ลูกแก้วมังกร รามูนจ้าวแห่งสายลม ??? 20

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

“อาเป็นของใครไม่ได้นะครับมังกรต้องเป็นของลูกแก้วเท่านั้น” คือความต้องการอันยิ่งใหญ่ที่เจ้าหลานจอมแสบแสนเจ้าเล่ห์ต้องการไม่ว่าจะเป็นมังกรลูกแก้วหรือลูกแก้วมังกรในที่สุดความต้องการของเจ้าหลานร่างโข่งก็สมหวัง  คุ้มกับการเสียสละหากเดิมพันด้วยหัวใจจะแลกกลับมาคือผู้ชายที่สมบูรณ์แบบทั้งใจและรูปโฉมอย่างมังกรทระนงคนนี้ แค่นั้นลูกแก้วก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว?  
Part  20
ข้าวใหม่ปลามัน!
                                “เอ้ก..อี้เอ้กๆ!”  เสียงไก่ป่าขันรับเป็นทอดๆ แสงสีทองของอรุณรุ่งเริ่มขับไล่ความมืด
บอกเวลาเช้าวันใหม่ ลูกแก้วลืมตาตื่นพร้อมกับรู้สึกชาบริเวณหัวไหล่โดยเฉพาะท่อนแขนชาหนึบไปหมด
กวาดสายตาหาสาเหตุถึงพบคำตอบเมื่อสบเข้ากับใบหน้าหล่อกำลังหลับอย่างสบายหายใจสม่ำเสมอบ่งบอกว่าเจ้าของร่างหลับสนิทมากทีเดียว
                                    รอยยิ้มกระชากใจจุดขึ้นมุมปาก หลังนึกถึงคืนเข้าหอที่ผ่านมา มังกรคงเพลียไม่น้อยถึงได้หลับหนุนแขนตนตลอดคืน ลองปกติสิไม่มีทางที่เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาจะยอมหนุนแขนโดยร่างกาย
เกยกันแทบจะสิงเป็นร่างเดียวแบบนี้แน่ แค่คิดลูกแก้วก็อมยิ้มมีความสุขหัวใจพองโตดื่มด่ำกับความรู้สึกที่ได้รับอย่างเต็มเปี่ยม ในที่สุดก็สามารถครอบครองมังกรสุดหล่อจนได้ ตั้งแต่รู้ใจตัวเองว่าหลงรักคุณอามาดเท่ห์เข้าเต็มเปาก็วาดฝันถึงวันที่ได้นอนตื่นเช้ามาเห็นหน้าทุกวันแค่นี้ก็มีความสุขแล้ว
                                  ตาคมเข้มเป็นประกายลอบสำรวจวงหน้าหล่ออย่างหลงใหล สายตาบ่งบอกความรู้สึก
ที่ซ่อนเร้นโดยไม่ปิดบัง ทุกอย่างฉายชัดถึงความสัมพันธ์อย่างคนรักเมื่อได้เข้าพิธีแต่งงานร่วมหอไปเรียบร้อยแล้ว เหตุการณ์ต่างๆไหลเป็นฉากๆ กระทั่งดวงอาทิตย์ส่องแสงรอดฝาเรือน จึงนึกขึ้นได้ว่าต้องลุกเตรียมอาหารรวมทั้งสิ่งอำนวยความสะดวกให้คนที่ยังหลับ ขืนให้เดินเท้าไปอาบน้ำยังลำห้วยเหมือนเมื่อวานคงลำบากน่าดูชม  
                                            ตนไม่แน่ใจว่าบทรักเมื่อคืนมีผลกระทบต่อร่างกายมังกรแค่ไหน ทางที่ดีเตรียมน้ำให้อาบตรงชานบ้านจะง่ายกว่า คิดได้ค่อยจับหมอนรองใต้ศีรษะให้หนุนแทนแขนอย่างเบามือ ก่อนจะยันกายลุกยืนบิดขี้เกียจเต็มความสูงเพื่อผ่อนคลายกล้ามเนื้อ แล้วค่อยสวมเสื้อผ้าเปิดม่านกำบังตาที่กั้นพื้นที่ให้เป็น
ส่วนนอน แทรกกายหายออกไปอย่างแผ่วเบาเกรงคนหลับจะรู้สึกตัวตื่นเสียก่อน ปล่อยให้นอนอีกสักพักค่อยปลุกดีกว่า
                                               หลังจากไปเตรียมสิ่งต่างๆ เสร็จเรียบร้อย ก็กลับเข้ามายังเรือนนอน มองคนรูปหล่อเปลือยช่วงบนผ้าห่มร่นอยู่บริเวณเอวรอบจนเผลอกลืนน้ำลายลงคอแบบไม่ได้ตั้งใจ  มังกรหนุ่มตัวนี้
สง่างามแม้ยามพริ้มตาหลับไม่ว่า จะมองมุมไหนก็เล่นเอาใจกระตุกสั่นได้ไม่ยากจริงๆ ก่อนจะค่อยๆขยับลงนั่งใกล้ๆ มือปัดปอยผมให้อย่างเบามือ ก้มหน้าเกือบชิดใบหู
                                            “อาครับ” เสียงทุ้มนุ่มกระซิบเรียก ทำให้หน้าหล่องัวเงียตื่นก่อนกะพริบตาซ้ำๆ
เพื่อมองให้ชัดว่าคนที่ปลุกคือลูกแก้วที่กลิ่นตัวหอมกรุ่น ใบหน้าคมห่างไม่ถึงคืบกำลังอมยิ้มอีกต่างหาก แม้จะผงะอยู่เล็กน้อยที่เห็นหน้าหล่อคมเข้มอยู่ใกล้ตนมาก กระทั่งเหตุการณ์เข้าหอไหลเข้าในหัวมังกรเกิดร้อนหน้าขึ้นมาดื้อๆ อาการปวดช่วงล่างยืนยันว่าทุกอย่างคือความจริงตนไม่ได้ฝัน จนต้องรีบสูดหายใจยาวอาศัยความสามารถในการควบคุมตัวเองเก็บความรู้สึกวางหน้านิ่ง ลูกแก้วเลยอดเห็นมังกรแสดงอาการเขินแอบเสียดายที่ทุกอย่างไม่เป็นตามคาด เพราะมังกรขานตอบเพียงสั้นๆว่า
                                         “อืม” ร่างสมส่วนเปลือยท่อนบนซึ่งมีรอยจูบสีกุหลาบกระจายทั่วแผ่นอก รีบพลิกตัว
พันผ้าห่มวางหน้านิ่งไม่มีท่าทางเขินแม้แต่น้อย ถือว่าควบคุมตัวเองได้เยี่ยมมาก
                                          “อาอาบน้ำก่อนนะครับค่อยทานข้าวพร้อมกัน ผมเตรียมให้แล้ว”  ลูกแก้วไม่อยากกวนขืนทำเช่นนั้นอาจทำให้มังกรโมโห ดีที่สุดเนียนไปก่อนค่อยหาโอกาสตอดเอาทีหลัง มังกรลุกยืนมีชะงักเกร็งเล็กน้อยก่อนจะค่อยเดินไปหยิบเสื้อคลุมอาบน้ำกับผ้าเช็ดตัวซึ่งพาดราวตรงฝาบ้านในสภาพพันผ้าห่มนั่นแหละ ทำเอาลูกแก้วเกือบหลุดขำกับลุคดักแด้ของคุณอาสุดหล่อเข้าให้ ตนต้องกลั้นขำเกือบตายเกิดหลุดหัวเราะได้โดนโกรธจนได้ รอจนมังกรจัดการตัวเองเรียบร้อย ถึงเดินนำออกมายังชานโล่งหน้าบ้านซึ่งมีตุ่มใส่น้ำวางเรียงรายกว่าหกใบมีน้ำล้นตุ่มทุกใบ
                                       “อาอาบตรงนี้เลยครับ ผมไปเก็บที่นอนก่อนแล้วค่อยทานข้าวกัน” พูดจบร่างสูงใหญ่หันหลังกลับเข้าไปทำภารกิจตามที่บอก มังกรมองตามแผ่นหลังกว้างอย่างบรรยายความรู้สึกไม่ถูก แววตาไหววูบซึ่งเจ้าหลานตัวแสบไม่มีโอกาสได้รับรู้สักนิด
                                        “นี่เราทำเองหมดเลยเหรอ?” มังกรถามขณะสายตาสำรวจอาหารกว่าห้ารายการที่วางอยู่ในถาดไม้ตรงหน้า
                                          “ครับ..ฝีมือผมล้วนๆ” ลูกแก้วยืดอกรับหน้าบาน แถมยิ้มตาใส
                                          “ใช้ครัวที่ไหน บนเรือนไม่เห็นมีอุปกรณ์สักอย่าง” คนถามแสดงความสนใจไม่น้อย
แต่ยังวางหน้านิ่ง ลูกแก้วอมยิ้มเวลาแบบนี้มังกรยังไม่ยอมทิ้งมาดเลยดูเอาเถอะ
                                             “ผมไปใช้ครัวท่านผู้เฒ่า วัตถุดิบชาวเผ่าเขาปลูกผักเอง จำพวกไก่ ไข่ หมูเขาก็เลี้ยงเองหมด รับรองปลอดภัยไร้สารพิษรับประกันคุณภาพด้วยวิธีดั้งเดิมครับ ลูกแก้วออกทะเบียน อย.เองกับมือ” คำบอกเล่าที่เอ่ยจากปากได้รูป ทำให้มังกรนึกขำปนหมั่นไส้ในสรรพคุณที่เจ้าตัวแอบอ้าง แต่ก็ยอมหยิบช้อนทดลองตักกะหล่ำสีม่วงทอดน้ำปลาเข้าปากชิมแววตาฉายแววพอใจให้เห็น ไม่น่าเชื่อว่ารสชาติอร่อยชะมัด
แค่นั้นคนทำก็ยิ้มแก้มปริ ยิ่งคุณอาสุดหล่อตักข้าวสวยร้อนๆเข้าปากตามไปติดๆ บรรยากาศอาหารเช้าต้อนรับคู่แต่งงานใหม่จึงเต็มไปด้วยกลิ่นอายอบอุ่น ถึงแม้ไม่มีใครชวนคุยอีกตลอดช่วงเวลากิน แต่ก็สัมผัสได้ว่าระหว่างสองคนนี้ช่องว่างแทบจะไม่เหลือคล้ายกับมีสายใยบางๆ ผูกพวกเขาไว้ด้วยกัน คงต้องใช้ใจสัมผัสเท่านั้นถึงจะรับรู้ได้  
                           ลูกแก้วหัวใจพองคับอก ไม่คิดว่ามังกรจะไม่ออกอาการเหวี่ยงใส่แม้แต่น้อย ทั้งที่ตนล่วงล้ำอธิปไตยไปเรียบร้อยถือว่าผิดคาดมากทีเดียว ยังแอบคิดอยู่ว่าอย่างน้อยเจ้าตัวต้องหงุดหงิดใส่ แต่กลับไม่เป็นดังคาด แค่นี้ก็ดีใจจนแทบเก็บอาการไม่อยู่ ไม่ติดนึกขึ้นได้ว่าขืนบุ่มบ่ามเกินงามจะอดหวานเข้าละก็คงมีตอดเล็กตอดน้อยเหมือนเช่นทุกครั้ง
                                     ช่วงนี้ต้องระมัดระวังไว้หน่อย ปล่อยมังกรมีช่องหายใจบ้างรุกใส่มากไปคงไม่เป็นผลดี ไว้ค่อยกินพื้นที่หัวใจของอาสุดหล่อหน้านิ่งทีละนิดๆ จนไม่เหลือที่ว่างเลยดีกว่า แค่คิดแผนการในหัวอารมณ์เปี่ยมสุขจนออกนอกหน้าก็ฉายชัด เพียงแต่มังกรไม่ทันสังเกตตั้งหน้าตั้งตาทานอย่างเอร็ดอร่อย อาหารมื้อนี้กลายเป็นมื้อพิเศษเลยก็ว่าได้ ทั้งที่ไม่ได้ทานของหวาน แต่ทำไมลูกแก้วถึงรู้สึกหวานเหลือเกิน กินไปชำเลืองมองใบหน้าหล่อคมของมังกรไปด้วย สุขใดในโลกจะเท่าไอ้ลูกแก้วอีก
                                    หลังผ่านมื้อเช้า ลูกแก้วก็จัดการเก็บล้างทำความสะอาดทุกอย่างด้วยตนเอง ปล่อยมังกรนั่งมองตนเองอยู่เงียบๆ เจ้าตัวนั่งเท้าแขนไปข้างหลังเอนกายสบายๆ สายตาจ้องมองลูกแก้วล้างจานชามอย่างเพลิดเพลิน  ไม่คิดว่าหลานชายร่างสูงใหญ่บึกบึน จะประณีตต่องานบ้านงานเรือนอย่างที่เห็น หนำซ้ำฝีมือปรุงอาหารจัดว่าเยี่ยมยอด จนตนเผลอทานข้าวไปถึงสองจานเต็มๆแบบไม่รู้ตัว จนต้องนั่งเอนกายให้อาหารย่อยอย่างที่เห็น
                                  “เดี๋ยวผมจัดการพวกนี้เสร็จ เราไปเดินดูพืชไร่ในสวนนะครับ เผื่ออาอยากทานอะไรจะได้เตรียมเมนูไว้เลย เราไปเก็บผักผลไม้ดีไหมครับ?” จู่ๆลูกแก้วก็หันมาชวนคุย ในขณะที่มือยังสาละวนกับการล้างภาชนะ  
                                  “เอาสิ ไปไกลไหม?”  
                                  “พอประมาณครับ ไม่ไกลมากเป็นการเดินย่อยไปด้วย” ลูกแก้วตอบกลับไป
                                  “ผู้คนที่นี่เขาไม่หวงของเลยหรือไง?” มังกรอดสงสัยไม่ได้ ฟังจากลูกแก้วใครอยากเก็บผัก
เก็บอะไรทานก็เอาไป บางที่คงทะเลาะกันตาย
                                  “ที่นี่เขาช่วยกันทำใครอยากทานก็เอาไป บางทีทำแล้วเอามาแบ่งกันกิน บางส่วนแบ่งเอาไปขายเพื่อนำเงินไปซื้อของจำเป็นจำพวกยา อะไรประมาณนั้น”  ลูกแก้วอธิบายให้มังกรเข้าใจ
                                             “ตั้งแต่มาถึงสัญญาณโทรศัพท์ไม่มีสักขีด อาติดต่อใครไม่ได้เลย ตกลงเราต้องอยู่อีกนานแค่ไหน?”  มังกรเปลี่ยนหัวข้อคุยในเรื่องที่ตนกำลังประสพปัญหา ยอมรับว่าตั้งแต่มาถึงจนล่วงเข้าวันที่สามแล้วยังไม่รู้ข่าวคราวของทางคฤหาสน์วิริยะทรัพย์แม้แต่น้อย
                                            “ผมตอบไม่ได้ เราคงต้องอยู่จนกว่าจะมีคนส่งข่าวมานั่นแหละ” ลูกแก้วพูดจบ มังกรคิ้วขมวดแบบนี้มีวิธีเดียวคือ ‘รอ’
ดูหงุดหงิดไม่น้อยเหมือนตนมาจนหนทาง กลายเป็นฝ่ายรออย่างเดียว เรื่องการติดต่อไม่คิดว่ามาในป่าลึกจะไม่มีสัญญาณโทรศัพท์แม้แต่น้อย
                                          “อาอย่ากังวลเลยครับ ยังไงก็ต้องมีคนติดต่อมา” ลูกแก้วบอกให้มังกรสบายใจ หลังเห็นอีกฝ่ายเงียบไปดื้อๆ
                                           “คงต้องตามนั้น” สุดท้ายมังกรก็ยอมรับเพราะไม่มีทางเลือก ลูกแก้วหันไปตั้งหน้าตั้งตาเก็บล้างภาชนะให้เร็วขึ้น ความจริงเจ้าตัวกำลังอมยิ้มแก้มแตก ที่เห็นอาการหมดทางเลือกของมังกรหากคุณอาสุดหล่อเห็นใบหน้าคมเข้มของเจ้าหลานจอมแสบที่ยิ้มไม่หุบเข้าละก็ คงได้มีการถีบกันขึ้นมาจริงๆ
เพราะท่าทางดีใจจนออกนอกหน้าแบบนี้อ่านได้อย่างเดียวว่า ‘กักอาไว้คงดี’  
                                “พืชไร่ที่เห็นนี่ปลอดสารพิษทุกชนิดเขาใช้วิธีธรรมชาติ สามารถเก็บทานได้ไม่ต้องกังวล”  ลูกแก้วชี้ชวนให้มังกรมองตามนิ้วหลังทั้งคู่เดินชมพืชไร่ในสวนซึ่งชาวเผ่าอยู่กันเป็นจุดๆ ดูแลรดน้ำพรวนดินถางหญ้า หลายคนหันมาเห็นทั้งคู่ก็โบกมือขึ้นทักทาย ซึ่งลูกแก้วก็ยกมือโบกตอบ มังกรเองแรกๆก็กระดากแต่พอเห็นชาวเผ่าส่งยิ้มมาให้ด้วยไมตรี  ตนจึงค่อยโบกมือทักทายกลับ
                                      สองหนุ่มตะลุยเดินดูแปลงผัก มีบ้างที่ช่วยกันเก็บผักบางชนิดเพื่อใช้ปรุงอาหาร จำพวกผักคะน้า เห็ดฟางฯลฯ ซึ่งมังกรรู้สึกสนุกเพลิดเพลินในการเก็บผักสดในแปลงปลูก เป็นครั้งแรกที่ได้สัมผัสสิ่งเหล่านี้ ใบหน้าหล่อใต้หมวกปีกกว้างมีเหงื่อผุดซึม หลายครั้งที่เผลอเอาแขนเสื้อขึ้นซับ ลูกแก้วที่ลอบมองเป็นระยะอดยิ้มตามไม่ได้ มังกรลดการวางตัวลงเป็นตัวของตัวเองมากกว่าเดิม ยิ่งชวนให้น่าดูเข้าไปใหญ่
                                          ผิวขาวอมชมพูเพราะความร้อนจากแสงแดดปากได้รูปขึ้นสีสดจนลูกแก้วเผลอกลืนน้ำลายไปหลายครั้งเมื่อภาพในหัวผุดขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่ ตนรู้ดีว่าริมฝีปากตรงหน้าให้รสชาติหอมหวานแค่ไหน เผลอจ้องนานพานอยากลากมังกรกลับเรือนเสียเลย วิธีเดียวที่ควบคุมความรู้สึกคือหันไปให้ความสนใจกับแปลงผักแทนทั้งที่ไม่ได้ช่วยสักเท่าไหร่ แต่ยังดีกว่าตะลึงมองใบหน้าหล่อเหงื่อพราวให้ทรมานร่างกายตัวเองเล่น
                                        “อาหิวน้ำ เราพอจะหาได้ที่ไหน?” จู่ๆมังกรก็หันมาถาม ลูกแก้วไม่ตอบแต่เดินนำไปขอแบ่งน้ำจากชาวเผ่าที่ใส่กระบอกไม้ไผ่ตัดปล้องยาวไว้ใส่น้ำกินส่งให้มังกรดื่มแก้กระหาย  รสชาติน้ำในกระบอกหอมหวานดีจริง มังกรดื่มไปเยอะพอสมควร ไม่ลืมส่งกระบอกให้ลูกแก้วต่อโดยไม่ทันคิด นึกขึ้นได้ก็สายไปเสียแล้ว เมื่อลูกแก้วบรรจงทาบริมฝีปากได้รูปตรงตำแหน่งที่ตนดื่มไปเมื่อครู่ ตาคมเข้มสบตาตนไปด้วยอ่านได้ง่ายมาก ‘ผมกำลังจูบอาอยู่ครับ’ มังกรถึงกับหน้าร้อนแกล้งเฉมองนั่นนี่โน้นไปเรื่อยแต่ยิ่งออกอาการแบบนั้น เท่ากับทำให้ลูกแก้วได้ใจเข้าไปใหญ่ เจ้าตัวยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ในหัวอดคิดไม่ได้มังกรเป็นคนเดียวที่ทำให้ตนรู้สึกอยากจับกดชะมัด
                                         “ไปเที่ยวน้ำตกไหมครับ?” ลูกแก้วถามขึ้น มังกรหันกลับไปจ้องหน้าคนถาม ก่อนจะพูดกลับไปว่า
                                         “ไปไกลไหม?” ลูกแก้วนึกว่าเจ้าตัวจะถามว่าอยู่ที่ไหน น้ำตกอะไร  ดันถามว่าอยู่ไกลไหม ให้ตายเถอะเพราะมังกรเป็นแบบนี้ ยิ่งทำให้ลูกแก้วหลงเข้าไปใหญ่ ทำไมทำตัวเด็กในบางเรื่องอัจฉริยะในบางอย่างแบบนี้นะ  
                                          “ไม่ไกลมากครับลัดป่าไปนิดเดียวก็ถึง เป็นต้นน้ำของลำห้วยน่ะ” ลูกแก้วอธิบายไม่ทันจบ คนฟังหน้าตาหล่อเหลาก็ขานรับทันที
                                         “ไปสิ เรานำเลย” คงเพราะมังกรเดียวดายอยู่เหนือคนมากมาย ยังไม่เคยสัมผัสชีวิตแบบนี้มาก่อน เพราะเจ้าตัวไม่เคยใช้ชีวิตแบบคนปกติทั่วไป สิ่งที่คุ้นเคยนอกเหนือจากที่ได้เรียนรู้ศาสตร์แขนงต่างๆมักเป็นระบบแถมมีคนคอยกำกับตลอดเวลา การใช้ชีวิตนอกกรอบอย่างอิสระเรียบง่ายมังกรแทบไม่เคยสัมผัส พอมีโอกาสจึงดูเหมือนตื่นเต้นกับสิ่งใหม่ๆแม้จะไม่แสดงอาการออกมาให้เห็นตรงๆ แค่คำพูดไม่กี่ประโยคก็ทำให้ลูกแก้วอ่านความคิดของมังกรได้ไม่ยาก
                             ลูกแก้วทำหน้าที่ไกด์เดินป่า พาคุณอาซึ่งขยับฐานะเป็นคนรักลัดเลาะผ่านป่าไม้เบญจพรรณมุ่งสู่น้ำตกที่ว่า เดินกันมาเป็นกิโลมังกรถึงได้ยินเสียงน้ำไหลกระทบหินให้ได้ยิน ยิ่งใกล้เข้าไปยิ่งเสียงดังสนั่นพร้อมกับอายความเย็นของละอองน้ำในอากาศทำให้รู้สึกสดชื่นขึ้นมาทันที
                              ตลอดการเดินทางลูกแก้วคอยระวังพวกต้นไม้ที่ขึ้นเกะกะกีดขวางเส้นทางโดยจัดการใช้มีดพกขนาดย่อมตัดใบที่ยื่นมาขวางออกทำให้มังกรไม่ลำบากในการเดินป่า ประหนึ่งองครักษ์พิทักษ์ฮ่องเต้ก็ว่าได้ มังกรมองทุกการกระทำของลูกแก้วอดรู้สึกวูบไหวในหัวใจอย่างบอกไม่ถูก แม้จะเคยชินกับการที่มีใครต่อใครคอยบริการมาตั้งแต่เด็ก แต่กลับแตกต่างมากมายไม่เหมือนที่ลูกแก้วทำให้ เพราะเด็กหนุ่มแสดงสีหน้าและแววตามีความสุข มุมปากอมยิ้มพรายเสน่ห์ตลอดเวลา ความเอาใจใส่เล็กๆน้อยๆที่ลูกแก้วมอบให้มังกรนั้นดูจริงใจและห่วงใยชัดเจน จนมังกรอดยอมรับไม่ได้ว่าตนรู้สึกแปลกๆ เหมือนหญิงสาวได้รับการเทคแคร์จากคนรักประมาณนั้นเลย
                                       “ไม่ต้องลำบากหรอกลูกแก้ว อาเดินได้ไม่เกะกะหรอกน่า” ถึงจะเอ่ยปากห้ามก็เปลื้องคำพูดเปล่าๆ เพราะเจ้าตัวแค่หันมาส่งยิ้มนัยย์ตาพราวระยับไม่หือไม่อือ ก่อนจะหันไปเบิกทางให้มังกรเดินสะดวกเช่นเดิม กระทั่งเหยียบย่างเข้าสู่พื้นที่ของอ่างน้ำที่แวดล้อมด้วยโขดหินขนาดใหญ่ ที่รองรับน้ำตกจากหน้าผามีพืชน้ำและตะไคร้น้ำจับจนเขียวชอุ่มไปหมด น้ำใสจนเห็นเป็นสีมรกต ละอองความเย็นฟุ้งกระจายก่อนจะไหลตกลดหลั่นตามกันเป็นทอดๆ นี่คือต้นน้ำของลำห้วย มังกรยืนชื่นชมกับความงามของธรรมชาติเหมือนภาพวาดของจิตกรจริงๆทิวทัศน์ปานสระอโนดาตที่นางกินนรีพากันลงเล่น
                                       เหงื่อที่ชุ่มไปทั่วแผ่นหลังจนเหนียวเหนอะทำให้มังกรครั้นเนื้อครั้นตัวอยากลงว่ายในน้ำให้ฉ่ำปอด จังหวะที่หันไปหาลูกแก้วเพื่อแจ้งความต้องการของตนสายตานิ่งค้าง ก่อนจะพูดเสียงเบาเหมือนกระซิบให้ลูกแก้วได้ยินว่า
                                         “ชู่ว! อยู่นิ่งๆ อย่าขยับเด็ดขาด” บนหัวของลูกแก้วที่เจ้าตัวยืนอยู่บัดนี้มัจจุราชสีดำมะเมื่อมไม่ต้องบอกว่าพิษสงมันร้ายกาจแค่ไหน  กำลังแลบลิ้นสองแฉกแผล่บๆค่อยๆหย่อนหัวลงมาจากกิ่งไม้ช้าๆ ห่างจากศีรษะลูกแก้วไม่ถึงศอก เสียงขู่ดังฟ่อๆ ให้ได้ยินเต็มสองหู
                                         ภาวะเสี่ยงตายแบบนี้ ลูกแก้วถึงกับยืนนิ่งตาคมเข้มสบตาคมสวยของมังกรทำให้เจ้าตัวไม่มีเวลาตัดสินใจมากนัก ร่างกายไปก่อนความคิดเท้าแข็งแรงกระดกเอาท่อนไม้ที่หักบนพื้นไม่ห่างนักลอยหวือขึ้นมา พร้อมกับมือขาวคว้าจับไว้มั่นความยาวเกือบเมตร
                                         “ก้มหัวหลบ!”  
                                        เสียงตะคอกดังพร้อมกับที่ลูกแก้วทิ้งเข่าลงกับพื้นในจังหวะที่มังกรทะยานเข้าหามัจจุราชสีนิลที่ผงกหัวแผ่แม่เบี้ยฉกใส่ทันที ท่อนไม้ขนาดเขื่องในมือหวดได้แม่นยำเหมือนกับจับวางพอดิบพอดีกับหัวงูปะทะกลางอากาศเลือดสาดกระจายเสียงดังฟังชัดสวนรับการพุ่งเข้าฉก
“โพล๊ะ!..ตุ๊บ!ๆ”
                                        จงอางลำตัวยาวกว่าสามเมตรขนาดเท่าขาเด็กถูกฟาดหัวแบะ กระเด็นไปติดโคนไม้ดังสนั่นก่อนจะร่วงลงมาบิดตัวขดไปมาไม่กี่ทีแล้วแน่นิ่งสงบอยู่ ณ บริเวณนั้น
                                        “พรูๆไม่เป็นไรแล้ว” มังกรพ่นลมออกจากปากรู้สึกโล่งอกในวินาทีที่เห็นมัจจุราชเลื้อยตัวทิ้งลงมาจากต้นไม้ช้าๆ หลังหัวลูกแก้วนั้นยอมรับว่าหัวใจเต้นรัวกระหน่ำ ชีวิตผ่านวิกฤติความเป็นความตายมาไม่น้อยไม่เคยมีครั้งไหนที่ทำให้รู้สึกสะเทือนขวัญได้เท่ากับครั้งนี้  มือที่ถือท่อนไม้ทิ้งลงข้างลำตัวเลือดงูติดปลายไม้แดงเถือก มือขาวเรียวกำท่อนไม้ไว้แน่นจนข้อซีด กว่าจะควบคุมลมหายใจให้สงบได้ใช้เวลาพอสมควร ลูกแก้วจ้องมังกรนิ่งใบหน้าคมเข้มสุกปลั่ง ในขณะที่มังกรกลับเป็นฝ่ายต้องยกหลังมือซับเหงื่อที่ไหลย้อยลงขมับ ยอมรับว่าบีบคั้นจริงๆพลาดเพียงนิดเดียวไม่อยากจะคิดว่าอะไรจะเกิดขึ้น
                                            มังกรสะบัดศีรษะไปมาขับไล่ความรู้สึกหนาวยะเยือกในอกออก ก่อนทิ้งท่อนไม้ลงพื้นไม่สนใจแม้จะเหลือบมองด้วยซ้ำ เดินไปค่อมตัวจับหัวไหล่ของลูกแก้วที่ยังนั่งคุกเข่านิ่งไม่ไหวติงจ้องตอบตนตาไม่กะพริบ กลับเป็นภาระของมังกรที่เข้าใจว่าลูกแก้วคงตกใจจนขวัญกระเจิงช็อกไปแล้วเรียบร้อย จึงลงมือบีบไหล่แรงๆ พร้อมกับเรียกชื่อเจ้าตัวเพื่อดึงสติของหลานชายที่กลายเป็นคู่รักเข้าพิธีแต่งงานมามาดๆ
                                                  “ลูกแก้ว! ไม่เป็นไรแล้วนะปลอดภัยแล้วครับ” เสียงทุ้มนุ่มทำให้ลูกแก้วกะพริบตาปริบๆ ก่อนจะโผล่เข้ารวบกอดมังกรฉุดเอาร่างที่ค่อมตัวอยู่แทบหงายหลัง ยังดีที่ลูกแก้วไม่ทิ้งน้ำหนักมาทั้งตัว ทำให้มังกรแค่เซพร้อมกับร่างใหญ่ปานตึกรัดเอาตัวมังกรเข้าสู่อ้อมแขนแกร่งใบหน้าคมซบลงบนไหล่ รวบร่างมังกรจมหายเข้าไปในอกกว้างแนบสนิท คนโดนกอดไม่เอ่ยปากห้ามเพราะคิดว่าลูกแก้วขวัญเสียต้องการกำลังใจ จึงนิ่งเฉยให้เจ้าตัวกอดอยู่นานพอสมควร ต่างฝ่ายต่างได้ยินเสียงหัวใจกันชัด ก่อนที่เสียงอู้อี้ของหลานตัวโข่งจะพูดขึ้นว่า
                                                     “ขอบคุณมากครับถ้าอาไม่ช่วยไว้ ผมคงไม่เหลือลมหายใจแล้ว ผมตายยังไม่เท่าไหร่ แต่อาต้องมาเป็นหม้ายนี่สิผมคงตายตาไม่หลับ ผู้คนเค้าจะหาว่าอากินผัวเป็นกาลกิณี หลังผมตายอาคงลำบากน่าดู” คำพูดของลูกแก้วที่เริ่มประโยคแรกมังกรถึงกลับเผลอเอามือโอบไปลูบหลังเบาๆเป็นการปลอบ แต่ประโยคถัดมาทำเอาเจ้าตัวถึงกับหยุดกึกหน้าหล่อแดงก่ำจนกลายเป็นโมโห เผลอเอากำปั้นทุบแผ่นหลังเสียงดังฟังชัดไปสองที
“ปึ๊กๆ! โอ้ย!”
                                           ตามด้วยเสียงร้องโอดครวญของคนโดนเล่นงาน จำต้องยอมคลายอ้อมกอดออก
ยืนทำหน้ามุ่ยมองมังกรอย่างน่าสงสาร  มังกรเห็นแล้วแทนที่จะสงสารกลับอยากกระทืบซ้ำให้หลังหักคลานกลับไปเลยยิ่งดี ช่างกวนโมโหชะมัด  แต่ก็จนใจจะลงมือใส่เพราะยังไงเสียลูกแก้วก็พูดไม่คิดติดเป็นนิสัย
ไม่อยากเป็นเป้านิ่งให้ลูกแก้วใช้สายตาหยอกเอาอีก เจ้าตัวหันหลังเดินไปยืนบนโขดหิน ถอดเสื้อที่สวมพร้อมกางเกงออกเหลือเพียงบ็อกเซอร์ที่ใส่ตัวเดียว แล้วโจนตัวลงสู่ผิวน้ำดำหายหนีสายตาของลูกแก้วที่พาเอาตนหน้าร้อนปานไฟลุกดื้อๆซะงั้น
                                              ส่วนต้นเหตุเห็นอาการของมังกร ถึงกลับกลั้นขำไว้ไม่ได้หลุดยิ้มกว้างหัวเราะออกมาหลังมังกรดำหายลงไปใต้น้ำเรียบร้อย ลูกแก้วยืนขำหน้าดำหน้าแดง หัวเราะจนน้ำตาเล็ดไม่นึกว่ามังกรจะเขินได้โลกแตก  แถมเขินทีอัดตนแทนกระสอบทรายทุบซะเต็มแรง ยังดีที่หลังหนาไม่งั้นกระดูกหักไปแล้ว เล่นทุบซะไม่ยั้งมือสักนิด
                                               ลูกแก้วปล่อยมังกรลงไปดำผุดดำว่ายในน้ำตกตามสบาย ตัวเองกลับเดินไปยังซากงูจงอาง จัดการใช้มีดที่นำติดตัวมาตัดเถาวัลย์มัดงูเป็นก้อนกลมแล้วตัดใบตองป่าเอามาห่อ เพื่อนำกลับไปเป็นของกำนัลให้คนในเผ่าไว้เป็นมื้อพิเศษ เลือดและดีงูจงอางเป็นของล้ำค่าที่ชาวเผ่าต้องการ สามารถนำไปเคี้ยวเป็นยาได้ ส่วนเนื้อคงไม่ต้องบรรยายมันกลายเป็นอาหารโอชาเช่นกัน  ยกเว้นมังกรละมั้งที่ไม่รับประทานซึ่งลูกแก้วก็ไม่คิดจะให้เจ้าตัวลองชิม ไม่งั้นคงได้โกรธเอาเป็นเอาตายแน่ ดังนั้นมื้อเย็นตนตั้งใจจะทำปลาอบเกลือให้กิน ต้มผักสดจิ้มกับน้ำพริกข่ารสชาติอาหารพื้นเมืองที่แสนอร่อย แค่นี้ก็โอชาไม่ต้องเปิบพิสดารพาให้อดมื้อหวานรอบดึกเอาได้
                                      มังกรว่ายน้ำผ่อนคลายกล้ามเนื้อสดชื่นสบายตัวสมใจแล้ว ตัดสินใจขึ้นจากน้ำ
นึกแปลกใจไม่น้อยที่เห็นลูกแก้วนั่งมองตนอยู่ตรงกองผ้าที่ถอดไว้  ถึงจะรู้สึกแปลกๆกับสายตาที่จ้องสำรวจเรือนร่างตนอยู่ก็ตาม  แต่มังกรก็ทำไม่สนใจ ก้มหยิบเสื้อผ้ามาสวมหน้าตาเฉยทั้งที่รู้สึกประหม่าพอสมควร
ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันทำไมสายตาของลูกแก้วถึงทำให้รู้สึกแปลกๆได้  ส่วนคนมองทั้งที่รู้ว่ามังกรเนียนเก็กก็ให้นึกอยากแกล้ง จ้องเอาจ้องเอาไม่เบือนสายตาหนี เห็นมังกรไม่ห้ามก็ลวนลามเอากำไรอย่างนึกสนุกทั้งที่ในใจนึกขำที่ขึ้นจากน้ำมาแต่งตัวไม่ถึงนาที หูขาวๆหน้าซีดๆจากน้ำเย็นจัดกลับขึ้นสีเรื่อให้เห็น เดาไม่ยากว่าคนโดนจ้องอยู่ในอารมณ์ไหน  แม้จะเก็บอาการเก่ง แต่ใช่ว่าจะห้ามไม่ให้หูแดงหน้าแดงได้ซะเมื่อไหร่ ลูกแก้วทั้งสนุกและนึกชอบใจที่ทำให้มังกรไม่เป็นตัวของตัวเอง อารมณ์หลากหลายมีเพียงลูกแก้วคนเดียวที่ได้เห็นด้านนี้ของมังกรเดียวดาย อย่าหวังว่าคนทั่วไปจะมีโอกาส นั่นเป็นมุมที่ลูกแก้วทั้งหมั่นเขี้ยวและก็รู้สึกว่ามังกรทำตัวน่ารักเกินไปแล้ว การทำหน้านิ่งเฉยแต่แก้มขึ้นเลือดฝาดหูแดงแบบนี้มันยั่วกันชัดๆในความคิดของลูกแก้ว กระทั่งมังกรแต่งตัวเสร็จลูกแก้วก็ยังไม่เลิกมอง กลายเป็นมังกรหมดความอดทนต้องหันมาทำตาดุ ก่อนจะแหวเสียงขุ่นปรามขึ้นว่า
                                                “มากไปแล้ว หยุดจ้องได้หรือยัง?” คำถามตรงไปตรงมาของมังกร ทำเอาลูกแก้วกลั้นหัวเราะไม่ไหว หลุดขำพรืดออกมาอย่างยั้งไม่อยู่
                                                “พรืด..ฮะฮ่าๆ”  เป็นอันว่ามังกรหมดความอดทนกับความกวนบาทาของลูกแก้วแล้วจริงๆ เจ้าตัวส่งยิ้มพร้อมกับหัวเราะร่าไปกลับลูกแก้วทำเอาคนหัวเราะนำถึงกับงงขึ้นบ้าง
                                                 “หึหึ!..ฮ่าๆ!”  พอมังกรหัวเราะ ลูกแก้วอ้าปากค้างงงการขำไม่มีปี่มีขลุ่ย
ของมังกร แต่เจ้าตัวก็ไม่ทันได้สงสัยนาน เมื่อมังกรพูดเสียงนุ่มว่า
                                               “อาหิวน้ำ น้ำตกนี่ดื่มได้ไหมหืม?” น้ำเสียงมังกรกึ่งถามกึ่งร้องขอลูกแก้วดึงสติกลับมาอย่างมึนงง ก่อนจะตอบกลับไปว่า
                                             “ได้ครับ เดี๋ยวผมเดินไปรองมาให้”  พูดจบ เจ้าตัวหันไปหยิบเศษใบตองที่ตัดมาห่อซากงูบนพื้น ก่อนจะขดเป็นกรวยแล้วเดินตรงไปยังผาน้ำตกเพื่อรองน้ำให้มังกรดื่ม ขณะที่คนบ่นหิวเดินตามมาติดๆ
                                           “เดี๋ยวเปียกนะครับ รออยู่ตรงนั้นก็ได้ผมรองไปให้” ลูกแก้วหันมาบอกด้วยความหวังดี กลัวมังกรจะเปียกจากละอองน้ำที่กระเซ็นโดยรอบ  แต่เจ้าตัวกลับสวนมาว่า
                                          “ไม่ดีกว่า  เดี๋ยวเราเดินหลายรอบ สู้มารอใกล้ๆจะได้ไม่ต้องเทียวไปเทียวมา
กรวยเล็กนิดเดียวอาดื่มไม่พอหรอก” คำตอบของมังกรทำให้ลูกแก้วพยักหน้าเข้าใจ จึงเดินนำไปจนถึงใต้ผาน้ำตกก่อนจะยื่นกรวยใบตองไปรองน้ำเพื่อให้มังกรดื่ม จังหวะนั้นมังกรยันเท้าเข้าใส่กลางหลังลูกแก้วหวังถีบให้กระเด็นตกน้ำ แต่ดันผิดคาดเพราะไม่รู้เกิดอะไรขึ้นลูกแก้วดันลื่นเซเกือบล้ม แต่กลับรอดจากลูกถีบของมังกรไปได้ในขณะที่คนส่งแรงดันพลาดเกิดถีบลมเฉี่ยวหลังลูกแก้วไปแค่นิดเดียว จนร่างถลาร่วงตูมตกน้ำเสียเอง
                                                “เห้ย! ตูม!”  
                                                เสียงน้ำแตกกระจาย เมื่อร่างมังกรหล่นลงไปก่อนที่ลูกแก้วจะหันมาตะโกนถามพร้อมกับทำตาโต ทำเอามังกรโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยงหลังได้ยินคำถามกวนประสาทจากไอ้หลานร่างโข่ง
                                               “อ้าวอา! ทำอะไรผมบอกให้รอเดี๋ยวทำไมใจร้อนลงไปกินเป็นแอ่งขนาดนั้นเล่า
เสื้อผ้าเปียกหมดใจร้อนเป็นวัยรุ่นไปได้ครับ” น้ำเสียงซื่อแต่สายตาที่มองมากำลังกลั้นหัวเราะทำเอามังกรหน้าตึงจนควันออกหู ทำไมกลายเป็นตัวเองที่พลาดตกน้ำเพราะไอ้ตัวแสบดันลื่นเสียหลักแต่กลับทรงตัวเอาได้หน้าตาเฉย จากหน้าตาบอกบุญไม่รับกลับเป็นหน้านิ่งขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อ กัดริมฝีปากแน่นหัวคิ้วเข้มขมวดปมเข้าหากันเหมือนเจ้าตัวกำลังประสบปัญหาใหญ่ สักพักถึงละล่ำละลักบอกลูกแก้วให้ได้ยินว่า
                                            “โอ้ย! ตะคริว..ตะคริว”   
                                            สิ้นเสียงสุดท้าย ร่างที่ลอยคอก็จมดิ่งลงไปต่อหน้าต่อตาลูกแก้ว ทำเอาคนที่ยืนมองลงมาจากโขดหินถึงกับชะงักอึ้ง ตะโกนเรียกเสียงดังทันที
                                           “เห้ย! คุณอา!” ไม่รอช้าลูกแก้วกระโดดตูมตามลงไปติดๆ ดำดิ่งคว้านหาร่างที่จมหายลงไปของมังกรอย่างกระวนกระวาย มองไปใต้น้ำก็เจอแต่ความว่างเปล่า  เจ้าตัวพยายามดำลึกลงไปอีกเพื่อหาร่างของมังกรให้พบภายในใจกระวนกระวายไปหมด จู่ๆเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น ลืมคิดไปว่ามังกรเพิ่งขึ้นจากน้ำมาใหม่เนื้อตัวที่เย็นเริ่มกลับมาอุณหภูมิสูง แล้วดันมาหล่นตูมลงน้ำลึกบริเวณหน้าผาที่น้ำเย็นจัดอีก  โอกาสเกิดตะคริวเป็นไปได้สูง  
                                            ตอนนี้ในหัวลูกแก้ววุ่นวายไปหมดดำว่ายใต้น้ำมองหาร่างมังกรไปทั่ว นานทีเดียวจนลมหายใจก้อนสุดท้ายจะหมด  จึงตัดสินใจดีดตัวพุ่งขึ้นผิวน้ำเพื่อสูดอากาศจะได้กลับลงมาช่วยมังกรได้ทันการณ์  ยอมรับว่าตอนนี้ตนกังวลจนใจกระตุกเกร็งไปหมด ภาวนาอย่าให้มังกรเป็นอะไรไปเสียก่อน
                                            “เฮือก! ฮา!”
                                            ลูกแก้วโผล่หัวขึ้นมาแหงนหน้าหายใจ กำลังดึงอากาศเข้าปอดเพื่อดำดิ่งลงไปยังก้นแอ่ง กลับต้องชะงักกึกเมื่อสายตาพลันเห็นร่างคนที่ตนกำลังค้นหานั่งเอกเขนกมือก่ายบนหัวเข่าส่งยิ้มมาให้อย่างหล่ออยู่บนโขดหินที่กระโจนลงมาแหละ จากความกังวลกลายเป็นโกรธขึ้นบ้างแล้วตอนนี้  ในเมื่อตนห่วงเจ้าตัวจนร้อนรุ่มกระวนกระวายแต่ต้นเหตุกลับนั่งส่งยิ้มมาให้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
                                            “หึ!”  เสียงสบถขึ้นจมูกของลูกแก้ว ก่อนจะหน้าบูดเป็นตูดเป็ดเมื่อนึกได้ว่าอะไรเป็นอะไร
                                      “น้ำเย็นสบายดีออกทำไมทำหน้าแบบนั้น เอาน่าอาบน้ำให้สบายตัวหน่อย  ฮะฮ่าๆ”  กลับเป็นมังกรที่หัวเราะขึ้นมาอย่างเปิดเผย ฟันขาวเรียงตัวสวยจากรอยยิ้มกว้างที่เจ้าตัวปล่อยเป็นธรรมชาติ นานเท่าไหร่แล้วที่มังกรลืมกระทั่งการหัวเราะ การหัวเราะของมังกรทำเอาลูกแก้วตะลึงมองตาค้างแสงตะวันที่ส่องลอดมาตามเงาไม้กระทบผิวน้ำเป็นประกายวิ้งค์ๆ ในขณะที่มีบางส่วนตกกระทบใบหน้าหล่อทำให้ฟันขาววาววับสะท้อนแสงเป็นเกร็ดมุก มังกรสุดหล่อกำลังปล่อยฟีโรโมนเปล่งออร่ากระจายกลางป่าได้อย่างน่าทึ่ง ซึ่งลูกแก้วเผลอมองตาเยิ้มไปแล้ว กว่าเจ้าของเสียงหัวเราะจะรู้ตัวหันมาเผชิญกับตาหวานฉ่ำที่จ้องจนเคลิ้ม รอยยิ้มที่มีเสน่ห์ถึงกับหยุดกึกหน้านิ่งไปอัตโนมัติทันที
                                      “หึหึ! ผมชอบจังตอนที่อาหัวเราะ” ไม่พูดยังจะดีกว่า ดันเสือกบอกความรู้สึกออกมาหน้าตายทำเอามังกรถึงกับอึ้งไปไม่เป็นขึ้นมาทีเดียว  ลูกแก้วเห็นอาการไม่หือไม่อือไม่ตอบของมังกร นึกอยากแกล้งคนเจ้าเล่ห์ที่หลอกตนตกน้ำคืนบ้าง เจ้าตัวดำดิ่งลงสู่ใต้น้ำก่อนจะถอดเสื้อผ้าออกจากร่างสูงใหญ่กล้ามเนื้อเป็นมัดเปลือยล่อนจ้อน แล้วค่อยรวบเอาเสื้อผ้าเปียกน้ำทั้งชุดเหวี่ยงขึ้นโขดหินอย่างน่าไม่อาย
                                           “พรึ่บ! ตุ๊บ!”
                                           เสียงเสื้อผ้าหล่นไม่ห่างจากที่มังกรนั่งเท่าไหร่ อะไรไม่เท่าไอ้เด็กหน้าด้านที่มั่นใจในเรือนร่างของตัวเองดันลอยคอขึ้นกระโจนเหนือผิวน้ำยังกะปลาโลมา โชว์สรีระสมบูรณ์สวยงามของชายหนุ่มจนเห็นหมดทั้งร่างได้หน้าตาเฉย มังกรอึ้งค้างกับการกระทำของลูกแก้ว ที่สำคัญตนปั้นหน้าไม่ถูกไปแล้ว
                                             จะลุกหนีก็ถือว่าแพ้ราบคาบแบบไม่ต้องตัดสิน  จะทำนิ่งก็รู้สึกหน้าร้อนไปกับภาพผู้ชายตัวโตมัดกล้ามเรียงตัวสวยจนน่าอิจฉา โดยเฉพาะส่วนสำคัญกลางลำตัวซึ่งโอฬารผงาดง้ำท้าท้ายอย่างองอาจ  มังกรเห็นแล้วถึงกับนึกไม่ถึงว่าเจ้าสิ่งนี้คือสิ่งเดียวที่แทรกหายเข้าไปในร่างตนเมื่อคืน ถึงจะยอมรับว่าเจ็บมากแต่ก็ไม่คิดว่าขนาดของมันจะใหญ่โตปานนี้  ที่สำคัญตนเป็นผู้ชายเช่นกันดูแล้วด้อยกว่าหลานตัวเองพอสมควร งานนี้มังกรกระอักกระอวลพิกลไม่คิดว่าลูกแก้วจอมแสบจะเล่นวิตถารแก้ผ้าโชว์ว่ายน้ำให้ตนเห็นเสียโจ่งแจ้งขนาดนี้
                                            มังกรแทบหัวทิ่มลงน้ำเมื่อลูกแก้วโผล่ขึ้นมาหงายร่างตีกรรเชียง ซึ่งแน่นอนมันโชว์เสากระโดงเรือขนาดเขื่องชัดเจนยิ่งกว่า หากไม่ติดว่าลูกแก้วเป็นคนมังกรเผลอคิดไปว่านั่นมันควรจะเป็นหางเสือเรือหางยาวด้วยซ้ำ หัวบานใหญ่แดงก่ำแบบนั้นให้ตายอะไรจะใหญ่เว่อร์...
                                            “อาสนใจอาบน้ำกับผมอีกรอบไหม?” เสียงตะโกนเรียกของลูกแก้วทำให้มังกรหน้าขึ้นสี  รู้ในทันทีว่าลูกแก้วเจตนาจะยั่วตนเล่น
                                             “ตามสบายว่ายจนพอใจแล้วค่อยขึ้น อาเดินดูแถวนี้รอนะ” มังกรไม่ให้ลูกแก้วได้ตอบรับลุกเดินหนีควับๆยังทันได้ยินเสียงหัวเราะตามหลังจากเจ้าเด็กแสบชัดเจน ยอมรับว่าทั้งโมโหทั้งหงุดหงิดที่ตนควบคุมตัวเองไม่ได้ พอเจอวิธีเอาคืนของลูกแก้วแต่ละครั้งทำไมตกเป็นเบี้ยล่างเจ้าหลานคนนี้ไปได้ เพื่อความสบายใจนึกปลอบตัวเองง่ายๆ  
‘สงสัยเพราะเราเอ็นดูลูกแก้วมากไป ไว้ค่อยอบรมเอาลูกแก้วยังเด็กเห็นเป็นเรื่องสนุกไม่ควรเก็บเอามาคิดมาก’ บอกกับตัวเองแบบนี้ค่อยสบายใจขึ้น เดินดูป่าเบญจพรรณที่อุดมสมบูรณ์อย่างสนใจ  ปล่อยให้เจ้าเด็กแสบดำผุดดำว่ายโชว์เปลือยให้ผีสางเทวดาดูจนพอใจ?
                                                    “หือ..พอก่อนผมยังไม่หายเลยนะพยัคฆ์”  
                                                   เสียงคงคาปรามพยัคฆ์หลังถูกเลื้อยไปตามร่างกายเปลือย ทั้งคู่เพิ่งผ่านกิจกรรมอย่างว่าไปก่อนหน้านี้เอง
                                                   “อืม..ผมยังต้องการอยู่เลย ตั้งแต่บาดเจ็บเราห่างนานเลยนะ ขออีกรอบไม่ได้หรือ” พยัคฆ์ผู้ซึ่งนิ่งขรึมกลับออดอ้อนได้อย่างไม่น่าเชื่อจากเสือกลายเป็นแมวตัวเขื่องไปซะงั้น
                                                   “ขืนรั้นจะต่อให้ได้  คราวนี้หยุดยาวเดือนหนึ่งตกลงไหม?” คำขู่ของคงคาได้ผลทันที สุดท้ายแมวตัวเขื่องที่ชื่อเป็นเสือก็พลิกตัวลงนอนคว่ำหยุดการไต่เลื้อยไปตามเนื้อตัวขาวของหนุ่มหน้าสวยที่ร่างกายเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อหนุ่ม
                                                    “หึ! ใครมาเห็นบอร์ดี้การ์ดมือหนึ่งของประธานวิริยะทรัพย์ตอนนี้คงได้ขำท้องแตก ให้ตายถ้าผมรู้จักคุณด้านนี้ก่อนคงไม่หลวมตัวด้วยแน่”  คงคาแกล้งเปรยเหมือนตัดพ้อนิดๆ พยัคฆ์หูผึ่งสวนกลับอย่างเร็ว
                                                   “หืม..พูดใหม่อีกทีสิ”  ได้ผลแค่ยั่วนิดเดียว พยัคฆ์ที่หงอยเป็นแมวเริ่มออกอาการเป็นเสือขึ้นมาทันตา
                                                    “ได้ยินแล้วนี่ครับ ทำไมผมต้องพูดซ้ำ” คงคายังคงกวนไม่หยุด ยอมรับรู้สึกสนุกพิลึกที่เห็นแมวกลายเป็นเสือ
                                                   “คงคา..ผมรู้ว่าคุณกำลังปั่นประสาทผมอยู่ หากไม่อยากเจ็บตัวอีกละก็หยุดยั่วผมได้แล้ว ผมควบคุมอารมณ์ไม่ได้คุณจะไม่ได้นอนทั้งคืน” กลับเป็นพยัคฆ์ที่ขู่กลับดันได้ผลเสียด้วยเมื่อปากบางน่าจูบที่พูดอยู่แจ้วๆเมื่อตะกี้หุบสนิทไม่ได้ยินสรรพเสียงใดหลุดรอดออกมาอีก คงคารู้ดีว่าเวลาไหนควรหยุดเวลาไหนควรแหย่ ไม่งั้นมีหวังไม่ได้นอนเป็นที่รองรับอารมณ์ของเสือหนุ่มพลังม้าอย่างที่เจ้าตัวพูดจริงๆ ไม่ใช่ครั้งแรกที่พยัคฆ์ขู่ก่อนหน้าตนเคยลองดีและก็พบเหตุการณ์ที่ว่ายันเช้าแทบคางเหลืองไปทีหนึ่ง  จำได้ว่าตอนนั้นแค่กวนประสาทพูดถึงคนรักเก่าที่ร้างลากันไปแล้ว เพียงอาศัยหวังแกล้งให้คนข้างๆ ออกอาการเหวี่ยงเล่น ที่ไหนได้ดันจี้ใจดำคนหน้านิ่งอย่างจังผลลัพธ์คือถูกกระทำอย่างบ้าคลั่งไม่ยอมให้พัก แทบจะเดินไม่เป็นกันไปเลย เพราะงั้นในสภาพที่ร่างกายยังไม่หายดีสู้อยู่เฉยๆไว้ให้เสือใจเย็นคืนร่างเป็นแมวเชื่องๆขี้อ้อนก่อน
ค่อยกวนใหม่
                                               เพราะคงคานิสัยแบบนี้ยังไงเล่าพยัคฆ์ถึงไม่ยอมปล่อยยึดเอาเจ้าตัวมาเป็นสมบัติเสียเลย คนที่ทำให้ชีวิตสนุกไม่น่าเบื่อหาได้ง่ายทีไหน สำหรับชีวิตบอร์ดี้การ์ดที่เสี่ยงตายในทุกวินาทีจะมีโอกาสได้เจอคนที่รู้ใจเติมสีสันรสชาติให้ชีวิตอย่างที่ฝันคงเป็นไปได้ยากงานนี้คงคาหนุ่มหน้าสวยจะรู้ไหมว่า ตนอย่าหวังรอดจากกงเล็บเสือไปได้เป็นอันขาด
                                              เพราะเสือตัวนี้ไม่ได้เป็นแมวแสนเชื่องอย่างที่คิดแต่เขาคือพยัคฆ์ที่หวงคนรักยิ่ง  ฉะนั้นคงคาคือคนรักที่พยัคฆ์ขึ้นแท่นไว้แล้วต่อนี้ไปชีวิตของคงคาต้องเป็นสมบัติของพยัคฆ์เจ้าป่าไปตลอดกาล?

dung

ขอบคุณครับผม

Klong

ขอบคุนครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

cawee

ขอบคุนคราฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

x2_man

ขอบคุณครับ สนุกมาก

auto101

ขอบคุณครับ

4_NAY

หวานหยดย้อย

Soyu

ขอบคุณนะครับ