ลูกแก้วมังกร รามูนจ้าวแห่งสายลม ??? 21

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

เพราะคงคานิสัยแบบนี้ยังไงเล่าพยัคฆ์ถึงไม่ยอมปล่อยยึดเอาเจ้าตัวมาเป็นสมบัติเสียเลย คนที่ทำให้ชีวิตสนุกไม่น่าเบื่อหาได้ง่ายทีไหน สำหรับชีวิตบอร์ดี้การ์ดที่เสี่ยงตายในทุกวินาทีจะมีโอกาสได้เจอคนที่รู้ใจเติมสีสันรสชาติให้ชีวิตอย่างที่ฝันคงเป็นไปได้ยากงานนี้คงคาหนุ่มหน้าสวยจะรู้ไหมว่า ตนอย่าหวังรอดจากกงเล็บเสือไปได้เป็นอันขาด
                    เพราะเสือตัวนี้ไม่ได้เป็นแมวแสนเชื่องอย่างที่คิดแต่เขาคือพยัคฆ์ที่หวงคนรักยิ่ง  ฉะนั้นคงคาคือคนรักที่พยัคฆ์ขึ้นแท่นไว้แล้วต่อนี้ไปชีวิตของคงคาต้องเป็นสมบัติของพยัคฆ์เจ้าป่าไปตลอดกาล?
Part  21
ระบำดวงดาว!  
   “พ่อเรียกผม ธุระสำคัญหรือครับ?” พยัคฆ์ถามอาคม หลังอยู่ในห้องทำงานพร้อมคงคา
   “อาการดีขึ้นหรือยัง?”อาคมไม่ตอบแต่ให้ความสนใจอาการบาดเจ็บของทั้งคู่ที่อยู่ระหว่างพักฟื้น
   “ค่อยยังชั่วครับ! ใช้กำลังยังไม่ถนัด”คงคาเป็นคนตอบ พยัคฆ์เอาแต่จ้องอาคมนิ่งสายตามีคำถาม นึกสงสัยทำไมพ่อบ้านใหญ่ครูฝึกการ์ดถึงเรียกมาถามอาการ พ่อมีจุดประสงค์เท่านี้แน่หรือ?
   “ถ้าอย่างนั้น งานที่ไม่ต้องใช้กำลังพวกเราคงช่วยได้สินะ” อาคมไม่สนใจสายตาของลูกชายสีหน้าอาวุโสเรียบเฉย ต่างกับพยัคฆ์คิ้วขมวดหลังอาคมพูดจบ แต่ปากได้รูปยังคงปิดสนิท เขารู้ว่าเดี๋ยวอาคมก็ต้องบอกรายละเอียด เพียงแต่ข้องใจพอสมควร งานอะไรทำให้อาคมรอพวกตนหายก่อนไม่ได้ มันคงสำคัญมากถึงรอไม่ไหว
“ช่วยไปดูหน่อยทำไมคุณดลภัทรรีบเซ็นสัญญาร่วมทุนเปิดนิคมอุตสาหกรรมกับลูกค้าหน้าใหม่จนไม่รอคุณมังกรข่าวนี้กำลังเป็นที่จับตามองในแวดวง เข้าใจความต้องการของพ่อใช่ไหมพยัคฆ์?”  ประโยคหลังหันไปจ้องตอบพยัคฆ์เมื่อเห็นสายตาไม่เข้าใจจากลูกชาย หนุ่มหล่อหน้าเป็นสันคมทำให้พยัคฆ์ดูสมชายชาตรี เขาพยักหน้ารับคำสั่งอาคม เป็นอันจบการสนทนาของพ่อลูกคู่นี้ ถึงแม้คงคายังไม่แน่ใจความต้องการของอาคมสักเท่าไหร่ แต่ตนเชื่อว่าสิ่งที่มอบหมายให้ไปทำต้องเป็นเรื่องสำคัญมาก ไม่งั้นอาคมคงไม่ให้ตนกับพยัคฆ์รับหน้าที่นี้แน่ ทั้งที่การ์ดในความปกครองของอาคมมีฝีมือไม่ใช่ชั่วสามารถใช้ใครก็ได้
   ณ ตึกใหญ่โตอลังการฐานที่ตั้งของวิริยะทรัพย์กรุ๊ป หนุ่มคมเข้มเดินตีคู่กับหนุ่มหน้าสวยตรงไปยังลิฟท์ส่วนตัวผู้บริหาร เป้าหมายคือห้องของรองประธาน ตามทางที่พวกเขาเดินผ่านพวกการ์ดซึ่งคอยดูแลรวมทั้งพนักงานที่คุ้นหน้าพวกเขาต่างพากันหยุดทักทาย ไม่มีใครไม่รู้จักพยัคฆามือขวาคู่บารมีประธานสุดหล่อของวิริยะทรัพย์กรุ๊ป มีพนักงานใหม่บางคนประหม่าเมื่อเห็นพยัคฆ์มาดเข้มกับคงคาหน้าสวยเป็นครั้งแรก โดยเฉพาะคนหลังขยันส่งยิ้มโปรยเสน่ห์ทำเอาพนักงานชายหญิงใจเต้นไม่เป็นจังหวะ หน้าขึ้นสีเขินกันเป็นแถว
   “หึ!”เสียงขึ้นจมูกของพยัคฆ์ หลังอยู่ตามลำพังในลิฟท์
   “ฮ่ะฮ่าๆ” คงคาหัวเราะขำ พยัคฆ์ชำเลืองสายตาดุใส่แฟนหน้าสวยซึ่งกำลังหัวเราะโชว์ฟันขาว ไม่ติดมาทำธุระสำคัญขอกำราบตัวแสบชอบยั่วประสาทให้รู้สำนึกสักที หน้าคมเข้มเบือนกลับไปมองไฟประตูลิฟท์วางหน้านิ่งไม่พูดสักคำ กระทั่งคงคาเป็นฝ่ายทนไม่ไหวเอ่ยปากก่อนจนได้
   “ไม่ต้องฉีดโบท็อกหน้าก็ตึงได้ สามารถจริงๆ” คงคาอมยิ้มเปรยขึ้นมาลอยๆ ตีหน้ามึนอย่างกวนโมโห
   “มาทำงานอย่ายั่ว เดี๋ยวจะลำบาก” เสียงห้าวทุ้มสวนกลับ หางตาไม่ยอมชำเลืองด้วยซ้ำ ทำเอาคงคาหลุดขำ
อีกครั้ง ยอมรับตั้งแต่อยู่กันมาตนอยากแกล้งเสือหน้าเคร่งให้มาดหลุดจนติดนิสัยกลายเป็นความบันเทิงไปแล้ว ดูอย่างตอนนี้พยัคฆ์วางหน้าขรึมทั้งที่กำลังหงุดหงิดที่ตนโปรยเสน่ห์ส่งยิ้มให้คนไปทั่ว แค่นี้ก็สนุกมีความสุขแล้วทั้งวัน
   “ที่ผ่านมาผมออมมือหรอกน่า แต่ความจริงคุณก็ออมแรงให้ผม ไม่อย่างงั้นก้นคงระบม โดนแต่ละทีนึกว่าปล้ำกับเสือ ฮ่าๆ” คงคาหัวเราะเสียงดังลั่นกลั้นขำไม่ไหว พยัคฆ์หันมาจ้องตาขวาง ก่อนจะหูแดงหน้าแดงกัดฟันบอกเสียงขุ่น
“ทะลึ่ง!” กลายเป็นโจ๊กชามโต สร้างอารมณ์ขันให้คงคาหัวเราะท้องคัดท้องแข็ง ส่วนคนหน้าเข้มเดินหูแดงออกประตูลิฟท์ไม่เหลียวหลัง
   “ตู๊ดๆ! ว่ามาคุณดารา?” ดลภัทรรับโฟนจากเลขาหน้าห้อง
   “รบกวนค่ะเจ้านาย คุณพยัคฆ์ขอพบ” เลขาสาวรายงาน ดลภัทรชะงักชั่วครู่ ก่อนจะบอกอนุญาต
   “เชิญ” สิ้นเสียงประตูห้องก็ผลักเปิด พยัคฆ์เดินนำตามด้วยคงคา คนหลังดลภัทรพอรู้ข้อมูลอยู่บ้างว่า คือการ์ดมือดีที่มังกรเพิ่งรับเพิ่มไม่นาน
   “หลานชายมีธุระสำคัญสินะ ถึงได้มาเยี่ยมอาถึงนี่?” ดลภัทรไม่รอเสียเวลา เอ่ยทักพร้อมถามเข้าเป้าทันที
โดยฐานะพยัคฆ์ก็แค่ลูกน้องไม่จำเป็นต้องรักษามารยาท
   “ผมกับคงคาผ่านมา เลยแวะขึ้นมาเยี่ยมคุณอาครับ” พยัคฆ์ตอบหน้านิ่ง ดลภัทรไม่นึกเคืองแม้แต่น้อย ตนชินแล้วกับฉายาเสือยิ้มยาก แม้จะไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่ที่ต้องแทนตัวเองว่าอา เพราะอินทรีย์พี่ชายดันให้ความสำคัญอาคมกับพยัคฆ์เสมือนครอบครัว คำเรียกนี้ใช้มาตั้งแต่นั้น
   “จริงสิช่วงนี้เราได้จังหวะพักยาว ปกติแทบจะไม่มีวันหยุดโอกาสดีๆแบบนี้ไปเที่ยวต่างประเทศดีไหม อาบอกเลขาดูทัวร์ให้?”
   “ขอบคุณครับไม่ลำบากดีกว่า อีกอย่างผมไม่ได้หยุดยาว เพียงแต่เปลี่ยนวิธีทำงานให้เหมาะสมเท่านั้น ได้ข่าวคุณอาทำสัญญาร่วมทุนเปิดนิคมอุตสาหกรรมกับลูกค้ารายใหม่อยู่หรือครับ?” พยัคฆ์ไม่เสียเวลาเหมือนกัน เข้าประเด็นทันที
   “อาเห็นโปรเจ็คน่าสนใจ ที่สำคัญเขาเลือกเราเป็นพันธมิตร แค่ไม่ต้องการพลาดโอกาสดีๆ ว่าแต่เราถามทำไม?” ดลภัทรยิ้มเอนหลังพิงพนักเก้าอี้อย่างสบาย พร้อมกับถือปากกาขยับเล่นในมือไปมา
   “ข่าวดังมาก ไม่ทราบบริษัทฯคู่ค้าเราเป็นใครครับ?” ทั้งคู่พยายามชิงไหวชิงพริบกันอยู่ ดลภัทรนึกเคืองบ้างแล้ว รู้สึกว่าพยัคฆ์กำลังล้ำเส้นมากไปหรือเปล่า?
   “นอกจากเป็นการ์ดแล้ว เรายังเป็นนักวิเคราะห์อีกด้วย” ดลภัทรอดแดกดันไม่ได้  ทำไมตนจะไม่รู้ที่พยัคฆ์ตีมึนตั้งคำถาม คงเพราะต้องการข้อมูลจากตนมากกว่า  
   “ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ ผมบอกอาแล้วนี่ครับ ว่าไม่ได้หยุดงาน แค่เปลี่ยนวิธีทำงานก็เท่านั้น การที่ผมเสียมารยาท มันคืองานของผมอย่างหนึ่ง หวังว่าคุณอาจะเข้าใจนะครับ”  พยัคฆ์ไม่ปฏิเสธกลับยอมรับหน้าตาเฉย เล่นเอาดลภัทรถึงกับหูแดงทันที แต่ยังรักษาภาพลักษณ์ไม่ออกอาการหงุดหงิดทั้งที่ในใจกำลังเดือดปุดๆ ที่ถูกเด็กรุ่นลูกลูบคมเข้าให้ ตำแหน่งรักษาการณ์ประธานบริษัทฯ ที่แท้ก็ตุ๊กตาสวมหัวโขน ไม่ว่าตนจะตัดสินใจทำอะไรยังต้องมีคนตรวจสอบตลอดเวลา คิดการใหญ่ต้องใจเย็น นึกถึงคำนี้จำต้องปรับสีหน้า ก่อนพูดกับพยัคฆ์ว่า
   “อยากรู้ว่าคู่ค้าเป็นใคร เราไม่รีบกลับใช่ไหม เขากำลังมาพบอา  อยู่ด้วยกันเลยสิ อาจะได้แนะนำให้รู้จัก” พยัคฆ์รู้สึกแปลกใจไม่น้อยกับการเปลี่ยนท่าทีกะทันหัน  ถึงจะมีข้อสงสัยเมื่อได้รับคำเชิญตนเห็นว่าไม่มีความจำเป็นต้องปฏิเสธ
   “เป็นเกียรติมากครับที่อาแนะนำคู่ค้าสำคัญให้รู้จัก” เสือยิ้มยาก พอถึงเวลากลับยิ้มได้เช่นกัน แม้รอยยิ้มดูตลกมากกว่า แต่ไม่ได้ลดความเข้มของใบหน้าหล่อสมชายให้ดูด้อยแม้แต่น้อย กลับดูดีจนคงคาอึ้ง ยกเว้นดลภัทรเห็นรอยยิ้มนี้แล้วรู้สึกขนลุกเสียอย่างนั้น การที่พยัคฆ์ตอบรับคำชวนชักไม่แน่ใจว่าตนคิดผิดหรือถูก ที่ตัดสินใจชวนเพราะจะได้ลดความยุ่งยากอย่างน้อยถือว่าไม่มีความลับ
                      เวลานี้นึกอยากถอนคำพูดก็ไม่ได้ พยัคฆ์ไม่ใช่ลูกแมวน้อย ราชสีห์ตัวนี้ซ่อนเล็บจนน่ากลัว ถึงยังไงตนก็เจนสังเวียนกระดูกคนละ พ.ศ. ไม่มีทางจะให้เสือหนุ่มลบเหลี่ยมพรานล่าเนื้อเป็นอันขาด  ตนต่างหากที่จะลบลายเสือให้กลายเป็นแมวพิการในไม่ช้า พอคิดดังนี้รอยยิ้มอบอุ่นจึงผุดขึ้นบนใบหน้าอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยปากเชิญพยัคฆ์รวมไปถึงคงคาด้วยเพราะไม่ว่าจะชวนหรือไม่คนหลังคงตามติดเป็นตังเมอยู่แล้ว
   “ถ้างั้นเชิญที่ห้องรับรองดีกว่า ได้เวลาเขามาพบอาแล้ว” พูดจบลุกเดินนำไปทันที พยัคฆ์สบตากับคงคาก่อนตามไปติดๆ
   “อาชอบดูดาวไหม?” ลูกแก้วถามมังกร ขณะนั่งห้อยขาตรงชานบ้านสายตาคนถามแหงนมองท้องฟ้า คืนนี้ฟ้าเปิดดวงดาวต่างๆพากันส่องแสงระยิบระยับประดับผืนผ้ากำมะหยี่ยามค่ำคืน ดูกระจ่างเต็มท้องฟ้า
   “ไม่รู้สิ?”  มังกรแหงนมองตาม
   “ทำไมถึงไม่รู้ ฟังดูแปลกๆ” ลูกแก้วเบือนสายตามองเสี้ยวหน้าด้านข้างของมังกร อดยอมรับไม่ได้ไม่ว่าจะมองมุมไหนดูดีไปหมด
   “นั่นสิ..ถามไม่ยากที่ยากคือคำตอบ อาเพิ่งดูดาวที่นี่ ไม่คิดว่าท้องฟ้าตอนกลางคืนดาวจะสวยขนาดนี้..
คงชอบมั้ง” ลูกแก้วอมยิ้มกับคำตอบแบบเด็กๆ ของมังกร ชอบก็บอกว่าชอบทำไมต้องมีมั้ง จะรู้ตัวหรือเปล่าว่าทำตัวเหมือนเด็กที่เพิ่งเรียนรู้ธรรมชาติ
               “ทำไมต้องมั้ง การที่ไม่แน่ใจในความรู้สึกของตัวเองเป็นคนไม่ชัดเจน สำหรับผมไม่ว่าจะรักหรือเกลียด ผมชัดเจนต่อความรู้สึก ‘ผมรักอา’ เห็นไหมครับ? ผมซื่อตรงต่อความรู้สึกตัวเองแค่ไหน?” ได้โอกาสลูกแก้วไม่ปล่อยให้เปล่าประโยชน์ มังกรถึงกับนิ่งไม่คิดว่าหลานร่างยักษ์จะสารภาพรักขึ้นมาเฉยเลย
                   “ทำไมนิ่งครับ?” ลูกแก้วไม่ยอมให้มังกรหาทางเลี่ยงเหมือนทุกครั้ง รุกอย่างกระชันชิด จนมังกรนึกโมโหที่โดนต้อนในสถานการณ์และบรรยากาศแบบนี้ ไม่ตอบก็เท่ากับว่ายอมรับในสิ่งที่ลูกแก้วพูด หน้าหล่อเผลอถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะหันมาสบตาคมเข้มของลูกแก้ว แล้วพูดว่า
                    “อย่าจริงจังนัก เรื่องของเราเป็นไปไม่ได้ ที่ผ่านมาอาว่าชักเลยเถิดกันใหญ่ ถอนตัวเสียดีกว่าเชื่ออาเถอะ” มังกรตัดสินใจพูดตามที่คิด หากถลำลึกมากกว่านี้จะยิ่งถอนตัวลำบากสู้ตัดสินใจพูดเสียตอนนี้ ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย
                    “ไม่ทันแล้วครับ” ลูกแก้วสบตามังกร ตาคมเข้มพยายามล้วงลึกเข้าไปในตาคมสวยของมังกร
จนคนถูกจ้องเป็นฝ่ายเบือนหลบ
                     “ทำไม?”  มังกรถาม ในสภาพที่ไม่ยอมสบตาลูกแก้วอาศัยแหงนมองฟ้าดูดาวที่ส่องแสงระยิบระยับแทน
                      “เพราะหัวใจไม่ได้อยู่กับผมแล้ว หัวใจผมมังกรเอาไปแล้วครับ ต่อให้คืนผมมา หัวใจลูกแก้วก็คงแตกละเอียด แปลว่ามังกรทิ้งลูกแก้วให้ตายไปพร้อมกับหัวใจดวงนั้น มันขึ้นอยู่ว่ามังกรอยากฆ่าลูกแก้ว
หรือเปล่า ชีวิตของลูกแก้วคือลมหายใจของมังกร ผมอยู่ไม่ได้หากไม่มีอา” มังกรถึงกับพริ้มตาปิดในสภาพที่แหงนหน้าสู้ฟ้า หมดคำพูดที่จะคัดค้านหาคำอธิบาย เมื่อลูกแก้วยืนยันหนักแน่นถึงกับเอาชีวิตเป็นเดิมพัน
ยกเหตุผลอะไรมาอ้างก็เปล่าประโยชน์ สู้ทำเงียบไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ อาศัยหลับตาปิดสงบสติอารมณ์ตนเองดีกว่า หลังฟังคำพร่ำรำพันของลูกแก้วยอมรับว่าหัวใจตนเต้นผิดปกติไปเยอะ ไม่คิดว่าลูกแก้วจะให้ความสำคัญตนมากถึงเพียงนี้
                                แต่แล้วถึงกับอึ้ง กำลังจะอ้าปากประท้วงลิ้นชื้นกับแทรกเข้ามาในโพรงปาก ก่อนจะเกี่ยวกระหวัดดูดเอาลิ้นตนจนแทบหลุดตามไปด้วย ไม่คิดว่าพอหลับตาลงลูกแก้วจะประกบจูบเอาดื้อๆ ที่สำคัญความสามารถสุดช่ำชองของลูกแก้ว ทำเอาสมองตนถึงกับขาวโพลนมึนไปกับรสจูบแทบไม่มีจังหวะหายใจ
                                ชาวบ้านเผ่าเหย้าพากันซุ่มมองสองหนุ่ม รีบเอามือปิดตาหน้าแดงไปตามกัน เมื่อลูกแก้ว
สุดหล่อจูบคนรักต่อหน้าต่อตา ก่อนจะพากันดับไฟตะเกียงอย่างพร้อมใจจนทั่วบริเวณมืดลงไปทันที ไม่มีสรรพเสียงใดๆ นอกจากเสียงธรรมชาติช่วยขับขานดนตรีไพร ในขณะที่ดวงดาวต่างกระพริบแสงหยอกล้อบทรัก
ที่หวานจนน้ำตาลยังอาย ก่อนมังกรจะถูกรวบขึ้นอุ้มพาหายเข้าไปยังส่วนกั้นผ้าแบ่งพื้นที่ในตัวเรือน คงไม่ต้องบอกว่าคืนนี้ระบำดวงดาวกำลังเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับแสงไฟตะเกียงดวงสุดท้ายดับลงเช่นกัน...?
“คู่ค้าสำคัญของอาดลภัทรชื่อเข็มอัปสรผมไม่เคยเห็นเธอมาก่อน” พยัคฆ์รายงานอาคมหลังกลับมายังคฤหาสน์วิริยะทรัพย์
“ชื่อไม่คุ้น อายุเท่าไหร่?” อาคมถาม หัวคิ้วขมวดอย่างใช้ความคิด
“น่าจะยี่สิบปลายๆ” พยัคฆ์ตอบหน้านิ่ง
“สวยมั่นใจมีเสน่ห์ ทั้งเจ้านายและเลขา” คงคาพูดแทรกเน้นคำว่าสวยมีเสน่ห์ ก่อนหันไปยักคิ้วให้พยัคฆ์อย่างกวนๆ
“อืม..คอยดูความเคลื่อนไหวเอาไว้” อาคมกำชับก่อนเดินออกไปจากห้อง ปล่อยให้คงคากับพยัคฆ์อยู่ตามลำพัง
“หึ” พยัคฆ์สบถในคอ ทำให้คงคากลั้นขำขยับท่าร่างไม่กี่ก้าวก็เข้าไปยืนขวางตรงหน้าพยัคฆ์เป็นที่เรียบร้อย
“ไม่พอใจอะไรครับ?” ถามพร้อมทำหน้าตายียวนไปด้วย
“ทำไมผมต้องไม่พอใจ?” พยัคฆ์สวนกลับหน้านิ่ง
“อ้าว!” คงคาอึ้ง พูดจบพยัคฆ์เบี่ยงตัวหลบเดินหนีดื้อๆ ขืนอยู่ต่อคงได้หลุดยิ้มให้อีกฝ่ายเห็นว่าตนกำลังกลั้นขำสีหน้าของเจ้าตัว
“เดี๋ยว!อย่าเพิ่งไปกลับมาเคลียร์กันก่อน” คงคาพยายามเรียก แต่พยัคฆ์ไม่ยอมหยุด ในใจคิดวางแผนให้คงคาตามมาจะได้ชำระบัญชีตอนอยู่บริษัทฯทบต้นทบดอกทีเดียว เพราะจุดหมายที่ไปคือห้องนอนส่วนตัว?
                มังกรนอนลืมตานิ่งไม่เคลื่อนไหว ในหัวกำลังคิดเรื่องลูกแก้ววุ่นวายไปหมด เมื่อคืนก็เผลอยอมให้อีกจนได้ ขืนเป็นแบบนี้ปมที่ผูกไว้จะแก้ยาก แต่ก็อดยอมรับไม่ได้ว่าตนไม่นึกรังเกียจสัมผัสจากลูกแก้วแม้แต่น้อย
วินาทีนั้นดันควบคุมตัวเองไม่ได้ด้วย
“ตื่นแล้วหรือครับ ลุกอาบน้ำนะ จะได้ทานข้าวผมเตรียมไว้แล้วหรืออารอผมมาปลุก” ประโยคท้ายมีส่งสายตากรุ่มกริ่มให้ด้วย ทำเอามังกรร้อนหน้าแปลกๆ  เขาไม่ตอบแกล้งทำหูทวนลมตั้งท่าขยับลุกนั่งแอบชะงักอยู่
ครู่หนึ่ง เมื่อบริเวณสะโพกดันเสียวแปล๊บเข้าให้ แต่หน้าหล่อไม่แสดงอาการแม้แต่น้อย  ถึงยังไงลูกแก้วก็จับพิรุธได้
“เจ็บหรือครับ?” ท่าทางเป็นห่วงแสดงชัดทางแววตาทำให้มังกรยอมปริปากพูดขึ้นจนได้
“เปล่า! เราทำอะไรอยู่ไปทำต่อเถอะ ขออาอาบน้ำหน่อย” มังกรตัดความกังวลของลูกแก้ว
“แน่ใจว่าไหว?” แต่เจ้าหลานตัวแสบยังคงไม่แน่ใจ กังวลไม่เลิก ทำเอามังกรเริ่มจะหงุดหงิดนิดๆ
“บอกไม่เป็นไรไง ขอความเป็นส่วนตัวหน่อยได้ไหม?” น้ำเสียงชักห้วนทั้งที่ปกติตนควบคุมอารมณ์ได้ดี
พอเจอลูกแก้วอารมณ์แปรปรวนทุกที มารู้สึกตัวเมื่อเห็นเจ้าตัวหน้าสลด อดเสียงอ่อนอีกจนได้
“ไปเถอะ อาไม่เป็นไรหรอก?” พอฟังแบบนั้นกลับไม่พูดไม่จาทำหน้าเศร้าเดินหันหลังออกจากส่วนกั้นผ้า
ไปเงียบๆ มังกรถึงกับเผลอถอนหายใจ ยอมรับเห็นสีหน้าของลูกแก้วใจตนแกว่งอย่างไม่เข้าใจตัวเอง
                                 ออกจากส่วนกั้นผ้า ตรงชานเรือนไร้วี่แววของหลานตัวโข่งคิดว่าลูกแก้วคงไปทำธุระส่วนตัว ลงมืออาบน้ำชำระร่างกายให้สดชื่น เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จออกมายังบริเวณส่วนครัวตรงมุมบ้าน อาหารหลายรายการจัดอยู่ในสำรับเรียบร้อย พยายามสอดสายตามองหาคนทำจนบัดนี้ยังไม่โผล่หัวมาอีก กำลังจะลงเรือนไปตามหา จังหวะเด็กหนุ่มเผ่าเย้าอายุราวๆ 14-15 ปี ตรงมายืนใต้กระได แหงนหน้าพูดขึ้นว่า
“สะใภ้ อ้ายลูกแก้วฝากมาบอกบ่ต้องรอ กินข้าวได้เลย เปิ้ลเข้าป่าไปล่าสัตว์กับเจ้าหมู่แล้ว”  พูดจบยิ้มโชว์ฟัน
ให้อีกต่างหาก มังกรถึงกับหน้าแดงอย่างไม่สามารถควบคุมได้ สาเหตุเพราะสรรพนามที่เด็กหนุ่มเผ่าเย้าเรียกตนต่างหาก กำลังอึ้งเจ้าเด็กที่ว่าเห็นมังกรไม่ถามหันหลังกลับ นึกขึ้นได้รีบถามออกไปทันที
“เดี๋ยว!เขาจะกลับกี่โมง?” ถามแล้วยิ่งหน้าแดงหนักเข้าไปใหญ่ เมื่อเห็นสายตาล้อเลียนจากหนุ่มน้อยเผ่าเย้าที่
ส่งมาให้ แถมยังยิ้มกรุ่มกริ่มอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะตอบมาว่า
“สะใภ้เป็นห่วงอ้ายลูกแก้วใจ๊เก๊าะ บ่ต้องห่วงเขาไปกันหลายคนเข้าป่าลึกคงกลับมืด บ่แน่อาจค้างแรมในป่า
เฮาจะเอากับข้าวมื้อแลงมาฮื้อเปิ้ลฝากแม่เฮาไว้แล้ว” มังกรอึ้งกับคำตอบ ยังไม่ทันถามต่อเจ้าหนุ่มนั้นก็อมยิ้มแก้มตุ่ยเดินจากไปไม่เหลียวหลัง มังกรเห็นว่าไร้ประโยชน์ที่จะตะโกนเรียก เพราะข้อมูลที่ฟังมาพอรู้แล้วว่าลูกแก้วไปทำอะไรที่ไหน ส่วนเรื่องกลับเมื่อไหร่เอาแน่ไม่ได้เลย
                                   ในที่สุดความหิวก็สามารถทำให้มังกรลงมือทานข้าวที่ลูกแก้วเตรียมไว้ให้ กินเสร็จไม่รู้จะทำอะไรต่อ มาตอนนี้มังกรเพิ่งรู้ว่าพอไม่มีลูกแก้วอยู่อะไรๆดูเงียบผิดปกติ ก่อนจะฟุ้งซ่านไร้สาระไปมากกว่านี้ มังกรตัดสินใจเดินลงจากเรือนไปตระเวนดูกิจกรรมของชาวบ้านฆ่าเวลาพรางๆ ดีกว่าจับเจ่าอยู่แต่บนเรือน
                                  มังกรเดินไปทางไหนมักได้รับรอยยิ้มฉันมิตรส่งให้ไม่ขาด นั้นเป็นสิ่งที่หายากในเมือง พอเป็นหมู่บ้านกลางป่าเล็กๆต่างมีน้ำใจไมตรีของมิตรภาพแจกจ่ายให้อย่างท่วมท้น ซึ่งมังกรก็ตอบรับด้วยการส่งยิ้มหล่อกลับไปเช่นกัน  สุดท้ายเลยได้ไปนั่งริมฝั่งลำห้วยที่พวกผู้หญิงพากันหอบลูกจูงหลานไปซักผ้า
ปล่อยเด็กๆเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน มังกรถือโอกาสนั่งชมวิวดูกิจวัตรของพวกเขาไปด้วย แถมได้ฟังเรื่องราวของพวกที่พากันเข้าป่าไปล่าสัตว์ซึ่งหนึ่งในนั้นมีลูกแก้วด้วย
                              มังกรอดถามไม่ได้ว่าลูกแก้วมีความสามารถในการล่าสัตว์ด้วยหรือ เป็นเรื่องคาใจที่ตนสงสัย สาเหตุเพราะลูกแก้วไม่มีทักษะฝีมือจะเอาอะไรไปล่าสัตว์ในป่า คำตอบที่ได้รับคือลูกแก้วมีความสามารถด้านแบกหามไม่ใช่พราน คาราวานล่าสัตว์หรือส่องสัตว์ต้องประกอบด้วยพรานมือฉมังก็ทำหน้าที่ตามแกะรอยสัตว์ ส่วนลูกหาบคอยทำหน้าที่ชำแหละเนื้อจากสัตว์ที่ล่าได้เตรียมเสบียงไม่ให้เน่าเสีย คือหน้าที่ถนัดของลูกแก้ว มังกรจึงถึงบางอ้อในหัวพานคิดว่าเหมาะกับลูกแก้วแล้ว หน้าที่ใช้กำลังแบกหามเลือกได้ไม่ผิดตัวจริงๆ
                            เวลาผ่านไปจนพลบค่ำไม่มีวี่แววว่าขบวนที่ออกล่าสัตว์จะกลับ กระทั่งพระอาทิตย์ตกดิน
อาเจินแม่ของหนุ่มที่ไปส่งข่าวก็จัดสำรับมื้อเย็นมาให้ พร้อมบอกมังกรว่าคืนนี้พวกที่ไปล่าสัตว์คงไม่กลับ
รอพรุ่งนี้บ่ายๆ พวกเขาจึงจะกลับ เป็นอย่างนี้ประจำ ให้มังกรทานข้าวพักผ่อนเอาแรงไม่ต้องรอลูกแก้วแล้ว
มังกรรู้สึกเหงาแปลกๆ ทานข้าวได้เล็กน้อยพานอิ่มขึ้นมาดื้อๆ บรรยากาศโดยรอบวังเวงจนได้ยินเสียงหัวใจตัวเอง พอหมดแสงอาทิตย์ยามค่ำคืนยิ่งเงียบสนิท ไฟตะเกียงจากเรือนแต่ละหลังเริ่มทยอยดับลงเรื่อยๆ จนมืดสนิทเหลือแต่ของมังกร ที่ยังคงอ้อยอิ่งนั่งห้อยขาตรงชานบ้านมองดูดาวอยู่ที่เดิม
                           คืนนี้ช่างต่างจากคืนที่ผ่านมา ดาวบนฟ้ายังคงขยันส่องแสง ต่างกันตรงความรู้สึกในใจที่ไม่เหมือนเดิม คืนก่อนมีลูกแก้วเคียงข้างคอยสรรหาเรื่องราวมาชวนคุย ขยันหยอดจนวินาทีสุดท้ายก็ทำให้ตนเตลิดเสร็จเจ้าหลานจอมแสบอีกจนได้  
                          คืนนี้ตรงที่เดิมท้องฟ้าผืนเดิมมีดาวนับร้อยดวงไม่เปลี่ยน ที่ไม่เหมือนเดิมคือคนซึ่งนั่งข้างกันคนนั้น ปานนี้คงนอนค้างแรมอยู่ในป่า มังกรรู้สึกเหงาพานหงุดหงิดตัวเอง ตัดสินใจกลับเข้าไปยังส่วนกั้นผ้า
ดับไฟตะเกียงข่มตาหลับเพื่อไม่ให้ฟุ้งซ่าน จนแล้วจนรอดก็นอนไม่หลับพานหงุดหงิดเข้าไปใหญ่ หลุดสบถออกมาจนได้
                        “บ้าชิบ!”  มังกรถึงกับอึ้งชะงักในทันที เมื่อเห็นเงาร่างสูงใหญ่ดำทะมึนยืนนิ่งตรงปลายเท้า วิญญาณเร้นลับไม่ใช่สิ่งที่ทำให้ตนกลัว ตัดสินใจลุกพรวดเตรียมพร้อมรับสถานการณ์กับสิ่งที่ยังแยกไม่ออกว่าคนหรือปีศาจ ต่างฝ่ายต่างไม่มีใครขยับยังคงรอดูท่าทีกันเงียบๆ สุดท้ายมังกรต้องเอ่ยปากก่อนจนได้ หลังแน่ใจว่าร่างลึกลับไม่ใช่ภูตผีปีศาจแน่
                       “คุณเป็นใคร?”  
                    “หึ..หึ!” เงาร่างลึกลับขยับไปยืนจุดที่แสงจากดวงจันทร์ส่องกระทบทำให้เงามืดเริ่มมีเค้าลาง
ให้เห็น มังกรครางเรียกชื่อคุ้นเคยจนได้
                   “รามูน” บุรุษลึกลับสวมชุดดำผ้าโพกศีรษะปล่อยชาย โผล่เพียงลูกตาคมดุกำลังจ้องตนขณะนี้
                   “จำได้สินะ” เสียงห้าวทุ้มถามโดยไม่ต้องการคำตอบ มังกรผ่อนคลายกล้ามเนื้ออย่างโล่งอก
เพราะบุคคลตรงหน้าไม่ใช่ศัตรู
                  “คุณมาแจ้งข่าว”  ไม่มีเหตุผลที่บุรุษลึกลับผู้ไปมาไร้ร่องรอย จะโผล่ตรงหน้าตนด้วยเหตุผลอื่นนอกจากที่ตนคาดการณ์
                 “เพียงส่วนหนึ่ง สถานการณ์ตอนนี้คุณกลับไปได้แล้ว องครักษ์ของคุณอาการดีขึ้นมาก” รามูนยังพูดสั้นไม่ขยายความให้มากกว่านี้ มังกรถามสิ่งที่คาใจทันที
                “ส่วนหนึ่งหมายความว่าไง นอกจากให้ผมกลับยังมีเรื่องอะไรอีก” คำถามของมังกร ทำให้รามูนหัวเราะในคออีกครั้ง
               “หึหึ!” เป็นอีกเรื่องที่มังกรไม่ชอบใจเท่าไหร่ เพราะต้องคาดเดาท่าทางที่อ่านไม่ออกของอีกฝ่าย
              “ผมพูดถูกสินะ ตกลงคุณมีอะไร?” ไม่ให้เสียเวลามังกรถามเข้าเป้าทันที ทันเห็นแววตาคมเข้มในความมืดเป็นประกาย ก่อนจะกลับมาดุดังเดิม
              “ผมต้องการค่าตอบแทน”คำตอบของรามูนเหนือความคาดหมายมังกรไม่น้อย ปกติเขาไม่เคยเอ่ยปากเรื่องผลประโยชน์มาก่อน คิดอีกทีจะได้ไม่ต้องติดค้าง ไม่มีใครช่วยโดยไม่หวังผลสัจธรรมข้อนี้ยังคงจริง
              “คุณต้องการเท่าไหร่?”  มังกรถามไปตรงๆ
              “ผมไม่ได้ต้องการเงิน”  รามูนสวนกลับโดยไม่เสียเวลาคิด มังกรคิ้วขมวดหลังฟังคำตอบ
              “ถ้าอย่างนั้นคุณต้องการอะไร?” เป็นคำถามที่ไม่ยอมเสียเวลา
              “ต้องการคุณ” มังกรถึงกับอึ้ง หน้าหล่อนิ่งเฉยทบทวนคำตอบให้แน่ใจ ก่อนจะย้ำในสิ่งที่ตนได้ยิน
              “ต้องการผม” ร่างสูงใหญ่ดำทะมึนตรงหน้าใช้วิธีผงกหัวแทนการตอบรับ มังกรหน้าตึงตีมึนพาซื่อทั้งที่หูเริ่มแดงถามขึ้นว่า
             “ยังไง?”  ถามตรงๆ เพราะมัวแต่คิดให้วุ่นไปหมด
             “แบบที่ผมเคยได้รับจากคุณ”  คำตอบของรามูนยืนยันชัด และคนพูดมั่นใจว่ามังกรเข้าใจโดยไม่ต้องอธิบายซ้ำ
             “คุณรู้ระหว่างเราผมไม่มีทางเลือก ผมไม่ได้ต้องการให้มันเกิดขึ้น”  มังกรบอกด้วยน้ำเสียงนิ่ง จ้องตาตอบอย่างไม่คิดหลบ กลับเลวร้ายยิ่งขึ้น เพราะแววตาที่โผล่จากผ้าโพกดันมีอำนาจตรึงตนไว้จนไม่สามารถถอนสายตาออกได้ แถมพลังที่แฝงเร้นยังทำให้หัวใจมังกรเต้นไม่เป็นจังหวะ มือหนาแข็งแรงถือโอกาสเอื้อมมาจับคางได้รูปแหงนขึ้น ก่อนจะสัมผัสถึงลมหายใจอุ่นที่ย่นระยะใกล้เข้ามา กระทั่งริมฝีปากปิดประกบด้วยการเปิดชายผ้าโพกเพียงนิดเดียว มังกรพริ้มตาหลับในขณะที่มือคอยหาจังหวะกระชากผ้าโพกศีรษะของรามูนออก เพราะต้องการเปิดเผยใบหน้าลึกลับใต้ผ้าโพกผืนนี้เต็มแก่  อยากรู้ว่าจ้าวแห่งสายลมหรือนักฆ่าเทพพระกาฬ  
มีหน้าตาเป็นอย่างไร ไม่ทันได้ทำอย่างใจนึก ร่างก็ถูกรวบกดบังคับด้วยพลังมหาศาลก่อนจะถูกผลักลงนอน
โดยมีร่างสูงใหญ่ทาบทับไว้ทั้งตัว พลังแฝงที่มาจากคนผู้นี้ มังกรไม่สามารถขัดขืนดิ้นให้หลุดเลยแม้แต่น้อย
กลายเป็นลูกไก่ในกำมือทำได้แค่คิดไม่ทันลงมือด้วยซ้ำ
               ความเชี่ยวชาญในการจูบอย่างเหนือชั้น มาพร้อมกับผ้าปิดตาซึ่งเจ้าตัวเอาออกมาตอนไหนไม่ทราบได้
เพียงไม่ถึงเสี้ยวนาทีมังกรก็ตกอยู่ในความมืดไม่สามารถมองเห็นอะไรอีก พร้อมกับเสียงห้าวกระซิบให้ได้ยินว่า
              “ไม่มีใครเคยเห็นหน้าผม ดีสำหรับตัวคุณเองด้วย ขอค่าตอบแทนให้ผมก็พอ” พูดจบเสื้อผ้าที่มังกรสวมหลุดออกจากร่างโดยไม่ให้ตั้งตัว ได้สติรีบร้องท้วงในขณะที่มือถูกพันธนาการด้วยผ้ามัดเงื่อนตายเหนือศีรษะ ผู้ชายคนนี้ฝีมือหาคู่เปรียบยากยิ่ง การลงมือรวดเร็วปานสายลมสมฉายา แม้แต่มังกรยังอดยอมรับไม่ได้ว่าตนเป็นคู่ต่อสู้ที่ห่างชั้นมาก เมื่อตกอยู่ในสภาพที่ไร้ทางสู้ วิธีเดียวที่เลือกมาต่อรองคือ
             “อย่า! ผมยอมให้เกิดอีกไม่ได้”  เสียงห้ามแกมขอร้องที่หลุดจากปากทำให้รามูนชะงักรอฟังมังกรจะพูดอะไรต่อ
            “ผมรู้ว่าคุณรู้ ผมกับลูกแก้วเราไปไกลมาก” มังกรตัดสินใจบอกในสิ่งที่ไม่คิดจะพูดแต่แรก
            “คิดว่าผมดูไม่ออก?”  แต่คำตอบที่ได้กลับมา ทำเอามังกรเป็นฝ่ายอึ้งบ้าง
            “ผมรู้ว่าพวกคุณคิดอะไร ไม่ใช่เรื่องที่ผมใส่ใจ” พูดจบเริ่มขยับรุกล้ำมังกรทันที  คราวนี้มังกรถึงกับเสียงแข็งยืนกรานอย่างไม่กลัวตาย
           “รู้แล้วคุณยังคิดทำกับผม ทั้งที่ผมกับลูกคุณนี่นะ!” อดโมโหไม่ได้  ไม่คิดว่าคนเป็นพ่อจะหน้ามืดไร้ยางอาย
           “แล้วไง? ผมแยกแยะระหว่างเรื่องส่วนตัวกับผลประโยชน์ นั่นมันเรื่องส่วนตัวของคุณ ส่วนที่ผมต้องการคือผลตอบแทน?” พูดจบไม่รอให้มังกรได้พร่ำอะไรอีก จัดการปิดปากที่กำลังจะอ้าด้วยผ้าก้อนหนึ่งทำให้เสียงของมังกรกลายเป็นเพียงเสียงอึกอักในคอ ส่วนร่างกายกำลังถูกล่วงละเมิดโดยบุรุษที่ได้ชื่อว่าเคยช่วยเหลือให้ผ่านวิกฤตความตายหลายครั้ง
    สุดท้ายมังกรก็ต้องพ่ายแพ้ต่อความต้องการที่ถูกปลุกเร้าอย่างเชี่ยวชาญ กลายเป็นเครื่องรองรับอารมณ์ของ
รามูนอย่างไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้  ครั้งแรก  ครั้งสองและสาม กระทั่งหมดแรงหลับใหลอย่างเหนื่อยล้าเมื่อต้องรองรับอารมณ์ตัณหาที่อีกฝ่ายโจนจ้วงตักตวงจนกว่าจะพอใจ  ค่ำคืนยันใกล้รุ่งก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะอันตรธานหายไปอย่างไร้ร่องรอย  เหลือไว้แค่หลักฐานบนร่างของมังกรซึ่งหลับไม่ได้สติให้รู้ว่าไม่ได้ฝัน ตรงข้ามมันคือความจริงที่ยากแก่การยอมรับ จดหมายเล็กวางทิ้งท้ายสั้นๆว่า
             “คุณกลับบ้านได้แล้ว”
             ในห้วงฝันอย่างสะลึมสะลือมังกรเจอลูกแก้วยืนอยู่ท่ามกลางกลุ่มหมอกควันจางๆ แววตาแดงก่ำเหมือนผ่านการร้องไห้มาจนตาบวม  มังกรแทบหมดแรงอย่างไม่ต้องคาดเดาว่าลูกแก้วอยู่ในสภาพนี้เพราะอะไร ถึงกับเข่าอ่อนแทบทรุดที่ต้องกลายมาเป็นเครื่องบำเรอกามคนเป็นพ่อ แล้วยังต้องตกเป็นคนรักของลูกชายที่มีศักดิ์เป็นหลานในไส้
ส่วนพี่เขยที่เอาแต่ได้กลับไม่สนใจความรู้สึกใครเลยแม้แต่น้อยเลือดเย็นสมเป็นนักฆ่า มังกรพยายามยื่นมือออกไปหาลูกแก้วแต่กลับไกลเกินเอื้อมพยายามมากแค่ไหนมือที่ส่งไปก็ไม่ถึง เสียงครางแผ่วหลุดจากร่างที่ยังคงหลับไม่ได้สติ              “ขอโทษอาขอโทษ”?

12345

ขอบใจมากคับบบบ

dung

ขอบคุณครับผม

Klong

ขอบคุนครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

cawee

ขอบคุนคราฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

x2_man

ขอบคุณครับ สนุกมาก

santin

ของคุณคับ

auto101

ขอบคุณครับ

4_NAY

รามูนคงติดใจ

Soyu

ขอบคุณนะครับ