มนต์มาร ปาจา เจ้าคุ้มสุดหล่อ VS พระลัก - 8

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
                   “บ้าชิบ!...ยัยทอมจอมแสบ”   เวร!...เกี่ยวไรกะกูหวะเนี่ยะ....พระลักษมณ์ทั้งอยากขำ...ทั้งโมโห...
ไม่รู้จะเอาอารมณ์ไหนมาเป็นที่ตั้งดี...ไอ้บ้า...?
Part 8
ความลับปมใหม่....
                        พระลักษมณ์แอบสำรวจปาจาอย่างเงียบๆ..ยอมรับใจเต้นตึกๆตักๆ..ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน...
ถึงจะเคยถูกผู้ชายหม้อมาบ้างไม่น้อย  ยิ่งตอนปฏิบัติงานก็เคยเจอ  แต่ไม่เคยรู้สึกพิลึกพิลั่นเหมือนที่มาได้ยิน
ปาจาเพ้อระหว่างเข้าด้ายเข้าเข็มแบบนี้...หน้านี่ไม่ต้องพูดถึงร้อนจนจะเดือดแล้วเหอะ..ทั้งโมโห..ทั้งโกรธ...
ทั้งขำ..ทั้งสงสาร...สุดท้ายอายโคดๆ...
                      ยอมรับไอ้น้ำแข็งตัวโตข้างล่าง   จัดเป็นผู้ชายสมบูรณ์แบบเลยทีเดียว    รูปหล่อ   รวย..ดีกรี
ด๊อกเตอร์  ฝีมือดีอีกตะหาก...เพียบพร้อมเพอร์เฟ็กซ์ซะขนาดนั้น...ถ้าไม่รักฝังใจจนยากจะลืม  ก็คงมีอดีตทำให้ไม่ยอมรับใครเข้ามาในชีวิตเสียมากกว่า
                       ส่วนที่ปั้นจิ้มปลดปล่อยกับสาวๆ สวยๆ เป็นเรื่องปกติของผู้ชาย    พระลักษมณ์เองเข้าใจดี   
ยิ่งกรณีนี้ด้วยแล้วครูรัสสาใช่เป็นคนขี้เหร่ซะเมื่อไหร่   ออกจะสวยพริ้งซะขนาดนั้น  ที่สำคัญเธอรุกนำเป็นใครก็คงไม่เก็บไว้ขึ้นหิ้งหรอก...แต่ไหงไปๆ มาๆ มันดันมาลงท้ายอิหรอบนี้ไปได้...
                     ปาจานั่งพิงโซฟาแหงนหน้าหลับตาอยู่สักครู่  ก่อนจะลุกเดินหายออกประตูไป...พระลักษมณ์
ที่รอโอกาสนี้อยู่แล้ว  ค่อยโหนตัวลงจากคานหลังจากแน่ใจว่าฝีเท้าปาจาไกลออกไปพอสมควรแล้ว...
                     เหลือบดูนาฬิกาตั้งโต๊ะ   สามทุ่มกว่าแล้วหรือเนี่ยะ....ค่อยๆลอบออกจากห้องหนังสือ...
ด้านนอกทางเดินยังเปิดไฟไว้อยู่....สี่ทุ่มทุกอย่างจะปิดโดยอัตโนมัติ..บ้านทั้งหลังต้องอาศัยแสงสว่างจาก
ดวงจันทร์   กฏที่นี้ห้ามออกนอกห้องหลังสี่ทุ่ม....ข้อนี้พระลักษมณ์เข้าใจถ่องแท้...เลยรีบตรงดิ่งกลับเข้าห้องทันทีไม่ให้มีพิรุธ....
                     กลับเข้ามาแล้วพระลักษมณ์ไม่รอช้า   เปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำให้สดชื่น  ก่อนจะกลับมาใส่ชุด
อำพรางตัวสีดำรัดรูปอีกครั้ง   จัดอุปกรณ์จำเป็นต่างๆ เหมือนคืนที่ออกสำรวจราตรีรอเวลาไม่ถึงสิบนาที   นาฬิกาพรายน้ำบนข้อมือบอกเวลาสี่ทุ่มครึ่ง   วันนี้พระลักษมณ์กะออกเร็วครึ่งชั่วโมง..กำลังจะเปิดประตู  หูดันแว่วเสียงคนเดินตรงมาทางห้องตัวเอง  ถ้าไม่ตั้งใจฟังให้ดีแทบจะไม่ได้ยิน...เลยชะงัก
ไว้ก่อน  พร้อมกับค่อยๆ ส่องลอดช่องประตูออกไป
                      กายันต์มาทำอะไร...กำลังลุ้นว่ากายันต์จะเดินมาที่ห้องตนหรือไม่...สุดท้ายกลับเป็นห้องฝั่ง
ตรงข้ามตะหากเป้าหมายของกายันต์..ก่อนจะเคาะประตูเบาๆ  สองครั้ง
                      “ก๊อกๆ”    รอไม่นานประตูเปิดออกโดยสิตาเจ้าของห้อง..เปิดประตูออกมารับกายันต์ทั้งคู่จ้องกันนิ่งๆ ไม่พูดจา   ท่าทางสิตาไม่ออกอาการแปลกใจที่กายันต์มาเคาะ  แถมยังหลบทางให้กายันต์มุดหายเข้าไปก่อนจะปิดประตูลงกลอนตามหลัง...
พระลักษมณ์สงสัยความสัมพันธ์ประหลาดๆ ของคนในบ้านหลังนี้ชะมัด  ทั้งปาจา  ธรรมตรัย  กายันต์  และสิตา...ตกลงอะไรมันยังไงกันแน่คนพวกนี้
                            อยากเคลียร์ให้กระจ่าง    ยอมเสียมารยาทสอดลวดเข้าไปทางช่องประตู..พร้อมต่อสัญญาณ
กับโทรศัพท์มือถือ    ภาพภายในห้องปรากฎบนจอ   กายันต์กับสิตาโลมรันพันตูกันอยู่บนเตียง   เกี่ยวกระหวัดจูบกันอย่างเร่าร้อน   พระลักษมณ์ดูแค่นี้ก็เข้าใจทะลุปรุโปร่ง...แต่ก็ยังมีปมคำถามมากมายในหัว..ถ้าสายตาตนเองดูไม่ผิดสิตาน่าจะหลงรักปาจาแน่นอน   แล้วทำไมถึงมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับกายันต์   หรือทุกอย่างเป็นแค่เซ็กส์เฟรน
                           หรือบ้านนี้เค้าหาวิธีปลดปล่อยกันเอง...ปาจากับธรรมตรัย  กายันต์กับสิตา...น่าจะเป็น
แบบนี้มากกว่า...คิดได้ดังนั้น   พระลักษมณ์เก็บอุปกรณ์ยังทันเห็นภาพสุดท้าย...เสื้อผ้าของทั้งสองคนหลุดออกจากร่างทีละชิ้นๆ จนเปลือยเปล่า   
                          ไม่เสียเวลาต่อไป  พระลักษมณ์ตรงดิ่งมายังโซนชั้นล่างทันที...การเดินด้วยฝีเท้าย่องเบาแทบไม่ได้ยินเสียงของพระลักษมณ์   ฝึกฝนอย่างชำนาญ    พอพ้นหัวมุมทางเดิน  ต้องรีบหลบเข้ามุมทันที  เมื่อเห็นปาจากำลังแทรกหายเข้าไปยังห้องธรรมตรัย..
                           “หึ..คงมาปลดปล่อยอารมณ์ที่ค้างตอนเย็นละมั้ง   ดีจริงพี่น้องบ้านนี้   คนน้องฟัดกับหญิง
อยู่ชั้นบน  คนพี่ฟัดกับเลขาผู้ชายอยู่ชั้นล่าง...”  พระลักษมณ์สบถกับตัวเองคนเดียว...ก่อนจะแอบลอบออกจากตัวบ้านเพื่อสำรวจหาดูห้องลับต่างๆ    โดยไม่สนใจที่จะตามไปดูพฤติกรรมบ้าเซ็กส์ของพี่น้องดงพญาอีก...
                          เช้าวันใหม่...พระลักษมณ์ตื่นตามปกติ...วันนี้ไม่สายเพราะไม่มีเรื่องกวนใจทำให้นอนไม่หลับ
เหมือนคืนแรกมารบกวน..พอรู้พฤติกรรมของคนในบ้านแล้วพระลักษมณ์ก็ตัดความรู้สึกต่างๆ ออกได้....
เรื่องแบบนี้เป็นเรื่องปกติสำหรับคนที่มีจิตพิศวาสต่อกัน   การปลดปล่อยกับคนในดีกว่าปัญหายุ่งยากจาก
คนนอก...พระลักษมณ์มั่นใจแล้วว่าปาจาเป็นโฮโมฯ เต็มร้อย....ไม่ต้องไปหาหลักฐานมาพิสูจน์ไรแล้ว....ที่เหลือแค่หาหลักฐานของคนร้ายก็พอ...
                         อาบน้ำแต่งตัวกลับมาอยู่ในลุคของรพินทร์   สำรวจตรวจดูความเรียบร้อยของตนเองหน้ากระจกอีกครั้ง...ก่อนจะเดินออกจากห้องตรงไปยังห้องอาหารทันที
                        วันนี้รพินทร์มาถึงเป็นคนที่สอง    ไม่แปลกใจเพราะเพิ่งหกโมงครึ่งเอง...เวลาอาหารเช้าเจ็ด
โมงตรง....แต่คนแรกนั่นสิปาจากำลังนั่งจิบกาแฟอ่านหนังสือพิมพ์หน้านิ่ง....หึ...ตัวเบาทุกคืนเลยเหอะ...
                       “อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณจา”  รพินทร์ทักตามมารยาท   ปาจาเงยหน้าจากหนังสือพิมพ์จ้องรพินทร์  
ก่อนจะยกยิ้มมุมปากทักทายกลับว่า
                      “อรุณสวัสดิ์ครับ...คุณคงหายแล้วสินะ...หน้าตาดูสดชื่นขึ้นแล้วนี่”   รพินทร์ยิ้มปากกว้าง..
ตอบกลับไปว่า
                      “หายแล้วค่ะ..ฉันมันพวกหนังเหนียว..สวยถึกและบึกบึนจิ๊บๆน่า”  พร้อมกับยักคิ้วให้อีกตะหาก...
ปาจาอดยิ้มขำกับท่าทางกร่างของรพินทร์ไม่ได้...ทะเร้นจริงๆ..
                      “กาแฟไหม?..”  ปาจาถาม
                      “ดีเหมือนกันค่ะ..”  รพินทร์ตอบ
                     “กริ่งๆ!..”   ปาจายกกระดิ่งบนโต๊ะขึ้นมาสั่นเรียกคนรับใช้...ไม่นานก็มีหญิงวัยกลางคน
ที่รพินทร์พอคุ้นหน้าอยู่บ้างเดินเข้ามาก่อนปาจาจะเป็นคนสั่งว่า
                  “ไปชงกาแฟให้คุณรพินทร์หน่อยสิ...อืม..คุณดื่มรสชาติแบบไหนบอกไปด้วยก็ดี”  
ปาจาหันมาถามรพินทร์   
                  “กาแฟสอง...น้ำตาลกับคอฟฟี่เมทอย่างละหนึ่ง”  รพินทร์ยิ้มสยามให้กับคนรับใช้พร้อมบอกสูตรกาแฟของตนเองไป
เสร็จสรรพ..เธอยิ้มรับก่อนจะเดินหายไปชงกาแฟตามคำสั่ง
                 “เป็นไงบ้างเมื่อคืนหลับสบายกว่าคืนแรกไหม?”  ปาจาเปิดบทสนทนาขึ้น  พร้อมพับเก็บหนังสือพิมพ์ไว้บนโต๊ะ
                “ดีค่ะ...คุ้นเคยแล้ว   ฉันปรับตัวเข้ากับสถานการณ์ไว”  รพินทร์ตอบ
               “หึ...ก็ดี...วันนี้หลังอาหารเช้าคุณเข้าไปในไร่กับผมนะ...”  
               “หืม...ทำไมค่ะ”  
               “ผมอยากพาคุณไปแนะนำให้คนงานรู้จักอย่างเป็นทางการ”   
               “มีใครไปด้วยบ้างค่ะ?”  
               “คุณกับผมสองคน...ผมขับรถจิ๊ปไปเอง”  
               “แล้วกลับกี่โมง”   รพินทร์ยังคงถามให้หายสงสัย
               “เย็นเลยทีเดียว  มื้อเที่ยงกินในไร่กันคุณสะดวกไหม?..”  ปาจามองหน้ารพินทร์รอคำตอบ   
ความจริงอยากรู้เหมือนกันว่ารพินทร์ติดดินหรือเปล่า   คำว่ากินในไร่  ที่จริงแล้วในไร่มีเพ้นเฮ้าส์สำนักงานอยู่..
สะดวกสบายทุกอย่างไม่ได้ไปกินกลางดินกลางป่า  แต่ปาจาไม่อธิบายให้ละเอียด...อยากรู้ว่ารพินทร์ที่เห็น
คนนี้  จะเป็นคนแบบไหน
                   “ไม่มีปัญหา  แค่มีให้กินไม่อดก็พอแล้ว..สำหรับฉัน”  รพินทร์ตอบยิ้มๆ  พลอยทำให้ปาจาอดยิ้ม
ตามไม่ได้...กร่างอึดสมกับเป็นทอมห้าวซะไม่มี...จะว่าไปรพินทร์ก็ไม่ได้บอบบางอ้อนแอ้นไรมาก  ออกจะสูงโปร่งสมส่วน...หน้าตาก็ออกแนวหล่อใส..หน้าอกแบนราบ...แต่งตัวทะมัดทะแมง...ตาโตขนตายาว...ปากบางจมูกโด่งรั้น...เสียงแหบต่ำ...จะว่าเหมือนผู้ชายก็เหมือนอยู่มาก...แต่ก็ไม่ทั้งหมด..จะว่าผู้หญิงจ๋าก็ไม่เชิง...สรุปทอมหน้าตาหล่อ...หึ..
                      “ขำอะไรคุณจา..”  รพินทร์อดคิ้วขมวดไม่ได้   รู้สึกหมั่นไส้ขึ้นดื้อๆซะงั้น  อยู่ๆ ไอ้เจ้าน้ำแข็ง
ดันยกยิ้มหัวเราะในคอเฉยเลย   ถึงจะดูดีมีเสน่ห์ก็ช่างเถอะ  แต่ออกจะกวนประสาทเสียมากกว่าในสายตา
รพินทร์  คงคิดอะไรเกี่ยวกับตนเองแน่ๆ
                    “ผมไม่ปิดบังแหละ..ถามจริงเถอะรพินทร์..คุณเคยมีแฟนผู้ชายไหม?” รพินทร์งงกับคำถามของ
ปาจา..แต่พอนึกขึ้นได้ว่าตนเองอยู่ในลุคไหน  ก็พอจะคาดเดาความคิดปาจาออก...ตอบกลับไปทันทีว่า
                   “ไม่เคย...คุณถามทำไม”  รพินทร์ถามกลับหลังตอบคำถามไปแล้ว
                  “ผมแค่อยากรู้จักคุณมากขึ้น”  ปาจายังอมยิ้มกวนๆ
                 “รู้จักเพื่อ”  รพินทร์ไม่ชอบสายตาท่าทางกวนประสาทของปาจาเลยให้ตายพับผ่าสิ...หน้านิ่งกับมาด
ขี้เก็กก็ดูหมั่นไส้พอแล้ว  ยิ่งทำหน้าตาแบบนี้ยิ่งกวนได้ใจโคดๆ
                  “ทำไม..อยู่บ้านเดียวกันผมถามไม่ได้หรือไง...การได้รู้จักเพิ่มขึ้นมันช่วยให้เราเข้าใจอีกฝ่ายดีขึ้นไม่ใช่หรือ..”  ปาจาไม่ตอบแต่กลับย้อนรพินทร์ซะงั้น
                 “ก็ถูกของคุณ”  พูดจบต้องหยุดกลางคัน  เมื่อคนรับใช้  ยกกาแฟพร้อมชามาเสริฟ   หลังจากคนรับใช้
กลับออกไป  รพินทร์จิบกาแฟก่อนจะพูดต่ออีกว่า
                 “ฉันถามคุณบ้างได้ไหม”  
                 “คุณอยากรู้อะไรเกี่ยวกับตัวผม...ลองถามมาดูก่อน  ตอบได้ผมยินดี”  ปาจาตอบแบบแบ่งรับแบ่งสู้   
ทั้งสองคนจ้องกันไม่มีใครหลบตาใคร..
                  “คุณเป็นพวกโฮโมฯ  หรือเปล่า”  รพินทร์ถามไปตรงๆ  แต่ปาจากับขำพรืดขึ้นมาทันที
                  “หึ..ฮ่าๆ...โทษทีผมเสียมารยาทไปหน่อย   อะไรทำให้คุณคิดว่าผมเป็นแบบนั้น”  ไม่ตอบแต่ดัน
ถามรพินทร์กลับเฉยเลย...ไอ้น้ำแข็งนี่มันร้ายใช่เล่น
                   “เมื่อวานคุณจูบฉัน...แล้วนึกยังไงมาจูบไม่ทราบ”  รพินทร์พูดได้หน้าตายมาก  แถมยังลอยหน้า
ยักคิ้วใส่อีก...ปาจาเห็นแล้วอดยิ้มกว้างไม่ได้
                    “ไม่มีอะไร...ผมแค่อยากสั่งสอนนิสัยปากพาจนของคุณแค่นั้น   การที่ผมจูบคุณแล้วทำให้คุณเข้าใจ
ว่าผมเป็นโฮโมฯ  ฟังดูผมชักงงแหะ  คุณเป็นผู้หญิงผมจูบคุณแล้วมันจะเป็นโฮโมฯตรงไหน...หืม..
รพินทร์”  พูดไม่พูดเปล่า  ดันจ้องหน้ารพินทร์ส่งสายตาวิบวับให้อีก...ร้อยทั้งร้อยไม่ว่าชายหรือหญิงมาเห็นท่าทางกับสายตากรุ่มกริ่มของปาจาเข้าไม่หน้าแดงให้มันรู้ไป   รพินทร์ก็อยู่ในข่ายนี้ด้วยเหมือนกัน   เพราะมันเกินจะต้านพลังดึงดูดที่เจ้าของส่งให้จริงๆ  ให้ตายห่าเหอะ...มึงจะหล่อสาดไปไหนหวะ..
                นึกขึ้นได้...ตนเองอยู่ในลุคทอม  ยังไงความเข้าใจของปาจาก็ยังคิดว่าตนเป็นหญิงอยู่วันยังค่ำ   
ไม่ได้ตั้งใจยกเอาตัวเองมาเป็นประเด็น  ความจริงแค่อยากฟังจากปากปาจาว่าเจ้าตัวเป็นโฮโมฯ หรือไม่ตะหาก  
จะให้พูดหรือไงว่าเห็นปาจาหายเข้าไปในห้องธรรมตรัยดึกๆ ดื่นๆ สองคืนติดกัน..แถมยังอยู่ในสภาพไหนอีก...
                “พอเหอะ...เลิกจ้องฉันด้วยสายตาแบบนั้นได้แล้ว...ทำไมต้องย้อนถามฉันด้วย...ความจริงฉันต้องการ
คำตอบแค่ว่าคุณเป็นหรือไม่ก็แค่นั้น...เพราะฉันเองไม่เคยคิดว่าจะมีผู้ชายคนไหนนึกพิศวาสอยากจูบฉันนิ”  
รพินทร์คิดผิดถนัด...ยิ่งพูดยิ่งเข้าตัวไปใหญ่  นอกจากปาจาจะไม่หยุดใช้สายตาสำรวจตนเองแล้ว  ยังมีหน้ากอดอกมือลูบคาง  จ้องสำรวจคล้ายกับจับตนเองแก้ผ้าซะงั้น   คราวนี้หน้าร้อนของจริงเลยวุ้ย!..ปาจาเล่นมองแบบไม่ปิดบัง  ไม่สนใจด้วยว่า
รพินทร์จะคิดยังไง   แถมซ้ำยังยิ้มพราวอีกตะหาก  เมื่อเห็นรพินทร์หน้าแดงแปร๊ด...
                    “คุณคงไม่รู้ตัวละมั้งรพินทร์   ทำไมผู้ชายเค้าจะไม่สนอย่างน้อยกายันต์มันก็ออกจะเปิดเผยชัดเจน   ถึงคุณจะไม่สวยเซ็กซี่แบบผู้หญิงหลายๆ คน  แต่คุณก็ไม่ขี้เหร่   ออกจะท้าทายเสียด้วยซ้ำในความคิดของผู้ชายส่วนใหญ่   ผู้หญิงห้าวๆ แกร่งๆ  ถึงจะไม่เนื้อนมไข่  แต่มันก็นะ..มีอะไรให้น่าค้นหาดีออก”  พูดแบบที่รพนิทร์ไม่คิดว่าจะได้ยินจากปากคนมาดเข้มชาเย็นอย่าง
ปาจา...ก่อนที่การสนทนาเข้มข้นจะดำเนินการต่อ   
ก็ต้องเบรคลงทันที   เมื่อธรรมตรัยเดินเข้ามา  ตามหลังด้วยสมาชิกคนอื่นๆ  ทยอยเข้ามาจนครบองค์   ทำให้ทั้งปาจาและรพินทร์ต้องยุติบทสนทนาที่ออกจะส่วนตัวลงโดยกระทันหัน
                        แต่ทั้งหมดก็ไม่รอดพ้นสายตาของ  ธรรมตรัย  ซึ่งสังเกตุเห็นปาจาหน้าตายิ้มแย้มแจ่มใสผิดปกติ   แถมรพินทร์ยังหน้าแดงก่ำ   สองคนนี้คงคุยอะไรกันและคนที่ตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบน่าจะเป็นรพินทร์
                       ความคิดของธรรมตรัย   ก็ไม่ต่างจากกายันต์  และนมอ่อนต่างผิดสังเกตท่าทางของปาจา   
ที่กำลังอมยิ้มนัยตาพราวเสน่ห์วิบวับอย่างประหลาด  ปกติปาจาจะนิ่ง  ไม่เคยเห็นบุคลิกลักษณะแบบนี้มานานแสนนาน  นับร่วมๆ ก็อายุของหนูผาเสียด้วยซ้ำ...แต่นี้เจ้าคุ้มสุดหล่อกลับอารมณ์ดีเช้าวันนี้เป็นพิเศษ   ที่สำคัญอยู่กับรพินทร์อีกตะหาก  โดยเฉพาะคนหลังยิ่งน่าสนใจเข้าไปใหญ่
หน้าหล่อใสแดงก่ำไม่รู้ว่าปะทะคารมอะไรกันอยู่....แต่ทุกคนก็ไม่มีใครกล้าถาม...ต่างเก็บไว้ในใจ...สำหรับสิตา..เธอกับยิ้มระรื่นเมื่อเห็นสีหน้าท่าทางของปาจา..มุมนี้ยิ่งทำให้สิตาใจเต้นระรัวเข้าไปใหญ่  ปาจาหล่อจริงๆ  หล่อจนเธอละสายตาจากใบหน้าคมเข้มนั่นไม่ได้เลยนับตั้งแต่เดินเข้าในห้องนี้

dung

ขอบคุณนะครับ

Klong

ขอบคุนครับ

Newest

ขอบคุณครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

rubthai

ขอบคุนมากคับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

mammal007

อ่า มันจิงๆแหะ ขอบคุณค๊าบ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

natapong

ขอบคุณครับ

manza555

ขอบคุุณครับ

Ninemadx

ขอบคุณครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

wi2

ขอบคุณครับ{:6_176:}

js38

ขอบคุณครับ

kangped

ขอบคุณครับ

milon101

ขอบคุณครับ

imboon

ขอบคุณครับ

tiffanyxo

ขอบคุณครับ

tiffanyxo

ขอบคุณมาก