มนต์มาร ปาจา เจ้าคุ้มสุดหล่อ VS พระลัก - 20

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

พิธีถวายพรหมจรรย์ศีลบริสุทธิ์สำเร็จลงด้วยดี  กายันต์เองหมดแรงไม่มีเหลือพอที่จะทำภารกิจใดๆ อีกแล้วเช่นกัน  ก่อนจะค่อยกระเตงลากร่างของธรรมตรัยขึ้นไปนอนแผ่บนพื้น พร้อมกับที่ตนตามรวบเอาร่างขาวที่มีแต่รอยจูบทั่วเข้ามาซุกในอ้อมกอด ปิดเปลือกตาตามท่ามกลางจันทร์เสี้ยวที่ส่งยิ้มให้ในค่ำคืนแห่งความทรงจำสวยงามอย่างสุขใจ....
Part 20
แลกเปลี่ยนตัวประกัน.
                         เสียงฝีเท้าม้าควบตะบึงท่ามกลางความมืด  
                         ลัดเลาะไปตามแนวป่ามุ่งหน้าสู่สันเขาท้ายไร่  ระยะทางไม่ต่ำกว่าสามสิบกิโลฯ  
บนหลังม้าสีน้ำตาลเข้มสองตัว  ปีศาจรูปงามแต่งกายทะมัดทะแมง  กางเกงยีนส์สีน้ำเงินเสื้อเชิ้ตสีดำแขนยาวรองเท้าหุ้มส้นคาดสายหนังตรงเอวเสียบปืนพกลูกโม่ชนิดหกนัด  บรรจุกระสุนเงินในรังเพลิงเรียบร้อย  
ใบหน้าหล่อปานรูปสลักขรึมนิ่งจนน่าเกรงขาม
                        หลังม้าอีกตัวตามกันติดๆ  ใบหน้าหล่อใสในชุดรัดกุมสีดำเครื่องแต่งกายประจำ
สำหรับภารกิจเสี่ยงตาย  ขับใบหน้าใสของพระลักษมณ์หล่อมากกว่าเดิมอีกเท่าตัว  พร้อมอาวุธครบมือทั้ง
มีดพก  ปืนรุ่นจิ๋วซุกซ่อนในรองเท้าขี่ม้า  สนับมือในกระเป๋าข้างกางเกงรัดรูป  ยังมีปืนสั้นแบบพกพากระสุนเต็มรังเพลิงอีกสิบนัดเสียบเอวด้านหลัง ไม่นับอุปกรณ์ฉุกเฉินเวชภัณฑ์จำเป็นในกระเป๋าคาดเอวใบ
ย่อมด้วย  งานนี้สำหรับมืออาชีพทั้งสองถือว่าเป็นเรื่องคุ้นชิน  ความสามารถเฉพาะตัวบวกประสบการณ์ที่
เคยมี  ความมั่นใจเต็มร้อยเชื่อว่าไม่มีสิ่งใดจะสร้างความหวาดหวั่นให้ทั้งปาจาและพระลักษมณ์ได้อีกแล้ว  
                             จิตใจที่มุ่งมั่นเพื่อช่วยหนูผากลับมาอย่างปลอดภัย  รวมถึงความต้องการปิดคดี
ฆาตกรผิดมนุษย์ของพระลักษมณ์   ต่อให้มีสามเศียรหกกรหาได้สั่นคลอนความตั้งใจของมือดีฉายา  
‘วิษณุทรงพล’  เลยแม้แต่น้อย   
                             ที่สำคัญเหนือสิ่งอื่นใด   พระลักษมณ์ปฏิเสธไม่ได้ว่า  การปฏิบัติภารกิจครั้งนี้
รู้สึกอุ่นใจเป็นพิเศษ  เมื่อคนร่วมภารกิจด้วยคือปีศาจรูปงาม  ผู้มีฝีมือยากเกินคาดเดาคนนี้ต่างหาก   ต่อให้บุกป่าหิมพานต์ก็ไม่ใช่เรื่องที่น่ากลัวเสียแล้ว  ตราบใดที่คนระวังหลังให้คือหนุ่มหล่อหน้านิ่งนามว่า ‘ปาจา’
                         ทั้งสองใช้เวลาร่วมชั่วโมงครึ่งเดินทางถึงตีนเขา   ก่อนคนนำทางจะลงจากหลังม้า  
ทำให้พระลักษมณ์ต้องเหวี่ยงตัวลงพื้นด้วยท่วงท่างามสง่าเช่นกัน   ทุกอิริยาบถที่สายลับหน้าใสแสดงออกมา   
เรียกสายตาชื่นชมจากปาจาอย่างไม่ปิดบัง  เพราะแฟนหนุ่มรูปหล่อหน้าใสช่างคล่องแคล่วปราดเปรียวเสียจริง
                          “เรานำม้าไปผูกใต้ต้นไม้นี่แหละ   ต่อจากนี้เป็นการเดินเท้าขึ้นไปยังปากถ้ำ   เมื่อเข้าใกล้ปากถ้ำแล้ว  ผมจะให้คุณนำสิ่งที่มันต้องการเข้าไปแลกเปลี่ยนเอาตัวหนูผาออกมา   ส่วนผมจะคอยระวังหลังให้ห่างๆ  เข้าไปด้วยไม่ได้  ในเมื่อมันยื่นคำขาดให้คุณเป็นคนนำไปเพียงลำพัง   
                         จากนี้ไปขึ้นอยู่กับคุณแล้วนะพระลักษมณ์    จะทำอะไรคิดถึงความปลอดภัยของตัวเอง
และหนูผาเป็นหลัก   รับปากผมได้ไหม?”  สายตาคมเข้มเงาวาวท่ามกลางแสงจันทร์เสี้ยว  ทำให้หน้าหล่อมีมุมทึบแสงดูลึกลับน่าค้นหาจนใจสั่น   พระลักษมณ์หน้าร้อนวาบเมื่อเผลอสบตาคมที่ฉายความห่วงใยอย่างไม่
ซ่อนเร้น   หากแสงจันทร์เสี้ยวยามค่ำคืนสว่างกว่านี้  ปาจาคงได้เห็นหน้าขึ้นสีของร่างโปร่งตรงหน้าเป็นแน่แท้
                         “อืม..ผมสัญญาจะนำหนูผากลับมาอย่างปลอดภัย”   
                         ดวงตากลมโตคล้ายดังรัตติกาลที่จ้องสบ  แสดงความมุ่งมั่นกระทำตามคำพูด  ทำให้ใบหน้าหล่อร้ายกาจของปีศาจเจ้าเสน่ห์เผลอยิ้มละลายออกมาจนได้   ดึงดูดสายตาพระลักษมณ์ที่จ้องตอบ
ตะลึงค้าง  เพราะรอยยิ้มกระชากใจของแฟนอย่างเป็นทางการไปชั่วขณะ  
                        อาการที่ร่างโปร่งแสดงออกเพียงพอแล้ว  ที่จะเชิญชวนให้หน้าคมเคลื่อนศีรษะเข้าหาช้าๆ  
ก่อนริมฝีปากหนาได้รูปจะทาบประกบอย่างอ่อนโยนบนริมฝีปากบางอย่างแผ่วเบาแล้วค่อยเน้นย้ำ  ดุนลิ้นชื้นไล่เลาะยังฟันขาวเรียงตัวสวยเพื่อให้เจ้าของเปิดทางให้อย่างอ้อยอิ่ง    จนร่างโปร่งจำต้องพริ้มตาเผยอเปิดปากให้ลิ้นอุ่นได้ล่วงล้ำเข้าคว้านจูบเกี่ยวกระหวัดรัดลิ้นนุ่มอย่างหยอกเอิน ถ่ายทอดความรักความหวงแหนให้เจ้าตัวรู้ว่า ‘ผมรักคุณ’  
                        จูบหวานท่ามกลางพนาไพรยามค่ำคืนร้อยรัดหัวใจทั้งสองดวง  ให้ผูกพันยากที่จะมีสิ่งใดมาทำลายสายสัมพันธ์อันแนบแน่นนี้ได้แล้วแน่นอน
                           ปาจาค่อยถอนริมฝีปากออกช้าๆ  ก่อนใช้สองมือหนาประคองหน้าใสนิ่ง ตาคมจ้องลึกเข้า
ไปยังตากลมโตที่มองตอบ   ความรู้สึกของปีศาจรูปงามในตอนนี้ยากที่จะบรรยาย   แม้จะรู้ว่าพระลักษมณ์เป็นชายหนุ่มที่โชกโชนในภารกิจเสี่ยงตาย   แต่สำหรับตนแล้ว   ภารกิจนี้มันไม่ธรรมดาจึงอดกังวลอยู่ลึกๆไม่ได้

                       “สัญญา ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ห้ามถอดแหวนที่ผมให้เด็ดขาด  เข้าใจไหม?”
พระลักษมณ์ขมวดคิ้วมุน   รู้สึกคืนนี้ปาจาจะมีข้อห้ามเยอะชะมัด  แต่เมื่อเห็นสายตาจริงจังฉายชัด  ก็อดใจอ่อนตอบรับไม่ได้
                       “อืม..สัญญาจะไม่ถอด ตกลงไปจัดการให้เรียบร้อยเถอะ”    ปาจาพยักหน้า ก่อนจะเดินนำ
ตามทางชันที่รกร้าง  แต่ยังพอหลงเหลือทางเท้าให้ก้าวได้ไม่ลำบากมากเท่าไหร่   พระลักษมณ์เดินตามอาศัยแสงจากไฟฉายที่คนนำหน้าส่องเปิดทางให้  ต่างคนต่างไม่มีใครเอ่ยปากพูดไรกันอีก  
                      สายตาคมปลาบคอยสำรวจตรวจตราตามรายทางไปตลอด   ส่วนพระลักษมณ์ก็เก็บรายละเอียด
ไว้เช่นกัน  เผื่อฉุกเฉินจะได้รู้ทางหนีทีไล่   ทั้งสองใช้เวลาร่วมครึ่งชั่วโมง  จึงเดินมาถึงปากถ้ำ  ดูนาฬิกาข้อมือ
เหลืออีกยี่สิบนาทีเที่ยงคืน   ปาจาหยุดหน้าปากทางเข้าถ้ำ  พร้อมกับพยักหน้าให้พระลักษมณ์มองตาม
สายตาตน  ก่อนพูดขึ้นว่า
                      “นี่คือถ้ำที่มันใช้นัดหมาย   ผมเข้าไปด้วยไม่ได้   คุณรับเอานี่ไป”  พูดจบ  เจ้าคุ้มรูปหล่อ
ล้วงกล่องใสออกมาจากอกเสื้อแล้วส่งให้พระลักษมณ์  ไม่ต้องเดาเลยเพราะสิ่งที่อยู่ภายในนั้นคือ  
หัวใจมารที่จิตมารต้องการแน่นอน
                     “ผมสัญญา  จะพาหนูผากลับมาอย่างปลอดภัย”   พระลักษมณ์ยื่นมือไปรับมาถือไว้  
แล้วรับปากจะนำหนูผากลับออกมาอย่างปลอดภัย
                     “ข้อนั้นผมไว้ใจคุณ   อย่าลืมเมื่อได้ตัวหนูผาแล้วไม่ต้องสนใจอะไรทั้งนั้น  รีบพาหนูผาออกมา
ให้เร็วที่สุด  ที่เหลือไว้เป็นหน้าที่ผมเอง”  ปาจาย้ำถึงแผนที่ได้ซักซ้อมก่อนหน้านั้น   พระลักษมณ์พยักหน้ารับทราบ   จากนั้นร่างโปร่งสมส่วนก็เดินเข้าไปภายในถ้ำที่มืดมิด  อาศัยไฟฉายติดตัวของตนส่องนำทาง  
โดยเจ้าคุ้มรูปงามยืนอยู่ด้านนอก  นั่นเพราะเงื่อนไขของจิตมารห้ามไม่ให้ใครติดตามพระลักษมณ์เข้าไปแลกเปลี่ยนตัวประกัน  ไม่เช่นนั้นมันจะทำร้ายหนูผาทันที
                       น่าแปลกไม่น้อย  เดินเข้ามากว่าสิบนาทีระยะทางไม่ใกล้ไม่ไกลบนทางเดินที่ซับซ้อน
เลี้ยวลดคดเคี้ยว  กลับไม่มีความอึดอัดของอากาศตามปกติของถ้ำทั่วไปเลยสักนิด   ถ้ำนี้มีอากาศถ่ายเทตลอด  
แสดงว่าภายในต้องมีทางเข้าของอากาศซึ่งไหลเวียนอยู่ตลอดเวลา
                       เดินมาจนถึงทางเลี้ยวด้านขวาเริ่มเห็นแสงไฟจากคบเพลิงวับแวม  ถึงจุดหมายแล้วสินะ   
พระลักษมณ์โผล่หน้าออกไปเป็นโถงกว้างเลยทีเดียว   ที่สำคัญเพดานถ้ำมีปล่องโปร่งขนาดเส้นผ่านศูนย์กลางยี่สิบนิ้ว  เห็นแสงจันทร์เสี้ยวส่องมาประปราย  เสียงลมโกรกที่ไหลผ่านปล่องเพดานนั่นคือที่มาของอากาศนั่นเอง  
                       กลางห้องสายตาพระลักษมณ์จับนิ่งยังร่างของเด็กหญิงแสนคุ้นตา  คือหนูผาซึ่งนั่งซุกตัวบนตัก
ของสิตาซึ่งโอบกอดเด็กหญิงไว้ปลอบโยนให้คลายจากความหวาดกลัว  พระลักษมณ์กวาดสายตาโดยรอบ  
ก่อนจะได้ยินเสียงทุ้มห้าวดังขึ้นว่า
                       “มาแล้วสินะ   หึหึ”   
                       สิ้นเสียงพูด  ร่างหนุ่มใหญ่ไว้หนวดเครารุงรัง  สวมเสื้อม่อฮ่อมกางเกงขาก๊วยสะพายถุงย่ามรองเท้าแตะสาน  เดินออกจากหลังโขดหินที่กลมกลืนไปกับผนังถ้ำ   จึงทำให้พระลักษมณ์ไม่ทันสังเกตแต่แรก
                   “อึม...กูมาแล้ว  ปล่อยตัวประกันได้หรือยัง”  พระลักษมณ์ตอบใจเย็น   สิตากับหนูผาต่างมอง
พระลักษมณ์อย่างดีใจ  โดยเฉพาะเด็กน้อยน้ำตารื้นคลอเบ้า  คงหวาดกลัวร้องไห้มากแน่ๆ  ดูหน้าไอ้ระยำ
ก็แสนจะโคตรโจรซะขนาดนี้  ไม่ข่มขวัญเด็กหญิงให้ตกใจกลัวก็แปลกล่ะ
                  “มึงเอาของมาด้วยหรือเปล่า”  มันถาม  ร่างโปร่งค่อยชูกล่องใสในมือให้มันดู  หัวใจมารสีคล้ำ
ทำเอามันจ้องตาไม่กระพริบ  ก่อนเอ่ยปากมาว่า
                  “ส่งหัวใจมารให้กู”   พระลักษมณ์ยกยิ้มมุมปาก  ก่อนตอบกลับไปว่า
                  “หึ..มึงปล่อยผู้หญิงกับเด็กมาก่อนสิ”   มันจ้องพระลักษมณ์ตาวาวโรจน์
                  “ได้ไม่มีปัญหา สมแล้วที่มึงมีกลิ่นอายแห่งไสยขาว  โง่จริงที่จับสัมผัสไม่ได้ตอนมึงอยู่ใน
เรือนไทย”  มันพูด  ก่อนจะเดินเข้าไปยังสิตาและหนูผานั่งอยู่  บริกรรมคาถาเพียงชั่วครู่  ก็พูดขึ้นว่า
                  “เธอกับเด็กไปได้แล้ว”  พูดจบ  สิตาค่อยพยุงตัวลุกยืน  โดยไม่ลืมดึงหนูผาลุกตามขึ้นด้วย  
เด็กน้อยเห็นพระลักษมณ์รีบวิ่งมาหาน้ำตาร่วงพรูอาบแก้มใส  สะอื้นไห้โผเข้าหาพระลักษมณ์ละล่ำละลัก
พูดเหมือนลูกนกเสียขวัญ  กำลังต้องการการปลอบโยนอย่างมาก  พระลักษมณ์จำต้องนั่งยองเข่ากางแขน
รวบกอดหนูน้อยตัวสั่นเทาซบอกแกร่งมือคอยประคองลูบผมนุ่มปลุกปลอบไปพร้อมกัน
                     “ฮึก...ฮือ..อาลักษมณ์ขา..หนูกลัว”  พระลักษมณ์สงสารหนูน้อยจับใจลำพังเจ้าตัวมีภาวะทางร่างกายที่ไม่ค่อยสมบูรณ์เป็นทุนอยู่แล้ว นี่หากตนมาช้ากว่านี้ไม่แน่ว่าเด็กหญิงอาจช็อกได้
                    “จุ๊ๆ  คนเก่งของอา  หนูไม่เป็นไรแล้วนะคะคนดี  อาอยู่ตรงนี่แล้วไม่มีใครทำอะไรหนูได้
หรอกค่ะ”  เสียงทุ้มนุ่มหู  ที่คอยกระซิบปลอบอย่างอ่อนโยน  สะกดให้หนูน้อยที่ขวัญผวารู้สึกปลอดภัยขึ้น
ทันตา  สำหรับหนูผาไม่รู้ทำไมอ้อมกอดอบอุ่นของพระลักษมณ์ช่างอ่อนโยนปลอดภัยจนหนูน้อยสัมผัสได้  ภายใต้วงแขนนี้ตนจะไม่มีอันตรายใดๆ แผ้วพานเลยแม้แต่น้อย  จึงค่อยผ่อนคลายและสงบลงในที่สุด
                   “เอาล่ะ  ส่งหัวใจมารมาให้กูได้แล้ว อย่ามัวแต่ปลอบเด็ก”  พูดจบ`คุณ`-เอี้ย-ก็ตะคอกเสียงห้วน
ให้ส่งหัวใจมารให้มัน   พระลักษมณ์ลองหยั่งเชิงไปว่า
                  “ถ้ากูไม่ให้มึงละ  จะเกิดอะไรขึ้น”   คำตอบไม่ทันจาง  มันสวนกลับทันควันว่า
                  “มึงคิดว่าจะรอดเหรอ  แน่ใจว่าจะดูแลทั้งผู้หญิงและเด็กได้พร้อมกัน”  มันตอบอย่างมั่นใจ  
พระลักษมณ์ชั่งน้ำหนักดูแล้วจริงอย่างมันพูด  จึงเงียบแทนการยอมรับ
                 “เธอเป็นคนเอากล่องนั่นมาให้ฉัน”  `คุณ`โจร  เอ่ยปากสั่งสิตา  ซึ่งเธอถึงกับชะงักไปทันที  
แต่พระลักษมณ์พยักหน้าให้  สิตาจำใจต้องยื่นมือรับกล่องใส่หัวใจมารถือไปให้ไอ้โจรห้าร้อย  จังหวะที่กำลังยื่นกล่องส่งให้มัน  ทุกคนอึ้งไปตามกันจู่ๆ หัวใจมารสีคล้ำก็วับแวมเรืองแสงขึ้นมาเหมือนที่เห็นในห้องพิธี
ซะงั้น  ไอ้โจรมันยื่นมือเพื่อจะรับหัวใจมารจากสิตา  แต่แล้วทันใดนั้น...
                   “เปรี้ยง!”  
                   เสียงปืนดังขึ้นมาหนึ่งนัด  มือที่ยื่นไปชะงักค้าง ก่อนมันจะตาเบิกโพลง  สิตาเองก็ตกใจใบหน้าสวยซีดเผือด  พระลักษมณ์รีบจับศีรษะหนูผาซบไหล่ตนแน่น  เพื่อกันไม่ให้หนูน้อยเห็นภาพน่ากลัวแล้วจดจำติดตา
                   ไม่ถึงอึดใจ มุมปากไอ้โจรตัวแสบกระตุกยิ้มนิดหนึ่ง  ตาดุกร้าวโกรธค้างเติ่งเข่าทรุดล้มตึง
นอนหงายสิ้นใจในที่สุด  แม่นเหมือนจับวางฝีมือยิงปืนขั้นเทพ   พระลักษมณ์แหงนขึ้นมองยังปล่องกว้าง  
ร่างทะมึนทาบแสงจันทร์ที่เห็นเป็นเงายืนตระหง่านเหนือศีรษะคุ้นตายิ่งนัก   กำยำสูงใหญ่เป็นใครไปไม่ได้  
นั่นคือปีศาจรูปงามผู้ซึ่งใช้กระสุนเงินสังหารจิตมารดับไปเรียบร้อยแล้ว
                     กระสุนเงินเจาะกลางกระหม่อมหมดโอกาสยื้อชีวิตได้ต่อไป  ศพมันนอนตายลืมตาโพลง
อยู่ตรงพื้น  เป็นการปิดฉากคดีฆาตกรโหดเสียที  สิตายืนนิ่ง  ก่อนจะหันหน้าที่มีแต่คราบน้ำตามายัง
พระลักษมณ์   ใบหน้าสวยเย็นดวงตาวาวม่านน้ำตา   พระลักษมณ์รู้สึกสงสารเห็นใจเธอยิ่งนัก  ที่ต้องมาพบการตายต่อหน้าต่อตา  จึงตัดสินใจจูงมือหนูผาเดินเข้าไปหาทันที   พร้อมกับพูดปลอบเธอไปว่า
                     “ฝันร้ายจบลงแล้วคุณสิตา”  คำพูดปลอบของพระลักษมณ์สิ้นเสียงลง ให้รู้สึกเสียวแปลบ
ยังชายโครงก่อนจะเซถอยหลังไปสองก้าว  ทั้งที่มือขวายังกุมมือหนูผาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ส่งผลให้หนูน้อย
เซหลุนๆ ตามติดไปด้วย  เด็กหญิงตกใจร้องไห้โฮ  
                     “ฮือๆ...อาพระลักษมณ์  อาอย่าเป็นอะไรนะคะ..ช่วยด้วย   พ่อขาช่วยคุณอาด้วย...ฮือๆ
น้าสิตาแทงคุณอาทำไม..ทำร้ายคุณอาทำไม?”  หนูน้อยตะโกนเรียกพ่อดังลั่น เสียงเล็กๆ  สะท้อนก้องไป
ทั่วโพรงถ้ำ  ทำเอาเงาทะมึนด้านบนชะงักกึกจ้องมองลงมายังพื้นด้านล่างด้วยความกระวนกระวาย  ความสูงขนาดสามสิบเมตร  ไม่สามารถที่ตนจะกระโดดลงไปได้แน่   ในขณะที่มือของสิตา  มีมีดพกปลายแหลมอาบเลือดสีแดงสด  ทุกอย่างรวดเร็วเกินคาดหมาย   ไม่คิดว่าเหตุการณ์จะเป็นแบบนี้  ซ้ำร้ายบัดนี้  ทั้งเงาร่างของสิตาและพระลักษมณ์หายลับไปจากมุมที่ตนสามารถมองเห็นได้  ความกว้างของปากโพรงเป็นอุปสรรค
เสียแล้ว  เมื่อคนด้านล่างอยู่มุมอับแบบนี้  ใจกระวนกระวายร้อนรุ่มอย่างไม่เคยรู้สึกกังวลมาก่อน
                    “ฝันร้ายยังไม่จบ แกต้องตายตามพี่ชายฉันไปถึงจะถือว่าจบแล้วต่างหาก”  เสียงเย็นเยือกจับ
ขั้วหัวใจของสิตา  ดวงตาซึ่งเคยหวานซึ้งจนพระลักษมณ์ยังแอบปลื้ม  บัดนี้วาวโรจน์แดงก่ำน่ากลัวพิลึก   
หัวใจมารในมือเปล่งแสงวูบวาบตลอดเวลา   นี่มันเกิดอะไรขึ้น
                    “หยุดนะ..สิตา  คุณคิดจะทำอะไร”  เสียงทุ้มเข้ม  ตะคอกดังลั่นจากด้านบนทำให้ขาที่กำลังก้าว
เข้าหาพระลักษมณ์และหนูผาชะงัก  ก่อนจะหัวเราะลั่นถ้ำเหมือนเย้ยหยันโชคชะตาเสียมากมาย
                   “ฮะๆ..ฮ่าๆ...รักมันมากสินะ   ถ้าฉันรู้ว่าคุณมีรสนิยมแบบนี้แต่แรก  คงไม่ทนเก็บความรู้สึก
ไว้ตั้งสามสี่ปี   เอาสิ..ยิ่งรักมันมากฉันจะทำให้มันตายอย่างทรมาน”   สิตาพูดออกมานิ่งๆ  สายตาคมวาวจ้องจับใบหน้าใสของพระลักษมณ์อย่างโกรธแค้น  พระลักษมณ์จ้องตอบเธอนิ่ง  ในหัวพาลคิดว่าสิตาคงเห็นตนกับปาจาออกมาจากห้องด้วยกันในเช้าวันนั้น  และคงรู้ถึงความสัมพันธ์พวกตนแล้วแน่นอน   อารมณ์ริษยาเพราะรักของผู้หญิงมันร้ายกาจถึงปานนี้เชียวสินะ
                   มือซ้ายที่ว่าง  พยายามปิดปากแผลถูกแทงไว้นิ่งๆเพื่อห้ามเลือด  แม้จะรู้สึกไม่โดนจุดสำคัญ  
ด้วยสัญชาติญาณของนักสู้ที่มีติดตัว  ทำให้ตนเบี่ยงตัวบิดองศาของปลายมีดที่แทงชายโครงพ้นจุดสำคัญไปอย่างฉิวเฉียด  แต่ปากแผลฉกรรจ์ก็ทำให้เลือดไหลไม่หยุด   อย่างน้อยต้องมีเวลาพันผ้าห้ามเลือดเอาไว้ก่อนที่จะไหลจนหมดตัวคงได้ตายเพราะสาเหตุนี้เสียมากกว่า
                      ชั่วโมงนี้ไม่เหลือทางเลือกให้ทำตามใจนึก  หนูผาเด็กน้อยที่ขวัญเสียร้องไห้กระชับมือตนไว้แน่นนี่อีก  หนำซ้ำแววตาที่ปล่อยรังสีอำมหิตของสิตานั่นด้วย   ช่างผิดกันลิบลับกับดวงตาสวยซึ้งเย็นนิ่ง
ของสาวสวยนามว่าสิตาที่ตนคุ้นเคย  พระลักษมณ์นึกหาวิธีถ่วงเวลาเอาไว้  สัญชาตญาณทำให้รู้ว่าผู้หญิงตรงหน้าคนนี้  เป็นคนที่ไม่ธรรมดา  รังสีอำมหิตใช่จะมีกันง่ายๆ  แต่กับเธอคนนี้ตอนนี้มันสัมผัสได้จนน่ากลัว

                        ปีศาจรูปงามไม่มีเวลาให้ต้องตัดสินใจอีกแล้ว หันหลังสาวเท้าวิ่งลงจากสันเขาตรงมายังปากถ้ำอย่างเร็วจี๋  ใจตอนนี้อยากให้ตนสามารถก้าวกระโดดไปโผล่ในถ้ำทันที อยากปกป้องคนรักและลูกสาวตัวน้อยเอาไว้  หวังว่าพระลักษมณ์คงยื้อถ่วงเวลาไว้ได้ รอตนก่อนนะ  อย่าพึ่งเป็นอะไรไปเด็ดขาด....ในใจปีศาจรูปงาม รำพันตลอดเวลา...
                      รอผมนะพระลักษมณ์..รอผมก่อน..?

dung

ขอบคุณนะครับ

Klong

ขอบคุนครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

rubthai

ขอบคุนมากคับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

manza555

ขอบคุณครับ

Ninemadx

ขอบคุณครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

wi2

ขอบคุณครับ{:6_171:}

paepaeii

ขอบคุณครับ

imboon

ขอบคุณครับ

Dajim

ขอบคุณมากครับ

sakura_iwa

ขอบคุณมากครับ

Pptum

ขอบคุณครับ

Pptum

ขอบคุณครับ

reawreaw

ขอบคุณครับ

kangped

ขอบคุณครับ

watkrub

ขอบคุณมากนะครับ