อะไรกันว้ามีป๊ะป๋าบ้าSEX (1)

bosskrubza

แกร๊งๆๆ เสียงระฆังดังขึ้นในตอนเช้ามืด มันเป็นเสียงที่ผมและเพื่อนๆคุ้นเคยกันดี เสียงที่ผมได้ยินตั้งแต่ผมลืมตาขึ้นมาบนโลกใบนี้ จนถึงตอนนี้ก็ 10 ปีแล้ว ผมสะดุ้งตื่นขึ้นทันที่ที่ได้ยินเสียงดังนั้น
ก่อนจะพับเก็บผ้าห่มที่ใช้ห่มตัวเองให้อบอุ่นในยามค่ำคืน เสียงผู้คนเริ่มเจี๊ยวจ้าวดังขึ้นเรื่อยๆ ทำให้ผมต้องรีบเพราะถ้าช้ากว่านี้.........วันนี้ผมคงไม่อาบน้ำหรอก ผมต้องรีบเพื่อที่จะได้เป็นกลุ่มแรกที่จะได้
เข้าไปอาบน้ำก่อนเพื่อนๆ เพราะอะไรนะหรอ ผมจะเล่าให้ฟัง ก็แล้วกัน ห้องอาบน้ำของที่นี้ เป็นแทงค์น้ำที่ก่อขึ้นจากคอนกรีต กว้าง 1.5 เมตร ยาว ประมาณ 25 เมตร มีน้ำเต็ม น้ำใสสะอาดน่าอาบเป็นที่สุด
แต่ก็แค่ช่วงแรกๆเท่านั้นแหละนะ นี้คือเหตุผลที่ผมต้องรีบ ถ้าสาย กว่านี้ เด็กๆ กว่า 100 คน จะมาแออัดรวมตัวกันอยู่เต็มห้องอาบน้ำเต็มไปหมด แล้วคุณคิดสภาพเอาสิ น้ำจากฟองสบู่ แปรงสีฟัน ยาสระผม
มันจะลอยเต็มอ่างอาบน้ำ จนทำให้น้ำที่จะอาบมีสะภาพคลายๆกับน้ำในกาละมังซักผ้ายังงั้นแหละ ผมไม่ชอบหรอกนะที่จะได้อาบน้ำแบบนั้นอะ  แล้วอีกอย่างที่เด็กๆทุกคนต้องรีบมาอาบน้ำทำธุระส่วนตัวให้เสร็จ
ก็เพราะว่า เรารีบที่จะลงไปเข้าแถวออกกำลังกาย แม้มันจะเป็นอะไรที่น่าเบื่อสำหรับเด็กๆอย่างเช่นการออกกำลังกายนี้นะ แต่ผมก็ยินดีที่จะได้มาเข้าแถวเป็นคนแรกของทุกๆวันเลย
เพราะอะไรนะหรอ ที่นี้สถานเลี้ยงเด็กกำพร้านะครับ มีเด็กๆมากมาย ที่บ้านที่ผมอยู่เรียกว่า บ้านกลาง รับเด็กตั้งแต่ 7 ขวบ - 12 ขวบ ที่ช่วยเหลือตัวเองได้แล้ว พวกเราจะมาอยู่บ้านกลาง
นอกจากนี้ ยังมีบ้านเล็ก ที่รับเด็กตั้งแต่แรกเกิด จนถึง 6ขวบหรือ7ขวบในบางรายที่ยังช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ แล้วก็บ้านใหญ่ ที่รับเด็กตั้งแต่ 13-17 ปี เป็นบ้านที่ เด็กๆทุกคนกล่าวถึงมากมาย
เราเลยได้ยินเรื่องวีระกรรมต่างๆจากบ้านใหญ่ ที่ทำให้เด็กๆอย่างพวกเราขะยาดกัน ผมคนหนึ่งละ ที่ไม่อยากไปบ้านใหญ่ เพราะเมื่อผมอายุ 13 ผมก็เป็นเด็กใหม่ของที่นั้น
ซึ่งมีรุ่นพี่ที่ใจดีใจดี จะคอยต้อนรับเรา ผมเองก้ไม่รู้ว่าคอยต้อนรับยังไงอะนะเพราะไม่เคยได้เห็นสักที แต่จากสิถิติ เด็กใหม่ ที่ย้ายเข้าไปบ้านใหญ่ จะก่อคดี พากันหลบหนีออกจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า
กันมากมาย แต่ก็ไปไม่ค่อยรอดหรอกครับ โดนจับกลับมาอยู่ดี แหละ บ่อยครั้งที่ผมเดินผ่านบริเวณบ้านใหญ่ ผมเคยเห็นเพื่อนๆที่ผมเคยรู้จักเมื่อตอนอยู่บ้านกลาง  มีสีหน้าที่เสร้าสร้อย
บางรายก้มีรอยฟกซ้ำตามใบหน้า แต่ละคนมีสะภาพสะบักสะบอม ไปตามๆกันเพียงเพราะเราเป็นน้องใหม่ แต่ถ้าทนได้ เมื่อเราอายุมากขึ้น เราก็คงจะมีความสุขมัง เพราะผมเห้นพวกรุ่นพี่แต่ละคน
ดูท่าทางมีความสุขมากมาย ทุกครั้งที่จะได้ต้อนรับน้องๆจากบ้านกลาง พวกพี่ๆที่บ้านใหญ่จะร้องดีใจกัน แต่เด็กๆที่บ้านกลางอย่างพวกผม กับขวัญเสีย เครียสจัด เมื่อตัวเองอายุมากขึ้น
การที่จะไปอยุ่บ้านใหญ่นั้นเป็นอะไรที่น่ากลัวมากๆสำหรับเด็กๆบ้านกลางอย่างพวกผม ไม่เหมือนตอนอยุ่บ้านเล็่กผมดีใจมากที่จะได้มาอยู่บ้านกลาง เพราะบ้านเล้ก มีแต่เด็กเล็กแดง
ทำอะไรก้ไม่ค่อยได้ ผมมีความสุขที่ได้อยุ่บ้านกลาง แต่ตอนนี้ผมอายุ 10 ขวบ และอีกเพียงแค่ 2 ปี ผมก็จะได้ย้ายไปอยู่บ้านใหญ่ทำให้ผมอดที่จะหวั่นๆไม่ได้
เมื่อก่อนตอนที่ผมเป็นเด็กเล็กๆผมตั้งหน้าตั้งตารอคอยด้วยความหวัง  ผมยังจำคำพูดของพี่เลี้ยง ที่คอยบอกพวกผมทุกวันๆ ว่า ถ้าหากพวกผมทำตัวเป็นเด็กน่ารักเป็นเด็กดี แล้วจะมีคนมารับพวกผม
ไปอยู่ด้วย มารับพวกผมไปเป็นลูก พวกผมจะได้มีพ่อแม่ เหมือนเด็กคนอื่นๆ ทุกวันผมตั้งหน้าตั้งตาเป็นเด็กดี  ถ้ามีเวลาว่างจากกิจกรรมหรือเรียนหนังสือ ผมจะเดินออกมานั่งเล่นที่ทางเข้าของสถาน
เลี้ยงเด็กแห่งนี้เป็นประจำ เผื่อว่าอาจจะมีคนมาเห็นผมและรับผมไปเป็นลูก เหมือนกับพี่เลี้ยงบอกกับพวกผม และเหมือนกับเพื่อนๆ ผมหลายๆคนที่ได้ไปอยุ่กับพ่อแม่ของพวกเขา
แต่ตอนนี้ความหวังของผมหมดลงแล้ว ผมโตแล้ว และกำลังจะได้ย้ายไปอยู่บ้านใหญ่ ซึ่งเด็กที่บ้านใหญ่ไม่มีใครมีโอกาศได้พบกับพ่อแม่ของพวกเขาเลยสักคน ความหวังของผม ที่มี
ได้หายไปจากชีวิตผมเหมือนกับเด็กคนอื่นๆมากมายที่อยู่ที่นี้ พ่อแม่ส่วนมาก พวกเขาอยากได้ลูกที่ตัวเล้กๆ ที่พวกเขาจะอุ้มได้ สำหรับเด็กตัวโตๆอย่างผม ยิ่งเวลาผ่านไปความหวังก็มืดมิดลงไป
ตามกาลเวลา
ปรีดๆ เสียงเป่านกหวีดให้เข้าแถวออกกำลังกายดังขึ้น ผมซึ่งมานั้งรออยู่นานแล้วรีบวิ่งทันที พร้อมๆกับเด้กๆที่อยุ่บริเวณใกล้เคียงจะพากันกรู่ออกมาเพื่อที่จะเขาแถว  วันนี้ผมโชคดี ที่ได้เข้าเป็นคนที่1
ของแถว A1 ด้วย นั้นหมายความว่าหลังจากออกกำลังกายเสร็จผมจะได้เป็นคนแรกที่จะได้เดินเข้าไปในโรงอาหาร ซึ่งการที่เป็นคนแรกมักจะได้สิทธิ์พิเศษมากมายเสมอ
"ไปๆเดินไปให้เป็นระเบียบ อย่าแตกแถวอย่าแซงคิว" เสียงร้องดังๆจากพี่เลี้ยงที่ไล่ต้อนพวกผมให้เดินแถวเข้าโรงอาหารดังขึ้นหลังจากออกกำลังกายเสร็จแล้ว ผม เป้นคนแรกได้เดินนำหน้าไปอย่าง
ภาคภูมิใจ " สวัสดีครับ คุณป้า วันนี้แต่งตัวสวยจังเลยนะครับ วาว ผ้ากันเปื้อนใหม่ด้วยสวยจังเลยเหมาะกับคุณป้าจัง" ผมพูดเสียงแจ๋วๆพร้อมๆกับส่งรอยยิ้มบาดตาบาดใจให้กับป้า พร แม่ครัวใหญ่ของที่นี้
"ผมชอบอาหารที่คุณป้าทำจังเลยครับ อร่อยที่สุดเลย " หยอดคำหวานอีกนิดหน่อย พร้อมๆกับยิ้มกว้าง เมื่อมองอาหารในจานที่เพิ่มพูนมากกว่าปกติ  "นี้จ๊ะ ปากหวานจังเลย" ป้าพรยื่นถาดใส่ข้าวให้กับผม
แต่ผมทำสายตาละห้อย "ผมอยากทาน ลูกชิ้นทอดเยอะๆจังเลยครับ ท่าทางน่าอร่อย " ผมพูดแล้วทำหน้าเศ้รา ก่อนจะยิ้มกว้า แล้วขอบคุณป้า พร อีกทีแล้วเดินถือถาดอาหารออกมา ท่ามกลางสายตา
ที่อิจฉาจากเพื่อนๆหลายๆคน ที่ยืนมองผมตาละห้อย  กับลูกชิ้นทอดของโปรดของใครหลายๆคน ที่ปกติจะได้เพี้ยง 3-5 ลูกต่อคน แถมยังได้กินแค่วันพิเศษๆเท่านั้น แต่สำหรับผม มีลูกชิ้น
อยู่ในจานเกือบ 30 ลูก จนพูนเกือบล้นถาดใส่อาหาร มีไม่น้อยคนหรอกที่จะได้แบบผม เพราะผมมาเป็นคนแรก ผมเลยได้คุยกับป้าพร ถ้าผมมาสายผมก็แทบจะได้อาหารน้อยๆเท่าๆกับหลายๆคน
เพราะป้าแก่ก็ยุ่งตักข้าวจนเมื่อย ไม่มีเวลาดูหรอกว่ายื่นให้ใคร ถึงมีก็รีบ ผมเลยได้เท่าๆคนอื่นแต่ถ้าผมมาก่อนเพื่อน ไม่เกินที่ 10 ป้าแกก้ยังไม่รีบเท่าไร ก็จะได้เยอะหน่อย แต่ถ้ามาที่ 1แบบวันนี้
ผมก็จะโชคดีได้แยอะแยะแบบนี้ประจำละครับ นี้หละที่ทำให้ผมรีบมาเข้าแถวออกกำลังกายเพื่อที่จะได้เป็นที่หนึ่งเสมอ  
"เฮ้ย เซี้ยเม่งมึงไอ้ ต้น สัดได้ลุกชิ้นจนล้นจาน ไรวะกุได้ 5 ลูกเองแม่ง แถมไม่ยอมแบ่งเพื่อนอีก " มาแล้วครับเพื่อนผม ไอ้ โย มันด่าผมทุกวันละที่ผมได้อะไรพิเศษๆ แบบนี้ แต่ผมก็ไม่เคยแบ่งให้มันหรอกครับ
นานๆทีจะแบ่งมังนิดหน่อยถ้าผมแบ่งสิ อีกหลายๆคนจะมาขอผมด้วย แล้วผมจะเหลืออะไรละ ทางที่ดีไม่ต้องให้กินสักคน เป็นดีที่สุด ไม่ใช่ผมงกนะ แต่ที่นี้ใครๆก็ต้องเห็นแก่ตัวไว้ก่อนละ
ถ้างั้นเราก็จะไม่ได้อะไรเลย แย่งได้เป็นแย่ง ไปก่อนได้ก่อนไปช้าก็อด แล้วจะให้ผมยืนมองคนอื่นกินอะไรอร่อยๆต่อหน้าต่อตาโดยที่ผมได้แต่กลืนน้ำลายอะหรอ ม่ายเอาหรอกครับ
"บ่นทำมัยวะไอ้โย มิงก็หัดตื่นเช้าๆมาเข้าแถวออกกำลังกายเป็นคนแรกสิ มาก่อนได้ก่อนโว้ย" ผมก็โว้ยมันกับคืนนิดๆ
"ช่างมิงสิ ไอ้ต้น ก็กุขี้เกรียจนี้ เสียงระฆังดังยังนอนได้อีกเป็นชั่วโมงๆ ไม่ต้องอาบน้ำก้ได้ ลงมาเข้าแถวออกกำลังกายเลยก็ยังทันจะรีบตื่นทำมัยวะ"
- - " " เอ่องั้นได้กับข้าวน้อยๆก้อย่ามาบ่นสิวะ "ผมค้อนมันไปทีหนึ่ง รู้สึกเซงๆกับมัน หน่อยๆ  "ว่าแต่วันนี้ได้กินลูกชิ้นมีอะไรพิเศษวะไอ้โย " ผมร้องถามมันออกไป เพราะลูกชิ้นเป็นอะไรที่สิ้นเปลืองมากๆ
ถุงหนึ่ง 30 บาท ได้นิดเดียวการที่จะทอดปริมาณเยอะๆ เพื่อเลี้ยงเด็กๆ400กว่าคนไม่ใช่เงินน้อยๆ ส่วนมากอาหารที่กินจะมีแต่ผักเป็นส่วนใหญ่ พวกผัดผักอะไรอย่างนี้ ถ้าไปเร็วๆก็จะมีเนื้อติดมาให้ชิ้มรส
แต่ถ้าไปช้าผักอย่างเดียวอะครับ ดังนั้นลูกชิ้นจึงเป็นอาหารโปรดของเด็กๆที่นี้ ส่วนพวกนม พวกผมจะได้ทานทุกวันวันละ 2 แก้ว ตอนเช้ากับก่อนนอน ซึงมันก็เป็นถังมาตักใส่แก้วกินกัน
ถ้าไปช้าก็หมดอีกเพราะมีบางคนเข้าแถว 2 รอบก็มี นมก็อร่อยดี แต่ได้กินทุกวันเลยไม่ตื่นเต้นเท่ากับลูกชิ้น
"กูว่าวันนี้สงสัยมีคนมารับเด็กไปเลี้ยงเป็นลูกแน่ๆเลยวะ  น่าอิจฉาซะมัด นายว่าปะ" ไอ้โยมันบอกผมทำเอาผมรู้สึกน้อยใจขึ้นมานิดๆทำมัยใครๆถึงโชคดีกันจัง ฟังแล้วก็หงุดหงิด
"เอามานี้ " ผมแย่งลูกบอลจากมือไอ้โย แล้วก็เต๊ะออกไปอย่างแรง     ปึก "โอ้ย" เสียงร้องดังมาหลังจากเสียงลูกบอลลอยไปกระทบอะไรบางอย่าง ทำเอาผมใจหายวูบเลย
"ใครแต๊ะลูกบอลมาเนี้ย "เสียงๆหนึ่งดังขึ้น ท่าทางจะโกรธ  ผมหันกลับไปมองไอ้โย ปรากฏว่า หายไปแล้ว "เอ่อ" ผมถอนหายใจออกมาก่อนจะเดินไปหาเหยื่ออารมร้อนของผมที่ยืนถือลูกบอลรออยู่
"ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะเต๊ะลูกบอลมาโดนคุณ คือผมไม่ได้ตั้งใจครับ ผมขอลูกบอลคืนนะครับ " ผมพูดแล้วก็ยื่นมือออกไปขอรับลูกบอล " ไม่ ฉันยังไม่คืน น้องเล่นยังไงอย่างนี้มันอันตรายรู้มัย
ถ้าโดนคนอื่นขึ้นมาแล้วได้รับบาดจ็บเราจะทำยังไง เดียวน้องพาพี่ไปหา พี่เลี้ยงหน่อยสิ จะต้องพุดกันหน่อยแล้วปล่อยให้เด็กๆมาเล่นแบบนี้ได้ไง อันตรายมากๆ ดูสิพี่ยังมึนหัวอยู่เลย"
หลังจาก ที่ผู้ชายคนนั้นพูดจบผมก็หน้าซีดเป็นไก่ต้ม ถ้ารื่องนี้รู้ถึงพวกพี่เลี้ยงละก็ ผมตายแน่ๆ ถ้าพวกผมฆ่ากันตายก้ไม่เป็นไรหรอกแต่อย่าไปทำให้แขกที่มาเยื่ยมชมที่นี้เดือดร้อน
หรือโกรธ พวกผมจะต้องเอาใจทุกๆคนที่มาเยื่ยมและเอาของมาบริจาคให้พวกเรา ถ้าทำให้เขาโกรธเขาก็จะไม่มาอีก และพี่เลี้ยงที่ใจดีก็จะกลายมาเป็นนางมารร้ายทันที เรื่องต่างๆที่ไม่ดี
ห้ามพวกเราเอาไปเล่าหรือบอกกับคนภายนอก ห้ามพวกเราเอาไปฟ้องพวกพี่เลี้ยงถ้าไม่อยากเห็นนางมารร้าย แต่ถ้าเป็นเรื่องดีๆ ก็ต้องรีบบอกเพราะรางวัลรอพวกเราอยู่ นี้เป็นกฏที่พวกผม
รู้จักจากการสังเกตุและบอกเล่าของพวกพี่ๆที่มาอยู่ก่อน "พี่ครับ ผมขอโทษ"ผมก้มลงคุกเข่ากอดขาผู้ชายคนนั้นแน่น น้ำตาไหลอาบแก้มผม "ผมจะไม่ทำอีกแล้วครับ ผมขอโทษอย่าไปบอกพี่เลี้ยงเลยนะครับ"
ผมกอดผุ้ชายคนนั้นแน่น ต่อให้ตายผมก็ยอมดีกว่าให้เขาไปบอกพี่เลี้ยง  "ทำมัย กลัวอะไร ทำผิดก็ต้องยอมรับผิดสิ ไม่ต้องกลัวหรอกอย่างน้อยก็โดนทำโทษนิดๆหน่อยๆไปไปกัน"
พูดเสร็จเขาก็ลากผมให้ลุกขึ้นให้เดินตามเขาไป "ไม่ อย่าครับ ให้ผมทำอะไรก้ได้ ผมยอมทุกอย่างเลย อย่าบอกพี่เลี้ยงเลยนะครับ ผมขอโทษ" ตอนนี้ผมร้องให้จริงๆจังๆกลัวจนสั่นไปหมดทั้งตัวเลยละครับ
ความจริงผมก็ไม่เคยโดนทำโทษหรอกครับ แต่ผมได้ยินเรื่องเล่าต่างๆนาๆมากมาย แล้วเห็นหลายๆคนเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือเลยหลังจากโดนทำโทษเสร็จ
แต่ก้ไม่มีใครยอมพูดอะไร ดังนั้นผมคงไม่ยอมเสี่ยงหรอกครับ ผมไม่รุ้นี้ว่าจะต้องเจอกับอะไรบ้างถ้าต้องโดนทำโทษ มันเป็นอะไรที่น่ากลัวมากๆ -- --  
สงสัยผมคงจะร้องให้หนักไปหน่อย แต่ทำไงได้ก็เด็กมันกลัวนี้ครับ "นี้ ไม่เอาน่า กลัวมากขนาดนั้นเลยหรอ"เสียงผู้ชายคนนั้นดังขึ้น แล้วเขาก็ก้มลงมากอดผมเอาไว้
ผมไม่เคยโดนใครกอดแบบนี้มาก่อนเลย ไม่รู้สิมันบอกไม่ถูก ผมรู้สึกอบอุ่นยังไงไม่รู้ ผมอยากอยู่อย่างนี้นานๆไม่รู้ตั้งแต่ตอนไหนที่ผมเผลอไปกอดผู้ชายคนนั้นซะแน่นเลย
หยุดร้องให้ตอนไหนก้ไม่รู้  "เอ่อ กว่าจะหยุดร้องให้ ขี้แยจังเลยนะเราอะ ชื่ออะไรหรอ บอกได้มัย" ผมเงยหน้าขึ้นมามองผู้ชายคนนั้น  ดวงตายังมีคราบน้ำตาเหลืออยู่
ทำให้ภาพตรงหน้ามันพร่ามัวไปหมด ผมยิ้มให้เขาทั้งน้ำตา "ผมชื่อ เด็กชาย อรรภพล แสงจันทร์ครับ ชื่อเล่น ชื่อ ต้นครับ" "หึๆ เล่นแนะนำซะเต็มยศเลยนะเนี้ย ยินดีที่ได้รู้จักนะ พี่ชื่อ พล " ครับ "ผมตอบรับ
พี่เขาเบาๆ ในใจยังหวั่นๆ กลัวว่าเขาจะไปฟ้องพี่เลี้ยงของผม พี่เขาคงเดาได้จากสายตาที่กังวลของผมที่มองพี่ขาอย่างหวั่นๆ " น่าไม่ให้ไปบอกพี่เลี้ยงก้ไม่บอก ไม่ต้องกลัวหรอก มามาให้กอดอีกทีสิ"
พูดเสร็จพี่เขาก็ดึงผมเขาไปกอดอีกที ผมชอบจังเลยชอบให้ใครๆมากอดแบบนี้มันอบอุ่นดี ผมเพิ่งเคยโดนกอดจากคนแปลกหน้าเป็นครั้งแรก นอกนั้นก็จากพวกพี่เลี้ยงซึ้งนานๆมากๆกว่าจะกอดผมที
ซึ่งตั้งแต่ย้ายมาบ้านกลางผมยังไม่เคยโดนกอดอีกเลย ว้า ผมไม่อยากปล่อยแขนจากอ้อมกอดนี้เลย " ตัวผอมๆนะนี้ยกินข้าวมังรึเปล่าเนี้ย มีแต่กระดูก " ผมยิ้มอายๆก่อนจะตอบออกไปว่า "กินครับ แต่ไม่ค่อยอิ่ม เขาให้กินแค่จานเดียวเอง"
ผู้ชายคนนั้นเขาเอามือลูบหัวผมเบาๆ ก่อนจะก้มลงหอมแก้มผมทีหนึ่ง ทำเอาผมตกตะลึงเลยอะ - - เย้ โดนหอมแก้มด้วย (คิดในใจอะครับ) - -  "เขิลหรอ น่าแดงเชียว น่ารักดีนะ พี่ไปละคราวหลังก็เล่นระวังๆละ"
พูดเสร็จเขาก็เดินจากผมไป ส่วนผมก็ยังยืนมองเขาเดินหายเข้าไปในตึก เอามือลูบแก้มตัวเอง ใจเต้นตึกๆ คืนนี้จาอาบน้ำไม่ล้างหน้า เอ่ยไม่ๆไม่อาบน้ำดีกว่า เดียวรอยกอดหาย ผมยืนยิ้มคนเดียว
อย่างมีความสุข ทำมัยอะหรอครับ เพราะผมขาดความอบอุ่นมัง ตั้งแต่เล็กจนโต ผมนับครั้งได้เลยว่าผมเคยโดนกอดมากี่ครั้ง แต่ผมไม่เคยโดนกอดจากคนอื่นเลยนอกจากพวกพี้เลี้ยง
"ไงไอ้ต้น ยืนยิ้มไรอยู่คนเดียววะ" ไอ้โยโย่มันแหกปากร้องทักผมทันที่ที่เห็นผมเดินถือลูกบอลมันกลับมา "หุบปากเลย ไอ้โย สาด แม่งวิ่งหนีปล่อยให้กูรับเคราะห์คนเดียว ดีนะที่รอดมาได้"
"5555 ใครบอกให้มึงเดินไปหาละโง่เองนิ วิ่งหนีก้ไม่มีใครรู้แล้วว่าใครเต๊ะ จำไว้ดิมึง ทำตัวซื่อบื้อ " ง่า จริงของมันแล้วผมโง่เดินไปรับผิดทำมัยละเนี้ย - - "
หลังจากที่ผมกับไอ้โยพากันเล่นฟุตบอลจนหอบ เสียงรถขายไอติมก็ดังแว่วมาแต่ไกล "อยากกินไอติมวะ โย มีเงินปะ"ผมถามไอ้โยเบาๆรู้ทั้งรู้ว่ามันไม่มีหรอก ผมเองก้ไม่มี เด็กๆที่นี้น้อยคนมากๆ
ที่จะมีเงิน บางคนโชคดีมีเงินเป็นร้อยๆเหมือนกับว่าเขาเป็นเศรษฐีเลยอะ พวกผมไม่ได้ทำงาน ไม่มีพ่อแม่การที่จะได้เงินมาแต่ละบาทนั้นมันช่างยากลำบากซะเหลือเกิน
"เออ ไม่มีวะ เอางี้ปะไปขอเขากินฟรีเลย " - - " "เอ่อเขาคงให้หรอกนะ เอ้อเบื่อๆ" ผมบ่นออกมาด้วยความเบื่อแบบสุดๆอยากกินแต่ไม่ได้กินนี้มันทรมานจัง
"ติ่งต๋องๆ ประกาศ เด็กชาย อรรถพล แสงจันทร์ มาพบผู้อำนวยการ ที่ห้องประชุมชั้นสามตึกอำนวยการด่วน ประกาศอีกครั้งเด็กชาย อรรถพล แสงจันทร์ มาพบผู้อำนวยการ ที่ห้องประชุมชั้นสามตึกอำนวยการด่วน"
ทันที่ที่เสียงประกาศดังขึ้น ผมก็หน้าซีดอีกรอบ วันนี้มันวันซวยอะไรวะ ผมไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย แล้วทำมัยผมถึง โดนเรียกตัวละ หรือว่า เพราะเรื่องเต๊ะบอลเมื่อเช้านี้ ยิ่งคิดก็ยิ่งอยากเป็นลม
"เอ้ยต้น เขาเรียกเองอะ โชคดีวะ ไม่เคยเห็นใครโดนเรียกไปแบบนี้รอดสักคน ไปดีมาดีนะเพื่อน " เสียงไอ้โยมันให้พรผมได้อย่างน่าถีบจริงๆ ขาเล็กๆของผมก้าวเดินแทบไม่ออก
ขามันสั่นไปหมดเลยอะ ทำไงดี ในใจผมก็คิดไปต่างๆนาๆกลัวไปหมด อยู่ดีๆมาเรียกกันไปพบแบบนี้มัน ไม่น่าไว้ใจเลยจริงๆพับผ่าสิ ...........
ในที่สุดผมก็พาร่างเล็กๆมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องประชุมเล็กชั้นสามตึกอำนวยการจนได้ ผมยืนทำใจอยู่นานหลายนาทีกว่าจะกลั้นใจเปิดประตูให้เดินเขาไปได้
ภายในห้องประชุมอากาศช่างหนาวเย็นจับขั้วหัวใจผมซะจริงๆทั้งๆที่ข้างนอกร้อนตับแลบแต่ในนี้กับยังกับอยู่ขั่วโลกน้ำแข็งแนะ ร่างใหญ่ๆนั่งมองผมมาจากโต๊ะข้างในสุด
สายตาคมกริบที่มองลอดผ่านแว่นตาหนาๆนั้นช่างน่ากลัวเหลือเกิน  ภายในห้องข่อนข้างจะมืดเพราะไม่ได้เปิดผ้าม่าน ยิ่งทำให้บรรญากาศน่ากลัวขึ้นไปอีก
แสงไฟที่ติดๆดับๆนั้นทำให้ผมกลัวมากที่สุด ยังกับมีผีวิ่งวนไปมารอบๆกาย "ปิดไฟหน่อยสิ อรรถพล"เสียงเย็นยะเยียบดังขึ้นทำเอาผมขนลุกไปหมด
"ฉันบอกให้ปิดไฟหน่อยได้ยินมัย" เสียงตวาดดังขึ้นทำเอาผมได้สติ ก่อนจะกุลีจุจอจะไปปิดไฟ แต่ จู่ๆมันก็ดันติดเองซะนี้ - - " "อ่า ติดจนได้ไม่ต้องปิดแล้วละ มานั่งตรงนี้สิ เรามีเรื่องต้องคุยกัน"
"ค่ะครับ" ผมตอบรับไปอย่างสั่นๆ ก่อนจะสังเกตุเห็นว่ามีอีกคนที่นั่งอยู่ด้วยภายในห้องนั้น ตุ๊บ ตุ๊บๆ ตุ๊บๆๆ เสียงหัวใจผมเริ่มเต็นเร็วและเร็วขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเห็นว่าใครคนนั้นหน้าตาเป็นยังไง
คนโกหก ไหนบอกว่าจะไม่บอกพวกพี้เลี้ยงไง ทำมัยเป็นแบบนี้ รู้นี้ไม่น่าบอกชื่อเลย ผมร้องครวญอยู่ในใจน้ำตาไหลออกมาอย่างไม่รู้สึกตัวรู้สึกเกรียดคนตรงหน้าคนนี้อย่างจับใจ
"อ่าวเธอเป็นอะไรนายอรรถพล" เสียงผู้อำนวยการดังขึ้น แต่ผมไม่สนใจหรอก ตอนนี้ผมจ้องหน้าคนขี้โกหกตรงหน้าอยากโดดกัดคอจริงๆ "ผมขอโทษคุณแล้วไงไหนบอกว่าจะไม่บอกพี่เลี้ยงทำ
ทำมัยคุณถึงขี้โกหกแบบนี้หลอกได้แม้แต่เด็กๆ" ผมชี้หน้าด่าไอ้ผู้ชายแฮงซวยนั้น ยังไงก็จะโดนลงโทษอยู่แล้ว ขอด่าให้หายเจ็บใจหน่อยเถอะ
"ปั้ง" เสียงทุบโต๊ะดังขึ้น ทำเอาผมสะดุ้ง ผมหันไปมองตามเสียงแล้วก็เห็นนางมาร้ายแปลงร่างนั่งยู่ตรงนั้นตรงโต๊ะผู้อำนวยการ ผมยาวๆปลิ้วไหวๆตามแรงลมที่พัดมา (ไม่รู้ลมมาจากไหนอะ)
ดูน่ากลัวสุดๆ สายตาแดงๆใต้แว่นนั้นยิ่งทำให้คนตรงหน้าดูเหมือนนางมารร้ายจริงๆ ผมเดินถอยหลังอย่างไม่ได้ตั้งใจก่อนจะสะดุจขาตัวเองล้มลง ฉี่แทบแตก

moo2010

ดีๆมากครับนู๋บอส

Medmayom

  ขอบคุณครับ  

QQQ313

ขอบคุณมากครับ

sirisa

ขอบคุณครับ

aeg

ขอบคุณตรับ

Mikkiny

ชอบบบบบบบบบบบบบบบ

thitiphom

ขอบคุณนะครับ

mrkojiro

ขอบคุณมากครับ

white_blue

ขอบคุนครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

imanaji

ขอบคุณนะครับ

champsasa

ขอบคุณครับ

killerd

ขอบใจมากครับ

leopard2531

ขอบคุณมาก

dirrtyboyz

ขอบคุณครับ

diablo2

ขอบคุณครับ

KJL

ขอบคุนครับบบ

gigusa

ขอบคุนครับ

Klong

ขอบคุนครับ