มนต์มาร ปาจา เจ้าคุ้มสุดหล่อ VS พระลัก - 5

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
หมายเหตุ: ปาจา  มาจากรากศัพท์คำว่า  ปารมาจารย์ หรือ  ปาจารย์  แปลว่า  อาจารย์ของอาจารย์อีกที  คือผู้ทรงภูมิความรู้อาวุโส ใช่ป่าวหว่า?  ฟังเค้ามาอีกทีอ่า...ไม่ใช่อย่าว่ากัน...คึคึคึ!
Part 5
เปลวไฟในน้ำแข็ง...
                              รพินทร์เปลี่ยนชุดขี้ม้า...สวมกางเกงยีนส์เชิ้ตแขนยาวลายสก็อต...สวมหมวกคาวบอย....
รองเท้าบูธสีน้ำตาลเข้ม  พร้อมออกไปขี้ม้ากับกายันต์และหนูผา...ไม่ต้องแปลกใจว่ารองเท้ากับหมวกได้
แต่ใดมา...ก็จากห้องเก็บอุปกรณ์ในบ้านนี้...กายันต์พาไปเลือกเอาตามใจชอบ..มีตั้งแต่ไซค์ S M L  ยังกะคลังสะสมเชียวหละ...แสดงว่าคนที่นี้ชอบขี่ม้า...หึหึหึ!..แต่รพินทร์ชอบควบม้ามากกว่า....ฮ่าๆ...กร๊ากๆ
                             “พร้อมยังครับรพินทร์”   กายันต์เรียกซะสนิท  รพินทร์ไม่ถือหรอกดีเสียอีกดูคุ้นเคยดี  
หนูผาตัวน้อยกระตุกแขนยิกๆ อยากไปเต็มแก่แล้วนั่น
                             “อ่ะ..เรียบร้อยไปกันเถอะ”  รพินทร์ตอบ  พร้อมเดินนำไปยังมุกเรือนไทย...รถตำรวจ
วิ่งเข้ามาจอดพอดี..ก่อนที่นายตำรวจหนุ่มหน้าคมเข้ม  จะเปิดประตูออกมาพร้อมกับตำรวจวัยกลางคน
                             “สวัสดีครับคุณกายันต์  หวัดดีค่ะหนูผา”  นายตำรวจเอ่ยทักทายกายันต์กับหนูผาทันที  
ส่วนรพินทร์เพียงแต่ส่งยิ้มให้  เพราะยังไม่แน่ใจว่าทอมหล่อคนนี้คือใคร  
                             “หวัดดีครับสารวัตร   จ่ายอด..”  กายันต์ทักทายกลับ
                             “ผมมีนัดกับคุณจานะครับ”   สารวัตรรูปหล่อบอกจุดประสงค์
                             “พี่จารออยู่แล้วมั้งครับ   สักครู่ธรรมตรัยคงมาพาสารวัตรไปพบ...หนูผาไหว้คุณอาคมสัน
กับลุงจ่าก่อนสิค่ะ”  กายันต์บอกหลานสาวตัวน้อยยกมือไหว้สารวัตรคมสัน กับจ่ายอด
                            “สวัสดีค่ะคุณอา  คุณลุง” หนูผาก็ว่าง่าย  ยกมือไหว้ได้น่ารักน่าชัง   สารวัตรกับจ่ายอดยิ้มอบอุ่นให้เด็กหญิงกลับเช่นกัน
                           “ผมขอแนะนำคุณรพินทร์สมาชิกใหม่ของคุ้ม..คุณรพินทร์...นี่สารวัตรคมสันกับจ่ายอดเจ้าหน้าที่ดูแลพื้นที่ในอำเภอดงพญาครับ”   กายันต์แนะนำรพินทร์   ก่อนสารวัตรจะพูดขึ้นว่า

                          “ยินดีรู้จักคุณรพินทร์ มีอะไรเรียกใช้ผมได้  จะไปขี่ม้าใช่ไหมครับ?”  
                          “ค่ะ...เรากำลังจะไปขี่ม้า   สารวัตรสนใจไหมคะ?”  รพินทร์เอ่ยปากชวนตามมารยาท
                         “วันนี้คงไม่สะดวก   ไว้โอกาสหน้าต้องรบกวนคุณรพินทร์พาผมสำรวจคุ้มดงพญาแน่ๆ”  
                         “คงลำบากดิฉันไม่รู้จักเส้นทางสักเท่าไหร่..ถ้าสารวัตรไม่กลัวหลงก็ยินดีค่ะ...ฮ่าๆๆๆๆ”  
พินทร์ติดพูดเล่นเป็นนิสัย   อารมณ์สนุกของเธอ  ทำให้สารวัตรหนุ่มพลอยขำไปด้วย  ก่อนเสียงทุ้มเย็นจะขัดจังหวะทุกคนขึ้น
                         “เชิญสารวัตรครับ...คุณจากำลังรออยู่”  เลขาเย็นชาตาดุจเหยี่ยว  เอ่ยปากตัดบทสนทนาที่กำลัง
ออกรสชาติอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย  ไม่รู้ด้วยซ้ำเข้ามาตอนไหน  ทำให้สารวัตรหนุ่มยิ้มเจื่อนให้กายันต์และรพินทร์ ก่อนจะเดินตามธรรมตรัยเข้าไปในบ้านพร้อมกับจ่ายอด
                         ภายในห้องสมุดของเรือนไทย...เจ้าคุ้มหนุ่มหล่อนั่งหลังโต๊ะทำงาน   โดยมีสารวัตรคมสันกับ
จ่ายอดนั่งตรงกันข้าม   หลังจากคนรับใช้เอาน้ำมาบริการเสร็จกลับออกไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว  สารวัตรคมสันเริ่มบทสนทนาทันที  เพื่อไม่ให้เสียเวลา
                        “คุณจา..พอมีเบาะแสเพิ่มไหมครับ?”  สารวัตรหนุ่มไฟแรงรับผิดชอบคดีฆาตกรรมปริศนา..
ซึ่งยังตามจับคนร้ายไม่ได้...หกศพกับระยะเวลาหกเดือน...หยามเกียรติผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ยิ่งนัก   เอ่ยปากขึ้นสอบถามเจ้าคุ้มสุดหล่อมาดนิ่ง...โดยมีจ่ายอดเตรียมบันทึกข้อมูล
                        “ผมไม่มีข้อมูลอะไรให้สารวัตรหรอกครับ...ความจริงผมหวังพึ่งเจ้าหน้าที่ช่วยสะสางคดีนี้โดยเร็ว  มันมีผลกระทบต่อขวัญและกำลังใจคนงานของผมเป็นอย่างมาก   ถ้ายังจับตัวคนร้ายไม่ได้..คุ้มผมเสียหายไม่น้อยเลยนะครับ...แทนที่สารวัตรจะเอาเวลามาตั้งคำถามเดิมๆ...ผมควรถามสารวัตรมากกว่า..ทางตำรวจมีความคืบหน้าเรื่องคดีไปถึงไหนแล้ว?”
                        สารวัตรหนุ่มสะอึกกับคำย้อนของปาจาผู้ชายที่เจอกี่ครั้ง  ก็คงนิ่งเข้มชวนให้อึดอัดพิกล...ไหนจะคำพูดแดกดันที่เจ้าตัวช่างถนัดเหน็บแหนมอีกตะหาก...
                    “ความจริงทางเราพยายามอย่างเต็มที่   แต่ยังหาร่องรอยหลักฐานคนร้ายไม่ได้เลย     ผมคงต้องขอ
ความร่วมมือคุณจา    คงไม่ว่าอะไรนะครับ  ถ้าผมจะขออนุญาตเข้าออกคุ้มดงพญาโดยไม่ต้องผ่านพิธีการเหมือนเคย...เพื่อคอยตรวจตราดูความผิดปกติต่างๆ  อาจเจอข้อมูลล่าตัวคนร้ายได้เร็วขึ้น”  สารวัตรหนุ่มถือโอกาสรวบรัด  อาศัยประเด็นปัญหาเป็นข้ออ้างที่จะสามารถเข้าออกคุ้มดงพญาได้สะดวกยิ่งขึ้น  ดีกว่าต้องนัดหมายอย่างเป็นทางการซะทุกครั้ง    เจ้าคุ้มหนุ่มสบตาสารวัตรนิ่ง  ก่อนยกยิ้มมุมปากแล้วพูดขึ้นมาว่า
                      “หึ...ถ้าสารวัตรคิดว่ามันเป็นหนทางที่ช่วยให้จับคนร้ายได้เร็วขึ้น   ผมก็ไม่มีปัญหา..เชิญตามสะดวก...คุ้มดงพญายินดีต้อนรับ...คุณมีอะไรอีกไหม...ถ้าหมดธุระแล้วผมคงต้องขอตัว”  เป็นการเอ่ยปากไล่อย่างมีมารยาท   สารวัตรหนุ่มก็คร้านจะดื้อดึงต่อ..อย่างน้อยก็บรรลุวัตถุประสงค์สามารถเข้าออกคุ้มได้สะดวก   ถือว่ามาไม่เสียเที่ยว...
                      “งั้นผมขอตัวกลับเลยแล้วกัน...ไว้พบกันใหม่ลาหละครับ”  สารวัตรหนุ่มพร้อมจ่ายอด   พากันกลับออกจากคุ้มดงพญา....
                        เจ้าคุ้มปาจามองออกหน้าต่างไปไกลถึงยอดเขาที่เห็นอยู่ลิบๆ...ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่....แววตาสงบนิ่งดุจห้วงสมุทร...ใบหน้าคมเข้ม...จมูกโด่งเป็นสัน    ปากหนาได้รูปรับกับโครงหน้าคมสันได้อย่างลงตัว...ใครต่อใครคงนึกอิจฉา...ถ้าไม่รู้เบื้องลึกเบื้องหลัง...ว่าชายผู้นี้ช่างสมบูรณ์แบบเสียจริงๆ...รูปหล่อ...รวยทรัพย์..ดีกรีด๊อกเตอร์จากอังกฤษ   พ่อหม้ายเนื้อหอม...แต่ใครจะรู้ดีเท่ากับตัวเค้าเล่า
                          ภายใต้เกราะน้ำแข็งแฝงเชื้อไฟอยู่...ซึ่งรอคอยการจุดประกายจากใครสักคนเพื่อมาละลาย
เกราะน้ำแข็งนี้...หลังจากใจดวงนี้ปิดตายมากว่า 7 ปี   ใครจะเป็นผู้ละลายเกราะน้ำแข็งหัวใจปาจาได้...ต้องคอยดูต่อไป
                          ในขณะอีกมุมหนึ่งของบ้าน  เสียงหัวเราะสนุกสนานอย่างมีชีวิตชีวาของทอมบอยหน้าหล่อ  
กับหนุ่มหล่อตัวโต พร้อมเด็กหญิงตัวน้อยหน้าชื้นไปด้วยเหงื่อ....พากันหัวเราะร่าอย่างมีความสุข...
                          “ฮ่ะ..ฮ่ะ..ๆ....สนุกมากมาย...โอ้ย!...ผมไม่ได้สนุกแบบนี้มานานแล้วเนี่ยะคุณยันต์..”   
รพินทร์  กายัตน์  หนูผา  เดินขึ้นเรือนด้วยเหงื่อชุ่มตัวหน้าแดงก่ำ..หลังพากันไปตลุยขี้ม้าชมอาณาบริเวณของคุ้มดงพญา   
                         “รพินทร์แมนโคด..คุณแทนตัวว่าผม...ไม่ใช้ค่ะแล้วหรือครับ..ลืมตัวละสิ...ถึงไงผมก็ไม่เลิกคิด
จะจีบคุณอยู่ดี”  กายันต์ทัก..พร้อมยิ้มขำที่รพินทร์กร่างยังกะผู้ชาย..เรียกแทนตัวว่า ‘ผม’ ได้เต็มปากเต็มคำ...
ในขณะที่รพินทร์หน้าเจื่อน   เมื่อสำนึกได้ถึงความละหลวมของตนเอง...เพลินจนลืมตัวเพราะการไปขี่ม้าในครั้งนี้   นอกจากจะได้ข้อมูลไม่น้อย  ยังสนุกได้เหงื่ออีกตากหาก...ทำให้พลั้งเผลอโดยไม่ตั้งใจ
                         “เหรอ...สงสัยลืมตัวไปหน่อย...ความจริงแล้วฉันคิดว่าตัวเองเป็นผู้ชายด้วยซ้ำเลยติดปาก...
ขอโทษด้วยจริงๆ คุณกายันต์”  กายันต์ยิ้มขำ..กับท่าทางประหม่าของรพินทร์  ตัวตนของรพินทร์ไม่ได้ทำให้
กายันต์แปลกใจสักนิด..กลับมองว่ามันเป็นเสน่ห์แถมท้าทายอีกตะหาก...เห็นฝีมือการขี่ม้าของรพินทร์วันนี้..คงต้องยกนิ้วโป้งให้...ไม่อยากเชื่อทอมบอยรูปร่างสูงโปร่ง...แม้จะดูกระฉับกระเฉงเกินปกติ...แต่ก็ไม่น่าว่าจะมีความคล่องตัวและท่วงท่าสง่างามยามควบม้ายังกะบุรุษเพศ...ที่แน่ๆ ผู้ชายบางคนยังขี่ม้าไม่สง่างามเท่ารพินทร์เลยก็ว่าได้...นี่ต่างหากที่กายันต์ประทับใจ...
                     “โธ่!..คิดมากน่า...จะขอโทษผมทำไม..คุณไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย..ที่สำคัญผมสนที่ไหน..
ไม่ว่าคุณจะแทนตัวยังไง..ผมว่าดูเข้ากับคุณได้อย่างเป็นธรรมชาติเสียด้วยซ้ำ..อยู่กับผมสบายๆ...แต่กับพี่จา
ไม่รู้นะ..ขานั้นสมชายจรดปลายเท้า...คุณควรระวังหน่อยก็ดี...ฮ่าๆ”   รพินทร์ค่อยรู้สึกโล่งใจ   คราวหน้าคราวหลังคงต้องระวังให้มากขึ้น    นี่ดีนะที่กายันต์ไม่คิดเล็กคิดน้อย...แต่ถ้าเป็นเจ้าคุ้มน้ำแข็งคงได้หาข้อแก้ตัวพัลวัน
                          หลังจากแยกย้ายกันไปอาบน้ำ...เพื่อเตรียมตัวทานมื้อเย็นตอนหกโมง...รพินทร์ก็กลับเข้าห้องล๊อคประตูแน่นหนาเรียบร้อย..รีบเอาโน๊ตบุ๊คออกมาเปิดคุยกับหัวหน้าทันที...รอไม่นานหัวหน้าออน
กลับมา
                       “ว่าไง...ไอ้ตัวแสบ.”  หัวหน้าทักหลังจากรพินทร์   แสดงความต้องการจะคุยส่งไปให้
                       “หัวหน้า...ผมมีเรื่องรบกวนให้ช่วยหน่อย”  ไม่เสียเวลาเข้าประเด็นทันที
                       “เรื่องอะไร..ไหนว่ามาสิ”   หัวหน้าถาม
                     “สืบประวัติของคุณปาจา..และทุกคนอย่างละเอียดถี่ถ้วนอีกทีได้ไหมครับ...คือผมต้องการรู้เรื่อง
ภรรยาคุณจาด้วย..รวมถึงคนที่นี้ตั้งแต่รุ่นพ่อเลยครับ”   รพินทร์ หรือพระลักษมณ์  แจ้งความจำนงค์ให้หัวหน้าทราบทันที
                     “ความจริงฉันได้ส่งรายละเอียดให้แกไปศึกษาดู..ก่อนเตรียมตัวเข้ามาที่นี่แล้วนี่หนา....
แกยังไม่เข้าใจอีกหรือเจ้าลักษมณ์..”  หัวหน้าทบทวนความจำพระลักษมณ์อีกครั้ง
                     “ฟังนะพ่อ...ที่ให้ผมมานะผมรู้หมดแล้ว  แต่มันยังไม่โอเคไง...ข้อมูลขาดหายไปหลายอย่าง
ผมว่ามันเป็นเงื่อนปมที่มีประโยชน์...เช่นภรรยาของคุณจาแม่ของหนูจันทร์ผานั่นไง...ไม่รู้เป็นใคร  เรารู้แค่
คุณจาเป็นพ่อหม้ายลูกติด...แล้วภรรยาเค้าไปไหน....ทำไมไม่มีประวัติ...ผมต้องการด่วน...ยังมีเรื่องของอา
ไพรภพพ่อของรพินทร์อีก..เพราะอะไรถึงออกจากบ้านโดยไม่ยอมติดต่อใครอีกเลย...จนกระทั้งเสียชีวิตอยู่ที่อังกฤษคนทางนี้ก็ยังไม่มีใครทราบ..พวกเค้าไม่ได้ติดต่อกันถึงกับว่าคนในคุ้มไม่มีใครรู้ด้วยซ้ำว่า  รพินทร์ตัวจริง..เสียชีวิตไปแล้วเมื่อสามเดือนก่อน..ที่สำคัญเธอไม่ได้เป็นทอม....ไม่งั้นแผนที่ให้ผมสวมรอยจะผ่านฉลุยหรือครับ...หน่วยเราใช้ช่องว่างที่พวกเค้าไม่เคยรู้มาเลยตะหาก..อาศัยเปลี่ยนแปลงข้อมูลแล้วส่งตัวผมมารับ
งานนี้....โดยไม่มีใครระแคะระคายมาก่อน...
                    ยังไงก็ตาม...ผมว่ามันมีเงื่อนงำเกี่ยวข้องภรรยาคุณจา...หรือแม้แต่ความซับซ้อนรุ่นพ่อแม่แล้วด้วย
ถ้าผมคิดไม่ผิด...พ่อทำยังไงก็ได้ผมต้องการข้อมูลอย่างละเอียด..ให้หน่วยข่าวกรองของเราหามาให้ผมด่วน...
ตกลงตามนี้นะพ่อ..ผมต้องรีบเตรียมตัวไปทานมื้อเย็นแล้ว...ที่นี้แม่งทุกอย่างเป็นระเบียบมาก...ผิดเวลาไม่ได้ด้วยโอเคนะพ่อ”  พระลักษมณ์ตัดจบทันที
                   “เดี๋ยว!...เจ้าลักษมณ์...ดูแลตัวเองให้ดี..”  คำสั่งสุดท้ายจากหัวหน้าพ่อของพระลักษมณ์เรียกรอยยิ้ม
บนหน้าหล่อใสทันที..พ่อเค้ายังไงก็รักและเป็นห่วงเสมอหลายต่อหลายครั้งที่พ่อพยายามไม่ให้เค้ารับงานสุ่มเสี่ยง...งานนี้ก็เหมือนกัน..ไม่ติดว่าหน้าตารูปร่างของเค้าสามารถตบตาคนอื่นได้...คงไม่ได้งานนี้มาหรอก....
หึหึหึ!
                   บนโต๊ะอาหารเย็น...ทุกคนพร้อมหน้า..พระลักษมณ์ในคราบของรพินทร์ไม่ได้มาช้า..เค้าไม่ต้องอาศัยใครนำทางเพราะจำได้แล้ว...ขณะนี้ทุกคนทานอาหารโดยไม่พูดไม่จาเหมือนเคย..ต้องรอช่วงของว่าง..
หลังอาหารคาวแล้วนั่นแหละ..  และก็จริงอย่างที่คิด..เมื่อผ่านอาหารคาวไปผลไม้ตามมา...หนูผาเปิดบทสนทนาขึ้นมาทันที
               “ คุณพ่อขา...พรุ่งนี้ครูรัสสาจะมาสอนพิเศษหนูเหมือนเคยใช้ไหมค่ะ?” อ้อ!..หนูผาเรียนหนังสือ
อยู่ภายในบ้าน   เนื่องจากเป็นภูมิแพ้ทำให้ปาจาไม่ยอมส่งลูกไปเรียนเหมือนเด็กปกติ..โดยการจ้างครูมาสอนที่บ้านแทน
                “อืม...พรุ่งนี้สิบโมงเป็นต้นไปหนูต้องเรียนกับคุณครูห้ามดื้อนะค่ะ”  รพินทร์นึกแปลกใจจริง..
ปาจาจะพูดนุ่มไพเราะ..ก็ต่อเมื่อคุยกับลูกสาวตัวน้อยเท่านั้น  น่าตาท่าทางก็เปลี่ยนเป็นคนละคน..ไม่ปั้นหน้านิ่งเหมือนเคย..
               “แต่หนูผาอยากไปขี่ม้าอีกนี่ค่ะ...คุณพ่อให้คุณครูสอนแค่ตอนเช้าส่วนช่วงบ่ายให้หนูผาไปขี่ม้า
ได้ไหมค่ะ?”  หนูน้อยต่อรอง...กายันต์หัวเราะร่าก่อนจะพูดขึ้นว่า
                “ฮ่าๆ..ไม่ได้แล้วค่ะคนสวย..พรุ่งนี้อายันต์ไม่ว่างพาหนูไปขี่ม้า...หนูต้องเป็นเด็กดีตั้งใจเรียน
แล้วอายันต์จะพาไปวันหลังดีไหมค่ะ”    รพินทร์อมยิ้มกับท่าทางเล่นเอาเถิดหลอกล่อเด็กของกายันต์   ดูไม่รู้จักโตจริงๆ  
               “อายันต์ไม่พาไป...หนูผาให้อารพินทร์พาไปก็ได้”   จู่ๆ รพินทร์กลับมีส่วนร่วมในหัวข้อสนทนาขึ้นมาดื้อๆซะงั้น..ทำให้
สิตา....นมอ่อน...และธรรมตรัยคนตายังกะเหยี่ยวต่างมองมายังเธอทันที
               “ไม่ได้นะคะ...พรุ่งนี้อายันต์มีนัดกับอารพินทร์แล้ว...จะพาหนูผาไปขี่ม้าได้ไงจริงไหม?”  กายันต์พยักพเยิดให้รพินทร์รับมุก  ที่เจ้าตัวส่งมาให้อย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย..ทำให้รพินทร์ต้องยกนิ้วชี้เข้าหาตนเอง...ส่วนคนต้นคิดก็ยักหน้าให้กลายๆ
                “อ่า...จริงด้วย..อารพินทร์นัดกับอายันต์...นัด...เรานัดไปทำไรหว่าคุณยันต์”  คิดไรไม่ออกก็โยนกลับมาให้กายันต์สานต่อทันที....ปาจาหรี่ตาจ้องรพินทร์นิ่งๆ..เธอหาได้สนใจกลับยักไหล่ส่งไปแบบไม่ยี่หร่า..เล่นเอาเจ้าคุ้มน้ำแข็งถึงกับเม้มปากกับท่าทางกร่างเกินหญิงของรพินทร์
                “ก็นัดไปดูไร่ไง..แหมรพินทร์นี่ความจำสั้นเนอะ...แป๊ปๆ ก็ลืมแล้ว” กายันต์พูดอมยิ้ม...รพินทร์จำต้อง
ยักหน้ารับหงึกงักตามน้ำ....หนูผาพองแก้มเหมือนขัดใจก่อนจะพูดขึ้นมาอีกว่า
                “ชิ...อายันต์นิสัยไม่ดี...มาเอาอารพินทร์ของหนูผาไปได้ไง...ทีหลังจะพาอารพินทร์ไปไหน..
ต้องขออนุญาตหนูผาก่อนเข้าใจไหมค่ะ.”  หนูน้อยออกอาการหวงรพินทร์แบบไม่ถามความคิดเห็น...รพินทร์งงเต็กแม้วันนี้เธอจะคอยดูแลอำนวยความสะดวกตอนขี่ม้าให้กับหนูผาตลอดเวลาก็ตาม...ไม่คิดว่าหนูน้อยจะเหมาเอาเธอเป็นสมบัติส่วนตัวหน้าตาเฉย
                 “โอ้ย!..อะไรเนี่ยะหนูผา...ไหงกลายเป็นงี้ไปได้..อายันต์เลยกลายเป็นหมาหัวเน่าเลยใช่ไหม?...
งอนแล้วนะคะ..พอมีอารพินทร์ไม่เห็นหัวอายันต์ซะงั้น”  กายันต์ทำแก้มป่องได้ทะเล้นพิลึก...ก่อนจะแกล้งตัดพ้อหนูผาได้หน้าถีบชะมัด
                 “ก็อารพินทร์ขี่ม้าเก่งออก...เก่งแล้วก็เท่ด้วย..หนูผาอยากให้อารพินทร์สอนขี่ม้า..ไม่ได้บอกสักหน่อย
ว่าไม่สนใจอายันต์”  พอเด็กสาวพูดแบบนั้น   ปาจาเลิกคิ้วสูงอดแปลกใจไม่น้อย..ลูกสาวของเค้าน้อยครั้งที่จะเยินยอใครออกนอกหน้า  แสดงว่ารพินทร์ต้องขี่ม้าได้ประทับใจหนูผาจริงๆ  ถึงกล้าพูดขนาดนี้
                “เพิ่งรู้ว่าคุณขี่ม้าได้ดี...วันหลังคงต้องชมเป็นขวัญตาบ้างแล้วหละ”  ในที่สุดก็อดพูดไม่ได้...รพินทร์ก็สวนกลับทันควัน...ไม่รู้เป็นไง..กลับปาจารพินทร์คันปากพิลึก..คงเพราะไม่ถูกชะตากับท่าทางเก็กเข้มของเจ้าตัวเป็นทุนเดิมละมั้ง  ทั้งที่บทจะอ่อนโยนก็แสนจะดูดี..ทำไมถึงชอบดึงหน้าเป็นนิสัย..
                “ไม่เท่าไหร่หรอกค่ะ...ความจริงฉันถนัดขี่คนมากกว่า...ส่วนม้าก็พอขี่ได้..โชคดีที่ม้าตัวที่ขี่มันไม่
แบ่งเพศเลยไม่พยศ...รอดตัวอย่างหวุดหวิด”  รพินทร์พูดจบ   กายันต์กลั้นขำหน้าดำหน้าแดง  ส่วนปาจาหน้าตึงทันที   
                    ยังพอจำได้ที่เธอถูกประชดว่าระวังม้าพยศ..เพราะม้าที่นี้ไม่ค่อยชอบพวกที่บ่งบอกเพศไม่ชัดเจน..ถึงเวลาได้เอาคืนบ้างสะใจชะมัด   คนที่เหลือปากอ้าตาค้างกันเป็นแถวหลังฟังรพินทร์ตอกกลับปาจา...ซึ่งไม่เคยมีใครกล้ามาก่อน
                 “หึ...ไม่เลว...คุณอาจจะถนัดขี่คนโดยที่ยังไม่รู้ว่า..ลองเปลี่ยนเป็นถูกคนขี่ดูบ้างว่ามันน่าจะเหมาะ
กับคุณมากกว่า...ผมว่าบ้างทีคุณอาจได้ลองอะไรใหม่ๆ เข้าสักวัน...ตราบใดที่ยังปากเก่งแบบนี้”  คราวนี่เป็น
ปาจาบ้าง  ที่ทุกคนต้องปากอ้าตาค้างกันถ้วนทั่ว    แม้แต่นมอ่อน...ที่ไม่คิดว่าคุณหนูผู้หยิ่งทรนงมาตลอดจะต่อปากต่อคำกับหญิงหล่อคนนี้..ไอ้มื้อกลางวันก็ทีหนึ่งแล้ว..ที่คุณหนูของนมมาดหลุด..แล้วนี่ยังตอนนี้อีก....แทบจะหาดูได้ยากที่คุณหนูปาจาจะเสียศูนย์แบบนี้
                      “โอ๊ะโอ!...ก็น่าสนใจดีนะคะ...ไว้ฉันจะลองเอาไปพิจารณาดู...ตัดสินใจได้เมื่อไหร่..จะบอกคุณ
เป็นคนแรกเลยคะคุณจา...แต่คนที่ฉันเลือกนี่..พวกผีดิบเย็นเป็นน้ำแข็งคงไม่อยู่ในกลุ่ม....เอาเป็นว่า...ปรึกษา
คุณไปก็คงไม่เกิดประโยชน์เพราะคุณดันเข้าข่ายจำพวกนั้นเสียด้วยสิ”  คราวนี้รพินทร์ออกตัวแรง  ไม่เพียงแต่คำพูด   ยังใช้ดวงตาวิบวับส่อแววล้อเลียนปาจาอีก  จนชายหนุ่มหน้าแดงก่ำ...ก่อนจะลุกขึ้นช้าๆ..ทิ้งท้ายก่อนไปอีกว่า
                     “หึ...อย่าตัดสินคนแต่ภายนอกนะครับ..ผมขอเตือนรพินทร์...บางทีที่คุณคิดว่าพวกผีดิบ
เย็นเป็นน้ำแข็ง...อาจจะร้อนแรงจนคุณคิดไม่ถึงก็ได้...เพราะฉะนั้นอย่าท้าทาย...สุดท้ายคุณเองนั่นแหละเกิดติดใจผีดิบเข้าแล้วจะลำบาก...”  พูดจบก็ผลุดลุกเดินออกไป...เล่นเอาแต่ละคนหน้าเจื่อนตามๆ กัน...แม้แต่กายันต์ก็เจื่อนไปด้วยขนาดอมยิ้มอยู่แท้เชียวยังหุบยิ้มไปทันที
                     งานนี้พี่ชายน้ำแข็งประกาศศึกเลยเหว้ยเฮ้ย!..แต่ไม่ได้นะ..คนนี้เค้าจองแล้ว..ขืนพี่จาลงสนาม...
เค้ามิแย่เหรอ..ไม่มั่นใจเลยว่าจะชนะเสียด้วยสิ..เสือยิ้มยากคนนั้น..ลองโปรยเสน่ห์...เค้าเองก็ไม่มั่นใจว่าท้าประชันได้....งานนี้ขึ้นอยู่กับทอมหล่อว่าจะหลอมละลายเพราะน้ำแข็งอย่างพี่ชายเค้าหรือจะเย็นจับขั้วหัวใจยังไม่รู้...รอเจ้าตัวตัดสินเองเถอะ...เพราะถ้าหากพี่จาพูดแบบนี้...แสดงว่าไม่ได้พูดเล่นแน่ๆ

dung

ขอบคุณนะครับ

Klong

ขอบคุนครับ

Newest

ขอบคุณครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

rubthai

ขอบคุนมากคับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

mammal007

โอ๊ะ ขอบคุณค๊าบ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

natapong

ขอบคุณครับ

manza555

ขอบคุณครับ

rine_chan

Thanksssssssssssssssssssssssss {:4_112:}

Ninemadx

ขอบคุณครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

wi2

ขอบคุณครับ{:6_176:}

kangped

ขอบคุณครับ

milon101

ขอบคุณครับ

imboon

ขอบคุณครับ

toochi001

ขอบคุณมากๆครับ

areen

ขอบคุณครับ