ความทรงจำเก่า ๆ ย้อนกลับคืนมาถึงปัจจุบัน

eddykub

สวัสดีครับ เพื่อน ๆ ทุกคน อยากจะเล่าประสบการณ์ให้เพื่อน ๆ ได้อ่านกันบ้างครับ เริ่มเลยนะครับ
เมื่อปี 2541 จับผลัดจับผลู ไปเกณฑ์ทหารแล้วจับได้ใบแดงครับ เป็นทหารเรือ ก็รู้สึกกลัวเหมือนกันนะครับ เพราะเราไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง
คนที่เป็นทหารเรือต้องไปฝึกที่ สัตหีบก่อนสองเดือนเสร็จแล้วถึงจะต้องย้ายหน่วยตามแต่ความสามารถความรู้ที่มีมา ผมได้ย้ายไปประจำที่กรุงเทพ แถวฝั่งธนครับ ที่ผมอยู่ จะมีรุ่นน้องมาทุกสามเดือนครับ พอขึ้นปีที่สองมีรุ่นน้องย้ายมาใหม่ก็หลายคน แต่มีคนนึงที่อยู่จังหวัดเดียวกันกับผม ก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก คิดว่าเป็นรุ่นน้อง สมมุติว่าชื่อบาสนะครับ เจอหน้าก็ทักทายกันตามปกติ เค้าต้องสวัสดีผมก่อนทุกครั้งเพราะตามธรรมเนียมรุ่นน้องรุ่นพี่ แต่ก็แอบแปลกใจว่าทำไมไม่ยอมพูดภาษาอีสานกับเรา อ้อ ลืมบอกไปผมต้องเข้าเวรที่ บก.แผนกฯ สามสี่วันครั้งนึง ต้องเข้าคู่กันสองคน ผมได้เข้ากับรุ่นน้องอีกคนนึง ส่วนบาส ก็เข้าเวรคู่กับเพื่อนผม มีอยู่วันนึง ผมเก็บหมอนกับผ้าห่มไปไว้ที่บก.แผนกฯ แล้วเพราะต้องเข้าเวร บาสก็มาบอกว่า ไอ้เพื่อนรุ่นน้องที่ผมเข้าเวรด้วยมันชอบหนีออกไปเที่ยวข้างนอก ให้ผมปล่อยให้มันนอนคนเดียวบ้างเค้าบอกอย่างนี้ ผมก็บอกว่าแล้วจะนอนยังไงหล่ะ ผ้าห่มกับหมอนก็ไม่มีนี่ก็ใกล้จะถึงเวลานอนแล้ว เค้าบอกว่างั้นนอนเตียงเดียวกันกับเค้าก็ได้ ผมนี้แบบอึ้งไปพักนึงไม่รู้ว่าเค้าคิดอะไร แต่ผมก็ตกลงนะ ถึงเวลานอนผมก็เข้าไปนอนกับเค้า แต่ดันนอนไม่หลับ อารมณ์ด้านมืดเข้าครอบงำผมซะแล้ว ทำไงดี มือผมเริ่มซุกซนล้วงเข้าไปในเสื้อเค้า เค้าก็นอนเฉย ๆ ผมก็เลื่อนมือล้วงเข้าไปในกางเกงเลยครับ มือเค้าก็เริ่มปัดป้องนิดนึงแต่ผมก็จับเล่นจนได้ แต่ผมก็ได้ทำแค่นั้นแหละครับ เพราะกลัวเค้าว่า แต่ผมก็นอนกอดเค้าทั้งคืนนะครับ เค้าให้ผมนอนหนุนแขนเค้าด้วย มันทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด หลังจากนั้นเราก็ไม่อะไรกัน แต่เวลาผมนอนที่เตียงผมตอนที่ไม่ได้เข้าเวร ดึก ๆ พอผมรู้สึกตัวก็จะเห็นเค้านอนข้างผมตลอด และผมก็จะนอนกอดเค้าทุกครั้งเลยครับ ไม่ทำอย่างอื่น จนกระทั่งเค้าปลดประจำการก่อนผม หกเดือน เพราะเค้าสมัครมา วันที่เค้าจะกลับเค้ามาลาผมบอกว่าอย่าลืมโทรหาเค้าบ้างนะ พร้อมกับให้เบอร์ผมไว้ด้วย จนถึงวันที่ผมปลดประจำการบ้าง กลับถึงบ้านผมก็ลองโทรหาเค้าดู เค้าก็คุยกับผมดีนะครับ แต่เวลาชวนออกมาข้างนอกเค้ามักจะอ้างว่า ไม่ว่าง ตลอด จนถึงวันนึงผมโทรไปหาเค้า พี่ชายเค้าเป็นคนมารับ ผมก็เลยขอสายเค้า ได้ยินเค้าบอกพี่ชายเค้าว่าให้บอกว่าเค้านอนหลับแล้ว แต่ผมได้ยิน ผมก็เสียใจนะครับ หลังจากนั้นผมก็ไม่เคยโทรไปหาเค้าอีกเลย จนกระทั่งเมื่อประมาณ เดือนมีนานี้เองครับ ผมได้เจอกับเค้าโดยบังเอิญที่บริษัทที่ผมทำงานอยู่ ผมก้มหน้าก้มตาทำงานอยู่ เงยหน้ามาก็เห็นเค้าครับ ผมตะลึงเลยครับ ไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีก ก่อนกลับเค้าขอเบอร์โทรผมไว้ผื่อจะได้คุยกัน ผมก็เลยขอเบอร์เค้าบ้าง หลังจากนั้นอีกสองวันผมรวบรวมความกล้าที่มีอยู่ ส่งข้อความนะครับ ไม่กล้าพูด ผมส่งข้อความไปว่า " ถึงบาส นี่เป็นคำสารภาพของผม ผมรู้ว่าบาสคงไม่ได้ชอบผู้ชายหรอก แต่ผมก็อยากจะบอกความในใจของผมนะครับ ว่าผมชอบคุณ" เงียบไปเลยครับ ไม่มีข้อความตอบกลับ อย่างน้อยผมก็โล่งใจแล้วว่า สิ่งที่ติดค้างอยู่ในใจได้บอกไปแล้ว จนอยู่มาวันนึงผมต้องไปทำธุระที่แบ็งค์ ผมยืนอยู่หน้าเคาเตอร์ บาสก็โทรเข้ามาบอกว่าเค้ายืนอยู่ข้างหลังผม ผมหันกลับไปมองก็ไม่เห็น ผมคิดว่าเค้าคงล้อเล่นกับผม จึงไม่ได้สนใจ จนตอนเสร็จแล้วเค้าถึงเดินมาทักผม แต่เค้าต้องรีบไปเพราะมากับญาติของเค้า เย็นวันนั้นผมโทรไปหาเค้า ถามถึงเรื่องต่าง ๆ ยกเว้นเรื่องเอสเอ็มเอสนะครับ เค้าบอกว่าเค้าแต่งงานแล้วมีลูก 1 คน ผมก็อึ้งไปพักนึง ก็ดีใจกับเค้าด้วย เค้าบอกว่าเค้าเล่นเฟสด้วยและให้ผมแอดไปหาเค้า แต่ผมก็ยังไม่ได้แอดซักที เค้าบอกว่ามีรูปลูกและเมียด้วยแต่ผมกดเข้าไปดูก็ไม่เห็นมี หรือเค้าจะหลอกผมก็ไม่รู้นะครับ จนถึงตอนนี้ผมก็ไม่รู้ว่าเค้าคิดยังไงกับผมกันแน่ แล้วเรื่องราวจะเป็นอย่างไร
ต่อไป ผมก็ยังไม่รู้เหมือนกัน  ขอบคุณสำหรับการอ่านเรื่องราวของผมนะครับ ถ้าเพือน  ๆ คนไหนมีแง่คิดดี ๆ ก็แนะนะผมได้นะครับ ขอบคุณทุกคนครับ

shockolate

บางทีเราก็อาจเป็นเพื่อนกันได้นะ..

ShinIeJiBoy

ความเห็นผมนะครับ
ดีใจด้วยครับที่คุณได้บอกความรู้สึกของคุณกับเขาไป เอาเถอะอย่างน้อยเขาก็ได้รู้แล้วว่าเราคิดอย่างไรกับเขา
ส่วนเรื่องที่พยายามจะสานสัมพันธ์ต่อ ในเชิงแฟน ผมว่าตัดใจเถอะครับ เป็นพี่น้องกัน เพื่อนกันดีกว่า ผมคิดว่าเขาอาจจะไม่เป็นเกย์ หรือเป็นประเภทที่ยังยอมรับตัวเองไม่ได้ เพราะฉนั้น เขาจะพยายามทุกทางที่จะหนีห่างถ้าเราพยายามรุกเข้าไป เพื่ออย่างน้อยรักษาระยะห่าง ที่เขาเรียกว่า comfort zone ของเขานะครับ เวลาไหนที่เขาลืมกำแพงที่เขากางกั้นอยู่ เขาก็จะคุยกับเราดี แต่ถ้าเขารู้สึกตัว เขาก็จะตั้งกำแพงนั้นใหม่

แต่อย่างไรเสียก็เป็นกำลังใจครับ