ลูกแก้วมังกร รามูนจ้าวแห่งสายลม ??? 26

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

                    “เชิญตามผมมา” เป็นอันยุติบรรยากาศส่วนตัวที่ทั้งสองสร้างขึ้นแต่เป็นการช่วยให้มังกรหายใจโล่งทันตาไม่อย่างนั้นหน้าคงแดงจนสังเกตเห็น เพราะสายตาและรอยยิ้มที่ลูกแก้วส่งให้เป็นแน่สองหนุ่มต่างวัยแต่หัวใจกำลังเต้นเป็นจังหวะเดียวกันลุกขึ้นยืนเดินตีคู่ตามคนนำทางไปอย่างไม่อึดอัดเหมือนที่คิดไว้เลยแม้แต่น้อย....นั่นสิถือว่ามาพักผ่อนถ้ำเสืออย่างที่ลูกแก้วบอกก็ไม่เลวเท่าไหร่..?
Part 26
หักเหลี่ยมเฉือนคม..
   “ห้องนี้ครับ เชิญคุณสองคนพักผ่อนตามสบาย” พูดจบคนนำทางก็หันหลังเดินออกไปทันที ทิ้งมังกรกับลูกแก้วไว้หน้าประตูไม้สักแกะสลักลวดลายไทย โดยไม่มีใครเข้ามายุ่มย่ามเหนือความคาดหมายพอสมควร
   “ดีเหะ..พวกมันไม่จับเราแยก” ลูกแก้วเปรย ใบหน้ามีความสุขอย่างเห็นได้ชัด มังกรเบือนสายตาหนีจากใบหน้าหล่อที่กำลังยิ้มพราวอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนตัดสินใจหมุนลูกบิดเปิดเข้าไปสำรวจภายในห้อง
   การตบแต่งหรูสมกับฐานะเจ้าของ เตียงขนาดใหญ่ขาวทั้งชุดตั้งเด่นบนพรมสีแดงเลือดนก วัสดุตกแต่งทุกชิ้นสีขาวตัดกับสีของพรมเด่นชัด มังกรเดินตรงไปยังม่านก่อนแหวกออกเป็นกระจกใส มองออกไปเห็นอาณาเขตภายในคฤหาสน์คลังสมบัติ ซึ่งเหล่าสมุนชุดดำเดินสำรวจตามจุดต่างๆ วางกำลังแน่นหนากว่าคฤหาสน์วิริยะทรัพย์ของเขาอีก
   “หนีคงไม่ง่าย ติดกล้องยังกับตาสับปะรด” เสียงทุ้มนุ่มดังใกล้หู ลูกแก้วกำลังยืนซ้อนหลังเขาอยู่ มังกรเลือกที่จะไม่เบี่ยงหนี สายตากำลังมองลอดม่านที่แหวกเล็กน้อย สำรวจพื้นที่โดยรอบ ความสูงจากพื้นระยะที่เขายืนน่าจะสูงราวสิบกว่าเมตร
           “รู้ด้วยหรือว่ามีกล้อง” เขาถามหลังจมอยู่กับความคิดมาสักพัก
           “ผมเดา..หว้า!ท่าจะอดเสียแล้ว” หางเสียงตอนท้ายเขารู้ว่าลูกแก้วคิดเรื่องอะไร แต่ไม่มีอารมณ์จะต่อปากด้วย เจตนาคงต้องการเบนความสนใจไม่ให้เขาหมกมุ่นกับปัญหาที่เผชิญมากกว่า
           “ทำไมคิดว่ามีกล้อง ทั้งที่มองไม่เห็นสักตัว” เขาอยากรู้ถึงถาม
          “ห้องอาก็มี มันคงยอมให้เราคลาดสายตาหรอก ผมไม่คิดว่าพวกมันจะมีตาทิพย์” คำตอบของลูกแก้ว ทำให้มังกรต้องหันมาสบตาคนพูด ใบหน้าเขายังคงเฉย ตาสวยจ้องลึกเข้าไปในตาคมของร่างกำยำ ฝ่ายถูกจ้องกลับยักคิ้วกวนๆ ส่งยิ้มเจ้าชู้มาให้อย่างทะเล้น
          “วิเคราะห์ได้น่าสนใจดี มีอะไรอยากบอกอีกหรือเปล่า” เขาใช้น้ำเสียงเรียบรื่น แต่สายตาไม่ละจากใบหน้าเข้มแม้แต่น้อย
          “อะแฮ่ม!..อย่าถึงกับเรียกว่าวิเคราะห์เลยครับ ใครก็สามารถเดาได้ไม่มีผู้ร้ายที่ไหนปล่อยตัวประกันโดยไม่ขังมาก่อน นอกเสียจากมั่นใจว่าอยู่ในสายตาตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง” คำตอบฟังดูมีเหตุผล ซึ่งเหตุผลนั้นไม่สามารถใช้กับคนที่ไม่มีทักษะในการต่อสู้มาก่อนอย่างลูกแก้ว
          “คิดว่าในห้องนี้กล้องซ่อนไว้ที่ไหน” เขาถามต่อ
          “เรื่องนั้นผมไม่ชำนาญ คนให้คำตอบน่าจะเป็นอามากกว่า เคยถ้ำมองพี่พยัคฆ์กับพี่คงคามาแล้วนี่ครับ
คงต้องรบกวนท่านผู้สันทัดกรณีชี้แนะผู้น้อยด้วย”  มีการประสานมือคารวะอีกต่างหาก กวนได้น่าถีบจริงๆ มังกรเลือกที่จะไม่ใส่ใจ มีบางอย่างที่เขาสนใจกว่าเรื่องนี้ เพียงแต่ยังไม่มีข้อพิสูจน์ในเรื่องที่กำลังสงสัย
         “ถ้าอาบอกว่าจนปัญญาเราคงไม่เชื่อ อาไม่ยอมเสียเวลามาหากล้องในห้องนี้หรอก เราพูดเองพวกมันจับตาดูเราอยู่คงไม่ปล่อยให้หาเจอง่ายๆหรอกว่าไหม ลองมีท่าทางพิรุธคงแห่กันเข้ามาหมด มาช่วยกันคิดดีกว่ารามูนจะยอมปรากฏตัวออกมาไหม” ขืนคุยต่อคงไม่ได้บทสรุป แม้มีบางอย่างที่เขาไม่แน่ใจ แต่เปลี่ยนเรื่องคุยท่าจะได้ประโยชน์มากกว่า
          “อามั่นใจพ่อผมไหมล่ะ” นอกจากไม่ตอบ กลับย้อนถามอีก
          “เฉพาะเรื่องฝีมืออาไม่เถียง” เขาตอบไปตามความจริง
          “ผมหมายถึงเรื่องมาช่วยเราต่างหาก” ลูกแก้วสบตาเขานิ่ง
          “ไม่รู้สิ..พ่อเราย่อมรู้ว่ามันคือกับดัก” เขารู้ว่ารามูนไม่ใช่คนโง่ เรื่องนี่มากกว่าที่เขามั่นใจ
          “แล้วอาเชื่อใจผมไหม” ตาคมเข้มจ้องลึกเข้าไปในตามังกรดูหนักแน่นมั่นคง จนเขาสัมผัสได้ถึงความรู้สึกบางอย่าง แต่ปากสวยได้รูปยังคงตอบไปตามที่สมองสั่ง
          “เชื่อ..แต่ไม่มั่นใจ” คำตอบของเขา แทนที่ลูกแก้วจะเสียความรู้สึก กลับเหนือความคาดหมาย ดันหัวเราะขึ้นมาหน้าตาเฉย
          “ฮะฮ่าๆ” มังกรมองหน้าหล่อที่กำลังขำคำตอบของเขาอย่างนึกแปลกใจ ตรงไหนที่มันฟังดูขำ
          “มีอะไรน่าขำ” ถามให้หายสงสัย
          “ทำไมจะไม่ขำ ตอบโดยไม่ต้องเสียเวลาคิดเลยนะครับ ไม่มั่นใจ..ไม่กลัวคนฟังเสียความรู้สึกเลยหรือ
ผมอุตส่าห์จริงจัง”  นี่หรือที่หัวเราะ
         “เราไม่ควรปล่อยเวลาผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์ อาจะพาเราหนีออกไปจากที่นี่..คืนนี้” ลูกแก้วหยุดหัวเราะทันที หรี่ตามองหน้าหล่อใสของคนพูด ย้ำอีกครั้งเพื่อแน่ใจ
         “อาคิดจะหนีออกไปคืนนี้” มังกรพยักหน้าให้
        “เรามีโอกาสเข้ามาแล้ว ไม่ลองหาหลักฐานที่มีประโยชน์ดูหน่อย อาจช่วยให้เรารู้อะไรเพิ่มขึ้นกว่าเดิม” คำพูดลูกแก้ว ทำให้ตาคมสวยไหววูบ ก่อนปากบางได้รูปจะถามขึ้นว่า
        “เรามีแผนแล้วสิ” ลูกแก้วพยักหน้ารับช้าๆ
        “เล่ามาซิ”
        “ไม่มีอะไรมาก แค่วางตัวเป็นแขกพิเศษตามที่พวกมันต้องการให้เราเป็น จังหวะเหมาะเราอาจรู้อะไรดีๆ ผมเชื่อว่าเราจะได้หลักฐานจากที่นี่โดยไม่ต้องเสียเวลาสืบจากแหล่งข่าว เหมือนที่อากำลังพยายามทำอยู่” คำพูดของลูกแก้วฟังมีเหตุผล ซึ่งมังกรไม่สามารถโต้แย้งแม้แต่น้อย
        “ไม่เลว..ไปได้ไอเดียนี้มาจากไหน” เขาเห็นด้วยกับความคิดนี้
       “ไม่มี..แค่อยากผจญภัยระทึกขวัญกับอาตามลำพังเท่านั้นเอง” คำตอบที่ตามมา ทำเอามังกรนึกอยากตบกบาลจอมกวนร่างยักษ์เสียจริง ขึ้นต้นดีลงท้ายหน้าถีบชะมัด แต่ก็ยังใจเย็นถามไปหน้านิ่ง
       “ว่าแต่จะหาหลักฐานด้วยวิธีไหน” เขายังไม่เคลียร์ อยากฟังจากปากคนต้นคิด ว่าวางแผนอะไรไว้บ้างหรือยัง
       “ผมค่อนข้างมั่นใจว่าเราต้องได้ร่วมโต๊ะอาหาร หรือสามารถเดินภายในบ้านหลังนี้ยกเว้นห้ามออกจากตัวอาคารแน่นอน พวกมันบอกแล้วใช้เราล่อให้พ่อผมมาติดกับ เจ้าสัวใช้คำพูดว่าเชิญให้เราพักอยู่กับเขาสักระยะ ไม่ได้บอกจะขังเรานี่นา ดูอย่างห้องนี้ก็ปกติธรรมดา แสดงว่าฝ่ายตรงข้ามมั่นใจต่อให้เรามีปีกก็ออกไปจากที่นี่ไม่ได้ ในทางกลับกันพวกมันก็เตรียมรับมือพ่อผมไว้แล้วเช่นกัน” มังกรสนใจฟังอย่างจดจ่อ แปลกใจพอสมควรความคิดเหล่านี้ลูกแก้วมีขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่
        “ไหนตอนแรกบอกไม่มีแผนสำรอง” ย้อนถาม หลังโดนปฏิเสธมาแล้วว่าไม่มีแผนสำรอง ต้องการฟังคำแก้ตัวว่าคนตรงหน้าที่เขาชักเริ่มสงสัยพฤติกรรม จะตอบอย่างไร
       “ก่อนหน้าไม่มี เริ่มคิดตอนที่รู้ว่าต้องถูกกักตัวไว้ เราควรปรับไปตามสถานการณ์” คำตอบที่ได้รับไม่เคลียร์เท่าไหร่ แม้เหตุผลพอเชื่อได้ แต่มังกรคิดว่ายังมีอะไรซ่อนอยู่ ซึ่งลูกแก้วพูดออกมาไม่หมด
       “สมมติรามูนไม่ยอมปรากฏตัว เราต้องอยู่นานแค่ไหน รู้ใช่ไหมอาอยู่นานไม่ได้” เป็นเรื่องที่ต้องคิดเผื่อด้วย หลังกลับจากป่ามีหลายอย่างที่เขาต้องรีบเคลียร์ ขืนต้องมาติดอยู่ที่นี่ปัญหาจะลุกลามมากขึ้น
       “ผมสัญญาเราอยู่ไม่นานหรอกครับ อาไว้ใจผมไหม” แววตาอ่อนโยนประสานสายตามังกรโดยไม่ปิดบังความรู้สึก ทำให้ความร้อนในร่างไหลมารวมกันที่หน้าเขาอย่างช่วยไม่ได้ สิ่งหนึ่งที่สองพ่อลูกเหมือนกันมากคือแววตาที่กำลังมองแบบนี้ เขาไม่สามารถละสายตาออกได้ ไม่อยากเข้าข้างตัวเอง ถ้าลูกแก้วใช้สายตาแบบนี้ถ่ายทอดความรักแทนการพูด แล้วความหมายในลูกตาของรามูนใช่ความรู้สึกเดียวกันหรือเปล่า คำถามผุดขึ้นในหัว มังกรสะบัดหน้าพรืดขับไล่ความคิดที่เกิดขึ้นให้หลุดออกไป เป็นไปไม่ได้ที่รามูนจะรู้สึกพิเศษกับเขา แล้วพี่หงส์ฟ้าล่ะ
       “อาเป็นอะไรครับ” ลูกแก้วจับไหล่บีบเบาๆถามอย่างเป็นกังวลที่เห็นมังกรส่ายหัวไปมา
       “มึนหัวนิดหน่อยไม่เป็นไรมากหรอก ขอพักสักเดี๋ยว” เขากลัวลูกแก้วสงสัย เลยเลี่ยงที่จะตอบ ตัดบทหนีไปล้มตัวนอนปิดตาลงเสีย ไม่อยากถูกเซ้าซี้เอาคำตอบซึ่งเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ทิ้งตัวลงนอนโดยไม่กลัวลูกแก้วรุ่มร่ามใส่ เพราะเชื่อว่าหลานร่างยักษ์ไม่กล้าทำทั้งที่มีกล้องจับตาดูพวกเขาอยู่แน่
        “อาครับ..ตื่นได้แล้ว” เสียงทุ้มนุ่มที่กระซิบข้างหูปลุกมังกรให้รู้สึกตัว แพรขนตาหนาปรือขึ้นจนเห็นลูกตาสวยออกอาการงุนงงเหมือนคนตื่นนอนใหม่ๆ ก่อนเจ้าของร่างจะชะงักขยับตัวถอยห่างร่างกำยำที่นอนตะแคงอยู่ข้างๆ จนจมูกโด่งแทบชิดแก้มเขาแล้ว
       “รู้ใช่ไหมในห้องมีกล้อง” เขากังวลว่าพฤติกรรมที่ล่อแหลมแบบนี้จะเป็นที่สงสัยเอาได้ ไม่คิดว่าตั้งใจนอนเล่นๆเพื่อหยุดความคิดบ้าๆ จะทำให้หลับไปจริงๆ
       “อากลัวคนรู้เรื่องของเราหรือครับ”คำถามที่คนพูดเปรยเหมือนกับตัดพ้อนิดๆ ทำให้รู้สึกแย่ขึ้นมาทันที
ที่เผลอแสดงอาการโดยลืมคิดไปว่าท่าทางของเขาดูคล้ายรังเกียจจนอีกฝ่ายคิดมากเอาได้
        “ไม่กลัว..แต่มันอาจเป็นปัญหาถ้าพวกมันรู้ว่าเรามีความสัมพันธ์กันแบบไหน อาไม่ต้องการให้เราตกเป็นเป้าโจมตีของมันอีกคน” เขาเลือกที่จะอธิบายอย่างใจเย็น หลังควบคุมอารมณ์ได้ดีขึ้น
         “ถ้าเป็นเรื่องนั้น อาไม่ต้องกังวลแทนผม นึกว่ารังเกียจผมเสียอีกเห็นทำหน้าตาแบบนั้น” เป็นอย่างที่คิดลูกแก้วเข้าใจแบบนั้นจริงๆ เขานึกโมโหตัวเองที่เผลอระวังมากจนเกินไป ในใจอยากจะบอกเสียด้วยซ้ำ คนที่น่ารังเกียจคือเขาไม่ใช่คนพูดที่นั่งน่าเศร้าสักหน่อย แทบไม่อยากคิดหากลูกแก้วรู้ว่าเขามีความสัมพันธ์กับรามูนด้วยจะเกิดอะไรขึ้น ไม่อยากให้พ่อกับลูกต้องบาดหมางเพราะเขาเป็นต้นเหตุ
         “กี่โมงแล้ว” เบนความสนใจก่อนที่บรรยากาศจะกระอักกระอวนไปมากกว่านี้
         “ห้าโมงเย็นครับ ผมปลุกอาลุกอาบน้ำให้สบายตัว คาดว่าเดี๋ยวคงมีคนมาเชิญไปทานมื้อเย็นเตรียมตัวไว้ดีกว่า ผมมั่นใจว่าเขาเชิญเราแน่ เพราะไม่เชิญดูจะเสียมารยาทไปหน่อย” ลูกแก้วอธิบายให้เขาฟัง ซึ่งเขาเองก็เชื่อแบบนั้น
         “ถ้างั้นรออาไม่นาน ว่าแต่เราเรียบร้อยหรือยัง” คนฟังยิ้มร่าหลังมังกรถามไม่รู้เข้าใจไปว่าอย่างไร
         “ผมเรียบร้อยก่อนจะปลุกอาเสียอีก ขอบคุณที่ยังนึกห่วงกัน” ประโยคหลังมังกรได้แต่เงียบ ลุกไปหยิบผ้าเช็ดตัวในตู้ก่อนจะผลุบหายเข้าห้องน้ำไป คนมองนั่งอมยิ้มตามหลัง คนหน้านิ่งที่ออกอาการหูแดงหนีเข้าห้องน้ำไม่พูดไม่จา
          มังกรใช้เวลาในห้องน้ำพอสมควร อาบน้ำสระผมจนรู้สึกสดชื่นขึ้นมาก ไม่รู้ว่าหลับไปนานเท่าไหร่
แต่ยอมหลับว่าหลับลึกจริงๆ ทำไมเขาไม่ระมัดระวังตัวเท่าที่ควร นึกกรนด่าตัวเองที่ประมาทในถิ่นศัตรู
ซึ่งไม่ใช่นิสัยของเขาเลย คงเพราะสมองต้องใช้งานหนักปิดสวิทซ์ปุ๊บเลยเป็นอย่างที่เห็น คราวหลังเขาต้องรอบคอบมาก
กว่านี้
          ออกจากห้องน้ำด้วยผ้าขนหนูพันเอว หาชุดลำลองมาใส่แอบเห็นก่อนแล้วเจ้าของบ้านเตรียมเอาไว้ให้ในตู้เยอะพอสมควร เดาคร่าวๆ มีทั้งไซส์ของเขาและของลูกแก้ว ซึ่งตอนนี้ดวงตาเป็นประกายวิบวับ กำลังทำให้เขารู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง แม้จะวางหน้านิ่งแต่เขารู้ตัวดีตั้งแต่ยอมให้ลูกแก้วเข้ามามีบทบาทในชีวิต
จนพัฒนาความสัมพันธ์ไปไกลเกินกว่าอาหลานปกติ เขาไม่เคยควบคุมความรู้สึกของตัวเองกับเด็กโข่งได้
อีกเลย
           “ผมดีใจที่เรามีโอกาสอยู่ด้วยกันอีก” มังกรชะงักมือที่กำลังสวมเสื้อไปชั่วครู่ ก่อนจะดึงลงให้เรียบร้อย เขาเลือกกางเกงสามส่วนกับเสื้อยืดสวมสบายใส่แทน เพิ่งสังเกตลูกแก้วก็ใส่แบบเดียวกัน สงสัยตอนตื่นคงจะเบลอๆ จนตกรายละเอียดบางอย่างพอสมควร
           “ทั้งที่อยู่ในถิ่นศัตรูเนี่ยนะ” ไม่ค่อยเข้าใจเจตนาคนพูดเท่าไหร่
           “จะที่ไหนไม่สำคัญ ขอแค่มีอาอยู่ข้างกายผมยอม” คำตอบที่อีกฝ่ายบอกมาแม้จะฟังดูเลี่ยน และนึกโมโหที่มีอารมณ์หยอดไม่เลือกสถานที่ แต่ความรู้สึกท่วมท้นในอกที่เกิดขึ้น ก็ต้องยอมรับว่ารู้สึกดีที่ได้ฟังลูกแก้วพูดออกมาแบบนี้
           “ที่บ้านเราก็อยู่ด้วยกัน ไม่ได้แยกกันสักหน่อย” หลุดปากไปแล้วเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าพลาดไปอย่างแรง
           “ผมกลับรู้สึกทรมานสุดๆที่เห็นคนรักอยู่ใกล้แค่เอื้อมแต่เหมือนอยู่ไกลกันคนละทวีป” คิดไว้แล้วต้องเจอประโยคนี้ เขาเจตนาเว้นระยะห่างเพื่อไม่ให้ทุกอย่างมันยากแก้ไข ลูกแก้วคงไม่รู้หรอกว่าคนที่ทรมานไม่ได้มีเจ้าตัวเพียงลำพัง
           “บางครั้งการทำตามความรู้สึกก็ไม่ช่วยแก้ปัญหาทุกอย่าง เลิกพูดเรื่องนี้กันดีกว่า อาอยากให้เราระวังการใกล้ชิดเอาไว้บ้าง อาไม่สนใจว่าจะถูกหัวเราะเยาะหรือใครจะเอาไปนินทาลับหลัง การก้าวเข้ามายืนในวงการนี้มีทั้งดีและร้าย อาทำใจยอมรับแต่แรก สำคัญคือความปลอดภัยของเราต่างหาก จะถูกใช้เป็นเครื่องต่อรองเอาได้ เข้าใจที่อาพูดใช่ไหม” มังกรตัดสินใจเคลียร์ตรงๆ เขาไม่อยากให้เกิดความเข้าใจผิดในเรื่องเหล่านี้อีก ความจริงลองมาคิดดูเรื่องบางอย่างเก็บไว้กับตัวมาก พานจะเป็นปัญหาต่อเนื่องไม่หยุด วิเคราะห์แล้วได้ไม่คุ้มเสีย ประสบการณ์ทำให้เขารู้ว่าสำหรับลูกแก้วความรั้นของเขาสู้ความดื้อของอีกฝ่ายไม่ได้ ตัวอย่างมีให้เห็นจากการถูกกดจนสมยอมให้อีกฝ่ายร่วมรักเช่นคืนก่อน เพราะเขารั้นที่จะยืนกรานเว้นระยะห่าง จนอีกฝ่ายทำลายลงอย่างไม่สนอะไรทั้งสิ้น
           “ผมขอบอกเป็นครั้งสุดท้าย ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปเลิกกังวลและเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยของผมได้แล้ว ถ้ามันจะทำให้ผมไม่สามารถอยู่กับคนรักหรือทำให้เราต้องแยกจากกัน ผมเลือกความไม่ปลอดภัยเพื่ออยู่กับ
อาแทน ตอนนี้ยังไม่สามารถบอกอะไรมาก ขอแค่อาเชื่อใจผม รับปากผมได้ไหมไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ขอให้อาเชื่อว่าผมสามารถดูแลปกป้องอาได้ ผมจะไม่ยอมให้ใครทำร้ายอาเป็นอันขาด ในระหว่างที่เราพักที่นี่อาไม่ต้องกังวลเรื่องที่จะถูกจับตาจากกล้องวงจรปิด สบายใจได้นะครับ” หัวคิ้วมังกรขมวดอย่างสงสัย คำพูดของลูกแก้ว
ดูจริงจังหนักแน่นไม่มีเจตนาล้อเล่นเหมือนเช่นที่ผ่านมา เขาสัมผัสได้ว่าลูกแก้วตั้งใจทำอย่างที่พูดจริง อะไร
คือแรงบันดาลใจทำให้เจ้าตัวมั่นใจเต็มเปี่ยมจนเขาเองยังสะท้านในอก
           “บอกได้ไหม ทำไมเรามั่นใจ เรื่องกล้องด้วยหมายความอย่างไร” เขาต้องการคำตอบจากอีกฝ่าย
           “ผมยังไม่สามารถบอกได้ตอนนี้ ผมถึงขอให้อาเชื่อใจ เชื่อมั่นในความรักที่ผมมีให้อา ส่วนเรื่องกล้องคิดว่าสักครู่อาคงรู้คำตอบ” คำตอบยังคลุมเครือไม่มีอะไรชัดเจนแม้แต่น้อย การ์ดก็เคาะประตูขัดจังหวะเสียก่อน
           “ก๊อกๆ..ท่านเจ้าสัวเชิญพวกคุณที่ห้องอาหาร” เป็นไปตามคาด พวกเขาถูกเชิญให้ร่วมโต๊ะ มังกรสบตาลูกแก้วก่อนนำไปเปิดประตูซึ่งร่างกำยำสูงใหญ่ก็ก้าวตามมาติดๆ โดยไม่มีการพูดคุยระหว่างทาง ในหัวมังกรพักความสงสัยเอาไว้ การไปเผชิญหน้าเสือเฒ่าเป็นเรื่องที่ต้องใช้สมาธิสูง เขาจึงเลือกทิ้งความขุ่นข้องทั้งหมดออกจากหัว
            ภายในห้องอาหารตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์หรู เริ่มตั้งแต่โต๊ะอาหารขนาดใหญ่ด้วยไม้มะฮอกกานีเกรด A แบรนด์ดังจากอิตาลี โคมไฟระย้าทำจากคริสตัล ภาชนะทุกอย่างเป็นเซรามิกเนื้อดี สมาชิกที่เห็นตอนนี้มีเจ้าสัวไกรสิงห์ประมุขของบ้านนั่งหัวโต๊ะ ฝั่งซ้ายมือคือทายาทคลังสมบัติ อุทัย อุทาน อุทิศ แต่ละคนไม่มีใครยิ้มรับพวกเขาเลย ยกเว้นเจ้าสัวที่ยิ้มให้ก่อนทักทายตามมารยาท
“เชิญครับคุณมังกรและหลานชาย เย็นวันนี้ผมกับลูกๆตั้งใจเลี้ยงต้อนรับคุณสองคน ลูกชายผมพากันยกเลิกภารกิจเพื่อมาร่วมทานมื้อพิเศษนี้โดยเฉพาะ” มังกรกับลูกแก้วเลือกนั่งตรงที่ว่างฝั่งขวามือ ก่อนจะแสดงการขอบคุณด้วยคำพูดสั้นๆ
   “ขอบคุณที่ให้เกียรติ หวังว่าเจ้าสัวคงไม่คิดเชิญผมมาบ่อยๆ” ประโยคเหน็บแนมที่มีความหมายแฝง ใครฟังก็รู้ว่าเจตนาด่า ลูกแก้วอมยิ้มขำหลังได้ยินมังกรพูด
   “ถ้าคุณชอบ ผมก็พร้อมจะให้เกียรติคุณบ่อยๆ” เสือเฒ่าไม่สะทกสะท้านคำพูดของเขาแม้แต่น้อย หนำซ้ำยังตีมึนทำไม่รู้ไม่ชี้หน้าตายได้อีก
   “เจ้าสัวย่อมรู้ อาชีพอย่างพวกเราหาเวลาว่างไม่ง่าย ได้รับเกียรติครั้งนี้ ผมคงประทับใจจนลืมไม่ลงเลยล่ะ” วาจาเชือดเฉือนคมกริบ
   “ฮะฮ่าๆ..ผมภูมิใจจริงๆที่สามารถทำให้คุณลืมไม่ลง ไม่ใช่เรื่องง่ายที่ใครจะทำให้มังกรเดียวดายผู้โด่งดังจดจำเขาได้จนวันตาย จริงไหม” เสือเฒ่าก็ใช่ย่อย ยอกย้อนวาจาได้น่ากระโดดถีบขาคู่ มังกรต้องใช้ความพยายามควบคุมอารมณ์มากพอสมควร เมื่อต้องปะทะฝีปากกับบุคคลผู้นี้
   “ผมว่าการระลึกถึงใครแบบจำจนตายเป็นเรื่องปกติ แต่การให้จำคนขณะกำลังจะตายเป็นเรื่องทรมานสุดๆ โดยเฉพาะคนๆนั้นเป็นผู้หยิบยื่นความตายมาให้ด้วย น่าแค้นใจแทนว่ากันไหมครับ” ลูกแก้วพูดขึ้นมา ในโต๊ะถึงกับเบนความสนใจมาที่หนุ่มหล่อใบหน้าคมคาย รูปร่างสูงใหญ่พูดปนยิ้มด้วยท่าทางกวนๆ โดยไม่นึกเกรงสายตาหลายคู่ที่จ้องเขาด้วยรังสีอัมหิต เพราะไปจี้จุดเข้าอย่างจัง ไม่เว้นแม้แต่เจ้าสัวไกรสิงห์แววตาขยายกว้างเขม็งกร้าว ก่อนจะเลือนหายไปเป็นยิ้มเย็นเอ่ยกลับ
มาว่า
   “หลานชายพูดได้น่าคิด นอกเสียจากคนตายจะรับรู้ว่าคนที่เหลือจะตามล้างแค้นให้อย่างสาสม วิญญาณ
คงสงบ อุเทนกับอุทัศน์ก็เช่นกัน เร็ววันนี้คงได้ต้อนรับศัตรูที่เมืองผี ผมจะมอบความทรมานให้เขาจำหน้าผมเอาไว้อย่างที่หลานชายแนะนำ” แววตาดุเดือดน้ำเสียงเย็นเยือก คนฟังจิตไม่แข็งคงขวัญฝ่อเสียวสันหลังไปแล้ว  ยกเว้นมังกรกับคนข้างๆที่ยังมีรอยยิ้มร่า พูดกับเจ้าสัวอย่างอารมณ์ดี
   “ผมขออวยพรให้เจ้าสัวทำสำเร็จ อย่ากลายเป็นโศกนาฏกรรมต้อนรับวิญญาณพี่น้องยกโขยงตามกันเป็นพรวน คงเป็นเรื่องน่าเศร้าเพราะไม่เหลือใครแก้แค้นแล้วทีนี้ วิญญาณที่จะอยู่อย่างสงบกลับต้องร้องโหยหวนทรมานอย่างหดหู่ อึดอัดที่ไม่มีคนแก้แค้นให้” มังกรถึงกับคิ้วกระตุกไม่คิดว่าหลานร่างยักษ์จะบ้าดีเดือดพูดออกไปอย่างนั้น
   “ปัง!..” เสียงตบโต๊ะดังสนั่น โดยไม่กลัวมือเจ็บของอุทัยที่นั่งฝั่งตรงข้าม ไม่ได้ทำให้ร่างกำยำสะดุ้งสะเทือนแม้แต่น้อย กลับเอียงคอมองหน้าแดงก่ำเหมือนควันกำลังจะออกหูแบบไม่ทุกข์ร้อน มังกรเห็นท่าทางลูกแก้วคิดแทนเลยว่า หากเขาเป็นฝ่ายตรงข้ามคงไม่เสียเวลาคิดจับลูกแก้วหักคอกลางโต๊ะไปแล้วเรียบร้อย
   “ขอบคุณคำอวยพรและความกังวลที่มีให้ ผมน้อมรับด้วยใจและรับประกันว่าจะไม่มีทางร้องโหยหวนเป็น
อันขาด ยกเว้นพี่ชายกับน้องเล็กจะร้องครางอย่างสุขสมเมื่อผมส่งวิญญาณคนที่พวกเขาต้องการเสพสุขไปเป็นของขวัญแถมอีกต่างหาก” สายตาเย้ยหยันที่มองลูกแก้วอย่างหยามเหยียด คงไม่ต้องบอกว่าคนพูดหมายถึงอะไร แต่ลูกแก้วกับยิ้มกวนได้น่าถีบชะมัด ต่อปากต่อคำจนฝ่ายตรงข้ามถึงกับกัดกรามกรอด
   “ไม่ต้องรอคุณส่งของขวัญไปให้ ผมคิดว่าเขาสองคนก็สามารถครางอย่างสุขสม เพราะพวกเขารู้จักเสพสุขร่วมกัน หึหึ!” มังกรถึงกับอึ้ง หน้าแดงหูแดงอย่างห้ามไม่อยู่ คำพูดของลูกแก้วจาบจ้วงมาก บังอาจเอาเรื่องพี่น้องของคลังสมบัติมาพูดในโต๊ะโดยไม่สะทกสะท้าน ตกลงเย็นนี้จะได้ทานข้าวหรือจะได้ทานเลือดสุดจะคาดเดา แต่เขาก็เลือกที่จะนิ่งดูเฉยๆ
   เจ้าสัวหรี่ตาจ้องลูกแก้ว ก่อนจะคลี่ยิ้มมุมปากพิจารณาคู่เอกที่กำลังปะทุจนบรรยากาศในโต๊ะร้อนขึ้นทันตา เสือเฒ่ายอมรับว่าเจ้าหนุ่มตรงหน้าวาจาร้ายกาจ แถมยังจิตแข็งไม่สะทกสะท้านสายตาที่พากันจ้องจนแทบ
จะพรุน น้อยคนที่จะรับแรงกดดันจากสถานการณ์แบบนี้ได้ คงต้องประเมินเจ้าหนุ่มนี่ใหม่ ตัดสินใจขัดจังหวะเพราะไม่ต้องการให้อุทัยลูกชายคนรองเป็นฝ่ายหมดความอดทนทำให้ขายหน้าจนเสียภาพพจน์
   “เสียดายที่ไม่สามารถเห็นพวกคุณในมุมอื่น ไม่งั้นคงได้เห็นความแตกต่างจากที่รับรู้ตอนนี้” เจ้าสัวเจตนา
เบนความสนใจจากประเด็นร้อน เขารู้ว่ายกเรื่องนี้ขึ้นพูด คนทำต้องรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร
   “บางมุมก็เป็นมุมส่วนตัว อย่าไปอยากรู้เลยครับปล่อยพวกผมมีโลกส่วนตัวบ้างก็ดี ผมพูดถูกไหม” ลูกแก้วตอบอย่างฉลาด ซึ่งเสือเฒ่าก็ยิ้มเย็นแต่มุมปากแอบกระตุก ลูกแก้วมั่นใจว่าเสือเฒ่าเจ้าเล่ห์คงไม่กล้าฉีกหน้าตัวเองด้วยการยอมรับว่าติดตั้งกล้องสอดแนมให้ห้องพวกเขาหรอก คนแบบนั้นกลัวเสียเหลี่ยมเสียหน้าที่ถูก
จับได้ การทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยังจะช่วยให้ดูดีกว่าที่จะเค้นถามตรงๆ
   “หึหึ..คิดไม่ถึงว่าคุณจะมีหลานชายยอดเยี่ยมอย่างนี้” เสือเฒ่าเลือกที่จะชมลูกแก้ว ซึ่งมังกรเริ่มจะเข้าใจบางอย่าง รายละเอียดคงต้องไปถามเอากับหนุ่มหล่อที่ตีมึนนั่งข้างๆ ตอนนี้เขาเลือกที่จะยิ้มรับคำชมแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยของเจ้าสัวแทน
“เป็นความภูมิใจของวิริยะทรัพย์” ตัวเขายังไม่อยากเชื่อว่าจะยืดอกรับได้อย่างไม่ตะขิดตะขวาง ชำเลืองดูข้างๆ ลูกแก้วฉีกยิ้มกว้างหลังเขาพูดจบ อยากจะถอนคำพูดชะมัด
   “ให้แม่บ้านลงอาหารได้เลย”เจ้าสัวออกคำสั่ง อาหารหลากหลายรายการทยอยวางบนโต๊ะบรรยากาศตึงเครียดค่อยเบาบางลง ด้วยการขัดตราทัพจากอาหารตรงหน้ามังกรกับลูกแก้วไม่เกรงใจ ลงมือทานโดยไม่อิดออดตามตำราพิชัยสงคราม ‘กองทัพต้องเดินด้วยท้อง’ ขืนยอมให้ความกดดันมาเป็นอุปสรรคไม่ยอมทานแล้วละก็คงแพ้ตั้งแต่ยังไม่เรียกรวมพลแล้ว ทั้งเขาและลูกแก้วเลือกตีมึนทานเนียนๆดีกว่า...?

dung

ขอบคุณครับผม

Klong

ขอบคุนครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

sugaritc

ขอบคุณมากครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

cawee

ขอบคุนคราฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

auto101

ขอบคุณครับ

4_NAY

อาหารมีปัญหาอีกไหมนะ

Soyu

ขอบคุณนะครับ