ลูกแก้วมังกร รามูนจ้าวแห่งสายลม ??? 25

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
               จันทร์ครึ่งเสี้ยวบนท้องฟ้าคืนนี้หากเพ็งมองดีๆเหมือนจันทร์กำลังยิ้มร่างกำยำสูงใหญ่ยืนมองไปไกลสายตาจับนิ่งที่ผืนผ้ากำมะหยี่สีดำแต่งแต้มด้วยจันทร์ซีกผ่านกระจกรูดม่านออกเปิดช่องว่างเพียงน้อยนิด ใบหน้าคมคายหล่อเหลาดุจรูปสลักอพอลโล่เจือจางไปด้วยรอยยิ้มอบอุ่นอย่างมีความสุข  ในขณะที่ร่างเปลือยใต้ผ้าห่มบนเตียงใหญ่ยังคงหลับไหลอย่างสงบลมหายใจสม่ำเสมอโผล่ลาดไหล่ขาวเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อสมส่วนใบหน้าหล่อช่างดึงดูดกระทั่งตอนหลับ ดูเหมือนเจ้าของร่างกำลังฝันดีเช่นกัน....?
Part 25
พบหน้าเจ้าสัว
   “คุณแน่ใจจะไปเอง” อาคมถาม หลังมังกรบอกจะไปดูที่ดินระยองกับดลภัทรพร้อมคู่สัญญาสาว เขาต้องการมอบหมายให้พยัคฆ์ไปแทนเพื่อความปลอดภัย
   “ไม่ต้องกังวล ผมดูแลตัวเองได้” เขาเข้าใจความรู้สึกของอาคมที่เป็นห่วง หากส่งพยัคฆ์ไปดลภัทรตำหนิแน่ในเมื่อฐานะของพยัคฆ์ยังไม่เหมาะที่จะรับรองเข็มอัปสร
   “ผมไปด้วย” ลูกแก้วบอกหน้าตาเฉย พยัคฆ์ คงคา อาคม จ้องคนพูดงงๆ ก่อนชำเลืองไปทางหัวโต๊ะ มังกรจิบกาแฟเหมือนสิ่งที่ได้ยินไม่ใช่เรื่องสำคัญ เขาไม่ตอบรับหรือปฏิเสธหยิบขนมปังทาเนยนิ่งๆ เป็นพวกเขาสามคนที่สบตากันเอง อาคมถามลูกแก้วว่า
   “วันนี้คุณไม่อยู่ฝึกหรือครับ” เด็กหนุ่มร่างใหญ่กำลังเคี้ยวขนมปังส่ายหน้าแทนการพูดเป็นอันเข้าใจ ยังไงลูกแก้วอยู่ในฐานะเจ้านายคนหนึ่ง
   “ฟังเพลงนะ”
             “อืม..” พยัคฆ์กับคงคาเผลอสบตากัน หลังลูกแก้วขออนุญาตมังกรเปิดเพลงในรถ เจ้านายตอบสั้นๆ
เช็คงานบนหน้าตักไม่เงยหน้ามองด้วยซ้ำ เสียงเพลงสากลคลาสสิคดังเบาๆ รสนิยมคนเปิดใช้ได้ทีเดียว พยัคฆ์ดูกระจกส่องหลังลูกแก้วยักคิ้วอมยิ้มให้เขานิดๆ จนอดยิ้มตามไม่ได้ เขาทำหน้าที่สารถีแทนครรชิต ซึ่งขับอีกคันตามมาติดๆทีมการ์ดครบชุด จุดหมายปลายทางคือที่ดินจัดสรรนิคมอุตสาหกรรม ซึ่งมังกรนัดดลภัทร เข็มอัปสรพร้อมพิมผกาให้ไปเจอที่นั้น
              คงคาเห็นพยัคฆ์ยกยิ้ม อดชำเลืองกระจกไม่ได้ ปากบางสีสวยหลุดยิ้มกว้างเมื่อเห็นท่าทางกวนๆของลูกแก้ว มังกรยังคงเฉยแต่แอบหูแดง คงเพราะเพลงที่ลูกแก้วเปิดมีความหมายส่อไปในทางสารภาพรัก แม้ไม่มีใครเอ่ยปากพูดคุย แต่บรรยากาศในรถกลับเป็นไปอย่างสบายๆ ใบหน้าของมังกรไม่ขมวดมุ่นให้เห็นด้วยซ้ำ ถึงแม้จะสนใจงานบนตัก ไม่ได้แปลว่าคนรอบข้างจะเดาอารมณ์ไม่ออกว่ามังกรรู้สึกอย่างไร
              “ที่ดินแปลงนี้สวย ทำเลดีราคาไม่แพง” ดลภัทรบอกกับมังกรชี้ให้ดูอาณาเขตของที่ดินทั้งหมด โดยมีเข็มอัปสร พิมผกา พร้อมคนที่เหลือเดินตามไปติดๆ
               “ตกลงคุณมีคำถามเพิ่มเติมไหมค่ะ” เข็มอัปสรเอ่ยขึ้นบ้าง
              “เจ้าของเป็นใครครับ” มังกรถามเสียงทุ้ม
              “เป็นคนในพื้นที่ เขารวมกันขายไม่ใช่เจ้าของคนเดียวหรอก ทางเราถึงได้ที่ดินแปลงใหญ่ตามที่ต้องการ” เธอบอกมาเสียงหวาน
              “รบกวนส่งเอกสารให้ผมด้วย ขอผมพิจารณาแล้วเราค่อยนัดประชุมกันอีกที”
             “เดี๋ยวพิมจัดให้ค่ะ เตรียมมาพร้อมแล้ว” พิมผกาบอกกับมังกร
             “รวดเร็วจริงนะครับ” เสียงของลูกแก้วที่เดินตามมังกรติดๆ เขาทำตัวนิ่งมาตลอดเพิ่งมีบทเอาตอนนี้
             “ไม่เร็วก็อดสิค่ะ สมัยนี้ต้องกล้าได้กล้าเสียจึงจะได้สิ่งที่ต้องการ จริงไหมค่ะคุณมังกร” เข็มอัปสรตอบเสียเอง มังกรแนะนำลูกแก้วว่าเป็นหลานเขา ไม่เหมาะถ้าจะให้พิมผกาย้อนเด็กหนุ่ม
            “ถามคุณอาไม่ได้หรอกครับ ของบางอย่างคุณอาจช้าไปด้วยซ้ำ” ลูกแก้วชิงตอบประโยคที่เข็มอัปสรขอความเห็นมังกรหน้าตาเฉย สองสาวสบตากัน ก่อนพิมผกาจะพูดแทนเจ้านายสาว
           “บางครั้งความมุ่งมั่นก็เป็นแรงบันดาลใจทำให้เกิดความสำเร็จมานักต่อนักแล้วไม่ใช่หรือค่ะ” สองสาวกำลังช่วยกันต้อน
ลูกแก้ว บทสนทนาของพวกเขาเป็นที่สนใจฟังของทุกคน โดยเฉพาะมังกรไม่แสดงอาการว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ หน้าหล่อเรียบเฉยจนยากคาดเดา
           “เป็นสิ่งที่น่ายกย่องแต่ไม่ได้หมายความว่าต้องสำเร็จไปทุกอย่าง เราอาจไม่ได้รับความร่วมมือจากเจ้าของซึ่ง..หวง..ของ
จนยากเกินจะได้มาครอบครองนะครับ” พูดอมยิ้มเน้นคำว่าหวงชัดเจน เข็มอัปสรกับ
พิมผกาถึงกับอึ้งไปเป็นครู่ เด็กหนุ่มคนนี้ฝีปากไม่ธรรมดา ดูท่าไม่ได้โตแต่ตัวคิดว่ามีดีแค่รูปร่างหน้าตา ดูน่าสนใจแล้วสิ
           “ก็ต้องลอง ไม่ลองเราก็ไม่รู้จริงไหมค่ะ” เข็มอัปสรตัดบทส่งยิ้มพราวเสน่ห์ท้าทายลูกแก้วอย่างเปิดเผย ในขณะที่เขาก็ค่อมศีรษะรับพร้อมกับยิ้มหล่อให้อย่างไม่สะทกสะท้าน ดลภัทรหรี่ตาลงในหัวกำลังตั้งคำถามต่อพฤติกรรมของลูกแก้ว พยัคฆ์และคงคาสบตากันเหมือนจะขำ ส่วนมังกรใครจะรู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
           “ผมว่าเราไปหาอะไรทานดีกว่า” มังกรเอ่ยชวนทุกคน
           “ครั้งนี้เข็มขอเป็นเจ้ามือ ร้านเพื่อนเข็มอยู่ติดชายทะเลไม่ไกลจากที่นี่เท่าไหร่ อาหารอร่อยรับรองไม่ผิดหวัง ห้ามปฏิเสธนะคะคราวที่แล้วคุณเลี้ยงเข็มแล้ว” เธอขอร้องแกมบังคับ
           “ต้องรบกวนคุณเข็มแล้วละครับ บังเอิญผมเลี้ยงคุณแค่สองคน แต่คนของผมร่วมสิบไม่กลัวขาดทุนหรือครับ” มังกรแหย่เธอตามที่คิด
           “ไม่เป็นไรค่ะ ไว้เข็มถอนทุนคืนกับคุณทีหลัง ถึงตอนนั้นคุณคงต้องยอมเข็มแล้วจริงไหม” คำถามทีเล่นทีจริงแต่แฝงความหมายให้คิด ทำให้มังกรได้แต่ยิ้มให้เธอ ก่อนหันไปพยักหน้ากับพยัคฆ์ เพื่อเตรียมเคลื่อนขบวนตามรถเข็มอัปสรซึ่งมีดลภัทรติดมาด้วย  ภายในรถมังกรเปรยขึ้นว่า
           “ทำไมพูดแบบนั้น” ไม่ต้องเอ่ยชื่อ คนฟังก็รู้ว่าหมายถึงใคร
           “พูดแบบไหน” ลูกแก้วตอบกวนๆ
           “หึ..รู้สึกเราจะปากกล้าขึ้นมาก บางครั้งฝีปากไม่ได้ช่วยให้เอาตัวรอดเท่ากับฝีมือหรอกนะ”
          “เอ้! บางทีฝีปากดีก็สามารถทำให้คนมีฝีมือหมดแรงได้นะครับ” มังกรถึงกับเลือดวิ่งขึ้นหน้า หยุดต่อปากดื้อๆ ที่เตือนเพราะกลัวลูกแก้วจะหาเรื่องใส่ตัว ไม่คิดว่าจะโดนย้อนแบบนี้ คงคากับพยัคฆ์เม้มปากกลั้นขำ ไม่กล้าสบตากันเหมือนทุกครั้ง กลัวหลุดหัวเราะแล้วเจ้านายจะควันออกหู
          “ห่วงผมเหรอ..” ลูกแก้วถามให้ได้ยินกันทั้งรถ เมื่อสมาธิแต่ละคนไม่ได้จดจ่อต่อสิ่งอื่น
          “ไม่ห่วงสิแปลก” มังกรตอบหน้านิ่ง แม้จะยังหน้าแดงหูแดงเพราะคำพูดก่อนหน้าอย่างห้ามไม่อยู่
         “ดีใจสุดๆ ไม่เสียแรงที่ทำไป” สุดหล่อร่างยักษ์ยิ้มพราวใส่ตามังกร ตอกย้ำความรู้สึกทำให้เขาเขม็งตาดุตอบ
         “เสี่ยงในเรื่องที่ควรเสี่ยงมันได้ไม่คุ้มเสีย” เขาเตือนเสียงขุ่น นึกหงุดหงิดที่ลูกแก้วทำอะไรไม่คิด
           “ใครว่าได้ไม่คุ้มเสีย เสี่ยงเพื่อคนรัก คุ้มยิ่งกว่าคุ้ม” มังกรถึงกับอึ้ง แม้แต่พยัคฆ์และคงคายังไม่คิดว่าลูกแก้วจะเล่นบทพระเอกได้หน้าตาย มังกรชำเลืองดูปฏิกิริยาลูกน้องคนสนิทที่นั่งตีคู่กัน เมื่อไม่เห็นอาการใดๆ ค่อยผ่อนลมหายใจยาวแล้วบอกลูกแก้วไปว่า
           “พูดจาหัดระวังไว้หน่อยก็ดี” ตัดสินใจเตือน หวังว่าลูกแก้วคงไม่โง่ว่าเขาหมายถึงอะไร
           “ถ้าระวังแล้วต้องเสียใจที่หลัง สู้เรียกร้องสิทธิ์ของตัวเองดีกว่าของใครใครก็หวง ของรักของผมอย่าหวังใครได้แตะ” แววตาจริงจังจ้องสบมังกรทำเอาสะท้านวูบในอก ดูท่าแล้วไม่ใช่ไม่เข้าใจ แต่ลูกแก้วกำลังแสดงความเป็นเจ้าของ หรือเป็นวิธีที่เขาเลือกเอามาใช้
            “แน่ใจว่าจะทำแบบนี้” มังกรย้ำ เขาอยากมั่นใจ
            “ถ้าสิ่งที่ผมทำสามารถกำราบความรั้นลงได้ มันก็ไม่เลวไม่ใช่หรือครับ” คำตอบของลูกแก้วหนักแน่น มังกรเพิ่งรู้ว่าความรั้นบางครั้งก็สู้ความดื้อไม่ได้ ก็ต่อเมื่อได้เจอกับตัวเองนี้แหละ
            “ไม่กลัวเสียใจทีหลัง” ไม่รู้ว่าตนกลายเป็นคนย้ำคิดตั้งแต่เมื่อไหร่  เป็นครั้งแรกที่ต้องถามซ้ำๆ กังวลคนพูดจะทำอย่างที่บอกจริงๆ
            “เสียใจทีหลังกับเสียคนรัก ผมเลือกอย่างแรกดีกว่าอย่างน้อยคำว่าทีหลังยังมีเวลาแก้ไข ไม่ลงมือทำแล้วมานั่งเสียใจ ผมคงทนไม่ได้ ลองดูกันสักตั้งแล้วค่อยดูผลของมันเอา” คำตอบของลูกแก้วไม่ช่วยให้หน้าหล่อของมังกรคลายกังวล คิ้วเข้มขมวดมุ่นเมื่อเจอความมุ่งมั่นของอีกฝ่ายที่ประกาศชัดถึงเจตนารมณ์ ว่าเจ้าตัวจะไม่ยอมนิ่งเฉยอีกต่อไป
             คงคากับพยัคฆ์ที่เนียนแกล้งทำไม่สนใจ แต่หูแอบกระดิกฟังทุกประโยชน์ ต่างนึกชมในใจในความแน่วแน่ของลูกแก้ว งานนี้เจ้านายสุดหล่อเจอของจริงเข้าแล้ว อยากรู้ตอนจบมังกรเดียวดายจะสามารถกำราบความลื่นไหลของลูกแก้วทรงกลมได้หรือไม่ เท่าที่วิเคราะห์ฝ่ายหลังเป็นต่อ มังกรหมดคำพูดนั่งคิ้วขมวด ขณะที่อีกฝ่ายยิ้มกว้างอย่างไม่ปิดบังความรู้สึก มองดูก็รู้แต้มนำไปเต็มๆ
มาถึงร้านอาหาร บรรยากาศมีระดับทีเดียว ภายในร้านตกแต่งด้วยเครื่องประดับมีสไตล์ราคาไม่ต้องพูดถึง ที่สำคัญเปิดรับลมทะเลที่พัดเข้ามาตลอดเวลา โต๊ะใหญ่ถูกเตรียมไว้สำหรับคณะของมังกรซึ่งนั่ง 5 คน ส่วนทีมการ์ดนำโดยคงคากับพยัคฆ์เปิดโต๊ะไม่ห่างนัก อาหารเป็นเจ้าภาพเข็มอัปสรกับพิมผการับหน้าที่สั่งเมนูขึ้นชื่อด้วยตัวเอง
             “ถูกใจไหมค่ะ” คำถามออกจากปากสีสดของเข็มอัปสรพูดกับมังกร ระหว่างรออาหารมาเสิรฟ
             “ครับ..ขอบคุณที่พาผมมาร้านดีๆแบบนี้” มังกรตอบ
              “แล้วคุณลูกแก้วละค่ะโอเคไหม”  พิมผกาถามลูกแก้วบ้าง เหมือนสองสาวจะเตรียมประกบสองหนุ่มมาล่วงหน้า สังเกตการณ์จัดที่นั่งก็รู้ เพราะดลภัทร เข็มอัปสรนั่งประกบมังกร พิมผกานั่งกับลูกแก้วฝั่งตรงข้าม เริ่มตั้งแต่สองสาวพาสองหนุ่มแยกกันตั้งแต่แรกแล้ว
              “สถานที่สวยบรรยากาศดี แต่ผมไม่มีความสุข” คำตอบของลูกแก้วทำดลภัทรแทบสำลักน้ำที่กำลังจิบ เด็กหนุ่มคนนี้พูดตรงจนไม่เกรงใจสาวๆ เข็มอัปสรยิ้มกว้างก่อนถามด้วยน้ำเสียงหวานหูขึ้นว่า
              “อะไรหนอ ที่ทำให้คุณไม่มีความสุข” แววตาไหวระริกเห็นเป็นเรื่องสนุกสำหรับเธอ
              “คนเรามีความสุขก็ต้องทานกับคนรัก บังเอิญคนรักของผมไม่ได้อยู่ข้างกาย หรือคุณเข็มมีความสุขโดยไม่แคร์ว่าต้องรัก” คราวนี้แต่ละคนปั้นหน้าไม่ถูก สองสาวถึงกับหน้าม้านเหมือนถูกหลอกด่าไปแล้วเรียบร้อย
              “ดิฉันไม่ยึดติดเรื่องไร้สาระแบบเด็กๆ น่าเสียดายที่คุณไม่ชวนคนรักมาด้วย จะได้ไม่ต้องเสียอารมณ์
ว่าไหมค่ะ” เธอยังคงควบคุมอารมณ์ไว้ก่อนจะสวนกลับพร้อมรอยยิ้มเยาะ ให้รู้ว่าลูกแก้วทำตัวไร้สาระ
              “ถ้าความรักทำให้ถูกมองว่าไร้สาระ คนมีสาระคงไม่รู้จักความรักถึงว่าคนเราทุกวันนี้ ไม่แคร์ความรู้สึกตัวเอง จนมองข้ามสิ่งดีๆกันไปหมด” คำพูดของลูกแก้วครั้งนี้ไม่ได้เจาะจงพูดกับเข็มอัปสร แต่ตั้งใจบอกให้คนที่นั่งตรงข้ามรับไปเต็มๆ มังกรถึงกับคิ้วกระตุกหลังฟังจบประโยค
              “ผมว่าเราพับเรื่องความรักไว้ก่อนไหม ตอนนี้มาทานอาหารกันดีกว่า” เขาเลือกตัดบทก่อนที่มันจะเลยเถิด สองสาวสบตากัน ยังไม่ทันใครได้พูดอะไรขึ้นอีก อาหารที่สั่งก็ถูกลำเลียงลงบนโต๊ะ เป็นอันเบรกเรื่องที่เป็นประเด็นไปโดยปริยาย  
               ตลอดเวลาแทนที่จะเป็นสองหนุ่มบริการให้สาวๆ กลับเป็นสาวๆคอยตักนั่นตักนี้บริการให้มังกรกับลูกแก้วไม่ขาด ท่ามกลางสายตาพึงพอใจอยู่เงียบๆของดลภัทร มีอยู่หลายครั้งที่มังกรเผลอสบตาลูกแก้ว แต่ไม่มีใครพูดอะไรขึ้นมาอีก ลูกแก้วก็สงบปากสงบคำลงเยอะ ยกเว้นสาวสวยที่ประกบข้างกายพวกเขา ทำหน้าที่อธิบายรายการอาหารชวนคุยอยู่ตลอด ลูกแก้วอิ่มจัดการรวบช้อนแล้วพูดขึ้นว่า
                “ผมขอตัวสักครู่” พูดจบลุกเดินไปทางห้องน้ำ มังกรชำเลืองมองพยัคฆ์ส่งซิกให้สิงขรตามไปคอยดูแลอยู่ห่างๆ
               “หลังทานเสร็จ เข็มตั้งใจชวนคุณแวะซื้อของฝากด้วยค่ะ”
               “ผมไม่สะดวก ต้องรีบเข้ากรุงเทพฯมีงานรอผมอยู่” มังกรปฏิเสธอย่างสุภาพ
                “เสียดายจังคุณไม่แวะเข็มก็คงไม่แวะ ตกลงไหมคุณดลภัทร” เธอหันไปถามความคิดเห็นดลภัทรที่นั่งเงียบมาตลอด เพราะเขาคือคนที่นั่งรถมาคันเดียวกับเธอ
                “ผ่อนคลายบ้างก็ได้ กลับไปเหลือเวลาไม่กี่ชั่วโมงไม่ทันทำอะไรเท่าไหร่หรอก โทรบอกคุณสมรให้เธอจัดการไปก่อนสิ” ดลภัทรเสนอความเห็น ทำให้สาวสวยต้นคิดถึงกับส่งยิ้มให้เขาอย่างพึงพอใจ
                “ไม่ดีกว่าครับ ไว้โอกาสหน้าเถอะ เราไม่ได้จะไม่มาอีกเสียเมื่อไหร่ ยังไงโครงการนี้ถ้าลงมือก็ต้องมาอยู่ดี หรือคุณเข็มจะไม่มากับผมแล้ว” มังกรยืนกราน โดยทิ้งลูกหยอดให้ด้วย ถึงขั้นนี้เธอก็คงไม่รั้ง
                “ถ้าอย่างนั้นก็คงต้องยอมให้คุณไป ทั้งที่ใจเข็มอยากกักคุณไว้ใจจะขาด” เธอเองก็ส่งสายตามีความหมายตอบ ไม่ต้องแปลให้มากความหากมังกรเป็นผู้ชายแท้ละก็ สายตาและคำพูดที่ได้รับคงไม่โง่จนดูไม่ออกหรอกมั้งว่าเธอหมายถึงอะไร
               “ตกลงผมรับปาก คราวหน้าจะอยู่เป็นเพื่อนคุณแน่นอน” มังกรจงใจตัดคำว่าซื้อของฝากออก เขาต้องการหว่านเช่นกัน บางอย่างก็ต้องแลกหากต้องการข้อมูลสำคัญเชิงลึก
                 ลูกแก้วเดินกลับเข้ามาที่โต๊ะ ตาคมเข้มมองมังกรกับเข็มอัปสรที่ยิ้มให้กันอย่างมีความหมาย เขาเลือกที่จะไม่ออกอาการทั้งที่รู้สึกขวางหูขวางตาเพราะมังกรดันยิ้มหล่อให้เธอไปแบบนั้น
                 “ผมว่าเราเช็คบิลเถอะ” กลายเป็นเขายอมเสียมารยาท เร่งให้จ่ายเงินจะได้ไปกันซักที
                 “เดี๋ยวพิมจัดการเองค่ะ” พิมผกาพูดก่อนจะยกมือเรียกบริกรให้มาคิดเงินโดยไม่มีใคร
ทัดทาน  ระหว่างรอเข็มอัปสรชวนมังกรคุย ซึ่งฝ่ายหลังก็ยินดีตอบคำถามเธอไม่อิดออด ส่วนใหญ่เป็นเรื่องทั่วไปจะหนักเป็นเรื่องส่วนตัวของมังกรเสียมากกว่า ลูกแก้วนึกหงุดหงิดไม่น้อย ทันใดก็มีกลุ่มชายฉกรรจ์ร่วมยี่สิบกว่าคน เดินตรงมายังโต๊ะของมังกร พยัคฆ์พร้อมการ์ดขยับลุกขึ้นมาขวางเอาไว้ทันที
                 “อย่าเพิ่งวู่วาม ผมรับคำสั่งท่านเจ้าสัวให้มาเชิญคุณมังกรไปพบ ไม่ได้มาหาเรื่อง” ชายคนหนึ่งน่าจะเป็นหัวหน้ากลุ่มบอก
กับพยัคฆ์
                 “เรียนท่านเจ้าสัวว่าเจ้านายผมมาธุระส่วนตัว คงไม่สะดวก เอาไว้โอกาสหน้าค่อยนัดมาอีกที” พยัคฆ์ถือวิสาสะตอบเสียเอง มังกรยังคงนิ่งไม่ออกอาการใดๆ ยกให้พยัคฆ์เป็นคนจัดการ
                “เรื่องนี้คงไม่อยู่ในการตัดสินใจของคุณแล้วครับ” เสียงหนึ่งดังขัดจังหวะมาไม่ไกล พร้อมการปรากฎตัวของอุทัยลูกชายคนรองเดินนำสมุนมาอีกร่วมยี่สิบรวมพวกก่อนหน้า ตอนนี้มังกรกำลังเผชิญหน้าพวกคลังสมบัติกว่าครึ่งร้อยเข้าไปแล้ว
                 “พวกคุณคิดจะทำอะไร” เข็มอัปสรหน้าเจื่อน แต่ยังสามารถเก็บอาการถามออกไป เหมือนเธอไม่ต้องการให้มีเรื่องในร้านอาหารที่เธอเป็นคนพาเขามาเลี้ยง
                  “คนสวยไม่ยุ่งจะดีกว่าผู้ชายเขาจะคุยกัน ว่ายังไงครับคุณมังกร คุณไม่มีทางปฏิเสธคำเชิญของพ่อผมใช่ไหม” แต่ละคนเปิดชายเสื้อโชว์ด้ามปืนพกขู่ไปในตัว ยังไงคนครึ่งร้อยกับคนของเขาต่างกันอย่างเห็นได้ชัด เข็มอัปสรหุบปากสนิท ปล่อยเป็นหน้าที่ของมังกรตัดสินใจ
                  “ถ้าผมไม่ไปพวกคุณคิดลงมือ แน่ใจไม่กลัวมีปัญหาตามมาทีหลัง ผมไม่เชื่อว่าเจ้าสัวจะคิดแบบเดียวกับคุณ” มังกรเอ่ยเสียงเรียบยังคงหน้านิ่งยากนักที่ฝ่ายตรงข้ามจะคาดเดาความคิด น่าแปลกลูกแก้วกลับไม่มีท่าทางหวาดกลัวแม้แต่น้อย ไม่อย่างนั้นมังกรคงวางสีหน้าลำบาก ความจริงเขาห่วงลูกแก้วมากกว่าใคร เชื่อว่าเข็มอัปสรกับพิมผกาคงไม่ถูกดึงเข้ามาพัวพันด้วยหรอก เป้าหมายของพวกมันคือเขาคนเดียวเท่านั้น
                   “คุณยืนกรานไม่ไปแน่นะ” อุทัยไม่สะทกสะท้านคำพูดของมังกรเลยด้วยซ้ำ ผิดวิสัยจนเขาเฉลียวใจ
                   “ทำไมถึงคิดว่าผมจะตามคุณไป” ถามให้หายสงสัย
                    “เพราะคุณไม่มีทางเลือก คุณพ่อท่านไม่สนเสียด้วยว่าจะใช้วิธีไหนขอเพียงแค่เอาตัวคุณไปพบท่าน
เท่านั้นก็พอ คุณจะยอมไปแบบมีลมหายใจหรือมีแต่ร่างไร้วิญญาณ โดยเฉพาะคนที่มากับคุณด้วย ขึ้นอยู่กับคุณแล้วนะ ผมแนะนำลองคิดให้รอบคอบก่อน” มังกรสบตาพยัคฆ์ เพื่อขอความคิดเห็น ลูกแก้วกับลุกขึ้นยืนแล้วชิงพูดเสียเอง
                    “ตกลงไปก็ได้” เป็นเรื่องสุดท้ายที่ทุกคนคิด ว่าลูกแก้วจะตัดสินใจแทนเขา ซึ่งยังไม่ทันเอ่ยค้าน หลานจอมแสบยื่นข้อเสนอตามมาทันที
                    “แต่มีข้อแม้ ผมไปกับคุณอาสองคน” ความจริงไม่ใช่เรื่องที่จะอยู่ในฐานะต่อรอง แต่ลูกแก้วก็ทำให้ทุกคนประหลาดใจเป็นครั้งที่สอง ที่กล้าต่อรองกับอุทัย
                    “หึหึ..ไม่มีปัญหา จะไปกันทั้งหมดนี่ผมก็ไม่ว่า”
                    “ไม่จำเป็นหรอก เอาล่ะคุณนำไปได้เลย รบกวนพี่พยัคฆ์กับทุกคนไปรอพวกผมที่บ้าน ไม่ต้องห่วง
ผมดูแลคุณอาเอง” เหมือนจะอ่านความคิดของทุกคนออก ลูกแก้วดักไว้เสียก่อน เมื่อไม่เห็นมังกรคัดค้าน จึงไม่มีใครกล้าแสดงความคิดเห็น พยัคฆ์ส่งสายตาให้ลูกแก้วประมาณย้ำว่าต้องรักษาคำพูดด้วย ซึ่งเด็กหนุ่มก็พยักหน้ายิ้มๆ แค่นั้นพยัคฆ์และคงคาก็หายใจคล่อง ไม่ได้คิดหรอกว่าลูกแก้วจะสามารถดูแลมังกรได้ ทั้งคู่คิดว่าลูกชายของรามูน คงมีวิธีติดต่อพ่อให้ช่วยแก้ไขสถานการณ์ต่างหาก
                    “ถึงแล้ว..เชิญพวกคุณลงจากรถ” สมุนของอุทัยเปิดประตู มังกรสบตาลูกแก้ว ก่อนก้าวขาลงจากรถอย่างไม่ทุกข์ร้อนสีหน้าเรียบนิ่ง ลูกแก้วลงมายืนตีคู่ ถือเป็นครั้งแรกที่ได้เข้ามาเหยียบคฤหาสน์ส่วนตัวของเจ้าสัวไกรสิงห์ แม้เขาเคยได้รับเชิญมาแล้วหลายครั้ง เขาเลือกที่จะหลีกเลี่ยงมาโดยตลอด เหตุผลคงไม่ต้องอธิบายหลวมตัวเข้ามาเมื่อไหร่ คงยากกลับออกไปโดยไม่เสียผลประโยชน์ คาดว่าค่าตอบแทนคงไม่ธรรมดา รู้ผลแล้วเขาจึงหาทางเลี่ยงเสียทุกครั้ง
                     ครั้งนี้ต่อให้ลูกแก้วไม่พูดออกมาตรงๆว่าทำไมยอมตามพวกมันมาง่ายๆ เขาก็สามารถเดาความคิดของหลานร่างยักษ์ได้ คงไม่ต้องการให้เกิดการปะทะ ฝ่ายตรงข้ามพร้อมที่จะลุยหากเขาไม่ยอมมากับพวกมัน การบาดเจ็บล้มตายย่อมมีขึ้น ลูกแก้วคงไม่ต้องการให้พวกที่ตามมาด้วยเสียสละอย่างไร้ประโยชน์ จึงเสนอเงื่อนไขซึ่งเขาเองไม่คิดจะค้าน
                      “มีแผนสำรองหรือเปล่า” พอสบจังหวะที่พวกมันพามานั่งรอในห้องรับแขก อดถามไม่ได้เพราะต้องการรู้ว่าลูกแก้วมีแผนสำรองหรือไม่
                      “ไม่มี” คำตอบสั้นๆ มังกรถึงกับคิ้วกระตุก
                      “ดูเราไม่ทุกข์ร้อน อาคิดว่ามีแผนสำรองเสียอีก” เขาย้อนคนตอบ
                      “เปล่า..ภาษิตว่าไม่เข้าถ้ำเสือ จะได้ลูกเสือมาหรือ ผมพาเข้าถ้ำเสือเผื่อจะได้ลูกเสือ ส่วนแผนสำรองไม่ได้คิดเอาไว้หรอก” คำพูดซื่อๆที่ออกจากปากลูกแก้ว มังกรถึงกับเผลอถอนหายใจไม่รู้ตัว
                      “คิดไหมว่าเราจะไม่ได้กลับออกไปอีก” เขาประชดจนได้
                     “ไม่คิด แต่มั่นใจว่าผมพาอากลับได้แน่นอน” ตอบไม่คิดแต่ดันยืนยันได้หน้ามึนมาก คิ้วเข้มของมังกรถึงกับขมวดอย่างนึกสงสัย
                    “พ่อเรามาช่วยงั้นสิ” ถามออกไป ทั้งที่ใจกระอักกระอวนหากต้องพบหน้ารามูนพร้อมกับลูกแก้วในสภาพที่ไม่ทันเตรียมใจเอาไว้
                     “ทำไมคิดว่าพ่อจะมาช่วย” กลับเป็นลูกแก้วสบตาเขาอย่างค้นหาคำตอบ ย้อนถามหน้านิ่ง
                     “เห็นกล้าต่อรองพวกมัน คิดว่าเราติดต่อพ่อเราไว้เสียอีก”ยอมรับตรงๆ ไม่จำเป็นต้องปิดบัง
                      “อาเชื่อมั่นพ่อผมมากสินะ ลองเชื่อมั่นผมบ้างผมดูแลอาได้จริงๆ” แววตาจริงจังฉายชัดในตาคมเข้ม ตอกย้ำว่าคนพูดไม่ได้ล้อเล่น มังกรรู้สึกเต็มตื้นในอก ตาคมสวยมองตอบเหมือนต้องมนต์สะกด สายตาตรึงกันนิ่ง ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงมีอำนาจ ขณะที่เจ้าของกำลังก้าวพ้นประตูเข้ามา
                     “ยินดีต้อนรับคุณมังกร” เจ้าสัวไกรสิงห์ ชายสูงอายุร่างท้วมภาวะผู้นำแฝงอำนาจเต็มเปี่ยม มังกรเพิ่งพบตัวจริง ไม่อยากเชื่อคนอายุเจ็ดสิบเหมือนเพิ่งสี่สิบปลายๆ
                    “เป็นเกียรติมากที่ได้พบเจ้าสัว” มังกรลุกยืนต้อนรับ ลูกแก้วลุกตามแต่เลือกที่จะเงียบ ปล่อยมังกรเป็นคนพูด
                    “เชิญตามสบาย” กล่าวเชิญก่อนจะพาร่างสมบูรณ์ราศีจับนั่งฝั่งตรงข้าม ตาเรียวเล็กดุจเหยี่ยวไม่ลืมสำรวจลูกแก้วไปด้วย
                    “คนนี้คือคนที่อยู่ด้วยกันวันนั้นสินะ” ถามมังกรแต่สายตาไม่ละไปจากใบหน้าลูกแก้ว มังกรไม่ทันตอบฝ่ายถูกพาดพิงชิงแนะนำตัวเสียเอง
                     “ผมลูกแก้ว ขจัดภัย เป็นเกียรติมากครับที่ได้พบเจ้าสัว” ลูกแก้วแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ
ท่าทางองอาจมั่นใจ  แววตาไม่ลุกลิกหวั่นไหว เจ้าสัวจ้องอย่างวิเคราะห์เหมือนกำลังเอ็กซเรย์ แม้แต่มังกรเองยังอดแปลกใจที่เห็นท่าทางของลูกแก้วดูสุขุมเกินคาดเช่นกัน
                     “หึหึหน่วยก้านดี คนรอบตัวคุณไม่ธรรมดาจริงๆคุณมังกร” เจ้าสัวหันไปเอ่ยปากกับมังกร คนที่ผ่านสมรภูมิเลือดมาค่อนชีวิต ย่อมอ่านคนไม่พลาด พยัคฆ์และการ์ดที่อยู่ข้างกายของมังกรเทียบกับคลังสมบัติถือว่าไม่ธรรมดา ยิ่งเห็นสรีระรูปร่างของลูกแก้วต้องยอมรับว่าน่าทึ้ง คำชมที่เอ่ยไปจึงไม่เสแสร้งแม้แต่น้อย
                     “เป็นเกียรติอีกครั้ง” มังกรค่อมศีรษะรับตรงๆ บุคคลตรงหน้าวัยอาวุโสกว่าพ่อเขาอีก ถึงรู้สึกแปลกใจนิดๆที่เจ้าสัวพูดมา หากใช้ลูกแก้วเป็นบรรทัดฐานเจ้าสัวกำลังพลาดยกใหญ่ รูปร่างลูกแก้วหลอกได้น่าทึ่ง เจ้าสัวไม่ใช่คนแรกที่คิดแบบนี้ อาคมยังคาดผิดมาแล้ว เขาจึงเลือกที่จะไม่ถ่อมตัวยืดอกรับหน้าตาเฉย
อย่างน้อยหากเกิดอะไรขึ้น ฝ่ายตรงข้ามคงไม่หุนหันพลันแล่น เหตุที่เจ้าสัวสำรวจลูกแก้วเป็นพิเศษ คงได้ฟังรายงานจากอุทัยที่ไปเชิญเขามา ว่าลูกแก้วตัดสินใจแทนโดยไม่พะวงว่าต้องเจออะไร ทำให้ฝ่ายตรงข้ามระมัดระวังพอสมควร
                      “ผมไม่อ้อมค้อมล่ะนะ ลูกชายผมเสียไปสองคน ซึ่งพวกคุณอยู่ในเหตุการณ์ ผมต้องการคำอธิบาย” เสือยังไงก็ไม่สิ้นลายเขี้ยวเล็บยังคมกริบ สายตาและคำพูดตรงไปตรงมาจนไม่ต้องเสียเวลาคิด
                      “ผมอธิบายได้ คุณอาไม่อยู่ในสภาพที่รับรู้เลยด้วยซ้ำ เจ้าสัวย่อมรู้ดีว่าเขาโดนอะไร” ลูกแก้วชิงแทรกขึ้นก่อน มังกรแววตาไหววูบ รู้สึกกดดันกึ่งสงสารไม่อยากให้ลูกแก้วหวนคิดถึงเหตุการณ์เลวร้ายอีก
แต่จนปัญญาเมื่อตาคมเข้มที่มองสบมา บอกกลายๆว่าปล่อยเป็นหน้าที่เจ้าตัว เขาจึงเลือกที่จะหุบปากนิ่ง
                      “คุณไม่ต้องเรียกร้องความยุติธรรมหรอก มันทดแทนกันไม่ได้กับสองชีวิตของลูกชายผม ยังมีลูกน้องอีกร่วมสิบ” ดวงตาแข็งกร้าวจ้องตอบลูกแก้ว แม้แต่มังกรที่ว่าไม่สะทกสะท้านยังสัมผัสได้ถึงปะทุอารมณ์คนพูด แต่น่าแปลกที่ลูกแก้วยังคงมีสีหน้าปกติ
                      “ผมไม่ได้เรียกร้องความยุติธรรม แค่ย้ำให้รู้ว่าคนที่อยู่ในสภาพนั้น หากไม่หลงลืมเกินไป หรือปิดหูปิดตาไม่รับรู้ความจริงความผิดคงโยนให้อาผมเต็มๆ โดยที่เจ้าสัวไม่จำเป็นต้องค้นหาความจริงว่าไหมครับ” คำพูดชาญฉลาดทำให้เจ้าสัวไกรสิงห์ลดความกระด้างของสายตาลง ก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงทรงพลัง
                      “เพราะแบบนี้ผมถึงให้โอกาสพวกคุณพูด ถ้าปักใจเชื่อไปแล้ว คุณยังจะมีลมหายใจมานั่งคุยกับผมอยู่อีกหรือ” อย่างน้อยอาวุโสคนนี้ก็ไม่ได้สร้างรากฐานขึ้นมาโดยไม่มีจรรยาบรรณ  
                      “ผมคิดไว้ไม่ผิดว่าคนอย่างเจ้าสัวคงไม่ไร้เหตุผล ยิ่งวิธีลอบกัดอย่างน่ารังเกียจไม่น่าใช่ความคิดของเจ้าสัว” ลูกแก้วหลอกด่าได้หน้าตาย โหนกแก้มเจ้าสัวถึงกับกระตุกที่เด็กรุ่นลูกใช้คารมว่าแดกอย่างเนียน
                      “ผมไม่ใช่คนใจกว้างเท่าไหร่หรอก คุณควรเข้าเรื่องเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดโดยไม่ปิดบังความจริง ขืนยังลบลู่คนตายซึ่งเป็นลูกชายผมอีก พ่อที่รักลูกมากคิดเอาเองว่าเขาจะทำอย่างไรกับวาจาสามหาว” เจ้าสัวส่งสายตาดุเตือนลูกแก้ว แถมขู่ตบท้ายมาต่างหาก มังกรนึกขำในใจไม่ติด ต้องวางหน้านิ่งคงหลุดยิ้มไปแล้ว
ขนาดกลั้นไว้มุมปากยังกระตุก ไม่คิดว่าลูกแก้วจะทำให้เสือเฒ่าเจนสังเวียนเสียบุคลิก
                      “ผมไม่มีเจตนาลบหลู่นะครับตั้งใจชมต่างหาก แต่ช่างเถอะหากไม่ชอบผมก็จะไม่พูด ง่ายๆสั้นๆคนทำไม่ใช่พวกผมแต่เป็น ‘รามูน’ คนที่เจ้าสัวควรคิดบัญชีคือเขา” ลูกแก้วบอก ไม่ต่างจากที่มังกรคิดไว้ฝีมือระดับฆ่าไม่เหลือซากคงมีเพียงคนเดียว
                     “รามูน..คุณแน่ใจว่าเป็นเขา” เจ้าสัวย้ำอีกครั้ง
                     “แน่ใจครับ เขาช่วยผมไว้นี่” ลูกแก้วยืนยันหนักแน่น
                     “เอาล่ะผมเชื่อ ผมคงยืมตัวพวกคุณพักผ่อนที่คฤหาสน์สักระยะ จนกว่าจะคิดบัญชีรามูนเรียบร้อย” มังกรอึ้ง แม้จะเตรียมใจไว้แล้วว่าคงไม่ได้กลับออกไปง่ายๆ แต่ไม่คิดว่าเสือเฒ่าจะบอกตรงๆแบบนี้
                    “ในเมื่อไม่เกี่ยวกับผม ซึ่งสมควรเรียกร้องความยุติธรรมที่ลูกชายคุณวางยาด้วยซ้ำ ทำไมยังกักตัวพวกผมไว้อีก” ครั้งนี้เขาทนเฉยไม่ได้ จำเป็นต้องเอ่ยปากเพื่อขออิสรภาพของเขากับลูกแก้ว
                    “ความยุติธรรมไม่มีอยู่ในวงการ คุณน่าจะรู้ดีคุณมังกร เราต่างถือความแข็งแกร่งเป็นใหญ่ ที่ต้องเสียมารยาทเชิญพวกคุณพักอยู่ที่นี่ในฐานะแขกพิเศษ เพราะผมเชื่อว่ารามูนต้องมาปรากฎตัวเพื่อช่วยพวกคุณออกไปไม่จำเป็นที่ผมต้องส่งทีมออกค้นหาเขา หวังว่าจะเข้าใจผมหมดธุระแล้ว พวกแกพาคุณสองคนไปพักที่ห้องรับรองด้วย” พูดจบไม่รอให้มังกรเอ่ยปากถามอะไรอีก ร่างท้วมก็ลุกออกไปพร้อมสมุนตามเป็นพรวน ในขณะที่ลูกแก้วเอื้อมตบบ่ามังกรเบาๆ เป็นการปลอบให้สบายใจก่อนพูดตามมาว่า
                     “เอาน่าอา ไม่เลวร้ายสักหน่อยแค่มาพักผ่อนในถ้ำเสือ ฮะฮ่าๆๆ” เสียงหัวเราะทิ้งท้าย คนพูดไม่มีท่าทางหวาดกลัวให้เห็น ทำให้มังกรผ่อนคลายความตึงเครียดไปเยอะ หันไปสบตาคมเข้มก่อนจะบอกกลับ
ไปว่า
                     “ขอบใจมากนะ” แค่นี้รอยยิ้มหล่อจนคงมองถึงกับแสบตาก็เผยจากใบหน้าคมอย่างไม่ปิดบัง มังกรถึงกับรู้สึกร้อนวูบวาบ ก่อนคำเชิญของสมุนที่รับคำสั่งจะเตือนให้รู้ตัว
                    “เชิญตามผมมา” เป็นอันยุติบรรยากาศส่วนตัวที่ทั้งสองสร้างขึ้นแต่เป็นการช่วยให้มังกรหายใจโล่งทันตาไม่อย่างนั้นหน้าคงแดงจนสังเกตเห็น เพราะสายตาและรอยยิ้มที่ลูกแก้วส่งให้เป็นแน่สองหนุ่มต่างวัยแต่หัวใจกำลังเต้นเป็นจังหวะเดียวกันลุกขึ้นยืนเดินตีคู่ตามคนนำทางไปอย่างไม่อึดอัดเหมือนที่คิดไว้เลยแม้แต่น้อย....นั่นสิถือว่ามาพักผ่อนถ้ำเสืออย่างที่ลูกแก้วบอกก็ไม่เลวเท่าไหร่..?

dung

ขอบคุณครับผม

Klong

ขอบคุนครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

cawee

ขอบคุนคราฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

x2_man

ขอบคุณครับ สนุกมาก

auto101

ขอบคุณครับ

MissA

ขอบคุณครับ

4_NAY

คงได้เจอแม่นะ ลูกแก้ว

Soyu

ขอบคุณนะครับ