆสิ  นาวเจ็บน้า.....ฮือฮือ......" ผมพูดแล้วร้องไห้ออกมา  ก็มันรู้สึกทั้งเจ็บแล้วก็ปวดที่ข้อมือมากๆ ผมมองเห็นไอ้เป้งหน้าเสียเลยอ่ะคับ
" เจ็บที่ตรงข้อมือเหรอ  "  เป้งพูดจับข้อมือผมอย่างเบามือขึ้นดู
" อื้อ.....ฮึกฮึก..."  ผมกลั้นสะอื้น แต่ก็คงยังมีเสียงออกมาอยู่ดี  ว่าจะเข้มแข็งไม่ขี้แยแล้วนะ
" สงสัยข้อมือคงเคล็ด  "  เป้งพูด

cokebundit

ขอบคุนมากนะคับ{:sm-16:}

minone

ขอบคุนคับ

pt200

ขอบคุณครับ

sugarxxx

เป็นไข้จนได้

pearl9845

ขอบคุนมากนะคับ