ลูกแก้วมังกร รามูนจ้าวแห่งสายลม ??? 22

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

ก็น่าสมเพสพอแล้ว  แต่กับไปมีความสัมพันธ์กับผู้เป็นพ่อของหลาน..ซึ่งเป็นพี่เขยนักฆ่าเลือดเย็น ผู้เอาแต่ได้..
ไม่สนใจความรู้สึกใครเลยแม้แต่น้อย  แม้การมีครั้งแรก..จะเป็นความจำเป็น แต่เหตูการณ์เมื่อคืน...........  
  มังกรมองหน้าเศร้าเสียใจของลูกแก้ว  พยายามยื่นมือออกไปหา..แต่กลับไกลเกินเอื้อมพยายามมากแค่ไหน...มือที่ส่งไป...ก็ไม่ถึง เสียงร้องในคออย่างเจ็บปวดและอาดูรอีกทั้งความรู้สึกผิดที่ถมทับท่วมใจ ..ลูกแก้ว...อาจะทำยังไงดี..จะทำยังไง..จึงจะดีที่สุดสำหรับเธอ..
Part  22
ทิ้งทวน!
            มังกรรู้สึกตัวตื่นเพราะเสียงตะโกนเรียกตรงหน้าบันได
            “สะใภ้ๆ”ฟังกระดากพิลึกแต่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ได้ยินหนุ่มน้อยเผ่าเย้าเรียกตนแบบนี้ ค่อยยันกายลุกในสภาพล่อแหลมไม่ลืมคว้าผ้าห่มพันร่างให้เรียบร้อยก่อนเดินออกไปเผชิญหน้าเจ้าของเสียง ซึ่งยังคงขยันตะโกนไม่หยุด คาดว่าน่าจะเรียกจนกว่าจะได้ยินเสียงตอบรับจากตน เจ้าหนุ่มวัยกระเตาะถึงจะหยุดแหกปากลงได้
            “เรียกฉันหรือ?” เขาถามออกไปด้วยสภาพหน้าตาซีดเซียว เล่นเอาเจ้าเด็กนั่นตกใจไม่น้อย ก่อนจะพูดขึ้นว่า
           “สูเป๋นไข้ก่ะหน้าตาสูบ่ค่อยสู้ดี แม่สั่งเฮาเอาข้าวมาฮื้อ” พูดพร้อมกับชูใบตองห่อมัดติดเป็นพวงโชว์หลักฐานให้ดูไปด้วย
            “ฉันไม่เป็นไรขอบใจมาก ส่งขึ้นมาสิ” มังกรบอกก่อนลงนั่งยองๆหัวคิ้วเขากระตุกขึ้นมาทันที จนต้องรีบเก็บอาการหลังรู้สึกปวดจี๊ดตั้งแต่สะโพกยันไขสันหลัง ซึ่งเจ้าหนุ่มหน้าซื่อยังยืนยิ้มแป้นยื่นห่อข้าวมาให้โดยไม่ทันเห็นความผิดปกติท่าทางของเขาแม้แต่น้อย
            “เฮาไปแหละ เป๋นไข้ก็บอกผู้เฒ่าเปิ้ลฮักษาฮื้อก่ะ” รอยยิ้มใสซื่อส่งให้พร้อมความห่วงใยอย่างจริงใจ
ที่แสดงออกจนรับรู้ได้ ทำเอามังกรเผลอยิ้มตามโดยไม่รู้ตัว อย่างน้อยรอยยิ้มนี้ก็ช่วยให้ตนรู้สึกดีทีเดียว
           “ขอบใจนะ แล้วเธอชื่ออะไรหืม?” เป็นครั้งแรกที่มังกรถามเจ้าตัวทั้งที่ก่อนหน้าเคยคุยกันมาแล้วแต่ดันไม่ได้ถามหนุ่มน้อยยิ้มตาหยีแนะนำตัวเสียงดังฟังชัด
           “เรียกเฮาว่า ขัวน้อย” มังกรได้ยินไม่ถนัด จึงย้ำให้แน่ใจ
           “ชื่อวัวน้อยเหรอ”  คนฟังหน้าบูดเป็นตูดลิง ส่งเสียงอย่างขัดใจ
           “บ่ใจ๊..จิ๊!ขัวน้อยบ่ใจ๊วัว” ท่าทางของคู่สนทนาต่างวัยทำเอามังกร หลุดหัวเราะเสียงดัง
          “ฮ่ะฮ่าๆ โทษทีฉันฟังไม่ชัด” หนุ่มรุ่นกระทงหน้างอทำปากยื่นหงุดหงิดที่มังกรหัวเราะขำตนเอง
มังกรต้องใช้ความพยายามกลั้นขำแทบตายกลัวเจ้าตัวโกรธขึ้นมาจริงๆ ไม่คิดว่าแค่ชื่อจะเป็นความหรรษาพาฮา
ทำเอาหัวเราะขำได้ เขาสูดหายใจยาวแอบกลั้นขำจนหน้าแดง ก่อนจะชวนคุยโดยตั้งคำถามขึ้นมาแทน
          “ชื่อเธอมีความหมายไหม?” พอเปลี่ยนเรื่องได้ผลทันตาคู่สนทนาต่างวัยยืดอกตอบด้วยท่าทางภูมิใจนักหนา
          “ขัวน้อยแปลว่าสะพานอันน้อย” มังกรพยักหน้ารับ ขืนพูดตอบคงหลุดขำทำให้คนอารมณ์เริ่มดีหน้านิ่วอีกเป็นแน่ ไม่เข้าใจทำไมแค่ชื่อที่แปลว่าสะพานถึงทำให้เจ้าตัวภูมิใจได้ขนาดนี้ ยังไม่ทันถามให้หายสงสัยหนุ่มวัยละอ่อนอธิบายให้ฟังทำเหมือนอ่านใจตนออกเสียอย่างนั้น
           “สะพานมีไว้ฮื่อผู้คนใช้ข้าม ผู้เฒ่าเปิ้ลบอกเฮาคือผู้เสียสละ” มังกรถึงบางอ้อทันที เจ้าของชื่ออมยิ้มยืดอกอย่างเท่ห์แสดงออกทั้งสีหน้าและแววตาอย่างเป็นธรรมชาติไม่มีปรุงแต่ง ใสซื่อบริสุทธิ์ช่วยให้มังกรรู้สึกเบาใจหายหน่วงในอกไม่น้อย เด็กหนุ่มเห็นมังกรมองตนด้วยสายตาเอ็นดู จึงถือโอกาสถามเขากลับบ้าง
            “แล้วสะใภ้เล่า สูมีจื่อว่าจะได๋” มังกรอมยิ้มก่อนแนะนำตัวกลับ  อย่างน้อยเจ้าหนุ่มรุ่นกระทงจะได้เลิกเรียกตนว่าสะใภ้เสียที
            “ฉันชื่อมังกร” หนุ่มน้อยได้ฟังยิ้มร่านัยน์ตาวิบวับ ก่อนบอกกับมังกรว่า
            “จื่อสูดีเนอะ ถึงว่าอ้ายลูกแก้วได้เมียเป็นมังกร สูเป็นมังกรฮื่ออ้ายลูกแก้วขี่สิท่า” ฟังจบมังกรถึงกับ
หน้าแดง ให้ตายเด็กหนุ่มนี่พาตนหน้าร้อนเหมือนไฟลวกเข้าให้ ทำเอาอึ้งพูดไม่ออกขึ้นมาดื้อๆ
             “เฮาว่าสูเป็นไข้แล้วละ หน้าสูเริ่มแดง ถ้าบ่ไหวเฮาจะพาสูไปฮื้อป๋อเฒ่าฮักษา”
            “ไม่เป็นไรฉันคงร้อน เอาเถอะยังไงขอบใจขัวน้อยมาก” ขัวน้อยหนุ่มเย้าไมตรีงามสนทนาต่ออีกนิดหน่อยก่อนจะขอตัวกลับ
            “เฮาไปก่อนไว้ค่อยเจอกันใหม่ ไปเน้อสะใภ้” มังกรได้แต่พยักหน้า จนปัญญาในการคาดหวัง ต่อให้รู้
ชื่อตนแล้วยังไง ขัวน้อยก็เรียกสรรพนามที่ฟังแทม่งหูอยู่ดี
             หลังจากสหายใหม่ต่างวัยกลับไปแล้ว มังกรจึงอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า จากนั้นค่อยลงมือจัดการสภาพ
ที่นอน ซึ่งไม่ต่างสนามรบ พานนึกสมเพชตัวเองความรู้สึกหนักอึ้งกลับมาอีกครั้ง ที่ตรงนี้ทับซ้อนคนสองคน หนึ่งคือพ่ออีกคนคือลูก แย่ที่สุดดันเป็นพี่เขยกับหลานชาย คงต้องตัดสินใจยุติความสัมพันธ์อันน่าทุเรศนี้เสียที จำต้องฝังทุกอย่างไว้ที่หมู่บ้านเย้า กลับไปสู่โลกของความจริงในการใช้ชีวิตแบบมังกรคนเดิม คิดพรางกินข้าวห่อใบตองไปพราง กินไม่กี่คำก็รู้สึกอิ่มตื้อขึ้นมาจนไม่สามารถฝืนกลืนลงคอได้อีก ยกขันน้ำขึ้นดื่มแล้วค่อยกลับเข้าไปล้มตัวนอนในสภาพเหมือนคนหมดแรง กระทั่งเผลอหลับลงไปในที่สุด..
                       หลับนานเท่าไหร่จำไม่ได้ มารู้ตัวเพราะสัมผัสแสนคุ้นเคยจากอ้อมกอดที่โอบรอบตัวพร้อมกับลมหายใจอุ่น เป่ารดซอกคอ ไม่ต้องบอกก็พอรู้วงแขนใหญ่แข็งแรงขนาดนี้เป็นใครไปไม่ได้นอกจากเจ้าหลานตัวแสบที่กำลังหลับอยู่ข้างๆ ใกล้เสียจนจมูกโด่งเป็นสันแทบจะชิดต้นคอขาวของตนห่างไม่ถึงเซ็นฯ
                        มังกรสับสนว้าวุ่นไปหมด ลูกแก้วกลับมาตอนไหน ที่แย่เข้าไปใหญ่สัมผัสที่ได้รับไม่ว่าจะเป็นอ้อมกอดหรือลมหายใจซึ่งกำลังเป่ารด ดันทำให้ตนเผลอคิดไปถึงสัมผัสที่ผ่านมาสดๆร้อนๆเมื่อคืนนี้เข้าจนได้ ให้ตายทั้งที่ไม่ได้เป็นความยินยอมพร้อมใจแต่สุดท้ายร่างกายกลับทรยศและตอบรับสัมผัสของรามูนครั้งแล้วครั้งเล่า ร่างกายของเขามันทรยศเจ้าของได้อย่างน่าอาย แล้วยังตอนนี้อีกแค่ลูกแก้วกอดกระชับร่างกายตนจนชิด กลับรู้สึกอุ่นซ่านจนเริ่มร้อนแปลกๆ การได้รับสัมผัสจากรามูนและลูกแก้วทำให้ร่างกายของตนตอบรับสัมผัสเหล่านี้อย่างเป็นอัตโนมัติ จนมังกรกลัวใจตนเองเข้าไปใหญ่
                  ตาคมสวยลอบสำรวจคงคาพยศบนหน้าหล่อปานเทพบุตรอย่างไม่ตั้งใจ ริมฝีปากหนาสีสดรับกับโครงหน้าคมคายดุจรูปสลักของเทพอพอลโล่ ทำให้ลมหายใจถึงกับสะดุดเพราะมีกระแสบางอย่างจู่โจมบริเวณอกด้านซ้ายเข้าอย่างจัง เหตุการณ์ของคืนที่ผ่านมาผุดขึ้นในหัวทำเอาสับสนปนเปคละเคล้ากันไปหมด
ตนละอายใจจนไม่สามารถฝืนนอนอยู่ในอ้อมกอดของลูกแก้วต่อไปได้อีก จิตใต้สำนึกดันเอาความแนบชิด
ที่ได้รับในปัจจุบันไปเปรียบเทียบกับความตราตรึงที่เพิ่งผ่านมาเมื่อคืนนี้
                        ซ้ำร้ายยิ่งกว่าคือร่างกายตนดันโหยหาสัมผัสเหล่านั้น โดยไม่สามารถแยกแยะได้ว่าเป็นสัมผัสของใคร พ่อลูกสองคนนี้ทำเอามังกรรู้สึกไขว้เขวไปหมด ตั้งท่าจะลุกหนีแต่ไม่ทันขยับเจ้าของอ้อมกอดดันลืมตาขึ้นสบเข้ากับตาคมสวยของตนอย่างจัง นัยน์ตาคมเข้มตรึงมังกรให้นิ่งอยู่กับที่เหมือนต้องมนต์สะกด ก่อนริมฝีปากสีสดจะลดระยะลงประกบปิดปากได้รูปสวยของเขาอย่างแนบสนิท โดยไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมาทั้งสองคน   
                           มังกรถอนหายใจยาวพริ้มตาหลับ พร้อมกับตอบรับรสจูบดูดดื่มที่ได้รับอย่างไม่ขัดขืน
ปล่อยร่างกายไปตามการชักจูงของลูกแก้ว ครั้งนี้คงเป็นครั้งสุดท้ายที่ความสัมพันธ์บิดเบี้ยวนี้จะมีขึ้น ในเมื่อตั้งใจยุติปัญหาขอทำตามความต้องการส่วนลึกเป็นครั้งสุดท้าย กลับไปสู่โลกของตนคราวนี้ลูกแก้วจะเป็นได้แค่หลานชาย ครั้งนี้ตนขอสัมผัสลูกแก้วเป็นการทิ้งทวน
                          ความคิดของมังกรพลันหยุดลง เมื่ออารมณ์เสน่ห์หาโจนทะยานโลดละลิ่วอย่างต่อเนื่อง กระทั่งร่างสองร่างหลอมรวมเป็นหนึ่ง การผนึกกายแกร่งสอดประสานเสียงครางอย่างเสียวกระสันของทั้งคู่ ลูกแก้วถึงกับหัวใจพองโตเมื่อเห็นการตอบรับของมังกรในครั้งนี้ บทรักที่เร่าร้อนสลับหนักเบาเป็นไปตามความต้องการที่ต่างฝ่ายต่างเติมเต็มให้กันและกัน ก่อนจะพาทั้งคู่เดินทางไปสู่จุดหมายปลายทางในที่สุด
                              ณ  คฤหาสน์วิริยะทรัพย์ อาคม  พยัคฆ์ และคงคา รอต้อนรับการกลับมาของประธาน
วิริยะทรัพย์กรุ๊ป หลังได้รับการติดต่อจากบุรุษลึกลับชุดดำที่ส่งข่าวให้รู้ก่อนแล้วล่วงหน้า ว่ามังกรกับลูกแก้วจะเดินทางมาถึงบ่ายวันนี้ เรื่องราวของดลภัทรที่กำลังเดินหน้าโปรเจคใหญ่ใช้เงินลงทุนมหาศาล เป็นสิ่งที่ทุกคนต่างรอดูว่ามังกรจะตัดสินใจกับเรื่องนี้อย่างไร
                            การรอคอยสิ้นสุดลงเมื่อรถลีมูซีนสีดำกันกระสุนราคาหลายสิบล้านได้เคลื่อนเข้ามาจอดยังบันไดหน้าคฤหาสน์  พร้อมกับคนขับลงมาเปิดประตูให้บุรุษที่ทุกคนเฝ้ารอได้ก้าวลงมายืนเด่นเป็นสง่า ใบหน้าหล่อดึงดูดสายตาทุกครั้ง ไร้ซึ่งรอยยิ้มเป็นเรื่องปกติสำหรับคนคุ้นเคย กลับไม่ทำให้ใบหน้าของประธานวิริยะทรัพย์หมดความน่ามองเลยแม้แต่น้อย  ตรงกันข้ามช่วยให้ดูลึกลับมีพลังน่าค้นหาอีกต่างหาก ในขณะที่ประตูอีกฝั่งเปิดออกมาพร้อมร่างสูงใหญ่ก้าวลงมายืนจนศีรษะล้ำหลังคารถเกินคนทั่วไป หน้าหล่อคมเข้มตรึงทุกคนให้มองไม่อาจละสายตาได้เช่นกัน ลูกน้องคนสนิทต่างก้มหัวแสดงการต้อนรับ ไม่เว้นแม้แต่อาคมอาวุโสหนึ่งเดียวในที่นี้
                         “ไม่ต้องมากพิธี” คำพูดสั้นๆของมังกร ก่อนเดินผ่านแถวต้อนรับตรงไปยังห้องทำงานโดยไม่เหลียวหลัง แทบไม่ต้องรอคำสั่ง อาคม พยัคฆ์ คงคาก้าวตามไปติดๆ ยกเว้นพวกการ์ดและคนรับใช้พากันเลิกขบวนกลับไปทำหน้าที่ของตนตามปกติ ลูกแก้วเดินตามหลังรั้งท้ายในขณะที่ทุกคนหายเข้าไปในประตูห้องกันหมด ยกเว้นคงคาที่หันมายืนประจันหน้าลูกแก้วพร้อมคำพูดสั้นๆ บอกหนุ่มร่างใหญ่หล่อปานเทพบุตรว่า
                          “เจ้านายไม่อนุญาตให้คุณเข้าร่วมประชุมครับ” โดยไม่รอฟังลูกแก้วที่กำลังอ้าปากจะถาม ประตูไม้สักทองแกะสลักปิดลงทันที ปล่อยเจ้าตัวยืนอึ้งเพียงลำพัง เขาถูกกันเป็นคนนอกไปในพริบตา ความสงสัยผุดขึ้นในหัวว่าเกิดอะไรขึ้น คุณอาซึ่งเป็นภรรยาทั้งทางนิตินัยและพฤตินัยถึงไม่ให้ตนมีส่วนร่วมในการประชุม
ทั้งที่ก่อนหน้าไม่มีสักครั้งที่จะถูกกันเป็นคนนอกเหมือนเช่นครั้งนี้ ต้องมีอะไรบางอย่างมังกรถึงได้ทำแบบนี้
                                   ลูกแก้วเก็บความสงสัยเอาไว้ เขาตัดสินใจหันหลังกลับไปยังห้องส่วนตัวเมื่อเห็นว่าเปล่าประโยชน์ที่จะยืนรอหน้าห้อง ใช่แต่จะเพียงลูกแก้วที่ไม่เข้าใจในการกระทำของมังกร แม้แต่บุคคลในห้องก็เกิดคำถามคาใจที่ลูกแก้วไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าร่วมประชุมเช่นกัน แต่ทุกคนเลือกที่จะหุบปากไม่ถาม เมื่อสังเกตสีหน้าเรียบนิ่งแววตาเฉยชาของมังกรที่บ่งบอกให้รู้ว่าไม่ควรละลาบละล้วงในเรื่องที่เจ้านายตัดสินใจไปแล้ว พวกเขาเลือกที่จะเงียบรอฟังมังกรอย่างสงบ ก่อนประธานวิริยะทรัพย์จะเริ่มประชุมลับ กระทั่งเวลาล่วงเลยไป
ค่อนคืน ในขณะที่อีกส่วนหนึ่งของคฤหาสน์ยังมีคนนอนลืมตาโพลงในความมืดแววตาครุ่นคิด แต่จะเป็นเรื่องเกี่ยวกับอะไรนั้นไม่สามารถคาดเดาได้ ภายในคฤหาสน์หลังงามกลับให้ความแตกต่างของบรรยากาศและอารมณ์ของคนที่อยู่ภายในอย่างสิ้นเชิง..
ลูกแก้วมังกร
ทิ้งทวน!  อัพเพิ่ม
                        ลูกแก้วรีบตรงมายังห้องอาหาร หลังเคาะเรียกมังกรแล้วไม่ได้รับการขานตอบ เขาเข้าใจว่าคงทานอาหารเช้าก่อนออกไปทำงานเช่นทุกครั้ง ผิดคาดไม่มีใครสักคน คิ้วเข้มขมวดมุ่นก่อนเดินตามหาทั่วบ้าน กระทั่งเจออาคมกำลังยืนสั่งงานพวกการ์ดอยู่ ไม่รอช้าตรงเข้าไปถามทันที
                       “คุณอาคมเห็นอามังกรไหมครับ” ฝ่ายถูกถามตอบหน้านิ่ง
                       “ออกไปแต่เช้ามืดแล้วครับ” พอฟังคำตอบถึงกับหน้าเจื่อน ไม่คิดว่ามังกรจะออกแต่เช้าโดยไม่บอกกล่าว
                        “รบกวนจัดรถไปส่งผมหน่อยนะครับ” อาคมจ้องหน้าก่อนบอกว่า
                        “เจ้านายให้คุณพักสองสามวัน” ยังคงวางหน้านิ่งน้ำเสียงปกติไม่มีพิรุธใดๆ ลูกแก้วตั้งคำถาม
ในใจทำไมไม่บอกเขาด้วยตัวเอง
                         “ถ้างั้นไม่เป็นไร” พอปลีกตัวจากอาคมโทรหาทันที อยากรู้เกิดอะไรขึ้นถึงทำตัวแปลกไปจากเดิม สายว่างแต่ไม่มีคนรับพยายามติดต่อไปหลายครั้งยังคงไม่รับสาย เปลี่ยนใจโทรไปเบอร์ของพยัคฆ์ รอไม่ถึงอึดใจ
                         “ครับคุณลูกแก้ว” ไม่แปลกการ์ดมือหนึ่งรู้เบอร์เขาอยู่แล้ว
                         “ผมโทรเข้าเครื่องอามังกร เขาไม่รับสายยุ่งหรือครับ” ถามทันที
                         “เจ้านายติดประชุมอยู่ครับ” ปลายสายตอบกลับมา
                          “เหรอครับ งั้นไม่รบกวนแล้ว” รอเลิกงานทีเดียวจะขอคุยให้หายข้องใจ ทำไมถึงดูแปลกไปตั้งแต่กลับมา ห้าโมงเย็นปาเข้าไปห้าทุ่มครึ่งไม่มีวี่แววอาสุดหล่อจะกลับ พยายามโทรเข้ามือถือก็ไม่ยอมรับสาย โทรถามพยัคฆ์ได้คำตอบว่าเจ้านายนัดเลี้ยงลูกค้าต่อ อดทนนั่งรอตรงโถงรับแขกอาศัยเปิดบอลดูไปพรางๆ ทั้งที่ในหัวมีแต่เรื่องให้คิดวุ่นวายไปหมด ยังไงวันนี้ก็ต้องคุยกับมังกรให้เคลียร์
                              เสียงรถเข้ามาจอดหน้ามุกเงียบไปสักพัก ก่อนร่างสมาร์ทเดินนำพยัคฆ์และคงคาตรงมายังบริเวณโถงรับแขก สองคนหลังพอเห็นลูกแก้วนั่งอยู่เผลอสบตากันโดยไม่ได้นัด มังกรหยุดยืนอยู่กับที่ บอกคนสนิททั้งคู่ว่า
                             “ไปพักเถอะ” คงคากับพยัคฆ์ค่อมศีรษะเล็กน้อย พยักหน้าให้ลูกแก้วเป็นการทักทาย ฝ่ายหลัง
ก็พยักหน้ารับเช่นกัน จากนั้นค่อยเดินออกไปกันเงียบๆ คล้อยหลังทั้งสองคนใบหน้าหล่อถึงหันมามองลูกแก้ว  ซึ่งอีกฝ่ายจ้องรออยู่ก่อนแล้ว สายตาประสานกันนิ่งโดยไม่มีใครเอ่ยอะไรเลย ในที่สุดมังกรจึงเป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อน
                            “ยังไม่นอนอีกหรือเรา” ดูเหมือนทักทายอย่างปกติ สำหรับลูกแก้วคนถามทำตัวห่างเหินจนรู้สึกได้
                             “คิดว่าผมจะหลับตาลงหรือครับ” น้ำเสียงกึ่งประชด มังกรถอนหายใจยาว ก่อนจะถามขึ้นว่า
                             “ทำไมถึงนอนไม่หลับ ไม่สบายหรือเปล่า” ฟังดูห่วงใยแต่น้ำเสียงที่ใช้ยังให้ความรู้สึกห่างเหินเช่นเดิม ลูกแก้วส่งสายตาตัดพ้อจ้องใบหน้าหล่อนิ่ง ก่อนตอบไปว่า
                             “เปล่าผมสบายดี คิดว่าอารู้คำตอบเสียอีกทำไมผมถึงหลับไม่ลง” บรรยากาศระหว่างอาหลานซึ่งตัวติดกันยังกับตังเม บัดนี้ดูเหมือนฝ่ายหนึ่งพยายามรักษาระยะห่างอย่างเห็นได้ชัด
                             “อาไม่ใช่เรา จะรู้ได้ยังไง” พูดโดยใบหน้ายังคงเรียบเฉย ส่วนคนฟังตาคมเข้มไหวระริก ต่างฝ่ายต่างนิ่งดูอึมครึมเข้าไปใหญ่ ร่างสูงสมาร์ทตัดสินใจตัดบท หาทางเลี่ยงจากความอึดอัดจนรู้สึกหายใจไม่สะดวก
                             “ถ้าไม่มีอะไร  อาขอตัวก่อน” พูดจบ ก้าวตรงไปทางบันไดทันที
                             “เดี๋ยวครับ!” หยุดนิ่งอีกครั้ง เมื่อลูกแก้วถลันเข้ามาขวางเต็มความสูงตาคมไม่ยอมละจากใบหน้าหล่อ ซ้ำยังจ้องลึกเข้าไปในตาของมังกรเหมือนพยายามค้นหาบางอย่าง ฝ่ายถูกจ้องไม่สามารถสู้สายตาได้ เฉยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลาแทน แล้วออกตัวว่า
                             “ดึกมากแล้ว มีอะไรไว้ค่อยคุยกันพรุ่งนี้” หาทางตัดบทอีกครั้ง
                             “ผมรอไม่ได้ รบกวนเวลาอาไม่เกินครึ่งชั่วโมง” ลูกแก้วไม่เปิดโอกาสให้มังกรได้เลี่ยงอีก
                             “งั้นก็รีบพูดมา อาเหนื่อยต้องการพักผ่อน” มังกรเริ่มใช้น้ำเสียงไม่สบอารมณ์ แต่ไม่สามารถทำให้ลูกแก้วเปลี่ยนความตั้งใจได้
                            “เชิญที่โซฟาดีกว่าครับ” นอกจากจะไม่สะทกสะท้านแล้ว ร่างสูงใหญ่ในชุดนอนผ้าฝ้าย
ทับเสื้อคลุมลายมังกรสีดำทำให้ดูกำยำขึ้นไปอีก เดินนำไปยังโซฟาหลุยส์ที่ตนนั่งก่อนหน้า มังกรคิ้วขมวดก่อนจะปรับสีหน้าให้นิ่งอย่างเดิม แล้วก้าวตามไปติดๆ  
                            “มีอะไรว่ามา”เปิดประเด็นทันที เมื่อทั่งคู่นั่งประจันกันเรียบร้อย
                            “ทำไมถึงห้ามไม่ให้ผมไปทำงาน” ลูกแก้วไม่อ้อมค้อมยิงคำถามเข้าเป้าเลยทีเดียว
                            “ไม่ใช่ห้ามไม่ให้ไป เพิ่งกลับมาเหนื่อยๆอาอยากให้เราพักสักสองสามวัน จากนั้นค่อยไปทำทีหลัง” ลูกแก้วนั่งฟังนิ่งๆ ก่อนจะเริ่มคำถามตามมาอีก
                            “เมื่อวานทำไมไม่อนุญาตให้ผมเข้าร่วมประชุมด้วย” มังกรยังคงวางสีหน้าปกติ อธิบายด้วยน้ำเสียงเนือยๆ เหมือนคนถามเซ้าซี้เป็นเด็กๆ
                            “ตอบไปแล้ว เราเพิ่งมาถึงสมควรพักผ่อนดีกว่า” ถึงตอนนี้ความอดทนของลูกแก้วหมดลง ตาคมจ้องมังกรเขม็งจนฝ่ายถูกจ้องเลิกคิ้วขึ้นโดยไม่รู้ตัว อดแปลกใจนิดๆเมื่อเห็นสายตาไม่ล้อเล่นของอีกฝ่าย มันดูจริงจังจนรู้สึกได้ ก่อนปากได้รูปจะเอ่ยเสียงทุ้มต่ำชัดถ้อยชัดคำขึ้นว่า
                          “อา..โก..หก” มังกรถึงกับอึ้งหลังฟังประโยคนี้ ก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติ แล้วพูดเสียงห้วนสวนกลับไป
                              “โกหกเพื่ออะไร” ถึงตอนนี้มังกรไม่มีหลบสายตาลูกแก้ว จ้องตอบชนิดที่ว่าหากอีกฝ่ายไม่หลบเขาก็ไม่หลบเช่นกัน ไม่เช่นนั้นคำปรามาสที่บอกว่าโกหกจะถูกยืนยันด้วยการหลบตา แม้คำตอบจะมีความจริงอยู่บางส่วนแต่ไม่ใช่การโกหก ตนต้องการให้ลูกแก้วพักผ่อนเป็นเรื่องจริง
                                “ผมควรเป็นฝ่ายถามมากกว่า อาทำไปเพื่ออะไร” ลูกแก้วเลือกที่จะไม่ตอบ แต่กลับย้อนถามมังกรแทน
                                “ไม่ได้ทำเพื่ออะไร อาตอบเราไปแล้วนี่” เมื่อมังกรยังคงยืนยันลูกแก้วถึงกลับส่ายหน้าช้าๆ บทมังกรพยศขึ้นมารั้นจนหัวชนฝาก็ว่าได้
                                “อาเปลี่ยนไป ถ้าต้องการให้ผมพักไม่จำเป็นต้องห้ามกระทั่งการปฏิบัติหน้าที่ของเลขา เด็กอมมือยังรู้ว่าไม่ใช่จุดประสงค์ที่แท้จริง ตกลงอาต้องการอะไรกันแน่” เสียงลูกแก้วอ่อนลง หางเสียงตัดพ้อถึงกับคนฟังหัวใจกระตุก เมื่อเดินหน้าไม่สามารถถอยกลับเพราะความใจอ่อนเป็นอันขาด เขาถูกปลูกฝังมาตั้งแต่รู้ว่าต้องนั่งตำแหน่งผู้นำวิริยะทรัพย์ ความรู้สึกส่วนตัวต้องเก็บไว้สุดก้นบึ้งของหัวใจ สิ่งที่แสดงออกไปคือใบหน้าเรียบเฉยสวมความเย็นชาเข้าแทนที่ ถ้อยคำที่เอ่ยจากปากถึงกับทำให้คนฟังหนาวเหน็บเหมือนถูกแช่แข็ง
                                         “นั่นสิ..เด็กอมมือยังดูออกแล้วทำไมลูกแก้วถึงไม่ยอมเข้าใจ ถามอาว่าต้องการอะไร เราล่ะเคยถามตัวเองไหมว่าสิ่งที่เราต้องการอาต้องการด้วยหรือเปล่า ถึงเวลาเปิดตายอมรับความจริงเสียที สิ่งที่เราต้องการมันทำลายความรู้สึกของใครหลายคน ที่แย่ที่สุดมันกำลังทำลายเราทั่งคู่รู้ไหม ก่อนจะหาคำตอบ
จากอา เราควรกลับไปคิดทบทวนคำพูดอาให้ดี คำตอบที่เราต้องการมันอยู่ในนั้นแล้ว เพียงแต่เรากล้าเผชิญหน้ามันหรือเปล่า” พูดจบมังกรลุกออกไปไม่เหลียวหลังไม่แม้กระทั่งชายตามอง ขืนทำเช่นนั้นน้ำตาที่กำลังเอ่อคลอหน่วยก่อนไหลเป็นทาง คงได้แสดงความอ่อนแอเผยความในใจให้คนที่กำลังหัวใจสลายซึ่งนั่งที่เดิมเห็นจนได้ อย่างน้อยไม่ได้มีแค่ลูกแก้วที่กำลังเจ็บปวด คนที่กำลังเดินฝืนไหล่ให้ตึงคนนี้ กำลังถูกแรงบีบตรงหัวใจมหาศาลจนแทบกระอักเลือด ความกดดันที่ได้รับจากสามัญสำนึกผิดชอบชั่วดี มันทรมานยิ่งกว่าหอกแหลมนับพันเล่มทิ่มแทงเข้าร่าง ยอมเจ็บกันเสียแต่วันนี้ ก่อนจะเหลือแต่ร่างไร้วิญญาณในวันข้างหน้า
          ถ้าหากอากาศที่อยู่รายล้อมมันสามารถถ่ายทอดคำพูดให้ร่างกำยำซึ่งยังคงนั่งก้มหน้านิ่งปล่อยน้ำตาหยดตามปลายคางโดยไม่มีเสียงสะอื้นได้ ลูกแก้วต้องได้ฟังคำรำพันเบาๆที่ออกจากปากร่างที่เพิ่งหายลับไปจากหัวบันไดจนสำนึกได้ว่าตนไม่ได้เจ็บปวดเพียงลำพัง “อาขอโทษ”

dung

ขอบคุณครับผม

Klong

ขอบคุนครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

cawee

ขอบคุนคราฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

x2_man

ขอบคุณครับ สนุกมาก

auto101

ขอบคุณครับ

peace666777

55556

4_NAY

สงสารทั้งคู่

Soyu

ขอบคุณนะครับ