ลูกแก้วมังกร รามูนจ้าวแห่งสายลม ??? 36

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
                        นึกโมโหที่โดนหลอกอีกต่างหากแต่ยังแอบดีใจที่ลูกแก้วสามารถควบคุมการต่อสู้ไว้ได้หมดเขาคิดว่าอีกไม่นานคนที่ต้องพลาดท่าเจ็บตัวต้องเป็นอัคนีแน่นอนแม้ทั้งคู่จะสู้กันด้วยท่าร่างที่รวดเร็วจนตาลายไปหมดแต่ยังพอดูรู้ว่าคนที่ถอยร่นตกเป็นรองคืออัคนีขณะที่ลูกแก้วยังพริ้วร่างไปมาอย่างคล่องแคล่วเหมือนกับไม่ต้องใช่แรงเลยด้วยซ้ำให้ตายนี่คือลูกแก้วหลานจอมแสบจริงๆใช่ไหมเนี่ย...?
Part 36
วายุพิโรธ
                                   “โอ๊ะ!..ผลั๊ว!..ปึก!..!..โอ้ย!..อุ..อึก!”
                              ร่างอัคนีกระเด็นหวืดหลุดจากการต่อสู้ เงาร่างปราดเปรียวไหววูบเข้าไปรับเอาร่างของเธอไว้ในวงแขน ก่อนจะร่วงอย่างไม่เป็นท่าเสียก่อน
              “น้องไฟ!” พสุธาที่เคลื่อนตัวเข้าไปเช่นกันถึงกับชะงัก ความไวเขายังห่างชั้นกว่ามาก จึงได้แต่ยืนอยู่ข้างๆ ออกอาการเป็นห่วงชัดเจน
                 “พ่อ!..” เธอครางเสียงแผ่วใบหน้าซีดเผือด มุมปากมีเลือดสีสดย้อยออกมาสภาพไม่ต่างจากหงส์ฟ้าเลยสักนิด ยังดีที่ไม่กระอักเลือดตามมาด้วย คงเพราะฝีมือที่ไม่ธรรมดาช่วยผ่อนหนักให้เป็นเบา เธอจึงไม่บอบช้ำเท่าที่ควร
              “ยังไหวไหม” น้ำเสียงทุ้มอ่อนแฝงความห่วงใยจนจับกระแสได้ แววตาแดงก่ำปะทุอารมณ์โกรธอย่างไม่ต้องคาดเดา
              “ยังพอไหว” เธอพูดพร้อมพยักหน้ายืนยันด้วย ก่อนหัวหน้าจะประคองเธอให้ทรงตัวดีขึ้น ถึงค่อยหันมาเผชิญหน้ากับต้นเหตุที่ทำให้ลูกสาวเพียงคนเดียวพ่ายแพ้อย่างหมดรูป น้อยครั้งคนเป็นพ่อจะเห็นความพ่ายแพ้ของอัคนี เขามั่นใจนอกจากรามูนที่สามารถเอาชนะลูกสาวซึ่งฟูมฝักถ่ายทอดการต่อสู้มากับมือแล้ว ระดับอัคนีไม่น่าจะมีใครปะทะได้แล้ว
              บัดนี้กลับมีเด็กหนุ่มวัยยังไม่ถึงเบญจเพศโค่นอัคนีลงได้ไม่ลำบาก แถมสีหน้าท่าทางยังคงปกติเหมือนไม่ได้ใช้ฝีมือเต็มกำลังด้วยซ้ำ      คิ้วเข้มบนหน้าผากยับย่นถึงกับขมวดมุ่นแลดูมีอายุเพิ่มขึ้นทันตา นัยน์ตาดุ
จ้องลูกแก้วปานจะแผดเผาให้วอดเป็นจุล กลับไม่สามารถข่มขวัญฝ่ายถูกจ้องเลยสักนิด ยังกล้าสบตาตอบอย่างไม่หวั่นเกรง เหนือความคาดหมายใครต่อใครจนไร้สุ่มเสียงหลุดให้ได้ยิน บางคนถึงกับยืนตาค้างสติเหมือนหยุดนิ่งไปชั่วขณะ
              ภาพการต่อสู้นำความแตกตื่นตะลึงลานมาสู่ดวงตาทุกคู่ แต่ไม่ว่าใครก็ไม่กล้าส่งเสียงออกมา คงกำลังหาคำตอบอยู่ว่าอัคนีพ่ายแพ้ให้กับเด็กหนุ่มที่ไร้ชื่อในวงการได้อย่างไร หลายคนเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเด็กหนุ่มคนนี้เป็นทายาทของบุรุษในตำนาน แถมมีฝีมือน่ากลัวอย่างเหลือเชื่อไม่เว้นกระทั่งฝ่ายมังกร นอกจากตะลึงแล้ว
ยังแฝงความลิงโลดยินดีที่ลูกแก้วทำให้อัคนีพ่ายแพ้โดยที่เจ้าตัวยังคงเป็นปกติ
             หน้าคมเข้มเฉยชา ไม่มีอาการบาดเจ็บเลย บ่งบอกถึงพลังฝีมืออย่างดี  ที่สำคัญสามารถทำให้ลูกน้องหัวหน้าระส่ำระสาย
โดยเฉพาะพวกที่ลังเล ต่างพากันเปลี่ยนจุดยืนย้ายข้างไปรวมเจ็ดคนแรก แทบไม่ต้องรอดูผลแพ้ชนะระหว่างหัวหน้ากับ
ลูกแก้วแล้ว กระทั่งไม่เหลือใครยืนที่เดิมเลยสักคน
      ไม่มีใครไม่รักชีวิต สัจธรรมข้อนี้ยังใช้ได้ผล ไม่เว้นแม้กระทั่งนักฆ่าซึ่งผ่านการฝึกจนกลายเป็นคนเลือดเย็น ยังแอบหวงแหนชีวิตตัวเองเช่นกัน
              บทพิสูจน์ข้อนี้ยืนยันว่า ที่ผ่านมาพวกเขาไม่เคยคิดถวายชีวิตรับใช้องค์กรด้วยการภักดีอย่างสุดหัวใจ ต่างทำไปเพราะไม่มีทางเลือก ล้วนถูกบังคับภายใต้กฎเหล็กอันเข้มงวด ไม่ได้เกิดจากความสมัครใจเป็นที่ตั้ง
              มังกรอดเปรียบเทียบกับวิริยะทรัพย์ไม่ได้ การ์ดที่อาคมฝึกมากับมือ รวมทั้งพยัคฆ์ ไม่เคยสละเรือหนีเอาตัวรอดกันมาก่อน ยอมเอาชีวิตเข้าแลกตายแทนเขาได้ ยามตกอยู่ในอันตรายโดยไม่เคยลังเลด้วยซ้ำ
        ย้ำให้รู้ว่าคนเรา หากคิดเป็นนายคนเพื่อให้ลูกน้องจงรักภักดีด้วยนั้น ใช่อาศัยแต่อำนาจบารมีเพียงอย่างเดียว มันต้องใช้ใจ
ซื้อใจให้กันด้วย
             ข้อนี้ต่างหากที่หัวหน้าองค์กรมหาหิงค์ไม่มี พวกเขาผูกพันแค่เพียงผลประโยชน์ เมื่อรู้ว่าได้ไม่คุ้มเสีย..นักฆ่าเหล่านี้ย่อมไม่ยอมสู้เพื่อเขา ในเมื่อทางเลือกยังพอมีอยู่ ภาพของการแปรพรรคจึงเกิดให้เห็น
            แผนการนี้ไม่ว่าใครเป็นต้นคิด จะลูกแก้วหรือรามูน มังกรเชื่อว่าพวกเขาต่างเข้าใจคนเหล่านี้ลึกซึ้ง และทำการบ้านมาเป็นอย่างดี ถึงสามารถวางอุบายดึงเอามาใช้ประโยชน์จนเกิดผลสำเร็จ
            “หึหึ..ฮ่ะฮ่าๆ” จู่ๆหัวหน้าก็แหงนหน้าหัวเราะเสียงดังไปทั้งห้อง ท่าทางคล้ายจะเย้ยหยัน รู้สึกเขย่าขวัญจนหนาวเยือกไป
ทั่วร่าง
            “ชั่วชีวิตไม่มีครั้งใดรู้สึกหดหู่มาก่อน คนของมหาหิงค์ไม่มีแล้วสินะหึหึ” เสียงห้วนกระด้างเปรยจากปากที่ยิ้มหยัน
            “เป็นเพราะผลกรรมที่คุณทำต่างหาก” ลูกแก้วสวนกลับเสียงนิ่ง
            “ฉันไม่ใส่ใจเรื่องเวรกรรมที่เธออ้างหรอก เพียงนึกสมเพชตัวเองที่ปล่อยให้เด็กอย่างเธอมาอบรมมากกว่า ไม่นึกมาก่อนว่าคนอย่างฉันที่อยู่เหนือคนเป็นล้าน จะต้องมายืนดูเธอทำโอหังใส่ คงเพราะเชื่อมั่นต่อฝีมือที่เหนือชั้นกว่าเจ้าลมมันมากสินะ ถึงได้ยโสถึงเพียงนี้ คิดไว้แล้วสิท่าว่าสามารถล้มฉันได้” หัวหน้ายังจ้องลูกแก้วไม่วางตา
            “หา!” เสียงอุทานดังขรม หลังฟังหัวหน้าวิจารณ์ฝีมือของลูกแก้วตรงๆ แม้แต่มังกร คงคา พยัคฆ์ยังอึ้ง
ไม่ต่างกัน ถึงจะเห็นฝีมือและอดประหลาดใจไม่น้อยที่ถูกแก้วรู้จักทักษะการต่อสู้ แต่ไม่คิดว่าจะเลิศล้ำถึงปานนั้น
         ส่วนลูกแก้วยังคงเฉย ไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ ยากแก่การคาดเดาว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ภายใต้ใบหน้าเรียบ
นิ่งสุขุมนุ่มลึก ทุกคนกลับสัมผัสได้ถึงรังสีพิฆาตที่มักจะกระจายจากร่างคนที่มีพลังแฝงไม่ธรรมดา และมันกำลังแผ่ปกคลุมไปทั่วทั้งห้อง รุกไล่กินผืนที่รังสีอำมหิตที่กระจายจากร่างหัวหน้าและอัคนีรวมทั้งพสุธาด้วย
จนทั้งสามคนที่ประจันกับลูกแก้วคล้ายจะหดเล็กลงไปแล้ว
           การที่คนเราสามารถสยบคู่ต่อสู้โดยไม่ทันลงมือ ถือว่าพลังฝีมือและจิตใจของคนผู้นั้นแข็งแกร่งกว่าหลายเท่า และไม่ใช่จะมีกันได้ง่ายๆ ต้องอาศัยองค์ประกอบหลายอย่างหลอมรวมมันขึ้นมา ทั้งระยะเวลาและการฝึกฝน กอปรกับบุคคลผู้นั้นย่อมต้องมีพรสวรรค์ผิดกับคนทั่วไปอักโข
          และคนที่ว่ากำลังยืนอยู่ตรงหน้ามังกร ถึงจะหันข้างให้แต่เขาก็รับรู้ได้ชัดเจนดีกว่ามองตรงๆเสียอีก ว่าร่างสูงใหญ่ดูทะมึนทึนน่าเกรงขามคนนี้ ไม่ใช่ลูกแก้วคนเดิมที่เป็นเด็กฉลาดแต่ขาดทักษะไร้ฝีมือต่อสู้คนนั้นอีกแล้ว
          มีบางอย่างสะกิดมังกรให้เปรียบเทียมกับชายชุดดำรัดกุมที่สูงใหญ่ ร่างกายไล่เลี่ยกันกับลูกแก้ว ที่ยืนเป็นหุ่นข่มขู่คนในห้องด้วยท่าร่างที่เงียบสนิท บัดนี้กับถูกรัศมีที่มาพร้อมรังสีพิฆาตแผ่จากร่างลูกแก้วกลบเสียมิด
          ไปๆมาๆมังกรดันรู้สึกว่ารามูนจ๋องลงพอๆกับพวกที่เหลือ แต่คนที่ดูโดดเด่นผิดหูผิดตา จนละสายตาจากไม่ได้ดันกลายเป็นลูกแก้วไปเรียบร้อย ก่อนที่ภาพทับซ้อนของสองพ่อลูก ที่เป็นพี่เขยกับหลานชายซึ่งกลายเป็นคนรักจะเกิดความคิดบางอย่างให้คิ้วเข้มบนหน้าหล่อขมวดไปกว่านั้น ประโยคทำลายบรรยากาศก็ดังจากปากหัวหน้าขึ้นว่า
           “เธอจะเอายังไง” เป็นคำถามที่หลายคนไม่คิดว่าหัวหน้าองค์กรนักฆ่าอย่างมหาหิงค์จะเอ่ยมันออกมา
แต่เขาจำเป็นต้องพูดเพื่อลดแรงกดดันจากรังสีพิฆาตของลูกแก้วที่รุกไล่จนเริ่มอึดอัด
           “ผมจะให้โอกาสคุณ ชีวิตคุณขึ้นอยู่กับโอกาสในครั้งนี้ สามารถรักษาลมหายใจไว้ได้หรือจะดับลง” คำพูดของลูกแก้วทำให้ดวงตาแดงก่ำของหัวหน้าไหววูบขึ้นนิดหนึ่ง แต่ยากจะสังเกตยกเว้นลูกแก้วที่สามารถมองเห็น
           “หมายความว่าพวกฉันยังมีโอกาสรอด” เขาถามทันที
           “อย่าเพิ่งดีใจ ฟังเงื่อนไขให้จบก่อน สำหรับคุณถึงจะชั่วช้าสามาลย์มาทั้งชีวิต แต่ก็ได้ชื่อว่าเป็นอาจารย์ของพ่อ ผมจะไม่ลงมือเอง แต่จะให้คุณเลือกกำหนดชะตาชีวิตของคุณ โชคดีคุณรอดแต่ผมจะทำร้ายพลังฝีมือจนหมด ไม่ให้กลับไปสู่วงจรอุบาทว์ตามอาฆาตแค้นหรือทำร้ายใครได้อีก แต่ถ้าโชคร้ายคงไม่ต้องบอกหรอกนะ ควรทำอย่างไรกับตัวเอง” น้ำเสียงหนักแน่นทรงพลัง ที่เปล่งออกมาแต่ละประโยค ช่างแปลกตาสำหรับมังกรและคนที่คุ้นเคยยิ่งนัก ต่างพากันตั้งคำถาม เด็กหนุ่มที่พวกเขารู้จักคือคนๆเดียวที่ยืนออกคำสั่งชี้เป็นชี้ตายกับหัวหน้าองค์กรมหาหิงค์แน่หรือ
           “ลูกสาวฉันกับพสุธาล่ะ..เธอคิดจะทำยังไงพวกเขา” หัวหน้ายังควบคุมอารมณ์ไว้ได้ดี ภายใต้หน้ากากหนังมนุษย์ที่ปิดบังด้วยผ้าเหมือนพวกอาหรับ ยังอดห่วงอัคนีกับพสุธา ไม่มีใครไม่รักเลือดเนื้อเชื้อไขของตนเอง
          “ผมจำเป็นต้องทำลายพลังฝีมือ แต่การรักษาชีวิตขึ้นอยู่กับพวกเขาว่าต้องการหรือไม่ ถ้าต้องการกราบ
ขอขมาที่ทำกับแม่ผมก่อนสิ หากแม่ให้อภัยพวกเขาถึงจะรอดออกไป” ลูกแก้วบอกเสียงเรียบ แววตานิ่งเฉยไร้อารมณ์สิ้นดี มันเป็นแววตานักฆ่าที่ดูน่ากลัวเกินไปสำหรับมังกร เขาไม่คาดคิดว่าจะได้เห็นแววตาแบบนี้จากลูกแก้วมาก่อน ดุดันอำมหิตและเด็ดขาดเหมือนกับไม่มีหัวใจ
         “ฝึกได้ถึงขั้นเปล่งประกายจนไร้ประกาย เธอถึงกล้ามากำหนดชีวิตของฉันสินะ หึหึ..เอาเถอะทางเลือกที่พูดมา ฉันต้องทำยังไงบ้าง”
         “คุณเล่นไพ่แข่งกับผม เราจะเล่นโปคเกอร์กัน เลือกไพ่ขึ้นมาเพียงสี่ใบไพ่ใครเหนือกว่าชนะ หากคุณชนะคุณรอดแต่ไร้ฝีมือ แต่ถ้าแพ้ผมให้คุณจัดการกับตัวเอง ถือว่าละเว้นให้มากแล้ว” ฟังดูเลือดเย็นอำมหิตสำหรับคนที่ไม่เคยสัมผัสวิถีชีวิตของคนกลุ่มสีเทา-ดำ แต่สำหรับคนที่อยู่ในห้อง มันกลับเป็นสิ่งท้าทายของนักล่า ที่มีโอกาสรอดกับตาย ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับโชคและฝีมือหนุนเสริม ขึ้นอยู่ว่าใครเหนือชั้นกว่ากัน บางครั้งการต่อสู้ที่น่ากลัวไม่ใช่การปะทะด้วยกำลังเพียงอย่างเดียว บางทีการทรมานที่เลือดเย็นที่สุดคือการทำเหมือนใจดีสุดๆ อย่างที่ลูกแก้วกำลังใช้กับหัวหน้าองค์กรนักฆ่า การฆ่าอย่างช้าๆบนความหวาดเสียวที่ระทึกขวัญต่างหาก คือนักฆ่าที่น่ากลัวที่ผู้คนต้องโจษขานจดจำกันไปอีกนานแสนนาน
              “ฉันคงไม่มีทางเลือก..ลงมือได้เลย” หัวหน้าเข้าตาจน แต่ยังคงทระนงดูน่าเกรงขามไว้ลายได้อย่างน่าทึ่ง
ลูกแก้วไม่พูดอะไรอีก เพียงยกมือให้สัญญาณกับรามูนที่คุมหลังนิ่งๆ บุรุษชุดดำล้วงเอาไพ่ออกมา ก่อนสะบัดมือทีเดียวไพ่ทั้งสำรับก็ปลิวว่อนขึ้นในอากาศอย่างไร้ระเบียบ ในความไม่เป็นระเบียบกับมีนัยยะไม่กระจัดกระจาย แต่ดันรวมกลุ่มอยู่เหนือศีรษะพวกเขาสูงขึ้นไปเกือบชิดเพดาน
          วินาทีนั้นความรวดเร็วของท่าร่าง ที่ต่างซัดอาวุธซึ่งมองด้วยตาเปล่าไม่เห็นด้วยซ้ำว่าเป็นอะไร ระหว่างลูกแก้วและหัวหน้า เจาะจงไปที่ไพ่ซึ่งลอยอยู่บนอากาศอย่างคล่องแคล่วว่องไวทั้งสองคน
          “ฟิ้ว!..ชิ้ว!” มีไพ่ใบหนึ่งที่ทั้งคู่ใจตรงกัน ทำให้อาวุธทั้งสองคนกระทบกันจนเกิดประกายไฟ
            “เช้ง!.ชิ้ง!..เฟี้ยว!” แต่ต่างไม่ยอมปล่อยให้ตกเป็นของอีกคน ฝ่ามือทั้งสองร่างสะบัดไหวรวดเร็วจนคล้ายไม่มีการขยับ แท้ที่จริงกลับรวดเร็วจนกลายเป็นดูนิ่ง สะบัดต่อเนื่องเพื่อชิงไพ่ที่ยังไม่มีใครได้ไปครอง อัคนีทนเฉยอีกไม่ไหว ออกลูกฮึดรวบรวมพลังที่เหลือช่วยพ่อของเธอโดยการปล่อยลูกไฟเข้าใส่ลูกแก้ว ไม่กลัวคำครหาว่ากลุ้มรุมแต่อย่างใด
            “พรึ่บ!..ชิ้ว!..ฉวบๆ!” แต่ลูกไฟของเธอมีอันตกกระจัดกระจายด้วยเข็มวายุที่ลูกแก้วซัดใส่หล่นไม่เป็นท่า
           “ตุ๊บ!..ตึ๊กๆ!” ไพ่ที่ต่างฝ่ายต่างต้องการกระเด็นกระดอนยังไม่เป็นของใคร เดิมทีเกือบเป็นของลูกแก้ว
แต่ดันถูกขัดจังหวะด้วยลูกไฟของอัคนีทำให้หัวหน้ามีโอกาสซัดไพ่ใบดังกล่าวหลุดจากอาวุธของลูกแก้วปลิวขึ้นไปอีก ตอนนี้ไพ่เจ้าปัญหายังคงร่อนไปมา เพราะลูกแก้วเองก็ไม่ยอมปล่อยให้ตกเป็นของหัวหน้าพสุธาเห็นอัคนีพลาดท่าถึงกับกระอักเลือดเพราะเข็มวายุที่ซัดโต้จากลูกแก้วเผื่อแผ่ฝังเข้าร่างเธออย่างเจตนา
            “อ๊อก!..โอ๊ก!” ก้อนเลือดสีสดทะลักออกจากปาก เมื่อความบอบช้ำภายในถูกซ้ำเติมจนเธอเกือบทรุด ดีที่พสุธารวบกอดเอา
ไว้ทัน
            “ไฟเป็นยังไงบ้าง” น้ำเสียงร้อนรนกังวลฉายชัด ไม่ปิดบังสายตาดังเคยเมื่อคนที่เขามอบหัวใจให้บาดเจ็บสาหัสต่อหน้า
           “ช่วย..พ่อก่อน” เธอยังกล้ำกลืนฝืนพูดบอกพสุธาช่วยหัวหน้า เขาไม่เคยขัดใจเธอเลยสักครั้ง ยามสบตาสวยที่บัดนี้หม่นแสงเพราะอาการบาดเจ็บแต่ไม่ได้ทำให้ดวงตาคู่นี้น่าดูลดลงแต่อย่างใด
       พสุธาไม่ต้องรอให้บอกเป็นครั้งที่สอง หลังประคองให้เธอทรงกายแล้วก็จัดการขว้างมีดพกอันเป็นอาวุธคู่กาย เป้าหมายคือร่างของลูกแก้วที่ใช้สมาธิกับไพ่ใบสำคัญ เพื่อตัดสินชะตาชีวิตของหัวหน้าองค์กรมหาหิงค์อย่างจดจ่อ ต่างกำลังชิงจังหวะกันอยู่
         “เฟี้ยวๆ!...เคร้งๆ!..เกร้งๆ!..ฉึกๆ..อร๊าก!” ดาบนั้นคืนสนอง เพียงแต่พสุธาไม่ได้ถูกมีดสั้นของตนปักคืน เขาโดนเข็มวายุที่ลูกแก้วยอดฝีมือวัยหนุ่มแบ่งสมาธิขั้นเทพ ซัดต้านมีดบินของเขา เผื่อแผ่มายังเขาอีกนับสิบ จมหายเข้าไปยังจุดสำคัญภายในร่างดังจับวาง จนคนโดนถึงกับเข่าทรุดไร้ซึ่งเรี่ยวแรงยืนอีกต่อไป
          “พี่ดิน!” เสียงเรียกของอัคนีตะโกนขึ้น หลังเห็นพสุธาหน้าซีดไร้สีเลือดทรุดลงไปกองกับพื้นตาค้าง ส่งผลให้สมาธิหัวหน้าที่ช่วงชิงไพ่ถูกแบ่งแยก ทำให้อาวุธที่ซัดเข้าสู้กับลูกแก้วเพลี่ยงพล้ำ ไพ่ใบสำคัญตกไปอยู่ในมือลูกแก้วเรียบร้อย พร้อมกับตัวเขากลับได้ไพ่อีกใบมาแทน ในสภาพเหงื่อซึมตามไรผม บ่งบอกว่าใช้พลังไปมากน้อยขนาดไหน เขาถึงกับยอมรับว่าเด็กหนุ่มคนนี้ลึกล้ำเกินคาด
          “เจ้าดิน...” ทำได้แค่ครางเรียก ยังไม่สามารถแบ่งสมาธิไปดูศิษย์โปรดซึ่งจงรักภักดีเพียงคนเดียว กำลังทรุดลงไปกองเข่าคู่หายใจหอบ โดยมีอัคนีที่สะบักสะบอมไม่ต่างกันโอบไหล่หนาคอยดูแลอยู่ข้างๆ
          “ไม่ต้องห่วงผมยังไม่ดึงลมหายใจเขาหรอก ลูกสาวคุณกับลูกศิษย์ล้วนเล่นไม่ซื่อ ไม่ยึดถือกติกา คิดแล้วพวกเขาต้องทำแบบนี้ สิ่งที่ผมจัดให้แค่ตัดเส้นเอ็นทำลายฝีมือตามเงื่อนไข” ลูกแก้วบอกได้หน้านิ่งมาก มังกรถึงกับใจกระตุกยามเห็นลูกแก้วสำแดงฝีมือซัดเข็มวายุ ทั้งยังแยกสมาธิไปรับมือกับอัคนีและพสุธาได้อีกต่างหาก ทุกสิ่งที่ทำเหนือคำบรรยาย โดยที่รามูนไม่ได้ลงมือช่วยแม้แต่น้อย เหมือนพ่อต้องการให้ลูกชายเป็นพระเอกตั้งแต่เริ่มยันจบ
           “ไม่คิดว่าเข็มวายุที่เธอใช้จะกล้าแข็งขนาดนี้ ฉันเป็นคนถ่ายทอดให้พ่อของเธอแต่แรก ยังไม่สามารถเทียบเธอได้เลย” คำพูดของหัวหน้าทำให้ทุกคนรู้ได้ทันที ว่าอาวุธที่เขาใช้คือเข็มวายุเช่นกัน
           “เพราะแบบนี้ไง ผมถึงให้โอกาสคุณกำหนดชีวิตตัวเอง” ลูกแก้วกับพูดด้วยถ้อยคำที่กดดันได้อย่างเลือดเย็น
          “เอาเถอะ..บางทีทางรอดยังคงเป็นของฉัน เพราะ A โพดำมันอยู่ในมือฉันแล้วเรียบร้อย ส่วนคิงส์โพดำ
ที่เธอได้ไปมันไม่สำคัญสำหรับฉันหรอก สามใบที่เหลือ ฉันตองเค..หึหึ..ฮะฮ่าๆ” หัวหน้าพูดจบเผยรอยยิ้มอย่างผู้ชนะขึ้นเป็นครั้งแรก ตามมาด้วยเสียงหัวเราะอย่างสะใจ พร้อมกับโชว์ไพ่ในมือทั้งสี่ใบ เป็นตองเค กับ A โพดำอีกหนึ่งใบจริงด้วย
           ลูกแก้วกลับมีสีหน้าเรียบนิ่งไม่โต้ตอบ ปล่อยคู่ต่อสู้หัวเราะมีความสุขอย่างเต็มที่ คนที่ร้อนรุ่มกระวนกระวายใจกลับเป็นมังกร หงส์ฟ้า พยัคฆ์ แม้แต่คงคาที่เข้าใจว่าลูกแก้วพลาดท่าโดนเฒ่าเจ้าเล่ห์ตลบหลังเข้าให้แสดงว่าที่หัวหน้าพยายามแย่งไพ่ใบนั้น เป็นการล่อหลอกความจริงเขาไม่ได้ต้องการไพ่ใบนั้น เพียงแต่ต้องการดึงไพ่ใบสำคัญคือ A โพดำมาไว้ในมือต่างหาก เพื่อแยกไพ่ของลูกแก้ว หรืออีกนัยหนึ่ง ถ้าได้มาเขาก็เป็นสี่คิงส์ไป
            “หัวเราะพอหรือยัง ถือว่าผมปราณีมากแล้ว ที่ปล่อยให้หัวเราะอย่างมีความสุขก่อนตาย” ลูกแก้วกลับบอกเสียงเข้ม หัวหน้าที่กำลังหัวเราะถึงกับหยุดหรี่ตาจ้องหน้าเขานิ่ง
            ส่วนมังกรและคนที่ช่วยกันลุ้นตัวโก่งรู้สึกหายใจโล่งขึ้น ลองฟังลูกแก้วพูดมาแบบนี้ แสดงว่าไพ่ในมือต้องเหนือกว่า จะมีไพ่ชนิดใดชนะตองเคนอกจากตองเอด หมายความว่าไพ่ในมือลูกแก้วตองเอดแน่นอน
            “หืม!..ที่พูดแปลว่าไพ่ในมือเป็นตองเอดหรือ” คำถามของหัวหน้ายังไม่ได้รับการตอบรับจากลูกแก้ว นอกจากมุมปากที่กระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ ชี้ให้เห็นว่าไม่จำเป็นต้องตอบก็รู้ผลแล้ว
             เหงื่อกาบที่ซึมตามขมับของหัวหน้า ผุดขึ้นมาอีกครั้งหลังจากแห้งสนิทไปก่อนหน้า ซึ่งเขาเพิ่งจะดีใจกับชัยชนะไปหมาดๆ เริ่มเห็นลางร้าย ก่อนสายตาจะชำเลืองไปที่พื้นซึ่งไพ่หล่นเกลื่อน หนึ่งในนั้นมี A โพแดงอยู่ด้วย รอยยิ้มชั่วร้ายอย่างผู้กำชัยชนะก็ผุดจากนัยน์ตาทั้งสองข้างอีกครั้ง สร้างความฉงนสนเท่ให้กับพวกมังกรเช่นกัน
            “แน่ใจว่าแกตองเอด” เปลี่ยนเป็นย้ำถามลูกแก้ว แต่ยังคงไม่มีคำตอบ หน้าคมเข้มจุดรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ยั่วโมโหไม่เปลี่ยน ค่อยๆโชว์ไพ่ในมือขึ้นใบแรกแต่มันกลับเป็น 10 โพดำ พอใบแรกเผยออกมา พวกที่ลุ้นข้างลูกแก้วถึงกับหน้าซีดเผือด เห็นลางแพ้มาเต็มๆ หมายถึงชีวิตพวกเขาย่อมแขวนอยู่บนเส้นด้ายด้วย หากหัวหน้ามีชีวิตรอดไปจากที่นี่ ถึงไม่มีฝีมือดังเดิม แต่ไม่ได้แปลว่าจะไม่มีเขี้ยวเล็บหรืออำนาจหลงเหลือ ที่จะตามเก็บกวาดพวกเขาซึ่งทรยศเสียเมื่อไหร่
          ยกเว้นทางฝั่งมังกรที่ไม่คิดแบบนั้น แต่ละคนเริ่มหายใจโล่งอีกครั้ง หลังสลดวูบจิตตกไปตอนหัวหน้าสะกิดให้รู้ว่าลูกแก้วไม่มีโอกาสตองเอด ซึ่งแปลว่าไพ่ที่จะชนะได้ตอนนี้เหลือเพียงเปอร์เซ็นต์เดียวไพ่ใบที่สองเผยตามด้วยความใจเย็นของลูกแก้ว เปิดเป็นแจ็คโพดำ หัวหน้าเริ่มเหงื่อซึมคิ้วกระตุกแล้วตอนนี้ ก่อนจะเป็นแหม่มโพดำและใบสุดท้ายคิงส์โพดำ ไพ่ในมือของลูกแก้วคือเสตรดเฟรช เป็นไพ่เซียนที่ชนะตองเค ของหัวหน้าจนย่อยยับไม่มีเหลือ
             “เสตรด!” เสียงครางทุ้มของผู้พ่ายแพ้ และผู้ลุ้นตามรายรอบ
              “รู้แล้วสินะ ความรู้สึกยามมัจจุราชมารออยู่ข้างหน้ามันทรมานแค่ไหน เหมือนที่คุณเคยทำไว้กับเหยื่อที่สั่งฆ่ามานักต่อนัก คราวนี้ถึงตาคุณบ้างแล้ว ลงมือเสียทีอย่าให้ผมหมดความอดทน!” หางเสียงตะโกนสั่งดังลั่น ทำเอาแต่ละคนถึงกับผวาตาม ไม่คิดว่าท่าทีนิ่งเฉยเหมือนนักล่าที่มีลูกไก่อยู่ในกำมือ บทจะปะทุอารมณ์โกรธดันทะลักขึ้นดื้อๆ
              แต่กลับสงบลงได้อย่างรวดเร็ว ทำให้มังกรถึงกับจ้องแล้วจ้องอีก ในใจกำลังสับสนต่อพฤติกรรมไม่น้อย ลูกแก้วคนที่เขากำลังมองอยู่เป็นใครอีกคนที่เขาแทบไม่รู้จัก แถมมีพลังอำนาจบางอย่างที่สะกดเขาจนเย็นเยือกยันไขสันหลัง
             “ฉันต้องขอบใจเธอไหม ที่ทำให้ฉันรู้สึกสนุกและมีความสุขในวันนี้ เงื่อนไขที่อุตส่าห์ให้เกียรติ์ เธอคิดหรือ..ว่าฉันจะยินดีน้อมรับ!” พูดจบ หัวหน้าสับปรับไม่รักษาสัจจะ ก็สะบัดท่าร่างปล่อยสิ่งที่ใครต่อให้ต่างคาดไม่ถึงพุ่งเข้าใส่ลูกแก้วและพวกมังกร รวมทั้งทุกคนที่ไม่ทันคาดคิด
             “เพลิงบรรลัยกัลป์...หนีเร็ว!” เป็นคงคาที่ตะโกนบอกดังก้อง ก่อนพุ่งเข้าฉุดร่างพยัคฆ์หลบอย่างฉิวเฉียด ในขณะที่มังกรอุ้มหงส์ฟ้าหนีอุตลุด โดยมีรามูนในชุดดำกระโดดเข้ามาพาหลบลูกไฟสีเงินเข้มได้อย่างหวุดหวิดเช่นกัน ส่วนนักฆ่าที่แปรพรรคถึงกับแตกฮือ ยกอาวุธขึ้นปัดป่าย แต่กลับถูกลุกไหม้พรึ่บ..ลามถึงตัวจนไฟลุกโชนร่างไปสองสามคนอย่างโชคร้ายที่สุด
                “เลว..มากไอ้ชาติชั่ว” สิ้นเสียง เข็มวายุมากมายมหาศาลถูกซัดออกจากร่างที่หมุนเป็นเกลียวอย่างควงสว่าน จนกลายเป็นทอร์นาโดขนาดย่อม โดยมีเข็มวายุที่ซัดออกหมุนอยู่รายรอบ ก่อให้เกิดแรงดึงดูดมหาศาลดูดเอาลูกไฟบรรลัยกัลป์ที่ซัดออกจากหัวหน้า เข้าไปในวังวนของเกลียวอากาศที่หมุนวนจนสิ่งของต่างๆ ปลิวกระจัดกระจายว่อนไปหมด
                 แต่ละคนถึงกับรีบหาที่ยึดไม่ให้ร่างถูกดึงเข้าไปในมวลอากาศที่มีแรงดึงดูดมหาศาล ซึ่งกำลังขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ กระทั่งเสื้อผ้าหน้าผมของพวกที่พยายามต้านแรงลมเอาไว้สุดชีวิต ถึงกับบิดเบี้ยวไม่คงรูปดูประหลาดชอบกล
                “วายุพิโรธ!” เสียงครางของหัวหน้า ที่ฉุดรั้งดึงร่างพสุธากับอัคนีจับไว้แน่นทั้งสองคน เพราะทั้งคู่ไม่เหลือพลังต้านแม้แต่น้อย กันไม่ให้ถูกดึงเข้าไปในมวลอากาศที่ก่อตัวจนคล้ายแผ่นดินไหวสั่นสะเทือนไปทั่ว ก่อนผ้าโพกปิดบังหน้าตาของเขาจะปลิวหลุดเพราะไม่เหลือมือจะไปยึดจับ เปิดเผยใบหน้าออกมาทันที
     “ท่านรัฐมนตรี..รัฐมนตรี!” เป็นมังกรกับพยัคฆ์และคงคา ที่รู้จักหน้าตาคนผู้นี้ ยกเว้นหงส์ฟ้าที่รู้เช่นเห็นชาติมาก่อนไม่แปลกใจแม้แต่น้อย
                  โดยเฉพาะมังกรคุ้นเคยเป็นอย่างดี เพราะพรรคการเมืองของคนผู้นี้เขาเป็นคนให้เงินสนับสนุนบำรุงพรรคไปไม่น้อย และเพิ่งผ่านมาไม่กี่วันในคืนที่เขาถูกบังคับพาตัวมาที่นี่ ก็เพราะไปงานเลี้ยงบ้านรัฐมนตรีคนนี้นั่นเอง
                  การทำลายล้างของเกลียวอากาศที่หมุนรุนแรง ไม่ได้ส่งผลเพียงแค่ผ้าโพกหัวปิดหน้าแบบอาหรับเฉพาะของหัวหน้าเท่านั้น ยังส่งผลให้กับผ้าสีดำที่โพกอำพรางหน้าตาของรามูน ที่ใช้ร่างกายอันใหญ่โตโอบรั้งป้องกันมังกรกับหงส์ฟ้าไม่ให้ถูกดึงเข้าไปในมวลอากาศด้วยเช่นกัน
                  รามูนที่มังกรไม่เคยเห็นหน้าตาแท้จริงมาก่อน และคาดหวังเป็นอย่างมากที่จะได้เห็น เขาเคยอยากรู้ว่าหน้าตาจ้าวแห่งสายลมจะเป็นแบบไหน รวมทั้งนักฆ่าขององค์กรมหาหิงค์ซึ่งต่างยึดเสารักษาชีวิตไว้อย่างสุดกำลังด้วยเช่นกัน ยังแบ่งสมาธิให้ความสนใจบุรุษในตำนาน ก่อนครางชื่อออกมาอย่างไม่มีใครคาดคิดมาก่อนว่านักฆ่าเทพพระกาฬ บุรุษในตำนานที่หาคนเทียบเทียมฝีมือไม่ได้ จะกลายเป็นคนที่พวกเขารู้จักมักคุ้นเป็นอย่างดี
                   “เงาทมิฬ!” โฉมหน้าที่เผยออกมาของรามูน กลับเป็นเงาทมิฬ นักฆ่าระดับแถวหน้าที่อยู่เฝ้าพวกลูกแก้วในห้อง ตอนที่ไปเชิญมังกรกับหงส์ฟ้ามาพบหัวหน้า ความจริงที่เกิดขึ้นมังกรถึงกับอึ้ง แต่ด้วยไหวพริบและปัญญา ทำให้เขายังไม่ปักใจเชื่อว่ารามูนคนนี้คือคนเดียวกับที่เคยเจอมาตลอด สิ่งที่ทำให้เขาคิดแบบนั้นมีเหตุผลและน้ำหนักเพียงพอ
          ส่วนหนึ่งมาจากหงส์ฟ้าที่ไม่แสดงท่าทางอะไรแม้แต่น้อย มันผิดปกติสำหรับคนรักกันพึงจะเป็นจนเกินไป อีกอย่างคงคากับพยัคฆ์ก็ไม่ออกอาการแปลกใจต่อบุคคลนี้เช่นกัน การได้ใกล้ชิดกับรามูนที่ใครๆเรียกว่า..เงาทมิฬ ไม่ให้ความรู้สึกวูบวามเหมือนตอนที่ได้สัมผัสรามูนเช่นที่ผ่านมาความคิดต้องหยุดลง เมื่อเสียงร้องเจ็บปวดดังอย่างทรมานทางฝั่งของหัวหน้าหรือรัฐมนตรี พร้อมด้วยเสียงของอัคนีและพสุธา ดึงสติความคิดของเขาให้สนใจทันที บัดนี้ร่างพวกเขาลุกไหม้ด้วยไฟสีเงินที่แผดเผาทั่วร่างทั้งสามคน
                  “อร๊าก...โอยๆ..ร้อนๆ!” ไม่มีใครทันเห็นว่าไฟบรรลัยกัลป์ไปลุกท่วมร่างพวกเขาที่เกาะกันอยู่ได้อย่างไร ยกเว้นคงคาที่รู้ว่าลูกไฟบรรลัยกัลป์ที่หัวหน้าปล่อยออกมาเพื่อหวังกำจัดทุกคนนั้น ถูกซัดคืนต้นเหตุ
                 ตอนแรกลูกไฟเหล่านี้ถูกดูดเข้าไปในมวลอากาศที่เกิดจากท่าร่างซึ่งรวดเร็วของลูกแก้วที่หมุนเป็นเกลียว จนทำให้อากาศรอบตัวบิดควงสว่านอยู่รายล้อมร่างของเขา พร้อมกับเจ้าตัวใช้เข็มวายุซัดกระจายกลายเป็นเกราะป้องกันไฟบรรลัยกัลป์ที่ถูกดูดเข้ามาอย่างเจตนา ไม่ให้ทำอันตรายต่อร่างกายเจ้าของร่างซึ่งใช้ท่านี้อยู่ ช่างเป็นพลังฝีมือลึกล้ำขั้นสูงสุด เรียกว่า ‘วายุพิโรธ’
                เขาไม่เคยเห็นหรอกนอกจากได้ยินได้ฟังมา ไม่คิดว่ามันจะรุนแรงร้ายกาจขนาดนี้ เพิ่งประจักษ์เต็มสองตาก็ตอนนี้แหละ
ถึงจะเป็นหนึ่งในสี่จตุรเทพขององค์กร แต่รามูนหรือพี่ลมของน้องๆ เท่าที่ทราบยังฝึกไม่สำเร็จด้วยซ้ำ ลูกแก้วกลับใช้วายุพิโรธได้อย่างไม่น่าเชื่อ แล้วมวลอากาศมหาศาลก็ค่อยๆคลายตัวผ่อนแรงดึงดูดลงช้าๆ จนสลายหายไปในที่สุด เหลือเพียงร่างสูงใหญ่ใบหน้าคมคายหล่อเหลายืนอย่างสง่างาม พร้อมกับสภาพแวดล้อมค่อยๆ คืนมาเป็นปกติ ทุกคนผ่อนคลายการเกร็งกล้ามเนื้อที่ต้านแรงดึงดูดอย่างโล่งอก
               รอยดำบริเวณพื้นกองเป็นเถ้าถ่านเพียงชั่วเวลาไม่ถึงนาทีเป็นจุดที่เคยมีร่างคนสามคน คือพสุธา อัคนีและหัวหน้าหรือรัฐมนตรีกอดรั้งกันอยู่บัดนี้เหลือแค่ขี้เถ้ากองเดียว ไฟบรรลัยกัลป์ที่ร้ายกาจเผาจนไม่เหลือซากกระดูกมันเป็นแบบนี้เองมังกรเพิ่งเข้าใจพิษสงที่หงส์ฟ้าหน้าซีดเผือดตอนอัคนีนำออกมาวางบนมือและพี่สาวถึงกับยกมือยอมแพ้  
               ให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นคืนสนองแต่ทุกข์ของหัวหน้าองค์กรและลูกสาว พร้อมกับศิษย์รักกลับถูกสนองผลกรรมจากน้ำมือของลูกแก้วแทน...?

dung

ขอบคุณครับผม

Klong

ขอบคุนครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

cawee

ขอบคุนคราฟผม{:sm-52:}{:sm-28:}

tarsii

ขอบคุณมากนะ

x2_man

สนุกมาก ขอบคุณนะครับ

thine

ขอบคุณมากครับ

4_NAY

เก่งจังลูกแก้ว

Soyu

ขอบคุณนะครับ