มนต์มาร ปาจา เจ้าคุ้มสุดหล่อ VS พระลัก - 2

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

                     พอรุ่งเช้า..ทุกคนต่างรอลุ้นฟังข่าว..ว่าใครจะเป็นเหยื่อสังเวยชีวิตรายต่อไป...เป็นเช่นนี้ติดต่อกันมา
ร่วมหกเดือนแล้ว...ต่างพากันอยู่อย่างหวาดระแวง..ไม่ติดค่าจ้างดีรายได้และผลตอบแทนสูง..ทำให้คนที่ตั้งรกรากอยู่ที่นี้สุขสบายแทบไม่ต้องดิ้นรน คงมีคนอพยพหนีตายกันไปหมดแล้วมั้ง...แต่ก็ไม่แน่หากทางตำรวจยังจับตัวฆาตกรไม่ได้...ไม่รู้พระจันทร์เดือนดับในครั้งต่อไปที่จะมาถึง..ใครจะเป็นเหยื่อเคราะห์ร้ายรายต่อไป
แล้วเมื่อถึงเวลานั้นชาวบ้านคนงานอาจจะไม่ทนอีกต่อไป...ก่อนที่คุ้มดงพญาจะกลายเป็นคุ้มร้างในที่สุด...
Part 2
ทายาท.....
                                รถยุโรปหรูยี่ห้อดังจอดเทียบหน้ามุกทางขึ้นบ้านทรงไทย...ทองคำคนขับรถรับคำสั่งให้ไปรับ ‘รพินทร์’  ลูกสาวคนเดียว
ของไพรภพ..
                                สาวหล่อนุ่งยีนส์สีซีด ใส่เชิ๊ตสีฟ้าอ่อน..สวมรองเท้าผ้าใบสีหม่น  เปิดประตูก้าวลงมายืนด้วยท่าทางตื่นเต้นกับบ้านทรงไทยหลังใหญ่ตรงหน้า
                                “โห!.น้า..หลังเบ่อเริ่มเลยเนอะ..สักทองทั้งหลังเลยเปล่า?”  คำถามจากปากของสาวหล่อหน้าใสอายุ 26 ปี องคาพยับใบหน้าช่างเหมาะเจาะลงตัวเหลือเกินออกไปทางหล่อเสียมากกว่า คิ้วเรียวยาวจมูกโด่ง..ตาโตขนตาเป็นแพร  ปากชมพูสด..ผิวขาวรูปร่างสูงโปรงสมส่วนดูทะมัดทะแมง...สุ่มเสียงแหบต่ำ...หน้าอกแบนราบยังกะไข่ดาว หากไม่ทราบมาก่อนอาจเข้าใจผิดง่ายๆ..คิดว่ารพินทร์เป็นหนุ่มหล่อร่างบางมากกว่าจะเป็นหญิงสาวเสียด้วยซ้ำ...จัดเป็นสาวหล่อที่มีรูปร่างสูงกว่าปกติมาตรฐานหญิงไทยคงจะราวๆ 175 เซนติเมตรเห็นจะได้..บุคลิกลักษณะแบบนี้เราเรียกกันว่า..’ทอมบอย’  
                              รพินทร์คือนายสาวคนใหม่ล่าสุดของคุ้มดงพญา  ในฐานะทายาทคนเดียวของคุณไพรภพผู้ได้รับมรดกตามพินัยกรรมซึ่งระบุให้ได้รับครึ่งหนึ่ง               
                          “ครับ..สักทองทั้งหลัง..คุณรพินทร์เข้าใจถูกแล้วครับ”  คำยืนยันจากปากคนขับรถเพื่อนสนทนาตลอดการเดินทางเพียง
คนเดียว   นับตั้งแต่สนามบินประจำจังหวัดออกนอกเมืองมาไกลถึงคุ้มดงพญาใช้เวลากว่าสามชั่วโมง  ทำให้รู้สึกสนิทคุ้นเคยพอสมควร ที่สำคัญคนๆนี้คือผู้ให้ข้อมูลเบื้องต้นกับเธอ....เกี่ยวกับความเป็นอยู่และวิถีชีวิตของคนในคุ้มดงพญา  ซึ่งเป็นประโยชน์กับเธอไม่น้อยเลยทีเดียว
                       “หึ..โค่นไม้เกือบหมดป่าเลยนะนั่น..น่าภูมิใจตาย”  ทองคำทำหน้าอิหลักอิเหลี่ยหลังฟังคำพูดเชิงประชดกลายๆของนายสาวคนใหม่  เธอคงลืมไปละมั้งไอ้ที่พูดถึงนะมันคือสมบัติของบรรพบุรุษเธอเองไม่ใช่หรือไง
                       “ผมว่าคุณรพินทร์   ขึ้นเรือนไปพบคุณจาก่อนนะครับ”   ทองคำตัดบท..รพินทร์รู้ดีว่าคำพูดเธอคงทำให้คนขับรถวัยกลางคนชื่อว่าทองคำ..คงลำบากใจเข้าให้   จึงพยักหน้าก่อนก้าวเดินตามไปติดๆ..ระหว่างทางทองคำพูดขึ้นมาว่า
                       “กระเป๋าของคุณไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ..มีคนจัดการเอาขึ้นไปเก็บไว้บนห้องให้เองครับ.”  
เค้าบอกให้รู้ว่าสัมภาระใบใหญ่  ที่เธอนำติดตัวมา  จะมีคนนำไปส่งถึงห้องให้เอง  คงกลัวเธอกังวลมั้ง
                      “ขอบคุณมากนะน้า..”   เธอพูดตามมารยาท
                      “อย่าขอบคุณเลยครับคุณรพินทร์...คุณจาได้ยินคงไม่เหมาะ..อีกอย่างเป็นหน้าที่ของผม..
ที่ต้องอำนวยความสะดวกให้คุณอยู่แล้ว”  ทองคำรีบเอ่ยปากห้ามเธอทันที...ทำให้รู้สึกตะหงิดใจพิลึกกับการแบ่งชนชั้นที่ออกจะเจ้ายศเจ้าอย่างอยู่ไม่น้อย   ซึ่งเธอไม่ชินนักกับค่านิยมแบบนี้
                      “ทำไมน้า..คุณจาถือตัวมากเหรอ?..โหดเอาเรื่องเหมือนกันนะนี่”  ถือโอกาสล้วงข้อมูลเกี่ยวกับอุปนิสัยส่วนตัวนายใหญ่ของคุ้มไปด้วยเลย
                     “ไม่หรอกครับ...คุณจาแกเรียบง่ายสบายๆ ไม่ถือตัวหรอกครับ  เพียงแต่ลูกน้องต่างเคารพและย่ำเกรงแกมากแค่นั้น  ใครไม่สร้างปัญหาแกก็ดีใจหาย..จะโหดเฉพาะพวกก่อปัญหาเท่านั้นและครับ”  
รพินทร์ฟังแล้วถึงกับหน้านิ่ว..ชักอยากเห็นตัวเป็นๆ ซะแล้วสิ...คนดีใจหายร้ายสุดโต่ง  หน้าตาประมาณไหน ตัวจริงแตกต่างจากรูปถ่ายที่เห็นหรือเปล่า
                      “ป่ะ!..รีบเดินเถอะน้า..ชักอยากเห็นหน้าคุณจาเต็มแก่”  เธอกลับเป็นฝ่ายเร่งซะเอง
ทองคำพาเดินผ่านส่วนต่างๆ  ของบ้าน  ซึ่งออกแบบแตกต่างจากที่รพินทร์เคยเห็นและสัมผัสมา   มีการปรับลดระดับเป็นสเต็ปพาเอาหลงได้ง่ายๆ เหมือนกัน  คนสร้างช่างคิดเนอะ..ไม่ติดว่าเป็นบ้านไม้ทรงไทย รพินทร์กลับรู้สึกว่ามันลึกลับซับซ้อนพอดู...แล้วทองคำก็พามาหยุดหน้าบานประตูไม้สักแกะลวดลายงดงามจนน่าทึ่ง   พร้อมกับเคาะประตูดังพอได้ยินติดต่อกันสามครั้ง
                  “ก๊อก..ก๊อก..ก๊อก..ขออนุญาตครับ”  มารยาทดีจริงคนขับรถบ้านนี้   
                   “เชิญ”   เสียงทุ้มมีอำนาจ   ดังมาจากข้างใน  ก่อนทองคำจะเปิดประตูกว้าง  ผายมือเชิญรพินทร์เข้าไป..  ในขณะที่ตนเองปิดประตูและก้าวตามเข้ามาด้วยเช่นกัน
                 ภายในห้องประดับด้วยเฟอร์นิเจอร์ทำจากไม้สักแทบทั้งสิ้น  ไม่ว่าจะเป็นโต๊ะ  เก้าอี้    แม้แต่กรอบรูปบนข้างฝา  ยังเป็นกรอบไม้สักทอง...รูปถ่ายขาวดำเรียงลำดับไม่ต่ำกว่าหกภาพ    หน้าตาแต่ละท่านทั้งชายหญิง   แลดูมีอำนาจไม่น้อย  สังเกตุได้ชัดแจ๋วคือดวงตาแฝงแววดุเกือบทุกรูป  นี่คงเป็นบรรพบุรุษของเธอสินะ
               “คุณจาครับ   คุณรพินทร์มาถึงแล้วครับ”  ทองคำแนะนำเธอ  ทำให้ดึงสติกลับมาพินิจวิเคราะห์หนุ่มใหญ่ตรงหน้า    ซึ่งเขาเองกำลังจ้องสำรวจเธออยู่เช่นกัน...
               “สวัสดีค่ะ....ดิฉันรพินทร์  ดงพญา  ลูกสาวคนเดียวของคุณไพรภพค่ะ”  เธอกล่าวทักทายหนุ่มใหญ่ตรงหน้าซึ่งยังไม่พูดอะไรสักคำ   นอกเสียจากเหลือบตามองทองคำก่อนจะพยักหน้าให้   คนขับรถวัยกลางคนก็รู้งาน  ค่อมหัวให้เสร็จก็หันหลังออกประตูไป  ทิ้งเธอไว้ตามลำพังกับชายตรงหน้า  ผู้ซึ่งมีดวงตาคมเข้มจ้องเธออย่างไม่กระพริบสักนิด  ก่อนจะเผยปากหนาได้รูป   พูดขึ้นมาว่า
                   “เชิญนั่ง...รพินทร์..”    รู้สึกเกร็งๆ ยังไงไม่รู้สิ..ผู้ชายคนนี้มีอำนาจกดดันประหลาด ทำให้คนอยู่ใกล้อึดอัดพิลึก....
                   “ขอบคุณค่ะ”    เธอกล่าวขอบคุณ  ก่อนจะพาตัวลงนั่งเก้าอี้ตรงข้ามเขา
                    “หึ..สงสัยอาไพรภพ..จะอยากได้ลูกชายเป็นพิเศษ”   เสียงหึ..ขึ้นจมูกของปาจา พาให้หน้าของรพินทร์ร้อนฉ่าขึ้นทันที   ทำไมเธอจะไม่เข้าใจความหมายแฝงที่เค้าพูดมาเล่า    คงผิดความคาดหมายของเขาไม่น้อย   กับรูปร่างหน้าตาเธอซึ่งออกไปทางทอมบอยมากกว่าหญิงสาว...เธอคาดการไว้ล่วงหน้าแล้วว่าต้องได้รับความแปลกใจจากบรรดาเครือญาติที่เพิ่งรู้จักเจอหน้าครั้งแรกแน่นอน   
                  “ไม่เกี่ยวกับคุณพ่อชอบไม่ชอบหรอกค่ะ   ท่านไม่ซีเรียสเรื่องลูกหญิงหรือลูกชายเลยด้วยซ้ำ   
ทำไมหรือค๊ะ? คุณปาจาสงสัยอะไรดิฉันหรือเปล่า?”  หึ..ผู้หญิงคนนี้ฉลาดวาจายอกย้อน...ทำให้เขาต้องหรี่ตาสำรวจอย่างละเอียดอีกที
                   ใบหน้าใส  จมูกโด่งรั้นเชิดนิดๆ ถือดีใช่เล่น  ตากลมโตขนตายาวเป็นแพร   ปากบางสีสด   ที่สำคัญแววตาซุกซนท้าทายจนเห็นได้ชัด   เดาได้ถึงนิสัยไม่ยอมคนดื้อรันและฉลาดเป็นกรด   คงต้องประเมินญาติสาวของเขาเสียใหม่   ไม่คิดว่าเด็กโตจากเมืองนอกจะแต่งตัวเซอร์เป็นรสนิยมส่วนตัว   ที่สำคัญเธอเป็นผู้หญิง  ทำไมถึงนิยมแต่งเป็นชาย  นั่นหละทำให้แปลกใจ..อย่าบอกเธอเป็นเลสเบี้ยน
                  “ถ้าผมบอกว่าแปลกใจ   คุณจะมีคำตอบให้ผมหรือเปล่า?”  คำถามของเขาเล่นเอารพินทร์กำมือแน่นโดยไม่รู้ตัว  แต่ชายหนุ่มคงไม่เห็นเพราะมันอยู่ใต้โต๊ะ
                  “ขึ้นอยู่กับคำถามค่ะ   ว่าดิฉันสมควรตอบไม่” รพินทร์ยังสามารถเล่นลิ้นกลับไปอีก   ทันเห็นหางคิ้วเจ้าบ้านหนุ่มกระตุกนิดหนึ่ง  ก่อนจะจ้องตาเธอนิ่งๆ เหมือนค้นหาอะไรบางอย่าง   จนเธอเองเป็นฝ่ายเฉหลบเพราะสู้ตาคมเข้มติดสำรวจทะลุทะลวงไปถึงจิตใจเธอยังกะมีพลังจิต    พาให้ใจรัวกระหน่ำจนต้องแอบหายใจยาวๆ   เพื่อไม่ให้มีพิรุธว่าเธอกำลังประหม่าอย่างหนัก  เมื่ออยู่ตรงหน้าชายคนนี้
                    “ผมจะแทนตัวเองกับคุณว่าพี่คงไม่น่าเกลียด..ศักดิ์เราเป็นลูกพี่ลูกน้องกันอยู่แล้ว..”  เขาพูดได้หน้านิ่ง  ยังไม่ละสายตาไปจากใบหน้าใสที่ยิ่งพิศยิ่งรู้สึกพิเศษ
                    “แล้วแต่คุณปาจาสะดวกเถอะค่ะ”  เธอตอบไปตามใจคิด  เรื่องของเขาอยากแทนตัวเองว่าไงก็ไม่สำคัญอยู่แล้ว
                    “งั้นพี่ให้รพินทร์  แทนตัวด้วยชื่อเล่นดีกว่าใช้คำว่าดิฉัน  ห่างเหินชอบกล..เหมือนเราเป็นคน
แปลกหน้ามากกว่าญาติพี่น้อง”   น้ำเสียงทุ้มทรงอำนาจยังเอื้อนออกมาแบบสบายๆ  แต่คนฟังกลับร้อนๆ หนาวๆ  
                         “รพินทร์ไม่มีชื่อเล่นค่ะ  ทุกคนเรียกชื่อจริงชื่อเดียวไม่สำคัญไรมาก  หากคุณปาจาต้องการแบบนั้นก็ได้”  เธอตอบไปตามจริง  ก็จริงนิ..ชื่อเล่น-เอี้ย-ไร   ไม่ได้คิดไว้ล่วงหน้า..ชื่อจริงนี่แหละจะได้ไม่หลง
                          “อืม..งั้นหรอกเหรอ...เอาเป็นว่ารพินทร์แทนตัวด้วยชื่อกับพี่   ส่วนชื่อพี่รพินทร์ไม่จำเป็นต้องเรียกจนเต็มยศ   เรียกพี่จาก็พอ...”  ประหลาดคน..แค่ชื่อก็พาคุยอยู่กว่าสิบนาที   แทนที่จะถามเรื่องอื่นพาเอาเกร็งชะมัด  เธอคิดในใจ..เหมือนคนตรงหน้าจะอ่านความคิดเธอออก
                        “เพื่อไม่เสียเวลา   แนะนำตัวหน่อยสิ...ปัจจุบันมีครอบครัวหรือยัง”    ชายหนุ่มถามจบ  ทันได้เห็นตาโตเบิกกว้างก่อนจะเป็นปกติ   หรือไง..เธอมีคนรักแล้วสินะ..
                        “ประวัติของรพินทร์  พี่จาควรได้รับก่อนรพินทร์จะมาที่นี้ไม่ใช่หรือค่ะ”   เธอยังไม่เล่นตามเกมส์  แต่กลับป้อนคำถามให้เค้าเป็นคนตอบซะงั้น...
                        “หึ...นั่นก็ใช่เอาตรงๆ นะ...พี่นึกภาพรพินทร์ในหัวเป็นสาวดีกรีนอก รัฐศาสตร์มหาบัณฑิต
จากอังกฤษ  ผิดความคาดหมายไม่คิดว่าจะห้าวขนาดนี้  เลยอยากรู้จักตัวตนของรพินทร์  ทำไมครับไม่สะดวกหรือ”  ร้ายมากผู้ชายคนนี้...มีวิธีการพูดที่ทำให้เธอจนมุมเหมือนกัน
                      “ก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะ...รพินทร์เป็นทอมไม่ได้หญิงเต็มร้อย...ส่วนประวัติอื่นๆ  พี่จาคงมีรายละเอียดอยู่แล้วมั้งค่ะ..ไม่ทราบว่ารสนิยมส่วนตัวมีผลต่อการอยู่ในคุ้มดงพญาหรือเปล่า”   เธอก็ไม่ใช่หมู จะได้ต้อนขึ้นเขียงง่ายๆ
                    “ดีครับ...เปิดเผยกันตรงๆ จะได้เข้าใจกันมากขึ้น..รพินทร์มาเหนื่อยๆ  ไว้พักผ่อนให้หายเพลียก่อนดีกว่า..แล้วค่อยเจอกันมื้อเที่ยง..พี่จะแนะนำคนในบ้านให้รู้จัก...ห้องนอนของรพินทร์อยู่ปีกซ้าย   เดี๋ยวจะมีคนพาไป...อืม...กฏของที่นี่ที่รพินทร์ต้องรู้ไว้..พี่ไม่ชอบให้จุ้นจ้านในเวลากลางค่ำกลางคืน   เป็นไปได้หลังสามทุ่มควรอยู่แต่ในห้อง  ไม่จำเป็นไม่ควรออกจากห้องจะดีที่สุด..ในห้องของรพินทร์มีสิ่งอำนวยความสะดวกให้เพียบพร้อมอยู่แล้ว..หวังว่าจะเข้าใจ...มื้อเช้าที่นี่ทานเจ็ดโมงตรง  มื้อกลางวันเที่ยงตรง   มื้อเย็นหกโมง....พี่ไม่ชอบคนไม่ตรงเวลา...คงไม่ยุ่งยากเกินไปใช่ไหมกับข้อปฏิบัติเล็กๆ น้อยๆ ในบ้านหลังนี้”   พูดได้หน้านิ่งมาก...ทั้งที่มันเป็นคำสั่งชัดๆ  
                   “ค่ะ..ไม่ลำบาก..รพินทร์จะทำตามให้ได้มากที่สุด”  ใช่..เธอจะทำตามให้ได้มากที่สุด..ส่วนที่ทำไมได้ก็อีกเรื่องหนึ่ง...
ไม่จำเป็นต้องพูดออกไปนิ...
                   ระหว่างที่ปาจากดอินเตอร์โฟนเรียกคนรับใช้มาพาเธอไปห้องพัก   ทำให้เธอมีเวลาสำรวจชายหนุ่มอย่างละเอียดอีกครั้ง
ปาจา..หนุ่มใหญ่วัยสามสิบสามปี...ด๊อกเตอร์จากอังกฤษพ่อหม้ายลูกติด...หนุ่มเนื้อหอมที่มีโลกส่วนตัวสูง  ไม่แปลกที่ชายตรงหน้าจะมีสาวๆ เสนอตัวเข้าหาต่อคิวเป็นหางว่าว  ปฏิเสธไม่ได้ว่าชายคนนี้หล่อบาดจิตบาดใจ  บวกมาดเข้มๆแมนๆ กอปรกับรูปร่างสูงใหญ่ สังเกตไหล่กว้างผึ่งผายคงซ่อนรูปอย่างมาก...เอาเป็นว่าสามารถเป็นพระเอกแถวหน้าได้สบาย...แต่ที่เธอไม่ค่อยถูกชะตา  คือสายตาคมเข้มเหมือนเอ็กซเรย์คู่นั้นต่างหาก  ทำให้เธอร้อนๆ หนาวๆ เย็นเยือกพิกล...รอไม่นานนัก..หญิงรับใช้วัยไม่เกินยี่สิบ ก็มาพาเธอไปยังห้องส่วนตัว  รู้ชื่อภายหลังว่าองุ่น..
เป็นคนรับใช้ที่ปาจาจัดไว้ดูแลเธอ   เหมือนนางต้นห้องไรประมาณนั้น   เธอถือโอกาสทำความรู้จักกับองุ่นระหว่างที่หญิงสาวช่วยเธอจัดเสื้อผ้าใส่ตู้ไม้สักบานใหญ่ในห้องนอน  ที่กว้างมากมาย...มีเครื่องอำนวจความสะดวกครบถ้วนจริงๆ   ออกจะมากเกินไปด้วยซ้ำ  จนรู้สึกแปลกใจไม่น้อย   เพราะนอกจากจะมี LCD ขนาด 50  นิ้ว  คอมพิวเตอร์ครบชุด   ระบบเครื่องเสียง   มุมรับแขก   ห้องน้ำอ่างจากุซซี่..ตู้เย็นมีผลไม้  ของกินเตรียมไว้เพียบ  ที่สำคัญยังมีโซนเล็กๆ  สำหรับกาน้ำร้อนพร้อมไมโครเวฟมีไว้หมด..ประหนึ่งยามค่ำคืนแม้หิวโหย  ก็ให้หากินแต่ในนี้   อย่าสะเออะออกไปเดินเผ่นผ่านประมาณนั้น...
                     แต่นึกเหรอว่าคนอย่างเธอจะสน...ที่เธอต้องมาที่นี่..เพราะมีภารกิจสำคัญต้องทำ...จะให้ใครรู้ไม่ได้เป็นอันขาดความลับทางราชการ...ตัวตนที่แท้จริงของเธอ  หาใช่รพินทร์...ลูกสาวคุณไพรภพอย่างที่ทุกคนเข้าใจไม่..เธอคือมือดีจากหน่วยสืบราชการลับอันดับต้นๆ  ซึ่งไม่มีประวัติให้สืบค้นได้เลยเชียวหละ..และเรื่องสำคัญที่สุด..ที่เธอถูกเลือกให้มารับงานนี้..เพราะเธอมีรูปร่างหน้าตาใกล้เคียงกับรพินทร์ตัวจริง...ถึงจะไม่เหมือนเลยทีเดียว..แต่เธอคล้ายคลึงมากที่สุด...ที่แตกต่างและไม่เหมือนกันเลยก็ตรงที่รพินทร์เป็นหญิง....ส่วนรพินทร์กำมะลอคนนี้..เป็นผู้ชาย......
                      เธอต้องแฝงเข้ามาอยู่ในคุ้มดงพญา   เพื่อคลี่คลายคดีตายปริศนา  ซึ่งทางเจ้าหน้าที่ตำรวจยังไม่สามารถหาเบาะแสได้เลยสักนิด  ผ่านมากว่าครึ่งปีหกศพเข้าไปแล้ว   กลับเป็นคดีเขย่าขวัญและทำลายภาพพจน์ของทางราชการเป็นอันมาก  ดังนั้นทุกอย่างจึงถูกเตรียมการ   และเธอคือผู้ที่ได้รับเลือกให้มารับผิดชอบคดีนี้  ช่างท้าทายเป็นอันมาก...ทั้งรูปคดี...และหลายๆอย่าง...เมื่อการเตรียมความพร้อมกว่าสามเดือน...บัดนี้เธอได้เข้ามาอยู่ที่นี้ในฐานะทายาทคนหนึ่งของคุ้มดงพญาเรียบร้อยแล้ว...ที่เหลือต้องอาศัยฝีมือความสามารถเฉพาะตัวของเธอเข้าจัดการแล้วหละ....

sugaritc

ขอคุณมากครับ

diablo2

ขอบคุณครับ

dung

ขอบคุณนะครับ

Klong

ขอบคุนครับ

Newest

ขอบคุณครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

rubthai

ขอบคุนมากคับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

mammal007

เริ่มก็ท่าจะมันส์แล้วคับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

Peezak

ขอบคุณคราฟ

manza555

ขอบคุณครับ

rine_chan

Thanksssssssssssssss  {:4_112:}

Ninemadx

ขอบคุณครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

centuryboy20

ขอบคุณครับ

wi2

ขอบคุณครับ{:6_171:}

xspace

ขอบคุณครับ

watkrub

ขอบคุณครับ